So the Buddha taught that the way l

So the Buddha taught that the way leading to the end of suffering is to make the Dhamma arise as a reality within our own minds. We become one who witnesses the Dhamma for himself. If someone says we are good we don't get lost in it; they say we are no good we don't get lost in it; they say we are no good and we don't forget ourselves. This way we can be free. "Good" and "evil" are just worldly dhammas, they are just states of mind. If we follow them our mind becomes the world, we just grope in the darkness and don't know the way out. If it's like this then we have not yet mastered ourselves. We try to defeat others, but in doing so we only defeat ourselves; but if we have mastery over ourselves then we have mastery over all — over all mental formations, sights, sounds, smells, tastes and bodily feelings.
Now I'm talking about externals, they're like that, but the outside is reflected inside also. Some people only know the outside, they don't know the inside. Like when we say to "see the body in the body." Having seen the outer body is not enough, we must know the body within the body. Then, having investigated the mind, we should know the mind within the mind.
Why should we investigate the body? What is this "body in the body"? When we say to know the mind, what is this "mind"? If we don't know the mind then we don't know the things within the mind. This is to be someone who doesn't know suffering, doesn't know the cause, doesn't know the end and doesn't know the way. The things which should help to extinguish suffering don't help, because we get distracted by the things which aggravate it. It's just as if we have an itch on our head and we scratch our leg! If it's our head that's itchy then we're obviously not going to get much relief. In the same way, when suffering arises we don't know how to handle it, we don't know the practice leading to the end of suffering.
For instance, take this body, this body that each of us has brought along to this meeting. If we just see the form of the body there's no way we can escape suffering. Why not? Because we still don't see the inside of the body, we only see the outside. We only see it as something beautiful, something substantial. The Buddha said that only this is not enough. We see the outside with our eyes; a child can see it, animals can see it, it's not difficult. The outside of the body is easily seen, but having seen it we stick to it, we don't know the truth of it. Having seen it we grab onto it and it bites us!
So we should investigate the body within the body. Whatever's in the body, go ahead and look at it. If we just see the outside it's not clear. We see hair, nails and so on and they are just pretty things which entice us, so the Buddha taught to see the inside of the body, to see the body within the body. What is in the body? Look closely within! We will see many things inside to surprise us, because even though they are within us, we've never seen them. Wherever we walk we carry them with us, sitting in a car we carry them with us, but we still don't know them at all!
It's as if we visit some relatives at their house and they give us a present. We take it and put it in our bag and then leave without opening it to see what is inside. When at last we open it — full of poisonous snakes! Our body is like this. If we just see the shell of it we say it's fine and beautiful. We forget ourselves. We forget impermanence, unsatisfactoriness and not-self. If we look within this body it's really repulsive. If we look according to reality, without trying to sugar things over, we'll see that it's really pitiful and wearisome. Dispassion will arise. This feeling of "disinterest" is not that we feel aversion for the world or anything; it's simply our mind clearing up, our mind letting go. We see things are naturally established just as they are. However we want them to be, they just go their own way regardless. Whether we laugh or cry, they simply are the way they are. Things which are unstable are unstable; things which are not beautiful are not beautiful.
So the Buddha said that when we experience sights, sounds, tastes, smells, bodily feelings or mental states, we should release them. When the ear hears sounds, let them go. When the nose smells an odor, let it go... just leave it at the nose! When the bodily feelings arise, let go of the like or dislike that follow, let them go back to their birth-place. The same for mental states. All these things, just let them go their way. This is knowing. Whether it's happiness or unhappiness, it's all the same. This is called meditation.
Meditation means to make the mind peaceful in order to let wisdom arise. This requires that we practice with body and mind in order to see and know the sense impressions of form, sound, taste, smell, touch and mental formations. To put it shortly, it's just a matter of happiness and unhappiness. Happiness is pleasant feeling in the mind, unhappiness is just unpleasant feeling. The Buddha taught to separate this happiness and unhappiness from the mind. The mind is that which knows. Feeling 10 is the characteristic of happiness or unhappiness, like or dislike. When the mind indulges in these things we say that it clings to or takes that happiness and unhappiness to be worthy of holding. That clinging is an action of mind, that happiness or unhappiness is feeling.
When we say the Buddha told us to separate the mind from the feeling, he didn't literally mean to throw them to different places. He meant that the mind must know happiness and know unhappiness. When sitting in samadhi, for example, and peace fills the mind, then happiness comes but it doesn't reach us, unhappiness comes but doesn't reach us. This is to separate the feeling from the mind. We can compare it to oil and water in a bottle. They don't combine. Even if you try to mix them, the oil remains oil and the water remains water. Why is this so? Because they are of different density.
The natural state of the mind is neither happiness nor unhappiness. When feeling enters the mind then happiness or unhappiness is born. If we have mindfulness then we know pleasant feeling as pleasant feeling. The mind which knows will not pick it up. Happiness is there but it's "outside" the mind, not buried within the mind. The mind simply knows it clearly.
