- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
'I am literally running away from H
'I am literally running away from Hyuga-senpai.' You thought.
What were you doing, running down the street and doing the impossible for your senpai not to see you?!
You looked back and confirmed he was not following you anymore. You literally cleaned imaginary sweat from your forehead and smiled like never happened.
Why do you had to promise you would be helping them cleaning the balls after practice?! You know you wouldn't and they knew it too.
You were on Kagami's class and as Riko's friend, really close to the basketball team. You went with them everywhere, watched all the games and were protected by Hyuga, since you were bullied at Seirin.
You rolled your eyes, not knowing why you were remembering those jerks. They bullied you because you were a wild soul, lost in your lazyness and distraction. They had nothing on you, so they kept calling you 'foreigner'.
A wheelbarrow attached to a bycicle appeared on the corner of the street and you frowned. A black haired guy was on the bycicle with a slight layer of sweat on his body while the green haired one was on the wheelbarrow, taking a nap.
You covered your mouth when you felt giggles trying to come out of it and you saw as the wheelbarrow approached you slowly.
"Oi, what are you laughing?!" The black haired guy cried at you, while cleaning his forehead.
"Nothing, I feel bad for you. But it's still funny!" You looked at the green haired boy and found out he was awake.
"Aren't a girl your age suppose to be at school?" He asked, with a sensual voice and a small dose of arrongance.
"My age? Like you know it. My classes are over already. Are you from Seirin? Never saw you there!"
They looked shocked and were looking at you with their mouths opened.
"Uh..."
"You're from Kuroko's school?!"
"You know him?!" You asked back.
You three stood there, looking at each other and making people wondered how funny that scene looked.
~~ ~~
You looked at Takao-kun and Midorima-kun and drank another sip of your coffe. When Midorima-kun exchanged gazes with you, you couldn't help but blush a little bit, making him look down.
"So you're ____-san and you belong to Seirin's basketball team. You weren't there when we played against them." Takao said, looking at me and then at Midorima-kun and smiling.
"I was sick, couldn't go. But I heard it was an amazing game, I wish I've seen it!" You complimented their skills, making Takao-kun overly happy and friendly.
Midorima-kun kept gazing at you and then gazing at the ground.
Takao-kun smiled.
"Oi, Shin-chan! Didn't you tell me your lucky item was a shorty woman?! Maybe..."
Midorima-kun blushed and looked at his friend, mad.
"Are you crazy? It was, but it was a tiny statue and I have it in my pocket. Not a real woman!" He answered between his teeth. It gave you the idea he was trying not to get too nervous with Takao-kun.
"You never know, maybe today is your lucky day with short ladies!" Takao-kun then laughed like a maniac and sipped all of his coffe, making it an excuse to go to the bathroom.
You blushed, obviously getting what he was doing.
"This idiot..." Midorima-kun whispered, looking at you. "I'm sorry, he tends to be like that all the time."
You smiled and at him, trying to relax the atmosphere between you two, but it didn't work.
"It's okay! Maybe he's just concern about you."
"Concern about what?"
You opened and closed your mouth, without really knowing what to answer now. At the end, you felt lazy for even answer him and layd your chin on your hands and admired him. He was so cute!~ His glasses did not hide his green eyes and you could see from his expression that Takao was right when you sooner heard him calling Midorima-kun a 'tsundere'.
He was taller than you - a lot! - and you felt an huge attraction to him, advising your heart that a new crush was coming in.
You blushed, understanding the meaning of that. Suffering, that's all you had from your crushes until now. They were always bullying you.
"Why sad all of a sudden?"
You shrugged, still not wanting to answer.
"Answer it! How lazy are you that you don't even want to open your mouth?!"
You put your tongue out for him and prepared to answer, but your biggest concern entered the cafeteria. Sahiko was a boy from your class who you ever felt attached to, because he was gorgeous and you always felt the need to try to impress him.
Althought one day you told him how you felt and he laughed at your face and told you he didn't like a girl who were lazy and not feminine. You were feminine! Just because he didn't see it! You felt your eyes becoming teary and your head went down, so Midorima-kun couldn't see them.
You should leave, or he would see something worse than tears.
"Excuse me, I have to go, Midorima-kun." You said, getting up. But you could say with was too late. Someone touched your back lacking gentleness.
"Oi, stupid girl, what are you doing here? I thought I told you to not just go around the city like you could be popular."
You didn't even look at Midorima-kun, embarrased you're being bullied in front of him.
Takao-kun came back humming and frowned at what was happening.
Sahiko forced to sat down and the girls that were with them surronded you, pulling your hair like mean children.
You felt the rage in your heart, but you weren't brave enough to let it out.
"Just go home and sink in your sad existence."
The girls pushed you and laughed, making your eyes teary again. Your hands ran into fists, while you tried to control yourself.
"Oi, what the hell are you doing?" A low tone voice asked.
You looked up surprised and gazed at Midorima-kun. His eyes were hide by his hair but you could see he was mad. Was he... helping you?
"What?" Sahiko looked at him. "Are you with her?"
"Of course he's not!" One of the girls said, looking at Midorima-kun with a sexy look.
"You should go away now and take your pussycats with you, before I break your nose." Midorima answer Sahiko.
Everyone went silent and you just felt something aching in your heart. You looked at Midorima-kun like a puppy and your tears dried without falling. He was protecting you!
"Midori..."
"What are you waiting for?" He asked them again, not even looking at you.
Sahiko tried to make a furious expression, but you could see he was slightly afraid, considering that Takao didn't look so happy himself.
You stood up and walked over Midorima-kun. Without even thinking twice, you hugged him tightly.
"Thank you so much!"
He blushed but tried to hide it with a 'tch'.
"What are you even doing letting yourself be bullied? And your friends? That stupid Kagami, can't he help you?"
Takao just smiled at you both and announced he was going home.
"Shin-chan! The wheelbarrow's outside. You should take _____-san home!"
~~~~
You lean against the fluffy pillow that was on the wheelbarrow and looked at Midorima's back while he was riding the bike, taking you home.
"Midorima-kun..." You called. "Thank you for saving me. I'll always look at you as my saviour!"
He looked at me sideways. You noticed his cute blush.
"Just promise me you'll take care when I'm not around. And wait from me in the morning, I'll walk you to school."
You smiled from ear to ear when you listened him say 'when i'm not around'. Would he be around too much from now on? Your heart jumped in happiness and you felt shivers.
"I'll wait, Shin-chan!~" He trembled when heard that name he "hated" so much and you laughed. "Just bring the wheelbarrow with you and don't be such a tsundere!
What were you doing, running down the street and doing the impossible for your senpai not to see you?!
You looked back and confirmed he was not following you anymore. You literally cleaned imaginary sweat from your forehead and smiled like never happened.
Why do you had to promise you would be helping them cleaning the balls after practice?! You know you wouldn't and they knew it too.
