During the first half of the 1820s,

During the first half of the 1820s, there were slight gradual modifications of Regency styles, with the position of the waistline trending successively lower than the high waistline of the Regency (just below the breasts), and also further development of the trends of the late 1810s towards giving skirts a somewhat conical silhouette (as opposed to earlier more clinging and free-flowing styles), and in having various types of decoration (sometimes large and ornate) applied horizontally around the dress near the hem. Sleeves also began increasing in size, foreshadowing the styles of the 1830s. However, there was still no radical break with the Empire/Regency aesthetic. Skirts became even wider at the bottom during the 1820s, with more ornamentation and definition toward the bottom of the skirt such as tucks, pleats, ruffles, or loops of silk or fur.[1]

During the second half of the 1820s, this neoclassical aesthetic was decisively repudiated, preparing the way for the main fashion features of the next ten to fifteen years (large sleeves, somewhat strict corseting of the natural waist, full skirts, elaborate large-circumference hats, and visual emphasis on wide sloping shoulders)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงครึ่งแรกของ 1820s การ มีการปรับขึ้นเล็กน้อยลักษณะรีเจนซี่ กับตำแหน่งของตัว trending ติด ๆ กันต่ำกว่าเอวสูงของรีเจนซี่ (อยู่ด้านล่างของหน้าอก), และพัฒนาเพิ่มเติมในแนวโน้มของ 1810s สายต่อให้กระโปรงภาพเงาค่อนข้างทรงกรวย (ตรงข้ามกับก่อนหน้านี้เข้าใจมากขึ้น และวิลักษณะ) และมีชนิดต่าง ๆ ของตกแต่ง (บางครั้งมีขนาดใหญ่ และสระว่ายน้ำ) ใช้แนวนอนรอบ ๆ เสื้อใกล้เฮ็ม แขนเริ่มเพิ่มขนาด ลักษณะของ 1830s foreshadowing อย่างไรก็ตาม มียังทำลายไม่รุนแรง ด้วยจักรวรรดิ/รีเจนซี่งาม กระโปรงเป็นกว้างที่ด้านล่างระหว่าง 1820s โอบเพิ่มเติมและข้อกำหนดด้านล่างของผ้าซิ่นเช่น tucks จีบ รัฟเฟิล หรือลูปไหมหรือขนสัตว์ [1]ในช่วงครึ่งหลังของการ 1820s ความงามฟื้นฟูคลาสสิกนี้มีรากฐาน repudiated เตรียมแบบสำหรับหลากหลายแฟชั่นหลักสิบถึงสิบห้าปีถัดไป (แขนใหญ่ ค่อนข้างเข้มงวด corseting เอวธรรมชาติ เต็มกระโปรง หมวกเส้นรอบวงขนาดใหญ่ความละเอียด และภาพเน้นกว้างลาดเอียงไหล่)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงครึ่งแรกของปี 1820 ที่มีการปรับเปลี่ยนอย่างค่อยเป็นค่อยไปเล็กน้อยของรูปแบบรีเจนซี่กับตำแหน่งของรอบเอวแนวโน้มต่อเนื่องต่ำกว่าเอวสูงของรีเจนซี่ (อยู่ด้านล่างของหน้าอก) และยังพัฒนาต่อไปของแนวโน้มของสายที่ ยุค 1810 ที่มีต่อการให้กระโปรงเงาค่อนข้างกรวย (เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ยึดมั่นมากขึ้นและรูปแบบการไหลฟรี) และในการมีหลายประเภทของตกแต่ง (บางครั้งมีขนาดใหญ่และหรูหรา) นำไปใช้ในแนวนอนรอบชุดที่อยู่ใกล้ปิดล้อม แขนก็เริ่มเพิ่มขึ้นในขนาดแววรูปแบบของยุค 1830 อย่างไรก็ตามยังคงไม่มีการหยุดพักจากเดิมอย่างสิ้นเชิงกับจักรวรรดิ / Regency ความงาม กระโปรงยิ่งกว้างขึ้นที่ด้านล่างในช่วงยุค 1820 โดยมีการตกแต่งมากขึ้นและมีความหมายไปทางด้านล่างของกระโปรงเช่น tucks, จีบ, ruffles หรือลูปจากผ้าไหมหรือขนสัตว์. [1] ในช่วงครึ่งหลังของยุค 1820 นีโอคลาสสินี้ ความงามที่ได้รับการปฏิเสธอย่างเด็ดขาดเตรียมทางสำหรับแฟชั่นคุณสมบัติหลักของอีกสิบถึงสิบห้าปี (แขนขนาดใหญ่ค่อนข้าง corseting ที่เข้มงวดของเอวธรรมชาติเต็มกระโปรง, หมวกซับซ้อนขนาดใหญ่เส้นรอบวงและเน้นภาพบนไหล่ลาดกว้าง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่วงท้ายครึ่งแรก อังกฤษ มีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อยค่อยๆรูปแบบ Regency , กับตำแหน่งของรอบเอวแนวโน้มอย่างต่อเนื่องต่ำกว่ารอบเอวสูงของรีเจนซี่ ( เพียงด้านล่างหน้าอก ) และยังพัฒนาของแนวโน้มใน 1800 สายต่อการให้กระโปรงเงาค่อนข้างรูปกรวย ( เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้มากกว่า หวง และฟรีการไหลลักษณะ )และมีประเภทต่างๆของตกแต่ง ( บางครั้งขนาดใหญ่และหรูหรา ) ใช้แนวนอนรอบชุดใกล้เฮม แขนยังเริ่มเพิ่มขนาด , foreshadowing ลักษณะของ 1810 อย่างไรก็ตาม ยังไม่มีการแบ่งกับอาณาจักรอันสวยงาม กระโปรงก็กว้างกว่าที่ด้านล่างในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1800 ,กับอีกอย่าง และนิยามทางด้านล่างของกระโปรง เช่น ผ้าคล้องคอจีบ , ruffles , หรือลูปไหมหรือขนสัตว์ [ 1 ]

ช่วงครึ่งหลังของคริสต์ทศวรรษ 1800 , ความงามนีโอคลาสสิกนี้และได้รับการปฏิเสธ และเตรียมทางสำหรับแฟชั่นคุณสมบัติหลักของอีกสิบถึงสิบห้าปี ( แขนใหญ่ corseting , เข้มงวดค่อนข้างเอวธรรมชาติ , กระโปรงเต็มรูปแบบที่ซับซ้อนขนาดใหญ่ เส้นรอบวงหมวก และเน้นภาพบนลาดไหล่กว้าง )