Part 3: Short Story“A Love Letter”

Part 3: Short Story
“A Love Letter” by Dino Buzzati (Italian, 1906 – 1972)
Enrico Rocco, 31 years old, manager of a trading company, in love, closed the door of his office. The thought of her had become so powerful and agonizing that he found the strength to do it. He would write to her, casting aside any shred of pride or modesty.
“Excellent signorina,” he began, and at the mere thought that she would see the marks left by his pen on the paper, his heart began to race. “Gracious Ornella, my Beloved, dear soul, my light, fire that burns me, obsession of my nights, smile, little flower, my Love…”
Ermete the office boy entered. “Excuse me, Signor Rocco, there is a gentleman who’s come to see you. His name,” (he looked at the card in his hand) “is Manfredini.”
“Who, Manfredini? Never heard of him. Besides, there’s no time now, this is very urgent. Have him come back tomorrow or some other time.”
“I think, Signor Rocco, that he is a tailor. He must be here for a fitting.”
“Oh, Manfredini! Well, tell him to come tomorrow.”
“Yessir, but he said you were the one who summoned him.”
“That’s true, true…” he sighed. “So, ask him to come in, but tell him to hurry it up, two seconds.”
The tailor Manfredini came in with a suit. It could be called a fitting – Rocco put it on for a few moments and then removed it, giving the tailor only enough time to make two or three marks with his chalk. “Forgive me, but I’ve got something extremely important to do right now. Goodbye, Manfredini.”
He sat down again eagerly at his writing desk and began to write again: “Holy spirit, creature, where are you in this moment? What are you doing? I think of you with such strength that my love must reach you, no matter how far away you are, even on the other side of the city, that seems to me a remote island across the seas…” (How strange this is, he thought – how can you explain a positive man like me, an organizer of commerce, all of a sudden beginning to write things of this sort? Is this some kind of madness?)

Just then the phone at his side began to ring. It was as if a saw of freezing metal had ripped across his back. “Hello?” he gasped.
“Ciaooo,” said a woman in an indolent miao. “What a deep voice you have… Tell me, it seems I’ve misunderstood something.” “Who is it?” he asked. “Oh, you’re impossible today, look…” “Who is it?” “But wait at least for me…” He hung up the receiver and took up his pen to continue writing.
“Listen, my love,” he wrote, “outside there is fog, a humid, freezing fog smelling of oil and pollution, but did you know that I envy it? Did you know that in a moment I would change…”
“Brrr” went the telephone. It gave him a jolt like a 200-volt burst of electricity. “Hello?” “But Enrico!” said the voice of a minute ago. “I’ve come to the city just to greet you, and you…”
He hesitated, still somewhat disoriented. It was Franca, his cousin, a nice girl and pretty too, who for the last few months had been showing an interest in him – who knows how the idea had got into her head. Women are well-known for constructing unlikely romances. Of course, there was no decent way to tell her to scram.
But he stifled his impulse to do so. Anything in order to finish the letter. It was the only way to calm the fire that burned inside him, by writing to Ornella, who seemed to have entered his life in some way. Perhaps she would read it to the end, would smile and place the letter in her purse, and the page that he was covering with senseless phrases might soon have come in contact with the lovely small perfumed things that were miraculously hers, with the lip pencil, the embroidered handkerchief, with all the enigmatic trinkets laden with disturbing intimacy. And now, bewilderingly, here was Franca.
“Say, Enrico,” said the voice on the phone, drawling. “Do you want me to come meet you at the office?” “No, I’m sorry but I have loads to do here.” “Oh, no need to be overly polite – if I bore you, forget I suggested it. See you later.” “God, don’t take me wrong – I’ve just got some things to do. So, come a bit later.” “Later as in when?” “You can come… in two hours.”
Slamming down the receiver onto its cradle, it seemed to him as though he was hopelessly behind now. The letter should be mailed by one, otherwise it would only reach its destination the next day. No, he would send it express mail.
“…in a moment I would change into it,” he wrote, “when I think that this fog surrounds your house and moves in undulations to your room, and if it had eyes – who knows, perhaps even the fog may see – it could contemplate you through the window. And don’t you think there might be a crack, a tiny interstice to enter through? A miniscule sigh, no more than that, a light breath like imperceptible cotton that caresses you? That’s all the fog needs, all love…”
Ermete the office boy was at the door. “Pardon me…” “I already told you that I’ve got an urgent job to do. Tell them I’m out and I’ll be coming back this evening.”
“But…” “But what?” “Downstairs, Commander Invernizzi is waiting in his car.”
Damn, Invernizzi was the site inspector at the shop where there had been a fire. The meeting with the appraisers – damn him for not thinking of it, he had totally forgotten. No one was a saint.
The agony that burned inside him, just around his sternum, reached a level he could hardly stand. Should he tell them he was sick? Impossible. Finish up the letter in its current state? But he still had so many things to tell her, very important things. Discouraged, he put the letter in a drawer. He grabbed his hat and left, the only thing to do was to try to take care of it quickly. In half an hour, with God’s help, he might be able to return.
In fact it was twenty to one when he got back. He saw three or four new people sitting in the waiting room. Panting, he leaped into his office, sat down at his writing table and opened the drawer. But the letter was no longer there.
The tumult in his heart almost took his breath away. Who could have been rummaging around his desk? Or was he mistaken? On a whim he opened the other drawers one by one.
Thank God – he had gotten confused, the letter was there after all. But it would be impossible to post it before one. Never mind – and his reasoning (on such a simple and banal topic) galloped ahead in his mind, alternating in an exhausting way between anxiety and hope – never mind, if an express mailing arrived in time to be delivered on the last run of the evening, or… even better, he could give it to Ermete to carry, no no, better not to involve the office boy in this delicate matter, he would carry it himself.
