IntroductionCobia (Rachycentron can

Introduction
Cobia (Rachycentron canadum) has the potential for marine aquaculture due to its rapid growth rate and stature as a seafood product in local and international markets. The main bottleneck for industrial expansion of cobia farming is the limitation of fingerling production ( Holt et al., 2007a and Schwarz et al., 2007). Although much progress has recently been made in identifying better nutritional, environmental and zootechnical parameters resulting in improved larval growth and survival, weaning from live food to formulated feed remains a critical stage that needs more investigation.
In intensive production of most marine finfish species, weaning is a very critical period in which there is a gradual change from live prey to formulated diets (Rosenlund et al., 1997). An overlapping co-feeding period during which live food is gradually replaced by increasing quantities of formulated feed has been shown to improve growth and survival of marine fish larvae compared to the use of live food only (Chang et al., 2006, Curnow et al., 2006a and Curnow et al., 2006b). Formulated diets can balance the nutritional composition of live food especially with respect to amino acids which are not easy to modify in live food (Rønnestad et al., 1999). Moreover, feeding formulated diets was found to affect larval size variation within the rearing tank, which influenced rates of cannibalism in barramundi (Lates calcarifer) ( Curnow et al., 2006a). Live food may influence ingestion, digestion and assimilation of formulated diets ( Kolkovski et al., 1997 and Koven et al., 2001). Live food influences digestion by stimulating endocrine responses (Koven et al., 2001). In addition, co-feeding is expected to improve the nutritional condition of the larvae and might facilitate earlier transition onto dry feeds only ( Chang et al., 2006 and Rosenlund et al., 1997).
The timing of co-feeding and the nutritional composition, palatability and digestibility of the artificial diets determine the success of weaning (Chu and Ozkizilcik, 1999 and Faulk et al., 2007). Kestemont et al. (2007) indicated that the best weight gain of pikeperch larvae (Sander lucioperca) was found when co-feeding was started at 19 days post-hatching (dph) compared to 12 dph or 26 dph. Early co-feeding is beneficial, since it reduces the use of live food, which are cumbersome to produce and difficult to manipulate nutritionally (Dhert et al., 1999). Success of early co-feeding has been widely documented in various species such as tongue sole Cynoglosssus semilaevis ( Chang et al., 2006), striped bass Morone saxatilis ( Chu and Ozkizilcik, 1999), barramundi L. calcarifer ( Curnow et al., 2006a), turbot Scophthalmus maximus ( Dhert et al., 1999 and Rosenlund et al., 1997), Atlantic halibut Hippoglossus hippoglossus ( Hamre et al., 2001 and Rosenlund et al., 1997), red drum Sciaenops ocellatus ( Lazo et al., 2000), gilthead sea bream Sparus aurata ( Rosenlund et al., 1997 and Yufera et al., 2000), seabass Dicentrarchus labrax ( Rosenlund et al., 1997) and winter flounderPseudopleuronectes americanus ( Khemis et al., 2003). However, the starting time for co-feeding is species-specific according to the maturity of the digestive system (Cahu and Zambonino Infante, 2001).
Cobia larvae and juveniles require very high dietary levels of DHA (Faulk and Holt, 2003 and Holt et al., 2007a). In intensive production, enriched Artemia are the main food during live prey feeding. However, it is very difficult to reach optimal enrichment levels as ingested DHA is catabolised and used as an energy source by Artemia ( Bell et al., 2003,Evjemo et al., 1997, Olsen et al., 2000 and Takeuchi, 2001). Therefore, the supplementation of formulated diets could be a solution to satisfy the larval nutritional requirements. In Vietnam, cobia larvae are fed live prey from three to 18 dph at which time weaning onto artificial diets is started. During this process, enriched live food is partially replaced by artificial diets until the juveniles can be fed solely on dry diets. Successful use of Artemia in umbrella-stage can be an option for earlier substitution of enriched rotifers, allowing simplification of the rearing protocol for cobia larvae, but may at the same time result in limited provision of DHA ( Nhu et al., 2009). Thus, research on earlier weaning with formulated diets is very essential to determine and adjust optimal nutritional balances. Co-feeding may be started much earlier (8–12 dph) since Faulk et al. (2007) documented secretion of pancreatic enzymes in larvae prior to 18 dph. In this study, we investigated whether or not larvae could be weaned at earlier developmental stages, starting at eight dph or 13 dph instead of 18 dph. In order to select the appropriate diet for cobia weaning, we studied growth and survival of cobia juveniles (20 dph) fed three different weaning diets.
