ERDA was obliged to rest again, and

ERDA was obliged to rest again, and just opposite the place where she sat, she saw a great crow come hopping across the snow toward her. He stood looking at her for some time, and then he wagged his head and said, “Caw, caw; good-day, good-day.” He pronounced the words as plainly as he could, because he meant to be kind to the little girl; and then he asked her where she was going all alone in the wide world.
The word alone Gerda understood very well, and knew how much it expressed. So then she told the crow the whole story of her life and adventures, and asked him if he had seen little Kay.
The crow nodded his head very gravely, and said, “Perhaps I have—it may be.”
“No! Do you think you have?” cried little Gerda, and she kissed the crow, and hugged him almost to death with joy.
“Gently, gently,” said the crow. “I believe I know. I think it may be little Kay; but he has certainly forgotten you by this time for the princess.”
“Does he live with a princess?” asked Gerda.
“Yes, listen,” replied the crow, “but it is so difficult to speak your language. If you understand the crows’ language1 then I can explain it better. Do you?”
“No, I have never learnt it,” said Gerda, “but my grandmother understands it, and used to speak it to me. I wish I had learnt it.”
“It does not matter,” answered the crow; “I will explain as well as I can, although it will be very badly done;” and he told her what he had heard. “In this kingdom where we now are,” said he, “there lives a princess, who is so wonderfully clever that she has read all the newspapers in the world, and forgotten them too, although she is so clever. A short time ago, as she was sitting on her throne, which people say is not such an agreeable seat as is often supposed, she began to sing a song which commences in these words:
‘Why should I not be married?’
‘Why not indeed?’ said she, and so she determined to marry if she could find a husband who knew what to say when he was spoken to, and not one who could only look grand, for that was so tiresome. Then she assembled all her court ladies together at the beat of the drum, and when they heard of her intentions they were very much pleased. ‘We are so glad to hear it,’ said they, ‘we were talking about it ourselves the other day.’ You may believe that every word I tell you is true,” said the crow, “for I have a tame sweetheart who goes freely about the palace, and she told me all this.”
Of course his sweetheart was a crow, for “birds of a feather flock together,” and one crow always chooses another crow.
“Newspapers were published immediately, with a border of hearts, and the initials of the princess among them. They gave notice that every young man who was handsome was free to visit the castle and speak with the princess; and those who could reply loud enough to be heard when spoken to, were to make themselves quite at home at the palace; but the one who spoke best would be chosen as a husband for the princess. Yes, yes, you may believe me, it is all as true as I sit here,” said the crow. “The people came in crowds. There was a great deal of crushing and running about, but no one succeeded either on the first or second day. They could all speak very well while they were outside in the streets, but when they entered the palace gates, and saw the guards in silver uniforms, and the footmen in their golden livery on the staircase, and the great halls lighted up, they became quite confused. And when they stood before the throne on which the princess sat, they could do nothing but repeat the last words she had said; and she had no particular wish to hear her own words over again. It was just as if they had all taken something to make them sleepy while they were in the palace, for they did not recover themselves nor speak till they got back again into the street. There was quite a long line of them reaching from the town-gate to the palace. I went myself to see them,” said the crow. “They were hungry and thirsty, for at the palace they did not get even a glass of water. Some of the wisest had taken a few slices of bread and butter with them, but they did not share it with their neighbors; they thought if they went in to the princess looking hungry, there would be a better chance for themselves.”
“But Kay! tell me about little Kay!” said Gerda, “was he amongst the crowd?”
“Stop a bit, we are just coming to him. It was on the third day, there came marching cheerfully along to the palace a little personage, without horses or carriage, his eyes sparkling like yours; he had beautiful long hair, but his clothes were very poor.”
“That was Kay!” said Gerda joyfully. “Oh, then I have found him;” and she clapped her hands.
“He had a little knapsack on his back,” added the crow.
“No, it must have been his sledge,” said Gerda; “for he went away with it.”
“It may have been so,” said the crow; “I did not look at it very closely. But I know from my tame sweetheart that he passed through the palace gates, saw the guards in their silver uniform, and the servants in their liveries of gold on the stairs, but he was not in the least embarrassed. ‘It must be very tiresome to stand on the stairs,’ he said. ‘I prefer to go in.’ The rooms were blazing with light. Councillors and ambassadors walked about with bare feet, carrying golden vessels; it was enough to make any one feel serious. His boots creaked loudly as he walked, and yet he was not at all uneasy.”
“It must be Kay,” said Gerda, “I know he had new boots on, I have heard them creak in grandmother’s room.”
“They really did creak,” said the crow, “yet he went boldly up to the princess herself, who was sitting on a pearl as large as a spinning wheel, and all the ladies of the court were present with their maids, and all the cavaliers with their servants; and each of the maids had another maid to wait upon her, and the cavaliers’ servants had their own servants, as well as a page each. They all stood in circles round the princess, and the nearer they stood to the door, the prouder they looked. The servants’ pages, who always wore slippers, could hardly be looked at, they held themselves up so proudly by the door.”
“It must be quite awful,” said little Gerda, “but did Kay win the princess?”
