Main componentsThe global carbon cy

Main components
The global carbon cycle is now usually divided into the following major reservoirs of carbon interconnected by pathways of exchange:

The atmosphere
The terrestrial biosphere
The oceans, including dissolved inorganic carbon and living and non-living marine biota
The sediments, including fossil fuels, fresh water systems and non-living organic material, such as soil carbon
The Earth's interior, carbon from the Earth's mantle and crust. These carbon stores interact with the other components through geological processes
The carbon exchanges between reservoirs occur as the result of various chemical, physical, geological, and biological processes. The ocean contains the largest active pool of carbon near the surface of the Earth.[2] The natural flows of carbon between the atmosphere, ocean, and sediments is fairly balanced, so that carbon levels would be roughly stable without human influence.[4]

Atmosphere[edit]
Main article: Atmospheric carbon cycle
Carbon in the earth's atmosphere exists in two main forms: carbon dioxide and methane. Both of these gases absorb and retain heat in the atmosphere and are partially responsible for the greenhouse effect. Methane produces a large greenhouse effect per volume as compared to carbon dioxide, but it exists in much lower concentrations and is more short-lived than carbon dioxide, making carbon dioxide the more important greenhouse gas of the two.[5]

Carbon dioxide leaves the atmosphere through photosynthesis, thus entering the terrestrial and oceanic biospheres. Carbon dioxide also dissolves directly from the atmosphere into bodies of water (oceans, lakes, etc.), as well as dissolving in precipitation as raindrops fall through the atmosphere. When dissolved in water, carbon dioxide reacts with water molecules and forms carbonic acid, which contributes to ocean acidity. It can then be absorbed by rocks through weathering. It also can acidify other surfaces it touches or be washed into the ocean.[6]

Human activity over the past two centuries has significantly increased the amount of carbon in the atmosphere, mainly in the form of carbon dioxide, both by modifying ecosystems' ability to extract carbon dioxide from the atmosphere and by emitting it directly, e.g., by burning fossil fuels and manufacturing concrete.[2]

Terrestrial biosphere[edit]
Main article: Terrestrial biological carbon cycle
The terrestrial biosphere includes the organic carbon in all land-living organisms, both alive and dead, as well as carbon stored in soils. About 500 gigatons of carbon are stored above ground in plants and other living organisms,[4] while soil holds approximately 1,500 gigatons of carbon.[7] Most carbon in the terrestrial biosphere is organic carbon, while about a third of soil carbon is stored in inorganic forms, such as calcium carbonate.[8] Organic carbon is a major component of all organisms living on earth. Autotrophs extract it from the air in the form of carbon dioxide, converting it into organic carbon, while heterotrophs receive carbon by consuming other organisms.Because carbon uptake in the terrestrial biosphere is dependent on biotic factors, it follows a diurnal and seasonal cycle. In CO2 measurements, this cycle is often called a Keeling curve[citation needed]. It is strongest in the northern hemisphere, because this hemisphere has more land mass than the southern hemisphere and thus more room for ecosystems to absorb and emit carbon.

