“I remember mother describing the G

“I remember mother describing the Great Tang to me. I was so small then, that I didn’t really understand what she was talking about. But now that I think about it, the way she described the Eastern Lands, the Great Tang and Chang’an… it was as if she had seen them with her own eyes. If she hadn’t, how could she have described everything in such detail? It was just like these carvings.” He examined them as he ascended the stairs. Eventually he reached the top of the tower, and the end of the carvings. They had depicted life and culture, beautiful scenery, and countless amazing, legendary stories. It was all very moving and inspiring.

Outside, the snow whistled about in the air, buffeted by strong winds. It lay thick on the top of the tower. Meng Hao took a deep breath and looked off into the distance. The only thing he could see was snow. He could not see the Eastern Lands, nor the Great Tang, nor Chang’an.

“So you can’t see Chang’an from here after all,” he murmured quietly. He stood there quietly, wrapped up in countless thoughts. He was not a government official, here to offer sacrifices to the heavens. He was a Cultivator, a Cultivator of the eighth level of Qi Condensation.

“I walk a different path than before, but the direction is the same.” The wind blew his hair about, and the snow stuck to him un-melting, as if it approved of his life, as if he too, were snow.

After a while, he sat down cross-legged and began to meditate quietly.

During the night, the snow fell even harder. The lights shone within the houses of the capital city. From atop the Tower of Tang, everything grew pitch black and quiet. Within the quiet darkness, Meng Hao could see himself years ago, back in Yunjie County, amidst the snow.

The snowy night slowly passed.

At dawn, Meng Hao opened his eyes. It was hard to say whether he glanced at the rising sun, or if the rising sun glanced at him first.

The city came to life with the dawn. Soon, the streets filled with throngs of people. Meng Hao watched the mortal world spread out before him.

He observed silently, all the way until night fell. Another dawn broke. One day, two days, three days.

For seven days, Meng Hao gazed down on everything. At first, his eyes had seemed faint and weak, but then they grew bright, and finally, calm.

Something had changed in his mind. He had achieved a state of enlightenment regarding life itself. At dawn on the eighth day, he looked down to see officials and soldiers arrive at the Tower of Tang to perform a rite. A middle-aged man stood there wearing a golden robe. Behind him were crowds of people, standing neatly in formation. He offered sacrifices to heaven and earth, as did many of the commoners throughout the city.

Meng Hao stood as they began to bow to the heavens. He left the tower, avoiding their obeisance. Stepping onto the treasured fan, he soared forward, knowing that the time had come for him to leave. As he prepared to depart, he looked back toward the tower one more time.

When he did, his eyes grew wide.

He watched as the people kowtowed outside of the Tower of Tang, which then began to glow softly. It was a sparkling glow that the mortals could not see, but someone filled with spiritual energy could.

The light shot upwards, sending the clouds roiling, whereupon a huge vortex appeared. This, also, was invisible to the eyes of the mortals, but not to Meng Hao. He could see the vortex clearly, and it caused him to suck in a breath. He looked shaken.

Inside the vortex, he could see… an endless field of bones and ruins, filled with a ghastly aura and a curling, black fog. He couldn’t see very many clear details, but could sense a mysterious and gruesome air roiling out.

His mind was shaken, especially when he noticed that within the black mist of the vortex was an enormous coffin. There, amidst the ruins, sitting cross-legged next to the coffin, was a shrivelled corpse. It suddenly opened its eyes. They were as gray as ash, and within them seven faint spots of light rotated about like stars. The corpse’s vision shot out from within the vortex, straight onto Meng Hao.

His heart trembled, and he involuntarily closed his eyes as he felt a stab of pain within them. It felt as if seven stars were about to appear within his own pupils, the same as those within the ash-gray eyes.

Suddenly, withered wrinkles began appear across his body, and a terrible black mist began to seep out of his pores.

