My sister and I were buying schoolb

My sister and I were buying schoolbooks at the market. On the way back, I stopped to talk to my friend in Jalan Raja Alang while my sister went on home. At about 3pm, it happened.The political parties were protesting or something, with everyone displaying party flags. All of a sudden, people got very rough, like hooligans. All the races were the same, attacking each other. I ran all the way home. I don’t know how fast I ran.


Where I stayed, they threw tear gas till we couldn’t open our eyes and it hurt to breathe. We prayed to God for it to end. The curfew also prevented us from leaving the house, and in those days the toilet was a separate building outside the house so we couldn’t use it during curfew. Anyone who left their houses would be shot by the Gurkha soldiers.

We also couldn’t buy food because of the curfew, and even when they lifted it for a few hours, it cost too much since all the kedai runcit raised their prices. So we made porridge or cut pisang and ate it with rice. Susah. Memang Susah. When we went to the market, we didn’t know who were our enemies and who were our friends. Even my good friend who was Chinese treated us like the enemy – and we were only children then!

How do you view racial harmony today?

I think some still keep what happened [during May 13 1969] in their hearts, and these feelings against other races are passed to their children. During the British times, the Malays, Chinese, and Indians got along together. Why can’t we get along now? I think it’s the politics. Some people don’t think… they just jump into it and follow what the politicians say – Malay, Chinese, Indian… all the same. I pray it won’t happen again, because as I told my children, we are the ones who suffer, and if it happens now, it will be much worse than 1969.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

น้องสาวของฉันและฉันได้ซื้อ schoolbooks ที่ตลาด ในทางกลับ ฉันหยุดการพูดคุยกับเพื่อนใน Jalan Raja ลังในขณะที่น้องสาวของฉันไปบ้าน ที่ประมาณ 3 มันเกิดขึ้น พรรคการเมืองถูกปฏิเสธ หรือบางสิ่งบางอย่าง กับทุกคนที่แสดงของค่าสถานะ ทันที คนได้หยาบมาก เช่นนักเลงเดินเข้ามา ทุกเชื้อชาติมีเหมือนกัน โจมตีกัน ผมวิ่งทางทุกบ้าน ฉันไม่รู้ได้อย่างรวดเร็วว่าฉันวิ่งพวกเขาที่โรงแรม โยนแก๊สน้ำตาจนเราไม่สามารถเปิดตาของเรา และมันเจ็บหายใจ เราอธิษฐานพระเจ้ามันจะสิ้นสุด เคอร์ฟิวยังป้องกันไม่ให้เราออกจากบ้าน และใน ห้องน้ำแยกต่างหากอาคารภายนอกบ้านเพื่อให้เราไม่สามารถใช้ในช่วงเคอร์ฟิว คนที่ออกจากบ้านของพวกเขาจะยิงทหาร Gurkhaเรายังไม่สามารถซื้ออาหารเนื่องจากการเคอร์ฟิว และเมื่อเขายกมันกี่ชั่วโมง มันต้นทุนมากเกินไปเนื่องจาก runcit kedai ทั้งหมดยกราคาของพวกเขา ดังนั้นเราทำข้าวต้ม หรือตัดสวน และกินข้าว Susah Memang Susah เมื่อเราไปตลาด เราไม่รู้ว่าที่ถูกศัตรูของเราและการที่มีเพื่อนของเรา แม้แต่เพื่อนของฉันดีที่จีนถือว่าเราเช่นศัตรู – และเราได้เฉพาะเด็กแล้ววิธีทำดูกลมกลืนเชื้อชาติวันนี้ผมคิดว่า บางยังคงเก็บสิ่งที่เกิดขึ้น [ระหว่าง 1969 พฤษภาคม 13] ในหัวใจของพวกเขา และความรู้สึกเหล่านี้กับชาติอื่น ๆ จะถูกส่งผ่านให้ลูก ในช่วงเวลาที่อังกฤษ เชื้อสายมลายู จีน และอินเดียได้พร้อมกัน ทำไมไม่เราเกลียวตอนนี้ ผมคิดว่า มันเป็นการเมือง บางคนไม่คิดว่า...พวกเขาเพียงกระโดดลงไปและตามสิ่งที่นักการเมืองพูด – มาเลย์ จีน อินเดีย...ทั้งหมดเดียวกัน อธิษฐานจะไม่เกิดขึ้นอีก เพราะเป็นเด็กของฉันบอกฉัน เราเป็นคนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน และถ้ามันเกิดขึ้นตอนนี้ มันจะเลวร้ายยิ่งกว่า 1969 มาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

