Starch comprises mainly two types o

Starch comprises mainly two types of glucose polymers, amylose
and amylopectin. It is generally accepted that amylose is an
-(1→4)-linked glucose polymer of moderate molecular weight
(∼106) and with a few long-chain branches linked together by
-(1→6) glycosidic bonds, while amylopectin is of much higher
molecular weight (∼108) with a vast number of short-chain
branches. The ratios of these two polymers, given as amylose
content, have been reported to correlate strongly with various
properties of starch (Jane et al., 1999; Sasaki, Yasui, & Matsuki,
2000; Varavinit, Shobsngob, Varanyanond, Chinachoti, & Naivikul,
2002; Zeng, Morris, Batey, & Wrigley, 1997), being a statistically
significant factor in cooking and processing quality, texture of
the products, and digestibility or nutritional values. Starches with
higher amylose have been shown to have lower digestibility or better
nutritional value (Li, Jiang, Campbell, Blanco, & Jane, 2008; Witt,
Gidley,&Gilbert, 2010; Zhu, Liu, Wilson, Gu,&Shi, 2011).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แป้งประกอบด้วยสองประเภทหลักของโพลิเมอร์กลูโคสอะไมโลส
และ amylopectin เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าเป็นอะไมโลส
? - (1 → 4) พอลิเมอกลูโคส -linked น้ำหนักโมเลกุลปานกลาง
(~106) และมีสาขาสายโซ่ยาวไม่กี่เชื่อมโยงเข้าด้วยกันโดย
? - (1 → 6) พันธบัตร glycosidic ขณะ amylopectin มีความสูงมาก
น้ำหนักโมเลกุล (~108) ที่มีจำนวนมากมายของห่วงโซ่สั้น
สาขา อัตราส่วนของทั้งสองโพลิเมอร์ให้เป็นอะไมโลส
เนื้อหาที่ได้รับรายงานว่าจะมีความสัมพันธ์อย่างมากกับต่างๆ
คุณสมบัติของแป้ง (เจน et al, 1999;. ซาซากิ Yasui และมิโนริ,
2000; Varavinit, Shobsngob, Varanyanond, Chinachoti และ Naivikul ,
2002; Zeng มอร์ริส, Batey และ Wrigley, 1997) เป็นสถิติ
ปัจจัยสำคัญในการปรุงอาหารและการประมวลผลที่มีคุณภาพ, พื้นผิวของ
ผลิตภัณฑ์และการย่อยหรือคุณค่าทางโภชนาการ แป้งที่มี
อะมิโลสสูงได้รับการแสดงที่จะมีการย่อยที่ต่ำกว่าหรือดีกว่า
คุณค่าทางโภชนาการ (หลี่เจียง, แคมป์เบลบลัง, และเจน 2008; วิตต์
Gidley และกิลเบิร์ 2010; จู้หลิว, วิลสัน, Gu, และชิ, 2011)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แป้งประกอบด้วยส่วนใหญ่สองประเภทของพอลิเมอร์ของกลูโคสและโลส
มหาภัย . เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่าอะไมโลสเป็น
 ( 1 → keyboard - key - name 4 ) - เชื่อมโยงโมเลกุลของกลูโคสโพลีเมอร์ (
( ∼ 106 ) และมีไม่กี่สาขาที่เชื่อมโยงเข้าด้วยกัน โดยเปลี่ยนตัว
 ( 1 → keyboard - key - name 6 พันธะไกลโคซิดิก ) ในขณะที่อะไมโลเพคตินเป็นค่า
มากโมเลกุล ( ∼ 108 ) กับ หมายเลขใหญ่ของกิ่งโซ่
สั้นอัตราส่วนของทั้งสองโพลิเมอร์ให้โลส
เนื้อหารายงานมีความสัมพันธ์อย่างมากกับคุณสมบัติต่างๆ
แป้ง ( เจน et al . , 1999 ; ซาซากิ ยาสึอิ &มัทสึกิ
2000 ; ทรัพย์ , เสาวนีย์ ธรรมสถิติวารัญญานนท์ชินะโชติ , , , ,
naivikul & , 2002 ; เซงมอร์ริส&เบตีย์ , , , Wrigley , 1997 ) เป็นปัจจัยในการปรุงอาหารและการประมวลผลอย่างมีนัยสำคัญ

คุณภาพเนื้อสัมผัสของผลิตภัณฑ์และการย่อยได้ หรือคุณค่าทางโภชนาการ แป้งกับ
สูงกว่าโลสมีการแสดงต้องมีการย่อยต่ำ หรือคุณค่าทางโภชนาการดีกว่า
( หลี่เจียง แคมป์เบล ซิ &เจน , 2008 ; วิท
กิดลีย์ , & Gilbert , 2010 ; Zhu , หลิว , วิลสัน , กู & Shi , 2011 )