5. Related studiesOral presentation

5. Related studies
Oral presentations have been employed in language classrooms around the world
for many years (Siriphotchanakorn. 2005). However, few studies have examined the effects
of oral presentations. Among them, Ho (1995) taught 80 computer science students by
using oral presentations in the course, I.S. 205 Business Communication. The aim was to
help students develop speaking skills and give an effective presentation. Therefore, she
added one oral presentation to the original two requiring students to now give three oral
presentations; the first and the third 5-8 minutes individually; the second was a 20-minute
group presentation. She chose to compare the first and the third because of their similarity
(the students were allowed to choose their own topics for the first talk and the third).
The result showed that students’ performance did not improve much from the first
talk to the third talk. She gave two possible reasons: first, the third talk was at the end of the
second semester when they were preparing for their examinations and finishing work in
other courses. As a result, they might not have enough time to prepare their presentations.
Second, none of their courses required students to do oral presentations. Therefore, poor
performance could also be the result of not having had many effective oral presentations
and not having had many opportunities to do presentation. She concluded that adding the
third oral presentation to the course did not help the majority of her students (69%) to
improve their speaking skills. However, she stated that many students would apply for jobs
39
in information technology fields that require strong presentation skills. Thus, they need more
oral practice and she also noted that we could change the structure of oral presentation
assignments to increase their skill building potential. She recommended that teaching oral
presentation should emphasize the use of visual aid equipment, materials, delivery
techniques, voice and speech training plus including more time to practice oral
presentations.
On the other hand, Siriphotchanakorn (2005) developed a survey to investigate
students’ opinions toward oral presentations whether it would help students to develop
speaking skills. Sixty, fourth-year English majors enrolled in the first semester of the
academic year of 2004 in the Department of Western Languages at Srinakharinwirot
University (SWU), were asked to reply to questionnaires. The results indicated that oral
presentations could help them develop their speaking skills (M = 4.38). They also agreed
that oral presentations should be included in the course offered in the English program (M =
4.15), and all students should be required to give oral presentations in the English courses
(M = 4.33). However, the students pointed out their problems during giving oral
presentations. More than half of the students had mistakes in grammar (86.67 %); spoke
English with wrong pronunciation (68.33 %); could not find the words that could help them
present their ideas clearly (60 %); and felt nervous and could not speak out (55 %). She
concluded that giving oral presentations is one of the speaking activities that can help
40
students to practice not only speaking, but also presentation skills. She also recommended
in further studies that interviews or observation of the students’ behavior in English
classroom should be used to help gain deep information from participants.
According to Wichayathian (2003), she tried to develop presentation skills for low
proficiency students. She gave two activities in the presentation skills module of her
Advanced Business Oral Communication (ABOC) classes and Accountancy students at
Chulalongkorn University. Her goal was to help students develop their presentation skills
and have more self-confidence. She taught two lower level groups who were not highly
motivated. In her first activity, she used pronunciation cards. She expected to help students
correct their pronunciation mistakes by selecting some common errors. She focused only
on the word level, not the sentences or paragraphs. She found that this activity was very
useful for her students. They were more aware of stress and ending sounds of the words.
Her second activity was “Mini Group Rehearsal”. In her two classes, there were 21 and 25
students. She had only eight weeks, three hours a week. Her intention was to have them
rehearse as many times as possible. She let students rehearse five times in small groups
before presenting in front of the class. She discovered that this activity helped both
prepared and unprepared students to be ready for the final presentation, to improve their
fluency and to increase self-confidence at the same time. Most importantly, students
realized that they needed to rehearse before they stood up in front of the audience. They
41
also got feedback from their audience that they could use to improve their future
presentations.
She concluded that the activities involved cooperative interaction among students in
pairs, small groups, and the whole class. The most important was that students learned to
work individually. She also summarized that both activities were suitable for lower level
students. They helped facilitate the development of students’ presentation skills and found
that the students gained self-confidence in their speaking ability in front of the class.
Similarly, Dobie (1999) designed an English course for 12 students in London by
using conversation and oral presentations in the classroom. His purpose was to develop
students’ communicative skills and build their confidence. During the first six weeks, the
activities that the teacher used were interviews, students’ diaries and field notes. During
week seven to nine, students were asked to give oral presentations. Each student
presented a topic of interest for 10 minutes. After giving presentations, the students were
expected to ask questions for the purpose of having more discussion among themselves.
