4. Literature as aesthetic object T

4. Literature as aesthetic object The features of literature discussed so far the supplementary levels of linguistic organization, the separation from practical contexts of utterance, the fictional relation to the world-may be brought together under the general heading of the aesthetic function of language. Aesthetics is historically the name for the theory of art and has involved debates about whether beauty is an objective property of works of art or a subjective response of viewers, and about the relation of the beautiful to the true and the good. For Immanuel Kant, the primary theorist of modern Western aesthetics, the aesthetic is the name of the attempt to bridge the gap between the material and the spiritual world. between a world of forces and magnitudes and a world of concepts. Aesthetic objects, such as paintings or works of literature, with their combination of sensuous form(colours , sounds) and spiritual content(ideas). illustrate the possibility of bringing together the material and the spiritual. A literary work is an aesthetic object because. with other communicative functions initially bracketed or suspended, it engages readers to consider the interrelation between form and content. Aesthetic objects, for Kant and other theorists, have a purposiveness without purpose. There is a purposiveness to their construction: they are made so that their parts will work together towards some end. But the end is the work of art itself, pleasure in the work or pleasure occasioned by the work, not some external purpose. Practically, this means that to consider a text as literature is to ask about the contribution of its parts to the effect of the whole but not to take the work as primarily destined to accomplishing some purpose. such as informing or persuading us. When I say that stories are utterances whose relevance is their'tellability I am noting that there is a purposiveness to stories(qualities that can make them good stories) but that this cannot easily be attached to some external purpose. and thus am registering the aesthetic, affective quality of stories, even non- iterary ones. A good story is tellable. strikes readers or listeners as worth it. It may amuse or instruct or incite, can have a range of effects. but you can't define good stories in general as those that do any one of these things.