Several days ago, the New York Time

Several days ago, the New York Times ran an article about Chinese investments in Brazilian soybean projects. The dim sums blog got curious and read a little on what the Chinese press says about this investment.

Dimsums read up on a $2.4 billion deal struck by Chongqing Grain Group in April with officials of the state of Bahia, one of at least two China-Brazil projects agreed to so far. The Chongqing project, set to begin construction this month, included construction of a soybean crushing plant, a soybean warehouse and a fertilizer factory. It is expected to employ 1,000 local people (presumably Brazilians). Soybeans are to come from an area covering 200,000 hectares.

More background about the project is given in an August 2010, article in the Chinese press announcing that the deal was in its final stages of approval by the National Development and Planning Commission.

The company behind this project--the Chongqing Grain Group--appears to be a company descended from the grain and edible oils bureaucracy. Most of the article consists of quotes from Wang Jianjun, vice chairman of the company. Apparently, this article is another example of company propaganda masquerading as news but it gives us some insights about what's behind the project.

Mr. Wang's explanation of the impetus for the project reveals a latent central-planning mentality. Mr. Wang explained, “Chongqing each year produces 100,000 mt or so of edible oil, but consumption is 350,000 mt, so that leaves a 250,000 mt deficit that has to come from outside the municipality." There is no mention of plans for marketing the soybean meal which provides a big part of the revenue from soybean crushing.

The Times article inferred that China imports soybeans were for animal feed, but in fact the Chongqing project is aimed at getting vegetable oil. Wang Jianjun said that this project will fulfill Chongqing's demand for edible oils in 3 to 5 years and supply some to sell outside the municipality.

Mr. Wang also said that soybeans from the project itself would only fill 45% of Chongqing's vegetable oil deficit, and the rest will be filled by importing other Brazilian soybeans. Mr. Wang explained, “After it’s completed, the Brazilian base will become the company’s platform for importing Brazilian soybeans; we can close the deficit by purchasing soybeans from the surrounding area.”

The Chinese article on the deal emphasized that Chongqing citizens would get the soy oil at a very cheap price ("价格将更便宜"). Mr. Wang, the company official, explained that the company can ship soybeans from Brazil to the Chinese port at Zhangjiagang and up the Yangtze River 350-yuan cheaper than they can ship soybeans from northeastern China. Moreover, the higher oil content of the Brazilian beans (20%) makes them even cheaper.

Two-thirds of the Chongqing Grain Group deal was to be financed by loans from the China Development Bank, a mammoth government-owned policy bank that specializes in financing foreign investments by Chinese companies--the "going out" campaign.

Why are Chinese companies spending vast sums to build projects in Brazil? Wouldn't it be cheaper to just buy soybeans on the open market? One reason may be the ingrained need for control and planning.

Another clue is revealed near the end of the Times article: "Farmers [in Brazil] say they share Chinese officials’ goal of breaking the stranglehold of international trading companies like Cargill and Archer Daniels Midland."

Chinese officials frequently complain that the "ABCD companies" [ADM, Bunge, Cargill, Louis Dreyfuss] dominate and manipulate the grain and oilseeds industries. A 2008 English article in China's Economic Observer blaming high commodity prices on the ABCD companies provides a glimpse of the vitriol. One of the goals of the "going out" strategy is to build up China's own multinationals who can escape the supposed dominance of the ABCD companies.

Some history: a sore point constantly cited in China is supposed price manipulation in 2004 that bankrupted Chinese soybean crushers in China. Describing the events in 2004, one anonymous Chinese scholar quoted in the Economic Observer article said the demise of Chinese soybean crushers was due to their own internal problems, not conspiracy theories. According to the anonymous scholar, over 1,000 soybean crusing companies--most affiliated with local governments--popped up in the space of two or three years. In the scholar's opinion, it was inevitable that these companies would fail since there were so many, each with a small market share, and they had "backward technology and management."

Now, small local companies like Chongqing Grain Group are trying to go head to head against the ABCD companies in Brazil. The thinking of the Chongqing Grain Group chairman outlined in the article portrays old school central planning mentality of filling in cells in spreadsheets that will probably not hold up against Harvard MBAs. These bureaucrats/managers have carved up China into self-contained provincial markets with fixed "demands" for each product that have to be balanced with supplies using a socialist cost-plus approach to pricing.