If we separate unhappiness from the mind, does that mean there is no suffering, that we don't experience it? Yes, we experience it, but we know mind as mind, feeling as feeling. We don't cling to that feeling or carry it around. The Buddha separated these things through knowledge. Did he have suffering? He knew the state of suffering but he didn't cling to it, so we say that he cut suffering off. And there was happiness too, but he knew that happiness, if it's not known, is like a poison. He didn't hold it to be himself. Happiness was there through knowledge, but it didn't exist in his mind. Thus we say that he separated happiness and unhappiness from his mind.
When we say that the Buddha and the Enlightened Ones killed defilements, 11 it's not that they really killed them. If they had killed all defilements then we probably wouldn't have any! They didn't kill defilements; when they knew them for what they are, they let them go. Someone who's stupid will grab them, but the Enlightened Ones knew the defilements in their own minds as a poison, so they swept them out. They swept out the things which caused them to suffer, they didn't kill them. One who doesn't know this will see some things, such as happiness, as good, and then grab them, but the Buddha just knew them and simply brushed them away.
But when feeling arises for us we indulge in it, that is, the mind carries that happiness and unhappiness around. In fact they are two different things. The activities of mind, pleasant feeling, unpleasant feeling and so on, are mental impressions, they are the world. If the mind knows this it can equally do work involving happiness or unhappiness. Why? Because it knows the truth of these things. Someone who doesn't know them sees them as equal. If you cling to happiness it will be the birth-place of unhappiness later on, because happiness is unstable, it changes all the time. When happiness disappears, unhappiness arises.
The Buddha knew that because both happiness and unhappiness are unsatisfactory, they have the same value. When happiness arose he let it go. He had right practice, seeing that both these things have equal values and drawbacks. They come under the Law of Dhamma, that is, they are unstable and unsatisfactory. Once born, they die. When he saw this, right view arose, the right way of practice became clear. No matter what sort of feeling or thinking arose in his mind, he knew it as simply the continuous play of happiness and unhappiness. He didn't cling to them.
When the Buddha was newly enlightened he gave a sermon about indulgence in Pleasure and Indulgence in Pain. "Monks! Indulgence in Pleasure is the loose way, Indulgence in Pain is the tense way." These were the two things that disturbed his practice until the day he was enlightened, because at first he didn't let go of them. When he knew them, he let them go, and so was able to give his first sermon.
So we say that a meditator should not walk the way of happiness or unhappiness, rather he should know them. Knowing the truth of suffering, he will know the cause of suffering, the end of suffering and the way leading to the end of suffering. And the way out of suffering is meditation itself. To put it simply, we must be mindful.
Mindfulness is knowing, or presence of mind. Right now what are we thinking, what are we doing? What do we have with us right now? We observe like this, we are aware of how we are living. When we practice like this wisdom can arise. We consider and investigate at all times, in all postures. When a mental impression arises that we like to know it as such, we don't hold it to be anything substantial. It's just happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนั้น พระพุทธเจ้าสอนว่า วิธีที่นำไปสู่การสิ้นสุดของทุกข์คือการ ทำให้ธรรมะที่เกิดขึ้นเป็นความจริงภายในจิตใจของเราเอง เรากลายเป็นผู้สืบพยานธรรมที่ตน ถ้ามีคนกล่าวว่า เรามีดีเราไม่ได้หายไปในที่นั้น พวกเขากล่าวว่า เราจะไม่ดีที่เราไม่ได้หายไปในที่นั้น พวกเขากล่าวว่า เราจะไม่ดี และเราไม่ลืมตนเอง วิธีนี้เราได้ฟรี "ดี" และ "ความชั่ว" เป็นเพียงทางธรรม จะอเมริกาเพียงใจ ถ้าเราทำตาม ใจของเรากลายเป็น โลก เราเพียง grope ในความมืด และไม่รู้ว่าทางออก ถ้าเป็นเช่นนี้ แล้วเรามีไม่ได้เข้าใจตนเอง เราพยายามเอาชนะผู้อื่น แต่ทำเพื่อเราเพียงเอาชนะตนเอง แต่ ถ้าเรามีต้นแบบมากกว่าตนเอง แล้วเราได้เป็นครูทั้งหมดซึ่งผ่านทั้งหมดจิตก่อตัว แหล่ง เสียง กลิ่น รสชาติและความรู้สึกที่ร่างกายตอนนี้ฉันพูดคุยเกี่ยวกับ externals เป็นเช่นนั้น แต่ภายนอกจะสะท้อนอยู่ภายในยัง บางคนทราบภายนอกเท่านั้น พวกเขาไม่ทราบภายใน เช่นเมื่อเราพูดว่า "เห็นตัวในร่างกาย" ไม่เห็นร่างกายภายนอกไม่เพียงพอ เราต้องรู้ว่าร่างกายภายในร่างกาย แล้ว มีการตรวจสอบจิตใจ เราควรรู้จิตใจภายในจิตใจWhy should we investigate the body? What is this "body in the body"? When we say to know the mind, what is this "mind"? If we don't know the mind then we don't know the things within the mind. This is to be someone who doesn't know suffering, doesn't know the cause, doesn't know the end and doesn't know the way. The things which should help to extinguish suffering don't help, because we get distracted by the things which aggravate it. It's just as if we have an itch on our head and we scratch our leg! If it's our head that's itchy then we're obviously not going to get much relief. In the same way, when suffering arises we don't know how to handle it, we don't know the practice leading to the end of suffering.For instance, take this body, this body that each of us has brought along to this meeting. If we just see the form of the body there's no way we can escape suffering. Why not? Because we still don't see the inside of the body, we only see the outside. We only see it as something beautiful, something substantial. The Buddha said that only this is not enough. We see the outside with our eyes; a child can see it, animals can see it, it's not difficult. The outside of the body is easily seen, but having seen it we stick to it, we don't know the truth of it. Having seen it we grab onto it and it bites us!So we should investigate the body within the body. Whatever's in the body, go ahead and look at it. If we just see the outside it's not clear. We see hair, nails and so on and they are just pretty things which entice us, so the Buddha taught to see the inside of the body, to see the body within the body. What is in the body? Look closely within! We will see many things inside to surprise us, because even though they are within us, we've never seen them. Wherever we walk we carry them with us, sitting in a car we carry them with us, but we still don't know them at all!It's as if we visit some relatives at their house and they give us a present. We take it and put it in our bag and then leave without opening it to see what is inside. When at last we open it — full of poisonous snakes! Our body is like this. If we just see the shell of it we say it's fine and beautiful. We forget ourselves. We forget impermanence, unsatisfactoriness and not-self. If we look within this body it's really repulsive. If we look according to reality, without trying to sugar things over, we'll see that it's really pitiful and wearisome. Dispassion will arise. This feeling of "disinterest" is not that we feel aversion for the world or anything; it's simply our mind clearing up, our mind letting go. We see things are naturally established just as they are. However we want them to be, they just go their own way regardless. Whether we laugh or cry, they simply are the way they are. Things which are unstable are unstable; things which are not beautiful are not beautiful.So the Buddha said that when we experience sights, sounds, tastes, smells, bodily feelings or mental states, we should release them. When the ear hears sounds, let them go. When the nose smells an odor, let it go... just leave it at the nose! When the bodily feelings arise, let go of the like or dislike that follow, let them go back to their birth-place. The same for mental states. All these things, just let them go their way. This is knowing. Whether it's happiness or unhappiness, it's all the same. This is called meditation.Meditation means to make the mind peaceful in order to let wisdom arise. This requires that we practice with body and mind in order to see and know the sense impressions of form, sound, taste, smell, touch and mental formations. To put it shortly, it's just a matter of happiness and unhappiness. Happiness is pleasant feeling in the mind, unhappiness is just unpleasant feeling. The Buddha taught to separate this happiness and unhappiness from the mind. The mind is that which knows. Feeling 10 is the characteristic of happiness or unhappiness, like or dislike. When the mind indulges in these things we say that it clings to or takes that happiness and unhappiness to be worthy of holding. That clinging is an action of mind, that happiness or unhappiness is feeling.When we say the Buddha told us to separate the mind from the feeling, he didn't literally mean to throw them to different places. He meant that the mind must know happiness and know unhappiness. When sitting in samadhi, for example, and peace fills the mind, then happiness comes but it doesn't reach us, unhappiness comes but doesn't reach us. This is to separate the feeling from the mind. We can compare it to oil and water in a bottle. They don't combine. Even if you try to mix them, the oil remains oil and the water remains water. Why is this so? Because they are of different density.The natural state of the mind is neither happiness nor unhappiness. When feeling enters the mind then happiness or unhappiness is born. If we have mindfulness then we know pleasant feeling as pleasant feeling. The mind which knows will not pick it up. Happiness is there but it's "outside" the mind, not buried within the mind. The mind simply knows it clearly.If we separate unhappiness from the mind, does that mean there is no suffering, that we don't experience it? Yes, we experience it, but we know mind as mind, feeling as feeling. We don't cling to that feeling or carry it around. The Buddha separated these things through knowledge. Did he have suffering? He knew the state of suffering but he didn't cling to it, so we say that he cut suffering off. And there was happiness too, but he knew that happiness, if it's not known, is like a poison. He didn't hold it to be himself. Happiness was there through knowledge, but it didn't exist in his mind. Thus we say that he separated happiness and unhappiness from his mind.When we say that the Buddha and the Enlightened Ones killed defilements, 11 it's not that they really killed them. If they had killed all defilements then we probably wouldn't have any! They didn't kill defilements; when they knew them for what they are, they let them go. Someone who's stupid will grab them, but the Enlightened Ones knew the defilements in their own minds as a poison, so they swept them out. They swept out the things which caused them to suffer, they didn't kill them. One who doesn't know this will see some things, such as happiness, as good, and then grab them, but the Buddha just knew them and simply brushed them away.