2. Materials and methods
2.1. Experimental design
Three experiments were designed to test the possi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำปลาช่อนทะเล (Rachycentron canadum) มีศักยภาพในการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำทางทะเลเนื่องจากอัตราการเติบโตอย่างรวดเร็วและรูปร่างของผลิตภัณฑ์อาหารทะเลในตลาดท้องถิ่น และนานาชาติ รองหลักสำหรับการขยายอุตสาหกรรมการเลี้ยงปลาช่อนทะเลเป็นข้อจำกัดของการผลิต fingerling (Holt et al., 2007a และ Schwarz et al., 2007) แม้ว่าความก้าวหน้ามากเมื่อเร็ว ๆ นี้มีระบุดีโภชนาการ พารามิเตอร์ zootechnical และสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้นในการปรับปรุง larval เจริญเติบโตและการอยู่รอด weaning จากอาหารสดสูตรอาหารยังคงขั้นตอนสำคัญที่ต้องตรวจสอบเพิ่มเติมในการเร่งรัดผลิตส่วนใหญ่ทะเล finfish, weaning เป็นระยะสำคัญที่มีเป็นแบบ gradual เปลี่ยนจากเหยื่อสดเป็นสูตรอาหาร (Rosenlund et al., 1997) ระยะให้อาหารร่วมทับซ้อนกันซึ่งอาหารสดจะค่อย ๆ ถูกแทนที่ โดยการเพิ่มปริมาณของสูตรอาหารที่ได้รับการแสดงเพื่อปรับปรุงการเจริญเติบโตและอยู่รอดของตัวอ่อนปลาทะเลเปรียบเทียบกับการใช้อาหารสด (ช้างและ al., 2006, Curnow et al., 2006a และ Curnow et al., 2006b) สูตรอาหารสามารถสมดุลองค์ประกอบทางโภชนาการของอาหารสดโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับกรดอะมิโนที่ไม่ง่ายในการปรับเปลี่ยนในอาหารสด (Rønnestad et al., 1999) นอกจากนี้ ให้อาหารสูตรอาหารพบมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงขนาด larval ภายในถัง rearing ซึ่งมีอิทธิพลต่อราคาของ cannibalism ในปลากะพงขาว (ปลากระพงขาว) (Curnow et al., 2006a) อาหารสดอาจมีอิทธิพลต่อการกิน การย่อยอาหาร และผสมอาหารสูตร (Kolkovski และ al., 1997 และ Koven และ al., 2001) อาหารสดมีผลต่อการย่อยอาหาร โดยตอบสนองต่อมไร้ท่อกระตุ้น (Koven และ al., 2001) ร่วมให้อาหารคาดว่าจะปรับปรุงสภาพของตัวอ่อนการโภชนาการ และอาจช่วยเปลี่ยนก่อนหน้าลงตัวดึงข้อมูลที่แห้งเท่านั้น (ช้างและ al., 2006 และ Rosenlund และ al., 1997)ช่วงเวลาของการร่วมอาหาร และองค์ประกอบทางโภชนาการ palatability และ digestibility อาหารเทียมกำหนดความสำเร็จของ weaning (ชู และ Ozkizilcik, 1999 และ Faulk et al., 2007) Kestemont et al. (2007) แสดงว่า น้ำหนักที่ดีที่สุดของตัวอ่อน pikeperch (แซนเดอร์ lucioperca) พบเมื่อร่วมให้อาหารเริ่มต้นที่ 19 วันหลังฟัก(ดีพีเอช) เปรียบเทียบกับดีพีเอช 12 หรือ 26 ดีพีเอช ก่อนให้อาหารร่วมเป็นประโยชน์ เนื่องจากมันช่วยลดการใช้อาหารสด ซึ่งเป็นการยุ่งยากในการผลิต และยากที่จะจัดการกับคุณค่าทางโภชนาการ (Dhert et al., 1999) ความสำเร็จของต้นร่วมให้อาหารได้รับการจัดอย่างกว้างขวางในชนิดต่าง ๆ เช่นลิ้นเดียว Cynoglosssus semilaevis (ช้างและ al., 2006), striped เบส saxatilis Morone (ชูและ Ozkizilcik, 1999), กระพงขาวปลากะพงขาว L. (Curnow et al., 2006a) turbot Scophthalmus maximus (Dhert et al., 1999 และ Rosenlund และ al., 