Why will companies like Chongqing Grain Group succeed in Brazil while similar companies failed on their home turf in China? Because they're armed with billions of dollars in cash this time?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลายวันที่ผ่านมา เดอะนิวยอร์กไทมส์วิ่งบทความเกี่ยวกับการลงทุนจีนในโครงการถั่วบราซิล บล็อกรวมติ่มซำได้อยากรู้อยากเห็น และอ่านเพียงเล็กน้อยเมื่อใดกดจีนกล่าวว่า เกี่ยวกับการลงทุนนี้ Dimsums อ่านค่าในการจัดการ 2.4 พันล้านเหรียญที่หลงตาม กลุ่มข้าวจุงกิงในเดือนเมษายนกับเจ้าหน้าที่ของรัฐของเฮีย น้อยสองจีนบราซิลโครงการหนึ่งตกลงที่จะไกล โครงการชอง ตั้งค่าการเริ่มก่อสร้างเดือนนี้ รวมของถั่วเหลืองที่บดโรงงาน คลังสินค้าถั่ว และโรงงานปุ๋ย คาดว่าการจ้างงาน 1000 คนในท้องถิ่น (น่า Brazilians) ถั่วเหลืองที่มาจากพื้นที่ครอบคลุม 200000 เฮกเตอร์ พื้นหลังเพิ่มเติมเกี่ยวกับโครงการได้รับใน 2010 สิงหาคม บทความในจีนประกาศว่า การเจรจาไม่เป็นขั้นสุดท้ายของการอนุมัติโดยพัฒนาการแห่งชาติและคณะกรรมการวางแผน บริษัทอยู่เบื้องหลังโครงการนี้ - กลุ่มเมล็ดฉงชิ่ง - ดูเหมือนจะ เป็นบริษัทที่สืบเชื้อสายจากระบบราชการน้ำมันข้าวและกิน ส่วนใหญ่ของบทความประกอบด้วยใบเสนอราคาจาก Wang Jianjun รองประธานของบริษัท เห็นได้ชัด บทความนี้เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งของปัญหาเป็นข่าวโฆษณาชวนเชื่อของบริษัท แต่มันทำให้เรามองบางสิ่งเป็นอยู่เบื้องหลังโครงการนาย Wang อธิบายแรงผลักดันในโครงการพบว่า มีความคิดวางแผนกลางแฝงอยู่ นาย Wang อธิบาย "ชองแต่ละปีผลิต 100000 mt หรือของกินน้ำมัน แต่ปริมาณการใช้เป็น mt 350000 ที่ทิ้งขาดดุล 250000 mt ที่มีมาจากภายนอกเทศบาล" ไม่กล่าวถึงแผนการตลาดกากถั่วเหลืองซึ่งส่วนใหญ่ของรายได้จากการบดถั่วเหลือง ได้บทความเวลาสรุปว่า ถูกจีนนำเข้าถั่วเหลืองสำหรับอาหารสัตว์ แต่ในความเป็นจริงโครงการฉงชิ่งมีวัตถุประสงค์ที่ได้รับน้ำมันพืช Wang Jianjun กล่าวว่า โครงการนี้จะตอบสนองอุปสงค์ของฉงชิ่งสำหรับกินน้ำมัน 3-5 ปี และอุปทานบางขายนอกเทศบาลนาย Wang กล่าวว่า ถั่วเหลืองจากตัวโครงการเองจะกรอก 45% ของดุลน้ำมันพืชจุงกิง และส่วนเหลือจะถูกเติม ด้วยการนำเข้าถั่วเหลืองอื่น ๆ บราซิล นาย Wang อธิบาย "หลังจากเสร็จ ฐานบราซิลจะเป็น แพลตฟอร์มของบริษัทสำหรับการนำเข้าถั่วบราซิล เราสามารถปิดดุล โดยการซื้อถั่วเหลืองจากบริเวณ"จีนบทความเกี่ยวกับการจัดการที่เน้นว่า ชองประชาชนจะได้รับน้ำมันถั่วเหลืองในราคาถูกมาก ("价格将更便宜") นายวัง พนักงานบริษัท อธิบายว่า บริษัทสามารถจัดส่งถั่วเหลืองจากบราซิลกับพอร์ตจีนจาง และ ค่าแม่น้ำแยงซี 350-หยวนถูกกว่าสามารถจัดส่งถั่วเหลืองจากจีนตะวันออกเฉียงเหนือ นอกจากนี้ ปริมาณน้ำมันสูงของถั่วบราซิล (20%) ทำให้พวกเขาแม้ถูกกว่า สองในสามของการจัดการ กลุ่มเมล็ดฉงชิ่งถูกจะได้เงิน โดยเงินกู้ยืมจาก ธนาคารจีนพัฒนา ธนาคารนโยบายรัฐบาลเป็นของแมมมอที่เชี่ยวชาญการเงินการลงทุนต่างประเทศ โดยบริษัทจีน - ส่งเสริมการขาย "จะออก"เหตุใดจีนบริษัทผลใช้จ่ายมากมายในการสร้างโครงการในบราซิล ไม่ได้ถูกกว่าไปซื้อถั่วเหลืองในตลาดเปิดเพียง เหตุผลหนึ่งอาจจะต้องวางแผนและการควบคุม ingrained ปมอื่นจะเปิดเผยใกล้สิ้นสุดของบทความเวลา: "เกษตรกร [ในบราซิล] กล่าวว่า พวกเขาใช้ร่วมกันของเจ้าหน้าที่จีนเป้าหมายของ stranglehold ของบริษัทการค้าระหว่างประเทศเช่น Cargill และอาร์เชอร์แดเนียลคอร์ปอร์เร"เจ้าหน้าที่จีนมักบ่นที่ "บริษัท ABCD" [ADM, Bunge, Cargill, Louis เดรย์ฟัส] ครอง และจัดการอุตสาหกรรมข้าวและ oilseeds บทความภาษาอังกฤษ 2008 ในแหล่งเศรษฐกิจของจีน blaming ราคาสินค้าโภคภัณฑ์สูงกับบริษัท ABCD ของ vitriol ทาง เป้าหมายของกลยุทธ์ "จะออก" อย่างใดอย่างหนึ่งคือการสร้างบริษัทของจีนที่สามารถหลบหนีการปกครองควรของบริษัท ABCD บางประวัติศาสตร์: จุดเจ็บตลอดเวลาอ้างถึงในจีนควรจัดการราคาในปี 2004 ที่ bankrupted crushers จีนถั่วเหลืองในประเทศจีน อธิบายเหตุการณ์ในปี 2004 หนึ่งแบบจีนนักวิชาการเสนอราคาในบทนักการเศรษฐกิจว่า ลูกจีนถั่ว crushers เกิดปัญหาภายในของตนเอง ทฤษฎีสมคบคิดไม่ ตามนักวิชาการไม่ระบุชื่อ 1000 กว่าถั่วเหลือง crusing บริษัท - สุดพันธมิตรกับรัฐบาลท้องถิ่น - popped ขึ้นในพื้นที่ของสอง หรือสามปี ในความคิดของนักวิชาการ ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า บริษัทเหล่านี้จะล้มเหลวเนื่องจากมีเพื่อจำนวนมาก มีตลาดขนาดเล็กใช้ร่วมกัน และพวกเขา "ย้อนหลังเทคโนโลยีและการจัดการ" ตอนนี้ บริษัทท้องถิ่นขนาดเล็กเช่น กลุ่มข้าวจุงกิงกำลังพยายามไปหัวเพื่อหัวกับบริษัท ABCD ในบราซิล ความคิดของประธาน กลุ่มข้าวจุงกิงที่อธิบายไว้ในบทความ portrays โรงเรียนเก่ากลางความคิดวางแผนของการกรอกข้อมูลเซลล์ในกระดาษคำนวณที่จะคงที่ไม่ขึ้นกับฮาร์วาร์ด MBAs Bureaucrats/จัดการ เหล่านี้ได้แกะสลักขึ้นจีนสู่ตลาดจังหวัดตนเองอยู่ด้วยถาวร "ความต้อง" สำหรับแต่ละผลิตภัณฑ์ที่ต้องได้สมดุลกับวัสดุที่ใช้เป็นแนวทางวิธีการต้นทุนบวกสังคมนิยมเพื่อกำหนดราคา ทำไมจะบริษัทเช่น กลุ่มข้าวชองสำเร็จในบราซิลในขณะที่บริษัทเหมือนล้มเหลวบนสนามหญ้าบ้านของพวกเขาในประเทศจีน เนื่องจากพวกเขากำลังติดอาวุธ ด้วยพันล้านดอลลาร์ในเงินสดขณะนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลายวันที่ผ่านมานิวยอร์กไทม์สวิ่งบทความเกี่ยวกับจีนลงทุนในโครงการถั่วเหลืองของบราซิล บล็อกผลบวกสลัวก็สงสัยและอ่านนิดหน่อยแล้วกดจีนกล่าวเกี่ยวกับการลงทุนนี้

