Direct ApproachBy the end of the ni

Direct Approach
By the end of the nineteenth century Direct Approach or Method emerged as a reaction to the Grammar Translation
Approach and its failure to produce learners who could communicate in the foreign language they were studying. This
approach stressed the ability to use rather than analyze a language as the goal of language instruction or in other words,
the main goal was to train students to communicate in the target language and to have an acceptable pronunciation. The
idea behind the Direct Approach was that we learn languages by hearing them spoken and engaging in conversation
(Hubbard, Jone, & Thornton 1983). In this approach, the learners are expected to imitate and practice the target
language until they become fluent and accurate speakers and, as there is no translation, it is assumed that they will learn
to think in the target language.
It is supposed that vocabulary can be acquired naturally through interactions during the lesson; therefore, vocabulary
is presented in context and is graded from simple to complex. In this approach, vocabulary is emphasized over grammar
(Larsen-Freeman, 2000). Concrete words are taught through objects, pictures, physical demonstration, and abstract
words are taught by grouping words according to a topic or through association of ideas (Zimmerman, 1997).
The Direct Approach was perceived to have several drawbacks. It required teachers who were native speakers or had
native-like fluency in the foreign language. Although it offered innovations at the level of teaching, it lacked a through
methodological basis (Sweet, 1899). Brown (1973) describes his frustration in observing a teacher performing verbal
gymnastics in an attempt to convey the meaning of Japanese words, when translation would have been a much more
efficient technique. Takefuta and Takefuta (1996) in their work on teaching methodologies summarize that before the
1940s, vocabulary teaching had been "taken lightly" under Grammar- Translation Method, or Direct Method.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีการโดยตรงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 วิธีการโดยตรงหรือวิธีกลายเป็นปฏิกิริยาการแปลไวยากรณ์แนวทางและความล้มเหลวในการผลิตผู้เรียนที่สามารถสื่อสารภาษาต่างประเทศที่จะเข้าเรียน นี้วิธีเน้นความสามารถในการใช้ มากกว่าที่วิเคราะห์ภาษาที่เป็นเป้าหมายของการสอนภาษา หรือใน คำอื่น ๆเป้าหมายหลักคือนักเรียน เพื่อสื่อสารในภาษาเป้าหมาย และ จะมีการออกเสียงยอมรับได้ การคิดอยู่เบื้องหลังวิธีการโดยตรงคือการ ที่เราเรียนรู้ภาษา โดยการฟังการสนทนาสื่อ สารใน(ฮับบาร์ด Jone และ Thornton 1983) ในวิธีการนี้ การเรียนคาดว่าจะเลียนแบบ และปฏิบัติเป้าหมายภาษาจน กระทั่งพวกเขากลายเป็นลำโพงที่ถูกต้อง และคล่องแคล่ว มีแปลไม่มี มันจะสันนิษฐานว่า พวกเขาจะได้เรียนรู้การคิดในภาษาเป้าหมายมันควรที่ คำศัพท์สามารถซื้อได้ตามธรรมชาติผ่านการโต้ตอบระหว่างบทเรียน ดังนั้น คำศัพท์นำเสนอในบริบท และระดับจากง่ายไปซับซ้อน ในวิธีการนี้ เน้นคำศัพท์ไวยากรณ์มากกว่า(เสนฟรีแมน 2000) คอนกรีตคำสอนผ่านวัตถุ รูปภาพ ทางกายภาพ และการสาธิต บทคัดย่อคำที่สอน โดยการจัดกลุ่มคำ ตามหัวข้อ หรือความสัมพันธ์ของความคิด (Zimmerman, 1997)วิธีการโดยตรงถูกมองว่ามีข้อเสียหลาย ต้องการครูที่เป็นเจ้าของภาษา หรือมีความคล่องแคล่วเหมือนเจ้าของภาษาภาษาต่างประเทศ แม้ว่าบริการนวัตกรรมในระดับของการเรียนการสอนของ มันขาดที่ผ่านวิธีพื้นฐาน (หวาน 1899) สีน้ำตาล (1973) อธิบายความยุ่งยากของเขาในการสังเกตครูที่ทำด้วยวาจายิมนาสติกในความพยายามที่ถ่ายทอดความหมายของคำญี่ปุ่น เมื่อแปลจะมีอื่น ๆ อีกมากมายเทคนิคที่มีประสิทธิภาพ Takefuta และ Takefuta (1996) ในงานของพวกเขาสอนวิธีสรุปก่อนการปี 1940 สอนคำศัพท์ได้ถูก "นำเบาๆ" ภายใต้วิธีการแปลไวยากรณ์ - หรือวิธีการโดยตรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีการโดยตรง
ในตอนท้ายของการเข้าถึงโดยตรงศตวรรษที่สิบเก้าหรือวิธีการกลายเป็นปฏิกิริยาที่แปลไวยกรณ์
วิธีการและความล้มเหลวในการผลิตผู้เรียนที่สามารถสื่อสารในภาษาต่างประเทศที่พวกเขาได้รับการศึกษา นี้
วิธีการที่เน้นความสามารถในการใช้มากกว่าการวิเคราะห์ภาษาเป็นเป้าหมายของการเรียนการสอนภาษาหรือคำอื่น ๆ ที่เป็น
เป้าหมายหลักในการฝึกอบรมนักเรียนในการสื่อสารในภาษาเป้าหมายและจะมีการออกเสียงที่ยอมรับ
ความคิดที่อยู่เบื้องหลังการเข้าถึงโดยตรงคือการที่เราเรียนรู้ภาษาโดยการได้ยินพวกเขาพูดและมีส่วนร่วมในการสนทนา
(ฮับบาร์ด Jone และทอร์นตัน 1983) ในวิธีการนี้ผู้เรียนที่คาดว่าจะเลียนแบบและการปฏิบัติเป้าหมาย
ภาษาจนกว่าพวกเขาจะกลายเป็นลำโพงได้อย่างคล่องแคล่วและถูกต้องและเป็นไม่มีการแปลมันจะสันนิษฐานว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้
ที่จะคิดในภาษาเป้าหมาย.
