The term Glass–Steagall Act usually

The term Glass–Steagall Act usually refers to four provisions of the U.S. Banking Act of 1933 that limited commercial bank securities activities and affiliations within commercial banks and securities firms.[1] Congressional efforts to “repeal the Glass–Steagall Act” referred to those four provisions (and then usually to only the two provisions that restricted affiliations between commercial banks and securities firms [2]). Those efforts culminated in the 1999 Gramm–Leach–Bliley Act (GLBA), which repealed the two provisions restricting affiliations between banks and securities firms.[3]

The term Glass–Steagall Act is also often used to refer to the entire Banking Act of 1933, after its Congressional sponsors, Senator Carter Glass (D) of Virginia, and Representative Henry B. Steagall (D) of Alabama.[4] This article deals with only the four provisions separating commercial and investment banking. The article 1933 Banking Act describes the entire law, including the legislative history of the Glass-Steagall provisions separating commercial and investment banking. A separate 1932 law also known as the Glass–Steagall Act is described in the article Glass–Steagall Act of 1932.

Starting in the early 1960s federal banking regulators interpreted provisions of the Glass–Steagall Act to permit commercial banks and especially commercial bank affiliates to engage in an expanding list and volume of securities activities.[5] By the time the affiliation restrictions in the Glass–Steagall Act were repealed through the GLBA, many commentators argued Glass–Steagall was already “dead.”[6] Most notably, Citibank’s 1998 affiliation with Salomon Smith Barney, one of the largest US securities firms, was permitted under the Federal Reserve Board’s then existing interpretation of the Glass–Steagall Act.[7] President Bill Clinton publicly declared "the Glass–Steagall law is no longer appropriate."[8]

Many commentators have stated that the GLBA’s repeal of the affiliation restrictions of the Glass–Steagall Act was an important cause of the late-2000s financial crisis.[9][10][11] Some critics of that repeal argue it permitted Wall Street investment banking firms to gamble with their depositors' money that was held in affiliated commercial banks.[12] Others have argued that the activities linked to the financial crisis were not prohibited (or, in most cases, even regulated) by the Glass–Steagall Act.[13] Commentators, including former President Clinton in 2008 and the American Bankers Association in January 2010, have also argued that the ability of commercial banking firms to acquire securities firms (and of securities firms to convert into bank holding companies) helped mitigate the financial crisis.