3. Accept client’s defenses; do not

3. Accept client’s defenses; do not confront, argue, or debate.
If defenses are not threatened, the client may feel safe enough to look at behavior (Rose, Conn, Rodeman, 1994).



4. Allow and reinforce client’s personal reaction to or expression of pain, discomfort, or threats to well-being (e.g., talking, crying, walking, other physical or nonverbal expressions).
Talking or otherwise expressing feelings sometimes reduces anxiety (Johnson, 1972).



5. Help client identify precipitants of anxiety that may indicate interventions.
Gaining insight enables the client to reevaluate the threat or identify new ways to deal with it (Damrosch, 1991).



6. If the situational response is rational, use empathy to encourage client to interpret the anxiety symptoms as normal.
Anxiety is a normal response to actual or perceived danger (Peplau, 1963).



7. If irrational thoughts or fears are present, offer client accurate information and encourage him or her to talk about the meaning of the events contributing to the anxiety.
This study shows that during diagnosis and management of cancer, highlighting the importance of the meaning of events to an individual is an important factor in making people anxious. Acknowledgment of this meaning may help to reduce anxiety (Stark, House, 2000).



8. Encourage the client to use positive self-talk such as “Anxiety won’t kill me,” “I can do this one step at a time,” “Right now I need to breathe and stretch,” “I don’t have to be perfect.”
Cognitive therapies focus on changing behaviors and feelings by changing thoughts. Replacing negative self-statements with positive self-statements helps to decrease anxiety (Fishel, 1998).



9. Avoid excessive reassurance; this may reinforce undue worry.
Reassurance is not helpful for the anxious individual (Garvin, Huston, Baker, 1992).



