The historical legacyAt the time of

The historical legacy

At the time of independence, India was characterised by deeply entrenched social hierarchies, defined by caste, gender, region and religion. The feudal zamindari system divided rural society into three broad classes: landlords (zamindars), tenant farmers, and landless labourers. Women, Untouchables, and tribal peoples were excluded from decision-making at both regional and national levels. The new government of India set the goals of unifying the nation, building industry, promoting economic growth, and in the course of these, reducing inequality and poverty. (This is a Ôtrickle-downÕ model of development) To what extent has it succeeded?

Trends in poverty

In India, the poverty line is defined as an income sufficient to buy food providing 2,400 calories (rural) and 2,100 calories (urban), plus 20% of that amount for other basic needs. During the 1950s - 1970s, the percentage defined as below this line fluctuated around 50% of the population. Since that time, there has been some decline but even in the early 1990s it stood at over 30% for both rural and urban populations. These rates do not apply equally to all sectors of society. Poverty is especially pronounced among the Scheduled castes and tribes, and among agricultural labourers. There is also a growing class of urban poor, economic refugees seeking an income in the city and finding themselves with no job or housing. Beggars are still very common, and provide the western visitor with their most disturbing images of India. Inequalities in India are not only very widespread: they are very visible, with beggars living on the pavements outside luxury hotels.


Aspects of the problem

Population

India is one of the most populous nations on Earth, with around 15% of the global population. Population increase since 1960 is alarming:

1961: 439 million
1971: 547 million
1981: 687 million
1991: 843 million
1999: 1,000 million
Is India simply too populous? Poverty has existed in India for generations, at times when the population was far less than today. It is clear that the problem lies not so much with the numbers of people as the distribution of wealth and access to opportunities. Nevertheless, the growth rate of IndiaÕs population is still high: 1.68%. This rate is falling as birth rates have declined more slowly than death rates. Trends of birth and death rates indicate that India is in Stage 3 of the Demographic Transition (slowing population growth).



The population of India is not expected to stabilise until the middle of this century, Various measures have been taken to limit the growth of IndiaÕs population, with the first government program being introduced in 1952. The most severe measures were implemented during the Emergency of 1975 - 1977. The Emergency was a suspension of democracy in India, prompted by the instability of the government, led by Indira Gandhi (daughter of Nehru). It followed a move by political opponents, with judicial support, to remove Mrs Gandhi from office for corruption. Gandhi responded by rejecting the judgement, and suspending both the constitution and the rule of law. A wave of persecution of political opponents followed, effectively by martial law. During the Emergency, the government launched a sterilisation program, largely aimed at the poor. Tactics ranged from bribery (e.g. the infamous "free transistor radio for sterilisation" program) to force. People were abducted from the shanties and forcibly sterilised. When the 19 month program ended with the end of the Emergency, the cause of family planning in India had been set back by years. Recent family planning initiatives in India have focused on education for women, and encouraging condom use. The latter has the additional benefit of limiting the spread of AIDs (currently an estimated 1 million cases in India). The population problem cannot be viewed in isolation, and is certainly not the primary cause of poverty. For these, we must look at the deeply ingrained inequalities in Indian society.

The Caste system

We have seen that the Caste system has been part of Hindu culture for thousands of years (Lecture 4). One of the effects of this system is to formalise discrimination against the lower castes, a problem that was (and still is, to some extent) most severe for the very lowest rung of society, the Untouchables. Much of the basis for this discrimination is connected to Hindi views of ÔuncleanÕ activities. Working with leather (tanning and shoemaking), cleaning toilets, clearing garbage, and trades such as oil pressing were regarded as ritually unclean, and would pollute those associated with them. (Similar attitudes towards death lay behind the custom of sati - or suttee - the ritual suicide of widows). Unclean trades were essential to society, but could not be part of the mainstream, so castes associated with these trades had to be isolated from society. Prior to independence, the number of people labelled as Untouchable accounted for perhaps 20% of the population of India. These people were subjected to severe limitations, and were excluded from temples, cremation grounds, wells, and other public utilities. Social prejudices excluded them from barber shops, restaurants, and hotels. In some areas, even the sight of some Untouchables was regarded polluting, and they were only allowed out of their houses at night, and banned from living within half a mile of a village. Despite the discouragement of British rulers, in some areas, the caste system was expanding in the early 20th C. In one area, new restrictions imposed in 1930s, prohibited Untouchables from wearing gold and silver, prevented males from wearing coats, shirts, sandals, or carrying umbrellas, and prevented women from wearing flowers or cutting their hair, and banning literacy.

Gandhi opposed Untouchability, naming them ÔHarijanÕ or ÔChildren of GodÕ. After independence, Congress embarked on a widespread series of reforms, introducing preferential treatment. The 1955 Untouchability Act declared Untouchability illegal. Untouchables were grouped with Scheduled Tribes, and given reserved seats in central and state legislature , a quota of about 12% of higher-level civil service posts. They were also exempt from payment of education fees, given hostel accommodation and scholarships, special land allotments, access to housing, health care and legal aid. However, in practice, the reservation of higher education places had little impact because of the low level of basic education. Deep prejudices remained, and children from ÔUntouchableÕ families were excluded from schools, or ignored if they were allowed to attend. By the 1960s, the Scheduled caste literacy rate was still only 30% of that for the nation as a whole. Lack of education is also perpetuated by economic necessity: the need for children to earn income limits the hours available for education. Anecdotal evidence also suggests that village healthcare is denied to the Scheduled castes, because high caste Hindu health workers refuse to enter their homes. Thus, those from the scheduled castes still tend to remain in poorly paid and ÔuncleanÕ occupations.