Carbon leaves the terrestrial biosphere in several ways and on different time scales. The combustion or respiration of organic carbon releases it rapidly into the atmosphere. It can also be exported into the oceans through rivers or remain sequestered in soils in the form of inert carbon. Carbon stored in soil can remain there for up to thousands of years before being washed into rivers by erosion or released into the atmosphere through soil respiration. Between 1989 and 2008 soil respiration increased by about 0.1% per year.[9] In 2008, the global total of CO2 released from the soil reached roughly 98 billion tonnes, about 10 times more carbon than humans are now putting into the atmosphere each year. There are a few plausible explanations for this trend, but the most likely explanation is that increasing temperatures have increased rates of decomposition of soil organic matter, which has increased the flow of CO2. The length of carbon sequestering in soil is dependent on local climatic conditions and thus changes in the course of climate change. From pre-industrial era to 2010, the terrestrial biosphere represented a net source of atmospheric CO2 prior to 1940, switching subsequently to a net sink.[10]

Oceans[edit]
Main article: Oceanic carbon cycle
Oceans contain the greatest quantity of actively cycled carbon in this world and are second only to the lithosphere in the amount of carbon they store.[2] The oceans' surface layer holds large amounts of dissolved organic carbon that is exchanged rapidly with the atmosphere. The deep layer's concentration of dissolved inorganic carbon (DIC) is about 15% higher than that of the surface layer.[11] DIC is stored in the deep layer for much longer periods of time.[4] Thermohaline circulation exchanges carbon between these two layers.[2]

Carbon enters the ocean mainly through the dissolution of atmospheric carbon dioxide, which is converted into carbonate. It can also enter the oceans through rivers as dissolved organic carbon. It is converted by organisms into organic carbon through photosynthesis and can either be exchanged throughout the food chain or precipitated into the ocean's deeper, more carbon rich layers as dead soft tissue or in shells as calcium carbonate. It circulates in this layer for long periods of time before either being deposited as sediment or, eventually, returned to the surface waters through thermohaline circulation.[4]