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. วรรณคดีเป็นวัตถุสุนทรียะของวรรณคดีกล่าวถึงจนระดับเสริมองค์กรภาษาศาสตร์ แยกจากบริบททางปฏิบัติของ utterance ความสัมพันธ์ที่สมมติโลกอาจสามารถนำมาร่วมกันภายใต้หัวข้อการทำงานความงามของภาษาทั่วไป สุนทรียศาสตร์เป็นประวัติชื่อของศิลปะทฤษฎี และได้เกี่ยวข้องกับการดำเนินการ เกี่ยวกับการว่าความงามเป็นลักษณะวัตถุประสงค์ของงานศิลปะหรือการตอบสนองตามอัตวิสัยของผู้ชม และความสัมพันธ์ที่แท้จริงและดีงาม สำหรับชาติอิมมานูเอล Kant, theorist หลักของสุนทรียศาสตร์ตะวันตกสมัยใหม่ ความงามเป็นชื่อของความพยายามในการเชื่อมต่อช่องว่างระหว่างวัสดุและโลกฝ่ายวิญญาณ ระหว่างโลกของกองทัพและ magnitudes และโลกของแนวคิด ความงามวัตถุ เช่นภาพวาดหรืองานวรรณกรรม การชุดฟอร์มเมนท์บนใบ (สี เสียง) และจิตวิญญาณ content(ideas) แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของการนำวัสดุและจิตวิญญาณ งานวรรณกรรมเป็นวัตถุสุนทรียะเพราะ ด้วยหลักฟังก์ชันอื่น ๆ เริ่มพิมพ์ หรือหยุดชั่วคราว มันเกี่ยวผู้อ่านพิจารณาสัมพันธ์ระหว่างฟอร์มและเนื้อหา วัตถุสุนทรียะ Kant และอื่น ๆ theorists มี purposiveness ไม่ มีวัตถุประสงค์ มี purposiveness การก่อสร้างของพวกเขา: พวกเขาจะทำให้ชิ้นส่วนของพวกเขาจะทำงานร่วมกันต่อท้ายบาง แต่ตอนท้ายเป็นตัวงานศิลปะเอง ความสุขในการทำงานหรือติดต่อที่ occasioned โดยการทำงาน วัตถุประสงค์ไม่ใช่ภายนอก จริง ซึ่งหมายความ ว่า การพิจารณาวรรณกรรมจะถามเกี่ยวกับสัดส่วนของส่วนกับผลกระทบของทั้งหมด แต่การทำงานเป็นหลักกำหนดเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์บางข้อความ เช่นแจ้ง หรือจูงใจเรา เมื่อผมบอกว่า เรื่องราวที่เกี่ยวข้องคือ their'tellability ผมกำลังสังเกตว่า มี purposiveness กับเรื่องราว (คุณภาพที่สามารถทำให้เรื่องดี) แต่ที่ นี้ไม่ได้กับวัตถุประสงค์บางอย่างภายนอก utterances และดังนั้น กำลังลงทะเบียนสุนทรียะ ผลคุณภาพของเรื่องราว แม้ไม่ใช่-iterary คน เรื่องดีคือ tellable นัดผู้อ่านหรือผู้ฟังเป็นคุ้ม มันอาจตลก หรือแนะนำ หรือ มั่วสุม สามารถกำหนดช่วงของผลได้ แต่คุณไม่สามารถกำหนดเรื่องราวที่ดีโดยทั่วไปเป็นที่ทำการอย่างใดอย่างหนึ่งเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. วรรณคดีเป็นวัตถุความงามคุณสมบัติของวรรณกรรมที่กล่าวจนถึงระดับเสริมขององค์กรภาษาศาสตร์แยกออกจากบริบทการปฏิบัติของคำพูด, ความสัมพันธ์ที่จะสวมโลกอาจจะถูกนำมารวมกันภายใต้หัวข้อทั่วไปของฟังก์ชั่นความงามของภาษา สุนทรียศาสตร์เป็นประวัติศาสตร์ชื่อสำหรับทฤษฎีของศิลปะและได้มีส่วนร่วมการอภิปรายเกี่ยวกับว่าเป็นความงามของสถ​​านที่วัตถุประสงค์ของงานศิลปะหรือการตอบสนองวิสัยของผู้ชมและเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่มีความสวยงามเพื่อความจริงและความดี สำหรับจิตวิทยาทฤษฎีหลักของความสวยงามตะวันตกสมัยใหม่, ความงามเป็นชื่อของความพยายามที่จะลดช่องว่างระหว่างวัสดุและโลกวิญญาณ ระหว่างโลกของกองกำลังและเคาะและโลกของแนวคิด วัตถุความงามเช่นภาพวาดหรืองานวรรณกรรมที่มีการรวมกันของพวกเขาในรูปแบบที่หอมรัญจวนใจ (สี, เสียง) และจิตวิญญาณเนื้อหา (ความคิด) แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของการร่วมกันนำวัสดุและจิตวิญญาณ งานวรรณกรรมเป็นวัตถุเพราะความงาม ด้วยฟังก์ชั่นการสื่อสารอื่น ๆ วงเล็บเริ่มแรกหรือระงับมันประกอบผู้อ่านที่จะต้องพิจารณาสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบและเนื้อหา วัตถุความงามสำหรับคานท์และทฤษฎีอื่น ๆ ที่มี purposiveness โดยไม่มีวัตถุประสงค์ มี purposiveness กับการก่อสร้างของพวกเขาคือพวกเขาจะทำเพื่อให้ชิ้นส่วนของพวกเขาจะทำงานร่วมกันในช่วงปลายบาง