Inequalities in landholding and property

As we have seen, poverty is particularly widespread among landless agricultural labourers and their dependents. At Independence, India had a large population of landless poor in rural areas, and set about an ambitious program of land reform. National and State laws were introduced to limit the size of family holdings, and to protect the rights of tenant farmers. Progress was rapid at first, but has slowed considerably. Corruption at a local level ensured that much land was not in fact transferred. For some who did acquire land, the benefits were short-lived. Loans for capital improvements and inputs are often secured by land, which was forfeit if repayments were not made. The main benefits accrued to farmers with small to medium holdings, who gained at the expense of large landowners, and little benefit has accrued to the poorest. Another example of perpetuating inequalities is given by the Green Revolution. This was a transformation in agricultural practices that occurred in 1967-1978, associated with the expansion of area under agriculture, double cropping, and the introduction of High Yielding Varieties (HYVs) of staple foodstuffs such as rice, wheat, and maize. India enthusiastically embraced the Green Revolution, as part of its move to ensure food security after Independence. (A severe famine had occurred in Bengal under British rule, in 1943, when 4 million people died of hunger). In material terms, the Green Revolution was very successful: yields increased dramatically. However, these benefits mainly went to the larger landowners. HYVs require greater inputs of fertiliser and pesticides, which the poor could not afford. This problem was exacerbated by the high rates of interest demanded by rural moneylenders in India. Pesticides have also created environmental problems. Additionally, the greater mechanisation of agriculture actually reduced the number of labouring jobs in some areas, making the landless even less secure. Thus, while the Green Revolution has resulted in benefits for some, it has also tended to increase inequalities in many areas. Plenty of food is available in India: in most parts of the country, the markets are well stocked with produce. Malnutrition is caused by a lack of ability to grow or purchase food.