The teacher also provided them feedback on errors at the end of activities. It was found that
the students had more confidence in using English, and these activities promoted them to
have more discussion among themselves.
According to Levis and Grant (2003), they believed that oral presentations could
help students develop speaking and pronunciation skills. Therefore, they included oral
42
presentations as activities in their English speaking class. It was found that in giving an
effective presentation, the students needed to have careful preparation and planning.
Besides, this activity encouraged students to rehearse the presentations and encouraged
them to be increasingly interested in pronunciation errors.
In conclusion, Dobie (1999), Siriphotchanakorn (2005) and Wichayathien (2003)
concluded that oral presentations could help students improve their speaking skills, gain
self-confidence and develop their presentation skills, whereas Ho (1995) reported that most
students did not improve their speaking skills. However, oral presentations may be
appropriate for high level or advanced students to learn and develop their speaking abilities
including presentation skills and self-confidence in public speaking. Therefore, the
researcher has chosen this technique to research in order to see whether or not it helps
fourth-year English major students at Srinakharinwirot University enhance their English
speaking abilities.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

5. ที่เกี่ยวข้องกับการศึกษามีการจ้างงานนำเสนอปากเปล่าในห้องเรียนภาษาทั่วโลกหลายปี (Siriphotchanakorn. 2005) อย่างไรก็ตาม บางการศึกษาได้ตรวจสอบผลนำเสนอปากเปล่า ในหมู่พวกเขา โฮจิมินห์ (1995) สอนนักเรียนวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ 80 โดยใช้นำเสนอปากเปล่าในหลักสูตร การสื่อสารธุรกิจ I.S. 205 จุดมุ่งหมายที่จะช่วยนักเรียนพัฒนาทักษะการพูด และแสดงการนำเสนอที่มีประสิทธิภาพ ดังนั้น เธอเพิ่มหนึ่งปากงานนำเสนอต้นฉบับสองต้องให้นักเรียนตอนนี้ ให้สามปากนำเสนอ ที่แรกและสาม 5-8 นาทีละ ที่สองเป็น 20 นาทีงานนำเสนอของกลุ่ม เธอเลือกที่จะเปรียบเทียบที่แรกและที่สามเนื่องจากความคล้ายคลึงกันของพวกเขา(นักเรียนที่ได้รับอนุญาตให้เลือกหัวข้อของตนเองสำหรับการพูดคุยครั้งแรกและที่สาม)ผลพบว่า ประสิทธิภาพการทำงานของนักเรียนได้ไม่ปรับปรุงมากจากวันแรกต้องพูดสาม เธอให้เหตุผลสอง: ครั้งแรก