In general, research indicates that

In general, research indicates that a combination of form and meaning may be the best teaching approach. A research
by Prabhu (cited by Beretta & Davis, 1985) showed that students who received meaning-based instruction did well
on the meaning-based test but poorly on a discrete-point grammar test. Spada & Lightbown (1993) postulated that
"form focused instruction and corrective feedback within the context of communicative interaction can contribute
positively to second language development in both the short and long term" (p.205). This is supported by CelceMurcia,
Dornyei and Thurrell (1997) who suggest that the integration of form and meaning is gaining importance in
what they refer to as the 'principled communicative approach.' Musumeci (1997) went on further to say that students should learn grammar explicitly but should also be given the opportunity to practice them in communicative
authentic and simulated tasks.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยทั่วไปการวิจัยแสดงให้เห็นว่าการรวมกันของรูปแบบและความหมายอาจจะเป็นวิธีการเรียนการสอนที่ดีที่สุด การวิจัย
โดย Prabhu (อ้างโดยเบเร็ตต้าและเดวิส, 1985) แสดงให้เห็นว่านักเรียนที่ได้รับการสอนตามความหมายได้เป็นอย่างดี
ในการทดสอบความหมายตาม แต่ไม่ดีในการทดสอบไวยากรณ์ไม่ต่อเนื่องจุด Spada & Lightbown (1993) ตั้งสมมติฐานว่า
"รูปแบบการเรียนการสอนที่มุ่งเน้นและข้อเสนอแนะการแก้ไขในบริบทของการมีปฏิสัมพันธ์การสื่อสารสามารถมีส่วนร่วมใน
ทางบวกกับการพัฒนาภาษาที่สองทั้งในระยะสั้นและระยะยาว" (p.205) นี้ได้รับการสนับสนุนโดย CelceMurcia,
Dornyei และ Thurrell (1997) ที่แสดงให้เห็นว่าการรวมกลุ่มของรูปแบบและความหมายที่จะดึงดูดความสำคัญใน
สิ่งที่พวกเขาจะเรียกว่า 'วิธีการสื่อสารจริยธรรม. Musumeci (1997) ต่อไปในการที่จะบอกว่านักเรียนควรเรียนรู้ไวยากรณ์อย่างชัดเจน แต่ยังควรได้รับโอกาสในการฝึกพวกเขาในการสื่อสาร
งานจริงและจำลอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในทั่วไป , การวิจัยบ่งชี้ว่า การรวมกันของรูปแบบและความหมายอาจเป็นวิธีการสอนที่ดีที่สุด วิจัยโดย prabhu ( อ้างโดย เบเรตต้า & เดวิส , 1985 ) พบว่า นักเรียนที่ได้รับการเรียนการสอนได้เป็นอย่างดี ความหมายในความหมายแบบทดสอบตาม แต่ไม่ดีในจุดที่ไม่ต่อเนื่องทดสอบไวยากรณ์ . ด้า & lightbown ( 1993 ) ซึ่งว่า" รูปแบบเน้นการเรียนการสอนและการแก้ไขข้อมูลในบริบทของการปฏิสัมพันธ์เพื่อการสื่อสาร สามารถมีส่วนร่วมบวกกับสองภาษาในการพัฒนาทั้งในระยะสั้นและระยะยาว " ( p.205 ) นี้ได้รับการสนับสนุนโดย celcemurcia ,และ dornyei thurrell ( 1997 ) ที่แสดงให้เห็นว่าการบูรณาการรูปแบบและความหมายเป็นดึงดูดความสำคัญในสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า " ทฤษฎีแนวการสื่อสาร " musumeci ( 1997 ) ไปเพิ่มเติมว่านักเรียนควรเรียนรู้ไวยากรณ์เท่านั้น แต่ควรที่จะได้รับโอกาสที่จะฝึกพวกเขาในการสื่อสารงานจริงและจำลอง