Gender inequality

Discrimination against girls and women is widespread in India, in both Hindu and Muslim communities. The dowry system (payment of money or goods by the family of a bride) means that girls are a financial burden, whereas boys are viewed as a source of income and prosperity. Nationwide, girls are fed less and taken to doctors less frequently, so mortality is greater. Death in childbirth is also unacceptably high: maternal death rates are over 0.5% of births. Education is also less available to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มรดกทางประวัติศาสตร์ในขณะเอกราช อินเดียถูกดำเนิน โดยลึกมั่นคงแห่งรัฐสังคมลำดับชั้น กำหนด โดยวรรณะ เพศ ภูมิภาค และศาสนา ระบบศักดินา zamindari สังคมชนบทแบ่งออกเป็นสามชั้นกว้าง: มัด (zamindars), เกษตรกรผู้เช่า และกรรมกร landless ผู้หญิง Untouchables และชนชาวถูกแยกออกจากการตัดสินใจในระดับชาติ และระดับภูมิภาค รัฐบาลใหม่ของอินเดียตั้งเป้าหมายสามัคคีประเทศ อุตสาหกรรม ก่อสร้างส่งเสริมการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ และในหลัก สูตรเหล่า นี้ การลดความไม่เท่าเทียมกันและความยากจน (เป็นแบบ Ôtrickle-downÕ การพัฒนา) มีขอบเขต จะสำเร็จหรือไม่แนวโน้มในความยากจนอินเดีย กำหนดเส้นความยากจนเป็นมีรายได้เพียงพอที่จะซื้ออาหารที่ให้แคลอรี่ถึง 2400 (ชนบท) และแคลอรี่ 2,100 (เมือง), บวก 20% ของยอดเงินที่ความต้องการพื้นฐานอื่น ๆ ในช่วงทศวรรษ 1950 ทศวรรษ 1970 เปอร์เซ็นต์ที่กำหนดตามด้านล่างบรรทัดนี้ fluctuated ประมาณ 50% ของประชากร ตั้งแต่เวลา มีบางส่วนลดลง แต่แม้ในช่วงปี 1990 มันอยู่ที่กว่า 30% ในประชากรทั้งชนบท และในเมือง ราคาไม่ได้ใช้ทุกภาคส่วนของสังคมอย่างเท่าเทียมกัน ความยากจนโดยเฉพาะออกเสียงจัดกำหนดการแล้ววรรณะและเผ่า และ ระหว่างกรรมกรเกษตร นอกจากนี้ยังมีคลาเติบโตเมืองต่ำ เศรษฐกิจผู้ลี้ภัยหารายได้ในเมือง และค้นหาตัวเองไม่มีงานหรืออยู่อาศัย Beggars อยู่กันมาก และมีผู้เข้าชมตะวันตกรูปภาพมากที่สุดของอินเดีย ความเหลื่อมล้ำทางอินเดียไม่เฉพาะอย่างแพร่หลายมาก: พวกเขามีมากสามารถมองเห็นได้ beggars ที่อาศัยอยู่บนทางเท้าด้านนอกหรูลักษณะของปัญหาประชากรอินเดียเป็นหนึ่งในประเทศมีประชากรมากที่สุดในโลก ด้วยประมาณ 15% ของประชากรโลก เพิ่มประชากรตั้งแต่ 1960 จะน่าเป็นห่วง:1961:439 ล้าน1971:547 ล้าน1981:687 ล้าน1991:843 ล้าน1999:1000 ล้านอินเดียจะมีประชากรมากเกินไปหรือไม่ ความยากจนมีอยู่ในอินเดียสำหรับรุ่น ครั้งเมื่อประชากรได้ไกลน้อยกว่าวันนี้ เป็นที่ชัดเจนว่า ปัญหาอยู่ไม่มากกับจำนวนคนเป็นการกระจายของความมั่งคั่งและการเข้าถึงโอกาสทางการขาย อย่างไรก็ตาม อัตราการเติบโตของประชากร IndiaÕs มี: 1.68% ตกอัตรานี้เป็นอัตราเกิดได้ปฏิเสธช้ากว่าอัตราการตาย แนวโน้มของการเกิดและอัตราตายระบุว่า อินเดียใช้ใน 3 ขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงทางประชากร (ชะลอการเจริญเติบโตของประชากร)ประชากรของอินเดียไม่คาดว่าจะรับจนถึงกลางศตวรรษนี้ มีการดำเนินมาตรการต่าง ๆ เพื่อจำกัดการเติบโตของประชากร IndiaÕs โปรแกรมรัฐบาลแรกที่ถูกนำมาใช้ใน 1952 มาตรการที่รุนแรงที่สุดถูกนำมาใช้ในช่วงฉุกเฉินของปี 1975-1977 ฉุกเฉินที่ถูกระงับประชาธิปไตยในอินเดีย ได้รับการพร้อมท์ โดยการขาดเสถียรภาพของรัฐบาล นำ โดยอินทิราคานธี (ลูกสาวของรู) ก็ตามการย้าย ด้วยการเมืองฝ่ายตรงข้าม ด้วยการสนับสนุนตุลาการภิวัตน์ เอานางคานธีจากสำนักงานเสียหาย ตอบคานธี โดยปฏิเสธการตัดสิน และระงับรัฐธรรมนูญและกฎของกฎหมาย คลื่นของการประหัตประหารทางการเมืองฝ่ายตรงข้ามตาม ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ด้วยกฎอัยการศึก รัฐบาลเปิดตัวโปรแกรม sterilisation มุ่งคนจนส่วนใหญ่ในช่วงฉุกเฉิน กลยุทธ์มาติดสินบน (เช่นโปรแกรมอับอาย "ฟรีวิทยุทรานซิสเตอร์สำหรับ sterilisation") เพื่อบังคับให้ คนลักพาตัวจาก shanties การ และบังคับให้ sterilised เมื่อโปรแกรมเดือน 19 จบลง ด้วยการสิ้นสุดการฉุกเฉิน สาเหตุของการวางแผนครอบครัวในอินเดียมีการตั้งค่ากลับ โดยปี ล่าสุดโครงการวางแผนครอบครัวในอินเดียได้เน้นศึกษาสำหรับผู้หญิง และสนับสนุนให้ใช้ถุงยาง หลังมีประโยชน์เพิ่มเติมในการจำกัดการแพร่กระจายของโรคเอดส์ (ปัจจุบันมีประมาณ 1 ล้านกรณีในอินเดีย) ปัญหาประชากรในแยก