dimsums อ่านขึ้นบน $ 2.4 พันล้านจัดการหลงโดยฉงชิ่งธัญพืช กลุ่ม ในเดือนเมษายน กับเจ้าหน้าที่ของรัฐ ของเฮียหนึ่งอย่างน้อยสอง จีน บราซิล โครงการตกลงเพื่อให้ห่างไกลChongqing โครงการตั้งเพื่อเริ่มต้นการก่อสร้างในเดือนนี้ รวมทั้งการก่อสร้างของถั่วเหลือง ถั่วเหลืองบดพืช , คลังสินค้าและโรงงานปุ๋ย คาดว่าจ้างคนในท้องถิ่น 1 , 000 ( สันนิษฐานว่าบราซิล ) ถั่วเหลืองจะมาจากพื้นที่ที่ครอบคลุม 200000 เฮกตาร์

มีพื้นหลังเกี่ยวกับโครงการจะได้รับในเดือนสิงหาคม 2553บทความในจีนประกาศว่าข้อตกลงกดในขั้นตอนสุดท้ายของการอนุมัติโดยคณะกรรมการพัฒนาและวางแผนแห่งชาติ

ที่อยู่เบื้องหลังโครงการนี้ -- ฉงชิ่งธัญพืชกลุ่ม ปรากฏเป็น บริษัท ที่สืบทอดมาจากเมล็ดข้าวและกินตัวขับเคลื่อนระบบราชการ ส่วนใหญ่ของบทความประกอบด้วยคำคมจาก หวัง เจียนจุง รองประธานของบริษัท เห็นได้ชัดว่าบทความนี้เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างโฆษณาของ บริษัท ที่สวมหน้ากากเป็นข่าว แต่ก็ให้ข้อมูลเชิงลึกบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่เบื้องหลังโครงการ

นายวังเป็นคำอธิบายของแรงผลักดันให้โครงการแสดงแฝงกลางวางแผนเอาไว้ นายหวัง อธิบาย " ฉงชิ่งในแต่ละปีผลิต 100000 MT หรือเพื่อกินน้ํามัน แต่การบริโภคเป็น 350 , 000 ตัน เพื่อให้ใบ 250 ,000 ตัน ดุลที่ได้มาจากนอกเขตเทศบาล " ไม่มีการกล่าวถึงแผนการตลาดกากถั่วเหลืองซึ่งมีขนาดใหญ่ส่วนหนึ่งของรายได้จากถั่วเหลืองบด .

เวลาที่จีนนำเข้าถั่วเหลืองเป็นบทความสรุปอาหารสัตว์ แต่ในความเป็นจริงฉงชิ่งโครงการมุ่งเอาน้ำมันพืชหวัง เจียนจุงกล่าวว่า โครงการนี้จะตอบสนองความต้องการฉงชิ่งเป็นตัวขับเคลื่อนกินภายใน 3 ถึง 5 ปี และจ่ายบางส่วนไปขายนอกเขตเทศบาล .

นายหวังยังกล่าวว่าถั่วเหลืองจากโครงการตัวเองเท่านั้นจะเติม 45 % ของฉงชิ่งเป็นน้ำมันพืช ดุล และส่วนที่เหลือจะถูกเติมเต็มด้วยการนำเข้าถั่วเหลืองบราซิลอื่น ๆ นายหวัง กล่าว " หลังจากที่มันเสร็จฐานบราซิลจะกลายเป็นแพลตฟอร์มของ บริษัท สำหรับการนำเข้าถั่วเหลืองบราซิล เราสามารถปิดการขาดดุลโดยการซื้อถั่วเหลืองจากบริเวณรอบๆ "

บทความภาษาจีนในการเจรจาและฉงชิ่ง ประชาชนจะได้รับถั่วเหลืองน้ำมันที่ราคาถูกมาก ราคา ( " 价格将更便宜 " ) นายวัง เจ้าหน้าที่บริษัทอธิบายว่า บริษัทสามารถจัดส่งถั่วเหลืองจากบราซิลไปยังพอร์ตของจีน Zhangjiagang และแม่น้ำแยงซีเกียง 350 หยวน ถูกกว่าที่พวกเขาสามารถจัดส่งเมล็ดจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือจีน นอกจากนี้ สูงกว่าปริมาณน้ำมันจากถั่วบราซิล ( 20 % ) ทำให้พวกเขาถูกกว่าด้วยซ้ำ

สองในสามของฉงชิ่งกลุ่มเมล็ดแจกเป็นทุนโดยเงินกู้จากธนาคารพัฒนาจีน ,แมมมอท - เจ้าของธนาคารที่เชี่ยวชาญในการจัดหาเงินทุนต่างประเทศนโยบายการลงทุนโดย บริษัท จีน -- " ออกไป " แคมเปญ

ทำไม บริษัท จีนใช้จ่ายเงินมากมายเพื่อสร้างโครงการในบราซิล มันคงจะถูกกว่าที่จะเพียงแค่ซื้อถั่วเหลืองในตลาดเปิด เหตุผลหนึ่งอาจจะต้องติดแน่น ควบคุมและวางแผน