3.2. Getting the Framework Right: P

3.2. Getting the Framework Right: Policy and Planning
This strategy is very broad, but also extremely important. Without effective policy and planning, it will be difficult to achieve sustainable tourism and protection of cultural heritage. As noted by the EU, private enterprise is the mainspring of tourism, but the sustainable development of this sector requires public sector involvement in establishing the necessary legislative framework and regional planning, in coordinating the various administrative levels of competence, and ensuring coordinated action amongst the various stakeholders. For example, South African policy is that tourism should be government led, privatesector driven, and community based. Many countries have been involved in tourism planning for several years, but the resulting plans and actions have not always addressed important issues. In addition, the planning process often has not involved important actors (discussed below) and/or has not been well-coordinated with the planning and actions of relevant agencies, including agencies responsible for preservation and management of cultural and natural heritage. Often, the problem is even more acute for planning in the heritage arena.36 Development cooperation can play an important role in supporting planning efforts. For example, USAID supported the development of the Red Sea Tourism Action Plan in Egypt. Likewise, in 1991 UNESCO became active in the efforts to conserve and develop Angkor and has been involved in drafting relevant legislation (policy), as well as preparing a Zoning and Environmental Management Plan (planning) for the site. Development cooperation can also be dependent on effective planning efforts. As NORAD notes with respect to development planning, “well-designed five year development plans have been crucial in developing Botswana according to the intentions and de-cisions of the Parliament, and have been a valuable guideline in planning and implementing development activities.” Policies are a natural outgrowth of the planning process, as they are a means of achieving the objectives set out in the plans. As with planning, policy development in tourism is fairly well advanced, though often oriented more toward growth than sustainability. With respect to cultural heritage, many countries have yet to develop a coherent set of policies for the identification and protection of heritage resources. One important concern within the policy context is that, to varying degrees across countries, many laws and regulations remain “on the books” without being implemented effectively in practice. Another concern is that individual policies are often uncoordinated and work against each other. For example, government regulations in the form of laws and building codes can have a positive impact on heritage resource management by supporting quality development, but can also be contradictory and difficult to implement. One means for focusing attention on a specific niche such as CHT, and promoting coordination across relevant agencies, is to conduct niche tourism strategies, such as the ecotourism and rural tourism strategies developed in Australia. Such processes facilitate discussion and coordination across stakeholders, and help identify opportunities for streamlining regulations.37 The following are selected policy areas relevant to CHT:
• environmental and cultural standards;
• high quality registration/documentation;
• land ownership and use policies;
• investment conditions (such as joint venture requirements);
• human resource development;
• tourist safety;
• pricing policies; and