และไม่แน่นอนสาเหตุหลักของปัญหาความยากจน สำหรับนี้ เราต้องมองที่ความเหลื่อมล้ำทางลึก ingrained ในสังคมอินเดียระบบวรรณะเราได้เห็นว่า ระบบวรรณะได้เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมฮินดูพัน ๆ ปี (บรรยาย 4) ลักษณะพิเศษของระบบนี้คือการแบ่งแยกวรรณะต่ำ ปัญหาที่ถูก (และยัง มี บ้าง) กับ formalise อย่างรุนแรงสำหรับรังต่ำมากของสังคม Untouchables ของข้อมูลพื้นฐานของการแบ่งแยกนี้เชื่อมต่อกับมุมมองภาษาฮินดีของกิจกรรม ÔuncleanÕ ทำงานกับหนัง (ฟอกและ shoemaking), ทำความสะอาดห้องน้ำ ขยะ และเทรดเช่นกดน้ำมันถูกถือเป็นอโยธยา ritually และจะก่อให้เกิดมลพิษผู้เกี่ยวข้อง (ทัศนคติตายคล้ายวางหลังที่กำหนดเองของ sati -หรือ suttee - ฆ่าตัวตายพิธีกรรมของแม่หม้าย) เทรดอโยธยาจำเป็นสำหรับสังคม แต่ไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของกับ ให้มีวรรณะที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจการค้าเหล่านี้จะแยกต่างหากจากสังคม ก่อนที่จะประกาศอิสรภาพ จำนวนคนมันเป็น Untouchable บัญชีอาจเป็น 20% ของประชากรอินเดีย คนเหล่านี้อยู่ภายใต้ข้อจำกัดที่รุนแรง และถูกแยกออกจากวัด จากการเผาศพ บ่อ และสาธารณูปโภคอื่น ๆ สังคมอคติแยกออกไป จากร้านตัดผม ร้านอาหาร โรงแรม ในบางพื้นที่ แม้แต่สายตาของบาง Untouchables ไม่ว่า polluting และพวกเขาเท่านั้นได้ออกจากบ้านของพวกเขาในเวลากลางคืน และห้ามนั่งเล่นภายในนี่ของหมู่บ้าน แม้ความพระมหากษัตริย์อังกฤษ ในบางพื้นที่ แอกถูกขยายในราว 20 ต้น ในพื้นที่หนึ่ง ข้อจำกัดใหม่กำหนดใน 1930s ห้าม Untouchables สวมใส่ทองและเงิน ป้องกันผู้ชาย จากการสวมใส่เสื้อโค้ท เสื้อ รองเท้าแตะ แบกร่ม และผู้หญิงใส่ดอกไม้ หรือตัดผมของพวกเขา และห้ามสามารถป้องกันคานธีข้าม Untouchability ชื่อ ÔHarijanÕ หรือ ÔChildren GodÕ หลังจากเป็นอิสระ สภาเริ่มต้นชุดการแพร่หลายของการปฏิรูป แนะนำบริการระดับ พระราชบัญญัติ Untouchability 1955 ประกาศ Untouchability ไม่ถูกต้อง Untouchables ถูกจัดกลุ่มกับชนเผ่าที่จัดกำหนดการ และรับจองที่นั่งในภาคกลาง และรัฐทูลเกล้าทูลกระหม่อม โควต้าประมาณ 12% ของกระทู้ราชการสูงกว่า พวกเขาก็ยังยกเว้นชำระเงินค่าธรรมเนียมการศึกษา การเข้าพักและทุนการศึกษา จัดสรรที่ดินพิเศษ ที่พักให้อยู่อาศัย การดูแลสุขภาพ และช่วยเหลือทางกฎหมาย อย่างไรก็ตาม ในทางปฏิบัติ จองสถานศึกษามีผลกระทบเล็กน้อยเนื่องจากระดับต่ำสุดของการศึกษาขั้นพื้นฐาน ยังคงสัมพันธลึก และเด็กจากครอบครัว ÔUntouchableÕ ถูกแยกออกจากโรงเรียน หรือละเว้นถ้าพวกเขาได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม โดยช่วงปี 1960 จัดกำหนดการแล้ววรรณะวัดอัตราได้ยังคงเพียง 30% ของที่ประเทศทั้งหมด ขาดการศึกษายังได้ perpetuated ความเป็นเศรษฐกิจ: ต้องเด็กรายได้จำกัดชั่วโมงมีการศึกษา หลักฐานเล็ก ๆ ยังแนะนำดูแลสุขภาพที่บ้านถูกปฏิเสธการจัดกำหนดการแล้ววรรณะ เนื่องจากผู้ปฏิบัติงานสุขภาพฮินดูวรรณะสูงปฏิเสธที่จะใส่บ้านของพวกเขา ดังนั้น จากวรรณะตามกำหนดการยังมีแนวโน้มที่ยังคงอยู่ในงานได้รับค่าจ้าง และการประกอบอาชีพ ÔuncleanÕความเหลื่อมล้ำทาง landholding และคุณสมบัติAs we have seen, poverty is particularly widespread among landless agricultural labourers and their dependents. At Independence, India had a large population of landless poor in rural areas, and set about an ambitious program of land reform. National and State laws were introduced to limit the size of family holdings, and to protect the rights of tenant farmers. Progress was rapid at first, but has slowed considerably. Corruption at a local level ensured that much land was not in fact transferred. For some who did acquire land, the benefits were short-lived. Loans for capital improvements and inputs are often secured by land, which was forfeit if repayments were not made. The main benefits accrued to farmers with small to medium holdings, who gained at the expense of large landowners, and little benefit has accrued to the poorest. Another example of perpetuating inequalities is given by the Green Revolution. This was a transformation in agricultural practices that occurred in 1967-1978, associated with the expansion