Oceanic absorption of CO2 is one of the most important forms of carbon sequestering limiting the human-caused rise of carbon dioxide in the atmosphere. However, this process is limited by a number of factors. Because the rate of CO2 dissolution in the ocean is dependent on the weathering of rocks and this process takes place slower than current rates of human greenhouse gas emissions, ocean CO2 uptake will decrease in the future.[2] CO2 absorption also makes water more acidic, which affects ocean biosystems. The projected rate of increasing oceanic acidity could slow the biological precipitation of calcium carbonates, thus decreasing the ocean's capacity to absorb carbon dioxide.[12][13]

Geological carbon cycle[edit]
The geologic component of the carbon cycle operates slowly in comparison to the other parts of the global carbon cycle. It is one of the most important determinants of the amount of carbon in the atmosphere, and thus of global temperatures.[14]

Most of the earth's carbon is stored inertly in the earth's lithosphere.[2] Much of the carbon stored in the earth's mantle was stored there when the earth formed.[15] Some of it was deposited in the form of organic carbon from the biosphere.[16] Of the carbon stored in the geosphere, about 80% is limestone and its derivatives, which form from the sedimentation of calcium carbonate stored in the shells of marine organisms. The remaining 20% is stored as kerogens formed through the sedimentation and burial of terrestrial organisms under high heat and pressure. Organic carbon stored in the geosphere can remain there for millions of years.[14]

Carbon can leave the geosphere in several ways. Carbon dioxide is released during the metamorphosis of carbonate rocks when they are subducted into the earth's mantle. This carbon dioxide can be released into the atmosphere and ocean through volcanoes and hotspots.[15] It can also be removed by humans through the direct extraction of kerogens in the form of fossil fuels. After extraction, fossil fuels are burned to release energy, thus emitting the carbon they store into the atmosphere.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนประกอบหลักวัฏจักรคาร์บอนทั่วโลกขณะนี้มักจะแบ่งออกเป็นระยะสั้นหลักต่อไปนี้ของคาร์บอนที่เข้าใจหลักของอัตราแลกเปลี่ยน:บรรยากาศชีวบริเวณภาคพื้นมหาสมุทร รวมถึงคาร์บอนละลายอนินทรีย์และชีวิต และ ชีวิตไม่ใช่สิ่งที่ทะเลคาร์บอนของดินตะกอน รวมทั้งเชื้อเพลิงฟอสซิล ระบบน้ำสด และ วัสดุอินทรีย์ที่ไม่ใช่นั่งเล่น เช่นภายในของโลก คาร์บอนจากหิ้งและเปลือกโลก ร้านค้าคาร์บอนเหล่านี้โต้ตอบกับคอมโพเนนต์อื่นผ่านกระบวนการธรณีวิทยาแลกเปลี่ยนระหว่างปริมาณคาร์บอนเกิดขึ้นเป็นผลลัพธ์ของกระบวนการทางเคมี กายภาพ ธรณีวิทยา และชีวภาพต่าง ๆ ทะเลประกอบด้วยสระว่ายน้ำใช้งานที่ใหญ่ที่สุดของคาร์บอนใกล้พื้นผิวโลก [2] ตามกระแสธรรมชาติของคาร์บอนระหว่างบรรยากาศ มหาสมุทร และตะกอนจะค่อนข้างสมดุล เพื่อให้ระดับของคาร์บอนจะมีเสถียรภาพอย่างคร่าว ๆ ไม่ มีอิทธิพลต่อมนุษย์ [4]บรรยากาศ [แก้ไข]บทความหลัก: บรรยากาศวัฏจักรคาร์บอนคาร์บอนในบรรยากาศของโลกมีอยู่สองแบบหลัก: ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และมีเทน ทั้งก๊าซเหล่านี้ดูดซับ และเก็บความร้อนในบรรยากาศ และมีบางส่วนชอบเรือนกระจก มีเทนทำให้เกิดเรือนกระจกเป็นใหญ่ต่อปริมาณเมื่อเทียบกับก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ แต่อยู่ในความเข้มข้นต่ำกว่ามาก และช่วงสั้น ๆ มากขึ้นกว่าก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ทำให้ก๊าซเรือนกระจกสำคัญสอง [5]ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ออกจากบรรยากาศผ่านการสังเคราะห์ด้วยแสง การป้อน biospheres ภาคพื้น และมหาสมุทรดังนั้น ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ยังละลายจากบรรยากาศโดยตรงเข้าไปในร่างกายของน้ำ (มหาสมุทร ทะเลสาบ ฯลฯ), และยุบในฝนขณะที่ฝนตกผ่านชั้นบรรยากาศ เมื่อละลายในน้ำ ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ทำปฏิกิริยากับโมเลกุลของน้ำ และใช้กรดคาร์บอนิก ซึ่งจะมีมหาสมุทร แล้วจะดูด โดยหินผ่านสภาพอากาศ มันยังสามารถ acidify อื่น ๆ พื้นผิวสัมผัส หรือจะล้างลงไป [6]กิจกรรมมนุษย์กว่าสองศตวรรษที่ผ่านมาได้เพิ่มจำนวนคาร์บอนในชั้นบรรยากาศ ส่วนใหญ่ในรูปของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ทั้ง โดยการปรับเปลี่ยนของระบบนิเวศความสามารถในการแยกก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์จากบรรยากาศ และเปล่งมันโดยตรง เช่น โดยการเผาไหม้เชื้อเพลิงฟอสซิล และการผลิตคอนกรีต [2]ชีวบริเวณภาคพื้น [แก้ไข]บทความหลัก: วัฏจักรคาร์บอนชีวภาพภาคพื้นชีวบริเวณภาคพื้นมีคาร์บอนอินทรีย์ในทั้งหมดที่ดินชีวิต มีชีวิตอยู่ และ ตาย และคาร์บอนในดินเนื้อปูน เก็บประมาณ 500 gigatons ของคาร์บอนเหนือพื้นดินในพืชและอื่น ๆ ชีวิต, [4] ในขณะดินมีคาร์บอนประมาณ 1500 gigatons [7] คาร์บอนในชีวบริเวณภาคพื้นส่วนใหญ่เป็นคาร์บอนอินทรีย์ ขณะเก็บอยู่ในฟอร์มอนินทรีย์ เช่นแคลเซียมคาร์บอเนตประมาณหนึ่งในสามของคาร์บอนในดิน [8] อินทรีย์คาร์บอนเป็นองค์ประกอบสำคัญของสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตบนโลก Autotrophs แยกมันจากอากาศในรูปของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ แปลงเป็นอินทรีย์คาร์บอน ขณะ heterotrophs ได้รับคาร์บอน โดยใช้สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เนื่องจากการดูดซับคาร์บอนในชีวบริเวณภาคพื้นจะขึ้นอยู่กับปัจจัย biotic เป็นไปตามวงจร diurnal และตามฤดูกาล ในวัด CO2 วงจรนี้จะมักเรียกว่าเส้นโค้งคีลิง [ต้องการอ้างอิง] ได้รัดกุมที่สุดในซีกโลกเหนือ เนื่องจากซีกโลกนี้มีมากกว่ามวลแผ่นดินมากกว่าซีกโลกใต้และดังมากในระบบนิเวศเพื่อดูดซับ และคายคาร์บอนคาร์บอนจากชีวบริเวณภาคพื้น ในหลายวิธี และ ในเวลาที่แตกต่างกัน เผาไหม้หรือหายใจของอินทรีย์คาร์บอนออกมันอย่างรวดเร็วในบรรยากาศ มันยังสามารถส่งออกไปยังมหาสมุทรผ่านแม่น้ำ หรือปล่อยในดินเนื้อปูนยังคงอยู่ในรูปของคาร์บอน inert คาร์บอนในดินสามารถยังคงมีถึงพัน ๆ ปีก่อนถูกล้างในแม่น้ำ โดยการกัดเซาะ หรือปล่อยบรรยากาศผ่านทางดินหายใจ ระหว่างปี 1989 และ 2551 ดินหายใจเพิ่มขึ้นประมาณ 0.1% ต่อปี [9] ในปี 2008 จำนวน CO2 