“If I had not been a crow,” said he, “I would have married her myself, although I am engaged. He spoke just as well as I do, when I speak the crows’ language, so I heard from my tame sweetheart. He was quite free and agreeable and said he had not come to woo the princess, but to hear her wisdom; and he was as pleased with her as she was with him.”
“Oh, certainly that was Kay,” said Gerda, “he was so clever; he could work mental arithmetic and fractions. Oh, will you take me to the palace?”
“It is very easy to ask that,” replied the crow, “but how are we to manage it? However, I will speak about it to my tame sweetheart, and ask her advice; for I must tell you it will be very difficult to gain permission for a little girl like you to enter the palace.”
“Oh, yes; but I shall gain permission easily,” said Gerda, “for when Kay hears that I am here, he will come out and fetch me in immediately.”
“Wait for me here by the palings,” said the crow, wagging his head as he flew away.
It was late in the evening before the crow returned. “Caw, caw,” he said, “she sends you greeting, and here is a little roll which she took from the kitchen for you; there is plenty of bread there, and she thinks you must be hungry. It is not possible for you to enter the palace by the front entrance. The guards in silver uniform and the servants in gold livery would not allow it. But do not cry, we will manage to get you in; my sweetheart knows a little back-staircase that leads to the sleeping apartments, and she knows where to find the key.”
Then they went into the garden through the great avenue, where the leaves were falling one after another, and they could see the light in the palace being put out in the same manner. And the crow led little Gerda to the back door, which stood ajar. Oh! how little Gerda’s heart beat with anxiety and longing; it was just as if she were going to do something wrong, and yet she only wanted to know where little Kay was. “It must be he,” she thought, “with those clear eyes, and that long hair.” She could fancy she saw him smiling at her, as he used to at home, when they sat among the roses. He would certainly be glad to see her, and to hear what a long distance she had come for his sake, and to know how sorry they had been at home because he did not come back. Oh what joy and yet fear she felt! They were now on the stairs, and in a small closet at the top a lamp was burning. In the middle of the floor stood the tame crow, turning her head from side to side, and gazing at Gerda, who curtseyed as her grandmother had taught her to do.
“My betrothed has spoken so very highly of you, my little lady,” said the tame crow, “your life-history, Vita, as it may be called, is very touching. If you will take the lamp I will walk before you. We will go straight along this way, then we shall meet no one.”
“It seems to me as if somebody were behind us,” said Gerda, as something rushed by her like a shadow on the wall, and then horses with flying manes and thin legs, hunters, ladies and gentlemen on horseback, glided by her, like shadows on the wall.
“They are only dreams,” said the crow, “they are coming to fetch the thoughts of the great people out hunting.”
“All the better, for we shall be able to look at them in their beds more safely. I hope that when you rise to honor and favor, you will show a grateful heart.”
“You may be quite sure of that,” said the crow from the forest.
They now came into the first hall, the walls of which were hung with rose-colored satin, embroidered with artificial flowers. Here the dreams again flitted by them but so quickly that Gerda could not distinguish the r

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ERDA หน้าที่เหลืออีก และอยู่ตรงข้ามสถานที่เธอนั่ง เธอเห็นการขันที่ดีมากระโดดข้ามสโนว์ต่อเธอ เขายืนมองเธอบางครั้ง แล้ว เขา wagged ของเขาใหญ่ และกล่าว ว่า "Caw, caw วันดี วันดี" เขาออกเสียงคำอุปมาเหมือนเขาสามารถ เพราะเขาหมายถึง ใจดีกับสาวน้อย แล้ว เขาถามเธอที่เธอกำลังอยู่คนเดียวในโลกกว้างคำ Gerda คนเดียวเข้าใจดี และรู้ว่ามันแสดง ดังนั้นแล้วเธอบอกขันเรื่องราวทั้งหมดของชีวิตและการผจญภัยของเธอ และถามเขาถ้า เขาเห็นเคย์น้อยขันที่ nodded ศีรษะมากใกล้ และ กล่าวว่า "บางทีมี — อาจจะได้""ไม่ คุณคิดว่า คุณมีหรือ "ร้อง Gerda น้อย และเธอรั้งขัน และ hugged เขาเกือบตายโลด"เบา ๆ ค่อย ๆ กล่าวว่า การขัน "ฉันเชื่อว่า ฉันรู้ว่า ผมคิดว่า มันอาจจะน้อยเคย์ แต่เขาได้แน่นอนลืมคุณเวลานี้สำหรับเจ้าหญิง""เขาอยู่กับเจ้าหญิง" ถามอด้า"ใช่ ฟัง ตอบกลับขัน "ได้ยากดังนั้นจะพูดภาษาของคุณ ถ้าคุณเข้าใจการตรง language1 แล้วผมสามารถอธิบายได้ดี ไม่คุณ""ไม่ ฉันได้เคยเรียนรู้," กล่าวว่า Gerda "แต่ยายของฉันเข้าใจมัน และใช้พูดกับฉัน ฉันขอให้ฉันได้เรียนรู้""ไม่ใช่เรื่อง ตอบขัน "ผมจะอธิบายเป็นฉันสามารถ แม้ว่ามันจะเลวมากทำได้ และเขาบอกเธอสิ่งที่เขาได้ยิน "ในอาณาจักรนี้เราอยู่ที่ไหนตอนนี้ กล่าวว่า เขา "มีชีวิต อยู่เจ้าหญิง ที่เป็นดังนั้นเยี่ยมยอดฉลาดว่า เธอได้อ่านหนังสือทั้งหมดในโลก และลืมเกินไป แม้ว่าเธอจะฉลาดมาก ขึ้น เวลาสั้น ๆ ที่ผ่านมา ขณะที่เธอนั่งอยู่บนบัลลังก์ของเธอ พูดคนที่ไม่นั่งดังกล่าวรู้สึกเป็นบ่อยควร เธอเริ่มร้องเพลงซึ่งเริ่มต้นในคำเหล่านี้:'ทำไมฉันไม่ควรจะแต่งงาน"'ทำไมไม่จริง ' กล่าวว่า