พูดคุยที่สามถูกเมื่อสิ้นสุดการภาคสองเมื่อพวกเขาได้เตรียมการสำหรับการตรวจสอบ และจบการทำงานในหลักสูตรอื่น ๆ ดัง พวกเขาอาจไม่มีเวลาเพียงพอในการเตรียมงานนำเสนอของพวกเขาสอง ไม่มีหลักสูตรของพวกเขาต้องเรียนการนำเสนอปากเปล่า ดังนั้น ยากจนประสิทธิภาพการทำงานได้ผลมีไม่มีนำเสนอปากเปล่ามีประสิทธิภาพมากและไม่มีมีโอกาสในการทำงานนำเสนอ เธอสรุปว่า การเพิ่มการนำเสนอปากเปล่าสามหลักสูตรได้ไม่ช่วยส่วนใหญ่ของนักเรียนของเธอ (69%)พัฒนาทักษะการพูด อย่างไรก็ตาม เขากล่าวว่า นักเรียนจำนวนมากจะนำไปใช้งาน39ในเขตข้อมูลเทคโนโลยี ที่จำเป็นต้องมีทักษะการนำเสนอที่แข็งแรง ดังนั้น พวกเขาต้องการมากขึ้นฝึกพูดและเธอยังตั้งข้อสังเกตว่า เราสามารถเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของงานนำเสนอปากเปล่ากำหนดเพื่อเพิ่มทักษะการสร้างศักยภาพ เธอแนะนำว่า ปากสอนงานนำเสนอควรเน้นการใช้ภาพประกอบอุปกรณ์ วัสดุ จัดส่งเทคนิค เสียง และเสียงฝึก บวกรวมทั้งเวลาในการฝึกพูดงานนำเสนอบนมืออื่น ๆ Siriphotchanakorn (2005) พัฒนาสำรวจเพื่อตรวจสอบความคิดเห็นของนักเรียนไปนำเสนอปากเปล่าว่ามันจะช่วยให้นักเรียนพัฒนาทักษะการพูด หก สี่ปีภาษาอังกฤษสาขาเอกการลงทะเบียนในภาคการศึกษาแรกของการปีการศึกษาของปี 2004 ในแผนกของตะวันตกภาษาที่ Srinakharinwirotมหาวิทยาลัย (SWU), ถูกถามให้ตอบแบบสอบถาม ผลลัพธ์แสดงที่ช่องปากงานนำเสนอจะช่วยให้พวกเขาพัฒนาทักษะการพูด (M = 4.38) พวกเขาตกลงเสนอว่า ควรรวมการนำเสนอปากเปล่าในหลักสูตรในโปรแกรมภาษาอังกฤษ (M =4.15), และนักเรียนทุกคนควรต้องนำเสนอปากเปล่าในคอร์สภาษาอังกฤษ(M = 4.33) อย่างไรก็ตาม นักเรียนชี้ให้เห็นปัญหาในระหว่างการให้ปากงานนำเสนอ กว่าครึ่งของนักเรียนที่มีความผิดพลาดในไวยากรณ์ (ร้อยละ 86.67) พูดภาษาอังกฤษ โดยออกเสียงผิด (ร้อยละ 68.33) ไม่พบคำที่สามารถช่วยให้พวกเขาแสดงความคิดอย่างชัดเจน (60%), รู้สึกประสาท และอาจพูดไม่ออก (55%) เธอสรุปว่า การนำเสนอปากเปล่าเป็นหนึ่งในกิจกรรมการพูดที่สามารถช่วย40นักเรียนฝึกพูดไม่เท่านั้น แต่ทักษะการนำเสนอ เธอยังแนะนำต่อไปศึกษาสัมภาษณ์หรือการสังเกตพฤติกรรมของนักเรียนในอังกฤษควรใช้ห้องเรียนเพื่อช่วยให้ได้ข้อมูลลึกจากผู้เข้าร่วมตาม Wichayathian (2003), เธอพยายามที่จะพัฒนาทักษะการนำเสนอสำหรับต่ำนักเรียนถนัด เธอให้สองกิจกรรมในโมดูลทักษะการนำเสนอของเธอชั้นสื่อสารปากของธุรกิจ (ABOC) ขั้นสูงและเรียนบัญชีที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป้าหมายของเธอคือการ ช่วยนักเรียนพัฒนาทักษะการนำเสนอของพวกเขาและมีความมั่นใจมากขึ้น เธอสอน 2 กลุ่มระดับล่างที่ไม่สูงแรงจูงใจ กิจกรรมแรกของเธอ เธอใช้บัตรออกเสียง เธอคาดว่าจะช่วยนักเรียนแก้ไขข้อผิดพลาดของการออกเสียง โดยการเลือกบางข้อผิดพลาดทั่วไป