She took off the wraps with which s

She took off the wraps with which she had covered her shoulders, before the mirror, so as to see herself once more in her glory. But suddenly she gave a cry. She no longer had the necklace around her throat! 62
Her husband, half undressed already, asked— 63
“What is the matter with you?” 64
She turned to him, terror-stricken:— 65
“I—I—I have not Mme. Forester’s diamond necklace!” 66
He jumped up, frightened— 67
“What? How? It is not possible!” 68
And they searched in the folds of the dress, in the folds of the wrap, in the pockets, everywhere. They did not find it. 69
He asked:— 70
“Are you sure you still had it when you left the ball?” 71
“Yes, I touched it in the vestibule of the Ministry.” 72
“But if you had lost it in the street, we should have heard it fall. It must be in the cab.” 73
“Yes. That is probable. Did you take the number?” 74
“No. And you—you did not even look at it?” 75
“No.” 76
They gazed at each other, crushed. At last Loisel dressed himself again. 77
“I’m going,” he said, “back the whole distance we came on foot, to see if I cannot find it.” 78
And he went out. She stayed there, in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, on a chair, without a fire, without a thought. 79
Her husband came back about seven o’clock. He had found nothing. 80
Then he went to police headquarters, to the newspapers to offer a reward, to the cab company; he did everything, in fact, that a trace of hope could urge him to.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอเอาออกตัดซึ่งเธอมีครอบคลุมไหล่ของเธอ ก่อน กระจกเพื่อให้เห็นตัวเองอีกครั้งในความรุ่งโรจน์ของเธอ แต่จู่ ๆ เธอให้ร้องไห้ เธอไม่มีสร้อยที่รอบคอของเธอ 62 ถามสามี ครึ่งแล้ว undressed — 63 คืออะไรกับคุณ" 64 เธออยู่กับเขา terror-stricken: — 65 "ฉัน — ฉัน — มีสร้อยคอเพชรนางประสาน Forester ไม่! " 66 เขาเพิ่มขึ้น กลัว — 67 "อะไร อย่างไร เป็นไปไม่ได้" 68 และพวกเขาค้นหาในเท่าของแต่งตัว ในเท่าของการคลุม กระเป๋า ทุก พวกเขาไม่พบมัน 69 เขาถาม: — 70 "มีแน่ใจว่า คุณยังมีมันเมื่อคุณทิ้งลูก" 71 "ใช่ ฉันสัมผัสมันใน vestibule ของกระทรวง" 72 "แต่หากคุณมีสูญหายบนถนน เราจะได้ยินมันล้ม มันต้องอยู่ในห้องโดยสาร" 73 "ใช่ ที่เป็นน่าเป็น ไม่ได้จะได้หมายเลข" 74 หมายเลข" และคุณ — คุณไม่ไม่มองที่มัน? " 75 "หมายเลข" 76 พวกเขาจ้องกัน บด ในที่สุด Loisel แต่งตัวเองอีกครั้ง 77 "ผมจะ เขากล่าวว่า "ถอยหลังระยะทางทั้งหมดที่เรามาเดิน ดูถ้าอยาก" 78 และเขาออกไป เธอพัก แต่งตัวลูกของเธอ ไม่มีแรงไปนอน จม บนเก้าอี้ ไม่มีไฟ ไม่มีความคิด 79 สามีกลับมาประมาณเจ็ดโมง เขาได้พบอะไร 80 แล้ว เขาไปสำนักงานตำรวจ การหนังสือพิมพ์การให้รางวัล ให้บริษัทแท็กซี่ เขาทุกอย่าง ในความเป็นจริง การสืบค้นกลับความหวังนี้สามารถกระตุ้นให้เขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอเอาออก wraps กับที่เธอเคยปกคลุมไหล่ของเธอก่อนที่กระจกเพื่อให้เป็นไปดูตัวเองอีกครั้งในพระสิริของเธอ แต่จู่ๆก็มีเธอให้ร้องไห้ เธอไม่ได้มีสร้อยรอบคอของเธอ! 62
สามีของเธอไม่ได้แต่งตัวครึ่งแล้ว asked- 63
"สิ่งที่เป็นเรื่องที่มีคุณ?" 64
เธอหันไปเขาหวาดกลัวกลัว: - 65
"ผม-I-ฉันไม่ได้ Mme สร้อยคอเพชรป่าไม้ของ! "66
เขากระโดดขึ้น frightened- 67
" คืออะไร? อย่างไร? มันเป็นไปไม่ได้! "68
และพวกเขาค้นหาในพับของการแต่งกายในรอยพับของห่อในกระเป๋าทุกที่ พวกเขาพบว่ามันไม่ 69
เขาถาม: - 70
"คุณแน่ใจหรือว่ายังคงมีมันเมื่อคุณทิ้งลูก?" 71
"ใช่ฉันสัมผัสมันในห้องโถงของกระทรวง." 72
" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันไปในสถานที่ที่เราควรจะ เคยได้ยินมันตก มันจะต้องอยู่ในรถแท็กซี่. "73
" ใช่ ที่อาจเป็นไปได้ คุณใช้เวลาจำนวน? "74
" เลขที่ และคุณคุณไม่ได้มองไปที่มัน? "75
" หมายเลข "76
พวกเขาจ้องมองกันและกันบด ที่ล่าสุด Loisel แต่งตัวตัวเองอีกครั้ง 77
"ฉันจะ" เขากล่าวว่า "กลับระยะทางทั้งหมดเรามาด้วยการเดินเท้าเพื่อดูว่าฉันไม่สามารถหาได้." 78
เขาก็ออกไป เธออยู่ที่นั่นในการแต่งกายลูกของเธอโดยไม่ต้องมีความแข็งแรงไปนอนจมอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ต้องไฟโดยไม่ต้องคิด 79
สามีของเธอกลับมาประมาณ 07:00 เขาได้พบว่าไม่มีอะไร 80
แล้วเขาก็เดินไปที่สำนักงานตำรวจหนังสือพิมพ์ที่จะนำเสนอรางวัลให้กับ บริษัท รถแท็กซี่; เขาทำทุกอย่างในความเป็นจริงว่าร่องรอยของความหวังจะผลักดันให้เขาไป