ที่ปล่อยออกมาจากดินถึงประมาณ 98 ล้านตัน คาร์บอนประมาณ 10 เท่ากว่ามนุษย์โลกอยู่ตอนนี้ใส่บรรยากาศแต่ละปี มีคำอธิบายที่เป็นไปได้ไม่กี่แนวโน้มนี้ แต่คำอธิบายมักจะเพิ่มอุณหภูมิได้เพิ่มอัตราการเน่าของดินอินทรีย์ ซึ่งมีเพิ่มการไหลเวียนของ CO2 ความยาวของแนวคาร์บอนในดินขึ้นอยู่กับเงื่อนไข climatic ท้องถิ่น และทำ การเปลี่ยนแปลงในหลักสูตรการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ จากยุคอุตสาหกรรมไป 2010 ชีวบริเวณภาคพื้นแสดงแหล่งที่มาของ CO2 บรรยากาศก่อน 1940 สลับไปมายังอ่างสุทธิสุทธิ [10]มหาสมุทร [แก้ไข]บทความหลัก: วัฏจักรคาร์บอนมหาสมุทรมหาสมุทรประกอบด้วยปริมาณของคาร์บอนที่ล้มอย่างในโลกนี้มากที่สุด และที่สองเท่ากับธรณีภาคจำนวนคาร์บอนที่เก็บ [2] ชั้นพื้นผิวของมหาสมุทรมีจำนวนมากละลายอินทรีย์คาร์บอนที่มีการแลกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วกับบรรยากาศ ประมาณ 15% สูงกว่าที่ชั้นผิวชั้นลึกเข้มข้นละลายอนินทรีย์คาร์บอน (ดิ๊กส) ได้ [11] ดิ๊กสอยู่ในชั้นลึกมากระยะเวลานาน [4] Thermohaline คาร์บอนแลกเปลี่ยนหมุนเวียนระหว่างชั้นสองเหล่านี้ [2]คาร์บอนเข้าสู่มหาสมุทรส่วนใหญ่ผ่านการยุบของบรรยากาศคาร์บอนไดออกไซด์ ซึ่งจะถูกแปลงเป็นคาร์บอเนต นอกจากนี้มันยังสามารถป้อนมหาสมุทรผ่านแม่น้ำเป็นอินทรีย์คาร์บอนละลาย มันแปลง โดยสิ่งมีชีวิตเป็นคาร์บอนอินทรีย์ผ่านการสังเคราะห์ด้วยแสง และสามารถจะเปลี่ยนตลอดห่วงโซ่อาหาร หรือตะกอนในท้องทะเลลึก เพิ่มเติมคาร์บอนริชชั้นเนื้อเยื่อที่ตายแล้วนุ่ม หรือ ในเปลือกหอยเป็นแคลเซียมคาร์บอเนต มันหมุนเวียนในชั้นนี้สำหรับระยะเวลาก่อนการฝากเป็นตะกอน หรือ ในที่สุด ส่งกลับไปยังผิวน้ำผ่านหมุนเวียน thermohaline นาน [4]ดูดซึม CO2 มหาสมุทรเป็นหนึ่งแนวจำกัดบุคคลเกิดเพิ่มขึ้นของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในบรรยากาศคาร์บอนรูปแบบสำคัญที่สุด อย่างไรก็ตาม กระบวนการนี้ถูกจำกัด โดยปัจจัย เนื่องจากอัตราการยุบ CO2 ในมหาสมุทรขึ้นอยู่กับ สภาพอากาศของหินและกระบวนการนี้เกิดขึ้นช้ากว่าอัตราปัจจุบันของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่มนุษย์ มหาสมุทรดูดซับ CO2 จะลดลงในอนาคต [2] ดูดซึม CO2 นอกจากนี้ยังช่วยให้น้ำเปรี้ยวมากขึ้น ซึ่งมีผลกระทบต่อทะเล biosystems คาดการณ์อัตราเพิ่มว่ามหาสมุทรไม่ช้าฝนชีวภาพของแคลเซียม carbonates จึง ลดกำลังการผลิตของการดูดซับก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ [12] [13]วัฏจักรคาร์บอนธรณีวิทยา [แก้ไข]ส่วนธรณีวิทยาของวัฏจักรคาร์บอนทำงานช้าลง โดยส่วนอื่น ๆ ของวงจรคาร์บอนทั่วโลก มันเป็นหนึ่งของดีเทอร์มิแนนต์สำคัญจำนวน ของคาร์บอนในชั้นบรรยากาศ และดังนั้นอุณหภูมิโลก [14]คาร์บอนของโลกส่วนใหญ่ถูกเก็บ inertly ในธรณีภาคของโลก [2] มากของคาร์บอนที่เก็บไว้ในหิ้งของโลกถูกเก็บมีเมื่อโลกเกิดขึ้น [15] บางอย่างก็ถูกฝากในรูปของอินทรีย์คาร์บอนจากชีวบริเวณ [16] ของคาร์บอนเก็บไว้ใน geosphere ประมาณ 80% เป็นหินปูนและอนุพันธ์ ฟอร์มใดจากการตกตะกอนของแคลเซียมคาร์บอเนตในเปลือกของสิ่งมีชีวิตทางทะเล 20% ที่เหลือจะถูกเก็บไว้เป็น kerogens ที่เกิดขึ้นผ่านการตกตะกอนและการฝังศพของสิ่งมีชีวิตดวงภายใต้ความร้อนสูงและความดัน