ignores river catchment areas, whic

ignores river catchment areas, which comprise “the vast
majority of physical, chemical and biological processes
affecting river systems” (Wishart & Davies 2003). Most
protected areas in the Amazon were established based
on the biogeography of terrestrial taxa (Peres & Terborgh
1995), and very few protect freshwater ecosystems specifically
(e.g., Pacaya-Samiria and Mamirau´a reserves). The
inability of protected areas to adequately protect freshwater
ecosystems is illustrated by the Xingu National
Indigenous Park, where local indigenous livelihoods are
threatened by declines in water quality and fish populations
caused by deforestation in headwater areas outside
park boundaries (Rosenthal 2009). Another example is
theMadeira River basin, which is threatened by oil exploration,
deforestation, and dams in the headwaters, even
though protected areas cover 26% of its catchment area
(Table 1).
Water resources legislation exists in most Amazonian
countries. For example, Brazil established the following
essential management principles: (1) water is a finite resource
that has multiple uses; (2) water is vulnerable to
human activities; (3) management must be made at the
catchment scale; and (4) management must be decentralized
and participatory (Setti 2004). In many cases, however,
national water resources laws cannot adequately
protect Amazon freshwater ecosystems, because they follow
national borders that do not always encompass whole
catchments. In addition, water resources legislation is
largely unimplemented, leaving huge areas unmanaged.
For example, until 1999 the environmental management
agency in the municipality of Tef ´e in Brazil had only eight
employees and did not even possess a boat to do its job in
an area that has no roads and is roughly the size of Italy
(Crampton et al. 2004). Finally, water resources laws focus
on water itself, not on freshwater ecosystems, probably
because they reflect historical concerns about ensuring
quantity and quality of water to meet multiple
demands in populated regions. Other legislation may
complement national water resources legislation. For example,
in Brazil, the Forest Code protects riparian vegetation
(Law 4.771 of 1965) and the Fishery Code regulates
aquatic fauna extraction activities (Decree-Law 221
of 1967). But no law or set of laws fully considers the
structure and function of Amazon freshwater ecosystems,
and that is the case even for the floodplains of the
Amazon mainstem, which is by far the best studied Amazon
freshwater ecosystem (Vieira 2000; Junk & Piedade
2004).
Community-based natural resource management
(CBM) systems, developed by riverine communities to
ensure food security via the implementation of harvest
restrictions (e.g., fishing gear, place, and season), provide
another source of protection to Amazon floodplains