เธอเน้นเฉพาะบนคำระดับ ไม่ในประโยค หรือย่อหน้า เธอพบว่า กิจกรรมนี้ถูกมากมีประโยชน์สำหรับนักเรียนของเธอ พวกเขาได้ตระหนักถึงความเครียดและการสิ้นสุดเสียงของคำกิจกรรมที่สองของเธอคือ "มินิกลุ่มซ้อม" ในชั้นที่สองของเธอ มี 21 และ 25นักเรียน เธอมีเพียง 8 สัปดาห์ สามชั่วโมงต่อสัปดาห์ เป้าหมายของเธอคือการ ให้ทดสอบหลายครั้งเป็นไปได้ เธอให้นักเรียนทดสอบห้าครั้งในกลุ่มขนาดเล็กก่อนนำเสนอหน้าชั้นเรียน เธอค้นพบว่า กิจกรรมนี้ช่วยทั้งสองเกิด และเตรียมนักศึกษาให้พร้อมสำหรับการนำเสนอขั้นสุดท้าย การปรับปรุงการแคล่วและ เพื่อเพิ่มความมั่นใจในเวลาเดียวกัน ที่สุดสำคัญ นักเรียนรับรู้ว่า พวกเขาต้องทดสอบก่อนจะลุกขึ้นยืนหน้าผู้ชม พวกเขา41มีความคิดเห็นจากผู้ชมของพวกเขาที่พวกเขาสามารถใช้เพื่อปรับปรุงในอนาคตของพวกเขางานนำเสนอเธอสรุปว่า กิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับสหกรณ์การโต้ตอบระหว่างนักเรียนคู่ กลุ่มเล็ก และทั้งชั้น สำคัญสุดที่นักเรียนได้เรียนรู้การทำงานแต่ละ เขายังสรุปว่า กิจกรรมทั้งสองได้เหมาะสมกับระดับล่างนักเรียน ช่วยอำนวยความสะดวกในการพัฒนาทักษะการนำเสนอของนักเรียน และพบที่นักเรียนได้รับความมั่นใจในความสามารถในการพูดหน้าชั้นเรียนในทำนองเดียวกัน Dobie (1999) มาเป็นหลักสูตรภาษาอังกฤษเรียน 12 ในลอนดอนใช้การสนทนาและช่องปากการนำเสนอในห้องเรียน จุดประสงค์ของเขาคือการ พัฒนาทักษะการสื่อสารของนักเรียน และสร้างความเชื่อมั่นของพวกเขา ในช่วงหกสัปดาห์แรก การกิจกรรมที่ครูใช้ได้สัมภาษณ์ นักเรียนไดอารีส์ และฟิลด์บันทึก ในระหว่างการสัปดาห์เจ็ดถึงเก้า นักเรียนก็ขอให้นำเสนอปากเปล่า นักเรียนแต่ละหัวข้อน่าสนใจการนำเสนอ 10 นาที หลังจากการนำเสนอ มีนักเรียนต้องถามคำถามเพื่อให้มีการอภิปรายเพิ่มเติมระหว่างกันเองครูยังให้พวกเขาความคิดเห็นข้อผิดพลาดในตอนท้ายของกิจกรรมต่าง ๆ จะพบว่านักเรียนมีความมั่นใจมากขึ้นในการใช้ภาษาอังกฤษ และกิจกรรมเหล่านี้ส่งเสริมให้อภิปรายเพิ่มเติมระหว่างกันเองได้ตาม Levis และเงินช่วยเหลือ (2003), พวกเขาเชื่อว่า สามารถนำเสนอปากเปล่าช่วยนักเรียนพัฒนาทักษะการพูดและออกเสียง ดังนั้น พวกเขารวมปาก42นำเสนอเป็นกิจกรรมในการเรียนพูดภาษาอังกฤษ พบที่ให้ในการนำเสนอมีประสิทธิภาพ นักเรียนที่ต้องมีการวางแผนและการเตรียมการระวังนอกจาก กิจกรรมนี้สนับสนุนให้นักเรียนซ้อมการนำเสนอ และสนับสนุนให้พวกเขาจะสนใจมากขึ้นในการออกเสียงผิดในสรุป Dobie (1999), Siriphotchanakorn (2005) และ Wichayathien (2003)สรุปว่า นำเสนอปากเปล่าสามารถช่วยให้นักเรียนพัฒนาทักษะการพูดของพวกเขา ได้รับมีความมั่นใจ และพัฒนาทักษะการนำเสนอของพวกเขา ในขณะที่โฮจิมินห์ (1995) รายงานว่า ส่วนใหญ่นักเรียนได้พัฒนาทักษะพูด