“…so little is necessary in love” he wrote “to conquer space and cross…”
“Brrr,” the telephone again, rabidly. Without dropping the pen, he raised the receiver with his left hand.
“Hello?” “Hello, this is the secretary’s office of His Excellency Tracchi.”
“Go ahead.” “This regards the import license for the supplying of cables to…”
Blast it! This was an enormous affair, his future depended on it. The discussion lasted twenty minutes.
“…cross” he wrote, “the Great Wall of China. Oh, dear Orn…”

The office boy at the door again. Enrico lit into him savagely. “Did you understand that I’m not able to see anyone?” “But it’s the Inspec…” “No one, nooo oone!” he howled like an animal. “The Inspector of Finances who says he has an appointment.”
He felt his strength ebb away. To send the inspector away would be insane, a kind of suicide, his undoing. He received the inspector.
Now it was one thirty-five. There was the cousin Franca who had been waiting for three quarters of an hour. And then the engineer Stolz, who had come especially from Geneva. And the lawyer Messumeci, about the dockyard workers. And the nurse who came every day to give him his injection.
The telephone. “Commendator Stazi from the Ministry of Commerce here.” The telephone. “This is the secretary of the Confederation of Consortia…”
“Oh my lovely Ornella” he wrote “I’d like you to kn…”
The office boy Ermete at the door to announce Doctor Bi, vice-prefect.
“…to know” you wrote “th…”
The telephone: “The head of the General Staff.” The telephone: “This is the private secretary of His Eminence the Archbishop…”
“…that I wa…” he wrote feverishly with his last breath.
“Brr, brrr,” the telephone. “This is the first president of the Court of Appeals.” “Hello, hello!” “The Supreme Counselor here, Senator Cormorano.” “Hello, hello!” “This is the first aide-de-camp of His Majesty the Emperor…”
Overwhelmed, he was carried away by the waves. “Hello, hello! Yes, it’s me, your Excellency, I’m immensely grateful! But of course, right away, yes General, I will provide it in no time, my infinite thanks. Hello, hello! Certainly, your Majesty, at once, with undying devotion…” The pen, abandoned, slowly rolled to the edge of the desk, stopped for a moment, poised there, then plummeted to the ground, breaking its nib, and there it lay.) “Please make yourself at home, come right in, no, if you permit me, it might be better if you sat in that very comfortable armchair, but what an unexpected honor, absolutely, oh thank you, a coffee, cigarette?”
How long did the whirlwind last? Hours, days, months, millennia? As night fell he found himself alone, finally.
But before leaving the office, he wanted to bring a semblance of order to the pamphlets, folders, projects and protocols that had accumulated on his desk. Under the immense pile he found a sheet of paper with someone’s handwriting on it. He recognized it as his own.
Out of curiosity, he read it. “What nonsense, what idiotic phrases. Who knows when I might have written this?” he asked himself, searching his memory in vain,

Just then the phone at his side began to ring. It was as if a saw of freezing metal had ripped across his back. “Hello?” he gasped.
“Ciaooo,” said a woman in an indolent miao. “What a deep voice you have… Tell me, it seems I’ve misunderstood something.” “Who is it?” he asked. “Oh, you’re impossible today, look…” “Who is it?” “But wait at least for me…” He hung up the receiver and took up his pen to continue writing.
“Listen, my love,” he wrote, “outside there is fog, a humid, freezing fog smelling of oil and pollution, but did you know that I envy it? Did you know that in a moment I would change…”
“Brrr” went the telephone. It gave him a jolt like a 200-volt burst of electricity. “Hello?” “But Enrico!” said the voice of a minute ago. “I’ve come to the city just to greet you, and you…”
He hesitated, still somewhat disoriented. It was Franca, his cousin, a nice girl and pretty too, who for the last few months had been showing an interest in him – who knows how the idea had got into her head. Women are well-known for constructing unlikely romances. Of course, there was no decent way to tell her to scram.
But he stifled his impulse to do so. Anything in order to finish the letter. It was the only way to calm the fire that burned inside him, by writing to Ornella, who seemed to have entered his life in some way. Perhaps she would read it to the end, would smile and place the letter in her purse, and the page that he was covering with senseless phrases might soon have come in contact with the lovely small perfumed things that were miraculously hers, with the lip pencil, the embroidered handkerchief, with all the enigmatic trinkets laden with disturbing intimacy. And now, bewilderingly, here was Franca.
“Say, Enrico,” said the voice on the phone, drawling. “Do you want me to come meet you at the office?” “No, I’m sorry but I have loads to do here.” “Oh, no need to be overly polite – if I bore you, forget I suggested it. See you later.” “God, don’t take me wrong – I’ve just got some things to do. So, come a bit later.” “Later as in when?” “You can come… in two hours.”
Slamming down the receiver onto its cradle, it seemed to him as though he was hopelessly behind now. The letter should be mailed by one, otherwise it would only reach its destination the next day. No, he would send it express mail.
“…in a moment I would change into it,” he wrote, “when I think that this fog surrounds your house and moves in undulations to your room, and if it had eyes – who knows, perhaps even the fog may see – it could contemplate you through the window. And don’t you think there might be a crack, a tiny interstice to enter through? A miniscule sigh, no more than that, a light breath like imperceptible cotton that caresses you? That’s all the fog needs, all love…”
Ermete the office boy was at the door. “Pardon me…” “I already told you that I’ve got an urgent job to do. Tell them I’m out and I’ll be coming back this evening.”
“But…” “But what?” “Downstairs, Commander Invernizzi is waiting in his car.”
Damn, Invernizzi was the site inspector at the shop where there had been a fire. The meeting with the appraisers – damn him for not thinking of it, he had totally forgotten. No one was a saint.
The agony that burned inside him, just around his sternum, reached a level he could hardly stand. Should he tell them he was sick? Impossible. Finish up the letter in its current state? But he still had so many things to tell her, very important things. Discouraged, he put the letter in a drawer. He grabbed his hat and left, the only thing to do was to try to take care of it quickly. In half an hour, with God’s help, he might be able to return.
In fact it was twenty to one when he got back. He saw three or four new people sitting in the waiting room. Panting, he leaped into his office, sat down at his writing table and opened the drawer. But the letter was no longer there.
The tumult in his heart almost took his breath away. Who could have been rummaging around his desk? Or was he mistaken? On a whim he opened the other drawers one by one.
Thank God – he had gotten confused, the letter was there after all. But it would be impossible to post it before one. Never mind – and his reasoning (on such a simple and banal topic) galloped ahead in his mind, alternating in an exhausting way between anxiety and hope – never mind, if an express mailing arrived in time to be delivered on the last run of the evening, or… even better, he could give it to Ermete to carry, no no, better not to involve the office boy in this delicate matter, he would carry it himself.
“…so little is necessary in love” he wrote “to conquer space and cross…”
“Brrr,” the telephone again, rabidly. Without dropping the pen, he raised the receiver with his left hand.
“Hello?” “Hello, this is the secretary’s office of His Excellency Tracchi.”
“Go ahead.” “This regards the import license for the supplying of cables to…”
Blast it! This was an enormous affair, his future depended on it. The discussion lasted twenty minutes.
“…cross” he wrote, “the Great Wall of China. Oh, dear Orn…”

The office boy at the door again. Enrico lit into him savagely. “Did you understand that I’m not able to see anyone?” “But it’s the Inspec…” “No one, nooo oone!” he howled like an animal. “The Inspector of Finances who says he has an appointment.”
He felt his strength ebb away. To send the inspector away would be insane, a kind of suicide, his undoing. He received the inspector.
Now it was one thirty-five. There was the cousin Franca who had been waiting for three quarters of an hour. And then the engineer Stolz, who had come especially from Geneva. And the lawyer Messumeci, about the dockyard workers. And the nurse who came every day to give him his injection.
The telephone. “Commendator Stazi from the Ministry of Commerce here.” The telephone. “This is the secretary of the Confederation of Consortia…”
“Oh my lovely Ornella” he wrote “I’d like you to kn…”
The office boy Ermete at the door to announce Doctor Bi, vice-prefect.
“…to know” you wrote “th…”
The telephone: “The head of the General Staff.” The telephone: “This is the private secretary of His Eminence the Archbishop…”
“…that I wa…” he wrote feverishly with his last breath. 
“Brr, brrr,” the telephone. “This is the first president of the Court of Appeals.” “Hello, hello!” “The Supreme Counselor here, Senator Cormorano.” “Hello, hello!” “This is the first aide-de-camp of His Majesty the Emperor…”
Overwhelmed, he was carried away by the waves. “Hello, hello! Yes, it’s me, your Excellency, I’m immensely grateful! But of course, right away, yes General, I will provide it in no time, my infinite thanks. Hello, hello! Certainly, your Majesty, at once, with undying devotion…” The pen, abandoned, slowly rolled to the edge of the desk, stopped for a moment, poised there, then plummeted to the ground, breaking its nib, and there it lay.) “Please make yourself at home, come right in, no, if you permit me, it might be better if you sat in that very comfortable armchair, but what an unexpected honor, absolutely, oh thank you, a coffee, cigarette?”
How long did the whirlwind last? Hours, days, months, millennia? As night fell he found himself alone, finally.
But before leaving the office, he wanted to bring a semblance of order to the pamphlets, folders, projects and protocols that had accumulated on his desk. Under the immense pile he found a sheet of paper with someone’s handwriting on it. He recognized it as his own.
Out of curiosity, he read it. “What nonsense, what idiotic phrases. Who knows when I might have written this?” he asked himself, searching his memory in vain,