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ละเว้นแม่น้ำลุ่มน้ำพื้นที่ ซึ่งประกอบด้วย "มากมายส่วนใหญ่ของกระบวนการทางกายภาพ ทางเคมี และชีวภาพส่งผลกระทบต่อระบบน้ำ" (Wishart และ 2003 เดวีส) มากที่สุดพื้นที่ป้องกันในอเมซอนถูกก่อตั้งขึ้นตามบน biogeography ของภาคพื้น taxa (Peres และ Terborgh1995), และน้อยปกป้องระบบนิเวศน้ำจืดโดยเฉพาะ(เช่น Pacaya Samiria และ Mamirau´a จอง) ที่ไม่สามารถป้องกันพื้นที่น้ำจืดการปกป้องอย่างเพียงพอระบบนิเวศจะแสดง โดย Xingu ชาติสวนพื้นเมือง วิถีชีวิตพื้นถิ่นที่มีถูกคุกคาม โดยในประชากรปลาและคุณภาพน้ำเกิดจากการทำลายป่าในพื้นที่ headwater นอกขอบเขตอุทยาน (โรเซนธอล 2009) อีกตัวอย่างหนึ่งคือบริเวณลุ่มแม่น้ำ theMadeira ซึ่งถูกคุกคาม โดยสำรวจน้ำมันแม้แต่การทำลายป่า และเขื่อนใน headwatersแม้ว่า พื้นที่ป้องกันครอบคลุม 26% ของพื้นที่ลุ่มน้ำ(ตาราง 1)กฎหมายทรัพยากรน้ำที่มีอยู่ในที่สุดแอมะซอนประเทศ ตัวอย่าง บราซิลก่อตั้งต่อไปนี้หลักการบริหารงานที่สำคัญ: (1) น้ำเป็นทรัพยากรที่มีจำกัดที่มีใช้หลาย (2) น้ำความเสี่ยงที่จะกิจกรรมต่าง ๆ ของมนุษย์ (3) การจัดการที่ต้องทำในการระดับลุ่มน้ำ และการจัดการ (4) ต้องเป็นแบบกระจายศูนย์และมีส่วนร่วม (Setti 2004) ในหลายกรณี อย่างไรก็ตามกฎหมายทรัพยากรน้ำแห่งชาติไม่เพียงพอปกป้องระบบนิเวศปลาอเมซอน เนื่องจากพวกเขาไปตามพรมแดนประเทศที่ไม่เสมอรอบทั้งหมดcatchments นอกจากนี้ กฎหมายทรัพยากรน้ำเป็นส่วนใหญ่นำมาใช้ ออกจากพื้นที่ขนาดใหญ่ไม่มีจัดการจนถึงปี 1999 ตัวอย่าง การจัดการสิ่งแวดล้อมหน่วยงานในเทศบาลของ Tef ´e ในบราซิลมีแปดเท่านั้นพนักงาน และไม่ได้มีเรือการทำงานของมันในพื้นที่ที่มีถนน และขนาดของอิตาลีนับเป็น(Crampton et al. 2004) สุดท้าย น้ำทรัพยากรกฎหมายความในน้ำเอง ไม่ได้อยู่ในระบบนิเวศน้ำจืด คงเนื่องจากพวกเขาสะท้อนความกังวลทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับใจปริมาณและคุณภาพของน้ำให้ตรงกับหลายความต้องการในภูมิภาคที่มีประชากร กฎหมายอื่น ๆ อาจเติมเต็มกฎหมายทรัพยากรน้ำแห่งชาติ ตัวอย่างในบราซิล รหัสป่าปกป้องพืช riparian(กฎหมาย 4.771 ของปี 1965) และกำหนดรหัสประมงกิจกรรมแยกสัตว์น้ำ (221 กฎหมายพระราชกฤษฎีกาของ 1967) แต่ไม่มีกฎหมายหรือกฎหมายชุดเต็มพิจารณาโครงสร้างและหน้าที่ของระบบนิเวศปลาอเมซอนและนั่นคือกรณีแม้ floodplains ของMainstem อเมซอนที่อยู่ห่างไกลสุดเรียนอเมซอนระบบนิเวศน้ำจืด (Vieira 2000 ขยะและ Piedade2004)การจัดการทรัพยากรธรรมชาติโดยชุมชน(CBM) ระบบ พัฒนา โดยชุมชนที่ริเวอร์ไรน์รักษาความปลอดภัยของอาหารผ่านดำเนินการเก็บเกี่ยวมีข้อจำกัด (เช่น อุปกรณ์ตกปลา สถานที่ และฤดูกาล),แหล่งที่มาอื่นของป้องกัน floodplains อเมซอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ละเว้นพื้นที่เก็บกักน้ำแม่น้ำซึ่งประกอบด้วย
"กว้างใหญ่ส่วนใหญ่ของทางกายภาพเคมีและกระบวนการทางชีวภาพที่มีผลต่อระบบแม่น้ำ"
(ริชาร์ตและเดวีส์ 2003) ส่วนใหญ่พื้นที่คุ้มครองใน Amazon ถูกจัดตั้งขึ้นตามในวของแท็กซ่าบก(เปเรสและ Terborgh 1995) และน้อยมากที่ปกป้องระบบนิเวศน้ำจืดโดยเฉพาะ(เช่น Pacaya Samiria-และเงินสำรอง Mamirau'a) ไร้ความสามารถของพื้นที่คุ้มครองอย่างเพียงพอป้องกันน้ำจืดระบบนิเวศจะแสดงโดย Xingu แห่งชาติพื้นเมืองสวนที่วิถีชีวิตของชนพื้นเมืองในประเทศจะถูกคุกคามโดยการลดลงของคุณภาพน้ำและประชากรปลาที่เกิดจากการตัดไม้ทำลายป่าในพื้นที่ต้นน้ำนอกเขตอุทยาน(โรเซนธาลปี 2009) อีกตัวอย่างหนึ่งคือลุ่มน้ำ theMadeira แม่น้ำซึ่งถูกคุกคามโดยสำรวจน้ำมันตัดไม้ทำลายป่าและเขื่อนในต้นน้ำแม้แม้ว่าพื้นที่คุ้มครองครอบคลุม26% ของพื้นที่ของตน(ตารางที่ 1). ทรัพยากรน้ำการออกกฎหมายที่มีอยู่มากที่สุดในอเมซอนประเทศ ตัวอย่างเช่นประเทศบราซิลที่จัดตั้งขึ้นดังต่อไปนี้หลักการการจัดการที่สำคัญ: (1) น้ำเป็นทรัพยากรที่ จำกัด ที่มีการใช้งานหลาย ๆ (2) น้ำที่เสี่ยงต่อการกระทำของมนุษย์; (3) การจัดการจะต้องทำที่ระดับเก็บกักน้ำ; และ (4) การจัดการจะต้องมีการกระจายอำนาจและการมีส่วนร่วม(Setti 2004) ในหลายกรณี แต่ทรัพยากรน้ำแห่งชาติกฎหมายอย่างเพียงพอไม่สามารถปกป้องระบบนิเวศน้ำจืดอเมซอนเพราะพวกเขาปฏิบัติตามพรมแดนของประเทศที่ไม่เคยครอบคลุมทั้งพื้นที่รับน้ํา นอกจากนี้การออกกฎหมายทรัพยากรน้ำเป็นส่วนใหญ่ unimplemented ออกจากพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ไม่มีการจัดการ. ยกตัวอย่างเช่นจนถึงปี 1999 การจัดการสิ่งแวดล้อมหน่วยงานในเขตเทศบาลของTEF'e ในบราซิลมีเพียงแปดคนและไม่ได้มีเรือที่จะทำงานในพื้นที่ที่มีถนนและไม่เป็นประมาณขนาดของอิตาลี(แครมป์ตัน et al. 2004) สุดท้ายทรัพยากรน้ำกฎหมายมุ่งเน้นไปในน้ำตัวเองไม่ได้อยู่ในระบบนิเวศน้ำจืดอาจเพราะพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงความกังวลเกี่ยวกับการสร้างความมั่นใจประวัติศาสตร์ปริมาณและคุณภาพของน้ำที่จะตอบสนองหลายความต้องการในภูมิภาคที่มีประชากร กฎหมายอื่น ๆ อาจเติมเต็มทรัพยากรน้ำแห่งชาติกฎหมาย ยกตัวอย่างเช่นในประเทศบราซิลรหัสป่าปกป้องพืชชายฝั่ง(4.771 กฎหมายของ 1965) และรหัสควบคุมการประมงสัตว์น้ำกิจกรรมสกัด(พระราชกำหนดกฎหมาย 221 1967) แต่ยังไม่มีกฎหมายหรือชุดของกฎหมายอย่างเต็มที่พิจารณาโครงสร้างและหน้าที่ของอเมซอนระบบนิเวศน้ำจืดและเป็นกรณีที่แม้ที่ราบน้ำท่วมถึงของmainstem อเมซอนซึ่งเป็นโดยไกลที่ดีที่สุดศึกษา Amazon น้ำจืดระบบนิเวศ (Vieira 2000; ขยะและ Piedade 2004 ). ชุมชนจัดการทรัพยากรธรรมชาติ(CBM) ระบบที่พัฒนาโดยชุมชนแม่น้ำที่จะมั่นใจในความปลอดภัยอาหารที่ผ่านการดำเนินงานของการเก็บเกี่ยวข้อจำกัด (เช่นเครื่องมือประมงสถานที่และฤดูกาล) ให้แหล่งที่มาของการป้องกันให้กับที่ราบน้ำท่วมถึงAmazon อีก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มองข้ามแม่น้ำพื้นที่ซึ่งประกอบด้วย " ส่วนใหญ่
ของกระบวนการทางกายภาพ เคมี และชีวภาพที่มีผลต่อระบบแม่น้ำ
" ( วิเชิร์ต&เดวีส์ 2003 ) พื้นที่คุ้มครองใน Amazon ที่สุด