You were on Kagami's class and as Riko's friend, really close to the basketball team. You went with them everywhere, watched all the games and were protected by Hyuga, since you were bullied at Seirin.
You rolled your eyes, not knowing why you were remembering those jerks. They bullied you because you were a wild soul, lost in your lazyness and distraction. They had nothing on you, so they kept calling you 'foreigner'.
A wheelbarrow attached to a bycicle appeared on the corner of the street and you frowned. A black haired guy was on the bycicle with a slight layer of sweat on his body while the green haired one was on the wheelbarrow, taking a nap.
You covered your mouth when you felt giggles trying to come out of it and you saw as the wheelbarrow approached you slowly.
"Oi, what are you laughing?!" The black haired guy cried at you, while cleaning his forehead.
"Nothing, I feel bad for you. But it's still funny!" You looked at the green haired boy and found out he was awake.
"Aren't a girl your age suppose to be at school?" He asked, with a sensual voice and a small dose of arrongance.
"My age? Like you know it. My classes are over already. Are you from Seirin? Never saw you there!"
They looked shocked and were looking at you with their mouths opened.
"Uh..."
"You're from Kuroko's school?!"
"You know him?!" You asked back.
You three stood there, looking at each other and making people wondered how funny that scene looked.
~~ ~~
You looked at Takao-kun and Midorima-kun and drank another sip of your coffe. When Midorima-kun exchanged gazes with you, you couldn't help but blush a little bit, making him look down.
"So you're ____-san and you belong to Seirin's basketball team. You weren't there when we played against them." Takao said, looking at me and then at Midorima-kun and smiling.
"I was sick, couldn't go. But I heard it was an amazing game, I wish I've seen it!" You complimented their skills, making Takao-kun overly happy and friendly.
Midorima-kun kept gazing at you and then gazing at the ground.
Takao-kun smiled.
"Oi, Shin-chan! Didn't you tell me your lucky item was a shorty woman?! Maybe..."
Midorima-kun blushed and looked at his friend, mad.
"Are you crazy? It was, but it was a tiny statue and I have it in my pocket. Not a real woman!" He answered between his teeth. It gave you the idea he was trying not to get too nervous with Takao-kun.
"You never know, maybe today is your lucky day with short ladies!" Takao-kun then laughed like a maniac and sipped all of his coffe, making it an excuse to go to the bathroom.
You blushed, obviously getting what he was doing.
"This idiot..." Midorima-kun whispered, looking at you. "I'm sorry, he tends to be like that all the time."
You smiled and at him, trying to relax the atmosphere between you two, but it didn't work.
"It's okay! Maybe he's just concern about you."
"Concern about what?"
You opened and closed your mouth, without really knowing what to answer now. At the end, you felt lazy for even answer him and layd your chin on your hands and admired him. He was so cute!~ His glasses did not hide his green eyes and you could see from his expression that Takao was right when you sooner heard him calling Midorima-kun a 'tsundere'.
He was taller than you - a lot! - and you felt an huge attraction to him, advising your heart that a new crush was coming in.
You blushed, understanding the meaning of that. Suffering, that's all you had from your crushes until now. They were always bullying you.
"Why sad all of a sudden?"
You shrugged, still not wanting to answer.
"Answer it! How lazy are you that you don't even want to open your mouth?!"
You put your tongue out for him and prepared to answer, but your biggest concern entered the cafeteria. Sahiko was a boy from your class who you ever felt attached to, because he was gorgeous and you always felt the need to try to impress him.
Althought one day you told him how you felt and he laughed at your face and told you he didn't like a girl who were lazy and not feminine. You were feminine! Just because he didn't see it! You felt your eyes becoming teary and your head went down, so Midorima-kun couldn't see them.
You should leave, or he would see something worse than tears.
"Excuse me, I have to go, Midorima-kun." You said, getting up. But you could say with was too late. Someone touched your back lacking gentleness.
"Oi, stupid girl, what are you doing here? I thought I told you to not just go around the city like you could be popular."
You didn't even look at Midorima-kun, embarrased you're being bullied in front of him.
Takao-kun came back humming and frowned at what was happening.
Sahiko forced to sat down and the girls that were with them surronded you, pulling your hair like mean children.
You felt the rage in your heart, but you weren't brave enough to let it out.
"Just go home and sink in your sad existence."
The girls pushed you and laughed, making your eyes teary again. Your hands ran into fists, while you tried to control yourself.
"Oi, what the hell are you doing?" A low tone voice asked.
You looked up surprised and gazed at Midorima-kun. His eyes were hide by his hair but you could see he was mad. Was he... helping you?
"What?" Sahiko looked at him. "Are you with her?"
"Of course he's not!" One of the girls said, looking at Midorima-kun with a sexy look.
"You should go away now and take your pussycats with you, before I break your nose." Midorima answer Sahiko.
Everyone went silent and you just felt something aching in your heart. You looked at Midorima-kun like a puppy and your tears dried without falling. He was protecting you!
"Midori..."
"What are you waiting for?" He asked them again, not even looking at you.
Sahiko tried to make a furious expression, but you could see he was slightly afraid, considering that Takao didn't look so happy himself.
You stood up and walked over Midorima-kun. Without even thinking twice, you hugged him tightly.
"Thank you so much!"
He blushed but tried to hide it with a 'tch'.
"What are you even doing letting yourself be bullied? And your friends? That stupid Kagami, can't he help you?"
Takao just smiled at you both and announced he was going home.
"Shin-chan! The wheelbarrow's outside. You should take _____-san home!"
~~~~
You lean against the fluffy pillow that was on the wheelbarrow and looked at Midorima's back while he was riding the bike, taking you home.
"Midorima-kun..." You called. "Thank you for saving me. I'll always look at you as my saviour!"
He looked at me sideways. You noticed his cute blush.
"Just promise me you'll take care when I'm not around. And wait from me in the morning, I'll walk you to school."
You smiled from ear to ear when you listened him say 'when i'm not around'. Would he be around too much from now on? Your heart jumped in happiness and you felt shivers.
"I'll wait, Shin-chan!~" He trembled when heard that name he "hated" so much and you laughed. "Just bring the wheelbarrow with you and don't be such a tsundere!