1997), แอตแลนติก halibut hippoglossus Hippoglossus (Hamre และ al., 2001 และ Rosenlund และ al., 1997) กลองสีแดง Sciaenops ocellatus (Lazo et al., 2000), gilthead ทะเลทรายแดง Sparus aurata (Rosenlund และ al., 1997 และ Yufera และ al., 2000), ปลากะพง Dicentrarchus labrax (Rosenlund และ al., 1997) และหนาว flounderPseudopleuronectes americanus (Khemis et al., 2003) อย่างไรก็ตาม เวลาเริ่มต้นสำหรับความร่วมมือให้อาหารได้ species-specific ตามวุฒิภาวะของระบบย่อยอาหาร (Cahu และ Zambonino อองฟองต์ 2001)ปลาช่อนทะเลตัวอ่อนและ juveniles ต้องระดับสูงอาหารของดีเอชเอ (Faulk และ Holt, 2003 และโฮลต์ et al., 2007a) ในการผลิตแบบเร่งรัด Artemia ค่อนเป็นอาหารหลักในระหว่างอาหารเหยื่อสด อย่างไรก็ตาม เป็นถึงระดับโดดเด่นเหมาะสมที่สุดเป็นดีเอชเอติดเครื่องแล้ว catabolised ยากมาก และใช้เป็นพลังงาน โดย Artemia (เบลล์และ al., 2003, Evjemo และ al., 1997, al. โอลเซ็นร้อยเอ็ด 2000 และสแมน 2001) ดังนั้น แห้งเสริมของสูตรอาหารอาจเป็นโซลูชั่นเพื่อตอบสนองความต้องการทางโภชนาการ larval ในเวียดนาม ปลาช่อนทะเลตัวอ่อนจะเลี้ยงเหยื่อสดที่ 3 ดีพีเอช 18 ในขณะที่เริ่ม weaning บนอาหารเทียม ระหว่างกระบวนการนี้ อาหารสดอุดมบางส่วนขึ้นมาแทนที่ ด้วยอาหารเทียมจนสามารถจะเลี้ยง juveniles แยกจากอาหารแห้ง ใช้ Artemia ประสบความสำเร็จในเวทีร่มสามารถเป็นตัวเลือกสำหรับการทดแทนรุ่นก่อนหน้าของ rotifers อุดม ให้รวบของโพรโทคอล rearing สำหรับปลาช่อนทะเลตัวอ่อน แต่อาจผลเวลาเดียวกันในบทบัญญัติที่จำกัดของดีเอชเอ (ดาลัด et al., 2009) วิจัย weaning ก่อนหน้ากับสูตรอาหารจึงสำคัญมากเพื่อพิจารณา และปรับปรุงยอดดุลการโภชนาการที่เหมาะสม อาหารร่วมอาจเริ่มมากก่อนหน้า (8 – 12 ดีพีเอช) ตั้งแต่ Faulk et al. (2007) จัดหลั่งเอนไซม์ตับอ่อนตัวอ่อนก่อน 18 ดีพีเอช ในการศึกษานี้ เราตรวจสอบหรือไม่สามารถมีการหย่านมถึงตัวอ่อนที่ก่อนหน้านี้พัฒนาขั้นตอน ราคาเริ่มต้นที่ดีพีเอช 8 หรือดีพีเอช 13 แทน 18 ดีพีเอช การเลือกอาหารที่เหมาะสมสำหรับปลาช่อนทะเล weaning เราเรียนเจริญเติบโต และอยู่รอดของปลาช่อนทะเล juveniles (20 ดีพีเอช) เลี้ยงอาหาร weaning สามแตกต่างกัน2. Materials and methods2.1. Experimental designThree experiments were designed to test the possi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำปลาช่อนทะเล (Rachycentron canadum) มีศักยภาพในการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำทางทะเลเนื่องจากมีอัตราการเติบโตอย่างรวดเร็วและความสูงของมันเป็นผลิตภัณฑ์อาหารทะเลในตลาดในและต่างประเทศ
คอขวดหลักสำหรับการขยายตัวของอุตสาหกรรมการเลี้ยงปลาช่อนทะเลของเป็นข้อ จำกัด ของการผลิต fingerling นี้ (โฮลท์ et al., 2007A และ Schwarz et al., 2007) แม้ว่าจะมีความคืบหน้ามากได้รับเมื่อเร็ว ๆ นี้ในการระบุคุณค่าทางโภชนาการที่ดีกว่าพารามิเตอร์ด้านสิ่งแวดล้อมและ Zootechnical ส่งผลให้การเจริญเติบโตของตัวอ่อนที่ดีขึ้นและการอยู่รอดหย่านมจากอาหารสดอาหารสูตรยังคงเป็นขั้นตอนที่สำคัญที่ต้องสอบสวนเพิ่มเติม.
