The History of the Ubon Ratchathani

The History of the Ubon Ratchathani Candle Festival

The Thai word phansa refers to a period of three months in the rainy season during which time Buddhist monks are obliged to stay at one particular temple. They are not allowed to stay overnight at other temples during this time. The reason that monks have to stay at one temple is because this period of time is the rice-planting season and the farmers’ crops are a verdant green. If monks are out travelling during this period, they may inadvertently step on the rice sprouts that have been planted, resulting in the loss of crops. The Lord Buddha therefore ordained that monks should stop their pilgrimages for a period of three months during the rainy season and that they must not stay overnight in a place other than their chosen temple. (Khao phansa means ‘rain retreat’ or ‘Buddhist Lent’.) Khao phansa has taken place since the time of the Lord Buddha.

Khao Phansa Day is the first day of the waning moon of the eighth month of the lunar calendar, or during the month of July and extends for a period of three months until Ork Phansa Day which is the end of the period of time. Ork Phansa Day falls on the fifteenth day of the waxing moon of the eleventh month of the lunar calendar, or during the month of October. (Note: The Thai calendar originally began in our month of December. Therefore, the eighth month is July and the eleventh month is October.) When monks stop their travels during the Buddhist Lent period, they have time to study, and they especially like to read. The best time for reading and memorising is during the night, which is a peaceful, quiet time during which it is easy to concentrate. In the past, when there was no electricity, monks used to light candles during the time that they were reading. When villagers knew this, they made candles to present to the monks, especially for presentation on Khao Phansa Day, a day on which they would receive even more merit than usual. Merit in this case means that the lives of those who present candles will be happy, healthy, enlightened and not gloomy. In other words, they will be people with wisdom, knowledge and perception, which is equivalent to the English word ‘bright’. The presentation of candles to monks on Khao Phansa Day is a Buddhist tradition which began in ancient times and still continues at present. However, present-day villagers tend to present electric light bulbs or fluorescent tubes as they are brighter than candles, are easier to use, and more convenient, and they still receive the same amount of merit!

The people of Ubon Ratchathani are the same as other Buddhists – when Khao Phansa Day arrives, they take candles and present them to monks. In the past, when it was impossible to buy ready-made candles, villagers would use beeswax taken from bees’ nests. They would melt the beeswax and then immerse a length of cotton to be used as a wick into the molten beeswax. Next, the wax would be left until it was cool enough to be rolled by hand, surrounding the wick completely.



Following that, the candles were cut to the required length and they were then ready for presentation to monks.
Presenting candles to monks in the past did not include a parade and candle contest like we have at present. It was just a presentation of candles along with other offerings to monks and receiving blessings from the monks, followed by the journey home. The reason that there must be a parade and a contest like we have today came about during the reign of Rama V, when the King’s grandson, Prince Sappasittiprasong, was made governor and came to rule over the Lao Kao circle, which was established in the town of Ubon Ratchathani. He saw the injuries and deaths that the villagers suffered during the traditional rocket festival. The injuries and deaths were due to rockets that exploded and fell onto houses; other injuries and deaths were due to arguments and fights due to drinking excessive alcohol; sometimes it was due to playing with excessive energy in the mud; or, amusement with wooden dolls produced to look like they were making love. The Prince decided that these stories were bad, inappropriate, and ordered the rocket festival to stop, and for a candle festival with candles being presented to monks to take its place.





The candle festival in the time of the King’s grandson, Prince Sappasittiprasong, involved the cooperative production of candles by villagers in each community (community, in this instance, means a small community group that is a member of a larger community. In each village, there were many small communities). Beeswax was collected, melted and then poured into a mould. After that, it was beautifully decorated and placed on a sedan chair or transported by cart. The candles entered the parade and then gathered together at the front of the town hall. When each community had gathered and was ready, the Prince would give prizes to the communities that had produced the most beautiful candles. After that, lots were drawn to see which community would present its candle to which temple. When each community knew which temple it would go to, the candle was paraded to that place. Therefore, the candle festival as we know it began at that time.



The candles that were produced by each community in the beginning were candles that could actually be lit and used. The size of a candle was the same as a bamboo tree trunk (because bamboo was used as a mould). Some communities produced candles as large as a banana tree. It all depended on the mould used and the amount of beeswax that could be found. The outer surface of the candle was smooth and shiny without any decorative carving. However, the candles were decorated with strips of coloured paper. The strips were wrapped around the candle or stuck to the candle. Some communities bundled small candles together to make a larger candle, or, in order to save money, would use a piece of rounded wood or pole as a former and wrap it with small candles. The candles were then decorated with paper so that the string used to lash the candles together could not be seen. (This method was the beginning of a new type of candle and they were for sale generally. It was a way of saving time because beeswax did not have to be boiled.

After many years having passed and with the involvement of competitions with prizes, the community that decorated its candle in the most beautiful and different way to other communities would normally be the winner every time. So, a new method of decorating the candles came about. It changed from being decorated with paper strips to being decorated with beeswax being cast in moulds and then attached to the candle body. This method produced a much more beautiful candle that when it was decorated with paper strips. Therefore, any community that decorated its candle in this way could expect to win first prize. Many years passed with candles being decorated in the same way. So, any community that wanted to win had to find another different way of decorating their candle. Hence, the carving of designs on the surface of the candles began, and the communities who were able to do this were likely winners. Once this new method of decorating candles so beautifully had developed into a variety of methods, it was the beginning of dividing the different types of candles into categories, and prizes were awarded for each different category. In the time that followed, there were two types of candles: the type with moulded beeswax attached to the candle body, and the type that was carved.






