Defining Victorian literature in an

Defining Victorian literature in any satisfactory and comprehensive manner has proven troublesome for critics ever since the nineteenth century came to a close. The movement roughly comprises the years from 1830 to 1900, though there is ample disagreement regarding even this simple point. The name given to the period is borrowed from the royal matriarch of England, Queen Victoria, who sat on throne from 1837 to 1901. One has difficulty determining with any accuracy where the Romantic Movement of the early nineteenth century leaves off and the Victorian Period begins because these traditions have so many aspects in common. Likewise, identifying the point where Victorianism gives way completely to Modernism is no easy task. Literary periods are never the discrete, self-contained realms which the anthologies so suggest. Rather, a literary period more closely resembles a rope that is frayed at both ends. Many threads make up the rope and work together to form the whole artistic and cultural milieu. The Victorian writers exhibited some well-established habits from previous eras, while at the same time pushing arts and letters in new and interesting directions. Indeed, some of the later Victorian novelists and poets are nearly indistinguishable from the Modernists who followed shortly thereafter. In spite of the uncertainty of terminology, there are some concrete statements that one can make regarding the nature of Victorian literature, and the intellectual world which nurtured that literature.



If there is one transcending aspect to Victorian England life and society, that aspect is change – or, more accurately, upheaval. Everything that the previous centuries had held as sacred and indisputable truth came under assault during the middle and latter parts of the nineteenth century. Nearly every institution of society was shaken by rapid and unpredictable change. Improvements to steam engine technology led to increased factory production. More manufacturing required more coal to be mined from the ground. The economies of Europe expanded and accelerated, as the foundations of a completely global economy were laid. Huge amounts of wealth were created, and the spirit of the times discouraged the regulation of business practices. Today, this is called laissez-faire economics. This generation of wealth was to the sole benefit of the newly risen “middle class,” an urbane, entrepreneurial segment of society which saw itself as the natural successor to the noble’s former position of influence. At the same time, scientific advancements were undermining the position of the Church in daily life. Charles Darwin’s theories of evolution and natural selection brought humanity down to the level of the animal, and seemingly reduced the meaning of life to a bloody struggle for survival. Rather than a benign Creator, the world was dominated and steered by strength alone. In the general population, the ever-present gap between the haves and have-nots widened significantly during the Victorian period. The poorest of their poor found their lot in life to be worse than it had ever been, as the new market economy favored industry over agriculture. Large numbers of dispossessed farmers and peasants migrated from the countryside to the cities, seeking work in the factories. The effects of that demographic shift can still be observed. Conditions in the overwhelmed, sprawling cities degenerated as the infrastructure simply could not handle the influx of new workers. Slums and shantytowns became the norm, and depredation was a fact of life for the majority of the working class.