Shocked, Meng Hao retreated at top speed. At the same time, the vortex was suddenly sucked up into the clouds. The crushing feeling he had experienced vanished, and everything went back to normal. It was as if what he had just seen had been a hallucination.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ฉันจำแม่อธิบายถังดีให้ฉัน ผมสวยแล้ว ว่า ฉันไม่เข้าใจเธอไม่พูดอะไร แต่หลังจากที่ฉันคิดเกี่ยวกับมัน วิธีเธออธิบายดินแดนตะวันออก ถังดีและฉางอาน...ก็ว่า เธอได้เห็นได้ ด้วยตาของตนเอง ถ้าเธอไม่ได้ วิธีสามารถเธอมีอธิบายในรายละเอียดดังกล่าวหรือไม่ มันก็เหมือนกับการแกะสลักเหล่านี้" เขาตรวจสอบพวกเขาขณะที่เขาขึ้นบันได ในที่สุดเขาถึงด้านบนของหอคอย และสิ้นสุดของการแกะสลัก พวกเขามีภาพชีวิต และวัฒนธรรม สวยงาม และเรื่องราวน่าอัศจรรย์ ตำนานนับไม่ถ้วน มันเป็นทั้งหมดเคลื่อนไหวมาก และสร้างแรงบันดาลใจนอก หิมะเป่านกหวีดใส่เกี่ยวกับในอากาศ ซัดกระทบกับอิทธิพล มันวางหนาด้านบนของหอคอย เมงเฮาเอาลมหายใจลึก และมองออกไปไกล สิ่งเดียวที่เขาจะได้เห็นคือ หิมะ เขาจะได้เห็นดิน แดนตะวันออก หรือ แทงดี หรือฉางอาน"ดังนั้นคุณไม่สามารถเห็นฉางอานนี่หลังจากที่ทุก เขา murmured เงียบ ๆ ยืนมีเงียบ ๆ ห่อขึ้นในความคิดมากมาย เขาก็ไม่ได้รัฐ นี่ให้บูชาไปยังฟ้าสวรรค์ เขาเป็นเกษตรกร เกษตรกรระดับแปดของชิควบ"เดินเส้นทางอื่นก่อน แต่เป็นทิศทางเดียวกัน" ลมพัดผมเกี่ยวกับ และหิมะติดอยู่เขายังไม่ได้หลอม ว่าได้อนุมัติของชีวิตของเขา เขา ได้หิมะหลัง เขานั่งไขว้ขา และเริ่มนั่งสมาธิเงียบ ๆในตอนกลางคืน หิมะตกยังยาก ไฟส่องภายในบ้านพัก จากบนยอดหอถัง ทุกอย่างโตสนามเงียบ และสีดำ ภายในความมืดเงียบ เมงเฮาเห็นตัวเองปีที่แล้ว ในเขต Yunjie ท่ามกลางหิมะคืนหิมะตกผ่านไปช้ายามรุ่งอรุณ เมงเฮาเปิดตาของเขา มันก็ยากที่จะบอกว่า เขา glanced ที่พระอาทิตย์ขึ้น หรือถ้า พระอาทิตย์ขึ้น glanced ที่เขาครั้งแรกเมืองมาถึงชีวิตกับรุ่งอรุณ เร็ว ๆ นี้ ถนนที่เต็มไป ด้วยคนถ้วน เมงเฮาเฝ้าดูโลกมนุษย์กระจายออกก่อนที่เขาเขาสังเกตเห็นเงียบ ทุกทางจนตกกลางคืน รุ่งอรุณอีกยากจน 1 วัน 2 วัน 3 วันเจ็ดวัน เฮาเมงจ้องลงในทุกสิ่ง ครั้งแรก ดวงตาของเขาได้ประจักษ์จาง และอ่อนแอ แต่แล้วพวกเขาเติบโตสดใส และในที่สุด สงบสิ่งที่ได้เปลี่ยนแปลงในจิตใจของเขา เขาประสบความสำเร็จของตรัสรู้เกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง ยามรุ่งอรุณในวันแปด เขามองลงไปเห็นเจ้าหน้าที่และทหารที่มาถึงที่หอถังเพื่อทำพิธี คนสู่ยืนมีสวมเสื้อคลุมสีทอง หลังเขาถูกฝูงชนของคน ยืนเรียบร้อยก่อ เขาเสนอบูชาสวรรค์และโลก เป็นได้ของไพร่เมืองเฮา เมงยืนเป็นการโบว์ฟ้าสวรรค์ เขาซ้ายทาวเวอร์ หลีกเลี่ยงการ obeisance ก้าวไปไกลพัดลม เขาเพิ่มสูงขึ้นไปข้างหน้า รู้ว่า เวลาที่ได้มาเขาจะออกจาก เขาเตรียมความพร้อมออกเดินทาง เขาดูกลับสู่หออีกครั้งเมื่อเขา ดวงตาของเขาเติบโตมากมายเขาดูเหมือนเป็นคน kowtowed อยู่หอของถัง ซึ่งจากนั้น เริ่มการเรืองแสงนวล แสงประกายที่ปุถุชนไม่สามารถเห็น แต่คนที่เต็มไป ด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณไม่ ได้ไฟยิงขึ้นไป ส่งเมฆโพรง ครั้นปรากฏวนใหญ่ นี้ นอกจากนี้ ถูกมองไม่เห็นสายตาของปุถุชน แต่ไม่ ห้าวเมง เขาสามารถเห็นวนอย่างชัดเจน และมันทำให้เขาดูดลม เขาดูหวั่นไหวภายในวน เขาได้เห็น...เป็นฟิลด์สิ้นสุดของกระดูก และซากปรักหักพัง เต็มไป ด้วยกลิ่นอายส่วน และดัดผม หมอกสีดำ เขาไม่สามารถเห็นรายละเอียดชัดเจนมาก แต่อาจรู้สึกอากาศก็ ตายที่โพรงออกจิตใจของเขาถูกเขย่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาสังเกตเห็นซึ่งภายในละอองสีดำของวนเป็นหีบศพที่มหาศาล ท่ามกลางซาก นั่งไขว่ห้างข้างโลงศพ ได้ศพ shrivelled ก็เปิดตาของกะทันหัน พวกเขาได้เป็นสีเทาเป็นเถ้า และไว้เจ็ดลมจุดของแสงหมุนเกี่ยวกับเช่นดาว ภาพจากวิสัยทัศน์ของศพออกจากภายในวน ตรงไปยังเมงเฮาหัวใจของเขา trembled และเขาสถานปิดดวงตาของเขาเขารู้สึกแทงปวดภายในพวกเขา รู้สึกว่าเจ็ดดาวจะ ปรากฏภายในนักเรียนของเขาเอง เหมือนที่ภายในดวงตาสีเทาแอชทันใดนั้น เหี่ยวย่นเริ่มปรากฏบนร่างกายของเขา และหมอกดำกลัวเริ่มซึมออกจากรูขุมขนของเขาตกใจ เมงเฮาสภาพระส่ำที่เร็วสูงสุด ในเวลาเดียวกัน วนถูกก็ดูดขึ้นลงไปในเมฆ ศาสดาความรู้สึกบดที่เขามีประสบการณ์ และทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ มันก็เป็นอะไรที่เขาจะได้เห็นได้เป็นภาพหลอน