10. Intervene when possible to remove sources of anxiety.
Anxiety is a normal response to actual or perceived danger; if the threat is removed, the response will stop.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. ป้องกันของไคลเอ็นต์ ยอมรับ ไม่เผชิญหน้ากับ เถียง หรืออภิปรายถ้าไม่มีการคุกคามป้องกัน ไคลเอนต์อาจรู้สึกปลอดภัยพอที่จะดูที่ลักษณะการทำงาน (กุหลาบ เชื่อมโยงกับทะเล Rodeman, 1994) 4. อนุญาตให้มี และเสริมสร้างของไคลเอ็นต์ส่วนบุคคลปฏิกิริยาหรือนิพจน์ของความเจ็บปวด ความรู้สึกไม่สบาย หรือภัยคุกคามต่อความเป็นอยู่ (เช่น พูดคุย ร้องไห้ เดิน อื่น ๆ จริง หรือกริยานิพจน์)พูดคุย หรือแสดงความรู้สึกหรือ บางครั้งช่วยลดความวิตกกังวล (Johnson, 1972) 5. ช่วยให้ไคลเอนต์ที่ระบุ precipitants ของความวิตกกังวลที่อาจแทรกแซงได้รับความเข้าใจช่วยให้ไคลเอนต์เพื่อ reevaluate ภัยคุกคาม หรือระบุวิธีใหม่ในการจัดการกับมัน (Damrosch, 1991) 6. หากมีการตอบสนองสถานการณ์ไม่มีเหตุผล ใช้เอาใจใส่เพื่อให้ไคลเอนต์การแปลอาการวิตกกังวลเป็นธรรมดาความวิตกกังวลเป็นการตอบสนองที่ปกติจะเป็นอันตรายจริง หรือรับรู้ (Peplau, 1963) 7. ถ้าความคิดไม่มีเหตุผลหรือความกลัวอยู่ นำเสนอข้อมูลที่ถูกต้องของไคลเอ็นต์ และกระตุ้นให้เขาหรือเธอเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับความหมายของกิจกรรมที่เอื้อต่อการความวิตกกังวลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าในระหว่างการวินิจฉัยและการจัดการของโรคมะเร็ง เน้นความสำคัญของความหมายของกิจกรรมที่แต่ละบุคคลเป็นปัจจัยสำคัญในการทำให้คนกังวล ยอมรับความหมายนี้อาจช่วยลดความวิตกกังวล (สตา บ้าน 2000) 8. สนับสนุนให้ไคลเอนต์ให้ใช้ตนเองพูดเช่น "ความวิตกกังวลจะไม่ฆ่าฉัน" "ฉันสามารถทำขั้นตอนนี้ในเวลา บวก"ตอนนี้ฉันต้องการหายใจ และยืด "ฉันไม่มีที่จะสมบูรณ์แบบ"รักษาองค์ความรู้เน้นการเปลี่ยนพฤติกรรมและความรู้สึกโดยการเปลี่ยนความคิด แทนงบลบเอง ด้วยงบตัวเองในเชิงบวกช่วยลดความวิตกกังวล (Fishel, 1998) 9. หลีกเลี่ยง reassurance มากเกินไป นี้อาจเสริมความกังวลเกินควรReassurance ไม่เป็นประโยชน์สำหรับบุคคลที่กังวล (Garvin, Huston เบ เกอร์ 1992) 10. แทรกแซงเมื่อสามารถเอาแหล่งที่มาของความวิตกกังวลความวิตกกังวลเป็นการตอบสนองที่ปกติจะเป็นอันตรายจริง หรือรับรู้ ถ้าภัยคุกคามออก จะหยุดการตอบสนอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3. ยอมรับการป้องกันของลูกค้า; ไม่เผชิญหน้าเถียงหรือการอภิปราย.
ถ้าป้องกันไม่ได้ขู่ว่าลูกค้าอาจจะรู้สึกปลอดภัยพอที่จะดูที่พฤติกรรม (โรสเรือ Rodeman, 1994). 4 อนุญาตและเสริมสร้างปฏิกิริยาส่วนบุคคลของลูกค้าหรือการแสดงออกของความเจ็บปวดไม่สบายหรือภัยคุกคามต่อความเป็นอยู่ที่ดี (เช่นการพูดคุย, ร้องไห้, การเดิน, การแสดงออกทางร่างกายหรืออวัจนภาษาอื่น ๆ ). การพูดคุยหรือความรู้สึกอย่างอื่นแสดงบางครั้งจะช่วยลดความวิตกกังวล (จอห์นสัน, 1972) 5 ช่วยให้ลูกค้าระบุตะกอนของความวิตกกังวลที่อาจบ่งชี้การแทรกแซง. ดึงดูดความเข้าใจช่วยให้ลูกค้าในการประเมินภัยคุกคามหรือระบุวิธีการใหม่ในการจัดการกับมัน (Damrosch, 1991). 6 หากการตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เป็นเหตุผลให้ใช้ความเห็นอกเห็นใจที่จะส่งเสริมให้ลูกค้าในการตีความอาการวิตกกังวลตามปกติ. ความวิตกกังวลคือการตอบสนองปกติที่จะเกิดขึ้นจริงหรือการรับรู้อันตราย (Peplau, 1963). 