น้องสาวของฉันและฉันได้ซื้อหนังสือเรียนที่ตลาด ระหว่างทางกลับฉันหยุดที่จะพูดคุยกับเพื่อนของฉันใน Jalan Raja Alang ขณะที่น้องสาวของฉันเดินขึ้นไปบนบ้าน อยู่ที่ประมาณ 03:00 ก็ happened.The พรรคการเมืองประท้วงหรือบางสิ่งบางอย่างกับทุกคนแสดงธงของบุคคล ทั้งหมดในทันทีที่คนได้หยาบมากเหมือนอันธพาล การแข่งขันทั้งหมดได้เหมือนกันโจมตีซึ่งกันและกัน ฉันวิ่งตลอดทางกลับบ้าน ผมไม่ทราบว่าวิธีการที่รวดเร็วฉันวิ่ง. ฉันอยู่ที่พวกเขาโยนแก๊สน้ำตาจนเราไม่สามารถเปิดตาของเราและมันเจ็บที่จะหายใจ เราอธิษฐานต่อพระเจ้าเพื่อให้มันจบ เคอร์ฟิวยังป้องกันไม่ให้เราออกจากบ้านและในวันนั้นห้องน้ำเป็นอาคารที่แยกต่างหากนอกบ้านดังนั้นเราจึงไม่สามารถใช้มันในช่วงเคอร์ฟิว ทุกคนที่ออกจากบ้านของพวกเขาจะถูกยิงโดยทหารเนปาล. นอกจากนี้เรายังไม่สามารถซื้ออาหารเพราะเคอร์ฟิวและแม้กระทั่งเมื่อพวกเขายกมันไม่กี่ชั่วโมงก็จะเสียค่าใช้จ่ายมากเกินไปเนื่องจากทุก Kedai runcit ขึ้นราคาของพวกเขา ดังนั้นเราจึงทำโจ๊กหรือ Pisang ตัดและกินข้าวด้วย Susah Memang Susah เมื่อเราไปตลาดเราไม่ได้รู้ว่าใครเป็นศัตรูของเราและผู้ที่เป็นเพื่อนของเรา แม้แต่เพื่อนที่ดีของฉันที่เป็นภาษาจีนได้รับการรักษาเราเหมือนศัตรู - และเราเป็นเด็กเพียงแล้วอย่างไรคุณดูความสามัคคีเชื้อชาติในวันนี้ผมคิดว่าบางส่วนยังคงให้สิ่งที่เกิดขึ้น[ระหว่าง 13 พฤษภาคม 1969] ในหัวใจของพวกเขาและความรู้สึกเหล่านี้กับคนอื่น ๆ การแข่งขันจะถูกส่งผ่านไปยังเด็กของพวกเขา ในช่วงเวลาที่อังกฤษมาเลย์จีนและอินเดียได้ร่วมกันพร้อม ทำไมเราไม่สามารถได้รับพร้อมตอนนี้หรือไม่ ฉันคิดว่ามันเป็นการเมือง บางคนไม่คิดว่า ... พวกเขาก็กระโดดลงไปในมันและทำตามสิ่งที่นักการเมืองพูด - มาเลย์จีนอินเดีย ... เหมือนกันทั้งหมด ผมขออธิษฐานก็จะไม่เกิดขึ้นอีกครั้งเพราะผมบอกเด็กของเราจะเป็นคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานและถ้ามันเกิดขึ้นตอนนี้มันจะเลวร้ายยิ่งกว่า 1969

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

น้องสาวของฉันและฉันได้ซื้อหนังสือเรียนที่ตลาด ขากลับ ฉันแวะคุยกับเพื่อนในจาลันราชาลังในขณะที่น้องสาวของฉันไปในบ้าน ประมาณบ่ายสามก็เกิดขึ้น พรรคการเมืองมีการประท้วงหรืออะไร ทุกคนแสดงธงพรรค จู่ๆ คนได้หยาบมาก เหมือนพวกนักเลง การแข่งขันทั้งหมดมีเหมือนกัน การโจมตีแต่ละอื่น ๆ ผมวิ่งมาตลอดทางกลับบ้านฉันไม่รู้วิธีที่รวดเร็วฉันวิ่ง


ที่ผมอยู่ พวกเขาโยนแก๊สน้ำตาจนเราไม่สามารถเปิดดวงตาของเราและมันเจ็บเวลาหายใจ เราอธิษฐานกับพระเจ้าเพื่อให้มันจบ เคอร์ฟิวยังป้องกันเราจากบ้าน และในวันนั้นห้องน้ำจะแยกอาคารภายนอกบ้าน ดังนั้นเราจึงไม่สามารถใช้มันในช่วงเคอร์ฟิว ใครที่ออกจากบ้านของพวกเขาจะยิงด้วย

Gurkha ทหารเรายังไม่ได้ซื้ออาหารเพราะเคอร์ฟิว และแม้กระทั่งเมื่อพวกเขายกได้ไม่กี่ชั่วโมง ราคามันสูงมาก เพราะทุกเกอได runcit ขึ้นราคาของพวกเขา เราทำข้าวต้ม หรือตัดปีซัง และกินกับข้าว ซูซะ . ซูซะจริงๆ . เมื่อเราไปตลาด เราไม่รู้ว่าใครคือศัตรูของเรา และคนที่เป็นเพื่อนของเราแม้แต่เพื่อนรักที่จีนทำกับเราเหมือน–ศัตรูและเราแล้วเด็กเท่านั้น !

คุณดูเรื่องความวันนี้

ผมว่าบางส่วนยังเก็บสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเดือนพฤษภาคม 13 [ 1969 ] ในหัวใจของพวกเขา และความรู้สึกเหล่านี้กับชาติอื่น ๆ จะส่งเด็กของพวกเขา ในระหว่างเวลา อังกฤษ มาเลเซีย จีน และอินเดีย ได้พร้อมกัน ทำไมเราไม่ไปด้วยกันเหรอฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องการเมือง บางคนไม่คิด . . . . . . . ก็แค่กระโดดลงไปและปฏิบัติตามสิ่งที่นักการเมืองพูดทั้งมาเลย์ จีน อินเดีย . . . . . . . เหมือนกันหมด ผมภาวนาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก เพราะอย่างที่ผมบอกลูกๆ เราเป็นคนทุกข์ และถ้ามันเกิดขึ้นตอนนี้ มันคงแย่กว่า 1969