เธอ และดังนั้น เธอกำหนดแต่งงานถ้าเธอพบสามีรู้พูดเมื่อถูกพูดไป และไม่ใครสามารถเท่าหาแกรนด์ ที่ไม่น่าเบื่อมาก แล้ว เธอประกอบเธอผู้หญิงที่ให้ศาลทั้งหมดเข้าด้วยกันที่จังหวะของกลอง และเมื่อพวกเขาได้ยินความตั้งใจของเธอ พวกเขาพอใจมาก "เรายินดีให้ฟัง,' กล่าวว่า พวกเขา 'เราได้พูดถึงตนเองในวันอื่น ๆ ' คุณอาจเชื่อว่า ทุกคำที่ฉันบอกคุณเป็นจริง ขัน กล่าวว่า "มีรักสัตว์ป่าที่ไปได้อย่างอิสระเกี่ยวกับวัง และเธอบอกฉันทั้งหมดนี้"แน่นอนหวานใจของเขาถูกอีกา สำหรับ "นกฝูงนกกัน และหนึ่งขันขันอื่นที่เลือกเสมอ“Newspapers were published immediately, with a border of hearts, and the initials of the princess among them. They gave notice that every young man who was handsome was free to visit the castle and speak with the princess; and those who could reply loud enough to be heard when spoken to, were to make themselves quite at home at the palace; but the one who spoke best would be chosen as a husband for the princess. Yes, yes, you may believe me, it is all as true as I sit here,” said the crow. “The people came in crowds. There was a great deal of crushing and running about, but no one succeeded either on the first or second day. They could all speak very well while they were outside in the streets, but when they entered the palace gates, and saw the guards in silver uniforms, and the footmen in their golden livery on the staircase, and the great halls lighted up, they became quite confused. And when they stood before the throne on which the princess sat, they could do nothing but repeat the last words she had said; and she had no particular wish to hear her own words over again. It was just as if they had all taken something to make them sleepy while they were in the palace, for they did not recover themselves nor speak till they got back again into the street. There was quite a long line of them reaching from the town-gate to the palace. I went myself to see them,” said the crow. “They were hungry and thirsty, for at the palace they did not get even a glass of water. Some of the wisest had taken a few slices of bread and butter with them, but they did not share it with their neighbors; they thought if they went in to the princess looking hungry, there would be a better chance for themselves.”“But Kay! tell me about little Kay!” said Gerda, “was he amongst the crowd?”“Stop a bit, we are just coming to him. It was on the third day, there came marching cheerfully along to the palace a little personage, without horses or carriage, his eyes sparkling like yours; he had beautiful long hair, but his clothes were very poor.”“That was Kay!” said Gerda joyfully. “Oh, then I have found him;” and she clapped her hands.“He had a little knapsack on his back,” added the crow.“No, it must have been his sledge,” said Gerda; “for he went away with it.”“It may have been so,” said the crow; “I did not look at it very closely. But I know from my tame sweetheart that he passed through the palace gates, saw the guards in their silver uniform, and the servants in their liveries of gold on the stairs, but he was not in the least embarrassed. ‘It must be very tiresome to stand on the stairs,’ he said. ‘I prefer to go in.’ The rooms were blazing with light. Councillors and ambassadors walked about with bare feet, carrying golden vessels; it was enough to make any one feel serious. His boots creaked loudly as he walked, and yet he was not at all uneasy.”“It must be Kay,” said Gerda, “I know he had new boots on, I have heard them creak in grandmother’s room.”“They really did creak,” said the crow, “yet he went boldly up to the princess herself, who was sitting on a pearl as large as a spinning wheel, and all the ladies of the court were present with their maids, and all the cavaliers with their servants; and each of the maids had another maid to wait upon her, and the cavaliers’ servants had their own servants, as well as a page each. They all stood in circles round the princess, and the nearer they stood to the door, the prouder they looked. The servants’ pages, who always wore slippers, could hardly be looked at, they held themselves up so proudly by the door.”“It must be quite awful,” said little Gerda, “but did Kay win the princess?”“If I had not been a crow,” said he, “I would have married her myself, although I am engaged. He spoke just as well as I do, when I speak the crows’ language, so I heard from my tame sweetheart. He was quite free and agreeable and said he had not come to woo the princess, but to hear her wisdom; and he was as pleased with her as she was with him.”“Oh, certainly that was Kay,” said Gerda, “he was so clever; he could work mental arithmetic and fractions. Oh, will you take me to the palace?”“It is very easy to ask that,” replied the crow, “but how are we to manage it? However, I will speak about it to my tame sweetheart, and ask her advice; for I must tell you it will be very difficult to gain permission for a little girl like you to enter the palace.”“Oh, yes; but I shall gain permission easily,” said Gerda, “for when Kay hears that I am here, he will come out and fetch me in immediately.”