ถูกก่อตั้งขึ้นในวบกซ่า ( เปเร& terborgh
1995 ) , และปกป้องระบบนิเวศน้ำจืดน้อยมากโดยเฉพาะ
( เช่น pacaya samiria mamirau ใหม่และเป็นสำรอง )
การปกป้องพื้นที่เพียงพอที่จะปกป้องระบบนิเวศน้ำจืด
เป็นภาพประกอบ โดย xingu แห่งชาติ
พื้นเมือง Park ที่วิถีชีวิตพื้นบ้านท้องถิ่น
ถูกคุกคามโดยการลดลงในคุณภาพน้ำและประชากรปลา
เกิดจากการตัดไม้ทำลายป่าในพื้นที่นอกเขตต้นน้ำ
ปาร์ค ( โรเซนธาล 2552 ) อีกตัวอย่างคือ
themadeira ลุ่มน้ำ ซึ่งจะถูกคุกคามโดยการสำรวจน้ำมัน
การตัดไม้ทำลายป่า และเขื่อนในต้นน้ำ แม้
ถึงแม้ว่าพื้นที่คุ้มครองครอบคลุม 26 % ของพื้นที่ลุ่มน้ำ
( ตารางที่ 1 ) . กฎหมายทรัพยากรน้ำที่มีอยู่ในอเมซอน