of area under agriculture, double cropping, and the introduction of High Yielding Varieties (HYVs) of staple foodstuffs such as rice, wheat, and maize. India enthusiastically embraced the Green Revolution, as part of its move to ensure food security after Independence. (A severe famine had occurred in Bengal under British rule, in 1943, when 4 million people died of hunger). In material terms, the Green Revolution was very successful: yields increased dramatically. However, these benefits mainly went to the larger landowners. HYVs require greater inputs of fertiliser and pesticides, which the poor could not afford. This problem was exacerbated by the high rates of interest demanded by rural moneylenders in India. Pesticides have also created environmental problems. Additionally, the greater mechanisation of agriculture actually reduced the number of labouring jobs in some areas, making the landless even less secure. Thus, while the Green Revolution has resulted in benefits for some, it has also tended to increase inequalities in many areas. Plenty of food is available in India: in most parts of the country, the markets are well stocked with produce. Malnutrition is caused by a lack of ability to grow or purchase food.ความไม่เท่าเทียมกันของเพศเลือกปฏิบัติต่อผู้หญิงและผู้หญิงเป็นที่แพร่หลายในอินเดีย ในชุมชนฮินดูและมุสลิม เพราะระบบ (ชำระเงินหรือสินค้า โดยครอบครัวของสาว) หมายถึง หญิงภาระทางการเงิน ในขณะที่เด็กผู้ชายที่ถูกแสดงเป็นแหล่งที่มาของรายได้และความเจริญรุ่งเรือง ทั่วประเทศ หญิงเลี้ยงน้อย และนำแพทย์น้อยบ่อย จึงตายมากกว่า ตายในการคลอดบุตรก็ unacceptably สูง: อัตราตายแม่มีมากกว่า 0.5% ของการเกิด การศึกษายังมีน้อยไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มรดกทางประวัติศาสตร์ในช่วงเวลาของความเป็นอิสระของอินเดียก็มีลักษณะที่ยึดที่มั่นลึกลำดับชั้นทางสังคมที่กำหนดโดยวรรณะเพศภูมิภาคและศาสนา ระบบศักดินา zamindari แบ่งสังคมชนบทเป็นสามชนชั้นกว้าง: เจ้าของบ้าน (Zamindars) เกษตรกรเช่าและแรงงานไร้ที่ดิน ผู้หญิงวรรณะและชนชาติชนเผ่าได้รับการยกเว้นจากการตัดสินใจทั้งในระดับภูมิภาคและระดับชาติ รัฐบาลใหม่ของประเทศอินเดียกำหนดเป้าหมายของการรวมประเทศ, การสร้างอุตสาหกรรมการส่งเสริมการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและในหลักสูตรของเหล่านี้จะช่วยลดความเหลื่อมล้ำและความยากจน (นี่คือรูปแบบÔtrickle-downÕของการพัฒนา) สิ่งที่ขอบเขตได้มันประสบความสำเร็จ? แนวโน้มในการแก้ไขปัญหาความยากจนในอินเดียเส้นความยากจนถูกกำหนดให้เป็นรายได้เพียงพอที่จะซื้ออาหารให้ 2,400 แคลอรี่ (ชนบท) และ 2,100 แคลอรี่ (เมือง) บวก 20% ของจำนวนเงินความต้องการขั้นพื้นฐานอื่น ๆ ที่ ในช่วงปี 1950 - ปี 1970 ร้อยละที่กำหนดไว้ดังต่อไปนี้สายนี้มีความผันผวนประมาณ 50% ของประชากร ตั้งแต่เวลานั้นได้มีการลดลงบางส่วน แต่แม้ในช่วงปี 1990 ที่อยู่ที่ระดับกว่า 30% ของประชากรทั้งในเมืองและชนบท อัตราเหล่านี้ไม่ได้ใช้อย่างเท่าเทียมกันในทุกภาคส่วนของสังคม ที่เด่นชัดคือความยากจนโดยเฉพาะในหมู่วรรณะตามเวลาที่กำหนดและชนเผ่าและในหมู่คนงานเกษตร นอกจากนี้ยังมีระดับการเติบโตของเมืองที่ยากจนผู้ลี้ภัยทางเศรษฐกิจที่กำลังมองหารายได้ในเมืองและค้นพบตัวเองที่ไม่มีที่อยู่อาศัยงานหรือ ขอทานยังคงพบบ่อยมากและให้ผู้เข้าชมตะวันตกที่มีภาพรบกวนมากที่สุดของพวกเขาในอินเดีย ความไม่เท่าเทียมกันในประเทศอินเดียไม่เพียง แต่เป็นที่แพร่หลายมากที่พวกเขาจะมองเห็นได้มากกับขอทานที่อาศัยอยู่บนทางเท้าด้านนอกโรงแรมหรู. ลักษณะของปัญหาที่เกิดขึ้นของประชากรอินเดียเป็นหนึ่งในประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในโลกที่มีประมาณ15% ของประชากรโลก ประชากรที่เพิ่มขึ้นตั้งแต่ปี 1960 เป็นที่น่าตกใจ: 1961: 439000000 1971: 547000000 1981: 687000000 1991: 843000000 1999: 1,000 ล้านบาทเป็นเพียงอินเดียที่มีประชากรมากเกินไป? ความยากจนที่มีอยู่ในประเทศอินเดียสำหรับคนรุ่นในช่วงเวลาที่มีประชากรน้อยกว่าวันนี้ เป็นที่ชัดเจนว่าปัญหาอยู่ไม่มากที่มีตัวเลขของคนที่เป็นการกระจายตัวของความมั่งคั่งและการเข้าถึงโอกาสที่ อย่างไรก็ตามอัตราการเติบโตของประชากรIndiaÕsยังคงอยู่ในระดับสูง: 1.68% อัตรานี้จะลดลงในขณะที่อัตราการเกิดลดลงช้ากว่าอัตราการตาย แนวโน้มของการเกิดและอัตราการตายระบุว่าอินเดียอยู่ในขั้นตอนที่ 3 ของประชากรการเปลี่ยนผ่าน (การชะลอตัวการเติบโตของประชากร). ประชากรของอินเดียไม่คาดว่าจะรักษาเสถียรภาพจนถึงกลางศตวรรษนี้มาตรการต่าง ๆ ได้รับการดำเนินการที่จะ จำกัด การเจริญเติบโตของIndiaÕs ประชากรกับโครงการของรัฐบาลครั้งแรกที่ถูกนำมาใช้ในปี 1952 มาตรการที่รุนแรงที่สุดในระหว่างการถูกนำมาใช้ฉุกเฉินปี 1975 - 1977 ฉุกเฉินเป็นการหยุดชะงักของการปกครองระบอบประชาธิปไตยในประเทศอินเดียได้รับแจ้งจากความไม่แน่นอนของรัฐบาลที่นำโดย Indira Gandhi (ลูกสาว ของเน) มันตามมาย้ายจากฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองด้วยการสนับสนุนการพิจารณาคดีที่จะเอาคานธีนางจากสำนักงานการทุจริต คานธีตอบสนองโดยการปฏิเสธการตัดสินและการระงับทั้งรัฐธรรมนูญและกฎของกฎหมาย คลื่นของการประหัตประหารของฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองตามอย่างมีประสิทธิภาพโดยกฎอัยการศึก ในช่วงฉุกเฉินรัฐบาลเปิดตัวโปรแกรมการฆ่าเชื้อส่วนใหญ่มุ่งเป้าไปที่คนยากจน กลยุทธ์ตั้งแต่ติดสินบน (เช่นที่น่าอับอาย "วิทยุทรานซิสเตอร์ฟรีสำหรับการฆ่าเชื้อ" โปรแกรม) ที่จะบังคับ คนที่ถูกลักพาตัวจากกระท่อมและฆ่าเชื้อโดยการบังคับ เมื่อโปรแกรม 19 เดือนสิ้นสุดวันที่สิ้นสุดฉุกเฉินสาเหตุของการวางแผนครอบครัวในประเทศอินเดียได้รับการกำหนดกลับโดยปีที่ผ่านมา ความคิดริเริ่มการวางแผนครอบครัวล่าสุดในอินเดียได้มุ่งเน้นไปที่การศึกษาสำหรับผู้หญิงและการส่งเสริมการใช้ถุงยางอนามัย หลังมีประโยชน์เพิ่มเติมของการ จำกัด การแพร่กระจายของโรคเอดส์ (ปัจจุบันประมาณ 1,000,000 รายในอินเดีย) ปัญหาประชากรไม่สามารถเข้าชมในการแยกและไม่แน่นอนสาเหตุหลักของความยากจน สำหรับเหล่านี้เราต้องมองไปที่ความไม่เท่าเทียมกันที่ฝังแน่นลึกในสังคมอินเดีย. ระบบวรรณะเราได้เห็นว่าระบบวรรณะได้เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมฮินดูเป็นพัน ๆ ปี (บรรยาย 4) หนึ่งในผลกระทบของระบบนี้คือการทำพิธีเลือกปฏิบัติต่อวรรณะต่ำกว่าปัญหาที่เป็น (และยังเป็นที่พอเหมาะ) มากที่สุดอย่างรุนแรงสำหรับรุ่งต่ำสุดมากของสังคมที่วรรณะ มากพื้นฐานสำหรับการเลือกปฏิบัตินี้จะเชื่อมต่อกับมุมมองของกิจกรรมภาษาฮินดีÔuncleanÕ การทำงานกับหนัง (ฟอกหนังและ shoemaking) ทำความสะอาดห้องน้ำล้างขยะและธุรกิจการค้าเช่นน้ำมันกดถูกมองว่าเป็นสัตว์ที่ไม่สะอาดและจะก่อให้เกิดมลพิษที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา (คล้ายทัศนคติที่มีต่อการตายวางอยู่ด้านหลังที่กำหนดเองของสติ - หรือ suttee - ฆ่าตัวตายพิธีกรรมของแม่ม่าย) การซื้อขายที่ไม่สะอาดเป็นสิ่งสำคัญต่อสังคม แต่ไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของหลักดังนั้นวรรณะที่เกี่ยวข้องกับการซื้อขายเหล่านี้จะต้องมีการแยกออกจากสังคม ก่อนที่จะเป็นอิสระจำนวนของคนที่ระบุว่าเป็นจัณฑาลคิดอาจจะเป็น 20% ของประชากรของอินเดีย คนเหล่านี้ได้ภายใต้ข้อ จำกัด อย่างรุนแรงและได้รับการยกเว้นจากวัดบริเวณที่เผาศพ, หลุมและสาธารณูปโภคอื่น ๆ อคติสังคมพวกเขาได้รับการยกเว้นจากร้านค้าร้านตัดผม, ร้านอาหารและโรงแรม ในบางพื้นที่แม้สายตาของบางวรรณะถูกมองมลพิษและพวกเขาได้รับอนุญาตเท่านั้นที่ออกมาจากบ้านของพวกเขาในเวลากลางคืนและห้ามจากการอาศัยอยู่ภายในครึ่งไมล์ของหมู่บ้าน แม้จะมีกำลังใจของผู้ปกครองอังกฤษในบางพื้นที่ระบบวรรณะที่ถูกขยายในช่วงต้นซีที่ 20 หนึ่งในพื้นที่ที่กำหนดข้อ จำกัด ใหม่ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ห้ามวรรณะจากการสวมใส่ทองและเงินการป้องกันเพศจากการสวมใส่เสื้อโค้ท, เสื้อ, รองเท้า, หรือถือร่มและหญิงการป้องกันจากการสวมใส่ดอกไม้หรือตัดผมของพวกเขาและการห้ามความรู้. ธีเทียบหวั่นตั้งชื่อให้พวกเขาÔHarijanÕหรือÔChildrenของ Godo หลังจากเป็นอิสระรัฐสภาลงมือชุดที่แพร่หลายของการปฏิรูปการแนะนำการรักษาสิทธิ 1955 พระราชบัญญัติประกาศหวั่นหวั่นผิดกฎหมาย วรรณะถูกกลุ่มที่มีกำหนดเผ่า, และได้รับการสงวนที่นั่งในสภานิติบัญญัติกลางและรัฐโควต้าประมาณ 12% ของระดับที่สูงขึ้นโพสต์ข้าราชการพลเรือน พวกเขายังได้รับการยกเว้นจากการชำระเงินค่าธรรมเนียมการศึกษา, ที่พักหอพักและได้รับทุนการศึกษาการจัดสรรหุ้นที่ดินพิเศษเพื่อที่อยู่อาศัยการเข้าถึงการดูแลสุขภาพและความช่วยเหลือทางกฎหมาย