But when feeling arises for us we indulge in it, that is, the mind carries that happiness and unhappiness around. In fact they are two different things. The activities of mind, pleasant feeling, unpleasant feeling and so on, are mental impressions, they are the world. If the mind knows this it can equally do work involving happiness or unhappiness. Why? Because it knows the truth of these things. Someone who doesn't know them sees them as equal. If you cling to happiness it will be the birth-place of unhappiness later on, because happiness is unstable, it changes all the time. When happiness disappears, unhappiness arises.
The Buddha knew that because both happiness and unhappiness are unsatisfactory, they have the same value. When happiness arose he let it go. He had right practice, seeing that both these things have equal values and drawbacks. They come under the Law of Dhamma, that is, they are unstable and unsatisfactory. Once born, they die. When he saw this, right view arose, the right way of practice became clear. No matter what sort of feeling or thinking arose in his mind, he knew it as simply the continuous play of happiness and unhappiness. He didn't cling to them.
When the Buddha was newly enlightened he gave a sermon about indulgence in Pleasure and Indulgence in Pain. "Monks! Indulgence in Pleasure is the loose way, Indulgence in Pain is the tense way." These were the two things that disturbed his practice until the day he was enlightened, because at first he didn't let go of them. When he knew them, he let them go, and so was able to give his first sermon.
So we say that a meditator should not walk the way of happiness or unhappiness, rather he should know them. Knowing the truth of suffering, he will know the cause of suffering, the end of suffering and the way leading to the end of suffering. And the way out of suffering is meditation itself. To put it simply, we must be mindful.
Mindfulness is knowing, or presence of mind. Right now what are we thinking, what are we doing? What do we have with us right now? We observe like this, we are aware of how we are living. When we practice like this wisdom can arise. We consider and investigate at all times, in all postures. When a mental impression arises that we like to know it as such, we don't hold it to be anything substantial. It's just happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้นพระพุทธเจ้าสอนว่าวิธีที่นำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์คือการทำให้ธรรมเกิดขึ้นเป็นความเป็นจริงที่อยู่ในใจของเราเอง และเราจะเป็นหนึ่งในผู้ที่เป็นพยานธรรมให้กับตัวเอง ถ้ามีคนบอกว่าเราเป็นสิ่งที่ดีที่เราไม่ได้หายไปในมัน พวกเขากล่าวว่าเราจะไม่ดีที่เราไม่ได้หายไปในเมืองนั้น พวกเขากล่าวว่าเราจะไม่ดีและเราไม่ลืมที่ตัวเอง วิธีที่เราสามารถเป็นอิสระ "ดี" และ "ความชั่วร้าย" เป็นเพียงธรรมทางโลกพวกเขาเป็นเพียงรัฐของจิตใจ ถ้าเราปฏิบัติตามพวกเขาใจของเราจะกลายเป็นโลกเราก็ควานในความมืดและไม่ทราบวิธีการออก ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วเรายังไม่เข้าใจตัวเองเลย เราพยายามที่จะกำจัดคนอื่น ๆ แต่ในการทำเช่นนั้นเราจะเอาชนะตัวเอง; แต่ถ้าเรามีความเชี่ยวชาญมากกว่าตัวเองแล้วเรามีความเชี่ยวชาญมากกว่าทั้งหมด - ในช่วงการก่อตัวทางจิตทุกสถานที่ท่องเที่ยว, เสียง, กลิ่นรสชาติและความรู้สึกของร่างกาย.
ตอนนี้ผมกำลังพูดถึงภายนอกที่พวกเขากำลังเช่นนั้น แต่อยู่นอกจะสะท้อนให้เห็นภายใน นอกจากนี้ยังมี บางคนเพียงรู้นอกที่พวกเขาไม่ทราบว่าข้างใน เช่นเมื่อเราพูดว่า "เห็นร่างกายในร่างกาย." หลังจากเห็นภายนอกร่างกายไม่เพียงพอที่เราจะต้องรู้ว่าร่างกายภายในร่างกาย จากนั้นมีการตรวจสอบความคิดที่เราควรจะรู้ใจภายในจิตใจ.
ทำไมเราควรจะตรวจสอบร่างกาย? นี่คืออะไร "ร่างกายในร่างกาย"? เมื่อเราพูดจะรู้ใจนี่คืออะไร "ใจ"? ถ้าเราไม่ได้รู้ใจแล้วเราไม่ทราบว่าสิ่งที่อยู่ในใจ นี่คือจะเป็นคนที่ไม่ทราบความทุกข์ทรมานไม่ทราบสาเหตุที่ไม่ทราบที่สิ้นสุดและไม่ทราบวิธีการ สิ่งที่จะช่วยดับความทุกข์ไม่ได้ช่วยเพราะเราได้รับฟุ้งซ่านโดยสิ่งที่ซ้ำเติมมัน มันเป็นเช่นเดียวกับถ้าเรามีอาการคันบนศีรษะของเราและเราเกาขาของเรา! ถ้ามันใหญ่ของเราที่คันแล้วเราจะเห็นได้ชัดว่าจะไม่ได้รับการบรรเทามาก ในทำนองเดียวกันเมื่อความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้นเราไม่ทราบวิธีการที่จะจัดการกับมันเราไม่ทราบว่าการปฏิบัติที่นำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์ทรมานที่.
ตัวอย่างเช่นใช้ร่างกายนี้ร่างกายนี้ว่าเราแต่ละคนได้มาพร้อมนี้ การประชุม ถ้าเราเพียงแค่เห็นรูปแบบของร่างกายมีวิธีที่เราสามารถหลบหนีความทุกข์ทรมาน ทำไมไม่? เพราะเรายังไม่เห็นภายในของร่างกายที่เราเห็นเพียงด้านนอก เราจะเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญ พระพุทธเจ้าบอกว่าเพียงแค่นี้ไม่พอ เราเห็นภายนอกด้วยตาของเรา เด็กสามารถเห็นมันสัตว์สามารถเห็นมันก็ไม่ยาก ด้านนอกของร่างกายจะมองเห็นได้ง่าย แต่ได้เห็นมันเราติดมันเราไม่ทราบความจริงของมัน ต้องเห็นมันเราคว้ามันและมันกัดเราดังนั้นเราจึงควรตรวจสอบร่างกายภายในร่างกาย
ไม่ว่าในร่างกายไปข้างหน้าและมองไปที่มัน ถ้าเราเพียงแค่เห็นข้างนอกก็ไม่ชัดเจน เรามาดูกันผมเล็บและอื่น ๆ และพวกเขาเป็นเพียงสิ่งที่สวยที่ดึงดูดเราดังนั้นพระพุทธเจ้าสอนให้เห็นภายในของร่างกายเพื่อที่จะเห็นร่างกายภายในร่างกาย อยู่ในร่างกายคืออะไร? มองอย่างใกล้ชิดภายใน! เราจะได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่อยู่ภายในที่จะแปลกใจเราเพราะแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ภายในตัวเราที่เราไม่เคยเห็นพวกเขา เมื่อใดก็ตามที่เราเดินเราดำเนินการให้กับเรานั่งอยู่ในรถที่เราดำเนินการให้กับเรา แต่เรายังไม่ทราบว่าพวกเขาทั้งหมด!
มันเหมือนกับว่าเราไปเยี่ยมญาติบางคนที่บ้านของพวกเขาและพวกเขาให้เราเป็นของขวัญ เราจะใช้มันและใส่ไว้ในกระเป๋าของเราแล้วปล่อยโดยไม่ต้องเปิดเพื่อดูสิ่งที่อยู่ภายใน เมื่อในที่สุดเราเปิดมัน - เต็มรูปแบบของงูพิษ! ร่างกายของเราเป็นเช่นนี้ ถ้าเราเพียงแค่เห็นเปลือกของมันเราบอกว่ามันเป็นที่ดีและสวยงาม เราลืมตัวเอง เราลืมไม่เที่ยง, unsatisfactoriness และไม่ใช่ตัวเอง ถ้าเราดูภายในร่างกายนี้มันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจจริงๆ ถ้าเราดูตามความเป็นจริงโดยไม่ต้องพยายามที่จะสิ่งที่น้ำตาลไปเราจะเห็นว่ามันเป็นจริงที่น่าสงสารและน่าเบื่อ อคติที่จะเกิดขึ้น ความรู้สึกนี้ "เซ็ง" ไม่ได้ที่เรารู้สึกเกลียดชังสำหรับโลกหรืออะไร; มันเป็นเพียงแค่การล้างใจของเราขึ้นใจของเราให้ไป เราเห็นสิ่งที่มีการจัดตั้งขึ้นตามธรรมชาติเช่นเดียวกับที่พวกเขามี แต่เราต้องการให้พวกเขาเป็นพวกเขาก็ไปตามทางของตัวเองโดยไม่คำนึงถึง ไม่ว่าเราจะหัวเราะหรือร้องไห้พวกเขาก็เป็นวิธีที่พวกเขาเป็น สิ่งที่มีความไม่แน่นอนจะไม่แน่นอน; สิ่งที่ไม่สวยงามไม่สวยงาม.
ดังนั้นพระพุทธเจ้ากล่าวว่าเมื่อเราได้สัมผัสสถานที่ท่องเที่ยว, เสียง, รสนิยม, กลิ่น, ความรู้สึกทางร่างกายหรือจิตเราควรจะปล่อยให้พวกเขา เมื่อหูได้ยินเสียงให้พวกเขาไป เมื่อจมูกกลิ่นกลิ่นปล่อยมันไป ... เพียงแค่ปล่อยให้มันเป็นจมูก! เมื่อความรู้สึกของร่างกายเกิดขึ้นปล่อยให้ไปของชอบหรือไม่ชอบที่เป็นไปตามปล่อยให้พวกเขากลับไปยังสถานที่เกิดของพวกเขา เหมือนกันสำหรับทางสหรัฐฯ ทุกสิ่งเหล่านี้เพียงแค่ให้พวกเขาไปทางของพวกเขา นี้คือการรู้ ไม่ว่าจะเป็นความสุขของมันหรือความทุกข์ก็เหมือนกันทั้งหมด นี้เรียกว่าการทำสมาธิ.
