IN a large and pleasant garden sat

IN a large and pleasant garden sat little Annie all alone, and she seemed very sad, for drops that were not dew fell fast upon the flowers beside her, who looked wonderingly up, and bent still nearer, as if they longed to cheer and comfort her. The warm wind lifted up her shining hair and softly kissed her cheek, while the sunbeams, looking most kindly in her face, made little rainbows in her tears, and lingered lovingly about her. But Annie paid no heed to sun, or wind, or flower; still the bright tears fell, and she forgot all but her sorrow.

"Little Annie, tell me why you weep," said a low voice in her ear; and, looking up, the child beheld a little figure standing on a vine-leaf at her side; a lovely face smiled on her, from amid bright locks of hair, and shining wings were folded on a white and glittering robe, that fluttered in the wind.

"Who are you, lovely little thing?" cried Annie, smiling through her tears.

"I am a Fairy, little child, and am come to help and comfort you; now tell me why you weep, and let me be your friend," replied the spirit, as she smiled more kindly still on Annie's wondering face.

"And are you really, then, a little Elf, such as I read of in my fairy books? Do you ride on butterflies, sleep in flower-cups, and live among the clouds?"

"Yes, all these things I do, and many stranger still, that all your fairy books can never tell; but now, dear Annie," said the Fairy, bending nearer, "tell me why I found no sunshine on your face; why are these great drops shining on the flowers, and why do you sit alone when BIRD and BEE are calling you to play?"

"Ah, you will not love me any more if I should tell you all," said Annie, while the tears began to fall again; "I am not happy, for I am not good; how shall I learn to be a patient, gentle child? good little Fairy, will you teach me how?"

"Gladly will I aid you, Annie, and if you truly wish to be a happy child, you first must learn to conquer many passions that you cherish now, and make your heart a home for gentle feelings and happy thoughts; the task is hard, but I will give this fairy flower to help and counsel you. Bend hither, that I may place it in your breast; no hand can take it hence, till I unsay the spell that holds it there."

As thus she spoke, the Elf took from her bosom a graceful flower, whose snow-white leaves shone with a strange, soft light. "This is a fairy flower," said the Elf, "invisible to every eye save yours; now listen while I tell its power, Annie. When your heart is filled with loving thoughts, when some kindly deed has been done, some duty well performed, then from the flower there will arise the sweetest, softest fragrance, to reward and gladden you. But when an unkind word is on your lips, when a selfish, angry feeling rises in your heart, or an unkind, cruel deed is to be done, then will you hear the soft, low chime of the flower-bell; listen to its warning, let the word remain unspoken, the deed undone, and in the quiet joy of your own heart, and the magic perfume of your bosom flower, you will find a sweet reward."

"O kind and generous Fairy, how can I ever thank you for this lovely gift!" cried Annie. "I will be true, and listen to my little bell whenever it may ring. But shall I never see YOU more? Ah! if you would only stay with me, I should indeed be good."

"I cannot stay now, little Annie," said the Elf, "but when another Spring comes round, I shall be here again, to see how well the fairy gift has done its work. And now farewell, dear child; be faithful to yourself, and the magic flower will never fade."

Then the gentle Fairy folded her little arms around Annie's neck, laid a soft kiss on her cheek, and, spreading wide her shining wings, flew singing up among the white clouds floating in the sky.

And little Annie sat among her flowers, and watched with wondering joy the fairy blossom shining on her breast.

The pleasant days of Spring and Summer passed away, and in little Annie's garden Autumn flowers were blooming everywhere, with each day's sun and dew growing still more beautiful and bright; but the fairy flower, that should have been the loveliest of all, hung pale and drooping on little Annie's bosom; its fragrance seemed quite gone, and the clear, low music of its warning chime rang often in her ear.

When first the Fairy placed it there, she had been pleased with her new gift, and for a while obeyed the fairy bell, and often tried to win some fragrance from the flower, by kind and pleasant words and actions; then, as the Fairy said, she found a sweet reward in the strange, soft perfume of the magic blossom, as it shone upon her breast; but selfish thoughts would come to tempt her, she would yield, and unkind words fell from her lips; and then the flower drooped pale and scentless, the fairy bell rang mournfully, Annie would forget her better resolutions, and be again a selfish, wilful little child.

At last she tried no longer, but grew angry with the faithful flower, and would have torn it from her breast; but the fairy spell still held it fast, and all her angry words but made it ring a louder, sadder peal. Then she paid no heed to the silvery music sounding in her ear, and each day grew still more unhappy, discontented, and unkind; so, when the Autumn days came round, she was no better for the gentle Fairy's gift, and longed for Spring, that it might be returned; for now the constant echo of the mournful music made her very sad.

One sunny morning, when the fresh, cool Winds were blowing, and not a cloud was in the sky, little Annie walked among her flowers, looking carefully into each, hoping thus to find the Fairy, who alone could take the magic blossom from her breast. But she lifted up their drooping leaves, peeped into their dewy cups in vain; no little Elf lay hidden there, and she turned sadly from them all, saying, "I will go out into the fields and woods, and seek her there. I will not listen to this tiresome music more, nor wear this withered flower longer." So out into the fields she went, where the long grass rustled as she passed, and timid birds looked at her from their nests; where lovely wild-flowers nodded in the wind, and opened wide their fragrant leaves, to welcome in the murmuring bees, while butterflies, like winged flowers, danced and glittered in the sun.

Little Annie looked, searched, and asked them all if any one could tell her of the Fairy whom she sought; but the birds looked wonderingly at her with their soft, bright eyes, and still sang on; the flowers nodded wisely on their stems, but did not speak, while butterfly and bee buzzed and fluttered away, one far too busy, the other too idle, to stay and tell her what she asked.

Then she went through broad fields of yellow grain, that waved around her like a golden forest; here crickets chirped, grasshoppers leaped, and busy ants worked, but they could not tell her what she longed to know.