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ส่วนที่ 3: เรื่องสั้น"ความรักจดหมาย" โดยดิโน Buzzati (อิตาลี 1906 – 1972)ร็อคโคสอร์ทส์ 31 ปี ผู้จัดการบริษัทค้า รัก ปิดประตูสำนักงานของเขา ความคิดของเธอได้กลายเป็นว่า เขาค้นพบกำลังเจ็บ และมีประสิทธิภาพดังนั้น เขาจะเขียนถึงเธอ หล่อไว้ฉีกมีความภาคภูมิใจหรือโมเดสตี้"แห่ง signorina เขาเริ่ม และที่เพียงคิดว่า เธอจะเห็นเครื่องหมายไว้บนกระดาษ ด้วยปากกาของเขา หัวใจของเขาเริ่มแข่งขัน "เมตตา Ornella ชีวิตรัก รักของฉัน ของฉันแสง ไฟที่ไหม้ฉัน ครอบงำจิตใจของฉันคืน รอยยิ้ม ดอกไม้น้อย รัก..."Ermete เด็กสำนักงานป้อน "ขอโทษ ร็อคโค Signor มีสุภาพบุรุษที่มาหาคุณ ชื่อของเขา (เขาดูที่บัตรในมือ) "เป็น Manfredini""ใคร Manfredini ไม่เคยได้ยินของเขา สำรอง มีเวลาเดี๋ยวนี้ โดยด่วนมาก มีเขากลับมาวันพรุ่งนี้ หรือบางเวลา""ผมคิดว่า ร็อคโค Signor เขาว่ายังท้อง เขาต้องได้ที่นี่สำหรับความเหมาะสม""โอ้ Manfredini ดี บอกเขามาวันพรุ่งนี้""Yessir แต่เขากล่าวว่า คุณมีคนที่เฝ้าเขา""ที่เป็นจริง จริง..." เขาถอนหายใจ " ดังนั้น ขอมา แต่บอกให้เขารีบขึ้น สองวินาทีเขา"เสื้อผ้า Manfredini มาพร้อมกับสูท มันไม่เรียกว่ากระชับเป็น – ร็อคโคใส่มันสำหรับครู่ และจากนั้น เอาออก ให้แต่งเฉพาะเวลาพอที่จะทำเครื่องหมายสอง หรือสาม ด้วยชอล์กของเขา "ยกโทษให้ฉัน แต่ฉันมีบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมากตอนนี้ ลา Manfredini "เขานั่งลงอีกครั้งวันที่โต๊ะทำงานของเขา และเริ่มเขียนอีกครั้ง: "วิญญาณ สิ่งมีชีวิต คุณอยู่ในขณะนี้ คุณทำอะไรอยู่ ผมคิดว่า คุณ มีความแข็งแรงเช่นที่ รักต้องถึงคุณ ไม่ว่าวิธีไกลคุณอยู่ แม้ในด้านอื่น ๆ ของเมือง ที่ดูเหมือนว่าผมเกาะไกลข้ามทะเล..." (วิธีแปลกนี้คือ เขาคิด – วิธีสามารถคุณอธิบายคนบวกเช่นฉัน การจัดงานพาณิชย์ จู่ ๆ เริ่มเขียนสิ่งนี้ นี่คือบางชนิดบ้า)เพียงแล้ว โทรศัพท์ที่ด้านข้างของเขาเริ่มค้าง เหมือนเห็นของแช่แข็งโลหะมีการคัดลอกข้ามเขาได้ "ฮัลโหล" เขา gasped"Ciaooo ผู้หญิงในการเมียโอ indolent กล่าว "อะไรลึกเสียงคุณมี... บอก เหมือนได้ misunderstood สิ่งนั้น" "ใครเป็น" เขาถาม "โอ้ คุณได้วันนี้ ค้นหา..." "ใครเป็นหรือไม่" " แต่น้อยรอฉัน... " เขาแขวนขึ้นรับ และเอาค่าของปากกาเพื่อเขียนต่อ"ฟัง รัก ที่เขาเขียน, " นอกมี fog ชื้น แช่แข็งหอมน้ำมันและมลพิษหมอก แต่คุณรู้ว่า ฉันอิจฉาได้ คุณทราบหรือไม่ว่า ในขณะฉันจะเปลี่ยนแปลง...""Brrr" ไปโทรศัพท์ มันให้เขากระตุกเช่นระเบิด 200 โวลต์ไฟฟ้า "ฮัลโหล" "แต่สอร์ทส์" กล่าวว่า เสียงของนาทีที่ผ่านมา "ฉันได้มาถึงเมืองเพียงเพื่อทักทายคุณ และคุณ..."เขา hesitated, disoriented ยังคงค่อนข้าง ก็ใช้ ก. สาวสวย และสวยเกินไป ไม่กี่เดือนที่มีการสนใจการเขา – ที่ทราบว่ามีมีความคิดในหัวของเธอ ผู้หญิงรู้จักสร้าง romances น่า แน่นอน มีวิธีที่ดีเพื่อบอกเธอ scramแต่เขา stifled เขากระแสดัง อะไรก็ได้เพื่อจบตัวอักษร มันเป็นวิธีเดียวที่จะสงบไฟที่เขียนภายใน เขา โดยเขียน Ornella ที่ใส่ชีวิตของเขาในบางวิธี บางทีเธอจะอ่านให้สิ้น จะยิ้ม และทำจดหมายในกระเป๋าเงินของเธอ และเร็ว ๆ นี้อาจได้มาหน้าที่เขาถูกครอบคลุม ด้วยวลีที่หมดสติกับน่ารักขนาดเล็กโดยสิ่งที่สำคัญอัศจรรย์เธอ ด้วยดินสอ lip การปักผ้าเช็ดหน้า กับมีโรแมนติครบกวนทำนายทั้งหมดของ trinkets และตอนนี้ bewilderingly นี่ก็ใช้"พูด สอร์ทส์ กล่าวว่า เสียงในโทรศัพท์ drawling "คุณต้องการให้มาพบคุณที่สำนักงาน" "ไม่มี ขอ แต่มีโหลดต้องที่นี่" "โอ้ ไม่จำเป็นต้องมากเกินไปสุภาพ – ถ้ากระบอกสูบ คุณลืมแนะนำก็ เจอกัน" "พระเจ้า อย่าให้ฉันผิด – ฉันเพียงแค่มีบางสิ่งบางอย่างทำ ดังนั้น มาเล็กน้อยภายหลัง" "ต่อมาในเวลาหรือไม่" "คุณสามารถมา...สองชั่วโมง"Slamming ลงตัวรับสัญญาณไปยังแหล่งกำเนิดของ เหมือนกับเขาว่าเขามีอยู่ตอนนี้ ควรจะส่งจดหมายโดย มิฉะนั้น มันจะเท่านั้นถึงปลายทางของวันถัดไป ไม่ เขาจะส่งไปรษณีย์แบบด่วน“…in a moment I would change into it,” he wrote, “when I think that this fog surrounds your house and moves in undulations to your room, and if it had eyes – who knows, perhaps even the fog may see – it could contemplate you through the window. And don’t you think there might be a crack, a tiny interstice to enter through? A miniscule sigh, no more than that, a light breath like imperceptible cotton that caresses you? That’s all the fog needs, all love…”Ermete the office boy was at the door. “Pardon me…” “I already told you that I’ve got an urgent job to do. Tell them I’m out and I’ll be coming back this evening.”