174 ALL THE YEARS OF HER LIFE"So no

174 ALL THE YEARS OF HER LIFE"
So now you think you'll tell me a lie, eh? What kind of a sap do I look like, huh? I don't know what goes on in my own store, eh? I tell you you've been doing this pretty steady," Sam Carr said as he went over and stood behind the cash register. Ever since Alfred had left school he had been getting into trouble wherever he worked. He lived at home with his mother and his father, who was a printer. His two older brothers were married and his sister had got married last year, and it would have been all right for his parents now ifAlfred had only been able to keep a job While Sam Carr smiled and stroked the side of his face very deli- cately with the tips of his fingers, Alfred began to feel that familiar terror growing in him that had been in him every time he had got into such trouble"I liked you," Sam Carr was saying. "I liked you and would have trusted you, and now look whatI got to do." While Alfred watched with his alert, frightened blue eyes, Sam Carr drummed with his fingers on the counter. don't like to call a cop in point-blank," he was saying as he looked very worried. "You're a fool, and maybe I should call your father and tell him you're a fool. Maybe i should let them know I'm going to have you locked up"My father's not athome. He's a printer. He works nights," Alfred said"Who's at home?" "My mother, I guess. "Then we'll see what she says, n Carr went to the phone and dialed the number. Alfred was not so much ashamed, but there was that deep fright growing in him, and he blurted out arrogantly, like a strong, "Just a minute. You don't need to draw anybody c full-grown man, in. You don't need to tell her." e wanted to sound like a swaggering, big guy who could look after himself, yet the old, childish hope was in him, the longing that someone at home would come and help him. "Yeah, that's right, he's in trouble," Mr. Carr was saying. "Yeah, your boy works for me. You'd better come down in a hurry." And when h was finished Mr. Carr went over to the door and looked out at the street and watched the people passing in the late summer night. Tllkeep my eye out for a cop," was all he said Alfred knew how his mother would come rushing in: she would rush in with her eyes blazing, or maybe she would be crying, and she would push him away when he tried to talk to her, and make him feel her dreadful contempt; yet he longed that she Inightcome before Mr. Carr saw the cop on the beat passing the door. While they waited-and itseemed a long time they did not speak and when at last they heard someone tapping on the closed door, Mr. Carr, turning the latch, said crisply, "Come in, Mrs. Higgins. He looked hard-faced and stern. Mrs. Higgins must have been going to bed when he telephoned, for her hair was tucked in loosely under herhat, and her handat her throat held her light coat tight across her chest so her dress would not show. She came in, large and plump, with a little smile on her friendly face. Most