เก็บใน geosphere คาร์บอนอินทรีย์สามารถยังคงมีนับล้านปี [14]คาร์บอนสามารถปล่อย geosphere ในหลายวิธี คุณสามารถปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในระหว่างการเปลี่ยนแปลงของหินคาร์บอเนตเมื่อพวกเขากำลัง subducted ในหิ้งของโลก สามารถออกนี้คาร์บอนไดออกไซด์ในบรรยากาศและมหาสมุทรผ่านภูเขาไฟและฮอตสปอ [15] จะสามารถถูกเอาออก โดยมนุษย์ผ่านการสกัดโดยตรง kerogens ในรูปของเชื้อเพลิงฟอสซิล หลังจากสกัด เชื้อเพลิงฟอสซิลจะเขียนจะปล่อยพลังงาน จึง เปล่งคาร์บอนที่จะเก็บบรรยากาศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนประกอบหลักวงจรคาร์บอนทั่วโลกอยู่ในขณะนี้มักจะแบ่งออกเป็นอ่างเก็บน้ำที่สำคัญของคาร์บอนเชื่อมต่อกับทางเดินของการแลกเปลี่ยน: บรรยากาศชีวมณฑลบกมหาสมุทรรวมทั้งละลายคาร์บอนนินทรีย์และการใช้ชีวิตและทางทะเลที่ไม่มีชีวิตสิ่งมีชีวิตในตะกอนรวมทั้งเชื้อเพลิงฟอสซิลระบบน้ำจืดและไม่มีชีวิตอินทรีย์วัตถุเช่นคาร์บอนในดินโลกภายในคาร์บอนจากเสื้อคลุมของโลกและเปลือกโลก ร้านค้าคาร์บอนเหล่านี้มีปฏิสัมพันธ์กับส่วนประกอบอื่น ๆ ผ่านกระบวนการทางธรณีวิทยาแลกเปลี่ยนคาร์บอนระหว่างอ่างเก็บน้ำที่เกิดขึ้นเป็นผลมาจากสารเคมีต่างๆ ทางกายภาพทางธรณีวิทยาและกระบวนการทางชีวภาพ ทะเลมีสระว่ายน้ำที่ใช้งานที่ใหญ่ที่สุดของคาร์บอนที่อยู่ใกล้พื้นผิวของโลก. [2] กระแสตามธรรมชาติของคาร์บอนระหว่างบรรยากาศมหาสมุทรและตะกอนจะมีความสมดุลเป็นธรรมเพื่อให้ระดับคาร์บอนจะประมาณมั่นคงโดยไม่ต้องมีอิทธิพลต่อมนุษย์. [4 ] บรรยากาศ [แก้ไข] บทความหลัก: วัฏจักรคาร์บอนบรรยากาศคาร์บอนในชั้นบรรยากาศของโลกที่มีอยู่ในสองรูปแบบหลักคือก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และก๊าซมีเทน ทั้งสองก๊าซเหล่านี้ดูดซับและเก็บความร้อนในชั้นบรรยากาศและมีบางส่วนที่รับผิดชอบในการเกิดภาวะเรือนกระจก ก๊าซมีเทนเกิดภาวะเรือนกระจกขนาดใหญ่ต่อปริมาตรเมื่อเทียบกับก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ แต่มันมีอยู่ในระดับความเข้มข้นที่ต่ำกว่ามากและมีสั้นกว่าก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ทำให้ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ก๊าซเรือนกระจกที่สำคัญมากขึ้นของทั้งสอง. [5] คาร์บอนไดออกไซด์ใบ บรรยากาศที่ผ่านการสังเคราะห์จึงเข้า biospheres บนพื้นดินและมหาสมุทร ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ยังละลายโดยตรงจากบรรยากาศลงในแหล่งน้ำ (มหาสมุทร, ทะเลสาบ, ฯลฯ ) เช่นเดียวกับการละลายในการเร่งรัดเป็นเม็ดฝนตกผ่านชั้นบรรยากาศ เมื่อละลายในน้ำก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ทำปฏิกิริยากับโมเลกุลของน้ำและรูปแบบกรดคาร์บอซึ่งก่อให้เกิดความเป็นกรดของมหาสมุทร มันสามารถถูกดูดซึมโดยผ่านโขดหินผุกร่อน นอกจากนี้ยังสามารถทำให้เป็นกรดพื้นผิวอื่น ๆ ที่มันสัมผัสหรือถูกล้างลงไปในมหาสมุทร. [6] กิจกรรมของมนุษย์ในช่วงสองศตวรรษที่ผ่านมาได้อย่างมีนัยสำคัญเพิ่มขึ้นปริมาณของคาร์บอนไดออกไซด์ในชั้นบรรยากาศส่วนใหญ่อยู่ในรูปแบบของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ทั้งโดยการปรับเปลี่ยนความสามารถของระบบนิเวศ ' เพื่อดึงก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์จากบรรยากาศและเปล่งโดยตรงเช่นจากการเผาไหม้เชื้อเพลิงฟอสซิลและการผลิตคอนกรีต [2]. บกชีวมณฑล [แก้ไข] บทความหลัก: บกวัฏจักรคาร์บอนชีวภาพชีวมณฑลบกรวมถึงสารอินทรีย์คาร์บอนในที่ดินที่อยู่อาศัยชีวิตทั้งชีวิตอยู่และตายเช่นเดียวกับการจัดเก็บคาร์บอนในดิน ประมาณ 500 กิกะตันคาร์บอนจะถูกเก็บไว้บนพื้นดินในพืชและสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ [4] ในขณะที่ดินถือประมาณ 1,500 กิกะตันคาร์บอน. [7] คาร์บอนมากที่สุดในชีวมณฑลบกเป็นอินทรีย์คาร์บอนในขณะที่ประมาณหนึ่งในสามของคาร์บอนในดินจะถูกเก็บไว้ ในรูปแบบอนินทรีเช่นแคลเซียมคาร์บอเนต. [8] อินทรีย์คาร์บอนเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่บนโลก autotrophs สารสกัดจากอากาศในรูปแบบของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่แปลงมันเป็นอินทรีย์คาร์บอนในขณะที่ได้รับ heterotrophs คาร์บอนโดยการบริโภคอื่น ๆ การดูดซึมคาร์บอนไดออกไซด์ organisms.Because ในชีวมณฑลบกจะขึ้นอยู่กับปัจจัยทางชีววิทยามันตามรอบเวลากลางวันและตามฤดูกาล ในการตรวจวัด CO2, วงจรนี้มักจะเรียกว่าเส้นโค้งระนาว [อ้างจำเป็น] มันเป็นที่แข็งแกร่งที่สุดในซีกโลกเหนือซีกโลกนี้เพราะมีผืนแผ่นดินมากกว่าซีกโลกใต้และห้องจึงมากขึ้นสำหรับระบบนิเวศในการดูดซับและปล่อยคาร์บอน. คาร์บอนใบชีวมณฑลบกในหลายวิธีและบนตาชั่งเวลาที่แตกต่าง การเผาไหม้หรือการหายใจของออกอินทรีย์คาร์บอนมันอย่างรวดเร็วสู่ชั้นบรรยากาศ นอกจากนี้ยังสามารถส่งออกในมหาสมุทรผ่านแม่น้ำหรือยังคงทรัพย์ในดินในรูปแบบของคาร์บอนเฉื่อย คาร์บอนที่เก็บไว้ในดินจะยังคงอยู่ที่นั่นถึงเป็นพัน ๆ ปีก่อนที่จะถูกล้างลงในแม่น้ำจากการกัดเซาะหรือปล่อยออกสู่บรรยากาศการหายใจดิน ระหว่างปี 1989 และการหายใจดิน 2008 เพิ่มขึ้นประมาณ 0.1% ต่อปี. [9] ในปี 2008 รวมทั่วโลกของ CO2 ที่ปล่อยออกมาจากดินถึงประมาณ 98000000000 ตันประมาณ 10 ครั้งคาร์บอนมากกว่ามนุษย์ตอนนี้ใส่ลงในชั้นบรรยากาศในแต่ละปี . มีคำอธิบายที่เป็นไปได้น้อยสำหรับแนวโน้มนี้ แต่คำอธิบายที่มีแนวโน้มมากที่สุดคืออุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นมีการเพิ่มอัตราการสลายตัวของอินทรียวัตถุในดินซึ่งได้เพิ่มการไหลเวียนของ CO2 ที่มี ความยาวของคาร์บอน sequestering ในดินจะขึ้นอยู่กับสภาพภูมิอากาศในท้องถิ่นและทำให้การเปลี่ยนแปลงในหลักสูตรของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ จากยุคก่อนอุตสาหกรรม 2010, ชีวมณฑลบกเป็นตัวแทนของแหล่งสุทธิ CO2 บรรยากาศก่อนที่จะปี 1940 เปลี่ยนต่อมาจมสุทธิ [10]. มหาสมุทร [แก้ไข] บทความหลัก: มหาสมุทรวัฏจักรคาร์บอนมหาสมุทรมีปริมาณมากที่สุดของการขี่จักรยานอย่างแข็งขันคาร์บอนในโลกนี้และเป็นที่สองเท่านั้นที่เปลือกโลกจำนวนคาร์บอนพวกเขาเก็บได้. [2] ชั้นผิวมหาสมุทร 'ถือจำนวนมากละลายอินทรีย์คาร์บอนที่มีการแลกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วด้วยบรรยากาศ ความเข้มข้นชั้นลึกของคาร์บอนนินทรีย์ที่ละลายในน้ำ (DIC) ประมาณ 15% สูงกว่าที่ชั้นผิว. [11] DIC จะถูกเก็บไว้ในชั้นลึกเป็นระยะเวลานานมากเวลา. [4] thermohaline