• business regulation (the challenge of lifting obstacles to an efficient private sector, while ensuring that environmental and social objectives are being achieved). Some of these are discussed in the following sections. Development cooperation can assist in the development of policy in each of these areas. For example, USAID has emphasized pricing policies in its assistance program.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.2 รับกรอบขวา: นโยบายและแผน This strategy is very broad, but also extremely important. Without effective policy and planning, it will be difficult to achieve sustainable tourism and protection of cultural heritage. As noted by the EU, private enterprise is the mainspring of tourism, but the sustainable development of this sector requires public sector involvement in establishing the necessary legislative framework and regional planning, in coordinating the various administrative levels of competence, and ensuring coordinated action amongst the various stakeholders. For example, South African policy is that tourism should be government led, privatesector driven, and community based. Many countries have been involved in tourism planning for several years, but the resulting plans and actions have not always addressed important issues. In addition, the planning process often has not involved important actors (discussed below) and/or has not been well-coordinated with the planning and actions of relevant agencies, including agencies responsible for preservation and management of cultural and natural heritage. Often, the problem is even more acute for planning in the heritage arena.36 Development cooperation can play an important role in supporting planning efforts. For example, USAID supported the development of the Red Sea Tourism Action Plan in Egypt. Likewise, in 1991 UNESCO became active in the efforts to conserve and develop Angkor and has been involved in drafting relevant legislation (policy), as well as preparing a Zoning and Environmental Management Plan (planning) for the site. Development cooperation can also be dependent on effective planning efforts. As NORAD notes with respect to development planning, “well-designed five year development plans have been crucial in developing Botswana according to the intentions and de-cisions of the Parliament, and have been a valuable guideline in planning and implementing development activities.” Policies are a natural outgrowth of the planning process, as they are a means of achieving the objectives set out in the plans. As with planning, policy development in tourism is fairly well advanced, though often oriented more toward growth than sustainability. With respect to cultural heritage, many countries have yet to develop a coherent set of policies for the identification and protection of heritage resources. One important concern within the policy context is that, to varying degrees across countries, many laws and regulations remain “on the books” without being implemented effectively in practice. Another concern is that individual policies are often uncoordinated and work against each other. For example, government regulations in the form of laws and building codes can have a positive impact on heritage resource management by supporting quality development, but can also be contradictory and difficult to implement. One means for focusing attention on a specific niche such as CHT, and promoting coordination across relevant agencies, is to conduct niche tourism strategies, such as the ecotourism and rural tourism strategies developed in Australia. Such processes facilitate discussion and coordination across stakeholders, and help identify opportunities for streamlining regulations.37 The following are selected policy areas relevant to CHT: •สิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรมมาตรฐาน คุณภาพสูง•ลงทะเบียน/เอกสาร •เป็นเจ้าของที่ดิน และใช้นโยบาย •เงื่อนไขการลงทุน (เช่นกิจการต้อง); •การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ •ท่องเที่ยวปลอดภัย •นโยบาย การกำหนดราคา และ •ธุรกิจระเบียบ (ความท้าทายในการยกอุปสรรคในภาคเอกชนมีประสิทธิภาพ ในขณะที่ใจมีการบรรลุวัตถุประสงค์ด้านสิ่งแวดล้อม และสังคม) เหล่านี้จะกล่าวถึงในส่วนต่อไปนี้ พัฒนาความร่วมมือสามารถช่วยในการพัฒนานโยบายในแต่ละด้าน ตัวอย่าง USAID ได้เน้นนโยบายการกำหนดราคาในโปรแกรมช่วยเหลือการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.2 การเดินทางกรอบขวา: นโยบายและแผน
