especially problematic when governm

especially problematic when government programs are absent or insufficient. At the same time, young people in cities find themselves without the social support networks that were traditionally provided by older adults and that are especially important in coping with poverty.
Estimates suggest that 60 percent of the world’s population will live in cities by 2030 and that as many as 60 percent of urban dwellers will be under the age of 18. Most urbanization will occur in cities in the low-income countries, where already 30 percent of the population lives below official poverty lines (Ruble et al. 2003, p. 1). Many urban dwellers have limited or no access to basic services, employment, and adequate housing. The challenges arising from this urban growth exceed the capacity of most cities to meet even the most basic needs of large proportions of the urban population (see UN-HABITAT 2003, 2004; Jack n.d.). For this reason, investing in urban children and youth is not only a question of human rights and social justice. It is also about potential economic benefits and increasing citizen security, as young people are supported to become integrated members of society (Ruble et al. 2003). Indeed, much of the literature on the implications of the so called “youth bulge” focuses on economic consequences and opportunities, national and international security concerns, and the purported relationship between them (e.g., Chaaban 2008; Lam 2007).
In addition to these policy perspectives, there are also aspects of planning that affect the experience of growing up in cities and access of the younger generation to opportunities for healthy development. These considerations have spurred interest in the creation of child-friendly cities. Such cities are different from most contemporary cities the planning and development of which has supported first and foremost the production and consumption of goods and services. A further goal has traditionally been efficient operation of auxiliary systems such as transportation, communication, and utility infrastructure. The primary beneficiaries of this approach are the chief producers and consumers: paid adult workers and the organizations that

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหาเมื่อโปรแกรมของรัฐบาลไม่เพียงพอ หรือขาด ในเวลาเดียวกัน คนหนุ่มสาวในเมืองพบตัวเอง โดยไม่มีเครือข่ายการสนับสนุนทางสังคมที่มีให้บริการ โดยผู้ใหญ่เก่า และที่มีความสำคัญอย่างยิ่งในการเผชิญกับความยากจนประเมินแนะนำว่า ร้อยละ 60 ของประชากรโลกจะอาศัยอยู่ในเมืองโดยปี 2030 และว่า เป็น 60 เปอร์เซ็นต์ของชาวเมืองจะอายุ 18 เป็นส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในเมืองในประเทศแนซ์ ที่แล้ว 30 เปอร์เซ็นต์ของประชากรที่อยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจนอย่างเป็นทางการ (al. et เบิลเบลารุส 2003, p. 1) ชาวเมืองจำนวนมากมีจำกัด หรือไม่สามารถเข้าถึงบริการพื้นฐาน จ้างงาน และที่อยู่อาศัยเพียงพอ ความท้าทายที่เกิดจากการเจริญเติบโตที่เมืองนี้เกินกำลังของเมืองมากที่สุดเพื่อตอบสนองความต้องการพื้นฐานมากที่สุดของสัดส่วนใหญ่ของประชากรเมือง (ดูแฮบิแทท UN 2003, 2004 แจ๊ค n.d.) ด้วยเหตุนี้ ลงทุนในเมืองเด็กและเยาวชนได้เฉพาะคำถามของสิทธิมนุษยชนและความยุติธรรมทางสังคม เป็นเกี่ยวกับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่มีศักยภาพและความปลอดภัยของประชาชนเพิ่มขึ้น เป็นคนหนุ่มสาวได้รับการสนับสนุนให้เป็น สมาชิกของสังคม (เบิลเบลารุส et al. 2003) รวม จริง ๆ มากของวรรณคดีบนผลกระทบของสิ่งที่เรียกว่า "เยาวชนตอกลิ่ม" เน้นผลกระทบทางเศรษฐกิจ และโอกาส ความกังวลความปลอดภัยของประเทศ และระหว่างประเทศ และความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา (เช่น Chaaban 2008 เจตนา ลำ 2007)นอกจากนี้มุมมองนโยบาย ยังมีแง่มุมของการวางแผนที่มีผลต่อประสบการณ์ของการเติบโตขึ้นในเมืองและการเข้าถึงของคนรุ่นใหม่เพื่อโอกาสในการพัฒนาสุขภาพ ข้อควรพิจารณาเหล่านี้ได้กระตุ้นการสนใจในการสร้างเมืองสบาย เมืองดังกล่าวจะแตกต่างจากเมืองทันสมัยที่สุดที่การวางแผนและการพัฒนาที่สนับสนุนอันดับแรกผลิตและปริมาณการใช้สินค้าและบริการ เป้าหมายต่อไปซึ่งได้ดำเนินการมีประสิทธิภาพของระบบเสริมเช่นขนส่ง สื่อสาร และโครงสร้างพื้นฐานสาธารณูปโภค ผู้รับผลประโยชน์หลักของวิธีนี้คือ หัวหน้าผู้ผลิตและผู้บริโภค: จ่ายแรงงานผู้ใหญ่และองค์กรที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่มีปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโครงการของรัฐบาลที่ขาดหรือไม่เพียงพอ ในขณะเดียวกันคนหนุ่มสาวในเมืองพบว่าตัวเองได้โดยไม่ต้องสนับสนุนเครือข่ายทางสังคมที่มีให้แบบดั้งเดิมโดยผู้สูงอายุและที่มีความสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการรับมือกับความยากจน.
ประมาณการชี้ให้เห็นว่าร้อยละ 60 ของประชากรโลกที่จะมีชีวิตอยู่ในเมืองในปี 2030 และ มากที่สุดเท่าที่ร้อยละ 60 ของชาวเมืองจะอยู่ภายใต้อายุ 18 กลายเป็นเมืองส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในเมืองในประเทศที่มีรายได้ต่ำที่แล้วร้อยละ 30 ของประชากรที่อาศัยอยู่ใต้เส้นความยากจนอย่างเป็นทางการ (รูเบิล et al. 2003, หน้า 1) ชาวเมืองหลายคนได้รับการ จำกัด หรือการเข้าถึงบริการขั้นพื้นฐานที่ไม่มีการจ้างงานและที่อยู่อาศัยที่เพียงพอ ความท้าทายที่เกิดขึ้นจากการเติบโตของเมืองนี้เกินความจุของเมืองมากที่สุดเพื่อตอบสนองความต้องการแม้พื้นฐานที่สุดของสัดส่วนใหญ่ของประชากรในเมือง (ดูสหประชาชาติที่อยู่อาศัยปี 2003 ปี 2004 แจ็ค ND) ด้วยเหตุนี้การลงทุนในเมืองเด็กและเยาวชนที่ไม่ได้เป็นเพียงคำถามของสิทธิมนุษยชนและความยุติธรรมทางสังคม นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องเกี่ยวกับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่มีศักยภาพและการรักษาความปลอดภัยของประชาชนที่เพิ่มขึ้นในขณะที่คนหนุ่มสาวที่ได้รับการสนับสนุนที่จะกลายเป็นสมาชิกของสังคมแบบบูรณาการ (รูเบิล et al. 2003) อันที่จริงมากของหนังสือที่เกี่ยวกับผลกระทบของการที่เรียกว่า "การกระพุ้งเยาวชน" มุ่งเน้นไปที่ผลกระทบทางเศรษฐกิจและโอกาสกังวลด้านความปลอดภัยระดับชาติและนานาชาติและความสัมพันธ์อ้างว่าระหว่างพวกเขา (เช่น Chaaban 2008; ลำ 2007).