“Wait for me here by the palings,” said the crow, wagging his head as he flew away.
It was late in the evening before the crow returned. “Caw, caw,” he said, “she sends you greeting, and here is a little roll which she took from the kitchen for you; there is plenty of bread there, and she thinks you must be hungry. It is not possible for you to enter the palace by the front entrance. The guards in silver uniform and the servants in gold livery would not allow it. But do not cry, we will manage to get you in; my sweetheart knows a little back-staircase that leads to the sleeping apartments, and she knows where to find the key.”
Then they went into the garden through the great avenue, where the leaves were falling one after another, and they could see the light in the palace being put out in the same manner. And the crow led little Gerda to the back door, which stood ajar. Oh! how little Gerda’s heart beat with anxiety and longing; it was just as if she were going to do something wrong, and yet she only wanted to know where little Kay was. “It must be he,” she thought, “with those clear eyes, and that long hair.” She could fancy she saw him smiling at her, as he used to at home, when they sat among the roses. He would certainly be glad to see her, and to hear what a long distance she had come for his sake, and to know how sorry they had been at home because he did not come back. Oh what joy and yet fear she felt! They were now on the stairs, and in a small closet at the top a lamp was burning. In the middle of the floor stood the tame crow, turning her head from side to side, and gazing at Gerda, who curtseyed as her grandmother had taught her to do.
“My betrothed has spoken so very highly of you, my little lady,” said the tame crow, “your life-history, Vita, as it may be called, is very touching. If you will take the lamp I will walk before you. We will go straight along this way, then we shall meet no one.”
“It seems to me as if somebody were behind us,” said Gerda, as something rushed by her like a shadow on the wall, and then horses with flying manes and thin legs, hunters, ladies and gentlemen on horseback, glided by her, like shadows on the wall.
“They are only dreams,” said the crow, “they are coming to fetch the thoughts of the great people out hunting.”
“All the better, for we shall be able to look at them in their beds more safely. I hope that when you rise to honor and favor, you will show a grateful heart.”
“You may be quite sure of that,” said the crow from the forest.
They now came into the first hall, the walls of which were hung with rose-colored satin, embroidered with artificial flowers. Here the dreams again flitted by them but so quickly that Gerda could not distinguish the r

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ERDA ถูกบังคับให้ส่วนที่เหลืออีกครั้งและตรงข้ามสถานที่ที่เธอนั่งเธอเห็นอีกาที่ดีมากระโดดข้ามหิมะที่มีต่อเธอ เขาลุกขึ้นยืนมองเธอบางครั้งและจากนั้นเขากระดิกหัวของเขาและกล่าวว่า "คัว, กา; ดีวันดีวัน "เขาบอกถ้อยคำชัดถ้อยชัดคำเป็นเท่าที่จะทำได้เพราะเขาหมายถึงการเป็นชนิดสาวน้อย. และแล้วเขาก็ถามเธอที่เธอจะอยู่คนเดียวในโลกกว้าง.
คำ Gerda คนเดียวที่เข้าใจกันเป็นอย่างดีและรู้ว่าเท่าไหร่ก็แสดง ดังนั้นแล้วเธอบอกอีกาเรื่องราวทั้งหมดของชีวิตและการผจญภัยของเธอและถามเขาว่าเขาได้เห็นเล็ก ๆ น้อย ๆ เค.
กาพยักหน้าอย่างหนักและกล่าวว่า "บางทีฉันได้มันอาจจะเป็น."
"ไม่! คุณคิดว่าคุณมี? "ร้องไห้ Gerda เล็ก ๆ น้อย ๆ และเธอจูบอีกาและกอดเขาเกือบตายด้วยความสุข.
"เบา ๆ เบา ๆ " กากล่าวว่า "ผมเชื่อว่าฉันรู้ว่า ผมคิดว่ามันอาจจะน้อยเคย์; แต่เขาได้ลืมคุณอย่างแน่นอนในเวลานี้สำหรับเจ้าหญิง. "
"เขาอยู่กับเจ้าหญิง?" ถาม Gerda.
