The principle of antivenom is based

The principle of antivenom is based on that of vaccines, developed by Edward Jenner; however, instead of inducing immunity in the patient directly, it is induced in a host animal and the hyperimmunized serum is transfused into the patient.
Antivenoms can be classified into monovalent (when they are effective against a single species' venom) or polyvalent (when they are effective against a range of species, or several different species at the same time). The first antivenom for snakes (called an anti-ophidic serum) was developed by Albert Calmette, a French scientist of the Pasteur Institute working at its Indochine branch in 1895, against the Indian Cobra (Naja naja). In 1901, Vital Brazil, working at the Instituto Butantan in São Paulo, Brazil, developed the first monovalent and polyvalent antivenoms for Central and South American Crotalus and Bothrops genera, as well as for certain species of venomous spiders, scorpions, and frogs.
Antivenoms for therapeutic use are often preserved as freeze-dried ampoules, but some are available only in liquid form and must be kept refrigerated. They are not immediately inactivated by heat, however, so a minor gap in the cold chain is not disastrous. The majority of antivenoms (including all snake antivenoms) are administered intravenously; however, stonefish and redback spider antivenoms are given intramuscularly. The intramuscular route has been questioned in some situations as not uniformly effective.[3]
Antivenoms bind to and neutralize the venom, halting further damage, but do not reverse damage already done. Thus, they should be administered as soon as possible after the venom has been injected, but are of some benefit as long as venom is present in the body. Since the advent of antivenoms, some bites which were previously invariably fatal have become only rarely fatal provided that the antivenom is administered soon enough.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลักการของ antivenom ตามที่รู้ พัฒนา โดยเอดเวิร์ด อย่างไรก็ตาม แทน inducing ภูมิคุ้มกันในผู้ป่วยโดยตรง มันไม่เกิดในสัตว์โฮสต์ และซีรั่ม hyperimmunized เป็น transfused ในผู้ป่วยAntivenoms สามารถจัดประเภทเป็น monovalent (เมื่อพวกเขามีประสิทธิภาพกับพิษของชนิดหนึ่ง) หรือ polyvalent (เมื่อพวกเขามีประสิทธิภาพกับหลากหลายชนิด หรือหลายต่างชนิดกัน) Antivenom แรกสำหรับงู (เรียกว่าเป็นเซรั่มต่อต้าน-ophidic) ได้รับการพัฒนา โดยอัลเบิร์ต Calmette นักวิทยาศาสตร์ฝรั่งเศสสถาบันปาสเตอร์ทำงานที่สาขาอินโดจีนในปีค.ศ. 1895 เพื่อ กับงูเห่าอินเดีย (Naja naja) ใน 1901 บราซิลที่สำคัญ การทำงานที่ Instituto Butantan เซาเปาลู บราซิล พัฒนา antivenoms ที่ monovalent และ polyvalent ที่แรกกลาง และอเมริกาใต้งู และ Bothrops สกุล รวมทั้งบางพันธุ์มากแมงมุม แมงป่อง และกบAntivenoms สำหรับใช้รักษาโรคที่มีเก็บมักจะเป็นกรอบ ampoules แต่บางคนมีเฉพาะในแบบฟอร์มสภาพคล่อง และต้องเก็บตู้เย็นและ พวกเขาจะไม่ทันทียกเลิก ด้วยความร้อน ไร ดังนั้นช่องว่างเล็กน้อยในเย็นไม่ร้าย บริหารส่วนใหญ่ (รวมทั้งหมดงู antivenoms) antivenoms intravenously อย่างไรก็ตาม antivenoms แมงมุม stonefish และ redback ได้เข้ากล้ามเนื้อ บาดทะยักจากกระบวนการผลิตมีการสอบสวนในบางกรณีเป็นผลไม่สม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียง [3]Antivenoms และผูกกับแก้พิษ ทำลาย ยุติการทำงาน แต่กลับทำความเสียหาย ดังนั้น พวกเขาควรจะบริหารโดยเร็วที่สุดหลังจากพิษได้การฉีด แต่จะเป็นประโยชน์ตราบใดที่พิษอยู่ในร่างกาย ตั้งแต่ถือกำเนิด antivenoms บางกัดซึ่งก่อนหน้านี้ร้ายแรงคงเส้นคงวาได้กลายเป็นเพียงไม่ค่อยร้ายแรงได้จัดการ antivenom ที่เร็วพอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักการของวัคซีนจะขึ้นอยู่กับว่าวัคซีนที่พัฒนาโดยเอ็ดเวิร์ดเจนเนอร์นั้น แต่แทนที่จะกระตุ้นให้เกิดภูมิคุ้มกันในผู้ป่วยโดยตรงก็จะเหนี่ยวนำให้เกิดในสัตว์ที่เป็นเจ้าภาพและซีรั่ม hyperimmunized จะถ่ายในผู้ป่วย.
Antivenoms สามารถแบ่งได้เป็น monovalent (เมื่อพวกเขามีประสิทธิภาพต่อต้านพิษชนิดเดียว) หรือ polyvalent (เมื่อ พวกเขาจะมีผลต่อช่วงของชนิดหรือสายพันธุ์ที่แตกต่างกันในเวลาเดียวกัน) วัคซีนครั้งแรกสำหรับงู (ที่เรียกว่าเซรั่มต่อต้าน ophidic) ได้รับการพัฒนาโดยอัลเบิร์ Calmette นักวิทยาศาสตร์ชาวฝรั่งเศสของสถาบันปาสเตอร์ทำงานที่สาขาอินโดจีนในปี 1895 กับงูเห่าอินเดีย (งูจงอางงูจงอาง) ในปี 1901 ที่สำคัญบราซิลทำงานที่สถาบัน Butantan ในเซาเปาโล, บราซิล, พัฒนา monovalent ครั้งแรกและ antivenoms polyvalent สำหรับภาคกลางและอเมริกาใต้ Crotalus และ Bothrops จำพวกเช่นเดียวกับบางชนิดของแมงมุมพิษแมลงป่องและกบ.
Antivenoms สำหรับการใช้งานในการรักษาจะถูกเก็บไว้มักจะเป็นหลอดแห้ง แต่บางคนที่มีอยู่เฉพาะในรูปแบบของเหลวและจะต้องเก็บไว้ในตู้เย็น พวกเขาจะไม่ใช้งานได้ทันทีโดยความร้อน แต่เพื่อให้มีช่องว่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ในห่วงโซ่เย็นไม่หายนะ ส่วนใหญ่ของ antivenoms (รวมทุก antivenoms งู) จะฉีดเข้าเส้นเลือดดำ; แต่ antivenoms Stonefish และแมงมุมเร้ดแบ็คจะได้รับกล้ามเนื้อ เส้นทางเข้ากล้ามเนื้อได้รับการสอบสวนในสถานการณ์บางอย่างที่ไม่ได้มีประสิทธิภาพอย่างสม่ำเสมอ. [3]
Antivenoms ผูกและต่อต้านพิษลังเลเกิดความเสียหายต่อ แต่ไม่ได้กลับความเสียหายทำมาแล้ว ดังนั้นพวกเขาควรจะบริหารโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้หลังจากพิษที่ได้รับการฉีด แต่เป็นประโยชน์บางตราบเท่าที่เป็นพิษอยู่ในร่างกาย ตั้งแต่การถือกำเนิดของ antivenoms บางกัดซึ่งเป็นอันตรายถึงชีวิตก่อนหน้านี้อย่างสม่ำเสมอได้กลายเป็นเพียงแทบตายให้วัคซีนเป็นยาเร็วพอ