0/5000
'I am literally running away from Hyuga-senpai.' You thought.What were you doing, running down the street and doing the impossible for your senpai not to see you?!You looked back and confirmed he was not following you anymore. You literally cleaned imaginary sweat from your forehead and smiled like never happened. Why do you had to promise you would be helping them cleaning the balls after practice?! You know you wouldn't and they knew it too.You were on Kagami's class and as Riko's friend, really close to the basketball team. You went with them everywhere, watched all the games and were protected by Hyuga, since you were bullied at Seirin. You rolled your eyes, not knowing why you were remembering those jerks. They bullied you because you were a wild soul, lost in your lazyness and distraction. They had nothing on you, so they kept calling you 'foreigner'. A wheelbarrow attached to a bycicle appeared on the corner of the street and you frowned. A black haired guy was on the bycicle with a slight layer of sweat on his body while the green haired one was on the wheelbarrow, taking a nap.You covered your mouth when you felt giggles trying to come out of it and you saw as the wheelbarrow approached you slowly. "Oi, what are you laughing?!" The black haired guy cried at you, while cleaning his forehead."Nothing, I feel bad for you. But it's still funny!" You looked at the green haired boy and found out he was awake. "Aren't a girl your age suppose to be at school?" He asked, with a sensual voice and a small dose of arrongance."My age? Like you know it. My classes are over already. Are you from Seirin? Never saw you there!"They looked shocked and were looking at you with their mouths opened. "Uh...""You're from Kuroko's school?!" "You know him?!" You asked back.You three stood there, looking at each other and making people wondered how funny that scene looked.~~ ~~ You looked at Takao-kun and Midorima-kun and drank another sip of your coffe. When Midorima-kun exchanged gazes with you, you couldn't help but blush a little bit, making him look down."So you're ____-san and you belong to Seirin's basketball team. You weren't there when we played against them." Takao said, looking at me and then at Midorima-kun and smiling. "I was sick, couldn't go. But I heard it was an amazing game, I wish I've seen it!" You complimented their skills, making Takao-kun overly happy and friendly. Midorima-kun kept gazing at you and then gazing at the ground.Takao-kun smiled."Oi, Shin-chan! Didn't you tell me your lucky item was a shorty woman?! Maybe..."Midorima-kun blushed and looked at his friend, mad."Are you crazy? It was, but it was a tiny statue and I have it in my pocket. Not a real woman!" He answered between his teeth. It gave you the idea he was trying not to get too nervous with Takao-kun."You never know, maybe today is your lucky day with short ladies!" Takao-kun then laughed like a maniac and sipped all of his coffe, making it an excuse to go to the bathroom.You blushed, obviously getting what he was doing."This idiot..." Midorima-kun whispered, looking at you. "I'm sorry, he tends to be like that all the time."You smiled and at him, trying to relax the atmosphere between you two, but it didn't work."It's okay! Maybe he's just concern about you.""Concern about what?"You opened and closed your mouth, without really knowing what to answer now. At the end, you felt lazy for even answer him and layd your chin on your hands and admired him. He was so cute!~ His glasses did not hide his green eyes and you could see from his expression that Takao was right when you sooner heard him calling Midorima-kun a 'tsundere'. He was taller than you - a lot! - and you felt an huge attraction to him, advising your heart that a new crush was coming in. You blushed, understanding the meaning of that. Suffering, that's all you had from your crushes until now. They were always bullying you."Why sad all of a sudden?"You shrugged, still not wanting to answer."Answer it! How lazy are you that you don't even want to open your mouth?!"You put your tongue out for him and prepared to answer, but your biggest concern entered the cafeteria. Sahiko was a boy from your class who you ever felt attached to, because he was gorgeous and you always felt the need to try to impress him.Althought one day you told him how you felt and he laughed at your face and told you he didn't like a girl who were lazy and not feminine. You were feminine! Just because he didn't see it! You felt your eyes becoming teary and your head went down, so Midorima-kun couldn't see them.You should leave, or he would see something worse than tears."Excuse me, I have to go, Midorima-kun." You said, getting up. But you could say with was too late. Someone touched your back lacking gentleness. "Oi, stupid girl, what are you doing here? I thought I told you to not just go around the city like you could be popular."You didn't even look at Midorima-kun, embarrased you're being bullied in front of him.Takao-kun came back humming and frowned at what was happening.Sahiko forced to sat down and the girls that were with them surronded you, pulling your hair like mean children. You felt the rage in your heart, but you weren't brave enough to let it out. "Just go home and sink in your sad existence." The girls pushed you and laughed, making your eyes teary again. Your hands ran into fists, while you tried to control yourself."Oi, what the hell are you doing?" A low tone voice asked.You looked up surprised and gazed at Midorima-kun. His eyes were hide by his hair but you could see he was mad. Was he... helping you?"What?" Sahiko looked at him. "Are you with her?""Of course he's not!" One of the girls said, looking at Midorima-kun with a sexy look. "You should go away now and take your pussycats with you, before I break your nose." Midorima answer Sahiko.Everyone went silent and you just felt something aching in your heart. You looked at Midorima-kun like a puppy and your tears dried without falling. He was protecting you!"Midori...""What are you waiting for?" He asked them again, not even looking at you.Sahiko tried to make a furious expression, but you could see he was slightly afraid, considering that Takao didn't look so happy himself.You stood up and walked over Midorima-kun. Without even thinking twice, you hugged him tightly. "Thank you so much!"He blushed but tried to hide it with a 'tch'. "What are you even doing letting yourself be bullied? And your friends? That stupid Kagami, can't he help you?"Takao just smiled at you both and announced he was going home."Shin-chan! The wheelbarrow's outside. You should take _____-san home!"~~~~You lean against the fluffy pillow that was on the wheelbarrow and looked at Midorima's back while he was riding the bike, taking you home."Midorima-kun..." You called. "Thank you for saving me. I'll always look at you as my saviour!"He looked at me sideways. You noticed his cute blush."Just promise me you'll take care when I'm not around. And wait from me in the morning, I'll walk you to school."You smiled from ear to ear when you listened him say 'when i'm not around'. Would he be around too much from now on? Your heart jumped in happiness and you felt shivers."I'll wait, Shin-chan!~" He trembled when heard that name he "hated" so much and you laughed. "Just bring the wheelbarrow with you and don't be such a tsundere!
การแปล กรุณารอสักครู่..
'ฉันกำลังอักษรวิ่งหนีจาก Hyuga-รุ่นพี่. คุณคิดว่า.