แต่ในทางปฏิบัติ, การสำรองห้องพักในสถานศึกษาที่สูงขึ้นมีผลกระทบเพียงเล็กน้อยเนื่องจากระดับต่ำของการศึกษาขั้นพื้นฐาน อคติยังคงลึกและเด็กจากครอบครัวÔUntouchableÕได้รับการยกเว้นจากโรงเรียนหรือละเว้นถ้าพวกเขาได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม โดยปี 1960 มีอัตราการอ่านออกเขียนได้ตามเวลาที่กำหนดวรรณะยังคงเป็นเพียง 30% ของประเทศที่เป็นทั้ง การขาดการศึกษาเป็นที่ชุลมุนยังจำเป็นทางเศรษฐกิจ: ต้องสำหรับเด็กที่จะได้รับรายได้ จำกัด เวลาสำหรับการศึกษาที่มีอยู่ หลักฐานนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าการดูแลสุขภาพหมู่บ้านถูกปฏิเสธที่จะวรรณะที่กำหนดเวลาไว้เพราะคนงานวรรณะสูงสุขภาพฮินดูปฏิเสธที่จะเข้าไปในบ้านของพวกเขา ดังนั้นผู้ที่มาจากวรรณะที่กำหนดไว้ยังคงมีแนวโน้มที่จะยังคงอยู่ในจ่ายต่ำและการประกอบอาชีพÔuncleanÕ. อสมการใน landholding และทรัพย์สินที่เราได้เห็นความยากจนเป็นที่แพร่หลายโดยเฉพาะในหมู่คนงานเกษตรไร้ที่ดินและอยู่ในความอุปการะของพวกเขา อิสรภาพที่อินเดียมีประชากรมากไร้ที่ดินที่ยากจนในพื้นที่ชนบทและการตั้งค่าเกี่ยวกับโปรแกรมที่มีความทะเยอทะยานของการปฏิรูปที่ดิน กฎหมายแห่งชาติและรัฐได้รับการแนะนำให้รู้จักกับ จำกัด ขนาดของการถือครองครอบครัวและเพื่อปกป้องสิทธิของเกษตรกรผู้เช่า ความคืบหน้าอย่างรวดเร็วในตอนแรก แต่มีการชะลอตัวมาก และปราบปรามการทุจริตในระดับท้องถิ่นจะทำให้มั่นใจได้ว่าที่ดินมากไม่ได้ในความเป็นจริงโอน สำหรับบางคนที่ไม่ได้รับที่ดินประโยชน์เป็นช่วงสั้น ๆ สินเชื่อเพื่อการปรับปรุงทุนและปัจจัยการผลิตที่มีความปลอดภัยมักจะโดยทางบกซึ่งได้รับการปรับถ้าการชำระหนี้ไม่ได้ทำ ประโยชน์หลักที่เกิดขึ้นให้กับเกษตรกรที่มีขนาดเล็กที่จะถือครองขนาดกลางที่ได้รับค่าใช้จ่ายของเจ้าของที่ดินที่มีขนาดใหญ่และได้รับประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิดขึ้นเพื่อที่ยากจนที่สุด ตัวอย่างของความไม่เท่าเทียมกันยืนยาวอีกจะได้รับจากการปฏิวัติเขียว นี่คือการเปลี่ยนแปลงในการปฏิบัติทางการเกษตรที่เกิดขึ้นใน 1967-1978 ที่เกี่ยวข้องกับการขยายตัวของพื้นที่ที่อยู่ภายใต้การเกษตรการปลูกพืชคู่และการแนะนำของพันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง (HYVs) ของอาหารหลักเช่นข้าวข้าวสาลีและข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ อินเดียกระตือรือร้นกอดปฏิวัติเขียวเป็นส่วนหนึ่งของการย้ายเพื่อให้แน่ใจว่าการรักษาความปลอดภัยอาหารหลังจากประกาศอิสรภาพ (A อดอยากอย่างรุนแรงที่เกิดขึ้นในรัฐเบงกอลภายใต้การปกครองของอังกฤษในปี 1943 เมื่อ 4 ล้านคนเสียชีวิตจากความหิวโหย) ในแง่ของวัสดุการปฏิวัติเขียวที่ประสบความสำเร็จมาก: อัตราผลตอบแทนที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามผลประโยชน์เหล่านี้ส่วนใหญ่ไปที่เจ้าของที่ดินขนาดใหญ่ HYVs ต้องใช้ปัจจัยการผลิตที่มากขึ้นของปุ๋ยและยาฆ่าแมลงที่ยากจนไม่สามารถจ่าย ปัญหานี้ได้รับมาจากอัตราดอกเบี้ยที่สูงของการเรียกร้องโดยเงินกู้ชนบทในอินเดีย สารกำจัดศัตรูพืชยังได้สร้างปัญหาสิ่งแวดล้อม นอกจากนี้การใช้เครื่องจักรกลการเกษตรมากขึ้นของจริงลดจำนวนของแรงงานงานในบางพื้นที่ทำให้ไร้ที่ดินแม้จะมีความปลอดภัยน้อย ดังนั้นในขณะที่การปฏิวัติเขียวมีผลในผลประโยชน์สำหรับบางคนก็ยังมีแนวโน้มที่จะเพิ่มความไม่เท่าเทียมกันในหลายพื้นที่ ความอุดมสมบูรณ์ของอาหารที่มีอยู่ในอินเดีย: ในพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศที่ตลาดมีการสต็อกได้ดีกับการผลิต การขาดสารอาหารที่เกิดจากการขาดความสามารถในการเติบโตหรือซื้ออาหาร. ไม่เท่าเทียมกันทางเพศเลือกปฏิบัติต่อเด็กผู้หญิงและสตรีเป็นที่แพร่หลายในประเทศอินเดียทั้งในศาสนาฮินดูและชุมชนมุสลิม ระบบสินสอดทองหมั้น (การชำระเงินของเงินหรือสินค้าโดยครอบครัวของเจ้าสาวที่) หมายความว่าสาว ๆ ที่เป็นภาระทางการเงินในขณะที่เด็กผู้ชายจะถูกมองว่าเป็นแหล่งที่มาของรายได้และความเจริญรุ่งเรือง ทั่วประเทศ, หญิงเป็นอาหารน้อยลงและนำตัวไปที่แพทย์ไม่บ่อยดังนั้นการเสียชีวิตจะสูงกว่า ความตายในการคลอดบุตรยังเป็นที่สูงอย่างไม่น่า: อัตราการตายของมารดาที่มีกว่า 0.5% ของการเกิด การศึกษานอกจากนี้ยังมีน้อยที่จะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มรดกทางประวัติศาสตร์

เวลาอิสรภาพ อินเดียเป็นลักษณะดูดยึดที่มั่นทางสังคมขั้นได้ กําหนดโดย วรรณะ เพศ เขต และ ศาสนา ระบบ zamindari ศักดินา แบ่งเป็น 3 ห้องเรียนชนบทกว้าง : เจ้าของบ้าน ( zamindars ) ชาวนาผู้เช่า และแรงงานไร้ที่ดิน . ผู้หญิง , จัณฑาล ,ชนเผ่าถูกแยกออกจากการตัดสินใจทั้งในระดับภูมิภาคและระดับชาติ รัฐบาลใหม่ของอินเดียกำหนดเป้าหมายของการรวมชาติ อาคารอุตสาหกรรม การส่งเสริมการเติบโตทางเศรษฐกิจ และในหลักสูตรนี้ ลดความเหลื่อมล้ำและความยากจน ( นี่มันหยดลงแบบÔÕการพัฒนา ) เท่าที่มันทำได้



แนวโน้มความยากจนในอินเดียเส้นความยากจนหมายถึงรายได้เพียงพอที่จะซื้ออาหารให้ 2400 แคลอรี่ ( ชนบท ) และ 2100 แคลอรี่ ( เมือง ) บวก 20 % ของยอดเงินที่ความต้องการพื้นฐานอื่น ๆ ในช่วงทศวรรษ 1950 - 1970 , ร้อยละที่กำหนดด้านล่างบรรทัดนี้ไม่นิ่ง ประมาณ 50 % ของประชากร ตั้งแต่เวลามีการลดลง แต่ในช่วงต้นปี 1990 มันอยู่ที่กว่า 30% ของประชากรทั้งในเมืองและในชนบท อัตรานี้ไม่ใช้อย่างเท่าเทียมกันกับทุกภาคส่วนของสังคม ความยากจนเป็นเด่นชัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในตารางเวลาและชนเผ่าและระหว่างแรงงานเกษตร นอกจากนี้ยังมีระดับการเติบโตของคนจนเมือง