Wittgenstein introduces a famous an

Wittgenstein introduces a famous and memorable analogy: the beetle in the box. Suppose everyone has a box that only they can see into. No one can see into anyone else's box. Each describes what he or she sees in the box as a 'beetle'. I know what a beetle is from my own examination of what is in my box, you from yours. Wittgenstein points out that in this situation while we all talk about our beetles, there might be different things in everyone's boxes, or perhaps nothing at all in some of them. The thing in the box, could be changing all the time. Whatever it is, he maintains that it cannot have a part in the 'language-game'. Analogously (and this is only implied rather than fully spelt out by Wittgenstein), if I say that I know what 'pain' means from personal introspection, on the model of what he calls 'object and designation' - like the ostensive definition (or, as non-philosophers put it, pointing) that tells us 'that's a cat' when I point at the furry animal in the garden - then whatever 'internal' object Im pointing at (the equivalent of the cat) drops out of consideration. It is irrelevant to the meaning of 'pain'. It is like the beetle that may or may not be in the box.

This is part of Wittgenstein's so-called Private Language Argument (of which there are numerous competing interpretations). The gist of this is that the assumption that introspection governs the meaning of our sensation language is false: language is rule-governed public behaviour (though, perhaps perversely, Wittgenstein denied that he was a logical behaviourist, though some of his interpreters find this disengenuous). Language is far more enmeshed with the world and our forms of life than those who (perhaps influenced by Descartes and his legacy) see the mind as essentially a private theatre would have us believe...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Wittgenstein แนะนำเปรียบเทียบมีชื่อเสียง และน่าจดจำ: ตัวด้วงในกล่อง สมมติว่า ทุกคนมีกล่องที่เพียงพวกเขาสามารถมองเห็น ไม่มีใครสามารถเห็นลงในช่องของผู้อื่น แต่ละอธิบายสิ่งที่เขาหรือเธอมองเห็นในกล่องเป็น 'ด้วง' ผมทราบว่าด้วงเป็นของตัวเองการตรวจสอบสิ่งที่อยู่ในกล่องของฉัน คุณจากของคุณ Wittgenstein ชี้ให้เห็นว่า ในสถานการณ์นี้ ในขณะที่เราพูดคุยเกี่ยวกับด้วงของเรา อาจมีสิ่งต่าง ๆ ในกล่องของทุกคน หรือบางทีไม่มีอะไรเลยในบางส่วนของพวกเขา สิ่งที่ในกล่อง สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา สิ่งที่เป็น เขายืนยันว่า มันไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งใน 'ภาษาเกม' Analogously (และนี้เป็นเพียง นัย มากกว่า spelt เต็มออก โดย Wittgenstein), ถ้าฉันบอกว่า ฉันรู้อะไร 'เจ็บปวด' หมายถึงจากวิปัสสนาส่วนบุคคล ในรูปแบบ ของสิ่งที่เขาเรียก 'วัตถุและกำหนด' - เช่นข้อกำหนด ostensive (หรือ เป็นไม่ใช่ปรัชญานำ ชี้) ที่บอกเรา 'ที่เป็นแมว' เมื่อ ฉันชี้ไปที่การขน สัตว์ในสวน - แล้วอิ่ม 'ภายใน' วัตถุ Im ชี้ไปที่ (เทียบเท่าแมว) ลดลงจากการพิจารณา มันไม่เกี่ยวข้องกับความหมายของ 'ความเจ็บปวด' มันเป็นเหมือนตัวด้วงที่อาจ หรืออาจไม่มีในกล่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของของ Wittgenstein เรียกว่าส่วนภาษาอาร์กิวเมนต์ (ซึ่งมีเป็นจำนวนมากแข่งขันกันตีความ) แบะท่านี้คือ สมมติฐานที่ว่า วิปัสสนาควบคุมความหมายของภาษาของเรารู้สึกเป็นเท็จ: ภาษาเป็นกฎบังคับพฤติกรรมสาธารณะ (แม้ บางที perversely, Wittgenstein ปฏิเสธว่า เขาเป็น behaviourist เป็นตรรกะ แม้ว่าบางส่วนของล่ามของเขาหา disengenuous นี้) ภาษามากขึ้น enmeshed กับโลกและชีวิตในรูปแบบของเรามากกว่าผู้ที่ (อาจเป็นอิทธิพลของ Descartes และมรดก) เห็นใจโรงละครส่วนตัวเป็นหลักจะมีเราเชื่อว่า...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Wittgenstein แนะนำการเปรียบเทียบที่มีชื่อเสียงและน่าจดจำ: ด้วงในกล่อง ทุกคนสมมติว่ามีช่องที่เดียวที่พวกเขาสามารถมองเห็นเป็น ไม่มีใครสามารถมองเห็นลงในช่องของคนอื่น แต่ละอธิบายถึงสิ่งที่เขาหรือเธอเห็นในกล่องเป็น 'ด้วง' ฉันรู้ว่าสิ่งด้วงจากการตรวจสอบของตัวเองสิ่งที่อยู่ในกล่องของฉันคุณจากของคุณ Wittgenstein ชี้ให้เห็นว่าในสถานการณ์เช่นนี้ในขณะที่เราทุกคนพูดคุยเกี่ยวกับด้วงของเราอาจจะมีสิ่งที่แตกต่างกันในกล่องของทุกคนหรือบางทีอาจจะไม่มีอะไรที่ทั้งหมดในบางส่วนของพวกเขา สิ่งที่อยู่ในกล่องอาจจะเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา สิ่งที่มันเป็นเขายืนยันว่ามันไม่สามารถมีส่วนร่วมใน 'ภาษาเกม' analogously (และนี่คือนัยเพียงมากกว่าสะกดอย่างเต็มที่โดย Wittgenstein) ถ้าผมบอกว่าผมรู้ว่าสิ่งที่ 'ปวด' หมายถึงจากวิปัสสนาส่วนบุคคลในรูปแบบของสิ่งที่เขาเรียก 'วัตถุและแต่งตั้ง' เหมือน - ความหมาย ostensive (หรือ เป็นที่ไม่ใช่นักปรัชญาใส่มันชี้) ที่บอกเราว่าเป็นแมว 'เมื่อฉันชี้ไปที่สัตว์ขนยาวในสวน - แล้วสิ่งที่วัตถุ' ภายใน 'อิ่มชี้ไปที่ (เทียบเท่าของแมว) หยดออกมาจากการพิจารณา มันไม่เกี่ยวข้องกับความหมายของ 'ปวด' มันก็เหมือนด้วงที่อาจจะหรืออาจจะไม่อยู่ในกล่อง.