of the store lights had been turned out and at first she didnot see Alfred, who was standing in the shadow at the end of the counter. Yet as soon as she saw him she did not look as Alfred thought she would look: she smiled, her blue eyes never wavered, and with a calmness and dignity that made them forget that her clothes seemed to have been thrown on her, she put out her hand to Mr. Carr and said politely, "I'm Mrs. Higgins. I'm Alfred's mother. Mr. Carr was a bit embarrassed by her lack of terror and her sim plicity, and he hardly knew what to say to her, so she asked, "Ts Alfred in trouble? "He is. He's been taking things from the store. I caught him red- handed. Little things like compacts and toothpaste and lipsticks. Stuff he can sell easily," the proprietor said As she listened Mrs. Higgins looked at Alfred sometimes and nodded her head sadly, and when Sam Carr had finished she said gravely, "Is it so, Alfred? "Yes Why have you been doing i"I been spending money, I guess. "On what?" "Going around with the grys, I guess," Alfred said. Mrs. Higgins put out her hand and touched Sam Carr's arm with an understanding gentleness, and speaking as though afraid of dis- turbing him, she said, "If you would only listen to me before doing anything." Her simple earnestness made her shy; her humility made her falter and look away, but in a moment she was smiling gravely again, and she said with akind of patient dignity,"What did you intend to do, Mr. Carr?" "I was going to get a cop. That's what I ought to do"Yes, I suppose so. It's not for me to say, because he's my son. YetI ometimes think a little good advice is the best thing for a boy when he's at a certain period in his life," she said. Alfred couldn't understand his mother's quiet composure, for if they had been at home and someone had suggested that he was going to be arrested, he knew she would be in a rage and would cry out against him. Yet now she was standing there with that gente, pleading smile on her face, saying, "I wonder if you don't think itwould be better just to let him come home with me. He looks like a big fellow, doesn't he? It takes some of them a long time to get any sense and they both stared at Alfred, who shifted away with a bit of light shining for a moment on his thin face and the tiny pimples over his cheekbone. But even while he was turning away uneasily Alfred was realizing that Mr. Carr had become aware that his mother was really a fine woman; he knew that Sam Carrwas puzzled by his mother, as if he had expected her to come in and plead with him tearfully, and instead he was being made to feel a bit ashamed by her vast tolerance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั้งหมด 174 ปีชีวิตของเธอ"So now you think you'll tell me a lie, eh? What kind of a sap do I look like, huh? I don't know what goes on in my own store, eh? I tell you you've been doing this pretty steady," Sam Carr said as he went over and stood behind the cash register. Ever since Alfred had left school he had been