คุณกำลังทำอะไรวิ่งลงถนนและการทำไปไม่ได้สำหรับรุ่นพี่ของคุณไม่ได้ที่จะเห็นคุณ ?! คุณมองย้อนกลับไปและได้รับการยืนยันว่าเขาไม่ได้ดังต่อไปนี้คุณอีกต่อไป คุณอักษรทำความสะอาดจินตนาการเหงื่อจากหน้าผากของคุณและยิ้มอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น. ทำไมคุณต้องสัญญาว่าคุณจะได้รับการช่วยให้พวกเขาทำความสะอาดลูกหลังจากการซ้อม ?! คุณรู้ว่าคุณจะไม่ได้และพวกเขารู้ว่ามันเกินไป. คุณอยู่บนชั้น Kagami และเป็นเพื่อน Riko ใกล้จริงๆทีมบาสเกตบอล คุณไปกับพวกเขาทุกที่ดูเกมทั้งหมดและได้รับการคุ้มครองโดย Hyuga เนื่องจากคุณถูกรังแกที่ Seirin. คุณรีดตาของคุณไม่ได้รู้ว่าทำไมคุณได้รับความทรงจำเหล่านั้นกระตุก พวกเขารังแกคุณเพราะคุณเป็นจิตวิญญาณของป่าหายไปใน lazyness และความฟุ้งซ่านของคุณ พวกเขาไม่ได้มีอะไรกับคุณเพื่อให้พวกเขาเก็บไว้โทรหาคุณ 'ชาวต่างชาติ'. สาลี่ที่แนบมากับ bycicle ปรากฏบนมุมของถนนและคุณขมวดคิ้ว ผู้ชายที่มีผมสีดำอยู่บน bycicle ด้วยชั้นของเหงื่อเล็กน้อยบนร่างของเขาในขณะที่คนที่มีผมสีเขียวอยู่บนรถเข็นที่การหลับนอน. คุณปกคลุมปากของคุณเมื่อคุณรู้สึกหัวเราะคิกคักพยายามที่จะออกมาจากมันและคุณเห็นว่า สาลี่เดินเข้ามาใกล้คุณช้า. "เฮ้ยสิ่งที่คุณหัวเราะ ?!" ผู้ชายที่มีผมสีดำร้องไห้ในวันที่คุณขณะที่ทำความสะอาดหน้าผากของเขา. "ไม่มีอะไรที่ผมรู้สึกไม่ดีสำหรับคุณ. แต่ก็ยังคงตลก!" คุณมองไปที่เด็กที่มีผมสีเขียวและพบว่าเขาตื่น. "ไม่ได้เป็นสาวอายุของคุณควรจะเป็นที่โรงเรียน" เขาถามด้วยเสียงตระการตาและยาเล็ก ๆ ของ arrongance. "ยุคของฉันหรือไม่เช่นคุณจะรู้ว่า. ชั้นเรียนของฉันมีมากกว่าอยู่แล้ว. คุณจาก Seirin ไม่เคยเห็นคุณมี!" พวกเขาดูตกใจและกำลังหาที่ให้คุณกับพวกเขา เปิดปาก. "เอ่อ ... " "คุณจาก Kuroko โรงเรียน ?!" "คุณรู้ว่าเขา ?!" คุณถามกลับ. คุณสามยืนอยู่ที่นั่นมองที่แต่ละอื่น ๆ และทำให้ผู้คนสงสัยว่าตลกที่เกิดเหตุมอง. ~~ ~~ คุณมองไปที่ทาคาโอะคุงและ Midorima คุงและดื่มจิบกาแฟของคุณอีก เมื่อ Midorima คุงแลกเปลี่ยน gazes กับคุณคุณไม่สามารถช่วย แต่อายนิด ๆ หน่อย ๆ ทำให้เขามองลงมา. "ดังนั้นคุณ ____- ซังและคุณอยู่ในทีมบาสเกตบอลของ Seirin. คุณไม่ได้มีเวลาที่เราเล่นกับ พวกเขา. " ทาคาโอะกล่าวว่ามองมาที่ฉันแล้วที่ Midorima คุงและยิ้ม. "ผมป่วยไม่สามารถไป. แต่ฉันได้ยินมันเป็นเกมที่น่าตื่นตาตื่นใจ, ฉันหวังว่าฉันเคยเห็นมัน!" คุณชมทักษะของพวกเขาทำให้ทาคาโอะคุงมากเกินไปมีความสุขและเป็นมิตร. Midorima คุงเก็บไว้จ้องมองคุณแล้วจ้องมองที่พื้น. ทาคาโอะคุงยิ้ม. "เฮ้ยชินจัง! คุณไม่บอกฉันรายการที่โชคดีของคุณคือ เป็นผู้หญิงที่ชอร์ตี้ ?! บางที ... " Midorima คุงเขินและมองไปที่เพื่อนของเขาบ้า. "คุณบ้า? มันเป็น แต่มันก็เป็นรูปปั้นขนาดเล็กและผมมีมันอยู่ในกระเป๋าของฉัน. ไม่เป็นผู้หญิงจริง!" เขาตอบระหว่างฟันของเขา มันทำให้คุณมีความคิดที่เขากำลังพยายามที่จะไม่ได้รับประสาทมากเกินไปกับทาคาโอะคุง. "คุณไม่เคยรู้ว่าบางทีวันนี้เป็นวันโชคดีของคุณกับผู้หญิงสั้น!" ทาคาโอะคุงแล้วหัวเราะเหมือนคนบ้าและจิบกาแฟทั้งหมดของเขาทำให้มันเป็นข้ออ้างที่จะไปเข้าห้องน้ำ. คุณเขินอย่างเห็นได้ชัดได้รับสิ่งที่เขาทำ. "คนบ้านี้ ... " Midorima คุงกระซิบมองหาที่คุณ . "ฉันขอโทษเขามีแนวโน้มที่จะเป็นเช่นนั้นตลอดเวลา." คุณยิ้มและเขาพยายามที่จะผ่อนคลายบรรยากาศระหว่างคุณสอง แต่มันไม่ได้ทำงาน. "มันโอเค! บางทีเขาอาจจะเป็นเพียงความกังวลเกี่ยวกับคุณ " "กังวลเกี่ยวกับอะไร?" คุณเปิดและปิดปากของคุณโดยไม่ทราบจริงๆสิ่งที่จะตอบตอนนี้ ในตอนท้ายคุณรู้สึกขี้เกียจแม้เขาและตอบ layd คางของคุณในมือของคุณและชื่นชมเขา !. เขาเป็นคนที่น่ารักมาก ๆ ~ แว่นตาของเขาไม่ได้ปิดบังดวงตาสีเขียวของเขาและคุณจะได้เห็นจากการแสดงออกของเขาว่าทาคาโอะถูกต้องเมื่อคุณเร็วได้ยินเขาเรียก Midorima คุง 'Tsundere' เขาเป็นคนที่สูงกว่าคุณ - มาก! -. และคุณรู้สึกว่าน่าสนใจมากเขาให้คำปรึกษาหัวใจของคุณที่สนใจใหม่ที่กำลังจะมาในเขินคุณเข้าใจความหมายของการที่ ทุกข์นั่นคือทั้งหมดที่คุณมีจากทับของคุณจนถึงขณะนี้ พวกเขาถูกกลั่นแกล้งคุณเสมอ. "ทำไมเศร้าทั้งหมดในทันทีหรือไม่" คุณยักยังคงไม่อยากที่จะตอบ. "คำตอบมันขี้เกียจวิธีที่คุณว่าคุณไม่ได้ต้องการที่จะเปิดปากของคุณ ?!" คุณใส่ลิ้นของคุณ ออกสำหรับเขาและพร้อมที่จะตอบ แต่กังวลที่ใหญ่ที่สุดของคุณเข้ามาในโรงอาหาร Sahiko เป็นเด็กจากชั้นเรียนของคุณที่คุณเคยรู้สึกแนบไปเพราะเขาเป็นที่งดงามและคุณก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องพยายามที่จะสร้างความประทับใจให้กับเขา. ถึงแม้ว่าวันหนึ่งคุณบอกเขาว่าคุณรู้สึกและเขาหัวเราะเยาะใบหน้าของคุณและบอกคุณว่าเขา didn t 'ชอบผู้หญิงที่เป็นขี้เกียจและไม่ได้เป็นผู้หญิง คุณเป็นผู้หญิง! เพียงเพราะเขาไม่เห็นมัน! คุณรู้สึกว่าดวงตาของคุณกลายเป็นน้ำตาและหัวของคุณลงไปดังนั้น Midorima คุงไม่ได้เห็นพวกเขา. คุณควรจะออกหรือว่าเขาจะเห็นสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าน้ำตา. "ขอโทษนะที่ฉันต้องไป, Midorima คุง." คุณกล่าวว่าได้รับการขึ้น แต่คุณอาจจะบอกว่ามีก็สายเกินไป คนที่สัมผัสหลังของคุณขาดความอ่อนโยน. "เฮ้ยสาวโง่สิ่งที่คุณกำลังทำอะไรที่นี่? ผมคิดว่าผมบอกให้คุณได้เพียงแค่ไปรอบ ๆ เมืองเช่นคุณอาจจะได้รับความนิยม." คุณไม่ได้มองไปที่ Midorima คุง embarrased คุณกำลังถูกรังแกในด้านหน้าของเขา. ทาคาโอะคุงกลับมาฮัมเพลงและขมวดคิ้วที่สิ่งที่เกิดขึ้น. Sahiko บังคับให้นั่งลงและเด็กผู้หญิงที่อยู่กับพวกเขา surronded คุณดึงผมเหมือนเด็กหมายถึง. คุณรู้สึกโกรธใน หัวใจของคุณ แต่คุณไม่กล้าพอที่จะปล่อยให้มันออกมา. "เพียงแค่ไปที่บ้านและจมลงในการดำรงชีวิตที่น่าเศร้าของคุณ." สาวผลักดันให้คุณหัวเราะและทำให้ตาของคุณน้ำตาอีกครั้ง มือของคุณวิ่งเข้าไปในหมัดในขณะที่คุณพยายามที่จะควบคุมตัวเอง. "เฮ้ยสิ่งที่นรกที่คุณกำลังทำอะไรอยู่?" เสียงต่ำเสียงถาม. คุณเงยหน้าขึ้นมองประหลาดใจและจ้องที่ Midorima คุง ดวงตาของเขาซ่อนจากผมของเขา แต่คุณจะได้เห็นเขาเป็นคนบ้า เขาได้รับการช่วยให้คุณ ... ? "คืออะไร" Sahiko มองไปที่เขา "คุณกับเธอ?" "แน่นอนเขาไม่ได้!" หนึ่งในสาวกล่าวว่ากำลังมองหาที่ Midorima คุงด้วยรูปลักษณ์ที่เซ็กซี่. "คุณควรจะหายไปในขณะนี้และใช้เวลาแมวของคุณกับคุณก่อนที่จะทำลายจมูกของคุณ." Midorima ตอบ Sahiko. ทุกคนเงียบไปและคุณก็รู้สึกว่าสิ่งที่น่าปวดหัวในหัวใจของคุณ คุณมองไปที่ Midorima คุงเหมือนลูกสุนัขและน้ำตาของคุณแห้งได้โดยไม่ล้ม เขาได้รับการปกป้องคุณ! "Midori ... " "สิ่งที่คุณรอ?" เขาถามพวกเขาอีกครั้งไม่ได้มองหาที่คุณ. Sahiko พยายามที่จะทำให้การแสดงออกโกรธ แต่คุณจะได้เห็นเขากลัวเล็กน้อยพิจารณาว่าทาคาโอะไม่ได้มองว่าตัวเองมีความสุขมาก. คุณยืนขึ้นและเดินไป Midorima คุง โดยไม่ได้คิดสองครั้งคุณกอดเขาแน่น. "ขอบคุณมาก" เขาเขิน แต่พยายามที่จะซ่อนมันไว้ด้วย 'tch'. "สิ่งที่คุณจะทำปล่อยให้ตัวเองถูกรังแกหรือไม่และเพื่อนของคุณได้หรือไม่ที่ Kagami โง่สามารถ 't เขาช่วยคุณได้อย่างไร " ทาคาโอะเพียงแค่ยิ้มที่คุณทั้งสองและประกาศว่าเขาจะกลับบ้าน. "ชินจัง! สาลี่นอกของ. คุณควรใช้ _____- บ้านซัง!" ~~~~ คุณพิงหมอนนุ่มที่ได้รับ บนรถเข็นและมองไปที่ด้านหลังของ Midorima ขณะที่เขากำลังขี่จักรยานพาคุณกลับบ้าน. "Midorima คุง ... " คุณเรียกว่า "ขอบคุณสำหรับการบันทึกฉัน. ฉันมักจะมองคุณเป็นผู้ช่วยเหลือของฉัน!" เขามองมาที่ผมด้านข้าง คุณสังเกตเห็นอายน่ารักของเขา. "เพียงแค่สัญญากับฉันคุณจะดูแลเมื่อฉันไม่ได้รอบ. และรอจากฉันในตอนเช้าผมจะนำคุณไปโรงเรียน." คุณยิ้มจากหูถึงหูเมื่อคุณฟังเขาพูด 'เมื่อฉันไม่ได้รอบ' เขาจะเป็นรอบมากเกินไปจากนี้? หัวใจของคุณเพิ่มขึ้นในความสุขและคุณรู้สึกสั่น. "ฉันจะรอชินจัง! ~" เขาสั่นเมื่อได้ยินว่าเขาชื่อ "เกลียด" มากและคุณหัวเราะ "เพียงแค่นำสาลี่กับคุณและไม่ได้เป็นเช่น Tsundere!