For some, the fundamental changes taking place in the world meant progress, and were a source of hope and optimism. For the majority of writers and thinkers, however, the inequality present in Victorian society was a kind of illness that would sooner or later come to a tipping point. Many intellectuals saw it as their duty to speak out against the injustices of this new and frightening world. Essayists like Thomas Carlyle railed against the systematic abuse he saw happening all around him. He saw machinery and the Industrial Revolution as engines of destruction, stripping people of their very humanity. The level of social consciousness and immediate relevancy one finds in much of Victorian writing was something not witnessed before in English letters. Rather than turning inside or escaping into fantasy, essayists and novelists chose to directly address the pressing social problems of the day. These problems ranged from atrocious labor conditions and rampant poverty to the issue of women’s place in the world – what contemporaries referred to as “The Woman Question.” Elizabeth Barrett-Browning’s long-form poem “The Cry of the Children” represents an attack on mining practices in England, specifically the employment of young children to work deep in the mines. Barrett-Browning had been outraged by a report she read detailing the practice and felt compelled to make h

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การกำหนดสไตล์วิคตอเรียนวรรณกรรมในลักษณะพอ และครอบคลุมได้พิสูจน์ลำบากสำหรับนักวิจารณ์ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 19 มาปิด การเคลื่อนไหวประกอบด้วยปีจาก 1830 ถึง 1900 ประมาณว่ามีข้อแม้จุดนี้เรียบง่ายกว้างขวาง ชื่อรอบระยะเวลายืมมาจาก matriarch รอยัลของอังกฤษ สมเด็จพระราชินีวิกตอเรีย ที่นั่งบนบัลลังก์จาก 1837 ซัก หนึ่งมีปัญหากำหนด มีความถูกต้องใด ๆ ที่เคลื่อนไหวโรแมนติกของศตวรรษที่สิบเก้าต้นใบปิด และเริ่มต้นยุควิกตอเรียเนื่องจากประเพณีเหล่านี้มีหลายด้านร่วมกัน ทำนองเดียวกัน การระบุจุดที่ Victorianism ให้ทางสมบูรณ์สมัยคือ ไม่ใช่เรื่องง่าย วรรณกรรมรอบระยะเวลาจะไม่อาณาจักรต่อเนื่อง บรรจุเองซึ่ง anthologies แนะนำดังนั้น ค่อนข้าง ระยะวรรณกรรมอย่างใกล้ชิดคล้ายกับเชือกที่หลุดที่ปลายทั้งสอง หลายเธรดทำเชือกและทำงานร่วมกันไปกับศิลปะ และวัฒนธรรมทั้งหมด เขียนวิคตอเรียแสดงนิสัยบางอย่างดีขึ้นจากช่วงก่อนหน้านี้ ในขณะที่เดียวกันเวลาผลักดันศิลปะและตัวอักษรในเส้นทางใหม่ และน่าสนใจ แน่นอน ภายหลังวิคตอเรีย novelists และกวีมีเกือบคล้าย Modernists ที่มิช้ามินาน ทั้ง ๆ ที่ มีความไม่แน่นอนของคำศัพท์ มีงบบางอย่างคอนกรีตที่หนึ่งทำเกี่ยวกับธรรมชาติของวิคตอเรียนวรรณคดี และโลกทางปัญญาซึ่งบ่มวรรณกรรมที่ If there is one transcending aspect to Victorian England life and society, that aspect is change – or, more accurately, upheaval. Everything that the previous centuries had held as sacred and indisputable truth came under assault during the middle and latter parts of the nineteenth century. Nearly every institution of society was shaken by rapid and unpredictable change. Improvements to steam engine technology led to increased factory production. More manufacturing required more coal to be mined from the ground. The economies of Europe expanded and accelerated, as the foundations of a completely global economy were laid. Huge amounts of wealth were created, and the spirit of the times discouraged the regulation of business