มันควรคำศัพท์ที่สามารถ จะได้มาตามธรรมชาติผ่านการสื่อสารระหว่างบทเรียน; ดังนั้นคำศัพท์ที่
จะนำเสนอในบริบทและเป็นอย่างช้า ๆ จากง่ายซับซ้อน ในวิธีการนี้จะเน้นคำศัพท์มากกว่าไวยากรณ์
(เสน-Freeman, 2000) คำคอนกรีตได้รับการสอนผ่านวัตถุ, รูปภาพ, การสาธิตทางกายภาพและนามธรรม
คำได้รับการสอนด้วยคำพูดการจัดกลุ่มตามหัวข้อหรือผ่านการเชื่อมโยงความคิด (Zimmerman, 1997).
วิธีตรงที่ถูกมองว่าจะมีข้อบกพร่องหลายประการ มันจำเป็นต้องมีครูที่เป็นเจ้าของภาษาหรือมี
ความคล่องแคล่วพื้นเมืองเหมือนในภาษาต่างประเทศ แม้ว่ามันจะนำเสนอนวัตกรรมในระดับของการเรียนการสอนที่มันขาดผ่าน
พื้นฐานเกี่ยวกับระเบียบวิธี (หวาน 1899) สีน้ำตาล (1973) อธิบายความผิดหวังของเขาในการสังเกตเป็นครูที่มีประสิทธิภาพด้วยวาจา
ยิมนาสติกในความพยายามที่จะถ่ายทอดความหมายของคำภาษาญี่ปุ่นเมื่อแปลจะได้รับมากขึ้น
เทคนิคที่มีประสิทธิภาพ Takefuta และ Takefuta (1996) ในการทำงานของพวกเขาในวิธีการสอนสรุปว่าก่อนที่
ปี 1940 การเรียนการสอนคำศัพท์ได้รับการ "นำมาเบา ๆ " ภายใต้ Grammar- แปลวิธีการหรือวิธีการที่ตรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีการโดยตรงในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบเก้าโดยตรงวิธีการหรือวิธีการเกิดขึ้นเป็นปฏิกิริยากับการแปลไวยากรณ์วิธีการผลิต และความล้มเหลวของผู้เรียนที่สามารถสื่อสารในภาษาต่างประเทศ พวกเขากำลังเรียน นี้วิธีการที่เน้นความสามารถในการใช้ภาษามากกว่าวิเคราะห์ เป็นเป้าหมายของการสอนภาษา หรือในคำอื่น ๆเป้าหมายหลักคือเพื่อฝึกนักเรียนในการสื่อสารในภาษาเป้าหมาย และให้มีการยอมรับ ที่ความคิดที่อยู่เบื้องหลังวิธีการโดยตรงคือการที่เราเรียนรู้ภาษาโดยการฟังพวกเขาพูดและมีส่วนร่วมในการสนทนา( Hubbard , โจน , & ธอร์นตัน 1983 ) ในวิธีนี้ผู้เรียนจะเลียนแบบและการปฏิบัติเป้าหมายภาษาจนกว่าจะคล่องและลำโพงที่ถูกต้อง และไม่มีการแปลเป็นสันนิษฐานว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้คิดในภาษาเป้าหมายมันควรเป็นคำศัพท์ที่สามารถได้รับตามธรรมชาติผ่านปฏิสัมพันธ์ระหว่างบทเรียน ดังนั้น ศัพท์ที่นำเสนอในบริบทและคะแนนจากง่ายซับซ้อน ในวิธีนี้เน้นไวยากรณ์คำศัพท์มากกว่า( ลาร์เซ่น ฟรีแมน , 2000 ) คำคอนกรีตที่สอนผ่านวัตถุ รูปภาพ สาธิต ทางกายภาพ และนามธรรมคําสอน โดยจัดกลุ่มตามหัวข้อหรือคำที่ผ่านสมาคมของความคิด ( Zimmerman , 1997 )วิธีการโดยตรงคือการรับรู้ว่ามีหลายประการ . มันเป็นครูเจ้าของภาษาหรือมีพื้นเมือง เช่น ความคล่องแคล่วในภาษาต่างประเทศ แม้ว่าจะเสนอนวัตกรรมในระดับของการสอน มันขาด ผ่านวิธีการพื้นฐาน ( หวาน , 1899 ) สีน้ำตาล ( 1973 ) อธิบายถึงความคับข้องใจของเขาในการสังเกตเป็นครูแสดงวาจายิมนาสติก ในความพยายามที่จะสื่อความหมายของคำภาษาญี่ปุ่นที่แปลจะได้รับมากขึ้นเทคนิคที่มีประสิทธิภาพ และ takefuta takefuta ( 1996 ) ในงานของพวกเขา ในวิธีการสอน สรุป ว่า ก่อนที่เพลง สอนคำศัพท์ได้ " เบา " ภายใต้ไวยากรณ์ - วิธีแปลหรือวิธีการโดยตรง