As fifteen-year-old Perry shuffled

As fifteen-year-old Perry shuffled into my office, with his parents trailing tentatively neutral expression that I'd found usually masked either behind, he glanced at me with a strained great anger or great distress; in Perry's case it was both. Although anorexia is a disorder most often associated with girls, Perry was the third in a line of anorexic boys I had recently seen When he came to see me, Perry's weight had dropped to within ten pounds of the threshold requiring forced hospitalization, yet he denied there was any problem He just won't eat," mother began. Then, turning to Perry as if to show me the routine she asked with tears in her eyes, "Perry, why can't you at least have a they'd been simple dinner with us?" Perry refused to eat with his family, always claiming he wasn't hungry at the time and that he preferred to eat later in his room. Except that that rarely happened. New veiled threats, nagging, and outright bribes had all been tried, to menus, gentle no avail. Why would an otherwise healthy fifteen-year-old boy be starving himself? The question hung urgently in the air as we all talked Let's be clear from the outset: Perry was a smart, good kid: shy, umassuming, and generally unlikely to cause trouble. He was getting straight A's in a challenging and competitive public school honors curriculum that spring. And he later told me that he hadn't gotten a B on his report card since fourth grade. In some ways he was every parent's dream child.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นสิบห้าปีเพอร์รี่เดินเข้าไปในห้องทำงานของฉันกับพ่อแม่ของเขาต่อท้ายการแสดงออกที่เป็นกลางไม่แน่นอนที่ฉันพบว่ามักจะสวมหน้ากากอย่างใดอย่างหนึ่งที่อยู่เบื้องหลังเขามองมาที่ผมด้วยความโกรธที่ดีที่ทำให้เครียดหรือความทุกข์ที่ดี; ในกรณีที่เพอร์รี่มันเป็นทั้ง แม้ว่าอาการเบื่ออาหารเป็นความผิดปกติท​​ี่เกี่ยวข้องส่วนใหญ่มักจะมีสาวเพอร์รีเป็นครั้งที่สามในสายของเด็กชาย anorexic ฉันได้เห็นเมื่อเร็ว ๆ นี้เมื่อเขามาเห็นฉันน้ำหนักเพอร์รี่ลงไปภายในสิบปอนด์ของเกณฑ์ที่ต้องบังคับให้โรงพยาบาล แต่เขาปฏิเสธ มีปัญหาใด ๆ เขาก็จะไม่กิน "แม่เริ่ม. แล้วหันไปเพอร์รี่ราวกับจะแสดงให้ฉันประจำเธอถามด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ" เพอร์รี่ทำไมคุณไม่สามารถอย่างน้อยมีที่พวกเขาต้องการ รับอาหารค่ำที่เรียบง่ายกับเรา? "เพอร์รี่ปฏิเสธที่จะกินกับครอบครัวของเขามักจะอ้างว่าเขาไม่ได้หิวในเวลาและบอกว่าเขาต้องการที่จะกินต่อมาในห้องของเขา. ยกเว้นว่าที่ไม่ค่อยเกิดขึ้น. ขู่ใหม่จู้จี้และตรงไปตรงมา สินบนได้ทั้งหมดได้รับการพยายามที่จะเมนูอ่อนโยนไม่มีประโยชน์ทำไมจะเป็นเด็กสิบห้าปีสุขภาพอย่างอื่นจะหิวโหยตัวเองคำถามแขวนอย่างเร่งด่วนในอากาศที่เราทุกคนได้พูดคุยขอให้เป็นคนที่ชัดเจนตั้งแต่เริ่มต้น:. เพอร์รี่เป็นสมาร์ท เด็กดีขี้อาย, umassuming และไม่น่าโดยทั่วไปจะทำให้เกิดปัญหาเขาได้รับตรงในที่ท้าทายและการแข่งขันโรงเรียนหลักสูตรเกียรตินิยมสาธารณะที่ฤดูใบไม้ผลิ. และหลังจากนั้นเขาก็บอกว่าเขาไม่ได้อากาศ B บนบัตรรายงานของเขาตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ ในรูปแบบที่เขายังเป็นเด็กความฝันของผู้ปกครองทุก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันควรจะทำยังไง ?ฉันควรจะทำยังไง ?ฉันควรจะทำยังไง ?ฉันควรจะทำยังไง ?ฉันควรจะทำยังไง ?