อย่างไรก็ตาม อาจจะนำเสนอปากเปล่าเหมาะสำหรับนักเรียนขั้นสูง หรือระดับการเรียนรู้ และพัฒนาความสามารถในการพูดสูงรวมทั้งทักษะการนำเสนอและมีความมั่นใจในการพูดในที่สาธารณะ ดังนั้น การนักวิจัยได้เลือกเทคนิคนี้กับงานวิจัยเพื่อดูว่า จะช่วยเรียนหลักภาษาอังกฤษสี่ปีในมหาวิทยาลัยเพิ่มภาษาอังกฤษความสามารถพูด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

5. การศึกษาที่เกี่ยวข้อง
นำเสนอในช่องปากได้รับการว่าจ้างในห้องเรียนภาษาทั่วโลก
มานานหลายปี (Siriphotchanakorn. 2005) อย่างไรก็ตามการศึกษาไม่กี่มีการตรวจสอบผลกระทบ
ของการนำเสนอปากเปล่า ในหมู่พวกเขาโฮ (1995) การเรียนการสอน 80 นักเรียนวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์โดย
ใช้การนำเสนอปากเปล่าในการเรียนการสอนเป็น 205 การสื่อสารทางธุรกิจ จุดมุ่งหมายเพื่อ
ช่วยให้นักเรียนพัฒนาทักษะการพูดและให้นำเสนอที่มีประสิทธิภาพ ดังนั้นเธอ
เพิ่มอีกหนึ่งการนำเสนอปากเปล่าไปที่เดิมสองนักศึกษาที่ต้องการตอนนี้ให้สามช่องปากที่
นำเสนอ; ครั้งแรกและครั้งที่สาม 5-8 นาทีเป็นรายบุคคล ที่สองคือ 20 นาที
นำเสนอกลุ่ม เธอเลือกที่จะเปรียบเทียบเป็นครั้งแรกและครั้งที่สามเพราะความคล้ายคลึงกันของพวกเขา
(นักเรียนได้รับอนุญาตให้เลือกหัวข้อของตัวเองสำหรับการพูดคุยครั้งแรกและครั้งที่สาม).
ผลที่ได้แสดงให้เห็นว่าผลการดำเนินงานของนักเรียนไม่ได้ปรับปรุงมากจากครั้งแรกที่
พูดคุยกับบุคคลที่สาม คุย เธอให้เหตุผลสองประการที่เป็นไปได้: ครั้งแรกที่สามคือการพูดคุยในตอนท้ายของ
ภาคการศึกษาที่สองเมื่อพวกเขากำลังเตรียมความพร้อมสำหรับการสอบของพวกเขาและงานตกแต่งใน
หลักสูตรอื่น ๆ เป็นผลให้พวกเขาอาจจะไม่ได้มีเวลามากพอที่จะเตรียมความพร้อมการนำเสนอผลงานของพวกเขา.
ประการที่สองไม่มีหลักสูตรของพวกเขาที่ต้องการให้นักเรียนที่จะทำการนำเสนอปากเปล่า ดังนั้นยากจน
ประสิทธิภาพก็อาจจะเป็นผลมาจากการไม่ต้องมีการนำเสนอปากเปล่าจำนวนมากที่มีประสิทธิภาพ
และไม่เคยมีโอกาสมากมายที่จะทำการนำเสนอ เธอสรุปว่าการเพิ่ม
การนำเสนอปากเปล่าที่สามเพื่อการเรียนการสอนไม่ได้ช่วยให้คนส่วนใหญ่ของนักเรียนของเธอ (69%) เพื่อ
พัฒนาทักษะการพูดของพวกเขา อย่างไรก็ตามเธอกล่าวว่านักเรียนจำนวนมากจะนำไปใช้สำหรับงานที่
39
ในสาขาเทคโนโลยีสารสนเทศที่จำเป็นต้องมีทักษะการนำเสนอที่แข็งแกร่ง ดังนั้นพวกเขาต้องการมากขึ้น
การปฏิบัติในช่องปากและเธอยังตั้งข้อสังเกตว่าเราสามารถเปลี่ยนโครงสร้างของการนำเสนอปากเปล่า
ได้รับมอบหมายในการเพิ่มการสร้างทักษะของพวกเขาที่มีศักยภาพ เธอแนะนำว่าการเรียนการสอนในช่องปาก
นำเสนอควรเน้นการใช้อุปกรณ์ช่วยภาพวัสดุการส่งมอบ
เทคนิคเสียงและการฝึกอบรมการพูดบวกรวมทั้งมีเวลามากขึ้นที่จะปฏิบัติในช่องปาก
นำเสนอ.
