We initially learn to make decision

We initially learn to make decisions from observing and imitating our parents or caregivers and, later on, by observing people. It's natural, though, that when we need to make decisions, we take into consideration the reaction of those around us. We usually don't want to disappoint those people with whom we identify with whom we solidify and test our identity, and with whom we belong. Disregarding this group when we make our decisions could mean social rejection, something that for humans is equivalent to risking survival.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราเริ่มเรียนรู้เพื่อทำการตัดสินใจ จากการสังเกต และเลียนแบบพ่อแม่ของเราหรือเรื้อรัง และ ในภายหลัง โดยการสังเกตผู้คน มันเป็นธรรมชาติ แม้ว่า ที่ต้องการตัดสินใจ เราคำนึงถึงปฏิกิริยาของคนรอบข้างเรา เรามักจะไม่ต้องผิดหวังคนเหล่านั้นที่เราระบุที่เราเข้า และทดสอบตัวตนของเรา และที่เราอยู่ โดยกลุ่มนี้เมื่อเราทำการตัดสินใจของเราอาจหมายถึง การปฏิเสธสังคม ที่สำหรับมนุษย์เท่ากับการอยู่รอดซึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราเริ่มเรียนรู้ที่จะทำให้การตัดสินใจจากการสังเกตและการเลียนแบบพ่อแม่ของเราหรือผู้ดูแลผู้ป่วยและภายหลังจากการสังเกตคน มันเป็นธรรมชาติได้ว่าเมื่อเราต้องการที่จะทำให้การตัดสินใจของเราคำนึงถึงปฏิกิริยาของคนรอบข้างเรา เรามักจะไม่ต้องการที่จะผิดหวังคนเหล่านั้นกับผู้ที่เราระบุกับผู้ที่เราแข็งและทดสอบตัวตนของเราและกับผู้ที่เราอยู่ ไม่คำนึงถึงกลุ่มนี้เมื่อเราทำให้การตัดสินใจของเราอาจหมายถึงการปฏิเสธสังคมสิ่งที่มนุษย์จะเทียบเท่ากับการเสี่ยงต่อการอยู่รอด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนแรกเราเรียนรู้การตัดสินใจ จากการสังเกตและเลียนแบบพ่อแม่ หรือผู้ดูแล และ ต่อมา สังเกตคน มันเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่เมื่อเราต้องตัดสินใจ เราพิจารณาปฏิกิริยาของคนรอบข้าง เรามักจะไม่อยากผิดหวังคนเหล่านั้นกับผู้ที่เราระบุกับผู้ที่เราแข็งและทดสอบตัวตนของเรา และกับผู้ที่เราอยู่ละเลยกลุ่มนี้เมื่อเราตัดสินใจของเราอาจหมายถึงการปฏิเสธสังคม สิ่งที่มนุษย์เทียบเท่ากับการเสี่ยงกับการอยู่รอด