"Now will I go among the hills," said Annie, "she may be there." So up and down the green hill-sides went her little feet; long she searched and vainly she called; but still no Fairy came. Then by the river-side she went, and asked the gay dragon-flies, and the cool white lilies, if the Fairy had been there; but the blue waves rippled on the white sand at her feet, and no voice answered her.

Then into the forest little Annie went; and as she passed along the dim, cool paths, the wood-flowers smiled up in her face, gay squirrels peeped at her, as they swung amid the vines, and doves cooed softly as she wandered by; but none could answer her. So, weary with her long and useless search, she sat amid the ferns, and feasted on the rosy strawberries that grew beside her, watching meanwhile the crimson evening clouds that glowed around the setting sun.

The night-wind rustled through the boughs, rocking the flowers to sleep; the wild birds sang their evening hymns, and all within the wood grew calm and still; paler and paler grew the purple light, lower and lower drooped little Annie's head, the tall ferns bent to shield her from the dew, the whispering pines sang a soft lullaby; and when the Autumn moon rose up, her silver light shone on the child, where, pillowed on green moss, she lay asleep amid the wood-flowers in the dim old forest.

And all night long beside her stood the Fairy she had sought, and by elfin spell and charm sent to the sleeping child this dream.

Little Annie dreamed she sat in her own garden, as she had often sat before, with angry feelings in her heart, and unkind words upon her lips. The magic flower was ringing its soft warning, but she paid no heed to anything, save her own troubled thoughts; thus she sat, when suddenly a low voice whispered in her ear,—

"Little Annie, look and see the evil things that you are cherishing; I will clothe in fitting shapes the thoughts and feelings that now dwell within your heart, and you shall see how great their power becomes, unless you banish them for ever."

Then Annie saw, with fear and wonder, that the angry words she uttered changed to dark, unlovely forms, each showing plainly from what fault or passion it had sprung. Some of the shapes had scowling faces and bright, fiery eyes; these were the spirits of Anger. Others, with sullen, anxious looks, seemed gathering up all they could reach, and Annie saw that the more they gained, the less they seemed to have; and these she knew were shapes of Selfishness. Spirits of Pride were there, who folded their shadowy garments round them, and turned scornfully away from all the rest. These and many others little Annie saw, which had come from her own heart, and taken form before her eyes.

When first she saw them, they were small and weak; but as she looked they seemed to grow and gather strength, and each gained a strange power over her. She could not drive them from her sight, and they grew ever stronger, darker, and more unlovely to her eyes. They seemed to cast black shadows over all around, to dim the sunsh