บนมืออื่น ๆ , Siriphotchanakorn (2005) ได้รับการพัฒนาในการตรวจสอบผลการสำรวจ
ความคิดเห็นของนักเรียน ที่มีต่อการนำเสนอปากเปล่าว่ามันจะช่วยให้นักเรียนที่จะพัฒนา
ทักษะการพูด หกสิบสี่ปีสาขาวิชาภาษาอังกฤษลงทะเบียนเรียนในภาคการศึกษาแรกของ
ปีการศึกษา 2004 ในภาควิชาภาษาตะวันตกที่ศรีนครินทรวิโรฒ
มหาวิทยาลัย (มศว) ได้ขอให้ตอบแบบสอบถาม ผลการชี้ให้เห็นว่าในช่องปาก
นำเสนอจะช่วยให้พวกเขาพัฒนาทักษะการพูดของพวกเขา (M = 4.38) พวกเขายังเห็นพ้องกัน
ว่าการนำเสนอปากเปล่าควรจะรวมอยู่ในหลักสูตรที่นำเสนอในโปรแกรมภาษาอังกฤษ (M =
4.15) และนักเรียนทุกคนควรจะต้องให้นำเสนอในช่องปากในหลักสูตรภาษาอังกฤษ
(M = 4.33) อย่างไรก็ตามนักเรียนชี้ให้เห็นปัญหาของพวกเขาในระหว่างการให้ช่องปากที่
นำเสนอ มากกว่าครึ่งหนึ่งของนักเรียนมีความผิดพลาดในไวยากรณ์ (86.67%) พูด
ภาษาอังกฤษกับการออกเสียงที่ไม่ถูกต้อง (68.33%) ไม่สามารถหาคำพูดที่จะช่วยให้พวกเขา
นำเสนอความคิดของพวกเขาได้อย่างชัดเจน (60%); และรู้สึกประสาทและไม่สามารถพูดออกมา (55%) เธอ
ได้ข้อสรุปว่าให้นำเสนอในช่องปากเป็นหนึ่งในกิจกรรมการพูดที่สามารถช่วย
40
นักเรียนที่จะปฏิบัติไม่เพียง แต่พูด แต่ยังทักษะการนำเสนอ นอกจากนี้เธอยังแนะนำ
ในการศึกษาต่อไปว่าการสัมภาษณ์หรือการสังเกตพฤติกรรมของนักเรียนในภาษาอังกฤษ
ในห้องเรียนควรจะใช้เพื่อช่วยให้ได้รับข้อมูลจากผู้เข้าร่วมลึก.
ตาม Wichayathian (2003) เธอพยายามที่จะพัฒนาทักษะการนำเสนอต่ำ
นักเรียนความสามารถ เธอให้สองกิจกรรมในงานนำเสนอโมดูลทักษะของเธอ
ปากสื่อสารธุรกิจขั้นสูง (ABOC) ชั้นเรียนและนักเรียนที่บัญชี
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป้าหมายของเธอคือการช่วยให้นักเรียนพัฒนาทักษะการนำเสนอของพวกเขา
และมีความมั่นใจในตนเอง เธอสอนสองกลุ่มระดับที่ต่ำกว่าที่ไม่ได้สูง
แรงบันดาลใจ ในกิจกรรมครั้งแรกของเธอที่เธอใช้บัตรออกเสียง เธอคาดว่าจะช่วยให้นักเรียน
แก้ไขข้อผิดพลาดออกเสียงของพวกเขาโดยการเลือกข้อผิดพลาดบางที่พบบ่อย เธอมุ่งเน้นเฉพาะ
ในระดับคำที่ไม่ประโยคหรือย่อหน้า เธอพบว่ากิจกรรมนี้เป็นอย่างมาก
ที่มีประโยชน์สำหรับนักเรียนของเธอ พวกเขาตระหนักถึงความเครียดและเสียงของคำที่ลงท้ายด้วย.
กิจกรรมที่สองของเธอก็คือ "กลุ่มมินิซ้อม" ในชั้นเรียนของเธอทั้งสองมี 21 และ 25
นักเรียน เธอมีเพียงแปดสัปดาห์สามชั่วโมงต่อสัปดาห์ ความตั้งใจของเธอคือการมีพวกเขา
ฝึกซ้อมครั้งให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เธอปล่อยให้นักเรียนฝึกซ้อมครั้งที่ห้าในกลุ่มเล็ก ๆ
ก่อนนำเสนอหน้าชั้นเรียน เธอค้นพบว่ากิจกรรมนี้ช่วยให้ทั้ง
นักเรียนเตรียมความพร้อมและเตรียมตัวที่จะพร้อมสำหรับการนำเสนอสุดท้ายของพวกเขาในการปรับปรุง
ความคล่องแคล่วและเพื่อเพิ่มความมั่นใจในตนเองในเวลาเดียวกัน สิ่งสำคัญที่สุดคือนักเรียน
ตระหนักว่าพวกเขาจำเป็นต้องซ้อมก่อนที่พวกเขาลุกขึ้นยืนต่อหน้าผู้ชม พวกเขา
41
ยังมีการตอบรับจากผู้ชมของพวกเขาว่าพวกเขาจะใช้ในการปรับปรุงในอนาคตของพวกเขา
นำเสนอ.
เธอสรุปว่ากิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการทำงานร่วมกันให้ความร่วมมือในหมู่นักเรียนใน
คู่กลุ่มเล็ก ๆ และทั้งชั้น ที่สำคัญที่สุดคือการที่นักเรียนได้เรียนรู้การ
ทำงานเป็นรายบุคคล นอกจากนี้เธอยังสรุปว่ากิจกรรมทั้งสองเหมาะสำหรับระดับที่ต่ำกว่า
นักเรียน พวกเขาช่วยอำนวยความสะดวกในการพัฒนาของนักเรียนทักษะการนำเสนอและพบ
ว่านักเรียนได้รับความมั่นใจในตนเองในความสามารถของพวกเขาในการพูดหน้าชั้นเรียน.
ในทำนองเดียวกัน Dobie (1999) ได้รับการออกแบบการเรียนการสอนภาษาอังกฤษสำหรับนักเรียน 12 คนในกรุงลอนดอนโดย
ใช้การสนทนาและการนำเสนอในช่องปาก ในห้องเรียน จุดประสงค์ของเขาคือการพัฒนา
ทักษะการสื่อสารของนักเรียนและสร้างความเชื่อมั่นของพวกเขา ในช่วงหกสัปดาห์แรก
กิจกรรมที่ครูใช้คือการสัมภาษณ์บันทึกประจำวันของนักเรียนและบันทึกสนาม ในช่วง
สัปดาห์ที่ 7-9 นักศึกษาได้ขอให้นำเสนอในช่องปาก นักเรียนแต่ละคน
นำเสนอหัวข้อที่น่าสนใจเป็นเวลา 10 นาที หลังจากที่ให้นำเสนอนักเรียนถูก
คาดว่าจะถามคำถามสำหรับวัตถุประสงค์ของการมีการอภิปรายมากขึ้นในหมู่ตัวเอง.
ครูยังให้พวกเขาความคิดเห็นเกี่ยวกับข้อผิดพลาดที่ส่วนท้ายของกิจกรรม พบว่า
นักเรียนมีความมั่นใจมากขึ้นในการใช้ภาษาอังกฤษและการส่งเสริมกิจกรรมเหล่านี้พวกเขาที่จะ
มีการอภิปรายมากขึ้นในหมู่ตัวเอง.
ตามที่เลวิสและแกรนท์ (2003) พวกเขาเชื่อว่าการนำเสนอปากเปล่าสามารถ
ช่วยให้นักเรียนพัฒนาทักษะการพูดและการออกเสียง ดังนั้นพวกเขารวมอยู่ในช่องปาก
42
นำเสนอกิจกรรมในชั้นเรียนของพวกเขาพูดภาษาอังกฤษ พบว่าในการให้
นำเสนอที่มีประสิทธิภาพนักเรียนจำเป็นต้องมีการเตรียมความระมัดระวังและการวางแผน.
นอกจากนี้กิจกรรมนี้ได้รับการสนับสนุนให้นักเรียนฝึกซ้อมการนำเสนอผลงานและเป็นกำลังใจให้
พวกเขามีความสนใจมากขึ้นในข้อผิดพลาดการออกเสียง.