การทำสมาธิหมายถึงการทำให้จิตใจสงบเพื่อให้เกิดปัญญา นี้ต้องการให้เราปฏิบัติกับร่างกายและจิตใจเพื่อที่จะได้เห็นและทราบความรู้สึกของการแสดงผลรูปแบบเสียงรสกลิ่นสัมผัสและการก่อตัวทางจิต ที่จะนำมันในไม่ช้าก็เป็นเพียงเรื่องของความสุขและความทุกข์ ความสุขคือรู้สึกที่น่าพอใจในใจทุกข์เป็นเพียงความรู้สึกที่ไม่พึงประสงค์ พระพุทธเจ้าสอนให้แยกความสุขและความทุกข์นี้จากใจ ใจคือสิ่งที่รู้ ความรู้สึกที่ 10 ลักษณะของความสุขความทุกข์หรือเหมือนหรือไม่ชอบ เมื่อใจ indulges ในสิ่งเหล่านี้เราบอกว่ามันยึดติดกับหรือใช้เวลาความสุขและความทุกข์ที่จะคุ้มค่าในการถือครอง ที่ยึดมั่นคือการกระทำของใจที่มีความสุขหรือความทุกข์เป็นความรู้สึก.
เมื่อเราพูดพระพุทธเจ้าบอกให้เราแยกใจจากความรู้สึกที่เขาไม่ได้หมายถึงตัวอักษรที่จะโยนพวกเขาไปยังสถานที่ที่แตกต่างกัน เขาหมายความว่าใจจะต้องรู้ว่าความสุขและความทุกข์รู้ เมื่อนั่งอยู่ในสมาธิเช่นและความสงบสุขเติมใจแล้วก็มาถึงความสุข แต่ก็ไม่ถึงเราทุกข์มา แต่ไม่ได้ติดต่อเรา นี้คือการแยกความรู้สึกจากใจ เราสามารถเปรียบเทียบกับน้ำมันและน้ำในขวด พวกเขาไม่ได้รวม แม้ว่าคุณจะพยายามที่จะนำมาผสมน้ำมันยังคงอยู่ในน้ำมันและน้ำยังคงอยู่ในน้ำ นี่คือเหตุผลที่เพื่อ? เพราะพวกเขามีความหนาแน่นที่แตกต่างกันของ.
รัฐธรรมชาติของจิตใจไม่เป็นความสุขหรือความทุกข์ เมื่อเข้ามาในความรู้สึกในใจแล้วมีความสุขหรือความทุกข์เกิด ถ้าเรามีสติเราก็จะรู้รู้สึกที่น่าพอใจเป็นรู้สึกที่น่าพอใจ ใจที่รู้ว่าจะไม่รับมันได้ ความสุขมี แต่จะ "นอก" ใจไม่ได้ถูกฝังอยู่ภายในใจ ใจก็รู้ว่ามันได้อย่างชัดเจน.
ถ้าเราแยกความทุกข์จากใจหมายความว่ามีความทุกข์ไม่ว่าเราจะไม่ได้สัมผัสกับมันได้หรือไม่ ใช่เราได้สัมผัสกับมัน แต่เรารู้ใจในขณะที่จิตใจความรู้สึกความรู้สึก เราไม่ได้ยึดติดกับความรู้สึกที่ว่าหรือดำเนินไปรอบ ๆ พระพุทธเจ้าแยกสิ่งเหล่านี้ผ่านความรู้ เขาก็มีความทุกข์? เขารู้ว่ารัฐของความทุกข์ แต่เขาไม่ได้ยึดติดกับมันดังนั้นเราจึงบอกว่าเขาตัดออกจากความทุกข์ทรมาน และมีความสุขมากเกินไป แต่เขารู้ว่ามีความสุขถ้ามันไม่เป็นที่รู้จักเป็นเหมือนยาพิษ เขาไม่ได้ถือให้เป็นตัวเอง ความสุขอยู่ที่นั่นด้วยความรู้ แต่มันก็ไม่ได้อยู่ในใจของเขา ดังนั้นเราจึงบอกว่าเขาแยกความสุขและความทุกข์จากความคิดของเขา.
เมื่อเราบอกว่าพระพุทธรูปและวรัญญูคนฆ่ากิเลส 11 ก็ไม่ได้ว่าพวกเขาเป็นจริงพวกเขาถูกฆ่าตาย ถ้าพวกเขาได้ฆ่ากิเลสแล้วเราอาจจะไม่ได้มี! พวกเขาไม่ได้ฆ่ากิเลส; เมื่อพวกเขารู้ว่าพวกเขาสำหรับสิ่งที่พวกเขาพวกเขาให้พวกเขาไป คนที่โง่จะคว้าพวกเขา แต่คนที่รู้แจ้งรู้กิเลสในใจของตัวเองเป็นพิษดังนั้นพวกเขากวาดพวกเขาออก พวกเขากวาดสิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานพวกเขาไม่ได้ฆ่าพวกเขา หนึ่งที่ไม่ได้รู้เรื่องนี้จะเห็นบางสิ่งบางอย่างเช่นความสุขที่ดีและจากนั้นคว้าพวกเขา แต่พระพุทธเจ้าเพิ่งรู้ว่าพวกเขาและเพียงแค่แปรงพวกเขาออกไป.