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขนาดใหญ่ และน่าสวนนั่งอยู่คนเดียวแอนนี่น้อย และเธอดูเศร้ามาก สำหรับหยดถูก dew ตกอย่างรวดเร็วเมื่อดอกไม้ข้างเธอ ผู้ที่ค้นหา wonderingly และเงี้ยวยัง nearer ถ้าพวกเขาปรารถนาที่จะให้กำลังใจ และความสะดวกสบายของเธอ ลมอบอุ่นยกขึ้นผมเงา และรั้งเบา ๆ แก้ม sunbeams มองละม่อมที่สุดในใบหน้าของเธอ ทำโบว์น้อยน้ำตาของเธอ และอวลอยู่อ่างนาง แต่แอนนี่จ่ายไม่เคร่งครัดกับดวง อาทิตย์ ลม หรือ ดอกไม้ ยังคง ตกน้ำตาสว่าง และเธอลืมแต่ความเสียใจของเธอทั้งหมด"น้อยแอนนี่ บอกฉันทำไมคุณร้อง กล่าวว่า เสียงต่ำในหูของเธอ และ หา beheld เด็กน้อยรูปยืนบนใบไม้เถาวัลย์ด้านเธอ ใบหน้าสวยยิ้มกับเธอ จากท่ามกลางล็อคเส้นผม สดใส และเงาปีกถูกพับบนเป็นสีขาว และดวงเสื้อคลุม ที่ fluttered ในลม"คุณเป็นใคร สิ่งเล็กน้อยน่ารัก" ร้องแอนนี่ ยิ้มผ่านน้ำตาของเธอ"ฉันเป็นนางฟ้า เด็กน้อย และกำลังมาช่วยเหลือ และความสะดวกสบายของคุณ ตอนนี้ บอกคุณร้อง และให้เพื่อนของคุณ ตอบกลับวิญญาณ เป็นเธอยิ้มมากกรุณายังหน้าของแอนนี่สงสัย"และคุณจริง ๆ นั้น เอลฟ์น้อย เช่นผมอ่านในหนังสือนางฟ้าของฉัน คุณขี่ผีเสื้อ นอนในถ้วยดอกไม้ และอาศัยอยู่ในหมู่เมฆ""ใช่ สิ่งเหล่านี้ทำ และหลาย stranger ยังคง ว่า หนังสือนางฟ้าคุณไม่สามารถบอก แต่ตอน นี้ แอนนี่รัก กล่าวว่า นางฟ้า ดัด nearer "บอกทำไมพบซันไชน์ไม่มีบนใบหน้าของคุณ เหตุดีเหล่านี้ลดลงมันบนดอกไม้ และทำไมทำคุณนั่งคนเดียวเมื่อนกและผึ้งจะเรียกคุณเล่น""อา คุณจะไม่รักฉันอีกถ้าฉันจะบอกคุณทั้งหมด กล่าวว่า แอนนี่ ขณะน้ำตาเริ่มตกอีกครั้ง "ฉันไม่มีความสุข สำหรับผมไม่ดี ผมเรียนเพื่อให้ผู้ป่วย เด็กอ่อนโยนว่าจะ นางฟ้าน้อยดี จะคุณสอนฉันอย่างไร""เจ้าหน้าที่จะช่วยเหลือคุณ แอนนี่ และถ้าคุณต้องการให้ เด็กมีความสุขอย่างแท้จริง คุณก่อนต้องเรียนรู้วิธีพิชิตจิตใจมากที่คุณหวงแหนตอนนี้ และทำใจบ้านรู้สึกอ่อนโยนและความคิดความสุข งานยาก แต่จะให้ดอกไม้นางฟ้านี้เพื่อช่วยเหลือ และแนะนำ ดัด hither ที่ฉันสามารถวางในเต้านมของคุณ มือไม่สามารถใช้มันดังนั้น จนฉัน unsay สะกดที่เก็บมี"เป็นดังนั้น เธอพูด เอลฟ์เอาจากคู่หูของเธอสง่าดอกไม้ ใบไม้ที่มี snow-white shone แสงผิดปกติ อ่อน "นี่คือดอกไม้นางฟ้า กล่าวว่า เอลฟ์ "มองไม่เห็นกับตาทุกบันทึกของคุณ ตอนนี้ ฟังในขณะที่ฉันบอกพลังงาน แอนนี่ เมื่อใจ มีรักคิด เมื่อมีการทำหนังสือบางกรุณา ภาษีบางดีทำ นั้นจากดอกไม้ มีจะเกิดขึ้นที่เบาที่สุด หวานหอม รางวัล และคุณแกลดเดน แต่เมื่อคำ unkind อยู่บนริมฝีปากของคุณ เมื่อความรู้สึกเห็นแก่ตัว โกรธขึ้นในใจของคุณ หรือหนังสือ unkind โหดร้ายจะทำ แล้วจะคุณได้ยินเสียงตีระฆังนุ่ม ต่ำของดอกไม้เบลล์ ฟังคำเตือนของ คำยังคง unspoken หนังสือยกเลิกให้ และความสุขสงบของใจเอง และหอมมหัศจรรย์ของดอกไม้อกของคุณ คุณจะพบรางวัลหวาน""ประเภท O และนางฟ้าใจดี วิธีสามารถฉันเคยขอบคุณสำหรับของขวัญนี้น่ารัก" ร้องแอนนี่ "ฉันจะเป็นจริง และฟังระฆังน้อยของฉันเมื่อใดก็ ตามมันอาจแหวน แต่จะไม่เคยเห็นคุณเพิ่มเติม Ah เท่านั้นจะอยู่กับฉัน ฉันจะแน่นอนได้ดี""ไม่ต้องการที่พักขณะนี้ แอนนี่น้อย กล่าวว่า เอลฟ์ "แต่เมื่อฤดูใบไม้ผลิอีกมาตลอด ฉันจะต่ออีก เพื่อดูวิธีการที่ดีของขวัญนางฟ้าทำงาน ตอนนี้ อำลา เด็กเรียน และ จะซื่อสัตย์กับตัวเอง และดอกไม้วิเศษจะไม่จางหาย"แล้วนางฟ้าเบา ๆ พับแขนเล็กน้อยรอบคอของแอนนี่ วางจูบเบาที่แก้ม และ แพร่กระจายกว้างปีกของเธอส่อง บินร้องขึ้นในหมู่เมฆขาวที่ลอยฟ้าและแอนนี่น้อยเสาร์นี่ดอกไม้ของเธอ และเฝ้าดู ด้วยสงสัยจอยดอกนางฟ้าที่ส่องแสงบนเต้านมของเธอวันดีของฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนผ่านไป และในฤดูใบไม้ร่วงสวนน้อยแอนนี่ ดอกไม้ถูก blooming ทุก แต่ละวันดวงอาทิตย์และ dew ที่เติบโตยังคงสวยงาม และสด ใส แต่นางฟ้าดอกไม้ ที่ควรได้รับทั้งหมด loveliest แขวนจางและ drooping บนอกน้อยแอนนี่ กลิ่นของมันดูเหมือนค่อนข้างหายไป และตีระฆังเตือนของดนตรีชัดเจน ต่ำมักจะรังในหูของเธอเมื่อก่อน นางฟ้าวางไว้มี เธอได้รับพอใจกับของขวัญของเธอใหม่ หนึ่งเชื่อฟังกระดิ่งนางฟ้า และมักจะพยายามชนะบางกลิ่นหอมจากดอกไม้ ชนิด และคำที่น่าพอใจ และการ กระทำ แล้ว เป็นนางฟ้ากล่าวว่า เธอพบรางวัลหวานหอมแปลก นุ่มของดอกเมจิก เป็นมัน shone เมื่อนม แต่ความเห็นแก่ตัวคิดจะมายั่วยวนใจของเธอ เธอจะผลตอบแทน และคำ unkind ตกจากริมฝีปากของเธอ แล้ว ดอกไม้ drooped ซีด และ scentless กระดิ่งนางฟ้ารัง mournfully แอนนี่จะลืมเธอดีกว่าความละเอียด และจะอีกนาน wilful เด็กน้อยในที่สุดเธอพยายามไม่ แต่โตโกรธกับดอกไม้ซื่อสัตย์ และจะมีขาดมันจากนม แต่สะกดนางฟ้าได้รวดเร็ว และคำของเธอโกรธ แต่ยังทำแหวน peal ดัง sadder แล้ว เธอไม่สามารถจ่ายให้แก่หูเงินเพลงในหูของเธอ และเติบโตแต่ละวันยังคงมีความสุข discontented และ unkind ดังนั้น เมื่อวันฤดูใบไม้ร่วงมาตลอด เธอไม่ดีสำหรับของขวัญของนางฟ้าที่อ่อนโยน และปรารถนาสำหรับฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งก็อาจจะกลับ ตอนนี้ echo คงเพลง mournful ได้เธอเศร้ามากแดดเช้าวันหนึ่ง เมื่อมีการเป่าลมเย็น สด และเมฆไม่ได้ในท้องฟ้า แอนนี่น้อยเดินระหว่างดอกไม้ของเธอ มองอย่างระมัดระวังลงในแต่ละ หวังดังนั้นในการค้นหานางฟ้า คนคนเดียวอาจใช้ดอกวิเศษจากเต้านมของเธอ แต่เธอยกขึ้นของใบ drooping, peeped เป็นถ้วยของ dewy เปล่า ๆ เอลฟ์น้อยไม่วางซ่อนมี และเธอเปิดเศร้าจากพวกเขาทั้งหมด บอกว่า "ฉันจะออกไปเป็นเขตและป่า และแสวงหาเธอมี ฉันจะไม่ฟังเพลงนี้น่าเบื่อมากขึ้น หรือสวมนี้ดอกไม้เหี่ยวอีกต่อไป" ออกเป็นฟิลด์ เธอมาก ๆ ที่หญ้ายาว rustled เธอผ่าน และนกเป็นพิเศษมองเธอจากรังของมัน ที่รักดอกไม้ป่าพยักหน้าลม และเปิดกว้าง ใบของหอม การต้อนรับในผึ้ง murmuring ในขณะที่ผีเสื้อ เช่นปีกดอกไม้ เต้น และ glittered ในดวงอาทิตย์น้อยแอนนี่ดู ค้นหา และถามพวกเขาทั้งหมดถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งสามารถบอกได้ว่า นางฟ้าของเธอที่เธอค้นหา แต่นกมอง wonderingly ที่เธอกับตานุ่ม สดใส และยัง สังบน ดอกไม้พยักหน้าอย่างชาญฉลาดบนลำต้นของพวกเขา แต่ไม่ได้ พูด ในขณะที่ผีเสื้อและผึ้ง buzzed และ fluttered หนึ่งว่างเกินไป การอื่น ๆ ไปใช้งาน การอยู่ และบอกเธอว่า เธอถามแล้ว เธอไปผ่านทุ่งกว้างของเมล็ดสีเหลือง ที่ waved รอบเธอเช่นป่าทอง นี่จิ้งหรีด chirped, grasshoppers leaped และมดไม่ว่างทำงาน แต่พวกเขาอาจไม่บอกเธอว่าเธอปรารถนาที่จะรู้"ตอนนี้จะไประหว่างภูเขา กล่าวว่า แอนนี่ "เธออาจจะมี" ขึ้น และ ลงสีเขียวด้านเขามาก ๆ เท้าของเธอเล็กน้อย นานเธอค้น และ vainly เธอ เรียก แต่ยังไม่มีนางฟ้ามา ริมแม่น้ำเธอไป แล้วถามแมลงปอที่เกย์ และลิลลี่ขาวเย็น ถ้านางฟ้าที่ได้รับมี คลื่นสีฟ้า rippled บนหาดทรายสีขาวที่เท้าของเธอ และไม่มีเสียงตอบเธอไว้แล้วเข้าป่า น้อยแอนนี่ไป และเป็นเธอผ่านเส้นทางมิติ เย็น ไม้ดอกไม้ยิ้มขึ้นในใบหน้าของเธอ กระรอกเกย์ peeped ที่เธอ ตามเขา swung ท่ามกลางบัสเซลตั่น และนก cooed เบา ๆ ตาม เธอได้เดินไปมา โดย แต่ไม่สามารถตอบเธอ ดังนั้น ก็ มีค้นหายาวนาน และไม่มีประโยชน์ เธอนั่งท่ามกลางใบเฟิร์น และ feasted บนสตรอเบอร์รี่โรซี่ที่เติบโตอยู่ข้างเธอ ดูเมฆเย็นแดงที่ glowed สถานพระอาทิตย์ตกในขณะเดียวกันลมกลางคืนที่ rustled ผ่าน boughs โยกดอกไม้นอน นกป่าสังบทสวดมนตร์เย็นของพวกเขา และภายในไม้โตเงียบสงบ และ ยังคง paler paler เติบโตที่ต่ำกว่าแสง สีม่วง และต่ำกว่า drooped เล็กน้อยแอนนี่หัว เฟิร์นสูงที่เงี้ยวป้องกันเธอจากเดอะดิว ไพน์ whispering สังลัลอ่อน และเมื่อพระจันทร์ฤดูใบไม้ร่วงลุกขึ้น เธอแสงเงิน shone ในเด็ก ที่ pillowed บนมอเขียว เธอนอนหลับท่ามกลางไม้ดอกไม้ในป่าเก่ามิติและกลางคืนตลอด ข้างเธอนางฟ้าเธอก็ขอยืน และเกี่ยวกับเทพยดาสะกดและเสน่ห์ส่งลูกนอนฝันนี้น้อยแอนนี่ฝันเธอนั่งอยู่ในสวนของตนเอง เป็นเธอก็มักจะนั่งก่อน ด้วยความรู้สึกโกรธเธอหัวใจ และคำ unkind เมื่อริมฝีปากของเธอ ดอกไม้วิเศษถูก ringing เตือนความนุ่ม แต่เธอไม่สามารถจ่ายให้แก่อะไร บันทึกความคิดของตนเองปัญหา ดังนั้น เธอนั่ง เมื่อจู่ ๆ เสียงต่ำกระซิบในหูของเธอ, -"แอนนี่น้อย ดู และเห็นสิ่งที่ชั่วร้ายที่คุณกำลัง cherishing ฉันจะสวมในรูปร่างเหมาะสมความคิดและความรู้สึกที่ตอนนี้ อาศัยอยู่ภายในหัวใจของคุณ และคุณจะเห็นความยิ่งใหญ่ของตนกลายเป็น เว้นแต่ว่าคุณขับไล่พวกเขาเคยตัว"แล้ว แอนนี่เห็น กลัวและพบ ที่คำโกรธที่เธอพูดเปลี่ยนรูปแบบเข้ม unlovely แต่ละแสดงอุปมาจากสิ่งบกพร่องหรือรักมันได้ผุด ของรูปร่างมี scowling ใบหน้าและดวงตาที่สดใส คะนอง เหล่านี้มีวิญญาณของความโกรธ ผู้อื่น มีลักษณะที่ sullen กระตือรือร้น ประจักษ์ gathering ค่าทั้งหมดที่พวกเขาสามารถเข้าถึง และแอนนี่เห็นว่า ยิ่งพวกเขาได้รับ ยิ่งพวกเขาดูเหมือนจะมี และเธอรู้ว่ามีรูปร่างของความเห็นแก่ตัว วิญญาณของความภาคภูมิใจนั่น ที่พับเสื้อผ้าการเงารอบพวกเขา และเปิด scornfully จากทั้งหมดเหลือ เหล่านี้และอื่น ๆ อีกมากมายน้อยแอนนี่เห็น ซึ่งมีมาจากใจของเธอเอง และนำแบบฟอร์มก่อนที่ตาของเธอเมื่อก่อน เธอเห็นพวกเขา พวกเขามีขนาดเล็ก และ อ่อนแอ แต่เธอมองพวกเขาดูเหมือนจะเติบโต และรวบรวมความแข็งแกร่ง และแต่ละได้รับพลังประหลาดกว่าเธอ เธอสามารถขับรถไม่ได้จากสายตาของเธอ และพวกเขาเติบโตแข็งแกร่งเคย เข้ม และ unlovely ขึ้นกับดวงตาของเธอ พวกเขาดูเหมือนทอดเงาดำไปรอบ ๆ สลัว sunsh