ในการผลิตอย่างเข้มข้นของสายพันธุ์ปลาทะเลมากที่สุดหย่านม เป็นช่วงเวลาที่สำคัญมากในการที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปจากเหยื่อสดให้อาหารสูตร (Rosenlund et al., 1997) ระยะเวลาที่ร่วมให้อาหารที่ทับซ้อนกันในระหว่างที่มีชีวิตอาหารค่อยๆถูกแทนที่โดยการเพิ่มปริมาณของอาหารสูตรที่ได้รับการแสดงเพื่อปรับปรุงการเจริญเติบโตและความอยู่รอดของตัวอ่อนปลาทะเลเมื่อเทียบกับการใช้อาหารสดเท่านั้น (ช้าง et al., 2006, นาว, et al ., 2006a และนาว et al., 2006b) สูตรอาหารที่สามารถรักษาความสมดุลขององค์ประกอบทางโภชนาการของอาหารสดโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับกรดอะมิโนที่ไม่ได้เป็นเรื่องง่ายที่จะปรับเปลี่ยนในอาหารสด (Rønnestad et al., 1999) นอกจากนี้การให้อาหารสูตรอาหารที่พบว่ามีผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงขนาดตัวอ่อนที่อยู่ในถังเลี้ยงซึ่งมีอิทธิพลต่ออัตราการกินกันใน Barramundi (Lates calcarifer) (นาว et al., 2006a) อาหารสดอาจมีผลต่อการบริโภคการย่อยอาหารและการดูดซึมของอาหารสูตร (Kolkovski et al., 1997 และ Koven et al., 2001) ที่มีอิทธิพลต่อการย่อยอาหารสดโดยการกระตุ้นการตอบสนองต่อมไร้ท่อ (Koven et al., 2001) นอกจากนี้ผู้ร่วมให้อาหารคาดว่าจะปรับปรุงสภาพทางโภชนาการของตัวอ่อนและอาจจะอำนวยความสะดวกในการเปลี่ยนแปลงก่อนหน้านี้ไปยังฟีดแห้งเท่านั้น (ช้าง et al., 2006 และ Rosenlund et al., 1997).
ระยะเวลาของการร่วมให้อาหารและโภชนาการ องค์ประกอบของความอร่อยและการย่อยของอาหารเทียมกำหนดความสำเร็จของหย่านม (จือและ Ozkizilcik 1999 และ Faulk et al., 2007) Kestemont et al, (2007) ชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มน้ำหนักที่ดีที่สุดของตัวอ่อนปลาไพค (lucioperca ซานเดอร์) ก็พบว่าเมื่อผู้ร่วมให้อาหารเริ่มต้นที่ 19 วันหลังฟัก (DPH) เมื่อเทียบกับ 12 หรือ 26 DPH DPH ต้นร่วมให้อาหารที่เป็นประโยชน์เพราะมันจะช่วยลดการใช้อาหารสดที่มีความยุ่งยากในการผลิตและยากที่จะจัดการกับคุณค่าทางโภชนาการ (Dhert et al., 1999) ที่ประสบความสำเร็จในช่วงต้นของการร่วมให้อาหารได้รับการรับรองอย่างกว้างขวางในรูปแบบต่างๆเช่นลิ้น แต่เพียงผู้เดียว Cynoglosssus semilaevis (ช้าง et al., 2006), ลายเบส Morone saxatilis (จือและ Ozkizilcik, 1999), Barramundi ลิตร calcarifer (นาว et al., 2006a) บ็ Scophthalmus สังฆ (Dhert et al., 1999 และ Rosenlund et al., 1997), แอตแลนติกซีก Hippoglossus hippoglossus (Hamre et al., 2001 และ Rosenlund et al., 1997) Sciaenops กลองสีแดง ocellatus (Lazo et al, ., 2000), ทะเล gilthead ทรายแดง Sparus aurata (Rosenlund et al., 1997 และ Yufera et al., 2000) ปลากะพงขาว Dicentrarchus labrax (Rosenlund et al., 1997) และฤดูหนาว americanus flounderPseudopleuronectes (Khemis et al., 2003) แต่เวลาที่เริ่มต้นสำหรับผู้ร่วมให้อาหารเป็นสายพันธุ์ที่เฉพาะเจาะจงตามวุฒิภาวะของระบบย่อยอาหาร (Cahu และ Zambonino Infante, 2001).