แต่เมื่อความรู้สึกที่เกิดขึ้นสำหรับเราเราหลงระเริงในนั้น, ที่อยู่, จิตใจที่พกความสุขและความทุกข์รอบ ในความเป็นจริงพวกเขาเป็นสองสิ่งที่แตกต่าง กิจกรรมของจิตใจความรู้สึกที่น่าพอใจรู้สึกไม่พอใจและอื่น ๆ มีการแสดงผลทางจิตที่พวกเขามีโลก ถ้าใจมันรู้เรื่องนี้อย่างเท่าเทียมกันสามารถทำผลงานที่เกี่ยวข้องกับความสุขหรือความทุกข์ ทำไม? เพราะมันรู้ว่าความจริงของสิ่งเหล่านี้ คนที่ไม่ได้รู้ว่าพวกเขาเห็นพวกเขาในฐานะที่เท่าเทียมกัน ถ้าคุณยึดติดกับความสุขมันจะเป็นสถานที่เกิดของความทุกข์ในภายหลังเพราะความสุขไม่แน่นอนมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เมื่อความสุขหายไปความทุกข์ที่เกิดขึ้น.
พระพุทธเจ้ารู้ว่าเพราะทั้งความสุขและความทุกข์เป็นที่น่าพอใจที่พวกเขามีค่าเท่ากัน ความสุขที่เกิดขึ้นเมื่อเขาปล่อยให้มันไป เขามีการปฏิบัติที่ถูกต้องทั้งสองเห็นว่าสิ่งเหล่านี้มีค่าเท่ากันและข้อเสีย พวกเขามาอยู่ภายใต้กฎหมายของธรรมะคือว่าพวกเขามีความไม่แน่นอนและไม่น่าพอใจ เมื่อเกิดพวกเขาตาย เมื่อเขาเห็นว่านี่คือมุมมองที่ถูกต้องเกิดขึ้นในทางที่ถูกต้องของการปฏิบัติเป็นที่ชัดเจน ไม่ว่าสิ่งที่จัดเรียงของความรู้สึกหรือความคิดที่เกิดขึ้นในใจของเขาเขารู้ว่ามันเป็นเพียงแค่การเล่นอย่างต่อเนื่องของความสุขและความทุกข์ เขาไม่ได้ยึดติดกับพวกเขา.
เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่เขาให้พระธรรมเทศนาเกี่ยวกับการปล่อยตัวในความสุขและความเจ็บปวดใน Indulgence "พระสงฆ์! Indulgence ในความสุขเป็นวิธีที่หลวม Indulgence ในอาการปวดเป็นวิธีที่เครียด." เหล่านี้เป็นสองสิ่งที่รบกวนการปฏิบัติของเขาจนกว่าจะถึงวันที่เขาเป็นพุทธะเพราะในตอนแรกเขาไม่ได้ปล่อยให้ไปของพวกเขา เมื่อเขารู้ว่าพวกเขาเขาให้พวกเขาไปและอื่น ๆ ก็สามารถที่จะให้พระธรรมเทศนาครั้งแรกของเขา.
ดังนั้นเราจึงบอกว่าปฏิบัติไม่ควรเดินไปทางของความสุขหรือความทุกข์ แต่เขาควรจะรู้ว่าพวกเขา ทราบความจริงของความทุกข์ทรมานที่เขาจะได้รู้ว่าสาเหตุของความทุกข์ทรมานในตอนท้ายของความทุกข์ทรมานและวิธีการที่นำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์ และวิธีการออกจากความทุกข์คือการทำสมาธิตัวเอง จะนำมันก็เราจะต้องมีสติ.
สัมมาสติคือการรู้หรือการแสดงตนของจิตใจ ตอนนี้สิ่งที่เรากำลังคิดว่าสิ่งที่เรากำลังทำอะไรอยู่? เรามีอะไรกับเราในตอนนี้? เราสังเกตเช่นนี้เราจะได้ทราบว่าเรากำลังมีชีวิต เมื่อเราปฏิบัติเหมือนปัญญานี้สามารถเกิดขึ้น เราพิจารณาและตรวจสอบได้ตลอดเวลาในทุกท่า เมื่อความประทับใจที่เกิดขึ้นทางจิตที่เราต้องการจะรู้ว่ามันเป็นเช่นนี้เราไม่ได้ถือมันจะเป็นอะไรที่สำคัญ มันเป็นเพียง Happ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดังนั้น พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า หนทางที่นำไปสู่จุดสิ้นสุดของทุกข์ คือให้ธรรมะเกิดขึ้นเป็นจริงภายในจิตใจของเราเอง เราเป็นหนึ่งคนที่เป็นพยานในธรรมให้ตัวเอง ถ้าใครว่าเราไม่ดี เราไม่หลงทางแล้ว เขาบอกว่าเราไม่ดีเราไม่หลงทางแล้ว เขาบอกว่าเราไม่ดีและเราไม่ลืมตัวเอง วิธีนี้เราสามารถเป็นอิสระ" ดี " และ " ความชั่ว " เป็นเพียงโลกียะเตียร์ เขาเป็นเพียงรัฐของจิตใจ ถ้าเราทำตามความคิดของเรากลายเป็น โลกเราก็คลำไปในความมืดและไม่รู้ทางออก ถ้ามันเป็นแบบนี้เราก็ยังเข้าใจตัวเอง เราพยายามที่จะเอาชนะผู้อื่น แต่ในการทำเช่นนั้นเราเอาชนะตัวเราเอง ;แต่ถ้าเรามีความชำนาญมากกว่าตัวเราเองเราก็รอบรู้เหนือกว่าการก่อตัว จิตใจ ทั้งรูป เสียง กลิ่น รส และความรู้สึกของร่างกาย .