getting into trouble wherever he worked. He lived at home with his mother and his father, who was a printer. His two older brothers were married and his sister had got married last year, and it would have been all right for his parents now ifAlfred had only been able to keep a job While Sam Carr smiled and stroked the side of his face very deli- cately with the tips of his fingers, Alfred began to feel that familiar terror growing in him that had been in him every time he had got into such trouble"I liked you," Sam Carr was saying. "I liked you and would have trusted you, and now look whatI got to do." While Alfred watched with his alert, frightened blue eyes, Sam Carr drummed with his fingers on the counter. don't like to call a cop in point-blank," he was saying as he looked very worried. "You're a fool, and maybe I should call your father and tell him you're a fool. Maybe i should let them know I'm going to have you locked up"My father's not athome. He's a printer. He works nights," Alfred said"Who's at home?" "My mother, I guess. "Then we'll see what she says, n Carr went to the phone and dialed the number. Alfred was not so much ashamed, but there was that deep fright growing in him, and he blurted out arrogantly, like a strong, "Just a minute. You don't need to draw anybody c full-grown man, in. You don't need to tell her." e wanted to sound like a swaggering, big guy who could look after himself, yet the old, childish hope was in him, the longing that someone at home would come and help him. "Yeah, that's right, he's in trouble," Mr. Carr was saying. "Yeah, your boy works for me. You'd better come down in a hurry." And when h was finished Mr. Carr went over to the door and looked out at the street and watched the people passing in the late summer night. Tllkeep my eye out for a cop," was all he said Alfred knew how his mother would come rushing in: she would rush in with her eyes blazing, or maybe she would be crying, and she would push him away when he tried to talk to her, and make him feel her dreadful contempt; yet he longed that she Inightcome before Mr. Carr saw the cop on the beat passing the door. While they waited-and itseemed a long time they did not speak and when at last they heard someone tapping on the closed door, Mr. Carr, turning the latch, said crisply, "Come in, Mrs. Higgins. He looked hard-faced and stern. Mrs. Higgins must have been going to bed when he telephoned, for her hair was tucked in loosely under herhat, and her handat her throat held her light coat tight across her chest so her dress would not show. She came in, large and plump, with a little smile on her friendly face. Most of the store lights had been turned out and at first she didnot see Alfred, who was standing in the shadow at the end of the counter. Yet as soon as she saw him she did not look as Alfred thought she would look: she smiled, her blue eyes never wavered, and with a calmness and dignity that made them forget that her clothes seemed to have been thrown on her, she