[14]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำแก้ว-Steagall พระราชบัญญัติมักจะอ้างถึงบทบัญญัติ 4 พระราชบัญญัติการธนาคารสหรัฐของปี 1933 ที่จำกัดกิจกรรมหลักทรัพย์ธนาคารพาณิชย์และการเป็นพันธมิตรภายในธนาคารพาณิชย์และบริษัทหลักทรัพย์ [1] ตั้งความพยายามเพิกถอน "บัญญัติแก้ว – Steagall " ที่อ้างถึงบทบัญญัติที่สี่ (แล้ว ปกติเท่าที่สอง provisions เข้าสังกัดที่จำกัดระหว่างธนาคารพาณิชย์และบริษัทหลักทรัพย์ [2]) ความพยายามเหล่านี้ culminated ในการ 1999 Gramm – ลีช – Bliley พระราชบัญญัติ (GLBA), ที่ repealed บทบัญญัติสองจำกัดเป็นพันธมิตรระหว่างธนาคารและบริษัทหลักทรัพย์บริษัท [3]คำบัญญัติแก้ว – Steagall มักใช้อ้างถึงพ.ร.บ.ธนาคารที่ทั้งหมดของ 1933 จากผู้สนับสนุนตั้ง สวีคาร์เตอร์แก้ว (D) ของเวอร์จิเนีย และตัวแทนเฮนรี่ B. Steagall (D) ของอลาบามา [4] บทความนี้เกี่ยวข้องกับเฉพาะสี่บทบัญญัติแยกการค้าและการลงทุนธนาคาร บทความพระราชบัญญัติธนาคาร 1933 อธิบายกฎหมายทั้งหมด รวมประวัติสภาของบทบัญญัติแก้ว Steagall แยกการค้าและการลงทุนธนาคาร 1932 กฎหมายแยกต่างหากหรือที่เรียกว่าบัญญัติแก้ว – Steagall อธิบายไว้ในบทบัญญัติแก้ว – Steagall 1932เริ่มต้นในช่วงต้นปี 1960s ธนาคารกลางเคร่งครัดตีความบทบัญญัติของพระราชบัญญัติแก้ว – Steagall เพื่ออนุญาตให้ธนาคารพาณิชย์และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเครือธนาคารไทยพาณิชย์ในรายการแบบขยายและปริมาณของกิจกรรมหลักทรัพย์ [5] การจำกัดสังกัดในพระราชบัญญัติแก้ว – Steagall มี repealed ผ่านการ GLBA แสดงหลายโต้เถียงแก้ว – Steagall ตายแล้ว "" [6] ส่วนใหญ่ยวด สังกัดปี 1998 ของซิตี้แบงก์กับ Salomon สมิธบาร์นีย์ หนึ่งในบริษัทหลักทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดของสหรัฐอเมริกา ไม่ได้รับอนุญาตภายใต้คณะกรรมการของธนาคารกลางแล้วของที่มีอยู่ตีความพระราชบัญญัติแก้ว – Steagall [7] ประธานาธิบดีบิลคลินตันได้ประกาศ "กฎหมายแก้ว – Steagall เป็นไม่เหมาะสม" อย่างเปิดเผย [8]แสดงหลายได้ระบุไว้ว่า การยกเลิกของ GLBA จำกัดสังกัดพระราชบัญญัติแก้ว – Steagall คือ เป็นสาเหตุสำคัญของวิกฤตการเงินปลาย 2000s [9] [10] [11] วิจารณ์บางที่ยกเลิกทะเลาะมันอนุญาตให้วอลล์สตรีทบริษัทที่ธนาคารลงทุนแทงเงิน depositors' ของพวกเขาที่จัดขึ้นในธนาคารในเครือ [12] คนโต้เถียงว่า กิจกรรมที่เชื่อมโยงกับวิกฤติการเงินได้ไม่ห้าม (หรือ ใหญ่ แม้ควบคุม) ตามพระราชบัญญัติแก้ว – Steagall [13] แสดง อดีตประธานาธิบดีคลินตันในปี 2008 และสมาคมธนาคารอเมริกันในเดือน 2010 มกราคม มียังโต้เถียงว่า ความสามารถ ของบริษัทธนาคารพาณิชย์เพื่อซื้อบริษัทหลักทรัพย์ (และ ของบริษัทหลักทรัพย์การแปลงเป็นบริษัทโฮลดิ้งของธนาคาร) ช่วยบรรเทาวิกฤตการณ์ทางการเงิน [14]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำแก้ว Steagall Act มักจะหมายถึงสี่บทบัญญัติของพระราชบัญญัติการธนาคารของสหรัฐ 