However, the two types mentioned above referred only to the candle body; there were no other major elements, especially the base of the candle, which was only produced in order that the candle would not topple over. The community that wanted to win had to find yet another way to decorate differently. This was the beginning of decorating the base of the candle in different ways, especially in decorating the base to make it look like it was floating. Animals from literature or stories from Buddhist history were depicted. Again, the community that could do this won. If one community copied another community that wanted to win the following year,



they would make it much different or much bigger on a continual basis. It thus became a story in literature or Buddhist history that was perfected in one candle or one procession. Those who looked at the candles are absorbed, and received knowledge, and good feelings, as we can still see at present.
The production and procession of candles in Ubon Ratchathani has taken place for hundreds of years. Thus, a lot of development has taken place too, as previously described. From the simple candle parade in the beginning, to today’s dancing-, music- and acting-enhanced pageant. From the combination of the hands and energy of small groups of villagers in various communities in an economical way, to working with various groups of villagers, traders and civil servants in a more expensive way. From manual labour and transport on a cart, to transport on a motorised vehicle. From a small vehicle, to a large vehicle. From a large vehicle, to many vehicles. From a short vehicle, to a long vehicle. From prizes worth just a few baht, to prizes worth hundreds of thousands of baht. From administration solely by Ubon Ratchathani province, to administration in cooperation with the Tourist Authority of Thailand. From having no tourists, to having both Thai and foreign tourists. All of these various types of development have made the candles so different, so beautiful and so magnificent.







Through the cooperation of each sector, from the past up to the present, including government sectors, private sectors and various communities, today, the candles and the Ubon Ratchathani Candle Festival Parade lead to honour, fame, and prosperity for the economy, society and traditional arts. Because of this, Ubon Ratchathani is well-k