"ใช่ฟัง" ตอบอีกา "แต่มันเป็นเรื่องยากมากที่จะพูดภาษาของคุณ หากคุณเข้าใจ language1 กา 'แล้วฉันจะอธิบายได้ดีกว่า คุณจะทำอย่างไร "
"ไม่ฉันไม่เคยได้เรียนรู้มัน" เกอดากล่าวว่า "แต่คุณยายของฉันเข้าใจมันและใช้ในการพูดให้ฉัน . ฉันหวังว่าฉันได้เรียนรู้ว่า "
"มันไม่สำคัญว่า" ตอบอีกา; "ผมจะอธิบายเช่นเดียวกับที่ฉันสามารถทำได้แม้ว่ามันจะทำมากไม่ดี" และเขาบอกเธอว่าเขาเคยได้ยิน "ในราชอาณาจักรที่เราอยู่ในขณะนี้นี้" กล่าวว่าเขา "มีชีวิตอยู่เจ้าหญิงผู้เป็นที่เยี่ยมยอดเพื่อให้ฉลาดว่าเธอได้อ่านหนังสือพิมพ์ทั้งหมดในโลกและลืมพวกเขามากเกินไปทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนฉลาดดังนั้น ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านมาขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ของเธอที่คนพูดไม่ได้เช่นที่นั่งที่น่าพอใจเท่าที่ควรมักเธอเริ่มร้องเพลงซึ่งเริ่มในคำพูดเหล่านี้:
'ทำไมฉันไม่ควรจะแต่งงาน?'
'ทำไม ไม่จริง? กล่าวว่าเธอและเธอจึงตัดสินใจที่จะแต่งงานกับว่าเธอจะหาสามีที่รู้ว่าสิ่งที่จะพูดเมื่อเขาถูกพูดถึงและไม่ได้เป็นคนเดียวที่สามารถมองแกรนด์เพราะที่นั่นเป็นที่น่าเบื่อดังนั้น จากนั้นเธอก็ประกอบทั้งหมดผู้หญิงศาลของเธอกันที่จังหวะของกลองและเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของความตั้งใจของเธอที่พวกเขามีความยินดีเป็นอย่างมาก 'เรามีความยินดีที่จะได้ยินมัน' กล่าวว่าพวกเขา 'เราได้พูดคุยเกี่ยวกับมันเองในวันอื่น ๆ . คุณอาจจะเชื่อว่าคำที่ฉันบอกคุณเป็นความจริงทุก "กากล่าวว่า" สำหรับฉันมีหวานใจเชื่องที่ไปได้อย่างอิสระเกี่ยวกับพระราชวังและเธอบอกฉันทั้งหมดนี้. "
แน่นอนที่รักของเขาเป็นอีกาสำหรับ "นก ของขนแห่กัน "และเป็นหนึ่งในอีกาอีกาเสมอเลือกอื่น.
"หนังสือพิมพ์ที่ตีพิมพ์ในทันทีที่มีเส้นขอบของหัวใจและชื่อย่อของเจ้าหญิงในหมู่พวกเขา พวกเขาให้แจ้งให้ทราบว่าทุกคนหนุ่มที่หล่อเป็นอิสระที่จะเยี่ยมชมปราสาทและพูดคุยกับเจ้าหญิง; และผู้ที่สามารถตอบดังพอที่จะได้ยินเมื่อพูดถึงอยู่เพื่อให้ตัวเองค่อนข้างที่บ้านที่พระราชวัง; แต่อย่างหนึ่งที่พูดที่ดีที่สุดที่จะได้รับการเลือกให้เป็นสามีของเจ้าหญิง ใช่คุณอาจเชื่อฉันมันเป็นความจริงที่สุดเท่าที่ฉันนั่งอยู่ที่นี่ "กากล่าวว่า "คนที่เดินเข้ามาในฝูงชน มีการจัดการที่ดีเป็นบดและวิ่ง แต่ไม่มีใครประสบความสำเร็จทั้งในวันแรกหรือครั้งที่สอง พวกเขาอาจจะทุกคนพูดเป็นอย่างดีขณะที่พวกเขาออกไปข้างนอกในถนน แต่เมื่อพวกเขาเข้าประตูพระราชวังและเห็นยามในเครื่องแบบเงินและทหารราบในเครื่องแบบสีทองของพวกเขาในบันไดและห้องโถงใหญ่สว่างขึ้นพวกเขากลายเป็น ค่อนข้างสับสน และเมื่อพวกเขายืนอยู่หน้าพระที่นั่งที่เจ้าหญิงนั่งพวกเขาสามารถทำอะไร แต่ทำซ้ำคำพูดสุดท้ายที่เธอได้กล่าวว่า และเธอก็ไม่มีความปรารถนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะได้ยินคำพูดของเธอเองอีกครั้ง มันเป็นเช่นเดียวกับถ้าพวกเขาได้นำสิ่งที่ทุกคนที่จะทำให้พวกเขาง่วงนอนในขณะที่พวกเขาอยู่ในพระราชวังสำหรับพวกเขายังไม่ฟื้นตัวตัวเองหรือพูดจนกว่าพวกเขาจะได้กลับมาอีกครั้งไปที่ถนน มีค่อนข้างสายยาวของพวกเขาถึงจากเมืองประตูพระราชวัง ผมไปตัวเองจะเห็นพวกเขา "กากล่าวว่า "พวกเขาหิวและกระหายน้ำสำหรับที่พระราชวังที่พวกเขาไม่ได้รับแม้แต่แก้วน้ำ บางส่วนของทุกอย่างได้ไม่กี่ชิ้นของขนมปังและเนยกับพวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้ร่วมกับเพื่อนบ้านของพวกเขา; พวกเขาคิดว่าพวกเขาเข้าไปหาเจ้าหญิงมองหิวจะมีโอกาสที่ดีกว่าสำหรับตัวเอง. "