ส่วนใหญ่ประเทศ ตัวอย่างเช่นบราซิลสถาปนาหลักการบริหารที่สำคัญต่อไปนี้
( 1 ) น้ำเป็นทรัพยากรที่มีการใช้หลาย ๆวิธี
; ( 2 ) น้ำที่เป็นกิจกรรมของมนุษย์อ่อนแอ

; ( 3 ) การจัดการที่ต้องทำที่
ลุ่มน้ำขนาด ; และ ( 4 ) ผู้บริหารจะต้องมีการกระจายอํานาจ
และมีส่วนร่วม ( เศรษฐี 2004 ) ในหลายกรณี อย่างไรก็ตาม กฎหมายทรัพยากรน้ำแห่งชาติไม่เพียงพอ

ปกป้อง Amazon ระบบนิเวศน้ำจืด เพราะพวกเขาปฏิบัติตาม
แห่งชาติชายแดนที่ไม่ได้มักจะครอบคลุมทั้ง
catchments . นอกจากนี้ กฎหมาย ทรัพยากรน้ำ
ส่วนใหญ่ UNIMPLEMENTED ออกจากพื้นที่ขนาดใหญ่จัดการ
ตัวอย่างเช่นจนกระทั่ง 1999 การจัดการสิ่งแวดล้อม
หน่วยงานในเทศบาลของเทฟใหม่ E ในบราซิลมีเพียง 8
พนักงาน และไม่ได้มีเรือไปทำงานใน
พื้นที่ที่ไม่มีถนน และประมาณขนาดของอิตาลี
( แครมป์ตัน et al . 2004 ) สุดท้ายน้ำกฎหมายทรัพยากรโฟกัส
น้ำเอง ไม่ได้เกี่ยวกับระบบนิเวศน้ำจืด อาจจะเพราะพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงความกังวลเกี่ยวกับประวัติศาสตร์

มั่นใจปริมาณและคุณภาพของน้ำเพื่อตอบสนองความต้องการหลาย
ในประชากรภูมิภาค กฎหมายอื่น ๆอาจ
กว่ากฎหมายทรัพยากรน้ำแห่งชาติ ตัวอย่างเช่น
ในบราซิล ป่าคือรหัสป้องกันพืช
( กฎหมาย 4.771 1965 ) และรหัสควบคุม น้ำ และพืช ประมง
การสกัดกิจกรรม ( กฎหมายกฤษฎีกา 221
2510 ) แต่ไม่มีกฎหมายหรือชุดของกฎหมายพิจารณา
อย่างเต็มที่โครงสร้างและหน้าที่ของระบบนิเวศน้ำจืด Amazon , และแม้กระทั่ง
เป็นกรณีสำหรับ Amazon floodplains ของ
mainstem ซึ่งคือโดยไกลที่ดีที่สุดเรียน Amazon
ระบบนิเวศน้ำจืด ( วิเอร่า 2000 ; ขยะ& Piedade
2004 ) .

ตามโครงการการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ ( CBM ) ระบบที่พัฒนาโดยชุมชน

ริเวอร์ไรน์ ให้ความมั่นคงด้านอาหารผ่านการใช้งานของข้อ จำกัด เกี่ยว
( เช่นอุปกรณ์ตกปลา , สถานที่ , และฤดู ) ให้
แหล่งการป้องกันอีก Amazon floodplains