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติความเป็นมาของเทศกาลแห่เทียนพรรษาอุบลราชธานีอุบลราชธานี Phansa คำไทยหมายถึงระยะเวลา 3 เดือนในฤดูฝนซึ่ง obliged เวลาพระสงฆ์ที่วัดหนึ่งโดยเฉพาะ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้พักค้างคืนที่วัดอื่นในช่วงเวลานี้ เหตุผลที่มีพระสงฆ์ที่วัดหนึ่งเป็น เพราะช่วงนี้เป็นฤดูการปลูกข้าว และพืชผลของเกษตรกรจะเป็นสีเขียวขจี ถ้าภิกษุจะออกเดินทางในช่วงเวลานี้ พวกเขาอาจตั้งใจตอนกล้าที่ได้รับการปลูก เกิดการสูญเสียของพืช พระพุทธเจ้าจึงออกบวชว่า พระสงฆ์ควรหยุด pilgrimages ของพวกเขาเป็นเวลาสามเดือนในช่วงฤดูฝน และการที่ พวกเขาต้องไม่พักค้างแรมอื่นนอกจากวัดของท่าน (พรรษาหมายถึง 'ฝนถอย' หรือ 'พรรษา') พรรษาได้เกิดขึ้นตั้งแต่เวลาพระพุทธเจ้า เขา Phansa วันเป็นวันแรกของการนมัสการของเดือนแปด ของปฏิทินจันทรคติ หรือใน ช่วงเดือนกรกฎาคม และขยายระยะเวลาสามเดือนจนถึงวัน Phansa Ork ซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของรอบระยะเวลา Ork Phansa วันตรงกับวันสิบห้าของมูนแว็กซ์ของเดือนที่สิบเอ็ด ของปฏิทินจันทรคติ หรือใน ช่วงเดือนตุลาคม (หมายเหตุ: ปฏิทินไทยเริ่มครั้งแรกในเดือนธันวาคมของเรา ดังนั้น เดือนแปดคือ เดือนกรกฎาคม และเดือนตุลาคมเป็นเดือนที่สิบเอ็ด) เมื่อพระสงฆ์หยุดการเดินทางของพวกเขาในช่วงเวลาพรรษา พวกเขามีเวลาในการศึกษา และพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนอ่าน เวลาดีที่สุดสำหรับการอ่าน และซ้อมดึก ซึ่งเป็นช่วงเวลาเงียบสงบ เงียบสงบที่มีสมาธิ ได้ ในอดีต เมื่อมีไม่ใช้ไฟฟ้า พระสงฆ์ที่ใช้แสงเทียนในระหว่างที่พวกเขาจะได้อ่านกัน เมื่อชาวบ้านรู้นี้ พวกเขาทำเทียนเพื่อนำเสนอพระ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับงานนำเสนอบนเขา Phansa วัน ที่ซึ่งพวกเขาจะได้รับบุญมากขึ้นกว่าปกติ ตอบในกรณีนี้หมายความ ว่า ชีวิตของผู้ที่นำเทียนจะมีความสุข สุขภาพ สมบูรณาญาสิทธิราชย์ และไม่มืดมน ในคำอื่น ๆ พวกเขาจะเป็นคนที่ มีสติปัญญา ความรู้ และการรับ รู้ ซึ่งจะเท่ากับคำภาษาอังกฤษว่า 'สดใส' งานนำเสนอของเทียนให้พระสงฆ์ในวัน Phansa เขาเป็นประเพณีชาวพุทธซึ่งเริ่มในสมัยโบราณ และยังคง ดำเนินการต่อไปในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ชาวบ้านมักจะ นำเสนอหลอดไฟ หรือหลอดเรืองแสงจะสว่างกว่าเทียน อยู่ใช้งานง่ายขึ้น ความสะดวก และพวกเขายังคงได้รับยอดเงินเท่ากันบุญ ชาวอุบลราชธานีจะเหมือนเป็นพุทธอื่น ๆ – เมื่อเขา Phansa วันมาถึง พวกเขาใช้เทียน และปัจจุบันพวกเขาให้พระสงฆ์ ในอดีต เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ซื้อเทียนหอมสำเร็จรูป ชาวบ้านจะใช้ขี้มาจากรังของผึ้ง พวกเขาจะละลายขี้แล้ว ดื่มด่ำความยาวของผ้าที่จะใช้เป็นวิคที่เป็นขี้เหลว ถัดไป ขี้ผึ้งจะต้องถูกปล่อยจนมันเย็นพอที่จะรีดด้วยมือ รอบวิคสมบูรณ์ต่อที่ เทียนถูกตัดความยาวที่ต้องการ และพวกแล้วพร้อมสำหรับงานนำเสนอให้พระสงฆ์ นำเทียนให้พระสงฆ์ในอดีตไม่มีเดินขบวน และประกวดเทียนเหมือนเรามีเสนอ มันเป็นเพียงการนำเสนอของเทียนกับอื่น ๆ เสนอให้พระสงฆ์ และรับพรจากพระ ตามบ้านเดินทาง เหตุผลที่ต้องมีขบวนพาเหรดและการแข่งขันเช่นวันนี้เรามีมาในรัชสมัยของพระราม V เมื่อหลานของพระมหากษัตริย์ เจ้า Sappasittiprasong ผู้ว่าราชการทำและมาครองเหนือวงกลมขาวลาว ซึ่งก่อตั้งขึ้นในเมืองอุบลราชธานี เขาเห็นการบาดเจ็บและเสียชีวิตที่ชาวบ้านในช่วงเทศกาลแบบจรวด บาดเจ็บและเสียชีวิตได้เนื่องจากจรวดที่กระจาย และตกลงบ้าน อื่นบาดเจ็บและเสียชีวิตได้เนื่องจากอาร์กิวเมนต์และต่อสู้เนื่องจากการดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป บางครั้งมันเกิดจากเล่นกับพลังงานมากเกินไปในโคลน หรือ สนุกกับตุ๊กตาไม้ผลิตดูเหมือนพวกเขาได้ทำให้ความรัก เจ้าชายตัดสินใจว่า เรื่องราวเหล่านี้ได้ไม่ดี ไม่เหมาะสม และสั่งบั้งหยุด และเทศกาลเทียนด้วยเทียนถูกนำเสนอให้พระสงฆ์ใช้แทน เทศกาลแห่เทียนพรรษาในเวลาของพระหลาน เจ้า Sappasittiprasong เกี่ยวข้องกับการผลิตเทียนหอมโดยชาวบ้านในชุมชนแต่ละสหกรณ์ (ชุมชน ในกรณีเช่นนี้ หมายถึง กลุ่มชุมชนขนาดเล็กที่เป็นสมาชิกของชุมชนมีขนาดใหญ่ ในแต่ละหมู่บ้าน มีชุมชนขนาดเล็กมาก) ขี้ถูกรวบรวม หลอม และ poured แล้ว ลงในแม่พิมพ์ หลังจากนั้น มันสวยงามตกแต่ง และวางอยู่บนเก้าอี้รถเก๋ง หรือขนส่ง โดยรถเข็น จุดเทียนใส่แห่แล้ว รวบรวมกันที่ด้านหน้าของศาลาว่าการเมือง เมื่อแต่ละชุมชนมารวมตัวกัน และพร้อม เจ้าชายจะให้รางวัลกับชุมชนที่มีผลิตเทียนงาม หลังจากนั้น จำนวนมากถูกลากไปดูชุมชนที่จะนำเทียนที่วัดใด เมื่อแต่ละชุมชนรู้ว่าวัดที่จะไป เทียนที่ paraded กับสถานที่ ดังนั้น เทศกาลแห่เทียนพรรษาเรารู้ก็เริ่มเวลานั้น เทียนที่ผลิต โดยแต่ละชุมชนในต้นเทียนที่สามารถจริงจะสว่าง และใช้ได้ ขนาดของเทียนเป็นไม้ไผ่ลำเดียว (เนื่องจากไม้ไผ่ที่ใช้เป็นแม่พิมพ์) บางชุมชนผลิตเทียนขนาดใหญ่ที่ต้นกล้วย ทั้งหมดขึ้นอยู่กับแม่พิมพ์ที่ใช้และจำนวนของขี้ที่พบ พื้นผิวด้านนอกของเทียนได้เป็น เงา โดยไม่มีการแกะสลักการตกแต่ง อย่างไรก็ตาม เทียนถูกตกแต่ง ด้วยแถบสีกระดาษ แถบถูกห่อหุ้มเทียน หรือติดอยู่กับเทียน บางชุมชนรวมเทียนขนาดเล็กเข้าด้วยกันเพื่อให้เทียนใหญ่ หรือ เพื่อประหยัดเงิน จะใช้ชิ้นส่วนของไม้กลมหรือเสาเป็นอดีตที่ตัดกับเทียนขนาดเล็ก เทียนได้แล้วตกแต่ง ด้วยกระดาษเพื่อให้ไม่เห็นสายอักขระที่ใช้ตาเทียนร่วมกัน (วิธีนี้คือ ต้นเทียนชนิดใหม่ และพวกเขาขายทั่วไป วิธีการประหยัดเวลา เพราะขี้ไม่มีการถูกต้มได้ หลัง จากหลายปีที่ผ่านมี และเกี่ยวข้องในการแข่งขันมีรางวัล ชุมชนที่ตกแต่งเป็นเทียนแบบสวยงามมากที่สุด และแตกต่างกันกับชุมชนอื่นๆ ปกติจะเป็นผู้ชนะทุกครั้ง ดังนั้น วิธีใหม่ของการตกแต่งเทียนมาเกี่ยวกับ มันเปลี่ยนจากการตกแต่งด้วยแผ่นกระดาษจะมีการตกแต่งด้วยการหล่อในแม่พิมพ์ขี้ และกับตัวเทียน วิธีการนี้ผลิตว่า เมื่อมันถูกตกแต่ง ด้วยกระดาษแถบเทียนสวยงามมาก ดังนั้น แหล่งชุมชนที่ตกแต่งเทียนของวิธีนี้สามารถคาดหวังว่าจะชนะรางวัลแรก หลายปีผ่านไป ด้วยการตกแต่งในแบบเดียวกับเทียน ดังนั้น ชุมชนใด ๆ ที่อยากชนะก็หาอย่างอื่นของการตกแต่งเทียนการ ดังนั้น สิ่งแกะสลักเป็นลวดลายบนพื้นผิวของเทียนเริ่ม และชุมชนที่ต้องการทำเช่นนี้มีโอกาสชนะ เมื่อตกแต่งเทียนอย่างสวยงามดังนั้นวิธีนี้ใหม่ได้พัฒนาเป็นวิธีต่าง ๆ มันเป็นจุดเริ่มต้นของการแบ่งแตกต่างของเทียนประเภท และรางวัลที่ได้รับรางวัลในแต่ละประเภทแตกต่างกัน ในเวลาที่ตาม มีเทียนสองชนิด: ชนิด มีขี้ moulded ที่แนบกับตัวเทียน และชนิดที่ถูกแกะสลัก อย่างไรก็ตาม สองชนิดดังกล่าวข้างต้นเรียกว่าเท่าตัวเทียน ไม่สำคัญองค์ประกอบอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งฐานของเทียน ซึ่งเพียงผลิตเพื่อให้เทียนจะไม่ล้มไป ได้ ชุมชนที่ต้องการชนะเพื่อค้นหาวิธีอื่นที่ยังตกแต่งแตกต่างกันได้ นี่คือจุดเริ่มต้นของการตกแต่งฐานของเทียนวิธี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นฐานที่จะทำให้ดูเหมือนมันมีน้ำผสม มีแสดงสัตว์จากวรรณกรรมหรือเรื่องราวพุทธประวัติ อีก ชุมชนที่สามารถทำเช่นนี้ได้รับรางวัล ถ้าชุมชนหนึ่งคัดลอกจากชุมชนอื่นที่อยากชนะปีต่อไปนี้พวกเขาจะทำให้มันแตกต่างกันมาก หรือขนาดใหญ่บ่อยครั้ง จึงกลายเป็นเรื่องราวในวรรณคดีหรือประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาที่มี perfected แบบหนึ่งเทียนหรือขบวนหนึ่ง คนมองเทียนจะดูดซึม และความรู้ที่ได้รับ และความรู้สึกดี ยังเห็นที่นำเสนอ การผลิตและขบวนเทียนในอุบลราชธานีได้รับหลายร้อยปี ดังนั้น มากพัฒนาได้รับมากเกินไป อธิบายไว้ก่อนหน้านี้เป็น จากการแห่เทียนง่ายในการเริ่มต้น การวันนี้เต้น- เพลง - กทำหน้าที่สนับสนุนการประกวด จากการรวมกันของมือและพลังงานของกลุ่มชาวบ้านในชุมชนต่าง ๆ ในวิธีการประหยัด การทำงานกับกลุ่มต่าง ๆ ของชาวบ้าน traders และราชการในทางที่แพงขึ้น จากแรงงานด้วยตนเองและการขนส่งในแบบรถเข็น การขนส่งบนรถแบบนั้น จากเล็กรถ ไปรถใหญ่ จากขนาดใหญ่รถ ไปหลายคัน จากสั้นรถ ไปรถยาว จากรางวัลมูลค่ากี่บาท รางวัลมูลค่าหลายร้อยหลายพันบาท จากการบริหารแต่เพียงผู้เดียวโดยจังหวัดอุบลราชธานี การบริหารความร่วมมือกับการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย จากมีนักท่องเที่ยวไม่มี มีนักท่องเที่ยวทั้งไทย และต่างประเทศ ทั้งหมดของชนิดต่าง ๆ เหล่านี้พัฒนาได้ทำเทียนต่าง สวย และงดงามมาก ผ่านความร่วมมือของแต่ละภาค จากอดีตถึงปัจจุบัน ภาครัฐบาล ภาคเอกชน และ ชุมชนต่าง ๆ วันนี้ เทียนและเทียนอุบลราชธานีอุบลราชธานีเทศกาลขบวนพาเหรดนำเกียรติ ชื่อเสียง และความเจริญรุ่งเรืองเศรษฐกิจ สังคม และศิลปะแบบดั้งเดิม ด้วยเหตุนี้ อุบลราชธานีเป็นดีเค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติความเป็นมาของเทศกาลอุบลราชธานีเทียนพรรษาคำไทยหมายถึงระยะเวลาสามเดือนในช่วงฤดูฝนในช่วงเวลาที่พระสงฆ์จะต้องอยู่ที่วัดหนึ่งโดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้พักค้างคืนที่วัดอื่น ๆ ในช่วงเวลานี้ ด้วยเหตุผลที่ว่าพระสงฆ์ต้องอยู่ที่หนึ่งที่วัดเป็นเพราะช่วงเวลานี้เป็นฤดูการปลูกข้าวและพืชผลของเกษตรกรที่มีสีเขียวขจี ถ้าพระสงฆ์จะออกเดินทางในช่วงระยะเวลานี้พวกเขาไม่ได้ตั้งใจอาจจะขั้นตอนในถั่วงอกข้าวที่ได้รับการปลูกเกิดการสูญเสียของพืช พระพุทธเจ้าจึงบวชพระสงฆ์ที่ควรจะหยุดบุญของพวกเขาสำหรับระยะเวลาสามเดือนในช่วงฤดูฝนและที่พวกเขาจะต้องไม่พักค้างคืนในสถานที่อื่น ๆ กว่าพระวิหารของพวกเขาได้รับการแต่งตั้ง (วันเข้าพรรษาหมายถึง 'ฝนถอย' หรือ 'เข้าพรรษา'.) วันเข้าพรรษาได้เกิดขึ้นตั้งแต่เวลาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่. วันเข้าพรรษาวันนี้เป็นวันแรกของดวงจันทร์แรมเดือนที่แปดของปฏิทินจันทรคติหรือในระหว่าง ในเดือนกรกฏาคมและขยายระยะเวลาสามเดือนจนถึงวัน Ork พรรษาซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของระยะเวลาที่ Ork พรรษาวันที่ตรงกับวันที่สิบห้าค่ำเดือนสิบเอ็ดของปฏิทินจันทรคติหรือในช่วงเดือนตุลาคม (หมายเหตุ:. ปฏิทินไทยเดิมเริ่มต้นขึ้นในเดือนของเราของเดือนธันวาคมดังนั้นเดือนที่แปดคือเดือนกรกฎาคมและเดือนที่สิบเอ็ดตุลาคม.) เมื่อพระสงฆ์หยุดการเดินทางของพวกเขาในช่วงเวลาเข้าพรรษาพวกเขามีเวลาในการศึกษาและพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบ อ่าน. เวลาที่ดีที่สุดสำหรับการอ่านและจำเป็นในช่วงเวลากลางคืนซึ่งเป็นความสงบสุขเวลาที่เงียบสงบในระหว่างที่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะมีสมาธิ ในอดีตที่ผ่านมาเมื่อมีไฟฟ้าไม่มีพระสงฆ์ที่ใช้ในการจุดเทียนในช่วงเวลาที่พวกเขาได้อ่าน เมื่อชาวบ้านรู้ว่าเรื่องนี้พวกเขาทำเทียนจะนำเสนอให้พระสงฆ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับงานนำเสนอในวันเข้าพรรษาวันวันที่พวกเขาจะได้รับบุญมากยิ่งขึ้นกว่าปกติ บุญในกรณีนี้หมายความว่าชีวิตของผู้ที่นำเสนอเทียนจะมีความสุขสุขภาพดีรู้แจ้งและไม่มืดมน ในคำอื่น ๆ พวกเขาจะเป็นคนที่มีสติปัญญาความรู้และการรับรู้ซึ่งเทียบเท่ากับภาษาอังกฤษคำว่า 'สดใส' การนำเสนอของเทียนไปถวายพระในวันเข้าพรรษาเป็นประเพณีทางพุทธศาสนาซึ่งเริ่มขึ้นในสมัยโบราณและยังคงมีอยู่ในปัจจุบัน อย่างไรก็ตามชาวบ้านในปัจจุบันมีแนวโน้มที่จะนำเสนอหลอดไฟหรือหลอดที่พวกเขาจะสว่างกว่าเทียนที่ง่ายต่อการใช้งานและสะดวกมากขึ้นและพวกเขายังคงได้รับจำนวนเงินเดียวกันของบุญ! ชาวอุบลราชธานีเป็นเช่นเดียวกับ พุทธศาสนาอื่น ๆ - เมื่อวันเข้าพรรษาวันที่มาถึงพวกเขาใช้เทียนและนำเสนอให้พระสงฆ์ ในอดีตที่ผ่านมาเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อเทียนพร้อมทำชาวบ้านจะใช้ขี้ผึ้งที่นำมาจากรังของผึ้ง ' พวกเขาจะละลายขี้ผึ้งแล้วแช่ยาวของผ้าฝ้ายที่จะนำมาใช้เป็นไส้ตะเกียงลงในขี้ผึ้งเหลว ถัดไปขี้ผึ้งจะถูกทิ้งไว้จนเย็นพอที่จะรีดด้วยมือโดยรอบไส้ตะเกียงสมบูรณ์. หลังจากที่เทียนถูกตัดให้มีความยาวที่ต้องการและพวกเขาก็พร้อมแล้วสำหรับงานนำเสนอให้พระภิกษุ. การนำเสนอเทียนพระสงฆ์ใน ที่ผ่านมาไม่ได้รวมถึงขบวนแห่และการประกวดเทียนเหมือนที่เรามีในปัจจุบัน มันเป็นเพียงการนำเสนอของเทียนพร้อมกับข้อเสนออื่น ๆ เพื่อให้พระสงฆ์และรับพรจากพระสงฆ์ตามด้วยการเดินทางกลับบ้าน ด้วยเหตุผลที่ว่าจะต้องมีขบวนแห่และการประกวดเหมือนที่เรามีวันนี้มาเกี่ยวกับในช่วงรัชสมัยของพระเจ้าจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเมื่อหลานชายของพระมหากษัตริย์ของเจ้าชายสรรพสิทธิประสงค์ทำให้เป็นผู้ว่าราชการจังหวัดและมาถึงครองวงกลมลาวเก่าซึ่งเป็นที่ยอมรับใน เมืองอุบลราชธานี เขาเห็นบาดเจ็บและเสียชีวิตที่ชาวบ้านได้รับความเดือดร้อนในช่วงเทศกาลจรวดแบบดั้งเดิม ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตได้เนื่องจากจรวดที่ระเบิดและตกลงไปบนบ้าน; ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตอื่น ๆ ได้เนื่องจากการขัดแย้งและการต่อสู้เกิดจากการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป; บางครั้งก็เป็นผลมาจากการเล่นกับพลังงานมากเกินไปในโคลน; หรือสนุกกับตุ๊กตาไม้ผลิตให้มีลักษณะเหมือนที่พวกเขากำลังทำรัก เจ้าชายตัดสินใจว่าเรื่องราวเหล่านี้เป็นที่ไม่ดีไม่เหมาะสมและสั่งเทศกาลจรวดที่จะหยุดและเทศกาลเทียนด้วยเทียนที่ถูกนำเสนอให้กับพระสงฆ์ที่จะใช้สถานที่. เทศกาลเทียนในช่วงเวลาของหลานชายของกษัตริย์เจ้าชายสรรพสิทธิประสงค์, ที่เกี่ยวข้อง การผลิตเทียนร่วมมือของชาวบ้านในแต่ละชุมชน (ชุมชนในกรณีนี้หมายถึงกลุ่มชุมชนเล็ก ๆ ที่เป็นสมาชิกของชุมชนขนาดใหญ่. ในแต่ละหมู่บ้านมีหลายชุมชนเล็ก ๆ ) ขี้ผึ้งที่ถูกเก็บรวบรวมละลายแล้วเทลงในแม่พิมพ์ หลังจากนั้นก็ถูกตกแต่งอย่างสวยงามและวางไว้บนเก้าอี้ซีดานหรือขนส่งโดยรถเข็น เทียนขบวนพาเหรดเข้ามาแล้วรวมตัวกันที่ด้านหน้าของศาลากลาง เมื่อแต่ละชุมชนได้รวมตัวกันและก็พร้อมที่เจ้าชายจะให้รางวัลให้กับชุมชนที่ได้ผลิตเทียนที่สวยงามที่สุด หลังจากนั้นจำนวนมากถูกดึงไปดูว่าชุมชนจะนำเสนอของเทียนที่วัด เมื่อรู้ว่าแต่ละชุมชนที่วัดก็จะไปที่เทียนได้รับการยกขบวนไปยังสถานที่ที่ ดังนั้นเทศกาลเทียนที่เรารู้ว่ามันจะเริ่มในเวลานั้น. เทียนที่ถูกผลิตโดยแต่ละชุมชนในการเริ่มต้นเป็นเทียนที่จริงอาจจะมีการจุดไฟและใช้ ขนาดของเทียนเป็นเช่นเดียวกับลำต้นของต้นไม้ไม้ไผ่ (เพราะไม้ไผ่ที่ใช้เป็นแม่พิมพ์) บางชุมชนเทียนผลิตที่มีขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่ต้นกล้วย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับแม่พิมพ์ที่ใช้และปริมาณของขี้ผึ้งที่อาจพบได้ พื้นผิวด้านนอกของเทียนเป็นเรียบและเงางามโดยไม่ต้องแกะสลักตกแต่งใด ๆ แต่เทียนถูกตกแต่งด้วยแถบกระดาษสี แถบถูกห่อรอบเทียนหรือติดอยู่กับเทียน บางชุมชนที่มาพร้อมเทียนเล็ก ๆ ร่วมกันเพื่อให้เทียนขนาดใหญ่หรือเพื่อที่จะประหยัดเงินจะใช้ชิ้นส่วนของไม้หรือเสากลมเป็นอดีตและห่อด้วยเทียนขนาดเล็ก เทียนถูกตกแต่งด้วยกระดาษเพื่อให้สตริงที่ใช้ในการฟาดเทียนร่วมกันไม่สามารถมองเห็นได้ (วิธีนี้คือจุดเริ่มต้นของรูปแบบใหม่ของเทียนและพวกเขาก็ขายทั่วไป. มันเป็นวิธีการของการประหยัดเวลาเพราะขี้ผึ้งไม่ได้จะต้องมีการต้ม. หลังจากหลายปีที่ได้ผ่านไปและการมีส่วนร่วมของการแข่งขันกับรางวัลที่ ชุมชนที่ได้รับการตกแต่งเทียนในวิธีที่สวยงามและแตกต่างให้กับชุมชนอื่น ๆ ที่ปกติจะเป็นผู้ชนะทุกครั้ง. ดังนั้นวิธีการใหม่ของการตกแต่งเทียนมาเกี่ยวกับ. มันเปลี่ยนจากการถูกตกแต่งด้วยแถบกระดาษที่จะถูกตกแต่งด้วยขี้ผึ้งเป็นนักแสดง ในแม่พิมพ์และแนบมาแล้วให้กับร่างกายเทียน. วิธีนี้ผลิตเทียนที่สวยงามมากขึ้นว่าเมื่อมันถูกตกแต่งด้วยแถบกระดาษ. ดังนั้นชุมชนที่ได้รับการตกแต่งเทียนในลักษณะนี้สามารถคาดหวังที่จะชนะรางวัลที่หนึ่ง. หลายปีผ่านไปด้วยเทียน ถูกตกแต่งในลักษณะเดียวกัน. ดังนั้นชุมชนใด ๆ ที่ต้องการที่จะชนะได้ไปหาอีกวิธีที่แตกต่างกันของการตกแต่งเทียนของพวกเขา. ดังนั้นแกะสลักลวดลายบนพื้นผิวของเทียนที่จะเริ่มต้นและชุมชนที่มีความสามารถที่จะทำนี้เป็น ผู้โชคดีที่มีโอกาส เมื่อวิธีการใหม่นี้ของเทียนตกแต่งได้อย่างสวยงามพัฒนาเป็นวิธีการต่าง ๆ มันเป็นจุดเริ่มต้นของการแบ่งประเภทที่แตกต่างกันของเทียนเป็นหมวดหมู่และรางวัลที่ได้รับรางวัลสำหรับแต่ละประเภทที่แตกต่างกัน . ในช่วงเวลาที่เกิดขึ้นตามที่มีสองประเภทของเทียน: ชนิดด้วยขี้ผึ้งแม่พิมพ์ที่แนบมากับร่างกายเทียนและประเภทที่ถูกแกะสลักอย่างไรก็ตามทั้งสองประเภทดังกล่าวข้างต้นเท่านั้นที่จะเรียกร่างกายเทียน; ไม่มีองค์ประกอบที่สำคัญอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งฐานของเทียนซึ่งได้รับการผลิตเฉพาะในลำดับที่เทียนจะไม่โค่นล้มกว่า ชุมชนที่ต้องการที่จะชนะได้ไปหา แต่วิธีการตกแต่งที่แตกต่างกันอีก นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการตกแต่งฐานของเทียนในรูปแบบที่แตกต่างกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการตกแต่งฐานที่จะทำให้มันมีลักษณะเหมือนมันลอย สัตว์จากวรรณกรรมหรือเรื่องราวจากพุทธประวัติเป็นภาพ อีกครั้งกับชุมชนที่ได้รับรางวัลจะทำนี้ หากหนึ่งในชุมชนคัดลอกชุมชนที่ต้องการที่จะชนะในปีต่อไปอีกพวกเขาจะทำให้มันมีความแตกต่างกันหรือมีขนาดใหญ่อย่างต่อเนื่อง มันจึงกลายเป็นเรื่องในวรรณคดีหรือพุทธประวัติที่สมบูรณ์แบบในหนึ่งเทียนหรือหนึ่งในขบวนแห่ บรรดาผู้ที่มองไปที่เทียนจะถูกดูดซึมและได้รับความรู้และความรู้สึกที่ดีในขณะที่เรายังคงเห็นในปัจจุบัน. การผลิตและการจัดขบวนแห่เทียนอุบลราชธานีมีสถานที่สำหรับหลายร้อยปี ดังนั้นจำนวนมากของการพัฒนาที่เกิดขึ้นมากเกินไปในขณะที่อธิบายไว้ก่อนหน้า จากขบวนแห่เทียนที่เรียบง่ายในการเริ่มต้นวันนี้ dancing-, ฟังเพลงแบบและการประกวดการแสดงเพิ่ม จากการรวมกันของมือและการใช้พลังงานของกลุ่มเล็ก ๆ ของชาวบ้านในชุมชนต่าง ๆ ในวิธีการที่ประหยัดที่จะทำงานร่วมกับกลุ่มต่าง ๆ ของชาวบ้านพ่อค้าและข้าราชการในทางที่มีราคาแพงกว่า จากการใช้แรงงานและการขนส่งบนรถเข็นเพื่อการขนส่งบนยานพาหนะเครื่องยนต์ จากยานพาหนะขนาดเล็กไปยังยานพาหนะขนาดใหญ่ จากยานพาหนะขนาดใหญ่เพื่อให้ยานพาหนะจำนวนมาก จากรถระยะสั้นเพื่อรถนาน จากรางวัลมูลค่าเพียงไม่กี่บาทรางวัลมูลค่าหลายร้อยหลายพันบาท จากการบริหาร แต่เพียงผู้เดียวโดยจังหวัดอุบลราชธานีกับการบริหารงานในความร่วมมือกับการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย จากการที่มีนักท่องเที่ยวไม่ว่าจะมีทั้งชาวไทยและนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ทุกประเภทต่าง ๆ เหล่านี้ของการพัฒนาได้ทำเทียนที่แตกต่างกันดังนั้นที่สวยงามและงดงามดังนั้น. ผ่านความร่วมมือของแต่ละภาคจากอดีตที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันรวมทั้งหน่วยงานภาครัฐภาคเอกชนและชุมชนต่าง ๆ ในวันนี้, เทียนและ อุบลราชธานีเทศกาลแห่เทียนนำไปสู่การให้เกียรติ, ชื่อเสียงและความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจสังคมและศิลปะแบบดั้งเดิม ด้วยเหตุนี้จังหวัดอุบลราชธานีเป็นที่ k