“But…” “But what?” “Downstairs, Commander Invernizzi is waiting in his car.”Damn, Invernizzi was the site inspector at the shop where there had been a fire. The meeting with the appraisers – damn him for not thinking of it, he had totally forgotten. No one was a saint.The agony that burned inside him, just around his sternum, reached a level he could hardly stand. Should he tell them he was sick? Impossible. Finish up the letter in its current state? But he still had so many things to tell her, very important things. Discouraged, he put the letter in a drawer. He grabbed his hat and left, the only thing to do was to try to take care of it quickly. In half an hour, with God’s help, he might be able to return.In fact it was twenty to one when he got back. He saw three or four new people sitting in the waiting room. Panting, he leaped into his office, sat down at his writing table and opened the drawer. But the letter was no longer there.The tumult in his heart almost took his breath away. Who could have been rummaging around his desk? Or was he mistaken? On a whim he opened the other drawers one by one.Thank God – he had gotten confused, the letter was there after all. But it would be impossible to post it before one. Never mind – and his reasoning (on such a simple and banal topic) galloped ahead in his mind, alternating in an exhausting way between anxiety and hope – never mind, if an express mailing arrived in time to be delivered on the last run of the evening, or… even better, he could give it to Ermete to carry, no no, better not to involve the office boy in this delicate matter, he would carry it himself.“…so little is necessary in love” he wrote “to conquer space and cross…”“Brrr,” the telephone again, rabidly. Without dropping the pen, he raised the receiver with his left hand.“Hello?” “Hello, this is the secretary’s office of His Excellency Tracchi.”“Go ahead.” “This regards the import license for the supplying of cables to…”Blast it! This was an enormous affair, his future depended on it. The discussion lasted twenty minutes.“…cross” he wrote, “the Great Wall of China. Oh, dear Orn…”เด็ก office ที่ประตูอีกครั้ง สอร์ทส์สว่างเป็นเขา savagely "ไม่เข้าใจว่า ฉันไม่เห็นใครไหม" "แต่มันเป็น Inspec..." "ไม่มีใคร ไม่ oone " เขาส่งเสียงโหยหวนเหมือนสัตว์ "การตรวจสอบของเงินที่ว่า เขามีนัดหมาย"เขารู้สึกว่าความเสื่อมความแข็งแรงของเขาไป การส่งตรวจสอบที่ออกจะบ้า ชนิดของการฆ่าตัวตาย การยกเลิกของเขา เขาได้รับการตรวจสอบตอนนี้ก็หนึ่งสามสิบห้า มีญาติใช้ที่รอสำหรับไตรมาสที่สามของชั่วโมง แล้ววิศวกรสโตลซ์ ที่ได้มาจากเจนีวาโดยเฉพาะ และทนายความ Messumeci เกี่ยวกับแรงงานดอค และพยาบาลที่มาทุกวันเพื่อให้เขาฉีดของเขาโทรศัพท์ "Commendator Stazi จากกระทรวงพาณิชย์ที่นี่" โทรศัพท์ "นี่คือเลขานุการสมาพันธ์ของจังหวัด...""โอ้ Ornella น่ารักของฉัน" เขาเขียน "อยากคุณช็อปปิ้ง... "สำนักงานเด็ก Ermete ที่ประตูประกาศแพทย์ Bi ฮดรอง"... เพื่อทราบ" คุณเขียน " th. ... "โทรศัพท์: "หัวของพนักงานทั่วไป" โทรศัพท์: "นี่คือเลขานุการส่วนตัวของเนินเขา...อาร์ชบิชอปแห่ง""... ฉันหว้า..." เขาเขียน feverishly ด้วยหยุดหายใจ "Brr, brrr โทรศัพท์ "นี่คือประธานอุทธรณ์ของศาลแรก" "สวัสดี สวัสดี" "ที่สุพรีมปรึกษานี่ สวี Cormorano กัน" "สวัสดี สวัสดี" "นี่คือ aide-de-camp แรกของสมเด็จพระจักรพรรดิ..."Overwhelmed, he was carried away by the waves. “Hello, hello! Yes, it’s me, your Excellency, I’m immensely grateful! But of course, right away, yes General, I will provide it in no time, my infinite thanks. Hello, hello! Certainly, your Majesty, at once, with undying devotion…” The pen, abandoned, slowly rolled to the edge of the desk, stopped for a moment, poised there, then plummeted to the ground, breaking its nib, and there it lay.) “Please make yourself at home, come right in, no, if you permit me, it might be better if you sat in that very comfortable armchair, but what an unexpected honor, absolutely, oh thank you, a coffee, cigarette?”How long did the whirlwind last? Hours, days, months, millennia? As night fell he found himself alone, finally.But before leaving the office, he wanted to bring a semblance of order to the pamphlets, folders, projects and protocols that had accumulated on his desk. Under the immense pile he found a sheet of paper with someone’s handwriting on it. He recognized it as his own.Out of curiosity, he read it. “What nonsense, what idiotic phrases. Who knows when I might have written this?” he asked himself, searching his memory in vain,

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ส่วนที่ 3: เรื่องสั้น
"จดหมายรัก" โดย Dino Buzzati (อิตาลี, 1906-1972)
Enrico ร็อคโค, 31 ปี, ผู้จัดการของ บริษัท การค้าในความรักปิดประตูสำนักงานของเขา ความคิดของเธอจึงกลายเป็นที่มีประสิทธิภาพและทนทุกข์ทรมานที่เขาพบความแข็งแรงที่จะทำมัน เขาจะเขียนถึงเธอหล่อกันฉีกของความภาคภูมิใจหรือเจียมเนื้อเจียมตัวใด ๆ .