การแลกเปลี่ยนการไหลเวียนของคาร์บอนระหว่างทั้งสอง ชั้น. [2] คาร์บอนเข้าสู่มหาสมุทรส่วนใหญ่ผ่านการสลายตัวของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในชั้นบรรยากาศซึ่งจะถูกแปลงเป็นคาร์บอเนต นอกจากนี้ยังสามารถเข้าสู่มหาสมุทรผ่านแม่น้ำคาร์บอนอินทรีย์ละลาย จะถูกแปลงโดยสิ่งมีชีวิตออกเป็นอินทรีย์คาร์บอนผ่านการสังเคราะห์และสามารถนำไปแลกตลอดห่วงโซ่อาหารหรือตกตะกอนลงไปในทะเลลึกของคาร์บอนมากขึ้นชั้นเป็นที่อุดมไปด้วยเนื้อเยื่ออ่อนตายหรือในเปลือกหอยเป็นแคลเซียมคาร์บอเนต มันไหลเวียนในชั้นนี้เป็นระยะเวลานานของเวลาก่อนที่ทั้งสองจะถูกนำไปฝากไว้เป็นตะกอนหรือในที่สุดก็กลับไปน้ำผิวดินที่ผ่านการไหลเวียน thermohaline. [4] การดูดซึมของมหาสมุทร CO2 เป็นหนึ่งในรูปแบบที่สำคัญที่สุดของคาร์บอน sequestering จำกัด ของมนุษย์ ที่เกิดจากการเพิ่มขึ้นของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในชั้นบรรยากาศ แต่กระบวนการนี้ถูก จำกัด ด้วยปัจจัยหลายประการ เพราะอัตราการสลายตัว CO2 ในมหาสมุทรจะขึ้นอยู่กับสภาพดินฟ้าอากาศของหินและกระบวนการนี้จะเกิดขึ้นช้ากว่าอัตราปัจจุบันของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกของมนุษย์ดูดซึม CO2 ทะเลจะลดลงในอนาคต. [2] การดูดซึม CO2 ยังทำให้น้ำเป็นกรดมากขึ้น ซึ่งมีผลต่อ Biosystems มหาสมุทร อัตราการคาดการณ์ของการเพิ่มความเป็นกรดในมหาสมุทรอาจชะลอการตกตะกอนทางชีวภาพของคาร์บอเนตแคลเซียมจึงลดกำลังการผลิตของมหาสมุทรในการดูดซับก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์. [12] [13] วัฏจักรคาร์บอนธรณีวิทยา [แก้ไข] องค์ประกอบทางธรณีวิทยาของวัฏจักรคาร์บอนดำเนินช้าเมื่อเทียบกับ ส่วนอื่น ๆ ของวัฏจักรคาร์บอนทั่วโลก มันเป็นหนึ่งในปัจจัยที่สำคัญที่สุดของปริมาณของคาร์บอนไดออกไซด์ในชั้นบรรยากาศและทำให้ของอุณหภูมิของโลก. [14] ส่วนใหญ่คาร์บอนของโลกจะถูกเก็บไว้เฉื่อยในเปลือกโลกของโลก. [2] มากของคาร์บอนที่เก็บไว้ในโลก เสื้อคลุมถูกเก็บไว้ที่นั่นเมื่อโลกที่เกิดขึ้น. [15] บางส่วนของมันถูกวางในรูปแบบของคาร์บอนอินทรีย์จากชีวมณฑลที่. [16] ของคาร์บอนที่เก็บไว้ใน geosphere ประมาณ 80% เป็นหินปูนและอนุพันธ์ซึ่งรูปแบบจาก การตกตะกอนของแคลเซียมคาร์บอเนตที่เก็บไว้ในเปลือกของสิ่งมีชีวิตทางทะเล ส่วนที่เหลืออีก 20% จะถูกเก็บเป็น kerogens ที่เกิดขึ้นผ่านการตกตะกอนและที่ฝังศพของสิ่งมีชีวิตในโลกภายใต้ความร้อนสูงและความดัน อินทรีย์คาร์บอนที่เก็บไว้ใน geosphere จะยังคงอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายล้านปี. [14] คาร์บอนสามารถออกจาก geosphere ในหลายวิธี ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่ถูกปล่อยออกมาในช่วงการเปลี่ยนแปลงของหินคาร์บอเนตเมื่อพวกเขาถูก subducted ลงในเสื้อคลุมของโลก ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์นี้จะถูกปล่อยออกสู่ชั้นบรรยากาศและมหาสมุทรผ่านภูเขาไฟและฮอตสปอ. [15] นอกจากนี้ยังสามารถลบออกได้โดยมนุษย์ผ่านการสกัดโดยตรงของ kerogens ในรูปแบบของเชื้อเพลิงฟอสซิล หลังจากการสกัดเชื้อเพลิงฟอสซิลที่ถูกเผาไหม้จะปล่อยพลังงานจึงเปล่งพวกเขาเก็บคาร์บอนสู่ชั้นบรรยากาศที่