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติความเป็นมาของจังหวัดอุบลราชธานีเทศกาลเทียน

) แถมคำ หมายถึง ช่วงระยะเวลา 3 เดือน ในฤดูฝน ซึ่งพระสงฆ์เวลามีหน้าที่ที่จะอยู่อย่างใดอย่างหนึ่งโดยเฉพาะวัด พวกเขาจะไม่อนุญาตให้พักค้างคืนที่ วัดอื่น ๆในช่วงเวลานี้เหตุผลที่พระต้องอยู่วัด เพราะช่วงนี้เป็นฤดูการปลูกข้าว และเกษตรกรปลูกพืชเป็นเขียวขจีสีเขียว ถ้าพระสงฆ์จะออกเดินทางในช่วงเวลานี้ พวกเขาอาจตั้งใจเหยียบต้นกล้าที่ได้ปลูกไว้ ซึ่งจะส่งผลในการสูญเสียของพืชพระพุทธเจ้าจึงบวชที่พระสงฆ์ควรหยุดธุดงค์ของพวกเขาเป็นเวลาสามเดือนในช่วงฤดูฝน และพวกเขาไม่ต้องค้างคืนในสถานที่อื่นที่ไม่ใช่วัดที่ตนเลือก ( เข้าพรรษาฝนหมายถึง ' ถอย ' หรือ ' วันอาสาฬหบูชา ' ) เข้าพรรษาได้มีมาตั้งแต่ครั้งพระพุทธเจ้า

