แผ่นดินที่หนึ่ง : พระบาทสมเด็จพระจุ

แผ่นดินที่หนึ่ง : พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ. 2435 – 2453)
รัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นยุคที่สยามมีการปรับเปลี่ยนรูปแบบการปกครองจากรัฐจารีตแบบอยุธยา (Ayudhyan State) มาเป็นรัฐสมัยใหม่ (modern state) ที่พระมหากษัตริย์ทรงไว้ซึ่งสมบูรณาญาสิทธิราชย์อย่างแท้จริง งานวิจัยของผาสุก พงษ์ไพจิตร และ คริส เบเคอร์ (2542) และของกุลลดา เกษบุญชู-มี้ด (Kullada 2004) ได้เห็นพ้องกันว่า ชนชั้นนำของสยามในเวลานั้นได้นำเอาส่วนเกินทางเศรษฐกิจที่เพิ่มขึ้นหลังจากทำสนธิสัญญาบาวริ่งใน พ.ศ. 2398 มาเป็นฐานในการสร้างกลไกของรัฐสมัยใหม่ นั่นคือ ระบบราชการสมัยใหม่ และกองทัพสมัยใหม่ ผู้มีอำนาจดั้งเดิมในหัวเมืองต่างๆถูกทำลายและแทนที่ด้วยข้าราชการที่เป็นคนของรัฐบาลกลางที่กรุงเทพฯ นับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ไทยที่ศูนย์กลางอำนาจสามารถจะควบคุมพื้นที่ต่างๆในพระราชอาณาเขตได้อย่างมีประสิทธิภาพแท้จริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แผ่นดินที่หนึ่ง: พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ. 2435-2453)รัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นยุคที่สยามมีการปรับเปลี่ยนรูปแบบการปกครองจากรัฐจารีตแบบอยุธยา (Ayudhyan สภาพ) มาเป็นรัฐสมัยใหม่ (สมัย) ที่พระมหากษัตริย์ทรงไว้ซึ่งสมบูรณาญาสิทธิราชย์อย่างแท้จริงงานวิจัยของผาสุกพงษ์ไพจิตรและคริสเบเคอร์ (2542) และของกุลลดาเกษบุญชู-มี้ด (Kullada 2004) ได้เห็นพ้องกันว่าชนชั้นนำของสยามในเวลานั้นได้นำเอาส่วนเกินทางเศรษฐกิจที่เพิ่มขึ้นหลังจากทำสนธิสัญญาบาวริ่งในพ.ศ. 2398 มาเป็นฐานในการสร้างกลไกของรัฐสมัยใหม่นั่นคือระบบราชการสมัยใหม่และกองทัพสมัยใหม่ผู้มีอำนาจดั้งเดิมในหัวเมืองต่างๆถูกทำลายและแทนที่ด้วยข้าราชการที่เป็นคนของรัฐบาลกลางที่กรุงเทพฯ นับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ไทยที่ศูนย์กลางอำนาจสามารถจะควบคุมพื้นที่ต่างๆในพระราชอาณาเขตได้อย่างมีประสิทธิภาพแท้จริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แผ่นดินที่หนึ่ง: (พ.ศ. 2435 -
(Ayudhyan รัฐ) มาเป็นรัฐสมัยใหม่ (รัฐสมัยใหม่) งานวิจัยของผาสุกพงษ์ไพจิตรและคริสเบเคอร์ (2542) และของกุลลดาเกษบุญชู - มี้ด (Kullada 2004) ได้เห็นพ้องกันว่า พ.ศ. 2398 นั่นคือระบบราชการสมัยใหม่และกองทัพสมัยใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แผ่นดินที่หนึ่ง : พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ( พ . ศ . 2435 – 2543 )
รัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นยุคที่สยามมีการปรับเปลี่ยนรูปแบบการปกครองจากรัฐจารีตแบบอยุธยา ( ayudhyan รัฐ ) มาเป็นรัฐสมัยใหม่ ( รัฐสมัยใหม่ )งานวิจัยของผาสุกพงษ์ไพจิตรและคริสเบเคอร์ ( 2542 ) และของกุลลดาเกษบุญชู - มี้ด ( kullada 2004 ) ได้เห็นพ้องกันว่าชนชั้นนำของสยามในเวลานั้นได้นำเอาส่วนเกินทางเศรษฐกิจที่เพิ่มขึ้นหลังจากทำสนธิสัญญาบาวริ่งในพ .ศ .1615 มาเป็นฐานในการสร้างกลไกของรัฐสมัยใหม่นั่นคือระบบราชการสมัยใหม่และกองทัพสมัยใหม่ผู้มีอำนาจดั้งเดิมในหัวเมืองต่างๆถูกทำลายและแทนที่ด้วยข้าราชการที่เป็นคนของรัฐบาลกลางที่กรุงเทพฯ