คุณกำลังทำอะไรวิ่งลงถนนและการทำไปไม่ได้สำหรับรุ่นพี่ของคุณไม่ได้ที่จะเห็นคุณ ?! คุณมองย้อนกลับไปและได้รับการยืนยันว่าเขาไม่ได้ดังต่อไปนี้คุณอีกต่อไป คุณอักษรทำความสะอาดจินตนาการเหงื่อจากหน้าผากของคุณและยิ้มอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น. ทำไมคุณต้องสัญญาว่าคุณจะได้รับการช่วยให้พวกเขาทำความสะอาดลูกหลังจากการซ้อม ?! คุณรู้ว่าคุณจะไม่ได้และพวกเขารู้ว่ามันเกินไป. คุณอยู่บนชั้น Kagami และเป็นเพื่อน Riko ใกล้จริงๆทีมบาสเกตบอล คุณไปกับพวกเขาทุกที่ดูเกมทั้งหมดและได้รับการคุ้มครองโดย Hyuga เนื่องจากคุณถูกรังแกที่ Seirin. คุณรีดตาของคุณไม่ได้รู้ว่าทำไมคุณได้รับความทรงจำเหล่านั้นกระตุก พวกเขารังแกคุณเพราะคุณเป็นจิตวิญญาณของป่าหายไปใน lazyness และความฟุ้งซ่านของคุณ พวกเขาไม่ได้มีอะไรกับคุณเพื่อให้พวกเขาเก็บไว้โทรหาคุณ 'ชาวต่างชาติ'. สาลี่ที่แนบมากับ bycicle ปรากฏบนมุมของถนนและคุณขมวดคิ้ว ผู้ชายที่มีผมสีดำอยู่บน bycicle ด้วยชั้นของเหงื่อเล็กน้อยบนร่างของเขาในขณะที่คนที่มีผมสีเขียวอยู่บนรถเข็นที่การหลับนอน. คุณปกคลุมปากของคุณเมื่อคุณรู้สึกหัวเราะคิกคักพยายามที่จะออกมาจากมันและคุณเห็นว่า สาลี่เดินเข้ามาใกล้คุณช้า. "เฮ้ยสิ่งที่คุณหัวเราะ ?!" ผู้ชายที่มีผมสีดำร้องไห้ในวันที่คุณขณะที่ทำความสะอาดหน้าผากของเขา. "ไม่มีอะไรที่ผมรู้สึกไม่ดีสำหรับคุณ. แต่ก็ยังคงตลก!" คุณมองไปที่เด็กที่มีผมสีเขียวและพบว่าเขาตื่น. "ไม่ได้เป็นสาวอายุของคุณควรจะเป็นที่โรงเรียน" เขาถามด้วยเสียงตระการตาและยาเล็ก ๆ ของ arrongance. "ยุคของฉันหรือไม่เช่นคุณจะรู้ว่า. ชั้นเรียนของฉันมีมากกว่าอยู่แล้ว. คุณจาก Seirin ไม่เคยเห็นคุณมี!" พวกเขาดูตกใจและกำลังหาที่ให้คุณกับพวกเขา เปิดปาก. "เอ่อ ... " "คุณจาก Kuroko โรงเรียน ?!" "คุณรู้ว่าเขา ?!" คุณถามกลับ. คุณสามยืนอยู่ที่นั่นมองที่แต่ละอื่น ๆ และทำให้ผู้คนสงสัยว่าตลกที่เกิดเหตุมอง. ~~ ~~ คุณมองไปที่ทาคาโอะคุงและ Midorima คุงและดื่มจิบกาแฟของคุณอีก เมื่อ Midorima คุงแลกเปลี่ยน gazes กับคุณคุณไม่สามารถช่วย แต่อายนิด ๆ หน่อย ๆ ทำให้เขามองลงมา. "ดังนั้นคุณ ____- ซังและคุณอยู่ในทีมบาสเกตบอลของ Seirin. คุณไม่ได้มีเวลาที่เราเล่นกับ พวกเขา. " ทาคาโอะกล่าวว่ามองมาที่ฉันแล้วที่ Midorima คุงและยิ้ม. "ผมป่วยไม่สามารถไป. แต่ฉันได้ยินมันเป็นเกมที่น่าตื่นตาตื่นใจ, ฉันหวังว่าฉันเคยเห็นมัน!" คุณชมทักษะของพวกเขาทำให้ทาคาโอะคุงมากเกินไปมีความสุขและเป็นมิตร. Midorima คุงเก็บไว้จ้องมองคุณแล้วจ้องมองที่พื้น. ทาคาโอะคุงยิ้ม. "เฮ้ยชินจัง! คุณไม่บอกฉันรายการที่โชคดีของคุณคือ เป็นผู้หญิงที่ชอร์ตี้ ?! บางที ... " Midorima คุงเขินและมองไปที่เพื่อนของเขาบ้า. "คุณบ้า? มันเป็น แต่มันก็เป็นรูปปั้นขนาดเล็กและผมมีมันอยู่ในกระเป๋าของฉัน. ไม่เป็นผู้หญิงจริง!" เขาตอบระหว่างฟันของเขา มันทำให้คุณมีความคิดที่เขากำลังพยายามที่จะไม่ได้รับประสาทมากเกินไปกับทาคาโอะคุง. "คุณไม่เคยรู้ว่าบางทีวันนี้เป็นวันโชคดีของคุณกับผู้หญิงสั้น!" ทาคาโอะคุงแล้วหัวเราะเหมือนคนบ้าและจิบกาแฟทั้งหมดของเขาทำให้มันเป็นข้ออ้างที่จะไปเข้าห้องน้ำ. คุณเขินอย่างเห็นได้ชัดได้รับสิ่งที่เขาทำ. "คนบ้านี้ ... " Midorima คุงกระซิบมองหาที่คุณ . "ฉันขอโทษเขามีแนวโน้มที่จะเป็นเช่นนั้นตลอดเวลา." คุณยิ้มและเขาพยายามที่จะผ่อนคลายบรรยากาศระหว่างคุณสอง แต่มันไม่ได้ทำงาน. "มันโอเค! บางทีเขาอาจจะเป็นเพียงความกังวลเกี่ยวกับคุณ " "กังวลเกี่ยวกับอะไร?" คุณเปิดและปิดปากของคุณโดยไม่ทราบจริงๆสิ่งที่จะตอบตอนนี้ ในตอนท้ายคุณรู้สึกขี้เกียจแม้เขาและตอบ layd คางของคุณในมือของคุณและชื่นชมเขา !. เขาเป็นคนที่น่ารักมาก ๆ ~ แว่นตาของเขาไม่ได้ปิดบังดวงตาสีเขียวของเขาและคุณจะได้เห็นจากการแสดงออกของเขาว่าทาคาโอะถูกต้องเมื่อคุณเร็วได้ยินเขาเรียก Midorima คุง 'Tsundere' เขาเป็นคนที่สูงกว่าคุณ - มาก! -. และคุณรู้สึกว่าน่าสนใจมากเขาให้คำปรึกษาหัวใจของคุณที่สนใจใหม่ที่กำลังจะมาในเขินคุณเข้าใจความหมายของการที่ ทุกข์นั่นคือทั้งหมดที่คุณมีจากทับของคุณจนถึงขณะนี้ พวกเขาถูกกลั่นแกล้งคุณเสมอ. "ทำไมเศร้าทั้งหมดในทันทีหรือไม่" คุณยักยังคงไม่อยากที่จะตอบ. "คำตอบมันขี้เกียจวิธีที่คุณว่าคุณไม่ได้ต้องการที่จะเปิดปากของคุณ ?!" คุณใส่ลิ้นของคุณ ออกสำหรับเขาและพร้อมที่จะตอบ แต่กังวลที่ใหญ่ที่สุดของคุณเข้ามาในโรงอาหาร Sahiko เป็นเด็กจากชั้นเรียนของคุณที่คุณเคยรู้สึกแนบไปเพราะเขาเป็นที่งดงามและคุณก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องพยายามที่จะสร้างความประทับใจให้กับเขา. ถึงแม้ว่าวันหนึ่งคุณบอกเขาว่าคุณรู้สึกและเขาหัวเราะเยาะใบหน้าของคุณและบอกคุณว่าเขา didn t 'ชอบผู้หญิงที่เป็นขี้เกียจและไม่ได้เป็นผู้หญิง คุณเป็นผู้หญิง! เพียงเพราะเขาไม่เห็นมัน! คุณรู้สึกว่าดวงตาของคุณกลายเป็นน้ำตาและหัวของคุณลงไปดังนั้น Midorima คุงไม่ได้เห็นพวกเขา. คุณควรจะออกหรือว่าเขาจะเห็นสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าน้ำตา. "ขอโทษนะที่ฉันต้องไป, Midorima คุง." คุณกล่าวว่าได้รับการขึ้น แต่คุณอาจจะบอกว่ามีก็สายเกินไป คนที่สัมผัสหลังของคุณขาดความอ่อนโยน. "เฮ้ยสาวโง่สิ่งที่คุณกำลังทำอะไรที่นี่? ผมคิดว่าผมบอกให้คุณได้เพียงแค่ไปรอบ ๆ เมืองเช่นคุณอาจจะได้รับความนิยม." คุณไม่ได้มองไปที่ Midorima คุง embarrased คุณกำลังถูกรังแกในด้านหน้าของเขา. ทาคาโอะคุงกลับมาฮัมเพลงและขมวดคิ้วที่สิ่งที่เกิดขึ้น. Sahiko บังคับให้นั่งลงและเด็กผู้หญิงที่อยู่กับพวกเขา surronded คุณดึงผมเหมือนเด็กหมายถึง. คุณรู้สึกโกรธใน หัวใจของคุณ แต่คุณไม่กล้าพอที่จะปล่อยให้มันออกมา. "เพียงแค่ไปที่บ้านและจมลงในการดำรงชีวิตที่น่าเศร้าของคุณ." สาวผลักดันให้คุณหัวเราะและทำให้ตาของคุณน้ำตาอีกครั้ง มือของคุณวิ่งเข้าไปในหมัดในขณะที่คุณพยายามที่จะควบคุมตัวเอง. "เฮ้ยสิ่งที่นรกที่คุณกำลังทำอะไรอยู่?" เสียงต่ำเสียงถาม. คุณเงยหน้าขึ้นมองประหลาดใจและจ้องที่ Midorima คุง ดวงตาของเขาซ่อนจากผมของเขา แต่คุณจะได้เห็นเขาเป็นคนบ้า เขาได้รับการช่วยให้คุณ ... ? "คืออะไร" Sahiko มองไปที่เขา "คุณกับเธอ?" "แน่นอนเขาไม่ได้!" หนึ่งในสาวกล่าวว่ากำลังมองหาที่ Midorima คุงด้วยรูปลักษณ์ที่เซ็กซี่. "คุณควรจะหายไปในขณะนี้และใช้เวลาแมวของคุณกับคุณก่อนที่จะทำลายจมูกของคุณ." Midorima ตอบ Sahiko. ทุกคนเงียบไปและคุณก็รู้สึกว่าสิ่งที่น่าปวดหัวในหัวใจของคุณ คุณมองไปที่ Midorima คุงเหมือนลูกสุนัขและน้ำตาของคุณแห้งได้โดยไม่ล้ม เขาได้รับการปกป้องคุณ! "Midori ... " "สิ่งที่คุณรอ?" เขาถามพวกเขาอีกครั้งไม่ได้มองหาที่คุณ. Sahiko พยายามที่จะทำให้การแสดงออกโกรธ แต่คุณจะได้เห็นเขากลัวเล็กน้อยพิจารณาว่าทาคาโอะไม่ได้มองว่าตัวเองมีความสุขมาก. คุณยืนขึ้นและเดินไป Midorima คุง โดยไม่ได้คิดสองครั้งคุณกอดเขาแน่น. "ขอบคุณมาก" เขาเขิน แต่พยายามที่จะซ่อนมันไว้ด้วย 'tch'. "สิ่งที่คุณจะทำปล่อยให้ตัวเองถูกรังแกหรือไม่และเพื่อนของคุณได้หรือไม่ที่ Kagami โง่สามารถ 't เขาช่วยคุณได้อย่างไร " ทาคาโอะเพียงแค่ยิ้มที่คุณทั้งสองและประกาศว่าเขาจะกลับบ้าน. "ชินจัง! สาลี่นอกของ. คุณควรใช้ _____- บ้านซัง!" ~~~~ คุณพิงหมอนนุ่มที่ได้รับ บนรถเข็นและมองไปที่ด้านหลังของ Midorima ขณะที่เขากำลังขี่จักรยานพาคุณกลับบ้าน. "Midorima คุง ... " คุณเรียกว่า "ขอบคุณสำหรับการบันทึกฉัน. ฉันมักจะมองคุณเป็นผู้ช่วยเหลือของฉัน!" เขามองมาที่ผมด้านข้าง คุณสังเกตเห็นอายน่ารักของเขา. "เพียงแค่สัญญากับฉันคุณจะดูแลเมื่อฉันไม่ได้รอบ. และรอจากฉันในตอนเช้าผมจะนำคุณไปโรงเรียน." คุณยิ้มจากหูถึงหูเมื่อคุณฟังเขาพูด 'เมื่อฉันไม่ได้รอบ' เขาจะเป็นรอบมากเกินไปจากนี้? หัวใจของคุณเพิ่มขึ้นในความสุขและคุณรู้สึกสั่น. "ฉันจะรอชินจัง! ~" เขาสั่นเมื่อได้ยินว่าเขาชื่อ "เกลียด" มากและคุณหัวเราะ "เพียงแค่นำสาลี่กับคุณและไม่ได้เป็นเช่น Tsundere!
การแปล กรุณารอสักครู่..
ฉันวิ่งออกไปจากรุ่นพี่ฮิวกะ คุณคิด
ทำอะไรอยู่ วิ่งลงถนนและทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับรุ่นพี่ไม่เจอคุณ
คุณมองกลับมา และยืนยันว่า เขาไม่ได้ตามเธออีกต่อไป คุณหมายล้างเหงื่อจากหน้าผากของคุณจินตนาการและยิ้มอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น
ทำไมคุณต้องสัญญาว่า คุณจะช่วยให้พวกเขาทำความสะอาดลูกหลังซ้อม ! นายก็รู้ว่านายคงไม่ช่วย และพวกเขาก็รู้
นายคากามิเป็นชนชั้นและในฐานะเพื่อนริโกะจริงๆใกล้ชิดกับทีมบาสเกตบอล คุณไปกับเขาทุกที่ ดูเกมส์ทั้งหมดและได้รับการคุ้มครอง จาก เฮียวกะ ตั้งแต่เธอถูกแกล้งในที่เซย์ริน .