กลยุทธ์นี้เป็นวงกว้างมาก แต่ยังมีความสำคัญอย่างมาก โดยไม่ต้องมีนโยบายที่มีประสิทธิภาพและการวางแผนก็จะเป็นเรื่องยากที่จะประสบความสำเร็จในการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนและการคุ้มครองมรดกทางวัฒนธรรม เท่าที่สังเกตจากสหภาพยุโรปองค์กรเอกชนที่เป็นกำลังสำคัญของการท่องเที่ยว แต่การพัฒนาที่ยั่งยืนของภาคนี้ต้องมีส่วนร่วมของภาครัฐในการสร้างกรอบกฎหมายที่จำเป็นและการวางแผนในระดับภูมิภาคในการประสานงานในระดับบริหารที่แตกต่างกันของความสามารถและสร้างความมั่นใจให้ดำเนินการประสานงานในหมู่ ผู้มีส่วนได้เสียต่างๆ ตัวอย่างเช่นนโยบายแอฟริกาใต้ว่าการท่องเที่ยวควรจะเป็นรัฐบาลที่นำ privatesector ขับเคลื่อนและชุมชนตาม หลายประเทศได้มีส่วนร่วมในการวางแผนการท่องเที่ยวมานานหลายปี แต่แผนการที่เกิดขึ้นและการกระทำที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขปัญหาที่สำคัญเสมอ นอกจากนี้ในขั้นตอนการวางแผนมักจะยังไม่ได้มีส่วนร่วมที่สำคัญนักแสดง (กล่าวถึงด้านล่าง) และ / หรือไม่ได้รับการประสานงานที่ดีกับการวางแผนและการดำเนินการของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องรวมทั้งหน่วยงานที่รับผิดชอบในการดูแลรักษาและการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมและธรรมชาติ บ่อยครั้งที่ปัญหาคือแม้เฉียบพลันมากขึ้นสำหรับการวางแผนในความร่วมมือการพัฒนามรดก arena.36 สามารถมีบทบาทสำคัญในการสนับสนุนความพยายามในการวางแผน ตัวอย่างเช่น USAID ได้รับการสนับสนุนการพัฒนาของทะเลแดงแผนปฏิบัติการการท่องเที่ยวในอียิปต์ ในทำนองเดียวกันในปี 1991 ยูเนสโกกลายเป็นบทบาทในความพยายามที่จะอนุรักษ์และพัฒนานครและได้รับการมีส่วนร่วมในการจัดทำร่างกฎหมายที่เกี่ยวข้อง (นโยบาย) เช่นเดียวกับการจัดทำ Zoning และแผนการจัดการสิ่งแวดล้อม (วางแผน) สำหรับเว็บไซต์ ความร่วมมือการพัฒนายังสามารถจะขึ้นอยู่กับความพยายามในการวางแผนที่มีประสิทธิภาพ ในฐานะที่เป็น NORAD ตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับการวางแผนการพัฒนา "การออกแบบที่ดีห้าแผนพัฒนาปีที่ได้รับความสำคัญอย่างยิ่งในการพัฒนาบอตสวานาตามความตั้งใจและ-cisions ของรัฐสภาและได้รับแนวทางที่มีคุณค่าในการวางแผนและดำเนินกิจกรรมการพัฒนา." นโยบาย เป็นผลพลอยได้ตามธรรมชาติของกระบวนการวางแผนเป็นพวกเขาจะหมายถึงการบรรลุวัตถุประสงค์ที่กำหนดไว้ในแผน เช่นเดียวกับการวางแผนการพัฒนานโยบายในการท่องเที่ยวเป็นอย่างดีขั้นสูง แต่มักจะมุ่งเน้นมากขึ้นต่อการเจริญเติบโตของการพัฒนาอย่างยั่งยืนกว่า ด้วยความเคารพต่อมรดกทางวัฒนธรรมที่หลายประเทศยังไม่ได้พัฒนาชุดที่สอดคล้องกันของนโยบายสำหรับการระบุและการป้องกันของทรัพยากรมรดก หนึ่งในความกังวลที่สำคัญในบริบทนโยบายคือเพื่อองศาที่แตกต่างทั่วประเทศตามกฎหมายและกฎระเบียบที่หลายคนยังคงอยู่ "ในหนังสือ" โดยไม่มีการดำเนินการได้อย่างมีประสิทธิภาพในการปฏิบัติ กังวลก็คือว่านโยบายของแต่ละบุคคลมักจะพร้อมเพรียงกันและทำงานร่วมกับผู้อื่น ตัวอย่างเช่นกฎระเบียบของรัฐบาลในรูปแบบของกฎหมายและการสร้างรหัสอาจมีผลกระทบในเชิงบวกต่อการจัดการทรัพยากรมรดกโดยการสนับสนุนการพัฒนาคุณภาพ แต่ยังสามารถเป็นความขัดแย้งและยากที่จะดำเนินการ หนึ่งหมายถึงการมุ่งเน้นความสนใจไปที่เฉพาะเจาะจงเช่น CHT และการส่งเสริมการประสานงานระหว่างหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อดำเนินการกลยุทธ์การท่องเที่ยวเฉพาะเช่นการท่องเที่ยวเชิงนิเวศและกลยุทธ์การท่องเที่ยวในชนบทได้รับการพัฒนาในประเทศออสเตรเลีย กระบวนการดังกล่าวอำนวยความสะดวกในการอภิปรายและการประสานงานข้ามผู้มีส่วนได้เสียและช่วยในการระบุโอกาสสำหรับเพรียวลม regulations.37 ต่อไปนี้จะถูกเลือกพื้นที่นโยบายที่เกี่ยวข้องกับ CHT:
•มาตรฐานด้านสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรม
•การลงทะเบียนที่มีคุณภาพสูง / เอกสาร;
•การถือครองที่ดินและการใช้นโยบาย
การลงทุน• เงื่อนไข (เช่นความต้องการร่วมทุน)
•การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์
ด้านความปลอดภัย•ท่องเที่ยว;
•นโยบายการกำหนดราคา; และ