ตัวอ่อนของปลาช่อนทะเลและเยาวชนต้องมีระดับการบริโภคอาหารที่สูงมากของดีเอชเอ (Faulk และโฮลท์ 2003 และโฮลท์และ al., 2007A) ในการผลิตอย่างเข้มข้นอุดมอาร์ทีเมียเป็นอาหารหลักในระหว่างการให้เหยื่อสด แต่มันเป็นเรื่องยากมากที่จะถึงระดับที่เพิ่มคุณค่าที่ดีที่สุดเท่าที่กินดีเอชเอเป็น catabolised และใช้เป็นแหล่งพลังงานโดยอาร์ทีเมีย (เบลล์ et al., 2003 Evjemo et al., 1997, โอลเซ่น et al., 2000 และ Takeuchi, 2001) . ดังนั้นการเสริมอาหารสูตรอาจจะเป็นวิธีการแก้ปัญหาเพื่อตอบสนองความต้องการทางโภชนาการของตัวอ่อน ในเวียดนามตัวอ่อนปลาช่อนทะเลเป็นอาหารเหยื่อสดจากสามถึง 18 DPH เวลาที่หย่านมลงบนอาหารเทียมจะเริ่มต้น ในระหว่างกระบวนการนี้อุดมอาหารสดจะถูกแทนที่บางส่วนจากอาหารเทียมจนหนุ่มสาวสามารถเป็นอาหาร แต่เพียงผู้เดียวในอาหารแห้ง การใช้งานที่ประสบความสำเร็จของอาร์ทีเมียในร่มขั้นตอนสามารถเป็นตัวเลือกสำหรับทดแทนก่อนหน้านี้ของโรติเฟอร์อุดมช่วยให้เข้าใจง่ายของโปรโตคอลการเลี้ยงตัวอ่อนสำหรับปลาช่อนทะเล แต่อาจได้ผลในเวลาเดียวกันในบทบัญญัติที่ จำกัด ของดีเอชเอ (นู et al., 2009) ดังนั้นการวิจัยในหย่านมก่อนหน้านี้ที่มีอาหารสูตรเป็นสิ่งสำคัญมากที่จะตรวจสอบและปรับยอดคงเหลือทางโภชนาการที่เหมาะสม ร่วมให้อาหารอาจจะเริ่มต้นมากก่อนหน้านี้ (วันที่ 8-12 DPH) ตั้งแต่ Faulk et al, (2007) เอกสารการหลั่งของเอนไซม์ในตับอ่อนตัวอ่อนก่อนที่จะมี 18 DPH ในการศึกษานี้เราตรวจสอบหรือไม่ว่าตัวอ่อนอาจจะหย่านมในขั้นตอนการพัฒนาก่อนหน้านี้เริ่มต้นที่แปด DPH หรือ 13 DPH แทน 18 DPH เพื่อที่จะเลือกรับประทานอาหารที่เหมาะสมสำหรับการหย่านมปลาช่อนทะเลที่เราศึกษาการเจริญเติบโตและความอยู่รอดของหนุ่มสาวปลาช่อนทะเล (20 DPH) ที่เลี้ยงด้วยอาหารที่สามหย่านมที่แตกต่างกัน.
2 วัสดุและวิธีการ
2.1 การออกแบบการทดลองสามการทดลองได้รับการออกแบบมาเพื่อทดสอบ possi