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในที่มีขนาดใหญ่และสวนที่น่ารื่นรมย์นั่งเล็ก ๆ น้อย ๆ แอนนี่คนเดียวทั้งหมดและเธอดูเหมือนเศร้ามากสำหรับหยดที่ไม่น้ำค้างลดลงอย่างรวดเร็วเมื่อดอกไม้ที่อยู่ด้านข้างของเธอที่มอง wonderingly ขึ้นและงอยังคงใกล้ชิดราวกับว่าพวกเขาอยากให้กำลังใจและความสะดวกสบาย เธอ ลมที่อบอุ่นยกขึ้นส่องแสงผมของเธอและจูบเบา ๆ ที่แก้มของเธอในขณะพระอาทิตย์ตกที่กำลังมองหามากที่สุดกรุณาในใบหน้าของเธอทำให้รุ้งเล็ก ๆ น้อย ๆ ในน้ำตาของเธอและความรักอ้อยอิ่งเกี่ยวกับเธอ แต่แอนนี่จ่ายรำลึกถึงดวงอาทิตย์ไม่มีหรือลมหรือดอกไม้ . ยังคงเป็นน้ำตาสดใสลดลงและเธอลืมทั้งหมด แต่ความเศร้าโศกของเธอ"ลิตเติ้ลแอนนี่บอกว่าทำไมคุณร้องไห้" เสียงต่ำในหูของเธอกล่าวว่า และเงยหน้าขึ้นมองเด็กเห็นเป็นตัวเลขที่น้อยยืนอยู่บนใบเถาที่ด้านข้างของเธอ ใบหน้าที่น่ารักยิ้มของเธอจากท่ามกลางล็อคที่สดใสของผมและปีกส่องแสงถูกพับเก็บในเสื้อคลุมสีขาวและสีระยิบระยับที่เบาโผบินในลม. "คุณเป็นใคร, สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่ารัก?" ร้องไห้แอนนี่ยิ้มผ่านน้ำตาของเธอ. "ผมนางฟ้าเด็กเล็ก ๆ และกำลังมาช่วยและความสะดวกสบายที่คุณตอนนี้บอกฉันว่าทำไมคุณร้องไห้และแจ้งให้เราเป็นเพื่อนของคุณ" ตอบจิตวิญญาณขณะที่เธอยิ้มเพิ่มเติมกรุณา ยังคงอยู่บนใบหน้าสงสัยว่าแอนนี่. "และคุณจริงๆแล้วน้อยเอลฟ์เช่นผมอ่านในหนังสือนางฟ้าของฉันหรือไม่คุณนั่งบนผีเสื้อ, นอนในดอกไม้ถ้วยและอาศัยอยู่ในหมู่เมฆ?" "ใช่ สิ่งเหล่านี้ที่ผมทำและคนแปลกหน้าหลายคนยังคงที่หนังสือทุกเล่มนางฟ้าของคุณไม่สามารถบอก แต่ตอนนี้ที่รักของแอนนี่กล่าวว่า "นางฟ้า, ดัดใกล้" บอกฉันว่าทำไมผมพบว่าแสงแดดบนใบหน้าของคุณไม่มีเหตุผลเหล่านี้ดี ลดลงที่ส่องแสงบนดอกไม้และทำไมคุณนั่งอยู่คนเดียวเมื่อนกและผึ้งจะเรียกคุณเล่น? "" อาคุณจะไม่รักฉันอีกต่อไปว่าผมควรจะบอกคุณทุกคน "แอนนี่ในขณะที่น้ำตาเริ่มที่จะตกกล่าวว่า อีกครั้ง "ผมไม่ได้มีความสุขสำหรับผมไม่ได้ดีว่าฉันจะต้องเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ป่วยที่เด็กอ่อนโยนดีเล็ก ๆ น้อย ๆ นางฟ้าคุณจะสอนฉันได้อย่างไร?" "ยินดีที่ฉันจะช่วยคุณแอนนี่และถ้าคุณต้องการอย่างแท้จริงที่จะ เป็นเด็กมีความสุขก่อนอื่นคุณต้องเรียนรู้ที่จะพิชิตความสนใจมากมายที่คุณหวงแหนในขณะนี้และทำให้หัวใจของคุณที่บ้านสำหรับความรู้สึกที่อ่อนโยนและความคิดมีความสุขกับงานเป็นเรื่องยาก แต่เราจะให้ดอกไม้นางฟ้านี้ให้ความช่วยเหลือและให้คำปรึกษาคุณเบนด์. ที่นี่ที่ผมอาจจะวางไว้ในเต้านมของคุณ. มือไม่สามารถใช้มันด้วยเหตุนี้จนกว่าฉันจะถอนคำพูดสะกดที่ถือมันมี "ในฐานะที่ทำให้เธอพูด, เอลฟ์เอามาจากอกของเธอเป็นดอกไม้ที่สง่างามมีใบส่องหิมะสีขาว มีแปลกแสงอ่อน "นี่เป็นดอกไม้นางฟ้า" เอลฟ์กล่าวว่า "มองไม่เห็นตาทุกบันทึกของคุณ. ตอนนี้ฟังในขณะที่ผมบอกอำนาจของแอนนี่เมื่อหัวใจของคุณเต็มไปด้วยความคิดรักเมื่อมีการกระทำความกรุณาได้รับการทำหน้าที่ที่ดีบางอย่าง ดำเนินการแล้วจากดอกไม้ที่จะมีเกิดขึ้นหอมหวานกลิ่นหอมนุ่ม, การให้รางวัลและทำให้ปลื้มปีติคุณ. แต่เมื่อเป็นคำที่ไร้ความปรานีอยู่บนริมฝีปากของคุณเมื่อมีการเห็นแก่ตัวความรู้สึกโกรธเพิ่มขึ้นในหัวใจของคุณหรือที่ไร้ความปรานีโฉนดโหดร้ายคือการ ทำได้แล้วคุณจะได้ยินเสียงนุ่มคล้องจองต่ำของดอกไม้ระฆังนั้นฟังคำเตือนของตนให้คำยังคงไม่ได้พูดยกเลิกการกระทำและในความสุขที่เงียบสงบของหัวใจของคุณเองและน้ำหอมมหัศจรรย์ของอกของคุณ ดอกไม้ที่คุณจะพบรางวัลหวาน. "" ชนิด O และนางฟ้าใจดีฉันจะเคยขอขอบคุณสำหรับของขวัญที่น่ารัก! " แอนนี่ร้องไห้ "ผมจะเป็นจริงและฟังระฆังเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันเมื่อใดก็ตามที่มันอาจแหวน. แต่ฉันจะไม่เคยเห็นคุณมากขึ้น? Ah! ถ้าคุณจะอยู่กับฉันฉันจริง ๆ ควรจะดี." "ผมไม่สามารถอยู่ในขณะนี้น้อยแอนนี่ กล่าวว่า "เอลฟ์" แต่เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาอีกรอบผมจะอยู่ที่นี่อีกครั้งเพื่อดูว่าดีของขวัญนางฟ้าได้ทำการทำงานของมันและตอนนี้อำลาเด็กที่รัก. จะซื่อสัตย์ต่อตัวเองและดอกไม้วิเศษจะไม่ จางหายไป. "จากนั้นนางฟ้าอ่อนโยนพับแขนเล็กๆ ของเธอรอบคอของแอนนี่วางจูบนุ่มบนแก้มของเธอและการแพร่กระจายกว้างปีกส่องแสงของเธอบินร้องเพลงขึ้นในหมู่เมฆสีขาวลอยอยู่ในท้องฟ้า. และน้อยแอนนี่นั่งอยู่ในหมู่ดอกไม้ของเธอ และเฝ้ามองด้วยความสงสัยความสุขดอกนางฟ้าส่องแสงอยู่บนหน้าอกของเธอ. วันที่น่ารื่นรมย์ของฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนผ่านไปและน้อยสวนของแอนนี่ดอกไม้ในฤดูใบไม้ร่วงถูกบานทุกที่ที่มีดวงอาทิตย์ในแต่ละวันและน้ำค้างที่เพิ่มขึ้นยังคงสวยงามและสดใส; แต่ดอกไม้นางฟ้าที่ควรจะได้รับน่ารักของทุกแขวนซีดและหลบตาในอกของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแอนนี่; กลิ่นหอมของมันดูเหมือนจะหายไปมากและชัดเจนเพลงต่ำของระฆังเตือนดังขึ้นมักจะอยู่ในหูของเธอ. เมื่อแรกนางฟ้าที่วางอยู่ที่นั่นเธอได้รับความยินดีกับของขวัญใหม่ของเธอและในขณะที่เชื่อฟังระฆังนางฟ้าและมักจะ พยายามที่จะชนะกลิ่นหอมจากดอกไม้ตามชนิดและคำพูดและการกระทำที่น่าพอใจ; แล้วเป็นนางฟ้ากล่าวว่าเธอพบรางวัลหวานในแปลกน้ำหอมอ่อนของดอกมายากล, ในขณะที่มันส่องแสงอยู่บนเต้านมของเธอ; แต่ความคิดที่เห็นแก่ตัวจะมาล่อใจของเธอเธอจะให้ผลผลิตและคำพูดที่ไร้ความปรานีลดลงจากริมฝีปากของเธอ; แล้วดอกไม้ drooped ซีดและไม่มีกลิ่นระฆังนางฟ้าดังอย่างเศร้าโศกแอนนี่จะลืมความละเอียดที่ดีกว่าของเธอและเป็นอีกครั้งที่เห็นแก่ตัว, เด็กเล็ก ๆ โดยเจตนา. ที่ล่าสุดเธอพยายามไม่ แต่เติบโตโกรธกับดอกไม้ที่ซื่อสัตย์และจะมี ฉีกขาดได้จากเต้านมของเธอ; แต่สะกดนางฟ้ายังคงถือได้อย่างรวดเร็วและทุกคำที่เธอโกรธ แต่ทำให้มันเป็นแหวนดังระฆังเศร้า จากนั้นเธอก็ใส่ใจกับเสียงเพลงเงินในหูของเธอและในแต่ละวันเพิ่มขึ้นยังคงไม่มีความสุขมากขึ้นพอใจและไร้ความปรานี; ดังนั้นเมื่อวันที่ฤดูใบไม้ร่วงรอบมาเธอก็ไม่ดีสำหรับเป็นของขวัญนางฟ้าอ่อนโยนและอยากให้ฤดูใบไม้ผลิที่มันอาจจะกลับมา; สำหรับตอนนี้สะท้อนอย่างต่อเนื่องของเพลงเศร้าที่ทำให้เธอเศร้ามาก. เช้าวันหนึ่งแดดเมื่อสดลมเย็นถูกเป่าและไม่ได้เป็นเมฆที่อยู่ในท้องฟ้าน้อยแอนนี่เดินในหมู่ดอกไม้ที่เธอมองอย่างระมัดระวังในแต่ละหวังจึง ที่จะหานางฟ้าที่อยู่คนเดียวอาจจะใช้ดอกมายากลจากเต้านมของเธอ แต่เธอยกขึ้นใบหลบตาของพวกเขา peeped ลงในถ้วยสดชื่นของพวกเขาในไร้สาระ; เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่มีเอลฟ์วางซ่อนอยู่ที่นั่นและเธอหันเศร้าจากพวกเขาทุกคนว่า "ฉันจะไปออกไปในทุ่งนาและป่าและแสวงหาของเธอมี. ฉันจะไม่ฟังเพลงนี้น่าเบื่อมากขึ้นและไม่สวมใส่ดอกไม้นี้ลีบอีกต่อไป " ดังนั้นออกไปในทุ่งนาที่เธอไปที่หญ้ายาว rustled ขณะที่เธอผ่านไปและนกขี้ขลาดมองไปที่เธอจากรังของพวกเขา; ที่น่ารักดอกไม้ป่าพยักหน้าในลมและเปิดกว้างใบมีกลิ่นหอมของพวกเขาให้การต้อนรับในผึ้งพึมพำในขณะที่ผีเสื้อเหมือนดอกไม้ปีกเต้นและประกายในดวงอาทิตย์. ลิตเติ้ลแอนนี่มองดูค้นหาและถามพวกเขาทั้งหมดถ้ามี ใครจะบอกเธอนางฟ้าของคนที่เธอพยายามนั้น แต่นก wonderingly มองเธอด้วยอ่อนของพวกเขาตาสว่างและยังคงร้องเพลง; ดอกไม้พยักหน้าอย่างชาญฉลาดในการเกิดของพวกเขา แต่ไม่ได้พูดในขณะที่ผีเสื้อและผึ้ง buzzed และเบาโผบินออกไปหนึ่งไกลเกินไปไม่ว่างอื่น ๆ ที่ไม่ได้ใช้งานมากเกินไปที่จะอยู่และบอกเธอว่าเธอถาม. จากนั้นเธอก็เดินผ่านทุ่งกว้างของเม็ดสีเหลือง ที่อยู่รอบตัวเธอโบกมือเหมือนป่าสีทอง; ที่นี่ chirped จิ้งหรีดตั๊กแตนกระโดดและมดยุ่งทำงาน แต่พวกเขาไม่สามารถบอกเธอว่าเธออยากที่จะรู้ว่า. "ตอนนี้ฉันจะไปในหมู่เนินเขา" แอนนี่กล่าวว่า "เธออาจจะมี." ดังนั้นขึ้นและลงเนินเขาด้านสีเขียวเดินเท้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ นานเธอไม่จำเป็นต้องค้นหาและเธอเรียกว่า; แต่ก็ยังไม่มีนางฟ้ามา แล้วตามด้วยด้านแม่น้ำเธอไปและถามเกย์มังกรแมลงวันและดอกลิลลี่สีขาวนวลถ้านางฟ้าเคยมี; แต่คลื่นสีฟ้าเป็นระลอกคลื่นบนหาดทรายสีขาวที่เท้าของเธอและไม่มีเสียงตอบของเธอ. แล้วเข้าไปในป่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปแอนนี่นั้น และในขณะที่เธอเดินผ่านไปตามสลัวเส้นทางเย็นไม้ดอกไม้ยิ้มในใบหน้าของเธอกระรอกเกย์ peeped เธอขณะที่พวกเขาเหวี่ยงท่ามกลางองุ่นและนกพิราบ cooed เบา ๆ ขณะที่เธอเดินจาก; แต่ก็ไม่มีใครสามารถตอบเธอ ดังนั้นที่เหนื่อยล้ากับการค้นหานานและไม่มีประโยชน์ที่เธอนั่งอยู่ท่ามกลางเฟิร์นและเลี้ยงสตรอเบอร์รี่สีดอกกุหลาบที่เติบโตเคียงข้างเธอ, ดูขณะที่เมฆตอนเย็นสีแดงเข้มที่ส่องแสงรอบดวงอาทิตย์ตั้งค่า. คืนลม rustled ผ่านกิ่งไม้โยก ดอกไม้เพื่อการนอนหลับ; นกป่าร้องเพลงสวดในตอนเย็นของพวกเขาและทุกคนที่อยู่ในไม้เพิ่มขึ้นและยังคงความสงบ; ซีดจางและเติบโตแสงสีม่วงลดลงและต่ำ drooped หัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแอนนี่ที่เฟิร์นสูงงอเพื่อป้องกันเธอจากน้ำค้างสนกระซิบร้องเพลงเพลงกล่อมเด็กอ่อน; และเมื่อดวงจันทร์ฤดูใบไม้ร่วงลุกขึ้นแสงสีเงินของเธอส่องในเด็กที่ pillowed ในมอสสีเขียว, เธอนอนหลับท่ามกลางไม้ดอกไม้ในป่าสลัวเก่า. และตลอดทั้งคืนข้างๆเธอยืนนางฟ้าที่เธอได้ขอให้ และคาถาเกี่ยวกับเทพยดาและเสน่ห์ส่งไปยังเด็กนอนหลับฝันนี้. ลิตเติ้ลแอนนี่ฝันที่เธอนั่งอยู่ในสวนของเธอเองขณะที่เธอมักจะได้นั่งก่อนที่จะมีความรู้สึกโกรธในหัวใจของเธอและคำพูดที่ไร้ความปรานีเมื่อริมฝีปากของเธอ ดอกไม้วิเศษเป็นเสียงเตือนที่อ่อนนุ่มของมัน แต่เธอจ่ายรำลึกถึงสิ่งที่ไม่มีบันทึกความคิดที่มีปัญหาของเธอเอง ทำให้เธอนั่งเมื่อจู่ ๆ เสียงต่ำกระซิบในหูของเธอ - "ลิตเติ้ลแอนนี่มองและดูสิ่งชั่วร้ายที่คุณกำลังดอกฉันจะตกแต่งในรูปทรงที่เหมาะสมคิดและความรู้สึกว่าตอนนี้อาศัยอยู่ในหัวใจของคุณและคุณจะต้อง ดูวิธีการที่ดีจะกลายเป็นอำนาจของพวกเขาจนกว่าคุณจะขับไล่พวกเขาไปตลอดกาล. "จากนั้นแอนนี่เห็นด้วยความกลัวและสงสัยว่าคำพูดโกรธที่เธอพูดเปลี่ยนไปเป็นสีเข้มรูปแบบน่ารักแต่ละคนแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนจากสิ่งที่เป็นความผิดหรือความรักมันก็เด้งแล้ว บางส่วนของรูปทรงได้หน้าบึ้งใบหน้าและสดใสตาคะนอง เหล่านี้มีจิตวิญญาณของความโกรธ คนอื่น ๆ ด้วยบูดบึ้งลักษณะกังวลดูเหมือนรวบรวมขึ้นทั้งหมดที่พวกเขาสามารถเข้าถึงและเห็นว่าแอนนี่มากกว่าที่พวกเขาได้รับน้อยกว่าที่พวกเขาดูเหมือนจะมี; และสิ่งเหล่านี้เธอรู้ว่าเป็นรูปทรงของความเห็นแก่ตัว วิญญาณของความภาคภูมิใจอยู่ที่นั่นที่พับเสื้อผ้าเงาของพวกเขารอบพวกเขาดูถูกและหันออกไปจากส่วนที่เหลือทั้งหมด เหล่านี้และอื่น ๆ อีกมากมายแอนนี่เห็นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้มาจากหัวใจของเธอเองและนำรูปแบบต่อหน้าต่อตาของเธอ. เมื่อแรกที่เธอเห็นพวกเขาพวกเขามีขนาดเล็กและอ่อนแอ; แต่ในฐานะที่เธอมองดูเหมือนว่าพวกเขาจะเติบโตและรวบรวมความแข็งแรงและได้รับในแต่ละอำนาจแปลกเธอ เธอไม่สามารถขับไล่พวกเขาไปจากสายตาของเธอและพวกเขาเติบโตที่เคยแข็งแรงเข้มและอื่น ๆ ที่จะไม่น่ารักดวงตาของเธอ พวกเขาดูเหมือนจะโยนเงาสีดำรอบ ๆ สลัว sunsh