คุณกลิ้งตาไม่ทราบว่าทำไมคุณจำพวกบ้า เขาแกล้งคุณเพราะคุณเป็นวิญญาณป่าหายไปใน lazyness และรบกวน พวกเขาไม่มีอะไรกับคุณ พวกเขาเอาแต่เรียกคุณว่า ' ชาวต่างชาติ '
สาลี่ที่แนบมากับ bycicle ปรากฏบนมุมของถนนและคุณขมวดคิ้ว .ผู้ชายที่มีผมสีดำบน bycicle ด้วยเล็กน้อย ชั้นของเหงื่อบนร่างกายของเขาในขณะที่สีเขียวขนหนึ่งอยู่บนรถเข็น งีบดีกว่า
คุณครอบคลุมปากของคุณเมื่อคุณรู้สึกว่าเสียงหัวเราะที่พยายามที่จะออกมาจากมันและที่คุณเห็นเป็นรถเข็นที่เข้าหาเธอช้าๆ
" เฮ้ย นายกำลังหัวเราะอะไร ? ! " ชายผมดำตะโกนที่คุณ ในขณะที่การทำความสะอาด หน้าผากของเขา . . . . . .
" ไม่มีอะไรเลย ผมรู้สึกเสียใจสำหรับคุณแต่มันก็ยังตลก ! คุณมองที่เด็กหนุ่มผมสีเขียว และพบว่าเขาตื่นแล้ว
" ไม่ได้เป็นผู้หญิงอายุน่าจะอยู่ที่โรงเรียน ใช่ไหม ? " เขาถามด้วยเสียงที่เพราะ และ ปริมาณเล็กน้อย arrongance
" อายุของฉัน ? อย่างที่คุณรู้ ชั้นเรียนของฉันแล้ว คุณมาจากที่เซย์ริน ? เคยเห็นคุณมี !
ดูตกใจและมองคุณด้วยปากเปิด
" เอ่อ . . . . . . . "" เธอมาจากโรงเรียนคุโรโกะ ? "
" คุณรู้จักเขาเหรอ ? ! " เธอถามกลับ
คุณสามยืนมองที่แต่ละอื่น ๆและทำให้คนสงสัยว่า ตลก ฉากนั้นดู
~ ~ ~ ~ ~
คุณมองทาคาโอะคุงและ midorima คุงและดื่มอีกจิบของกาแฟยัง เมื่อ midorima คุงเปลี่ยนสายการบิน กับคุณ คุณไม่สามารถช่วย แต่หน้าแดงนิด ๆหน่อย ๆทำให้เขาดู
ทำอะไรอยู่ วิ่งลงถนนและทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับรุ่นพี่ไม่เจอคุณ
คุณมองกลับมา และยืนยันว่า เขาไม่ได้ตามเธออีกต่อไป คุณหมายล้างเหงื่อจากหน้าผากของคุณจินตนาการและยิ้มอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น
ทำไมคุณต้องสัญญาว่า คุณจะช่วยให้พวกเขาทำความสะอาดลูกหลังซ้อม ! นายก็รู้ว่านายคงไม่ช่วย และพวกเขาก็รู้
นายคากามิเป็นชนชั้นและในฐานะเพื่อนริโกะจริงๆใกล้ชิดกับทีมบาสเกตบอล คุณไปกับเขาทุกที่ ดูเกมส์ทั้งหมดและได้รับการคุ้มครอง จาก เฮียวกะ ตั้งแต่เธอถูกแกล้งในที่เซย์ริน .
คุณกลิ้งตาไม่ทราบว่าทำไมคุณจำพวกบ้า เขาแกล้งคุณเพราะคุณเป็นวิญญาณป่าหายไปใน lazyness และรบกวน พวกเขาไม่มีอะไรกับคุณ พวกเขาเอาแต่เรียกคุณว่า ' ชาวต่างชาติ '
สาลี่ที่แนบมากับ bycicle ปรากฏบนมุมของถนนและคุณขมวดคิ้ว .ผู้ชายที่มีผมสีดำบน bycicle ด้วยเล็กน้อย ชั้นของเหงื่อบนร่างกายของเขาในขณะที่สีเขียวขนหนึ่งอยู่บนรถเข็น งีบดีกว่า
คุณครอบคลุมปากของคุณเมื่อคุณรู้สึกว่าเสียงหัวเราะที่พยายามที่จะออกมาจากมันและที่คุณเห็นเป็นรถเข็นที่เข้าหาเธอช้าๆ
" เฮ้ย นายกำลังหัวเราะอะไร ? ! " ชายผมดำตะโกนที่คุณ ในขณะที่การทำความสะอาด หน้าผากของเขา . . . . . .
" ไม่มีอะไรเลย ผมรู้สึกเสียใจสำหรับคุณแต่มันก็ยังตลก ! คุณมองที่เด็กหนุ่มผมสีเขียว และพบว่าเขาตื่นแล้ว
" ไม่ได้เป็นผู้หญิงอายุน่าจะอยู่ที่โรงเรียน ใช่ไหม ? " เขาถามด้วยเสียงที่เพราะ และ ปริมาณเล็กน้อย arrongance
" อายุของฉัน ? อย่างที่คุณรู้ ชั้นเรียนของฉันแล้ว คุณมาจากที่เซย์ริน ? เคยเห็นคุณมี !
ดูตกใจและมองคุณด้วยปากเปิด
" เอ่อ . . . . . . . "" เธอมาจากโรงเรียนคุโรโกะ ? "
" คุณรู้จักเขาเหรอ ? ! " เธอถามกลับ
คุณสามยืนมองที่แต่ละอื่น ๆและทำให้คนสงสัยว่า ตลก ฉากนั้นดู
~ ~ ~ ~ ~
คุณมองทาคาโอะคุงและ midorima คุงและดื่มอีกจิบของกาแฟยัง เมื่อ midorima คุงเปลี่ยนสายการบิน กับคุณ คุณไม่สามารถช่วย แต่หน้าแดงนิด ๆหน่อย ๆทำให้เขาดู
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ตัดแขนทิ้ง
- สัญชาติไทย
- for the frosting: 200 grams (7 ounces, 7
- เช่น ไส้เนยกับน้ำตาล สังขยา ใบเตย และแยม
- สัญชาติไทย
- ฉันขอโทษ.ที่ให้คุณรับรู้ชีวิต..รู้สึกไม่
- ลูกชายของคุณทำงานหรือยัง
- เช่น ไส้เนยกับน้ำตาล สังขยา ใบเตย และแยม
- สถานเพื่อนไปก่อน
- น่ารักจัง
- ระหว่างทางกลับบ้าน
- คุณแต่งงานหรือยัง
- พิษณุโลก
- Role
- I'm tired of being what you want me to b
- เซลล์ช่วยในการสร้างและซ่อมแซม ผิวหนัง กล
- How much???
- You said tlak so i searched on internet
- สถานีขนส่งยโสธร
- ฉันทานอาหารกลางวัน
- The resultingfunction is continuous ever
- General characteristics of entrepreneurs
- bee is flying aroun the flowerMy house i
- Sold out
