Mother spoke little and hardly ever

Mother spoke little and hardly ever had a harsh word for her children. She was nonetheless one of the proudest women I have ever known. Because she was abandoned by her father in her infancy, had no relatives and never went to school, she was used to relying on herself since a very early age. No matter how destitute she was, she never begged from anyone; even among her own children, she’d never ask for help to ease her weariness if we weren’t considerate enough to see it ourselves.
She usually got up before dawn to take goods to the market and, depending on how much there was, carried them either by pushcart or in baskets hanging from a yoke balanced on her shoulder. After selecting fruits for a while, just before it was time for her to leave the house, she’d nudge me gently awake or call me in her usual tone of voice; under no circumstances would she shout, because she disliked making noise and, besides, was afraid to unnecessarily awaken my little brother and sisters, who were still very young.
One day, she tried to wake me up three times, but I wouldn’t get up. I was already awake, but I still wanted to sleep late like any child who was growing fast and showing signs of puberty. After a while, I began to feel that Mother was unusually quiet. I got up and saw her busy carrying goods on her shoulder, holding this, grabbing that, and on her face, which had begun to wrinkle, tears were streaming down.
“No need.” She whisked my hands away after I jumped to relieve her of what she was holding.
Since that day, I never allowed her to wake me up more than once. This, however, didn’t mean the end of our sad story.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม่พูดเพียงเล็กน้อย และไม่เคยมีคำรุนแรงเด็กของเธอ เธอกระนั้นผู้หญิงภูมิใจที่สุดที่ฉันเคยรู้จักอย่างใดอย่างหนึ่ง เนื่องจากเธอถูกยกเลิก โดยพ่อของเธอในวัยเด็กของเธอ มีญาติไม่มี และไม่เคยไปโรงเรียน เธอถูกใช้เพื่อการพึ่งตนเองตั้งแต่อายุมากต้น ไม่ว่าวิธีไร้เธอ เธอไม่เคยขอร้องจากคน แม้กระทั่งในเด็กของเธอเอง เธอไม่เคยจะขอความช่วยเหลือบรรเทาภายของเธอหากเราไม่ได้น้ำใจพอที่จะเห็นตนเองเธอมักจะมีค่าก่อนรุ่งเช้าจะนำสินค้า ไปยังตลาด และ ตามจำนวนมี ทำให้สมดุล โดย pushcart หรือ ในกระเช้าแขวนจากแอกการบนไหล่ของเธอ หลังจากเลือกผลไม้หนึ่ง เพียงก่อนที่จะถูกเวลาที่เธอออกจากบ้าน เธอจะเขยิบฉันเบา ๆ ตื่น หรือติดต่อในเธอปกติเสียง ภายใต้สถานการณ์ไม่ ต้องเธอตะโกน เพราะเธอ disliked ทำเสียง นอกจาก กลัวปลุกน้องชายน้อยของฉันและน้อง ตอนยังเด็ก ๆ มากโดยไม่จำเป็นวันหนึ่ง เธอพยายามปลุกฉันขึ้นสามครั้ง แต่จะไม่ได้รับค่า ผมได้ทำงาน แต่ยังอยากจะนอนดึกเช่นเด็กที่เติบโตอย่างรวดเร็ว และแสดงอาการของวัยแรกรุ่น หลัง ฉันเริ่มรู้สึกว่า แม่เงียบผิดปกติ ฉันมีค่า และเห็นสินค้ากระเป๋าของเธอว่างบนไหล่ของเธอ โฮลดิ้ง นี้โลภที่ และบนใบหน้า ซึ่งเริ่มทำให้ย่น น้ำตาส่งกระแสข้อมูลลง"ไม่จำเป็นต้อง" เธอ whisked มือของฉันไปหลังจากฉันไปเพื่อบรรเทาเธอสิ่งที่เธอถูกยึดตั้งแต่วันนั้น ฉันไม่เคยอนุญาตให้เธอปลุกฉันขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง นี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หมายถึง สิ้นสุดเรื่องราวเศร้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม่พูดน้อยและแทบจะไม่เคยมีคำที่รุนแรงสำหรับเด็กของเธอ กระนั้นเธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ภาคภูมิใจที่สุดที่ผมเคยรู้จัก เพราะเธอถูกทอดทิ้งโดยพ่อของเธอในวัยเด็กของเธอไม่มีญาติและไม่เคยไปโรงเรียนเธอก็ถูกนำมาใช้เพื่อการพึ่งพาตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อยมาก ไม่ว่ายากจนเธอเป็นเธอไม่เคยขอร้องจากคน; แม้แต่ในหมู่ลูกของเธอเองเธอไม่เคยขอความช่วยเหลือเพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้าของเธอถ้าเราไม่ได้มีน้ำใจพอที่จะเห็นมันเอง.
