เมื่อถึงวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 เ

เมื่อถึงวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 เหนือ จะมีประเพณีตักน้ำทิพย์จากดอยขะม้อเพื่อนำไปสรงน้ำพระบรมธาตุเจ้าหริภุญชัยเป็นประจำทุกปี น้ำจากบ่อน้ำทิพย์ดอยขะม้อถือได้ว่าเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ประจำเมืองลำพูน

มีตำนานเล่าขานถึงบ่อน้ำทิพย์แห่งดอยขะม้อไว้ว่า เมื่อครั้งพุทธกาล พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เสด็จจาริกไปเผยแพร่พระพุทธศาสนาในที่ต่าง ๆ เมื่อพระพุทธองค์ทรงห้างบาตรเสร็จจึงออกบิณฑบาตรไปตามหมู่บ้านต่าง ๆ แล้วไปแวะพักฉันท์อาหารบนยอดดอยขะม้อ เมื่อฉันท์อาหารเสร็จไม่มีน้ำเสวย จึงโปรดให้พระอานนท์ไปตักน้ำยังลำห้วยแห่งหนึ่งทางทิศเหนือของดอยขะม้อ เมื่อพระอานนท์ไปถึงลำห้วยนั้น ก็ตีบตันไปหมดไม่สามารถตักน้ำไปจึงกลับมากราบทูลพระพุทธองค์ให้ทรงทราบ พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า ภายภาคหน้าคนทั้งหลายจะเรียกลำห้วยแห่งนี้ว่า “แม่ตีบ” พระอานนท์จึงไปยังลำห้วยอีกแห่งหนึ่งทางทิศใต้ของดอยขะม้อ บังเอิญมีเกวียนผ่านไปมาทำให้น้ำในลำห้วยนี้ขุ่น พระอานนท์รอ (ท่า) ในภาษาล้านนา แปลว่า “รอ” อยู่เป็นเวลานานน้ำก็ไม่ใสสักทีจึงกลับไปทูลพระพุทธองค์ พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า ภายภาคหน้าคนทั้งหลายจะเรียกลำธารนี้ว่า “แม่ท่า” ภายหลังเปลี่ยนเป็น “แม่ทา” พระอานนท์จึงไปยังหนองน้ำแห่งหนึ่งทางด้านทิศตะวันตกของดอยนี้ เมื่อไปถึงพญานาคที่รักษาหนองน้ำบันดาลให้น้ำแห้งไปหมดไม่สามารถตัดน้ำได้ พระพุทธองค์จึงตรัสว่าต่อไปคนจะเรียกหนองน้ำนี้ว่า “หนองแล้ง” เมื่อเป็นดังนั้นพระพุทธองค์จึงอธิษฐานถึงบารมีทานแล้วใช้นิ้วพระหัตถ์กดลงบนแผ่นดิน ฉับพลันก็มีน้ำพุ่งขึ้นมาให้เสวยได้สมพระทัย พระพุทธองค์จึงตรัสว่า “ดูกร อานนท์ เมื่อตถาคตเสด็จดับขันธ์ปรินิพพานไปแล้ว ธาตุของตถาคตจะไปตั้งอยู่ใจกลางเมืองหริภุญชัย ในสมัยพระยาอาทิตยราชแล้วคนทั้งหลายจักตักเอาน้ำแห่งนี้ไปสรงพระธาตุของตถาคต”‘

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อถึงวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 เหนือ เมื่อครั้งพุทธกาล ๆ ๆ เมื่อฉันท์อาหารเสร็จไม่มีน้ำเสวย เมื่อพระอานนท์ไปถึงลำห้วยนั้น พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า "แม่ตีบ" พระอานนท์รอ (ท่า) ในภาษาล้านนาแปลว่า "รอ" พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า "แม่ท่า" ภายหลังเปลี่ยนเป็น "แม่ทา" "หนองแล้ง" พระพุทธองค์จึงตรัสว่า "ดูกรอานนท์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อถึงวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 เหนือจะมีประเพณีตักน้ำทิพย์จากดอยขะม้อเพื่อนำไปสรงน้ำพระบรมธาตุเจ้าหริภุญชัยเป็นประจำทุกปีน้ำจากบ่อน้ำทิพย์ดอยขะม้อถือได้ว่าเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ประจำเมืองลำพูนมีตำนานเล่าขานถึงบ่อน้ำทิพย์แห่งดอยขะม้อไว้ว่าเมื่อครั้งพุทธกาลพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เสด็จจาริกไปเผยแพร่พระพุทธศาสนาในที่ต่างจะไม่มีเมื่อพระพุทธองค์ทรงห้างบาตรเสร็จจึงออกบิณฑบาตรไปตามหมู่บ้านต่างแล้วไปแวะพักฉันท์อาหารบนยอดดอยขะม้อเมื่อฉันท์อาหารเสร็จไม ่มีน้ำเสวยจึงโปรดให้พระอานนท์ไปตักน้ำยังลำห้วยแห่งหนึ่งทางทิศเหนือของดอยขะม้อเมื่อพระอานนท์ไปถึงลำห้วยนั้นก็ตีบตันไปหมดไม่สามารถตักน้ำไปจึงกลับมากราบทูลพระพุทธองค์ให้ทรงทราบพระพุทธองค์ทรงตรัสว่าภายภาคหน้าคนทั้งหลายจะเรียกลำห้วยแห่งนี้ว่า " แม่ตีบ " พร ะอานนท์จึงไปยังลำห้วยอีกแห่งหนึ่งทางทิศใต้ของดอยขะม้อบังเอิญมีเกวียนผ่านไปมาทำให้น้ำในลำห้วยนี้ขุ่นพระอานนท์รอ ( ท่า ) ในภาษาล้านนาแปลว่า " รอ " อยู่เป็นเวลานานน้ำก็ไม่ใสสักทีจึงกลับไปทูลพระพุทธองค์พระพุทธองค์ทรงตรัสว่าภายภาคหน้าคนทั้งหลายจะเรียกลำธารนี้ว่ า " แม่ท่า " ภายหลังเปลี่ยนเป็น " แม่ทา " พระอานนท์จึงไปยังหนองน้ำแห่งหนึ่งทางด้านทิศตะวันตกของดอยนี้เมื่อไปถึงพญานาคที่รักษาหนองน้ำบันดาลให้น้ำแห้งไปหมดไม่สามารถตัดน้ำได้พระพุทธองค์จึงตรัสว่าต่อไปคนจะเรียกหนองน้ำนี้ว่า " หนองแล้ง " เมื่อเป็นดังนั้นพระพุทธองค ์จึงอธิษฐานถึงบารมีทานแล้วใช้นิ้วพระหัตถ์กดลงบนแผ่นดินฉับพลันก็มีน้ำพุ่งขึ้นมาให้เสวยได้สมพระทัยพระพุทธองค์จึงตรัสว่า " ดูกรอานนท์เมื่อตถาคตเสด็จดับขันธ์ปรินิพพานไปแล้วธาตุของตถาคตจะไปตั้งอยู่ใจกลางเมืองหริภุญชัยในสมัยพระยาอาทิตยราชแล้วคนทั้งหลายจัก ตักเอาน้ำแห่งนี้ไปสรงพระธาตุของตถาคต "