แต่ท้ายที่สุดก็คืองานศิลปะที่ตัวเองมีความสุขในการทำงานหรือความสุขเนื่องมาจากการทำงานไม่บางวัตถุประสงค์ภายนอก จวนนี้หมายความว่าจะต้องพิจารณาข้อความที่เป็นวรรณกรรมคือการถามเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของส่วนของตนเพื่อผลของทั้งหมด แต่จะไม่ใช้งานเป็นชะตาเป็นหลักในการบรรลุวัตถุประสงค์บางอย่าง เช่นการแจ้งหรือการชักจูงเรา เมื่อฉันบอกว่าเรื่องนี้เป็นคำพูดที่มีความเป็น their't​​ellability ฉันกำลังสังเกตว่ามี purposiveness เรื่องราว (คุณภาพที่สามารถทำให้พวกเขาเรื่องดี) แต่ที่นี้ไม่สามารถจะแนบมากับบางวัตถุประสงค์ภายนอก และทำให้กำลังการลงทะเบียนความงามที่มีคุณภาพอารมณ์ของเรื่องราวที่แม้แต่คนที่ไม่ใช่ iterary เรื่องราวที่ดีคือ tellable นัดผู้อ่านหรือผู้ฟังเป็นมูลค่ามัน มันอาจจะเป็นที่ชอบใจหรือคำสั่งหรือปลุกระดมสามารถมีช่วงของผลกระทบ แต่คุณไม่สามารถกำหนดเรื่องราวที่ดีโดยทั่วไปเป็นผู้ที่ทำหนึ่งในสิ่งเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 . เป็นวรรณกรรม สุนทรียะวัตถุคุณสมบัติของวรรณคดีที่กล่าวถึงเพื่อให้ห่างไกลการเสริมระดับองค์กรภาษาศาสตร์ , แยกจากบริบทของการปฏิบัติของการเปล่งเสียง ความสัมพันธ์ตัวละครกับโลกอาจจะมารวมตัวกันภายใต้หัวข้อทั่วไปของฟังก์ชัน ความงามของภาษาสุนทรียศาสตร์เป็นประวัติศาสตร์ชื่อทฤษฎีศิลปะและมีการเกี่ยวข้องกับการอภิปรายเรื่องความงามเป็นวัตถุประสงค์ คุณสมบัติของผลงานศิลปะ หรือการตอบสนองตามอัตวิสัยของผู้ชม และเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของสวยงามจริง และดี สำหรับอิงมาร์ เบิร์กแมน , นักทฤษฎีหลักสุนทรียศาสตร์ตะวันตกสมัยใหม่ความงาม คือ ชื่อของ พยายามที่จะเชื่อมช่องว่างระหว่างวัตถุและโลกของจิตวิญญาณ ระหว่างโลกของพลังและขนาดและโลกของความคิด วัตถุของความงาม เช่น ภาพวาด หรืองานวรรณกรรมที่มีการรวมกันของรูปแบบวิษณุ ( สี , เสียงและเนื้อหาจิตวิญญาณ ( ความคิด )แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของการรวบรวมวัสดุและจิตวิญญาณ งานวรรณกรรมวัตถุสุนทรียะ เพราะว่า ด้วยฟังก์ชันการสื่อสารอื่น ๆเริ่ม ในวงเล็บ หรือ ระงับ มันเกี่ยวที่ผู้อ่านจะต้องพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบและเนื้อหา วัตถุสุนทรียะ สําหรับคานท์และนักทฤษฎีอื่น ๆ มี purposiveness โดยไม่ตั้งใจมี purposiveness การก่อสร้างของพวกเขา พวกเขาจะทำเพื่อให้ชิ้นส่วนของพวกเขาจะทำงานร่วมกันต่อบางคนจบ แต่สุดท้ายคืองานศิลปะเอง ความสุขในการทำงาน หรือความสุขมาจากจากงาน ไม่ใช่แค่ภายนอก วัตถุประสงค์ หากลุ่มซึ่งหมายความ ว่า การพิจารณาข้อความที่เป็นวรรณคดี คือถามเกี่ยวกับผลงานของชิ้นส่วนของมันถึงผลกระทบของทั้งหมด แต่ไม่ใช้งานเป็นหลักกำหนดให้บรรลุจุดประสงค์อื่น เช่น แจ้ง หรือชักชวนให้เราเมื่อฉันบอกว่าเรื่องราวเป็นคำพูดที่มีความเกี่ยวข้องคือ their'tellability ผมสังเกตว่ามี purposiveness เรื่องราว ( คุณภาพที่สามารถให้เรื่องราวดีๆ ) แต่ไม่สามารถได้อย่างง่ายดายถูกแนบมากับวัตถุประสงค์ภายนอกบาง จึงจะลงทะเบียนสุนทรียะอารมณ์ คุณภาพของเรื่องราว แม้ไม่ iterary คน เรื่องดีคือ tellable . นัดผู้อ่านหรือผู้ฟังอย่างคุ้มค่ามันอาจจะตลก หรือสั่งให้ หรือยุยง สามารถมีช่วงของผลกระทบ แต่คุณไม่สามารถกำหนดเรื่องราวที่ดีโดยทั่วไปเป็นผู้ที่ทำสิ่งพวกนี้