This research evaluated the amount

This research evaluated the amount of greenhouse gas (GHGs) emissions from wastewater of the central wastewater treatment system at Mahidol University, Salaya campus, during the in years 2009-2012 by comparing two treatment systems: an oxidation pond and an extended aeration activated sludge. Researchers used the equation from the guidelines of the clean development mechanism (CDM) compares with the equation from carbon footprint for organizations (CPO). In addition, this research also studied the potential of biogas production to estimate the amount of GHGs that can be reduced when biogas technology is applied. The result showed that the oxidation pond caused more methane emission than the extended aeration activated sludge system. GHGs emissions from wastewater using CDM method were lower than the one used by Intergovernmental Panel on Climate Change: IPCC (2006). This difference was due to IPCC method guidelines including the calculation of nitrous oxide emissions, which has a global warming potential (GWP) several times higher than CH4. Furthermore, concerning the potential to produce biogas from, wastewater from the aeration pond caused the maximum release of methane, while wastewater before entering to system caused minimal emissions due to the decomposition of organic substances occurring in a short time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี้วิจัยประเมินจำนวน (GHGs) การปล่อยก๊าซเรือนกระจกจากระบบบำบัดน้ำเสียของระบบบำบัดน้ำเสียส่วนกลางที่มหาวิทยาลัยมหิดล วิทยาเขตศาลายา ในช่วงในปี 2009-2012 โดยเปรียบเทียบระบบบำบัดสอง: เป็นบ่อเกิดออกซิเดชันและ aeration การขยายเรียกตะกอน นักวิจัยใช้สมการจากแนวทางของการเปรียบเทียบตามกลไกการพัฒนาที่สะอาด ด้วยสมการจากรอยเท้าคาร์บอนสำหรับองค์กร (CPO) นอกจากนี้ งานวิจัยนี้ยังศึกษาศักยภาพการผลิตก๊าซชีวภาพเพื่อประเมินจำนวน GHGs ที่สามารถจะลดลงเมื่อมีใช้เทคโนโลยีก๊าซชีวภาพ ผลพบว่า บ่อเกิดออกซิเดชันเกิดเพิ่มเติมมีเทนมากกว่า aeration ขยายเรียกใช้ระบบตะกอน ปล่อย GHGs จากน้ำเสียโดยใช้วิธีการตามคนที่ต่ำกว่าได้ใช้ว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ: IPCC (2006) ความแตกต่างนี้เกิดจาก IPCC ได้แนวทางวิธีการรวมทั้งการคำนวณการปล่อยก๊าซไนตรัสออกไซด์ ซึ่งมีโลกร้อนเป็นไป (GWP) หลายครั้งสูงกว่า CH4 นอกจากนี้ เกี่ยวกับศักยภาพในการผลิตก๊าซชีวภาพจาก น้ำเสียจากบ่อ aeration เกิดรุ่นสูงสุดของมีเทน ในขณะที่น้ำเสียก่อนเข้าระบบเกิดปล่อยน้อยเนื่องจากการเน่าของสารอินทรีย์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

งานวิจัยนี้มีการประเมินปริมาณก๊าซเรือนกระจก (ก๊าซเรือนกระจก) การปล่อยมลพิษจากน้ำเสียของระบบบำบัดน้ำเสียส่วนกลางที่มหาวิทยาลัยมหิดลวิทยาเขตศาลายาในช่วงปี 2009-2012 โดยเปรียบเทียบทั้งสองระบบการรักษา: บ่อผึ่งและตะกอนอากาศขยายการเปิดใช้งาน นักวิจัยใช้สมการจากแนวทางของกลไกการพัฒนาที่สะอาด (CDM) เปรียบเทียบกับสมการจากการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สำหรับองค์กร (CPO) นอกจากนี้งานวิจัยนี้ยังศึกษาที่มีศักยภาพในการผลิตก๊าซชีวภาพเพื่อประเมินปริมาณก๊าซเรือนกระจกที่สามารถลดลงได้เมื่อเทคโนโลยีก๊าซชีวภาพที่นำมาใช้ ผลการศึกษาพบว่าบ่อออกซิเดชันที่เกิดการปลดปล่อยก๊าซมีเทนมากกว่าการเติมอากาศที่ขยายการเปิดใช้งานระบบตะกอน การปล่อยก๊าซเรือนกระจกจากการบำบัดน้ำเสียโดยใช้วิธีการ CDM ต่ำกว่าที่ใช้ในหลักสูตรด้านการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ: IPCC (2006) ความแตกต่างนี้เป็นเพราะ IPCC แนวทางวิธีการรวมทั้งการคำนวณการปล่อยก๊าซไนตรัสออกไซด์ซึ่งมีศักยภาพในการลดภาวะโลกร้อน (GWP) สูงกว่า CH4 หลายครั้ง นอกจากนี้เกี่ยวกับการที่มีศักยภาพในการผลิตก๊าซชีวภาพจากน้ำเสียจากบ่อเติมอากาศที่เกิดการเปิดตัวสูงสุดของก๊าซมีเทนในขณะที่น้ำเสียก่อนที่จะเข้ากับระบบที่เกิดการปล่อยมลพิษน้อยที่สุดจากการสลายตัวของสารอินทรีย์ที่เกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวิจัยประเมินปริมาณก๊าซเรือนกระจก ( GHGs ) มลพิษจากน้ำเสียของระบบบำบัดน้ำเสียส่วนกลาง ที่มหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายา ระหว่างปีราชการโดยเปรียบเทียบสองการรักษาระบบบ่อออกซิเดชันและการขยายเติมกากตะกอนน้ำเสีย .นักวิจัยใช้สมการจากแนวทางของกลไกการพัฒนาที่สะอาด ( CDM ) มาเปรียบเทียบกับสมการจากคาร์บอนฟุตพริ้นท์ขององค์กร ( CPO ) งานวิจัยนี้ยังได้ศึกษาศักยภาพการผลิตก๊าซชีวภาพ เพื่อประเมินปริมาณก๊าซเรือนกระจกที่สามารถลดได้เมื่อเทคโนโลยีก๊าซชีวภาพไปใช้ผลการศึกษาพบว่า บ่อที่เกิดจากการปล่อยก๊าซมีเทนมากขึ้นกว่าการขยายระบบ Activated sludge การปล่อยก๊าซเรือนกระจกจากน้ำเสียโดยใช้วิธี CDM ต่ำกว่าที่ใช้โดยคณะกรรมการระหว่างรัฐบาลว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ : IPCC ( 2006 ) ความแตกต่างนี้เนื่องจากวิธีการรวมทั้ง IPCC แนวทางคำนวณการปล่อยก๊าซไนตรัสออกไซด์ ,ซึ่งมีศักยภาพโลกร้อน ( GWP ) หลายครั้งสูงกว่าร่าง . ในด้านศักยภาพการผลิตก๊าซชีวภาพจากน้ำเสียจากบ่อเติมอากาศที่เกิดจากการปลดปล่อยก๊าซมีเทนสูงสุด ในขณะที่น้ำเสียก่อนเข้าระบบเกิดมลพิษน้อยที่สุด เนื่องจากการสลายตัวของสารอินทรีย์ที่เกิดขึ้นในเวลาอันสั้น