"แต่เคย์! บอกฉันเกี่ยวกับเคย์เล็ก ๆ น้อย ๆ "เกอดากล่าวว่า" เขาเป็นหมู่ฝูงชนได้หรือไม่ "
"หยุดบิตเราเป็นเพียงการมาถึงเขา มันเป็นวันที่สามที่มีมาอย่างมีความสุขพร้อมเดินไปยังพระราชวังบุคคลเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยไม่ต้องม้าหรือสายการบิน, ประกายตาของเขาเช่นเดียวกับคุณ; เขามีผมยาวสวยงาม แต่เสื้อผ้าของเขายากจนมาก. "
"นั่นคือเคย์!" Gerda สุขกล่าวว่า "โอ้แล้วฉันได้พบเขา". และเธอปรบมือของเธอ
. "เขามีเป้เล็ก ๆ น้อย ๆ บนหลังของเขา" เพิ่มอีกา
"ไม่มีก็ต้องได้รับการเลื่อนของเขา" เกอดากล่าวว่า ". สำหรับเขาเดินไปกับมัน"
"มันอาจจะเป็นเช่นนั้น" กากล่าวว่า "ผมไม่ได้มองไปที่มันอย่างใกล้ชิด แต่ฉันรู้จากคนรักของฉันที่เชื่องเขาเดินผ่านประตูพระราชวังเห็นยามในเงินของพวกเขาเหมือนกันและคนรับใช้ในตราของพวกเขาทองบนบันได แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ในอย่างน้อยอาย 'มันจะต้องน่าเบื่อมากที่จะยืนอยู่บนบันได "เขากล่าวว่า 'ฉันชอบที่จะไปใน. ห้องพักได้รับการเห็นได้ชัดด้วยแสง ที่ปรึกษาและทูตเกี่ยวกับกับเดินเท้าเปล่าแบกเรือทอง; มันก็มากพอที่จะทำให้คนใดคนหนึ่งรู้สึกที่รุนแรง รองเท้าของเขา creaked เสียงดังขณะที่เขาเดินและเขายังไม่ได้อยู่ที่ไม่สบายใจทุก. "
"มันจะต้องเป็นเคย์" เกอดากล่าวว่า "ผมรู้ว่าเขามีรองเท้าใหม่ที่ผมเคยได้ยินพวกเขาเสียงดังเอี๊ยดในห้องพักของคุณยาย."
"พวกเขาจริงๆ ทำเสียงดังเอี๊ยด "กล่าวว่าอีกา" แต่เขาไปอย่างกล้าหาญถึงเจ้าหญิงตัวเองที่กำลังนั่งอยู่บนมุกมีขนาดใหญ่เป็นล้อหมุนและผู้หญิงทั้งหมดของศาลอยู่กับสาวใช้ของพวกเขาและตะลึงทั้งหมดที่มี คนรับใช้ของพวกเขา และแต่ละสาวได้สาวใช้อีกคนหนึ่งที่จะรอให้เธอและคนรับใช้ตะลึง 'มีคนรับใช้ของตัวเองเช่นเดียวกับแต่ละหน้า พวกเขาทุกคนที่ยืนอยู่ในวงการตลอดทั้งเจ้าหญิงและใกล้พวกเขายืนอยู่ที่ประตูภูมิใจที่พวกเขามอง หน้าคนรับใช้ที่มักจะสวมรองเท้าแตะแทบจะไม่สามารถจะมองที่พวกเขาจัดขึ้นเพื่อให้ตัวเองอย่างภาคภูมิใจโดยประตู. "
"มันจะต้องเป็นที่น่ากลัวมาก" กล่าวว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ Gerda "แต่ไม่ชนะเคย์เจ้าหญิง?"
"ถ้า ผมไม่ได้กา "เขากล่าวว่า" ผมจะได้แต่งงานกับเธอด้วยตัวเอง แต่ผมกำลังทำงานอยู่ เขาพูดก็เช่นกันที่ผมทำเมื่อผมพูดภาษากา 'ดังนั้นผมได้ยินมาจากคนรักของฉันเชื่อง เขาเป็นคนที่ค่อนข้างฟรีและน่าพอใจและบอกว่าเขาไม่ได้มาเพื่อแสวงหาเจ้าหญิง แต่เพื่อฟังสติปัญญาของเธอ . และเขาก็ยินดีเช่นเดียวกับเธอขณะที่เธออยู่กับเขา "
"โอ้อย่างแน่นอนนั่นก็คือเคย์" เกอดากล่าวว่า "เขาเป็นคนที่ฉลาดเพื่อ; เขาจะได้ทำงานจิตคณิตศาสตร์และเศษส่วน โอ้คุณจะพาฉันไปที่พระราชวังได้หรือไม่ "
"มันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะถามว่า" ตอบอีกา "แต่วิธีการที่เราจะจัดการกับมัน? แต่ผมจะพูดเกี่ยวกับมันเชื่องที่รักของฉันและขอคำแนะนำของเธอ; สำหรับผมต้องบอกคุณว่ามันจะเป็นเรื่องยากมากที่จะได้รับอนุญาตสำหรับสาวน้อยเช่นเดียวกับคุณที่จะเข้าวัง ".