put out her hand to Mr. Carr and said politely, "I'm Mrs. Higgins. I'm Alfred's mother. Mr. Carr was a bit embarrassed by her lack of terror and her sim plicity, and he hardly knew what to say to her, so she asked, "Ts Alfred in trouble? "He is. He's been taking things from the store. I caught him red- handed. Little things like compacts and toothpaste and lipsticks. Stuff he can sell easily," the proprietor said As she listened Mrs. Higgins looked at Alfred sometimes and nodded her head sadly, and when Sam Carr had finished she said gravely, "Is it so, Alfred? "Yes Why have you been doing i"I been spending money, I guess. "On what?" "Going around with the grys, I guess," Alfred said. Mrs. Higgins put out her hand and touched Sam Carr's arm with an understanding gentleness, and speaking as though afraid of dis- turbing him, she said, "If you would only listen to me before doing anything." Her simple earnestness made her shy; her humility made her falter and look away, but in a moment she was smiling gravely again, and she said with akind of patient dignity,"What did you intend to do, Mr. Carr?" "I was going to get a cop. That's what I ought to do"Yes, I suppose so. It's not for me to say, because he's my son. YetI ometimes think a little good advice is the best thing for a boy when he's at a certain period in his life," she said. Alfred couldn't understand his mother's quiet composure, for if they had been at home and someone had suggested that he was going to be arrested, he knew she would be in a rage and would cry out against him. Yet now she was standing there with that gente, pleading smile on her face, saying, "I wonder if you don't think itwould be better just to let him come home with me. He looks like a big fellow, doesn't he? It takes some of them a long time to get any sense and they both stared at Alfred, who shifted away with a bit of light shining for a moment on his thin face and the tiny pimples over his cheekbone. But even while he was turning away uneasily Alfred was realizing that Mr. Carr had become aware that his mother was really a fine woman; he knew that Sam Carrwas puzzled by his mother, as if he had expected her to come in and plead with him tearfully, and instead he was being made to feel a bit ashamed by her vast tolerance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

174 ทุกปีในชีวิตของเธอ
"ดังนั้นตอนนี้คุณคิดว่าคุณจะบอกฉันโกหกใช่มั้ย? สิ่งที่ชนิดของนมฉันจะมีลักษณะเช่นฮะ? ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในร้านของตัวเองใช่มั้ย? ฉัน บอกคุณที่คุณได้รับการทำเช่นนี้คงสวย "แซมคาร์กล่าวว่าในขณะที่เขาเดินไปและยืนอยู่ข้างหลังลงทะเบียนเงินสด นับตั้งแต่อัลเฟรดได้ออกจากโรงเรียนเขาได้รับการได้รับเป็นปัญหาที่ใดก็ตามที่เขาทำงาน เขาอาศัยอยู่ที่บ้านกับแม่และพ่อของเขาของเขาที่เป็นเครื่องพิมพ์ พี่น้องสองเก่าของเขาได้แต่งงานกับน้องสาวของเขาและได้มีการแต่งงานปีที่ผ่านมาและก็จะได้รับสิ่งที่ถูกต้องสำหรับผู้ปกครองของเขาตอนนี้ ifAlfred ได้รับเพียงสามารถที่จะให้งานในขณะที่แซมคาร์ยิ้มและลูบด้านข้างของใบหน้าของเขา deli- มาก cately