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในขนาดใหญ่และสวยงามสวนนั่งน้อยแอนนี่คนเดียว เธอดูเศร้ามาก สำหรับหยอดที่ไม่ค้างลดลงอย่างรวดเร็วเมื่อดอกไม้ข้างๆเธอที่ดูอย่างน่าพิศวง และยังใกล้โค้ง เช่น ถ้าพวกเขาปรารถนาที่จะให้กำลังใจและช่วยเหลือเธอ ลมอุ่นยกขึ้นเส้นผมที่เปล่งประกายของเธออย่างนุ่มนวล จูบที่แก้มของเธอ ขณะที่ sunbeams มองมากที่สุดกรุณาในใบหน้าของเธอสร้างสายรุ้งน้อยในน้ำตาของเธอ และยังเล่นกับเธอ แต่แอนนี่จ่ายไม่ใส่ใจกับแสงแดด หรือลม หรือดอกไม้ ; ยังคงน้ำตาสว่างล้ม และเธอก็ลืมหมด แต่ความเศร้าโศกของเธอ

" สาวน้อยแอนนี่ บอกข้ามา ทำไมเจ้าร้องไห้ " กล่าวเสียงต่ำในหูของเธอ และมองขึ้น เด็กเห็นเป็นรูปเล็กยืนอยู่บนเถา ใบที่ด้านข้างของเธอ ใบหน้าน่ารักยิ้มให้เธอ และสดใสจากล็อคของผมส่องปีกถูกพับในเสื้อคลุมสีขาวระยิบระยับและที่หวั่นไหวในลม . . .

" นายเป็นใคร น่ารักเล็กน้อย ? " ร้องไห้ แอนนี่ยิ้มทั้งน้ำตา

" ฉันเป็นนางฟ้า ลูกน้อย และก็มาช่วยและปลอบเธอ ตอนนี้บอกฉันว่าทำไมคุณถึงร้องไห้ และขอให้ฉันเป็นเพื่อนนาย " ตอบวิญญาณ เมื่อเธอยิ้มดีๆยังแอนนี่สงสัยหน้า

" และ จริงๆ แล้วพรายน้อย เช่นผมได้อ่านในหนังสือนางฟ้าของฉัน คุณนั่งบนดอกไม้ผีเสื้อ , นอนในถ้วยและอยู่ในหมู่เมฆ ?

" ครับ ทุกอย่างที่ผมทำ และหลายแปลกๆที่หนังสือนางฟ้าทั้งหมดของคุณไม่สามารถบอกได้ แต่ ตอนนี้ ที่รัก แอนนี่ กล่าวว่า นางฟ้า โค้งๆ " ทำไมฉันไม่เจอแสงแดดบนใบหน้าของคุณ ทำไมเหล่านี้ เม็ดใหญ่ส่องแสงบนดอกไม้