"โอ้ใช่; แต่ฉันจะได้รับได้รับอนุญาตได้อย่างง่ายดาย "เกอดากล่าวว่า" เมื่อเคย์ได้ยินว่าฉันอยู่ที่นี่เขาจะออกมาและเรียกผมในทันที. "
"รอสำหรับฉันที่นี่โดย palings" อีกากระดิกหัวของเขากล่าวว่าเป็น เขาบินไป.
มันก็สายในช่วงเย็นก่อนที่จะกากลับ "คัว, กา" เขากล่าวว่า "เธอส่งคำอวยพรและนี่คือม้วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอเอามาจากห้องครัวสำหรับคุณ มีความอุดมสมบูรณ์ของขนมปังมีและเธอคิดว่าคุณต้องหิว มันเป็นไปไม่ได้สำหรับคุณที่จะเข้าวังโดยทางเข้าด้านหน้า ยามในเงินเครื่องแบบและคนรับใช้ในเครื่องแบบทองจะไม่ยอมให้มัน แต่ไม่ร้องไห้เราจะจัดการเพื่อให้คุณได้รับใน; หวานใจของฉันรู้กลับบันไดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นำไปสู่การนอนหลับพาร์ทเมนท์และเธอรู้ว่าการที่จะหาที่สำคัญ. "
แล้วพวกเขาก็เดินเข้าไปในสวนผ่านถนนที่ดีที่ถูกล้มใบหนึ่งหลังจากที่อื่นและพวกเขาจะได้เห็น แสงในพระราชวังถูกนำออกมาในลักษณะเดียวกัน และอีกานำ Gerda เล็ก ๆ น้อย ๆ ไปที่ประตูด้านหลังซึ่งยืนแง้ม Oh! วิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหัวใจ Gerda เอาชนะกับความวิตกกังวลและความปรารถนา; มันเป็นเพียงราวกับว่าเธอกำลังจะทำบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้องและยังเธอเพียงต้องการที่จะทราบว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นเคย์ "มันจะต้องเป็นเขา" เธอคิดว่า "ด้วยตาที่ชัดเจนเหล่านั้นและที่ผมยาว." เธออาจจินตนาการที่เธอเห็นเขายิ้มให้เธอในขณะที่เขาใช้ในการที่บ้านเมื่อพวกเขานั่งอยู่ในหมู่ดอกกุหลาบ แน่นอนเขาจะดีใจที่ได้เห็นเธอและจะได้ยินสิ่งที่เป็นระยะทางยาวที่เธอได้มาเพื่อประโยชน์ของเขาและต้องรู้วิธีขอโทษพวกเขาได้รับที่บ้านเพราะเขาไม่ได้กลับมา โอ้สิ่งที่มีความสุขและยังกลัวเธอรู้สึก! ตอนนี้พวกเขาบนบันไดและในตู้ขนาดเล็กที่ด้านบนโคมไฟถูกเผาไหม้ ในช่วงกลางของพื้นยืนอีกาเชื่องหันหัวของเธอจากทางด้านข้างและจ้องที่ Gerda ที่ curtseyed เป็นคุณยายของเธอได้สอนให้เธอทำ.
"คู่หมั้นของฉันได้พูดอย่างมากเพื่อให้คุณผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉัน กล่าวว่า "อีกาเชื่อง" ชีวิตประวัติของคุณ Vita ในขณะที่มันอาจจะเรียกว่าเป็นสัมผัสมาก ถ้าคุณจะใช้หลอดไฟที่ผมจะเดินก่อนที่คุณจะ เราจะตรงไปตามทางนี้แล้วเราจะตอบสนองความไม่มีใคร. "
"มันดูเหมือนว่าฉันเป็นถ้าใครอยู่เบื้องหลังเรา" กล่าวว่า Gerda เป็นบางสิ่งบางอย่างวิ่งเธอเหมือนเงาบนผนังแล้วม้าบินวิญญาณ และขาบางล่าสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษบนหลังม้า glided เธอเหมือนเงาบนผนัง.
"พวกเขาเป็นเพียงความฝัน" กล่าวว่าอีกา "พวกเขาจะมาดึงข้อมูลความคิดของคนที่ดีออกล่าสัตว์."
" ทั้งหมดที่ดีกว่าสำหรับเราจะสามารถที่จะมองพวกเขาในห้องนอนของพวกเขาอย่างปลอดภัยมากขึ้น ผมหวังว่าเมื่อคุณสูงขึ้นเพื่อเป็นเกียรติและความโปรดปรานของคุณจะแสดงการเต้นของหัวใจขอบคุณ. "
"คุณอาจจะค่อนข้างแน่ใจว่า" กล่าวว่าอีกาจากป่า.