วัน พรรษาเขาเป็นวันแรกของข้างแรมของเดือนที่แปดของปฏิทินทางจันทรคติ หรือ ช่วงเดือน กรกฎาคม และ ขยายสำหรับระยะเวลาสามเดือนจนกว่าโอ็ก พรรษา วันซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของระยะเวลา โอ็ก พรรษา วันตรงกับวันที่สิบห้าของข้างขึ้นของเดือนที่สิบเอ็ดของปฏิทินทางจันทรคติ หรือในช่วงเดือน ตุลาคม ( หมายเหตุ :ปฏิทิน ไทยเดิมของเราเริ่มในเดือนธันวาคม ดังนั้น เดือนที่แปด คือ กรกฎาคม และเดือนสิบเอ็ดตุลาคม ) เมื่อสงฆ์หยุดการเดินทางของพวกเขาในช่วงเข้าพรรษา พวกเขามีเวลาที่จะศึกษา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาชอบอ่าน ช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการอ่านและ memorising คือตอนกลางคืนที่เงียบสงบในช่วงที่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะมีสมาธิในอดีต เมื่อไม่มีไฟฟ้า พระสงฆ์ใช้จุดเทียนในช่วงเวลาที่พวกเขาอ่าน เมื่อชาวบ้านรู้เรื่องนี้ พวกเขาทำเทียนเพื่อถวายพระสงฆ์ โดยเฉพาะการนำเสนอในวันเขาพรรษา วันที่เขาจะได้รับบุญกุศลมากกว่าปกติ บุญในกรณีนี้หมายความว่าคนที่เทียนปัจจุบันจะมีความสุข สุขภาพพุทธะ และไม่เศร้า ในคำอื่น ๆ พวกเขาจะเป็นคนที่มีสติปัญญา ความรู้ และการรับรู้ ซึ่งเทียบเท่ากับคำภาษาอังกฤษ ' สดใส ' การนำเสนอของเทียนไปถวายพระในวัน พรรษาเขาเป็นพุทธประเพณีที่เริ่มขึ้นในสมัยโบราณและยังคงดำเนินต่อไป ณ ปัจจุบัน อย่างไรก็ตามชาวบ้านในปัจจุบันมีแนวโน้มที่จะนำเสนอหลอดไฟไฟฟ้าหรือหลอดเรืองแสงเท่าที่พวกเขาจะสว่างกว่าเทียน จะใช้งานได้ง่ายขึ้น และสะดวกมากขึ้น และพวกเขายังได้รับจำนวนเงินเดียวกันของบุญ !

