ปัญหาอีกประการที่ต้องไม่ลืม คือ ปัญหาของการอธิบายความแตกต่างระหว่างวรรณกรรมที่ดีและไม่ดี เมื่อพูดถึงหนังสือหรือบทกวีที่ไม่ดี มันคือการใช้คำศัพท์ที่ผิดรูปแบบของภาษา มันเป็นเรื่องง่ายที่จะพูดว่า บทกวีนี้ไม่ดี แต่สิ่งที่เป็นตัวตัดสินว่าดีหรือไม่ดี คือการใช้คำที่ไม่ทำให้เกิดความสับสน ส่วนใหญ่วรรณคดีที่เกิดขึ้นในโลก มักมีทั้งดีและไม่ดี มากน้อยปนกันไป แต่ทั้งหมดมันก็คือมาตรฐานของวรรณคดี "โดยความรู้สึกทั่วไปบางทีวรรณคดีควรจะใช้วลีของแฮมเลต ที่ว่า "ถือกระจกขึ้นสู่ธรรมชาติ" มันควรทำให้ชีวิตดีขึ้นหรือ(Matthew Arnold พูดไว้ในบทกวี) การวิจารณ์การใช้ชีวิตให้ ฉันคิดว่าคนเขียนเขาอาจจะเป็นกวี เป็นนักประพันธ์หรือไม่ก็นักเขียนบทละคร เขาส่งความรู้สึกหรือความคิด รวมถึงประสบการณ์ คนทุกคนต่างก็มีประสบการณ์ บางช่วงเวลาก็ขัดแย้งกัน บางก็โกรธกัน บางก็รักกัน มีความรู้สึกเจ็บปวด รู้สึกเป็นมิตรหรือรักกันจนไม่มีที่สิ้นสุดและพวกเขาก็แสดงความโกรธนั้นออกมาเป็นคำพูดหรือความคิด วรรณคดีที่มีคุณภาพ อาจคาดหวังจะพบวรรณกรรมที่ดี มีความคิดริเริ่ม ในยุคปัจจุบันการจัดวรรณคดีหรือรูปแบบอื่นๆของศิลปะ เป็นเรื่องโง่ แน่นอนว่างานศิลปะไม่สามารถจะเป็นต้นฉบับในแบบที่ตายตัว มีไว้เพื่อปรับ เช่น เป็นเรื่องที่เกือบเป็นไปไม่ได้ นักเขียนได้ปรับเปลี่ยนในเรื่องจินตนาการของมนุษย์ หรือ สถานการณ์ นักเขียนนวนิยาย nevelist กล่าว ยังเห็นเรื่องเก่า หรือแนว คิดที่บางทีค่อนข้างใหม่