“Grandmaster Fang, you’re such an e

“Grandmaster Fang, you’re such an early riser! Why don’t you accompany me? I’ll show you some of the sights around the Sect.” She was as beautiful as a flower, her voice soft and entrancing.

Meng Hao was well aware that it wasn’t very appropriate for him to stay and listen to the Sect sermons. He nodded pleasantly at Han Bei and then said, “To be accompanied by such a stunning flower would be my honor.”

The two of them strolled off.

When they were some distance away from the square, Han Bei smiled and said, “Grandmaster Fang, you are truly refined and poetic. I don’t deserve to be referred to as a flower.” Her eyes sparkled, and her flowing, blue silk garment wrapped around her in a way that truly made her look like a flower.

Han Bei was inherently beautiful, her smile dazzling. She might be a flower, but to Meng Hao, she was a rose, covered with poisoned thorns. He would never forget the softness with which she had uttered the words “Xie, dear” in the Black Sieve Sect’s Blessed Land. 1

In response to her words, Meng Hao laughed a bit, but didn’t respond. Instead, he just looked her up and down.

“Grandmaster Fang, don’t tell me you’re still thinking about whatever place it was that you wished you had seen me before?” She laughed lightly, but deep within her eyes, Meng Hao could see that she harbored a measure of anxiety. She didn’t think Meng Hao could tell, but considering how well he knew her, he noticed it with a single glance.

Meng Hao’s mind instantly spun into action. He knew that Han Bei was not the type of woman to get nervous easily. He thought back to all the times he had seen her before.

“I’ve embarrassed myself in front of you, Fellow Daoist Han,” he said. “It’s just that, I really am interested in you.” He looked at her, allowing a glow of interest to shine in his eyes.

When Han Bei saw this, her heart instantly seized. From the moment Meng Hao had entered the Sect, an uneasy feeling had overtaken her. Now, her anxiety was growing stronger. However, her skill in scheming ran deep, and she did her best to hide her feelings. She kept her brow smooth, and covered her face with a smile.

Continuing to stroll along, she responded, “Grandmaster Fang, I’m truly honored by your words. However, I truly don’t understand. What exactly about me interests you?” She looked at him, blinking.

“The surname Han is a special one,” said Meng Hao slowly, looking at the rising sun off in the distance.

Hearing this, Han Bei’s expression didn’t change. She smiled and replied, “How is it special?”

“It’s special because it’s one of the Nine Great Families.” His expression was the same as usual, but his words caused Han Bei to frown and sigh. Meng Hao knew that these actions were simply a means to cover up her true reaction.

His heart trembled, and more than ever he got the feeling that something fishy was going on.

“You’re right,” said Han Bei, looking at him. “My ancestors were among the Nine Great Families.”

They came to a stop outside a stretch of emerald-green mountain forest. The wind blew softly, causing the leaves to rustle. Off in the distance, the sound of running water could be heard. The sounds of nature merged together into something similar to music.