นี้เป็นส่วนหนึ่งของ Wittgenstein ที่เรียกว่าอาร์กิวเมนต์ภาษาภาคเอกชน (ซึ่งมีการตีความการแข่งขันจำนวนมาก) กระทู้นี้ก็คือว่าสมมติฐานที่ว่าวิปัสสนาควบคุมความหมายของภาษาความรู้สึกของเราเป็นเท็จ: ภาษาที่เป็นกฎควบคุมพฤติกรรมของประชาชน (แม้ว่าอาจจะดันทุรัง, Wittgenstein ปฏิเสธว่าเขาเป็นพฤติกรรมตรรกะแม้ว่าบางส่วนของล่ามของเขาพบ disengenuous นี้ ) ภาษาอยู่ไกลมากขึ้นพัวพันกับโลกและรูปแบบของชีวิตมากกว่าคนที่ (อาจจะได้รับอิทธิพลจาก Descartes และมรดกของเขา) เราดูใจเป็นหลักส่วนตัวละครจะมีเราเชื่อ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิทเก้นสไตน์แนะนำมีชื่อเสียงและน่าจดจำคล้ายคลึง : ด้วง ในกล่อง คิดว่าทุกคนมีกล่อง เพียง แต่พวกเขาสามารถมองเห็นใน ไม่มีใครสามารถเห็นในกล่องของคนอื่น แต่ละที่อธิบายถึงสิ่งที่เขาหรือเธอเห็นในกล่องเป็น " ด้วง " ฉันรู้ว่าด้วง จากการตรวจสอบสิ่งที่อยู่ในกล่องของฉันเอง คุณ จากคุณ วิทเก้นสไตน์ชี้ให้เห็นว่าในสถานการณ์นี้ ในขณะที่เราพูดคุยเกี่ยวกับด้วงของเราอาจมีสิ่งที่แตกต่างกันในกล่องของทุกคน หรืออาจจะไม่มีเลยในบางส่วนของพวกเขา สิ่งที่อยู่ในกล่อง ก็จะมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ยังไงก็ตาม เขายังคงยืนยันว่ามันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งใน " เกม " ภาษา analogously ( และนี้เป็นเพียงนัยมากกว่าอย่างสะกดออกโดยวิทเก้นสไตน์ ) ถ้าผมพูดว่าผมรู้ว่า " ความเจ็บปวด " หมายความว่า จากวิปัสสนาส่วนบุคคลในรูปแบบของสิ่งที่เขาเรียกว่า " วัตถุและชื่อ " - ชอบความหมาย ostensive ( หรือ เป็นนักปรัชญา ไม่ใส่มันแล้วชี้ ) ที่บอกเราว่า แมว " เมื่อฉันชี้ไปที่สัตว์ขนในสวน - งั้นไม่ว่าภายใน " " อิม ชี้ไปที่วัตถุ ( เทียบเท่าของแมว ) ออกจากการพิจารณา มันไม่เกี่ยวข้องกับความหมายของ " ความเจ็บปวด " มันเป็นเหมือนแมลงที่อาจจะหรืออาจจะไม่ได้อยู่ในกล่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิทเก้นสไตน์เรียกว่าภาษาเอกชนอาร์กิวเมนต์ ( ซึ่งมีการตีความกันมากมาย ) ทั้งหมดนี้คือ สมมติว่า วิปัสสนาทุกความหมายของภาษาความรู้สึกของเราเป็นเท็จ : ภาษาเป็นกฎควบคุมพฤติกรรมสาธารณะ ( แม้ว่าอาจจะประพฤติวิทเก้นสไตน์ปฏิเสธว่า เขาเป็น behaviourist ตรรกะแม้ว่าบางส่วนของล่ามของเขาพบนี้ disengenuous ) ภาษาเป็นสื่อกลางที่ไกลมากขึ้นกับโลกและรูปแบบของชีวิตมากกว่า คนที่ ( อิทธิพลอาจจะโดย Descartes และมรดกของเขา ) เห็นจิตใจเป็นหลักโรงละครส่วนบุคคลให้เราเชื่อ . . . . . . .