โดยสรุป Dobie (1999), Siriphotchanakorn (2005) และ Wichayathien (2003)
สรุปได้ว่าการนำเสนอปากเปล่าจะช่วยให้นักเรียนพัฒนาทักษะการพูดของพวกเขาได้รับ
ความมั่นใจในตนเองและพัฒนาทักษะการนำเสนอของพวกเขาในขณะที่โฮ (1995) รายงานว่าส่วนใหญ่
นักเรียนไม่ได้ปรับปรุงทักษะการพูดของพวกเขา อย่างไรก็ตามการนำเสนอปากเปล่าอาจจะเป็น
ที่เหมาะสมสำหรับระดับที่สูงหรือนักเรียนขั้นสูงในการเรียนรู้และพัฒนาความสามารถในการพูดของพวกเขา
รวมทั้งทักษะการนำเสนอและความเชื่อมั่นในตัวเองพูดในที่สาธารณะ ดังนั้น
นักวิจัยได้เลือกเทคนิคนี้ในการวิจัยเพื่อที่จะดูหรือไม่ว่ามันจะช่วยให้
สี่ปีนักศึกษาเอกภาษาอังกฤษที่มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒภาษาอังกฤษเสริมสร้าง
ความสามารถในการพูด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

5 . การศึกษาที่เกี่ยวข้องกับ
การนำเสนอผลงานแบบปากเปล่าได้รับจ้างในภาษาห้องเรียนทั่วโลก
เป็นเวลาหลายปี ( siriphotchanakorn . 2005 ) อย่างไรก็ตาม การศึกษาน้อยมีการตรวจสอบผล
ของการนำเสนอผลงานแบบปากเปล่า ในหมู่พวกเขา โฮ ( 1995 ) สอนคอมพิวเตอร์นักเรียน 80 โดย
โดยใช้การนำเสนอผลงานแบบปากเปล่าในหลักสูตร i.s. 205 ธุรกิจการสื่อสาร มีจุดมุ่งหมายเพื่อ
ช่วยให้นักเรียนพัฒนาทักษะการพูด และให้มีการนำเสนอที่มีประสิทธิภาพ ดังนั้น เธอ
เพิ่มหนึ่งการนำเสนอด้วยปากเปล่ากับต้นฉบับสองให้นักเรียนแล้วให้นำเสนอปากเปล่า 3
; แรกและที่สาม 5-8 นาทีแบบ ที่สองคือ 20 นาที
กลุ่มการนำเสนอ เธอเลือกที่จะเปรียบเทียบแรกและที่สาม เพราะมีความคล้ายคลึงกัน
( นักศึกษาสามารถเลือกหัวข้อของพวกเขาเองเพื่อคุยกันก่อน และ 3 ) .
ผลการศึกษาพบว่า การแสดงของนักเรียน ไม่ได้ปรับปรุงมากจากการพูดคุยเรื่องแรก
3 เธอให้สองเหตุผลที่เป็นไปได้ : ครั้งแรก คุยกันสามคือในตอนท้ายของ
ภาคเรียนที่สองเมื่อพวกเขาเตรียมความพร้อมสำหรับการตรวจสุขภาพและการตกแต่งงานใน
หลักสูตรอื่น ๆ ผลพวกเขาอาจจะไม่ได้มีเวลาเพียงพอในการเตรียมการนำเสนอของพวกเขา .
2 ไม่มีหลักสูตรที่ต้องการให้นักเรียนทำงานนำเสนอด้วยปากเปล่า ดังนั้น การปฏิบัติไม่ดี
อาจจะมีผลที่ไม่ได้มีหลายการนำเสนอผลงานแบบปากเปล่าและมีประสิทธิภาพ
ไม่ได้มีหลายโอกาสในการทำงาน เธอสรุปได้ว่า การเพิ่ม
3 การนำเสนอด้วยปากเปล่าให้แน่นอนไม่ได้ช่วยให้นักเรียนส่วนใหญ่ของเธอ ( 69% )
ปรับปรุงทักษะการพูด . อย่างไรก็ตาม เธอระบุว่า นักเรียนหลายคนจะสมัครงาน

39 เทคโนโลยีสารสนเทศสาขาที่ต้องใช้ทักษะในการนำเสนองานที่แข็งแกร่ง ดังนั้น พวกเขาต้องฝึกมากกว่าปาก
และเธอยังกล่าวว่า เราสามารถเปลี่ยนโครงสร้างของ
นำเสนอปากเปล่า