The effects of physical exercise on

The effects of physical exercise on cognition in low-performing individuals provide hopes that such intervention may reduce conversion to clinical dementia. This was directly studied in a RCT of Tai Chi training[18••]. The intervention group (n = 171; mean age = 77 years) was compared with a stretching and toning control group (n = 218; mean age = 78 years). Participants were training for at least 30 min per day and at least 3 days per week over a period of 12 months. Results showed that deterioration to clinical dementia as diagnosed by DSM-IV at the posttest (12-month) assessment tended to be more frequent in the control group (17%) than in the intervention group (4%). Training-related effects on cognitive outcome variables were, however, not observed, limiting the conclusions that can be drawn from this trial. Nevertheless, this study is important because it directly addresses effects of changes in physical activity on the incidence of dementia, and provides some preliminary support suggesting that such lifestyle change may reduce incidence of dementia. In our view, future research must continue this line of work and include dementia diagnosis as an outcome, as well as consider several forms of physical activities as useful targets for intervention.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลักษณะของกายในประชานในการดำเนินการต่ำบุคคลให้ความหวังว่า การแทรกแซงดังกล่าวอาจลดแปลงสมองเสื่อมทางคลินิก ตรงนี้ถูกศึกษาในการฝึกอบรม RCT ไทจิ [18••] กลุ่มแทรกแซง (n = 171 หมายถึง อายุ =ปี 77) ถูกเปรียบเทียบกับการยืดและ toning กลุ่มควบคุม (n = 218 หมายถึง อายุ = 78 ปี) ผู้เรียนได้ฝึกอบรมสำหรับอย่างน้อย 30 นาทีต่อวันและอย่างน้อย 3 วันต่อสัปดาห์ระยะเวลา 12 เดือน ผลพบว่า เสื่อมสภาพจะสมองเสื่อมทางคลินิกเป็นการวินิจฉัยตาม DSM-IV ที่ประเมิน posttest (12 เดือน) มีแนวโน้มจะบ่อยมากขึ้นในการควบคุมกลุ่ม (17%) มากกว่ากลุ่มแทรกแซง (4%) ที่เกี่ยวข้องกับการฝึกอบรมผลตัวแปรผลที่ได้รับรู้ได้ อย่างไรก็ตาม ไม่พบ จำกัดบทสรุปที่สามารถนำออกมาทดลอง อย่างไรก็ตาม การศึกษานี้เป็นสิ่งสำคัญ เพราะมันตรงอยู่ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงในกิจกรรมทางกายภาพในการเกิดโรคสมองเสื่อม และให้การสนับสนุนบางอย่างเบื้องต้นแนะนำว่า เปลี่ยนวิถีชีวิตดังกล่าวอาจลดการเกิดโรคสมองเสื่อม ในมุมมองของเรา การวิจัยในอนาคตต้องทำงานสายนี้ และรวมวินิจฉัยสมองเสื่อมเป็นผล ตลอดจนพิจารณาหลายรูปแบบของกิจกรรมทางกายภาพเป็นเป้าหมายที่เป็นประโยชน์สำหรับการแทรกแซง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลกระทบของการออกกำลังกายในความรู้ความเข้าใจในบุคคลที่มีประสิทธิภาพต่ำให้ความหวังว่าการแทรกแซงดังกล่าวอาจลดการแปลงเป็นภาวะสมองเสื่อมทางคลินิก นี้ได้รับการศึกษาโดยตรงใน RCT ไทจิการฝึกอบรม [18 ••] กลุ่มทดลอง (n = 171; = อายุเฉลี่ย 77 ปี​​) เมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุมการยืดและปรับสี (n = 218; = อายุเฉลี่ย 78 ปี) ผู้เข้าร่วมการฝึกอบรมได้เป็นเวลาอย่างน้อย 30 นาทีต่อวันและอย่างน้อย 3 วันต่อสัปดาห์ในช่วงระยะเวลา 12 เดือน ผลการศึกษาพบการเสื่อมสภาพที่จะเป็นโรคสมองเสื่อมทางคลินิกที่เป็นวินิจฉัยโดย DSM-IV ที่หลังการทดลอง (12 เดือน) การประเมินมักจะเป็นบ่อยมากขึ้นในกลุ่มควบคุม (17%) มากกว่าในกลุ่มทดลอง (4%) ผลการฝึกอบรมที่เกี่ยวข้องกับตัวแปรผลองค์ความรู้ได้ แต่ไม่ได้สังเกต จำกัด ผลสรุปที่สามารถดึงออกมาจากการทดลองนี้ อย่างไรก็ตามการศึกษาครั้งนี้เป็นสิ่งสำคัญเพราะอยู่ตรงผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงในการออกกำลังกายที่อุบัติการณ์ของภาวะสมองเสื่อมและให้การสนับสนุนบางเบื้องต้นชี้ให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตดังกล่าวอาจลดอุบัติการณ์ของภาวะสมองเสื่อม ในมุมมองของเราการวิจัยในอนาคตจะต้องดำเนินการสายงานนี้และรวมถึงการวินิจฉัยภาวะสมองเสื่อมเป็นผลเช่นเดียวกับการพิจารณาหลายรูปแบบของกิจกรรมการออกกำลังกายเป็นเป้าหมายที่มีประโยชน์สำหรับการแทรกแซง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลของการออกกำลังกายต่อความรู้ในระดับบุคคลให้มีประสิทธิภาพ หวังว่าการแทรกแซงดังกล่าวอาจลดการเสื่อมทางคลินิก นี้โดยตรง เรียนใน Razorflame ของ Tai Chi ••ฝึกอบรม [ 18 ] กลุ่มกิจกรรม ( n = 171 ; อายุเฉลี่ย = 77 ปี ) เมื่อเทียบกับการยืดและปรับสีในกลุ่มควบคุม ( N = 218 ; อายุเฉลี่ย = 78 ปี )ผู้เข้าร่วมฝึกอบรมเป็นเวลาอย่างน้อย 30 นาทีต่อวัน อย่างน้อย 3 วันต่อสัปดาห์ ตลอดระยะเวลา 12 เดือน ผลการศึกษาพบว่าเป็นโรคเสื่อมเป็นนิจ โดยทาง dsm-iv ที่หลัง ( 12 เดือน ) การประเมินมีแนวโน้มที่จะบ่อยมากขึ้นในกลุ่มควบคุม ( 17 % ) มากกว่าในกลุ่ม ( 4% ) การฝึกอบรมที่เกี่ยวข้องกับผลของตัวแปรผลทางปัญญาได้ อย่างไรก็ตามไม่ได้สังเกตการข้อสรุปที่สามารถดึงออกจากคดีนี้ อย่างไรก็ตาม การศึกษานี้เป็นสิ่งสำคัญเพราะมันตรงกับที่อยู่ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงในกิจกรรมทางกายในอุบัติการณ์ของโรคสมองเสื่อม และมีบางสนับสนุนเบื้องต้นบอกว่าเปลี่ยนไลฟ์สไตล์ดังกล่าวอาจลดอุบัติการณ์ของภาวะสมองเสื่อม ในมุมมองของเราการวิจัยในอนาคตต้องทำงานสายนี้ และรวมถึงการวินิจฉัยภาวะสมองเสื่อมเป็นชนวน ตลอดจนพิจารณาหลายรูปแบบของกิจกรรมทางกายภาพที่เป็นเป้าหมายที่มีประโยชน์สำหรับการแทรกแซง