This Article explores the issue of

This Article explores the issue of secondary liability in Singapore trademark
law, with particular attention to intermediaries on the Internet, including Internet
service providers (ISPs), e-commerce companies, search engines, website
operators, online financial service providers and social media sites.1 Section 27(5)
of the Singapore Trade Marks Act attributes liability to those who use a mark
“knowing or having reasons to believe” that such use is not authorized by the
trademark owner or licensee.2 More precisely, the provision excludes trademark
liability for those “persons” who use a trademark in the course of trade, namely
“for labelling or packaging goods” or as “a sign” on commercial documents or in
advertising, provided that they “do[] not know nor ha[ve] reason to believe” that
the owner of the mark or his licensee has not consented to such use.3 Although the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทความนี้สำรวจปัญหาความรับผิดชอบรองในเครื่องหมายการค้าสิงคโปร์กฎหมาย มีความสนใจเฉพาะตัวกลางบนอินเทอร์เน็ต อินเทอร์เน็ตรวมทั้งผู้ให้บริการ (Isp), อีคอมเมิร์ซบริษัท เครื่องมือ ค้นหาเว็บไซต์ผู้ประกอบการ ผู้ให้บริการออนไลน์ทางการเงิน และสังคม sites.1 ส่วน 27(5)พระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้าของสิงคโปร์คุณลักษณะความรับผิดชอบให้กับผู้ที่ใช้เครื่อง"ทราบ หรือมีเหตุผลที่จะเชื่อ" ที่ใช้ดังกล่าวไม่ได้รับอนุญาตโดยการเครื่องหมายค้า licensee.2 หรือเจ้าของได้แม่นยำมาก ให้รวมเครื่องหมายการค้า"บุคคล" ที่ใช้เครื่องหมายการค้าในหลักสูตรการค้า ได้แก่"สำหรับพิมพ์ฉลาก หรือบรรจุภัณฑ์สินค้า" หรือ เป็น "สัญลักษณ์" ในเอกสารทางการค้า หรือในโฆษณา บริการที่พวกเขา "ไม่[]ไม่ทราบ หรือฮา [ve] เหตุผลเชื่อ" ที่เจ้าของเครื่องหมายหรือของผู้รับใบอนุญาตมีไม่ยินยอมการ use.3 ดังกล่าวแม้ว่าการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทความนี้จะสำรวจปัญหาของความรับผิดรองในสิงคโปร์เครื่องหมายการค้า
กฎหมายที่มีความสนใจเป็นพิเศษกับตัวกลางบนอินเทอร์เน็ตรวมทั้ง Internet
ผู้ให้บริการ (ISP) บริษัท อีคอมเมิร์ซเครื่องมือค้นหาเว็บไซต์ของ
ผู้ประกอบการให้บริการทางการเงินออนไลน์และเว็บไซต์สื่อสังคม 1 มาตรา 27 (5)
แห่งพระราชบัญญัติการค้า Marks สิงคโปร์แอตทริบิวต์รับผิดต่อผู้ที่ใช้เครื่องหมาย
"รู้หรือมีเหตุผลที่จะเชื่อ" ว่าการใช้งานดังกล่าวไม่ได้รับอนุญาตจาก
เจ้าของเครื่องหมายการค้าหรือ licensee.2 อีกอย่างแม่นยำการให้ไม่รวมเครื่องหมายการค้า
รับผิด สำหรับผู้ที่ "คน" ที่ใช้เครื่องหมายการค้าในหลักสูตรของการค้าคือ
"สำหรับการติดฉลากหรือบรรจุภัณฑ์สินค้า" หรือเป็น "สัญญาณ" ในเอกสารทางการค้าหรือ
การโฆษณาให้ว่า "ทำ [] ไม่ทราบหรือฮ่า [ve] เหตุผลที่จะเชื่อ "ที่
เจ้าของเครื่องหมายหรือผู้รับใบอนุญาตของเขายังไม่ได้ยินยอมให้ use.3 ดังกล่าวแม้ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความนี้แสดงปัญหาของความรับผิดต่อมัธยมในกฎหมายเครื่องหมายการค้า
สิงคโปร์มีความสนใจเฉพาะตัวกลางบนอินเทอร์เน็ต รวมถึงผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต ( ISPs ) บริษัท
, e - commerce , เครื่องมือค้นหา , ผู้ประกอบการเว็บไซต์
, บริการทางการเงินออนไลน์และเว็บไซต์สื่อสังคม 1 ( 5 ) มาตรา 27 ของพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้าสิงคโปร์
คุณลักษณะความรับผิดชอบกับผู้ที่ใช้เครื่องหมาย
" รู้ หรือมีเหตุผลที่จะเชื่อว่า " ที่ใช้ไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเครื่องหมายการค้าหรือผู้รับอนุญาต
2 มากกว่าแม่นยำ , การรวมหนี้สินเครื่องหมายการค้า
สำหรับผู้ที่ " คน " ที่ใช้เครื่องหมายการค้าในหลักสูตรของการค้าคือ
" ฉลากหรือบรรจุภัณฑ์สินค้า " หรือเป็น " สัญญาณ " ในเชิงพาณิชย์ เอกสารหรือใน
โฆษณาให้พวกเขา " [ ] ไม่รู้หรือ ฮา [ เคย ] เหตุผลที่จะเชื่อ "
เจ้าของเครื่องหมาย หรือผู้รับใบอนุญาตของเขาไม่ได้ยินยอมให้ใช้ 3 แม้

เช่น