Surrounded by the beauty, Meng Hao said nothing. He gazed at Han Bei, and she returned his look.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"Grandmaster ฝาง คุณเช่นรูปภาพ ทำไมคุณไม่มากับฉัน ฉันจะแสดงคุณของสถานที่ท่องเที่ยวใกล้เคียงกับนิกาย" เธอสวยงามเป็นดอกไม้ เสียงนุ่ม และอโรเมงเฮาก็ตระหนักดีว่า มันไม่เหมาะสมมากสำหรับเขา และฟังพระธรรมเทศนานิกาย เขาเลยต้องพอที่เป่ยฮั่น และว่า "ที่มาพร้อมกับดอกไม้สวยงามจะเป็นเกียรติของฉัน"ของพวกเขา strolled ปิดเมื่อไกลห่างจากจัตุรัส เป่ยฮั่นยิ้ม และกล่าว ว่า, "ฝาง Grandmaster คุณกวี และบริสุทธิ์อย่างแท้จริง ฉันไม่คู่ควรจะเรียกว่าเป็นดอกไม้" Sparkled ดวงตาของเธอ แล้วเธอไหล สีฟ้าผ้าไหมผ้าห่อรอบเธอในทางที่แท้จริงทำให้เธอดูชอบดอกไม้เป่ยฮั่นคือความสวยงาม รอยยิ้มของเธอพราว เธออาจเป็นดอกไม้ แต่การเมงเฮา เธอเป็นดอกกุหลาบ ปกคลุม ด้วยเกราะหนาม เขาจะลืมความอ่อนนุ่มที่เธอได้พูดคำว่า " Xie เรียน" ในดินแดนความสุขดำตะแกรงนิกาย 1ตอบสนองต่อคำพูดของ เมงห้าวหัวเราะบิต แต่ไม่ตอบสนอง แทน เขาเพิ่งมองเธอขึ้นลง"ฝาง grandmaster อย่าบอกนะคุณยังคิดว่า เกี่ยวกับสิ่งมันเป็นคุณปรารถนาคุณเห็นฉันก่อน" เธอหัวเราะเบา ๆ แต่ลึกภายในดวงตาของเธอ เมงเฮาเห็นว่า เธอ harbored วัดความวิตกกังวล เธอไม่คิดว่า เมงเฮาสามารถบอก แต่พิจารณาวิธีที่ดีเขารู้เธอ เขาสังเกตเห็นได้ ด้วยการมองเพียงแวบเดียวเมงห้าวใจที่ปั่นเป็นการดำเนินการได้ทันที เขารู้ว่า เป่ยฮั่นไม่ใช่ชนิดของผู้หญิงที่หวั่นไหวได้ง่าย ๆ เขาคิดว่า เวลาที่เขาได้เห็นเธอก่อนไปเขากล่าวว่า "ฉันได้อับอายตัวเองหน้าของคุณ เพื่อนฮัน Daoist," "มันเป็นเพียงว่า จริง ๆ ผมสนใจในตัวคุณ" เขามองเธอ โกลว์สนใจเปล่งประกายในดวงตาของเขาให้เมื่อเป่ยฮั่นเห็นนี้ หัวใจของเธอยึดทันที ตั้งแต่ เมงเฮาได้ป้อนนิกาย ความรู้สึกไม่สบายใจได้ครอบงำเธอ ตอนนี้ ความวิตกกังวลของเธอเติบโตขึ้นแข็งแกร่งขึ้น อย่างไรก็ตาม ทักษะในการวางแผนของเธอวิ่งลึก และเธอเธอดีที่สุดเพื่อซ่อนความรู้สึกของเธอ เธอเก็บคิ้วของเธอราบรื่น และครอบคลุมใบหน้าของเธอ ด้วยรอยยิ้มการเดินทาง รักบี้, "ฝาง Grandmaster ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างแท้จริง โดยคำพูดของคุณ อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เข้าใจ ตรงเกี่ยวกับฉันความสนใจของคุณ" เธอมองไปที่เขา ไฟกระพริบ"นามสกุลฮันหนึ่งพิเศษ , " บอกว่า เฮาเมงช้า ดูดวงปิดในระยะทางเป่ยฮั่นนิพจน์ได้ยินนี้ ไม่เปลี่ยนแปลง เธอยิ้ม และตอบ ว่า "วิธีคือมันพิเศษ"มันเป็นพิเศษ เพราะมันเป็นหนึ่งในเก้าครอบครัว" นิพจน์ของเขาก็เหมือนเป็นปกติ แต่เป่ยฮั่นขมวดคิ้ว และถอนหายใจที่เกิดจากคำพูดของเขา เฮา เมงรู้ว่า การกระทำเหล่านี้ได้ก็หมายถึงจะครอบคลุมถึงปฏิกิริยาของเธอจริงหัวใจของเขา trembled และมากขึ้นกว่าเดิมเขามีความรู้สึกที่แปลก ๆ ที่เกิดขึ้น"คุณขวา เป่ยฮั่น มองว่าเขากล่าว "บรรพบุรุษของฉันเป็นหนึ่งในเก้าดีครอบครัว"ก็ไปหยุดอยู่นอกยืดป่าภูเขาสีเขียวมรกต ลมพัดเบา ๆ ทำให้ใบไม้ที่พลิ้วไหว ปิดในระยะทาง น้ำเสียงอาจจะได้ยิน เสียงจากธรรมชาติผสานเข้าด้วยกันเป็นสิ่งที่คล้ายกับเพลงล้อมรอบ ด้วยความงาม เมงเฮากล่าวว่า ไม่มีอะไร เขาจ้องเป่ยฮั่น แล้วก็กลับมามองเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"แกรนด์มาสเตอร์ฝางคุณเช่นไรเซอร์ต้น! ทำไมคุณไม่มาพร้อมกับผมได้ไหม ผมจะแสดงให้คุณเห็นบางส่วนของสถานที่ท่องเที่ยวรอบนิกาย. "เธอเป็นคนที่มีความสวยงามเป็นดอกไม้เสียงของเธอที่อ่อนนุ่มและปิติ. เม้งเฮาก็ตระหนักดีว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมมากสำหรับเขาที่จะอยู่และฟังพระธรรมเทศนากับนิกาย . เขาพยักหน้าใจที่ฮันบวร์กและจากนั้นกล่าวว่า "ที่จะมาพร้อมด้วยเช่นดอกไม้ที่สวยงามจะเป็นเกียรติของฉัน." พวกเขาทั้งสองเดินออก. เมื่อพวกเขาอยู่ห่างออกไปจากตารางฮันบวร์กยิ้มและกล่าวว่า "แกรนด์มาสเตอร์ ฝางคุณอย่างแท้จริงกลั่นและบทกวี ฉันไม่สมควรที่จะถูกเรียกว่าเป็นดอกไม้. "ดวงตาของเธอเป็นประกายและไหล, เสื้อผ้าผ้าไหมสีฟ้าของเธอห่อรอบเธอในทางที่แท้จริงที่ทำให้เธอมีลักษณะเหมือนดอกไม้. ฮันบวร์กเป็นภาพที่สวยงามโดยเนื้อแท้รอยยิ้มของเธอพราว เธออาจจะมีดอกไม้ แต่เม้งเฮาเธอเป็นดอกกุหลาบปกคลุมด้วยหนามพิษ เขาจะไม่มีวันลืมความนุ่มนวลกับที่เธอเคยเอ่ยคำว่า "Xie รัก" ในที่ดินสาธุดำตะแกรงนิกาย 1 ในการตอบสนองต่อคำพูดของเธอเม้งเฮาหัวเราะเล็กน้อย แต่ไม่ตอบสนอง แต่เขาเพียงแค่มองเธอขึ้นและลง. "มาสเตอร์ฝางอย่าบอกฉันคุณยังคงคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นที่คุณต้องการที่คุณเคยเห็นฉันก่อน?" เธอหัวเราะเบา ๆ แต่ลึกลงไปในดวงตาของเธอเม้ง เฮาจะได้เห็นว่าเธอเก็บงำตัวชี้วัดของความวิตกกังวล เธอไม่คิดว่าเม้งเฮาสามารถบอกได้ แต่การพิจารณาวิธีการที่ดีเขารู้ว่าเธอเขาสังเกตเห็นมันได้อย่างเดียว. ใจเม้งเฮาหมุนไปสู่การปฏิบัติได้ทันที เขารู้ว่าฮันบวร์กไม่ได้เป็นผู้หญิงประเภทที่จะได้รับประสาทได้อย่างง่ายดาย เขาคิดว่ากลับไปทุกครั้งที่เขาได้เห็นเธอก่อน. "ฉันอายตัวเองในหน้าของคุณเพื่อน Daoist ฮัน" เขากล่าว "มันก็แค่นั้นผมรู้สึกสนใจในตัวคุณ." เขามองไปที่เธอช่วยให้เรืองแสงที่น่าสนใจที่จะส่องแสงในดวงตาของเขา. เมื่อฮันบวร์กเห็นนี้หัวใจของเธอยึดทันที จากช่วงเวลาที่เม้งเฮาได้เข้านิกาย, ความรู้สึกไม่สบายใจได้ทันเธอ ตอนนี้ความวิตกกังวลของเธอมีการเติบโตที่แข็งแกร่ง แต่ทักษะของเธอในการวางแผนวิ่งลึกและเธอทำดีที่สุดของเธอที่จะซ่อนความรู้สึกของเธอ เธอยังคงคิ้วของเธอเรียบและปกคลุมใบหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม. อย่างต่อเนื่องเพื่อเดินเล่นไปตามเธอตอบ "แกรนด์มาสเตอร์ฝางผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างแท้จริงโดยคำพูดของคุณ แต่ผมอย่างแท้จริงไม่เข้าใจ ว่าสิ่งที่เกี่ยวกับตัวฉันที่คุณสนใจ? "เธอมองไปที่เขากระพริบ. " นามสกุลฮันเป็นคนพิเศษ "เม้งเฮาบอกว่าช้ามองไปที่ดวงอาทิตย์ขึ้นอยู่ห่างออก. ได้ยินอย่างนี้แล้วการแสดงออกฮันบวร์กไม่ได้เปลี่ยนแปลง . เธอยิ้มและตอบว่า "มันเป็นวิธีการพิเศษหรือไม่?" "มันเป็นพิเศษเพราะมันเป็นหนึ่งในเก้าครอบครัวที่ดี." การแสดงออกของเขาได้เหมือนกันตามปกติ แต่คำพูดของเขาที่เกิดจากฮันบวร์กจะขมวดคิ้วและถอนหายใจ เม้งเฮารู้ว่าการกระทำเหล่านี้เป็นเพียงวิธีที่จะครอบคลุมถึงปฏิกิริยาที่แท้จริงของเธอ. หัวใจของเขาสั่นและมากขึ้นกว่าเดิมเขามีความรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างคาวที่เกิดขึ้น. "คุณขวา" ฮันบวร์กกล่าวว่ามองเขา . "บรรพบุรุษของฉันเป็นหนึ่งในเก้าครอบครัวที่ดี." พวกเขามาหยุดนอกยืดของป่าภูเขามรกตสีเขียว ลมพัดเบา ๆ ที่ก่อให้เกิดใบจะทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ ออกไปในระยะทางที่เสียงน้ำไหลอาจจะได้ยิน เสียงของธรรมชาติผสานเข้าด้วยกันเป็นสิ่งที่คล้ายกับเพลง. ล้อมรอบด้วยความงาม, เม้งเฮากล่าวว่าไม่มีอะไร เขาจ้องมองฮันบวร์กและเธอกลับมาดูของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" นายท่าน ฟาง เธอช่างไรเซอร์ก่อน ! ทำไมคุณถึงไม่ไปกับฉัน ? ผมจะแสดงให้คุณเห็นบางส่วนของสถานที่ท่องเที่ยวรอบนิกาย . " เธอยังสวยเหมือนกับดอกไม้ เสียงเธอนุ่มและส่งเสริม .เมิ่งฮ่าวก็รู้ดี ว่ามันไม่เหมาะสมที่จะให้เขาอยู่ฟังลัทธิธรรม เขาพยักหน้าจ๋อยในฮันเบ แล้วก็พูดว่า " จะตามมาด้วยเช่นดอกไม้ที่สวยงามจะเป็นเกียรติของฉัน " .