ตอนนี้พวกเขาเข้ามาในห้องโถงแรกผนังซึ่งแขวน ด้วยผ้าซาตินสีกุหลาบปักด้วยดอกไม้ประดิษฐ์ นี่คือความฝันอีกครั้ง flitted โดยพวกเขา แต่อย่างรวดเร็วจน Gerda ไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างอา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

erda ต้องพักอีกครั้ง และตรงข้ามกับที่เธอนั่ง เธอเห็นอีกาตัวใหญ่มากระโดดข้ามหิมะที่มีต่อเธอ เขายืนมองเธออยู่สักพัก แล้วเขาก็โดนหัวของเขาและกล่าวว่า " กากา , ; วันดี วันดี เขาออกเสียงคำอย่างชัดถ้อยชัดคำเท่าที่เขาจะทำได้ เพราะเขาตั้งใจจะใจดีกับผู้หญิงเล็กน้อยและเขาก็ถามเธอว่า เธอจะโดดเดี่ยวในโลกกว้าง .
คำตามลำพังเกอร์ดา เข้าใจได้เป็นอย่างดี และรู้ว่ามันแสดง ดังนั้นเธอจึงบอกให้กาเรื่องราวทั้งหมดในชีวิตของเธอ และการผจญภัยและถามเขา ถ้าเขาได้เห็นน้อย เค
กาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม กล่าวว่า " บางทีผมอาจจะ "
" ไม่ ! คุณคิดว่าคุณจะ ? " ร้องไห้ที่บ้านเล็ก ๆน้อย ๆ ,เธอจูบกับอีกา และกอดเขาเกือบตายด้วยความปิติยินดี .
" เบาๆ หน่อย ว่าอีกา " ผมเชื่อว่า ผมรู้ ฉันคิดว่ามันอาจจะน้อย เค แต่เขาก็ลืมคุณ โดยครั้งนี้เจ้าหญิง "
" เขาอาศัยอยู่กับเจ้าหญิง " ถามที่บ้าน .
" ใช่ ฟังนะ " ตอบกา " แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดภาษาของคุณถ้าคุณเข้าใจกา ' language1 แล้วผมจะอธิบายได้ดีกว่า คุณ ? "
" ไม่ ผมไม่เคยเรียน กล่าวว่า นอกจากนี้ " แต่ยายเข้าใจ และเคยพูดกับผม ฉันหวังว่าฉันได้เรียนรู้มัน "
" มันไม่สำคัญ " ตอบกา ; " ผมจะอธิบายเท่าที่ฉันทำได้ แม้ว่ามันจะมากทำ ; " และบอกว่าสิ่งที่เขาได้ยินมา" อาณาจักรที่เราอยู่ในตอนนี้ " เขากล่าว " มีชีวิตเจ้าหญิงที่เยี่ยมยอดฉลาดที่เธอได้อ่านหนังสือพิมพ์ทั้งหมดในโลก และลืมพวกเขามากเกินไป แต่เธอฉลาดมาก เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ของเธอ ซึ่งหลายคนบอกว่าไม่ได้เป็นที่น่าพอใจเป็นที่นั่งมักคิดว่า เธอเริ่มร้องเพลงที่เริ่มต้นในคำเหล่านี้ :
' ทำไมฉันถึงไม่แต่งงาน '
'why ไม่ได้จริงๆ ' เธอกล่าวและดังนั้นเธอตัดสินใจที่จะแต่งงาน ถ้าเธอสามารถหาสามีที่รู้ว่าสิ่งที่จะพูดเมื่อเขาได้พูด และไม่หนึ่งที่อาจจะดูใหญ่ เพราะมันน่าเบื่อ นางประกอบ นางกำนัลทั้งหมดเข้าด้วยกันในจังหวะของกลอง และเมื่อพวกเขาได้ยินว่าเธอเจตนาอยู่มาก . . .' เราดีใจที่จะได้ยินมัน บอกว่า เรากำลังพูดถึงมันเอง วันอื่น ๆ คุณอาจจะเชื่อว่า ทุก ๆคำที่ฉันบอกคุณเป็นจริงกล่าวว่า " อีกา " สำหรับผมมีเชื่องที่รักใครไปอย่างอิสระเกี่ยวกับวัง และเธอบอกฉันทั้งหมดนี้ " .
แน่นอนที่รักของเขาเป็น Crow " ขนนก flock together " และหนึ่งกาเลือกเสมอ
กาอีก" หนังสือพิมพ์ตีพิมพ์ทันที ด้วยเส้นขอบของหัวใจ และชื่อย่อของเจ้าหญิงของพวกเขา พวกเขาได้สังเกตเห็นว่าชายหนุ่มที่หล่อทุกฟรีเพื่อเข้าชม ปราสาท และพูดกับเจ้าหญิง และคนที่จะตอบเสียงดังพอที่จะได้ยิน เมื่อพูดถึง การทำให้ตัวเองค่อนข้างที่บ้านในพระราชวัง ;แต่คนที่พูดที่ดีที่สุดจะได้รับเลือกเป็นสามีให้เจ้าหญิง ใช่ ใช่ คุณอาจเชื่อฉัน , มันคือทั้งหมดที่เป็นจริงขณะที่ผมนั่งอยู่ที่นี่ กล่าวว่า อีกา " คนเข้ามาในฝูงชน มีการจัดการที่ดีของการบด วิ่งไปวิ่งมา แต่ไม่มีใครทำสำเร็จ ในวันแรกหรือวันที่ 2 พวกเขาทั้งหมดจะสามารถพูดได้เป็นอย่างดี ในขณะที่พวกเขาอยู่ในถนน