ตอนนี้ฉันกำลังพูดถึง externals พวกเขาเป็นแบบนั้น แต่ภายนอกสะท้อนอยู่ภายในด้วย บางคนรู้แต่ข้างนอก เค้าไม่รู้ภายใน เช่นเมื่อเราพูดว่า " เห็นกายในกาย เห็นกายภายนอก มีไม่เพียงพอเราต้องรู้ว่าร่างกายภายในร่างกาย เมื่อศึกษาจิตใจ เราควรรู้จิตใจภายในจิตใจ
ทำไมเราตรวจสอบร่างกาย อะไรคือร่างกายนี้ " ในร่างกาย " เมื่อเราพูดว่า รู้จิต อะไรคือ " จิตใจ " ถ้าเราไม่รู้จิตใจแล้ว เราไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจ เป็นคนที่ไม่รู้จักทุกข์ ไม่รู้จักเหตุไม่รู้จักจบ ไม่รู้จักทาง สิ่งที่จะช่วยดับความทุกข์ ไม่ช่วย เพราะเราได้รับฟุ้งซ่านโดยสิ่งที่เติมมัน มันเหมือนกับเราได้คันบนศีรษะของเรา และเราเกาขาของเรา ถ้ามันใหญ่มันคัน แล้วเราก็จะไม่รับโล่งอกมาก ในทำนองเดียวกัน เมื่อความทุกข์เกิดขึ้น เราไม่รู้จะจัดการอย่างไรเราไม่รู้ว่า การปฏิบัติที่นำไปสู่จุดสิ้นสุดของทุกข์ .
สำหรับอินสแตนซ์ ใช้ร่างกายนี้ ร่างกายนี้ที่เราแต่ละคนได้นำการประชุมนี้ ถ้าเราเห็นรูปแบบของร่างกาย ไม่มีทางที่เราจะหนีทุกข์ ทำไมจะไม่ล่ะ เพราะ เรา ยัง ไม่ เห็น ข้างในร่างกาย เราเห็นแค่ภายนอก เราเห็นแต่มันเป็นสิ่งที่สวยงาม สิ่งที่สำคัญพระพุทธเจ้าบอกว่า เท่านั้นยังไม่พอ เราเห็นภายนอกด้วยตา เด็กสามารถเห็น สัตว์ที่สามารถเห็นมันได้ มันก็ไม่ยาก ภายนอกของร่างกายที่เห็นได้ง่ายๆ แต่เมื่อได้เห็นมัน เราติดมัน เราไม่รู้ความจริง เห็นแล้วเราจับมันไว้ แล้วมันกัดเรา
เราจึงควรตรวจสอบร่างกายภายในร่างกาย อะไรก็ตามในร่างกายไปข้างหน้าและมองมันถ้าเราเห็นแค่ภายนอก มันไม่ชัด เรา เห็น ผม เล็บ และอื่น ๆและพวกเขาจะค่อนข้างสิ่งที่หลอกล่อเรา ดังนั้น พระพุทธเจ้าสอนให้เห็นภายในของร่างกาย เห็นร่างกายภายในร่างกาย มีอะไรในร่างกาย มองอย่างใกล้ชิดภายใน ! เราจะเห็นสิ่งต่าง ๆที่อยู่ภายในทำให้เราแปลกใจ เพราะแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ภายในเรา เราเคยเห็นพวกเขา ไม่ว่าเราจะเดิน เราถือไว้กับเรานั่งอยู่ในรถที่เราถือไว้กับเรา แต่เรายังไม่รู้จักพวกเขาเลย
มันเป็นถ้าเราเยี่ยมญาติบ้าง ที่บ้านของพวกเขาและพวกเขาให้เราอยู่ เราใช้มันและใส่มันในถุงของเราแล้วทิ้งไว้โดยไม่ต้องเปิดมันเพื่อดูสิ่งที่อยู่ข้างใน เมื่อเราเปิดมัน - เต็มไปด้วยงูพิษ ! ร่างกายของเราเป็นแบบนี้ ถ้าเราเห็นเปลือกมัน เราว่ามันดูดีและสวยงาม