ชาวอุบลราชธานีเป็นเช่นเดียวกับอื่น ๆพุทธศาสนิกชน–เมื่อวันพรรษา เขามาถึง เขาเอาเทียนและเสนอให้กับพระสงฆ์ ในอดีตเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อเทียนสําเร็จรูป ชาวบ้านจะใช้ขี้ผึ้งจากผึ้ง ' รัง พวกเขาจะละลายขี้ผึ้งแล้วแช่ยาวผ้าฝ้ายเพื่อใช้เป็นไส้เทียนเป็นขี้ผึ้งที่หลอมละลาย ถัดไป , ขี้ผึ้งจะเหลือจนกว่าจะเย็นพอที่จะรีดด้วยมือ โดยรอบหมู่บ้านเลย



ต่อไปนี้ที่เทียนที่ถูกตัดในความยาวที่ต้องการและพวกเขาก็พร้อมแล้วสำหรับการนำเสนอพระ .
นำเสนอเทียนแด่พระสงฆ์ในอดีตไม่ได้ ได้แก่ ขบวนแห่และการประกวดเทียนเหมือนที่เรามีในปัจจุบัน มันเป็นแค่การนำเสนอของเทียน พร้อมกับเสนออื่น ๆเพื่อให้พระสงฆ์และได้รับพรจากพระสงฆ์ ตามด้วยการเดินทางกลับบ้านเหตุผลที่ต้องมีขบวนแห่และการประกวดเหมือนกับที่เรามีในวันนี้มาเกี่ยวกับในช่วงรัชสมัยของรัชกาลที่ 5 เมื่อหลานชายของกษัตริย์ องค์ sappasittiprasong เป็นผู้ว่าการและเข้ามาปกครองลาวเขาวงกลม , ซึ่งก่อตั้งขึ้นในเมืองอุบลราชธานี เขาเห็นการบาดเจ็บและเสียชีวิตว่า ชาวบ้านได้รับความเดือดร้อนในช่วงเทศกาลจรวดแบบดั้งเดิมการเสียชีวิตและบาดเจ็บจากจรวดที่ระเบิดตกบ้าน การบาดเจ็บและเสียชีวิตเนื่องจากการขัดแย้งและการต่อสู้จากการดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป บางครั้งมันเกิดจากการเล่นกับพลังงานมากเกินไปในโคลน หรือ สวนสนุกกับตุ๊กตาไม้ที่ดูเหมือนพวกเขากำลังเมคเลิฟกัน เจ้าชายตัดสินใจว่าเรื่องราวเหล่านี้ไม่ดี ไม่เหมาะสมและสั่งให้จรวดเทศกาลหยุดและเทศกาลเทียนกับเทียนถูกนำเสนอให้พระภิกษุจะใช้สถานที่ของ





เทศกาลเทียนในเวลาของพระนัดดา เจ้าชาย sappasittiprasong กับสหกรณ์การผลิตเทียนที่ชาวบ้านในแต่ละชุมชน ( ชุมชน ในกรณีนี้หมายถึงกลุ่มชุมชนเล็ก ๆ เป็นสมาชิกของชุมชนขนาดใหญ่