เธอมักจะตื่นก่อนฟ้าสางเพื่อนำสินค้าออกสู่ตลาดและขึ้นอยู่กับว่ามีมาก, พาพวกเขาทั้งโดยรถเข็นหรือตะกร้าที่แขวนจากแอกสมดุลบนไหล่ของเธอ หลังจากที่เลือกผลไม้ในขณะที่ก่อนที่มันจะเป็นเวลาที่เธอต้องออกจากบ้านเธอดุนเบา ๆ ฉันตื่นหรือโทรหาฉันในน้ำเสียงของเธอปกติของเสียง; ภายใต้สถานการณ์ที่เธอจะตะโกนเพราะเธอไม่ชอบทำเสียงและนอกจากกลัวที่จะไม่จำเป็นปลุกน้องชายคนเล็กของฉันและน้องสาวที่ยังเป็นเด็กมาก.
วันหนึ่งเธอพยายามที่จะปลุกฉันขึ้นสามครั้ง แต่ฉันจะไม่ ตื่นนอน ผมก็ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะนอนดึกเหมือนเด็กคนใดที่ได้รับการเติบโตอย่างรวดเร็วและแสดงสัญญาณของวัยแรกรุ่น หลังจากที่ในขณะที่ผมเริ่มรู้สึกว่าแม่เป็นคนเงียบผิดปกติ ผมลุกขึ้นและเห็นสินค้าแบกยุ่งของเธอบนไหล่ของเธอถือนี้โลภนั้นและบนใบหน้าของเธอซึ่งได้เริ่มที่จะลดเลือนริ้วรอยน้ำตาถูกสตรีมมิ่งลง.
"ไม่ต้อง." เธอดึงมือของฉันออกไปหลังจากที่ผมกระโดดเพื่อบรรเทา ของเธอในสิ่งที่เธอกำลังถือ.
ตั้งแต่วันนั้นผมไม่เคยปล่อยให้เธอตื่นฉันขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง นี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าตอนจบของเรื่องที่น่าเศร้าของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม่พูดเล็ก ๆน้อย ๆและแทบจะไม่เคยได้พูดรุนแรงกับลูก เธอกระนั้นหนึ่งของภูมิใจ ผู้หญิงที่ผมเคยรู้จัก เพราะว่าเธอถูกทอดทิ้งโดยบิดาของเธอในวัยเด็กของเธอ ไม่มีญาติ และไม่เคยไปโรงเรียน เธอเคยพึ่งพาตัวเองตั้งแต่อายุต้นมาก ไม่ว่ายากจนแม่ไม่เคยขอร้องใคร แม้แต่ในหมู่เด็กของเธอเองเธอจะไม่ถามเพื่อช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าของเธอ ถ้าเราไม่เกรงใจ พอเห็นพวกเรา เธอมักจะตื่นนอนก่อนฟ้าสาง
นำสินค้าไปยังตลาดและขึ้นอยู่กับเท่าใดมีการพัดพาโดยรถเข็น หรือตะกร้าที่แขวนจากแอกสมดุลบนไหล่ของเธอ หลังจากเลือกผลไม้สักพัก ก่อนที่มันเป็นเวลาที่จะออกจากบ้านของเธอเธอสะกิดฉันเบา ๆ ตื่น หรือโทรหาฉันในของเธอเสียงปกติเสียง ; ภายใต้สถานการณ์ใด เธอจะตะโกน เพราะหล่อนไม่ชอบเสียงดัง และ อีกอย่าง กลัวจะเป็นปลุกน้องชายและน้องสาวที่ยังหนุ่มมาก
วันนึง เธอพยายามปลุกฉันสามครั้งแล้ว แต่ผม จะไม่ลุกขึ้น ผมตื่นแต่ผมก็ยังอยากที่จะนอนดึก ชอบเด็ก ๆ ที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็วและแสดงสัญญาณของวัยแรกรุ่น หลังจากนั้น ฉันก็เริ่มรู้สึกว่า แม่ก็เงียบผิดปกติ ฉันตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเธอยุ่งบรรทุกสินค้าบนไหล่ของเธอ ถือนี้ คว้า และบนใบหน้าของเธอ ซึ่งได้เริ่มลดริ้วรอย , น้ำตาสตรีมมิ่งลง .
" ไม่ต้อง" เธอแกว่งมือไปหลังจากที่ฉันกระโดดเพื่อบรรเทาเธอ ในสิ่งที่เธอกำลังถืออยู่
ตั้งแต่วันนั้น ผมไม่เคยปล่อยให้เธอปลุกฉันมากกว่าหนึ่งครั้ง นี้ , อย่างไรก็ตาม , ไม่ได้หมายความว่าจุดสิ้นสุดของเรื่องราวแสนเศร้าของเรา