"signorina ยอดเยี่ยม" เขาเริ่มต้นและที่คิดเพียงว่าเธอจะเห็นเครื่องหมายที่เหลือด้วยปากกาบนกระดาษหัวใจของเขาเริ่มที่จะแข่ง "Gracious Ornella, ที่รักของฉันจิตวิญญาณที่รักของฉันแสงไฟที่เผาไหม้ฉันครอบงำจิตใจของฉันคืนรอยยิ้มดอกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ความรักของฉัน ... "
Ermete เด็กเข้ามาในสำนักงาน "ขอโทษนะที่ซินญอร็อคโคมีสุภาพบุรุษผู้ที่มาดูคุณ ชื่อของเขา "(เขามองไปที่การ์ดในมือของเขา)" เป็น Manfredini.
"" ใคร Manfredini? ไม่เคยได้ยินจากเขา นอกจากนี้ยังมีเวลาในขณะนี้ไม่มีนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนมาก มีเขากลับมาในวันพรุ่งนี้หรือบางเวลาอื่น ๆ .
"" ผมคิดว่าซินญอรอคโคว่าเขาเป็นช่างตัดเสื้อ เขาจะต้องอยู่ที่นี่สำหรับลงตัว.
"" โอ้ Manfredini! ดีเขาจะบอกมาในวันพรุ่งนี้.
"" Yessir แต่เขาบอกว่าคุณเป็นคนหนึ่งที่เรียกตัวเขา.
"" นั่นเป็นความจริงที่แท้จริง ... "เขาถอนหายใจ "ดังนั้นขอให้เขามา แต่บอกให้เขารีบขึ้นสองวินาที."
ตัด Manfredini มาด้วยชุดสูท มันอาจจะเรียกว่าเหมาะสม - ร็อคโควางไว้บนสำหรับสักครู่และลบออกแล้วก็ให้ตัดเพียงเวลาพอที่จะทำให้สองหรือสามเครื่องหมายด้วยชอล์กของเขา "ยกโทษให้ฉัน แต่ฉันมีสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งที่จะทำในขณะนี้ . ลา Manfredini
"เขานั่งลงอีกครั้งกระหายที่โต๊ะเขียนหนังสือของเขาและเริ่มที่จะเขียนอีกครั้ง:" วิญญาณบริสุทธิ์สิ่งมีชีวิตที่คุณอยู่ในขณะนี้หรือไม่? คุณกำลังทำอะไร? ผมคิดว่าคุณมีความแข็งแรงเช่นนั้นความรักของฉันจะต้องเข้าถึงตัวคุณได้ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลคุณอยู่แม้ในด้านอื่น ๆ ของเมืองที่ดูเหมือนว่าฉันเกาะห่างไกลข้ามทะเล ... "(วิธีนี้แปลกคือเขา คิด? - วิธีการที่คุณสามารถอธิบายได้ว่าเป็นคนที่เป็นบวกเช่นฉันจัดงานของการค้าการทั้งหมดของการเริ่มต้นที่จะเขียนอย่างฉับพลันของการจัดเรียงสิ่งนี้เป็นชนิดของความบ้าบาง) เพียงแล้วโทรศัพท์ที่ด้านข้างของเขาเริ่มที่จะแหวน มันเป็นเหมือนกับว่าเลื่อยโลหะแช่แข็งได้ฉีกข้ามหลังของเขา "สวัสดีครับ?" เขาอ้าปากค้าง. "Ciaooo" ผู้หญิงในแม้วขี้เกียจกล่าวว่า "สิ่งที่เสียงทุ้มลึกคุณมี ... บอกฉันดูเหมือนว่าผมเคยเข้าใจผิดบางสิ่งบางอย่าง." "มันคือใคร?" เขาถาม "โอ้คุณเป็นไปไม่ได้ในวันนี้ดู ... " "ใครมันคืออะไร?" "แต่รออย่างน้อยสำหรับฉัน ... " เขาแขวนขึ้นรับและหยิบปากกาของเขาจะยังคงเขียน. "ฟังความรักของฉัน" เขาเขียน "นอกมีหมอกชื้นแช่แข็งกลิ่นหมอกน้ำมันและมลพิษ แต่คุณก็รู้ว่าผมอิจฉามันได้หรือไม่ คุณรู้ไหมว่าในช่วงเวลาที่ฉันจะเปลี่ยน ... "" Brrr "ไปโทรศัพท์ มันทำให้เขาเขย่าเช่นระเบิด 200 โวลต์ของการไฟฟ้า "สวัสดีครับ?" "แต่ Enrico!" กล่าวว่าเสียงของนาทีที่ผ่านมา "ผมเคยมาเมืองเพียงเพื่อทักทายคุณและคุณ ... " เขาลังเลที่ยังคงงงบ้าง มันเป็น Franca ญาติของเขาเป็นสาวดีและสวยเกินไปที่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาได้รับการแสดงความสนใจในตัวเขา - คนที่รู้วิธีคิดที่ได้มีเข้ามาในหัวของเธอ ผู้หญิงที่รู้จักกันดีในการสร้างความรักที่ไม่น่า แน่นอนว่าไม่มีทางที่ดีที่จะบอกเธอไปซิ. แต่เขาหายใจแรงกระตุ้นของเขาที่จะทำเช่นนั้น สิ่งใดในการสั่งซื้อที่จะเสร็จสิ้นตัวอักษร มันเป็นวิธีเดียวที่จะสงบไฟที่เผาไหม้ในตัวเขาโดยการเขียนเพื่อ Ornella ที่ดูเหมือนจะได้เข้ามาในชีวิตของเขาในทางใดทางหนึ่ง