1933 ที่ จำกัด กิจกรรมเชิงพาณิชย์ตราสารธนาคารและความผูกพันภายในธนาคารพาณิชย์และ บริษัท หลักทรัพย์. [1] ความพยายามของรัฐสภา "ยกเลิกแก้ว Steagall Act" หมายถึงผู้ที่ สี่บทบัญญัติ (แล้วมักจะเป็นเพียงสองบทบัญญัติที่ จำกัด ความผูกพันระหว่างธนาคารพาณิชย์และ บริษัท หลักทรัพย์ [2]) ความพยายามเหล่านั้น culminated ในปี 1999 Gramm-Leach-Bliley Act (GLBA) ซึ่งยกเลิกทั้งสองบทบัญญัติ จำกัด ผูกพันระหว่างธนาคารและ บริษัท หลักทรัพย์. [3] คำแก้ว Steagall Act ก็มักจะใช้ในการอ้างถึงทั้งพระราชบัญญัติการธนาคารของ 1933 หลังจากที่รัฐสภาสปอนเซอร์ของวุฒิสมาชิกกระจกรถ (D) ของเวอร์จิเนียและผู้แทนเฮนรี่บี Steagall (D) อลาบามา. [4] บทความนี้ข้อเสนอที่มีเพียงสี่แยกบทบัญญัติธนาคารพาณิชย์และการลงทุน บทความ 1933 พระราชบัญญัติการธนาคารอธิบายกฎหมายรวมทั้งประวัติศาสตร์กฎหมายของบทบัญญัติแก้ว Steagall แยกธนาคารพาณิชย์และการลงทุน แยก 1932 กฎหมายที่เรียกกันว่าแก้ว Steagall Act อธิบายไว้ในบทความแก้ว Steagall Act ของปี 1932 เริ่มขึ้นในต้นปี 1960 หน่วยงานกำกับดูแลด้านการธนาคารของรัฐบาลกลางตีความบทบัญญัติของแก้ว Steagall พระราชบัญญัติการอนุญาตให้ธนาคารพาณิชย์และการค้าโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บริษัท ในเครือธนาคาร มีส่วนร่วมในรายการที่ขยายตัวและปริมาณของกิจกรรมหลักทรัพย์. [5] ตามเวลาที่ข้อ จำกัด ของความร่วมมือในแก้ว Steagall พระราชบัญญัติยกเลิกผ่าน GLBA ที่หลายคนแย้งแก้ว Steagall อยู่แล้ว "ตาย." [6] ที่สะดุดตาที่สุด ความร่วมมือของธนาคารซิตี้แบงก์ปี 1998 กับซาโลมอนสมิ ธ บาร์นีย์ซึ่งเป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุดหลักทรัพย์ บริษัท สหรัฐได้รับอนุญาตภายใต้การตีความที่มีอยู่แล้วของคณะกรรมการกลางของแก้ว-Steagall Act. [7] ประธานาธิบดีบิลคลินตันประกาศว่า "กฎหมายแก้ว Steagall ไม่มีอีกต่อไป ที่เหมาะสม. "[8] การแสดงความเห็นจำนวนมากได้ระบุว่าการยกเลิก GLBA ของข้อ จำกัด ของความร่วมมือของแก้ว Steagall Act เป็นสาเหตุสำคัญในช่วงปลายทศวรรษที่ 2000 เกิดวิกฤตการณ์ทางการเงิน. [9] [10] [11] นักวิจารณ์บางส่วนของการยกเลิกที่ เถียงมันอนุญาตให้ บริษัท วาณิชธนกิจ Wall Street ไปเล่นการพนันที่มีเงินฝากเงินของพวกเขาที่ถูกจัดขึ้นในธนาคารพาณิชย์ในเครือ. [12] อื่น ๆ ที่ถกเถียงกันอยู่ว่ากิจกรรมที่เชื่อมโยงกับวิกฤตการณ์ทางการเงินไม่ได้ถูกห้าม (หรือในกรณีส่วนใหญ่แม้จะมีการควบคุม) โดยแก้ว Steagall Act. [13] รับทราบรวมทั้งอดีตประธานาธิบดีคลินตันในปี 2008 และสมาคมธนาคารอเมริกันในเดือนมกราคม 2010 ยังมีการถกเถียงกันอยู่ว่าความสามารถของ บริษัท ที่ธนาคารพาณิชย์จะได้รับ บริษัท หลักทรัพย์ (และ บริษัท หลักทรัพย์แปลงเป็นธนาคาร บริษัท โฮลดิ้ง) ช่วยบรรเทาวิกฤตการเงิน. [14]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แก้ว Steagall Act )
ระยะมักจะหมายถึงสี่บทบัญญัติของพระราชบัญญัติการธนาคารของสหรัฐฯ ว่า ธนาคารพาณิชย์หลักทรัพย์ 1933 กิจกรรมและความผูกพันภายในธนาคารพาณิชย์ และบริษัทหลักทรัพย์ .