สองของพวกเขาเดินทางออกเมื่อพวกเขามีระยะทางห่างจากจัตุรัส ฮันเบ ยิ้มและกล่าวว่า " นายท่าน ฟาง คุณอย่างแท้จริง งดงาม และบทกวี ผมไม่สมควรถูกเรียกว่าเป็นดอกไม้ " แววตาเป็นประกาย และไหล เสื้อผ้าไหมสีฟ้าห่อรอบของเธอในทางที่ทำอย่างแท้จริงของเธอเหมือนดอกไม้ฮันเบเป็นอย่างโดยเนื้อแท้ที่สวยงาม รอยยิ้มเจิดจ้าของเธอ เธอจะเป็นดอกไม้ แต่เมิ่งเฮ่า เธอเป็นกุหลาบที่ปกคลุมไปด้วยหนามพิษ เขาจะไม่มีวันลืมความที่เธอได้พูดคำว่า " เซี่ย ที่รัก " ในสีดำตะแกรงนิกายของแผ่นดินที่ได้รับพระพร 1ในการตอบสนองกับคำพูดของเธอ เมิ่งฮ่าวหัวเราะเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบ แต่เขาได้แต่มองเธอขึ้นลง" นายท่าน ฟาง อย่าบอกนะว่าคุณกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่มันเป็นสถานที่ที่คุณปรารถนา คุณเคยเห็นฉันมาก่อน " เธอหัวเราะเบาๆ แต่ลึกลงไปภายในดวงตา เมิ่งฮ่าวก็เห็นว่าเธอพักอยู่วัดความวิตกกังวล เธอไม่ได้คิดว่าเมิ่งฮ่าวบอกได้ แต่การพิจารณาว่าเขารู้จักเธอ เขาสังเกตเห็นมันได้อย่างเดียวเหม็ง เฮาใจทันที ปั่นลงเนิน เขารู้ว่า ฮันเบ ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะเครียดได้ง่าย เขาคิดว่ากลับไปทุกครั้ง เขาเคยเห็นเธอมาก่อน" ผมเขินตัวเองต่อหน้าเธอ และเพื่อน daoist ฮัน " เขากล่าว " มันก็แค่ว่าฉันสนใจเธอ เขาจ้องมองเธอ ให้แสงที่น่าสนใจที่จะส่องแสงในสายตาของเขาเมื่อฮันเบ เห็นนี้ หัวใจเธอทันทีไม่ได้ จากช่วงเวลาที่เมิ่งฮ่าวได้เข้าลัทธิไม่สบายใจได้ทันเธอ ตอนนี้ความกังวลของเธอมีการเติบโตที่แข็งแกร่ง . อย่างไรก็ตาม ทักษะของเธอในวางแผนวิ่งลึก และเธอต้องการเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเอง เก็บเธอไว้ที่หน้าผากเนียน และปกปิดใบหน้าของเธอด้วยรอยยิ้มยังคงเดินตามเธอตอบ , " Grandmaster ฝาง ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากครับ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่เข้าใจ อะไรเกี่ยวกับฉันคุณสนใจ ? " เธอมองเขา กระพริบตา" นามสกุลฮานเป็นหนึ่งพิเศษ กล่าวว่า เมิ่งฮ่าวช้าๆ ดูพระอาทิตย์ขึ้นไปอยู่ไกล ๆได้ยินดังนั้นสีหน้าฮันเบ ไม่ได้เปลี่ยนไป เธอยิ้มและตอบกลับไปว่า " แล้วมันพิเศษ "" มันพิเศษเพราะเป็นหนึ่งในเก้าเยี่ยมครอบครัว " เขาทำสีหน้าเหมือนปกติ แต่คำพูดของเขาทำให้ฮันเบขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ เมิ่งเฮ่ารู้ว่าการกระทำเหล่านี้เป็นเพียงวิธีการที่จะครอบคลุมถึงปฏิกิริยาที่แท้จริงของเธอหัวใจของเขาสั่น และมากขึ้นกว่าเดิม เขารู้สึกว่าอะไรบางอย่างกำลังเกิดขึ้น" คุณพูดถูก " บอกว่า ฮันเบ มองหน้าเขา " บรรพบุรุษของเก้าเยี่ยมครอบครัวพวกเขามาหยุดอยู่ยืดสีเขียวมรกต ป่าภูเขา สายลมพัดมาเบาๆ ทำให้ใบสำรอง . ไปไกล เสียงของน้ำไหลอาจจะได้ยิน เสียงของธรรมชาติที่ผสานเข้าด้วยกันเป็นสิ่งที่คล้ายกับเพลงล้อมรอบไปด้วยความงาม เมิ่งฮ่าวพูดว่าไม่มีอะไร เขาจ้องมองฮันเบ เธอกลับมองเขา