ด้วยเคล็ดลับของนิ้วมือของเขาอัลเฟรดเริ่มรู้สึกว่าคุ้นเคยหวาดกลัวการเจริญเติบโตในตัวเขาที่ได้รับในตัวเขาทุกครั้งที่เขาได้มีปัญหาดังกล่าว "ผมชอบคุณ" แซมคาร์บอกว่า "ผมชอบคุณและจะได้รับความไว้วางใจคุณและตอนนี้ดู whatI มีการทำ." ในขณะที่อัลเฟรดดูด้วยการแจ้งเตือนของเขาดวงตาสีฟ้ากลัวแซมคาร์เคาะด้วยนิ้วมือของเขาบนเคาน์เตอร์ ไม่ชอบที่จะเรียกตำรวจในจุดที่ว่างเปล่า "เขาบอกว่าขณะที่เขามองห่วงมาก." คุณเป็นคนโง่และบางทีฉันควรจะเรียกพ่อและบอกเขาคุณคนโง่ของคุณ บางทีฉันควรจะปล่อยให้พวกเขารู้ว่าฉันจะมีคุณล็อคขึ้น "พ่อของฉันไม่ได้แอทโฮม. เขาเครื่องพิมพ์. เขาทำงานคืน" อัลเฟรดกล่าวว่า "ใครที่บ้าน?" "แม่ของฉันฉันเดา." จากนั้นเราจะได้เห็นสิ่งที่เธอกล่าวว่า n คาร์ไปโทรศัพท์และโทรออกหมายเลข อัลเฟรดก็ไม่ละอายใจมาก แต่ก็มีความน่ากลัวที่ลึกที่เพิ่มขึ้นในตัวเขาและเขาก็โพล่งออกเต๊ะเช่นที่แข็งแกร่ง "แค่นาที. คุณไม่จำเป็นต้องวาดใครคชายคนโตเต็มที่ใน. คุณไม่ 'จำเป็นต้องบอกเธอ. " อีอยากจะเสียงเหมือนป๋อคนที่แต่งตัวประหลาดขนาดใหญ่ที่สามารถดูแลตัวเองยังอายุหวังหน่อมแน้มอยู่ในพระองค์ปรารถนาที่ใครบางคนที่บ้านจะมาช่วยเขา "ใช่ว่าเป็นสิทธิของเขาในปัญหา" นายคาร์บอกว่า "ใช่หนุ่มของคุณทำงานสำหรับฉัน. คุณควรที่จะลงมาในรีบ." และเมื่อเสร็จชั่วโมงนายคาร์เดินไปที่ประตูและมองออกไปที่ถนนและเฝ้าดูผู้คนที่ผ่านไปในเวลากลางคืนช่วงปลายฤดูร้อน Tllkeep สายตาของฉันออกมาให้ตำรวจ "คือทุกอย่างที่เขากล่าวว่าอัลเฟรดรู้ว่าแม่ของเขาจะมาวิ่งใน: เธอจะวิ่งด้วยตาของเธอที่เห็นได้ชัดหรือบางทีเธอจะร้องไห้และเธอจะผลักดันเขาออกไปเมื่อเขาพยายามที่จะพูดคุย กับเธอและทำให้เขารู้สึกดูถูกที่น่ากลัวของเธอ แต่เขาปรารถนาว่าเธอ Inightcome ก่อนที่นายคาร์เห็นตำรวจในจังหวะผ่านประตูในขณะที่พวกเขารอคอยและ itseemed เป็นเวลานานพวกเขาไม่ได้พูดและเมื่อที่สุดท้ายที่พวกเขาได้ยิน. คนแตะที่ปิดประตูนายคาร์หันสลักกล่าวว่ารีบ "มานางฮิกกินส์ เขามองยากเผือดเรือและท้ายเรือ นางฮิกกินส์จะต้องได้รับที่จะไปนอนเมื่อตอนที่เขาโทรศัพท์สำหรับผมของเธอได้รับการซ่อนตัวในอย่างอิสระภายใต้ herhat และ handat เธอลำคอของเธอจัดขึ้นเสื้อแสงของเธอแน่นบนหน้าอกของเธอเพื่อให้การแต่งกายของเธอจะไม่แสดง เธอเดินเข้ามาในขนาดใหญ่และอวบด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ น้อย ๆ บนใบหน้าของเธอที่เป็นมิตร ส่วนใหญ่ของไฟร้านค้าที่ได้รับการเปิดออกและเป็นครั้งแรกที่เธอเห็น didnot อัลเฟรดที่ยืนอยู่ในร่มเงาในตอนท้ายของเคาน์เตอร์ แต่ทันทีที่เธอเห็นว่าเธอไม่ได้มีลักษณะเป็นอัลเฟรดคิดว่าเธอจะมองเธอยิ้มดวงตาสีฟ้าของเธอไม่เคยหวั่นไหวและมีความสงบและศักดิ์ศรีที่ทำให้พวกเขาลืมว่าเสื้อผ้าของเธอดูเหมือนจะได้รับการโยนเธอที่เธอใส่ ออกจากมือของเธอให้กับนายคาร์และสุภาพกล่าวว่า "ฉันนางฮิกกินส์. ฉันแม่ของอัลเฟรด. นายคาร์เป็นบิตอายจากการขาดของความหวาดกลัวของเธอและ plicity ซิมของเธอและเขาแทบจะไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะพูดถึง ดังนั้นเธอจึงถามว่า "อัลเฟรด Ts ในปัญหา? "เขาเป็น. เขาได้รับการสิ่งจากร้านค้า. ผมจับมือเขาแดง. สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นการอัดและยาสีฟันและลิปสติก. สิ่งที่เขาสามารถขายได้อย่างง่ายดาย" เจ้าของกล่าวว่าขณะที่เธอได้ฟังนางฮิกกินส์มองไปที่อัลเฟรดและบางครั้งพยักหน้า หัวของเธอเศร้าและเมื่อแซมคาร์เสร็จเธอบอกว่าหนัก "มันเป็นเช่นนั้นอัลเฟรด?" ใช่ทำไมคุณได้รับการทำผม "ผมได้รับการใช้จ่ายเงินผมคิดว่า." ในสิ่งที่? "" ไปรอบ ๆ ด้วย grys ที่ ผมคิดว่า "อัลเฟรดกล่าว. นางฮิกกินส์นำออกมือของเธอและสัมผัสแขนแซมคาร์ที่มีความอ่อนโยนเข้าใจและพูดราวกับว่ากลัวปรากฏ Turbing เขาเธอกล่าวว่า" ถ้าคุณจะฟังฉันก่อนที่จะทำอะไร "ความมุ่งมั่นที่เรียบง่ายของเธอทำให้เธอขี้อาย; ความอ่อนน้อมถ่อมตนของเธอทำอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ของเธอและมองออกไป แต่ในช่วงเวลาที่เธอยิ้มหนักอีกครั้งและเธอกล่าวกับ akind ศักดิ์ศรีของผู้ป่วย" สิ่งที่คุณไม่ได้ตั้งใจจะทำนายคาร์ ""? ฉันกำลังจะไปรับตำรวจ นั่นคือสิ่งที่ฉันควรจะทำ "ใช่ฉันคิดว่าดังนั้น. มันไม่ได้สำหรับผมที่จะพูดเพราะเขาเป็นลูกชายของฉัน. Yeti ometimes คิดคำแนะนำที่ดีเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเด็กผู้ชายคนหนึ่งเมื่อเขาอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตของเขา" เธอพูด. อัลเฟรดไม่สามารถเข้าใจความสงบเงียบแม่ของเขาถ้าพวกเขาได้รับที่บ้านและมีคนบอกว่าเขากำลังจะถูกจับเขารู้ว่าเธอจะอยู่ในความโกรธและจะร้องไห้ออกมากับเขา แต่ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ที่นั่นกับ gente ที่ขอร้องรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอว่า "ฉันสงสัยว่าคุณไม่คิดว่าจะดีกว่า itwould เพียงเพื่อให้เขามาที่บ้านกับฉัน. เขาดูเหมือนเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้เขา มันจะใช้เวลาบางส่วนของพวกเขาเป็นเวลานานที่จะได้รับความรู้สึกใด ๆ และพวกเขาทั้งสองจ้องมองมาที่อัลเฟรดที่ขยับตัวออกห่างกับบิตของแสงที่ส่องแสงสำหรับช่วงเวลาที่ในบาง ๆ ทั่วใบหน้าของเขาและสิวเล็ก ๆ มากกว่าโหนกแก้มของเขา. แต่แม้ในขณะที่เขากำลังหัน ออกไปอย่างไม่สบายใจอัลเฟรดได้รับทราบว่านายคาร์ได้กลายเป็นที่ทราบว่าแม่ของเขาเป็นจริงเป็นผู้หญิงที่ดีเขารู้ว่าแซม Carrwas งงงวยโดยแม่ของเขาราวกับว่าเขาคาดว่าเธอจะเข้ามาและสารภาพกับเขาฟูมฟายและแทนที่จะเขาเป็น ถูกทำให้รู้สึกละอายใจโดยความอดทนมากมายของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

174 ปีทั้งหมดของชีวิตของเธอ "
ดังนั้นตอนนี้คุณคิดว่า คุณจะบอกฉันโกหกใช่มั้ย ชนิดของ SAP ทำเหมือนฉันเหรอ ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในร้านของตัวเอง เอ๋ ? ฉันบอกคุณว่าคุณกำลังทำนี้ค่อนข้างมั่นคง " แซม คาร์ กล่าวว่า เขาไปยืนอยู่หลังลงทะเบียนเงินสด ตั้งแต่อัลเฟรดได้ออกจากโรงเรียนเขาได้สร้างปัญหา ไม่ว่าเขาจะทำงานเขาอาศัยอยู่ที่บ้านกับแม่และพ่อซึ่งเป็นเครื่องพิมพ์ พี่ชายทั้งสองของเขาแต่งงานกับน้องสาวได้แต่งงานเมื่อปีที่แล้ว และมันคงจะดีสำหรับพ่อแม่ของเขาตอนนี้ ifalfred เท่านั้นที่สามารถทำงานได้ในขณะที่ Sam Carr ยิ้มและลูบข้างใบหน้าของเขามาก อาหารสําเร็จรูป - cately กับเคล็ดลับของนิ้วมือของเขาอัลเฟรดก็เริ่มรู้สึกว่า ความหวาดกลัวที่คุ้นเคยเติบโตในเขาได้รับเขาทุกครั้งที่เขามีปัญหา " ฉันชอบคุณ " แซม คาร์ ก็บอกว่า " . ฉันชอบคุณและจะไว้ใจคุณ และดู whati ต้องทำ . " ในขณะที่อัลเฟรดมองดูเตือนของเขา ดวงตาสีฟ้า หวาดกลัว และแซม คาร์เคาะด้วยนิ้วของเขาบนเคาน์เตอร์ ไม่ชอบที่จะเรียกตำรวจในจุดว่าง" เขาบอกว่า เขาดูกังวลมาก . " คุณเป็นคนโง่ และบางที ฉันควรโทรหาพ่อ และบอกกับเขาว่า เจ้าโง่ บางทีฉันควรจะบอกพวกเขาว่าฉันกำลังจะขัง " พ่อไม่อยู่ที่บ้าน . เขาเป็นเครื่องพิมพ์ เขาได้งานคืน " อัลเฟรดกล่าวว่า " ใครที่ " บ้าน " ? แม่ของฉัน , ฉันเดา . แล้วเราก็จะได้เห็นสิ่งที่เธอพูด , คาร์ไปโทรศัพท์และโทรออกหมายเลขอัลเฟรดไม่ได้มาก อาย แต่ก็ตกใจที่เติบโตลึกในตัวเขา และเขาพูดออกมาอย่างถือดี อย่างแข็งแรง " เดี๋ยว