7 ถ้าความคิดที่ไม่มีเหตุผลหรือความกลัวที่มีอยู่นำเสนอข้อมูลที่ถูกต้องของลูกค้าและสนับสนุนให้เขาหรือเธอที่จะพูดคุยเกี่ยวกับความหมายของเหตุการณ์ที่เอื้อต่อความวิตกกังวล. การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าในระหว่างการวินิจฉัยและการจัดการของโรคมะเร็งเน้นความสำคัญของความหมายของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บุคคลที่เป็นปัจจัยสำคัญในการทำให้คนกังวล การรับรู้ของความหมายนี้อาจช่วยลดความวิตกกังวล (สตาร์, บ้าน, 2000). 8 ขอแนะนำให้ลูกค้าใช้ในเชิงบวกตัวเองพูดเช่น "ความวิตกกังวลจะไม่ฆ่าฉัน" "ฉันจะทำขั้นตอนนี้ในช่วงเวลาหนึ่ง" "ตอนนี้ฉันต้องหายใจและยืด" "ฉันจะได้ไม่ต้อง จะสมบูรณ์แบบ. " การรักษาความรู้ความเข้าใจมุ่งเน้นไปที่การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมและความรู้สึกโดยการเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนงบตนเองลบกับงบตัวเองในเชิงบวกจะช่วยลดความวิตกกังวล (Fishel, 1998). 9 หลีกเลี่ยงความมั่นใจมากเกินไป; นี้อาจจะเสริมสร้างความกังวลเกินควร. มั่นใจไม่เป็นประโยชน์สำหรับบุคคลกังวล (Garvin, ฮัสเบเกอร์ 1992). 10 แทรกแซงเมื่อเป็นไปได้ที่จะเอาแหล่งที่มาของความวิตกกังวล. ความวิตกกังวลคือการตอบสนองปกติที่จะมีอันตรายเกิดขึ้นจริงหรือการรับรู้; ถ้าภัยคุกคามที่จะถูกลบออกการตอบสนองจะหยุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 . รับการป้องกันของลูกค้า ไม่เผชิญหน้ากัน หรือการอภิปรายถ้าป้องกันไม่ได้ข่มขู่ ลูกค้าอาจรู้สึกปลอดภัยพอที่จะมองพฤติกรรม ( โรส เรือ rodeman , 2537 )4 . ช่วยเสริมสร้างปฏิกิริยาส่วนบุคคลของลูกค้าหรือการแสดงออกของความเจ็บปวด ไม่สบาย หรือคุกคามความเป็นอยู่ที่ดี ( เช่นการพูด , ร้องไห้ , เดิน , อื่น ๆทางกายภาพ หรืออวัจนะภาษาสำนวน )พูดหรือแสดงออกถึงความรู้สึก บางครั้งลดความวิตกกังวล ( จอห์นสัน , 1972 )5 . ช่วยให้ลูกค้าระบุ precipitants ความกังวลที่อาจบ่งชี้ถึงการแทรกแซง .ดึงดูดความเข้าใจช่วยให้ลูกค้าเพื่อประเมินการคุกคามหรือหาวิธีใหม่ที่จะจัดการกับมัน แดมโรช , 1991 )6 . ถ้าการตอบสนองสถานการณ์ที่ถูกต้อง ใช้ความรู้สึก เพื่อกระตุ้นให้ลูกค้าที่จะตีความวิตกกังวลอาการเป็นปกติความวิตกกังวลคือการตอบสนองปกติจริง หรือการรับรู้อันตราย ( peplau , 1963 )7 . ถ้าความคิดที่ไม่มีเหตุผลหรือความกลัวที่มีอยู่ เสนอลูกค้า ข้อมูลที่ถูกต้อง และกระตุ้นให้เขาหรือเธอพูดคุยเกี่ยวกับความหมายของเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดความกังวลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าในการวินิจฉัยและการจัดการของมะเร็ง การเน้นความสำคัญของความหมายของเหตุการณ์ของแต่ละบุคคลเป็นปัจจัยสำคัญในการทำให้คนวิตก การยอมรับในความหมายนี้อาจช่วยลดความกังวล ( สตาร์ค , บ้าน , 2000 )8 . สนับสนุนให้ลูกค้าที่จะใช้บวกที่ตนเองพูดเช่น " ความกังวลจะไม่ฆ่าฉัน " " ฉันสามารถทำเช่นนี้หนึ่งขั้นในเวลา " " ตอนนี้ ฉันต้องการที่จะหายใจและยืด , " " ผมไม่ต้องสมบูรณ์แบบ”การบำบัดทางปัญญามุ่งเน้นการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมโดยการเปลี่ยนความรู้สึกและความคิด ลบด้วยตนเองแทนด้วยงบงบบวกที่ตนเองช่วยลดความวิตกกังวล ( ฟิเชิล , 1998 )9 . หลีกเลี่ยงความมั่นใจมากเกินไป ; นี้อาจเสริมสร้างไม่เหมาะสมครับความมั่นใจที่ไม่ได้เป็นประโยชน์สำหรับกังวลของแต่ละบุคคล ( การ์วิน ฮัสตัน เบเกอร์ , 1992 )10 . แทรกแซงเมื่อเป็นไปได้ที่จะลบแหล่งที่มาของความกังวลความวิตกกังวลคือการตอบสนองปกติจริง หรือการรับรู้อันตราย ถ้าถูกคุกคาม การตอบสนองจะหยุด