•ควบคุมธุรกิจ (ความท้าทายของการยกอุปสรรคในการภาคเอกชนที่มีประสิทธิภาพในขณะที่มั่นใจว่าวัตถุประสงค์ด้านสิ่งแวดล้อมและสังคมที่มีการประสบความสำเร็จ) บางส่วนของเหล่านี้จะกล่าวถึงในส่วนต่อไปนี้ ความร่วมมือการพัฒนาสามารถช่วยในการพัฒนานโยบายในแต่ละพื้นที่เหล่านี้ ตัวอย่างเช่น USAID ได้เน้นนโยบายการกำหนดราคาในโครงการให้ความช่วยเหลือของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.2 . รับกรอบขวา : นโยบายและการวางแผน
กลยุทธ์นี้กว้างมาก แต่ก็สำคัญมาก ไม่มีนโยบายที่มีประสิทธิภาพและการวางแผน , มันจะยากที่จะบรรลุการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนและการคุ้มครองมรดกทางวัฒนธรรม ตามที่ระบุไว้โดยสหภาพยุโรป องค์กรธุรกิจเอกชนเป็นส่วนสำคัญที่สุดของการท่องเที่ยวแต่การพัฒนาที่ยั่งยืนของภาคนี้ต้องให้ภาคประชาชนมีส่วนร่วมในการสร้างกรอบกฎหมายที่จำเป็นในการประสานงานและการวางแผนในการบริหารระดับต่างๆของความสามารถ และให้ประสานงานกับผู้มีส่วนได้เสียต่างๆ ตัวอย่างเช่นนโยบายของแอฟริกาใต้คือ การท่องเที่ยว รัฐบาลควรนำภาคเอกชนในการขับเคลื่อนและชุมชนเป็นฐาน . หลายประเทศได้มีส่วนร่วมในการวางแผนการท่องเที่ยวมานานหลายปี แต่ผลลัพธ์ของแผนและการกระทำมักจะไม่ค่อยให้ความสนใจในประเด็นที่สำคัญ นอกจากนี้ กระบวนการวางแผนมักจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับนักแสดงที่สำคัญ ( กล่าวถึงด้านล่าง ) และ / หรือ ยังไม่ได้ประสานงานที่ดีกับการวางแผนและการดำเนินการของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องรวมถึงหน่วยงานที่รับผิดชอบในการรักษาและการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมและธรรมชาติ มักจะมีปัญหามากขึ้นเฉียบพลันสำหรับการวางแผนมรดก arena.36 การพัฒนาความร่วมมือสามารถมีบทบาทสำคัญในการสนับสนุนความพยายามของการวางแผน ตัวอย่างเช่น ภูมิภาค สนับสนุนการพัฒนาการท่องเที่ยวของทะเลสีแดง แผนปฏิบัติการในอียิปต์ อนึ่ง2534 องค์การยูเนสโกก็กลายเป็นงานที่ใช้งานในความพยายามที่จะอนุรักษ์และพัฒนานครและได้มีส่วนเกี่ยวข้องในการร่างกฎหมายที่เกี่ยวข้อง ( นโยบาย ) รวมทั้งเตรียมวางแผนผังเมืองและการจัดการสิ่งแวดล้อม ( การวางแผน ) สำหรับเว็บไซต์ การพัฒนาความร่วมมือยังสามารถขึ้นอยู่กับความพยายามในการวางแผนที่มีประสิทธิภาพ เป็นบันทึกเกี่ยวกับการวางแผนการพัฒนากลุ่ม ," ดี แผนพัฒนาห้าปีได้รับการสำคัญในการพัฒนาบอตสวานาตามความตั้งใจและ de cisions ของรัฐสภา และมีแนวทางที่มีคุณค่าในการวางแผนและดําเนินกิจกรรมการพัฒนา นโยบาย " เป็นผลพลอยได้ธรรมชาติของกระบวนการวางแผนที่พวกเขาจะหมายถึงการบรรลุวัตถุประสงค์ที่กำหนดไว้ในแผน ด้วยการวางแผนนโยบายการพัฒนาการท่องเที่ยวค่อนข้างดีขั้นสูง แต่มักจะมุ่งเน้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเจริญเติบโตมากกว่าความยั่งยืน ด้วยความเคารพมรดกทางวัฒนธรรม หลายประเทศยังไม่พัฒนาติดต่อกันชุดนโยบายเพื่อการคุ้มครองทรัพยากรและมรดก ปัญหาหนึ่งที่สำคัญในบริบทของนโยบายที่รุนแรงในประเทศกฎหมายและข้อบังคับมากมายยังคง " ในหนังสือ " โดยไม่มีการใช้อย่างมีประสิทธิภาพในการปฏิบัติ อีกปัญหาคือว่า แต่ละนโยบายมักจะไม่พร้อมเพรียงกัน และทำงานกับแต่ละอื่น ๆ ตัวอย่างเช่น รัฐบาลในรูปแบบของกฎหมายและการสร้างรหัสที่สามารถมีผลกระทบในเชิงบวกในการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม โดยสนับสนุนการพัฒนาคุณภาพฯแต่ยังสามารถขัดแย้ง และยากที่จะใช้ . วิธีหนึ่งเพื่อเน้นความสนใจที่เฉพาะเจาะจงเช่น CHT ส่งเสริมการประสานงานข้ามหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อดำเนินการกลยุทธ์ช่องการท่องเที่ยว เช่น การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และกลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวชนบทในออสเตรเลีย กระบวนการดังกล่าวอำนวยความสะดวกการอภิปรายและการประสานงานข้ามผู้มีส่วนได้ส่วนเสียและช่วยระบุโอกาสสำหรับการทำให้เพรียวลม regulations.37 ต่อไปนี้เป็นข้อกำหนดที่เลือกพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับ CHT :
-
- สิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรม มาตรฐาน คุณภาพสูง ทะเบียน / เอกสารการถือครองที่ดินและการใช้นโยบาย ;
-
- ; เงื่อนไขการลงทุน ( เช่น ความต้องการของ บริษัท ร่วมทุน ) ; การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์การท่องเที่ยว
- - ; ความปลอดภัย ; นโยบาย ราคาบริการและ

;ระเบียบธุรกิจบริการ ( ความท้าทายของการยกอุปสรรคที่ภาคเอกชนที่มีประสิทธิภาพในขณะที่มั่นใจว่าวัตถุประสงค์ด้านสิ่งแวดล้อมและสังคมมีความ ) บางส่วนของเหล่านี้จะกล่าวถึงในส่วนต่อไปนี้ การพัฒนาความร่วมมือสามารถช่วยในการพัฒนานโยบายในแต่ละพื้นที่เหล่านี้ ตัวอย่างเช่น , USAID ได้เน้นนโยบายในราคาของโปรแกรมความช่วยเหลือ