คุณไม่ต้องวาดให้ใคร C เต็มโตแมน ใน คุณต้องไม่บอก " E ต้องการเสียงเหมือน swaggering บิ๊ก ที่สามารถดูแลตัวเองได้ แต่เก่า หวังว่าเด็กๆ อยู่ในเขา ปรารถนาให้คนที่บ้านจะมาช่วยเขา" ใช่ ใช่ เขากำลังมีปัญหา " นายคาร์เคยบอกว่า " . ใช่ แกทำงานให้ฉัน คุณน่าจะลงมาอย่างเร่งรีบ และเมื่อ H เสร็จนายคาร์ไปที่ประตูและมองออกไปที่ถนน ดูผู้คนที่ผ่านไปในคืนฤดูร้อนปลาย tllkeep ตาของฉันออกสำหรับตำรวจ " คือทั้งหมดที่เขาพูด และรู้ว่าแม่ของเขาจะมาวิ่งใน :เธอจะเข้าไปกับเธอดวงตาโชน หรือบางทีเธออาจจะร้อง และก็ผลักเขาออกไป เมื่อเขาพยายามที่จะพูดคุยกับเธอ และทำให้เขารู้สึกรังเกียจที่น่ากลัวของเธอ แต่เขาปรารถนาที่เธอ inightcome ก่อนที่นายคาร์เห็นตำรวจสายตรวจผ่านประตู ในขณะที่พวกเขารอ และ itseemed เป็นเวลานาน พวกเขาไม่ได้พูดและเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงคนเคาะประตู ปิด คุณแคร์กลึงสลัก , กล่าวว่าถูกต้อง " เข้ามา คุณนายฮิกกินส์ เขาดูยากเผชิญและท้ายเรือ คุณนายฮิกกินส์ต้องเข้านอนตอนเขาโทรหา เพราะผมก็อยู่ในสังกัด herhat หลวม และ handat คอเธอถือเสื้อแสงของเธอแน่นในทรวงอกของเธอ แต่งตัวของเธอจะไม่แสดง เธอเข้ามา ใหญ่และอวบด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าที่เป็นมิตรของเธอที่สุดของร้านถูกเปิดออก แสงไฟ และที่แรกที่เธอได้เห็นอัลเฟรด ที่ยืนอยู่ในเงาที่ส่วนท้ายของเคาน์เตอร์ แต่ทันทีที่เธอเห็นเขา เธอไม่ได้ดูเป็นอัลเฟรด นึกว่าเธอจะมองเธอยิ้ม ดวงตาสีฟ้าของเธอ ไม่เคยหวั่นไหว และมีสันติสุข และศักดิ์ศรี ที่ทำให้พวกเขาลืมว่าเสื้อผ้าของเธอดูเหมือนจะถูกโยนใส่เธอ เธอยื่นมือออกไปให้คุณคาร์ และกล่าวอย่างสุภาพว่า " ฉันคือคุณนายฮิกกินส์ ฉันเป็นแม่ของอัลเฟรด . นายคาร์ก็อายนิดๆ โดยเธอขาดความหวาดกลัวของเธอและซิม plicity เขาแทบจะไม่พูดกับเธอแล้ว เธอถามว่า " TS อัลเฟรดในปัญหา ? เขาเป็น เขาเอาของจากร้าน ฉันจับเขาแดง - มือ ดูเหมือนเรื่องเล็กน้อย ชิ้นงานและ ยาสีฟันและลิปสติก . สิ่งที่เขาสามารถขายได้อย่างง่ายดาย" เจ้าของร้านกล่าวขณะที่เธอฟังคุณนายฮิกกินส์มองอัลเฟรดและบางครั้งพยักหน้าหัวเธอเศร้าและเมื่อ Sam Carr ได้เสร็จสิ้น เธอกล่าวอย่างหนักแน่น " งั้น อัลเฟรด ? ใช่ ทำไมจะทำอะไรฉัน " ฉันได้รับการใช้จ่ายเงิน , ผมเดา . อะไร ? " ไปทั่วกับ grys มั้ง " อัลเฟรดกล่าว คุณนายฮิกกินส์ยื่นมือออกไปและสัมผัสของแซม คาร์แขน มีความเข้าใจ และความอ่อนโยนแล้วพูดราวกับว่ากลัวจาก turbing เขา , เธอกล่าวว่า " ถ้าคุณจะฟังผมคนเดียวก่อนจะทำอะไร " ความง่ายของเธอ ทำให้เธออาย ; ความอ่อนน้อมถ่อมตนของเธอทำให้เธอลังเลและมองออกไป แต่ในตอนนี้เธอกำลังยิ้มอย่างเคร่งขรึมอีกครั้ง เธอพูดกับ akind ศักดิ์ศรีของคนไข้ อย่างไร " นี่เธอตั้งใจจะทำอะไร คุณคาร์ ? " ผมจะให้ตำรวจ นั่นคือสิ่งที่ฉันควรจะทำ " ใช่ ฉันก็ว่างั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะพูด เพราะเขาเป็นลูกชายของฉัน เยติ ometimes คิดเล็กน้อยคำแนะนำที่ดีเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเด็กเมื่อเขาอยู่ช่วงหนึ่งในชีวิตของเขา " เธอกล่าว ลเฟรด ไม่เข้าใจความสงบเงียบของแม่ของเขา ถ้าพวกเขาได้รับที่บ้านและมีบางคนแนะนำว่า เขาจะถูกจับ เขารู้ว่าเธอคงโกรธและร้องไห้ออกมากับเขาแต่ตอนนี้เธอยืนอยู่ที่นั่นกับคนอ้อนวอนรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ กล่าวว่า " ผมสงสัยว่าถ้าคุณไม่คิดว่า itwould ดีกว่า แค่ให้เขามาที่บ้านฉัน เขาดูเหมือนเพื่อนใหญ่เลยเนอะ ใช้บางส่วนของพวกเขาเป็นเวลานานที่จะได้รับความรู้สึกใด ๆและพวกเขาทั้งสองจ้องอัลเฟรด