บางทีเธออาจจะอ่านมันจบจะยิ้มและวางจดหมายในกระเป๋าของเธอและหน้าเว็บที่เขาได้รับการครอบคลุมกับวลีสติเร็ว ๆ นี้อาจจะได้สัมผัสกับสิ่งที่หอมน่ารักขนาดเล็กที่เป็นของเธออย่างน่าอัศจรรย์ด้วยดินสอริมฝีปาก ที่ผ้าเช็ดหน้าปักกับทุกเครื่องประดับลึกลับที่เต็มไปด้วยความใกล้ชิดรบกวน และตอนนี้ bewilderingly นี่เป็น Franca. "พูด Enrico" กล่าวว่าเสียงในโทรศัพท์ drawling "คุณต้องการให้ผมมาพบคุณที่สำนักงานหรือไม่" "ไม่ฉันขอโทษ แต่ฉันมีโหลดที่จะทำที่นี่" "โอ้ไม่จำเป็นต้องเป็นคนสุภาพมากเกินไป -. ถ้าฉันเจาะคุณลืมผมแนะนำมัน เห็นคุณในภายหลัง "" พระเจ้าไม่ได้ใช้ฉันผิด -. ฉันได้เพียงแค่บางสิ่งบางอย่างที่จะทำ ดังนั้นมาเล็กน้อยในภายหลัง. "" ต่อมาในขณะที่เมื่อ? "" คุณสามารถมา ... ในอีกสองชั่วโมง. "กระแทกลงรับลงบนเปลของมันก็ดูเหมือนจะเป็นเขาแม้ว่าเขาจะเป็นที่อยู่เบื้องหลังอย่างไร้ความหวังในขณะนี้ ตัวอักษรควรจะจัดส่งทางไปรษณีย์โดยหนึ่งมิฉะนั้นมันจะถึงปลายทางของวันถัดไป ไม่ว่าเขาจะส่งไปแสดงอีเมล. "... ในช่วงเวลาที่ฉันจะเปลี่ยนเป็นมัน" เขาเขียนไว้ว่า "เมื่อฉันคิดว่าหมอกนี้ล้อมรอบบ้านของคุณและย้ายในไท่ไปที่ห้องของคุณและถ้ามันมีตา - ใครจะรู้ บางทีก็หมอกอาจเห็น - มันอาจจะคิดคุณผ่านหน้าต่าง และคุณไม่คิดว่าอาจจะมีรอยแตกเป็นช่วงพักเล็ก ๆ ที่จะเข้าผ่าน? ถอนหายใจ miniscule ไม่มากไปกว่านั้นหายใจเบาเช่นผ้าฝ้ายที่มองไม่เห็นลูบไล้คุณ? นั่นคือทั้งหมดที่ตอบสนองความต้องการหมอกรัก ... "Ermete เด็กสำนักงานอยู่ที่ประตู "ประทานโทษ ... " "ฉันบอกคุณว่าฉันมีงานเร่งด่วนที่จะทำ บอกพวกเขาฉันออกและฉันจะกลับมาช่วงเย็นวันนี้. "" แต่ ... "" แต่สิ่งที่? "" ชั้นล่างผู้บัญชาการ Invernizzi กำลังรออยู่ในรถของเขา. "ประณามInvernizzi เป็นผู้ตรวจสอบเว็บไซต์ที่ร้านที่มี ได้รับไฟไหม้ การประชุมกับผู้ประเมินราคาที่ - ด่าเขาไม่ได้คิดของมันเขาลืมทั้งหมด ไม่มีใครเป็นนักบุญ. ความทุกข์ทรมานที่ถูกเผาในตัวเขาที่เพียงรอบกระดูกของเขามาถึงระดับที่เขาแทบจะไม่สามารถยืน เขาควรจะบอกพวกเขาว่าเขาป่วย? เป็นไปไม่ได้ เสร็จสิ้นจดหมายในสถานะปัจจุบันหรือไม่ แต่เขาก็ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะบอกเธอสิ่งที่สำคัญมาก กำลังใจเขาใส่ตัวอักษรในลิ้นชัก เขาคว้าหมวกของเขาและทิ้งสิ่งเดียวที่ต้องทำคือการพยายามที่จะดูแลมันได้อย่างรวดเร็ว ในครึ่งชั่วโมงด้วยความช่วยเหลือของพระเจ้าเขาอาจจะสามารถที่จะกลับ. ในความเป็นจริงมันเป็น 20-1 เมื่อเขาได้กลับมา เขาเห็นสามหรือสี่คนใหม่ ๆ นั่งอยู่ในห้องรอ หอบเขากระโดดเข้ามาในสำนักงานของเขานั่งลงที่โต๊ะเขียนของเขาและเปิดลิ้นชัก แต่จดหมายก็ไม่ได้มี. ความวุ่นวายในหัวใจของเขาเกือบจะเอาลมหายใจของเขาออกไป ใครจะได้รับการค้นหารอบโต๊ะทำงานของเขา? หรือถูกเขาเข้าใจผิด? ในราชประสงค์เขาเปิดลิ้นชักอื่น ๆ หนึ่งโดยหนึ่ง. ขอบคุณพระเจ้า - เขามีอากาศสับสนตัวอักษรที่อยู่ที่นั่นหลังจากทั้งหมด แต่มันจะไม่สามารถโพสต์ก่อนที่หนึ่ง ใจไม่เคย - และเหตุผลของเขา (ในหัวข้อดังกล่าวที่เรียบง่ายและธรรมดา) วิ่งไปข้างหน้าในความคิดของเขาสลับในทางที่หลบหนีระหว่างความวิตกกังวลและความหวัง - ไม่เคยคิดถ้าทางไปรษณีย์ด่วนมาถึงในเวลาที่จะต้องส่งมอบในระยะสุดท้ายของ ตอนเย็นหรือ ... ดียิ่งขึ้นเขาจะให้มันไป Ermete ต่อการพกพาไม่มีดีกว่าที่จะไม่เกี่ยวข้องกับเด็กที่ทำงานในเรื่องที่ละเอียดอ่อนนี้เขาจะพาตัวเอง. "... เล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นสิ่งที่จำเป็นในความรัก" เขาเขียน "เพื่อ พิชิตพื้นที่และข้าม ... "" Brrr "โทรศัพท์อีกครั้ง rabidly โดยไม่ต้องวางปากกาเขายกตัวรับสัญญาณด้วยมือซ้ายของเขา. "สวัสดีครับ" "สวัสดีนี้เป็นสำนักงานเลขานุการของ ฯพณฯ Tracchi ได้." "ไปข้างหน้า." "นี่นับถือใบอนุญาตนำเข้าสำหรับการจัดหาของสายไป ... "ระเบิดมัน! นี่เป็นเรื่องใหญ่ในอนาคตของเขาขึ้นอยู่กับมัน การอภิปรายกินเวลายี่สิบนาที. "... ข้าม" เขาเขียนไว้ว่า "กำแพงเมืองจีน โอ้ที่รักอร ... "เด็กชายสำนักงานที่ประตูอีกครั้ง Enrico ไฟเข้าไปในตัวเขาอย่างทารุณ "คุณเข้าใจว่าฉันไม่สามารถที่จะเห็นใคร?" "แต่มันเป็น Inspec ... " "ไม่มีใคร nooo oone!" เขา howled เหมือนสัตว์ "การตรวจสอบของการเงินที่บอกว่าเขามีนัด." เขารู้สึกว่าการลดลงความแข็งแรงของเขาออกไป ตรวจสอบการส่งออกจะบ้าชนิดของการฆ่าตัวตายหายนะของเขา เขาได้รับการตรวจสอบ. ตอนนี้ก็เป็นหนึ่งในสามสิบห้า มีญาติ Franca เป็นผู้ที่ได้รับการรอสามในสี่ของชั่วโมง แล้ววิศวกรสโตลซ์ซึ่งได้มาโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากเจนีวา และทนายความ Messumeci เกี่ยวกับคนงานอู่ และพยาบาลที่เข้ามาทุกวันเพื่อให้เขาฉีดของเขา. โทรศัพท์ "Commendator Stazi จากกระทรวงพาณิชย์ที่นี่." โทรศัพท์ "นี่เป็นเลขานุการของสมาพันธ์ Consortia ส ... " "โอ้น่ารัก Ornella ฉัน" เขาเขียนว่า "ผมอยากให้คุณ KN ... " สำนักงานเด็ก Ermete ที่ประตูที่จะประกาศหมอ Bi รองนายอำเภอ. "... ที่จะรู้ว่า "คุณเขียนว่า" th ... "โทรศัพท์" หัวของพนักงานทั่วไป "โทรศัพท์". นี้เป็นเลขานุการส่วนตัวของโดดเด่นของอาร์คบิชอป ... "" ... ที่ฉันวา ... "เขาเขียนไว้อย่างเอาเป็นเอาตายกับลมหายใจสุดท้ายของเขา"BRR, Brrr" โทรศัพท์ "นี่เป็นครั้งแรกที่ประธานาธิบดีของศาลอุทธรณ์." "สวัสดีสวัสดี" "ศาลฎีกาที่ปรึกษาที่นี่วุฒิสมาชิก Cormorano." "สวัสดีสวัสดี!" "นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ช่วย-de-ค่ายของพระบาทสมเด็จพระจักรพรรดิ ... "จมเขาได้รับการดำเนินการไปตามคลื่น "สวัสดีสวัสดี! ใช่มันฉัน ฯพณฯ ของคุณผมรู้สึกขอบคุณอย่างมาก! แต่แน่นอนทันทีใช่ทั่วไป, ฉันจะให้มันในเวลาไม่ไม่มีที่สิ้นสุดของฉันขอบคุณ สวัสดีสวัสดี! แน่นอนว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณในครั้งเดียวด้วยความจงรักภักดีตลอดกาล ... "ปากกาทิ้งค่อยๆกลิ้งไปที่ขอบของโต๊ะหยุดสักครู่ทรงตัวมีแล้วดิ่งลงสู่พื้นดินทำลายปลายปากกาของตนและมีมันวาง ) "กรุณาให้ตัวเองที่บ้านมาทางขวาในไม่มีถ้าคุณอนุญาตให้ฉันมันอาจจะดีกว่าถ้าคุณนั่งอยู่ในที่เก้าอี้ที่สะดวกสบายมาก แต่สิ่งที่เป็นเกียรติที่ไม่คาดคิดอย่างโอ้ขอบคุณเครื่องชงกาแฟบุหรี่?" นานแค่ไหนที่ไม่ลมบ้าหมูสุดท้าย? ชั่วโมงวันเดือนนับพันปี? เป็นคืนลดลงเขาพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในที่สุด. แต่ก่อนที่จะออกจากสำนักงานของเขาต้องการที่จะนำมาเป็นรูปร่างหน้าตาของแผ่นพับเพื่อโฟลเดอร์โครงการและโปรโตคอลที่ได้สะสมบนโต๊ะทำงานของเขา ภายใต้กองใหญ่เขาพบแผ่นกระดาษด้วยลายมือของใครบางคนที่มัน เขาจำได้ว่ามันเป็นของเขาเอง. จากความอยากรู้เขาอ่านมัน "สิ่งที่ไร้สาระสิ่งที่งี่เง่าวลี ใครจะรู้ว่าเมื่อผมอาจจะเขียนนี้? "เขาถามตัวเอง, การค้นหาความทรงจำในไร้สาระ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

The new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacherThe new teacher

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.