Given our pattern of results we com

Given our pattern of results we come back to the discussion, what factors significantly contribute to academic achievement.
In line with other researches we conclude, that working memory seems to be the more important predictor for
academic achievement: Children with normal intelligence seem to fail at school when their working memory is impaired
(the group with mixed disorders of scholastic skills) and children with low intelligence may succeed well at school as long as
their working memory is unimpaired (the “overachievers”). This conclusion is supported by other findings, which suggest,
“that the specificity of associations between working memory and attainment persist after statistically controlling for differences
in IQ” (Alloway & Alloway, 2010; Alloway, 2007). Furthermore longitudinal studies that predictlater school attainment
from earlier intelligence and working memory functioning strengthen the higher significance of working memory (Alloway
& Alloway, 2010; Preßler, Könen, Krajewski, & Hasselhorn, 2014).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำหนดรูปแบบของเราของเรากลับมาอภิปรายผล ปัจจัยอะไรอย่างมีนัยสำคัญนำไปสู่ความสำเร็จทางวิชาการสอดคล้องกับงานวิจัยอื่นๆ เราสรุป ที่ ทำงานหน่วยความจำน่าจะ ทำนายสำคัญสำหรับผลงานทางวิชาการ: เด็กที่ มีสติปัญญาปกติดูเหมือนจะ ล้มเหลวในโรงเรียนเมื่อความจำทำงานบกพร่อง(กลุ่ม มีความผิดปกติรวมถึงทักษะ) และเด็กที่ มีสติปัญญาที่ต่ำอาจประสบความสำเร็จในโรงเรียนตราบดีหน่วยความจำของพวกเขาทำงานเป็น unimpaired (ที่ "overachievers") ข้อสรุปนี้ได้รับการสนับสนุน โดยจัยอื่น ๆ การที่ความจำเพาะของความสัมพันธ์ระหว่างหน่วยความจำทำงานและความสำเร็จที่ยังคงอยู่หลังจากควบคุมความแตกต่างทางสถิติใน IQ (อัลโลเวย์และอัลโลเวย์ 2010 อัลโลเวย์ 2007) นอกจากนี้ แนวศึกษาที่ predictlater โรงเรียนบรรลุจากก่อนหน้านี้ฉลาดและทำงานทำงานหน่วยความจำเสริมสร้างความสำคัญสูงกว่าทำงานหน่วยความจำ (อัลโลเวย์และอัลโลเวย์ 2010 Preßler, Könen, Krajewski, & Hasselhorn, 2014)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ได้รับรูปแบบของผลการค้นหาของเราที่เรากลับมาที่การอภิปรายสิ่งที่ปัจจัยที่มีนัยสำคัญนำไปสู่ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน.
สอดคล้องกับงานวิจัยอื่น ๆ ที่เราสรุปว่าหน่วยความจำทำงานน่าจะเป็นปัจจัยบ่งชี้ที่สำคัญสำหรับ
ความสำเร็จทางวิชาการ: เด็กที่มีสติปัญญาปกติดูเหมือนจะล้มเหลวใน โรงเรียนเมื่อหน่วยความจำในการทำงานของพวกเขาเป็นความบกพร่อง
(กลุ่มที่มีความผิดปกติของผสมของทักษะวิชาการ) และเด็กที่มีสติปัญญาต่ำอาจจะประสบความสำเร็จเป็นอย่างดีที่โรงเรียนตราบใดที่
หน่วยความจำในการทำงานของพวกเขาคือไม่บอบช้ำ (ที่ "overachievers") ข้อสรุปนี้ได้รับการสนับสนุนโดยผลการวิจัยอื่น ๆ ที่แนะนำ
"ที่มีความจำเพาะของสมาคมระหว่างหน่วยความจำในการทำงานและความสำเร็จยังคงมีอยู่หลังจากที่ทางสถิติในการควบคุมความแตกต่าง
ในไอคิว" (Alloway Alloway & 2010; Alloway 2007) นอกจากศึกษาระยะยาวที่ predictlater โรงเรียนสำเร็จ
จากหน่วยสืบราชการลับก่อนหน้านี้และการทำงานการทำงานของหน่วยความจำเสริมสร้างความเข้มแข็งอย่างมีนัยสำคัญที่สูงขึ้นของการทำงานของหน่วยความจำ (Alloway
& Alloway 2010; เล่อร์, Könen, Krajewski และ Hasselhorn 2014)