practices. Today, this is called laissez-faire economics. This generation of wealth was to the sole benefit of the newly risen “middle class,” an urbane, entrepreneurial segment of society which saw itself as the natural successor to the noble’s former position of influence. At the same time, scientific advancements were undermining the position of the Church in daily life. Charles Darwin’s theories of evolution and natural selection brought humanity down to the level of the animal, and seemingly reduced the meaning of life to a bloody struggle for survival. Rather than a benign Creator, the world was dominated and steered by strength alone. In the general population, the ever-present gap between the haves and have-nots widened significantly during the Victorian period. The poorest of their poor found their lot in life to be worse than it had ever been, as the new market economy favored industry over agriculture. Large numbers of dispossessed farmers and peasants migrated from the countryside to the cities, seeking work in the factories. The effects of that demographic shift can still be observed. Conditions in the overwhelmed, sprawling cities degenerated as the infrastructure simply could not handle the influx of new workers. Slums and shantytowns became the norm, and depredation was a fact of life for the majority of the working class.สำหรับบางคน การเปลี่ยนแปลงพื้นฐานที่เกิดขึ้นในโลกหมายถึง ความก้าวหน้า และมีแหล่งที่มาของความหวังและมองในแง่ดี ส่วนใหญ่ของนักเขียนและนักคิด อย่างไรก็ตาม ความไม่เท่าเทียมกันในสังคมวิคตอเรียนเป็นชนิดของการเจ็บป่วยที่จะมาจุดหักเหไม่ช้าก็เร็ว ปัญญาชนจำนวนมากเห็นมันเป็นหน้าที่ของพวกเขาจะพูดต้องสู้ของโลกนี้ใหม่ และน่ากลัวกับ Essayists เช่น Thomas Carlyle ด่ากับการละเมิดระบบเขาเห็นเกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวเขา เขาเห็นเครื่องจักรและการปฏิวัติอุตสาหกรรมเป็นเครื่องมือทำลาย ลอกของมนุษย์ของพวกเขามากขึ้น ระดับของจิตสำนึกทางสังคมและราทันทีหนึ่งพบในของวิคตอเรียเขียนเป็นสิ่งที่ไม่เห็นก่อนในตัวอักษรภาษาอังกฤษ แทนที่จะเปิดใช้ภายใน หรือหนีเข้าไปในจินตนาการ essayists และ novelists เลือกเพื่อแก้ไขปัญหาสังคมของกดวันที่อยู่โดยตรง ปัญหาเหล่านี้อยู่ในช่วงจากแรงงานที่โหดร้ายและอาละวาดความยากจนปัญหาของผู้หญิงในโลกอะไรโคตรเรียกว่า "ที่คำถามของผู้หญิง" บทกวียาวฟอร์มเอลิซาเบธบาร์เร็ตต์สีน้ำตาลของ "การร้องไห้ของเด็ก" แทนโจมตีแนวทางการทำเหมืองแร่ในอังกฤษ โดยเฉพาะการจ้างงานของคนงานในเหมืองลึก บาร์เร็ตต์สีน้ำตาลได้รับกระทบ โดยรายงานเธออ่านรายละเอียดการปฏิบัติ และรู้สึก compelled ให้ h

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กำหนดวรรณกรรมวิคตอเรียในลักษณะที่น่าพอใจและครอบคลุมใด ๆ ที่ได้รับการพิสูจน์ลำบากสำหรับนักวิจารณ์นับตั้งแต่ศตวรรษที่สิบเก้ามาใกล้ การเคลื่อนไหวประมาณประกอบด้วยปี 1830-1900 แม้ว่าจะมีความขัดแย้งที่เพียงพอเกี่ยวกับจุดนี้ง่าย ชื่อที่กำหนดให้ระยะเวลาที่ถูกยืมมาจากปูชนียบุคคลของราชวงศ์อังกฤษสมเด็จพระราชินีวิกตอเรียซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ 1837 1901 หนึ่งมีความยากลำบากในการพิจารณาด้วยความถูกต้องใด ๆ ที่โรแมนติกเคลื่อนไหวในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเก้าใบปิดและเริ่มต้นยุควิกตอเรีย เพราะประเพณีเหล่านี้มีหลาย ๆ ด้านในการร่วมกัน ในทำนองเดียวกันการระบุจุดที่มณเฑียรให้วิธีสมบูรณ์สมัยไม่ง่าย งวดวรรณกรรมไม่เคยแยกอาณาจักรอยู่ในตัวเองซึ่งคราฟท์เพื่อแนะนำ แต่ระยะเวลาวรรณกรรมคล้ายเชือกที่หลุดลุ่ยที่ปลายทั้งสอง กระทู้หลายคนทำขึ้นเชือกและทำงานร่วมกันเพื่อสร้างสภาพแวดล้อมทางด้านศิลปะและวัฒนธรรมทั้ง นักเขียนบางวิคตอเรียแสดงนิสัยที่ดีขึ้นจากยุคก่อนหน้านี้ขณะที่ในเวลาเดียวกันการผลักดันศิลปะและวรรณกรรมในทิศทางใหม่และน่าสนใจ อันที่จริงบางส่วนของนักเขียนนวนิยายวิคตอเรียในภายหลังและกวีเกือบจะแยกไม่ออกจากธรรมเนียมที่ปฏิบัติตามหลังจากนั้นไม่นาน ทั้งๆที่มีความไม่แน่นอนของคำศัพท์ที่มีบางส่วนงบที่เป็นรูปธรรมที่หนึ่งที่สามารถทำให้เกี่ยวกับธรรมชาติของวรรณคดีวิคตอเรียและทางปัญญาโลกซึ่งหล่อเลี้ยงวรรณกรรมที่. หากมีแง่มุมที่เก็บกดอย่างใดอย่างหนึ่งในการดำรงชีวิตวิคตอเรียอังกฤษและสังคมด้านที่คือการเปลี่ยนแปลง - หรืออย่างแม่นยำมากขึ้นกลียุค ทุกอย่างที่หลายศตวรรษก่อนหน้านี้ได้จัดขึ้นเป็นความจริงศักดิ์สิทธิ์และเถียงไม่ได้มาอยู่ภายใต้การโจมตีในช่วงกลางและส่วนหลังของศตวรรษที่สิบเก้า เกือบสถาบันการศึกษาของทุกสังคมถูกเขย่าโดยการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและคาดเดาไม่ได้ การปรับปรุงเทคโนโลยีเครื่องยนต์ไอน้ำนำไปสู่การผลิตของโรงงานเพิ่มขึ้น การผลิตอื่น ๆ ที่ต้องการถ่านหินมากขึ้นที่จะขุดมาจากพื้นดิน เศรษฐกิจยุโรปขยายตัวและเร่งเป็นรากฐานของเศรษฐกิจโลกอย่างสมบูรณ์ถูกวาง จำนวนมากของความมั่งคั่งที่ถูกสร้างขึ้นและจิตวิญญาณครั้งที่ท้อแท้กฎระเบียบของการดำเนินธุรกิจ วันนี้เรียกว่าไม่รู้ไม่ชี้เศรษฐศาสตร์ การสร้างความมั่งคั่งนี้เพื่อที่จะได้รับประโยชน์ แต่เพียงผู้เดียวของใหม่เพิ่มขึ้น "ชนชั้นกลาง" ซึ่งเป็นอ่อนโยนส่วนของผู้ประกอบการของสังคมที่เห็นตัวเองเป็นทายาทธรรมชาติให้เกียรติอดีตตำแหน่งของอิทธิพล ในขณะเดียวกันความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ที่ถูกลอบทำลายตำแหน่งของคริสตจักรในชีวิตประจำวัน ทฤษฎีชาร์ลส์ดาร์วินวิวัฒนาการและการคัดเลือกโดยธรรมชาตินำมนุษย์ลงไปถึงระดับของสัตว์และดูเหมือนจะลดลงตามความหมายของชีวิตที่จะต่อสู้เพื่อความอยู่รอดเลือด มากกว่าที่จะเป็นผู้สร้างใจดีโลกถูกครอบงำและนำโดยความแรงเพียงอย่างเดียว ในประชากรทั่วไปช่องว่างที่เคยนำเสนอระหว่างประการที่จำเป็นและมี nots กว้างขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในช่วงยุควิกตอเรีย ที่ยากจนที่สุดของคนยากจนของพวกเขาพบจำนวนมากของพวกเขาในชีวิตที่จะเลวร้ายยิ่งกว่าที่เคยเป็นมาที่เคยในขณะที่เศรษฐกิจตลาดใหม่ได้รับการสนับสนุนอุตสาหกรรมมากกว่าการเกษตร จำนวนมากของเกษตรกรและชาวนายึดทรัพย์อพยพจากชนบทสู่เมืองที่กำลังมองหางานในโรงงาน ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงทางประชากรที่ยังคงสามารถสังเกต เงื่อนไขในจมเมืองแผ่กิ่งก้านสาขาถดถอยเป็นโครงสร้างพื้นฐานก็ไม่สามารถจัดการกับการไหลเข้าของแรงงานใหม่ สลัมและสลัมกลายเป็นบรรทัดฐานและการโจรกรรมเป็นจริงของชีวิตส่วนใหญ่ของชนชั้นแรงงาน. สำหรับบางคนการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานที่เกิดขึ้นในโลกหมายถึงความคืบหน้าและเป็นแหล่งที่มาของความหวังและมองในแง่ดี สำหรับส่วนใหญ่ของนักเขียนและนักคิด แต่ปัจจุบันความไม่เท่าเทียมกันในสังคมวิคตอเรียเป็นชนิดของการเจ็บป่วยที่ไม่ช้าก็เร็วจะมาถึงจุดให้ทิป ปัญญาชนหลายคนเห็นว่ามันเป็นหน้าที่ของพวกเขาที่จะพูดออกมาต่อต้านความอยุติธรรมของโลกใหม่และน่ากลัวนี้ essayists เช่นโทมัสคาร์ไลล์ด่าว่าการละเมิดระบบเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา เขาเห็นเครื่องจักรและการปฏิวัติอุตสาหกรรมเป็นเครื่องมือแห่งการทำลายล้างปอกคนของความเป็นมนุษย์ของพวกเขามาก ระดับของจิตสำนึกต่อสังคมและความเกี่ยวข้องทันทีหนึ่งพบมากในการเขียนวิคตอเรียเป็นสิ่งที่ไม่ได้ร่วมเป็นสักขีพยานมาก่อนในตัวอักษรภาษาอังกฤษ แทนที่จะเปลี่ยนภายในหรือการหลบหนีเข้ามาในจินตนาการ essayists และนักเขียนนวนิยายเลือกที่จะอยู่ตรงกดปัญหาสังคมในวันนี้ ปัญหาเหล่านี้ตั้งแต่เงื่อนไขแรงงานที่เลวร้ายและความยากจนอาละวาดกับปัญหาของสถานที่ของผู้หญิงในโลก - ". ผู้หญิงคำถาม" สิ่งที่โคตรจะเรียกว่ายาวแบบฟอร์มบทกวีลิซาเบ ธ บาร์เร็ตต์-บราวนิ่ง "การร้องไห้ของเด็ก" แสดงให้เห็นถึงการโจมตี การปฏิบัติการทำเหมืองแร่ในประเทศอังกฤษโดยเฉพาะการจ้างงานของเด็กเล็กที่จะทำงานลึกลงไปในเหมือง บาร์เร็ตต์บราวนิ่ง-ได้รับการทำลายโดยรายงานเธออ่านรายละเอียดการปฏิบัติและรู้สึกอึดอัดใจที่จะทำให้ชั่วโมง