นอกจากนี้ มุมมองนโยบายนอกจากนี้ยังมีแง่มุมของการวางแผนที่มีผลต่อประสบการณ์ของการเติบโตขึ้นมาในเมืองและการเข้าถึงของคนรุ่นใหม่เพื่อโอกาสในการพัฒนาสุขภาพ การพิจารณาเหล่านี้ได้กระตุ้นความสนใจในการสร้างเมืองของเด็กที่เป็นมิตร เมืองดังกล่าวมีความแตกต่างจากเมืองร่วมสมัยมากที่สุดในการวางแผนและการพัฒนาซึ่งได้รับการสนับสนุนแรกและสำคัญที่สุดการผลิตและการบริโภคสินค้าและบริการ เป้าหมายต่อไปได้รับแบบดั้งเดิมมีประสิทธิภาพการทำงานของระบบเสริมเช่นการขนส่งการสื่อสารและโครงสร้างพื้นฐานยูทิลิตี้ ได้รับผลประโยชน์หลักของวิธีการนี้เป็นผู้ผลิตและผู้บริโภคหัวหน้า: จ่ายแรงงานผู้ใหญ่และองค์กรที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยเฉพาะปัญหาเมื่อโปรแกรมรัฐบาลจะขาด หรือ ไม่เพียงพอ ในเวลาเดียวกัน คนหนุ่มสาวในเมืองพบตัวเองได้โดยไม่ต้องสนับสนุนเครือข่ายทางสังคมที่เป็นผ้าให้ผู้สูงอายุ และที่สำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการต่อสู้กับปัญหาความยากจน
ประมาณการว่าร้อยละ 60 ของประชากรของโลกจะอาศัยอยู่ในเมืองโดย 2030 และเปอร์เซ็นต์มากที่สุดเท่าที่ 60 อาศัยอยู่ในเมืองจะอยู่ภายใต้อายุ 18 เมืองส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในเมืองในประเทศที่มีรายได้ต่ำ ซึ่งได้ 30 เปอร์เซ็นต์ของประชากรที่อาศัยอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจนอย่างเป็นทางการ ( รูเบิล et al . 2546 , หน้า 1 )อาศัยอยู่ในเมืองหลายคนได้หรือไม่ จำกัด การเข้าถึงบริการพื้นฐาน การจ้างงาน และที่อยู่อาศัยที่เพียงพอ ความท้าทายที่เกิดจากการขยายตัวของเมืองนี้ เกินความจุของเมืองส่วนใหญ่พบแม้แต่พื้นฐานความต้องการของขนาดใหญ่สัดส่วนของประชากรในเมือง ( ดูโครงการตั้งถิ่นฐานมนุษย์แห่งสหประชาชาติ 2003 , 2004 ; แจ็ค n.d. ) ด้วยเหตุผลนี้การลงทุนในเด็กและเยาวชนเป็นเมืองไม่เพียง แต่เป็นคำถามของสิทธิมนุษยชนและความยุติธรรมทางสังคม นอกจากนี้ยังเป็นประโยชน์ทางเศรษฐกิจ ศักยภาพ และเพิ่มความปลอดภัย พลเมืองที่เป็นคนหนุ่มสาวได้รับการสนับสนุนที่จะกลายเป็นสมาชิกของสังคมแบบบูรณาการ ( รูเบิล et al . 2003 ) แน่นอนมากของวรรณกรรมในความหมายของสิ่งที่เรียกว่า " ตุง " เยาวชนมุ่งผลทางเศรษฐกิจและโอกาสแห่งชาติและความมั่นคงระหว่างประเทศ ความกังวล และอ้างว่า ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ( เช่น chaaban 2008 ; ลำ 2007 ) .
นอกจากมุมมองนโยบายเหล่านี้ยังมีแง่มุมของการวางแผนที่มีผลต่อประสบการณ์ของการเติบโตในเมืองและการเข้าถึงของคนรุ่นใหม่ เพื่อโอกาสในการพัฒนาสุขภาพ การพิจารณาเหล่านี้ได้กระตุ้นความสนใจในการสร้างเมืองที่เป็นมิตรกับเด็กเมืองนั้นจะแตกต่างจากเมืองร่วมสมัยมากที่สุดการวางแผนและการพัฒนาซึ่งได้รับการสนับสนุน แรก และชั้นดี การผลิต และการบริโภคสินค้าและบริการ เป้าหมายต่อไปที่ได้รับสืบเนื่องการดำเนินการที่มีประสิทธิภาพของระบบเสริม เช่น การขนส่ง การสื่อสาร และโครงสร้างพื้นฐานสาธารณูปโภคผลประโยชน์หลักของวิธีการนี้คือ ผู้ผลิตและผู้บริโภค : หัวหน้าจ่ายผู้ใหญ่ คนทำงาน และองค์กรที่