came home late one night after work

came home late one night after work and found my wife Ethel puttering about the kitchen with a big yellow cat at her heels.
“And who is this?” I asked jovially.
“This is our new cat,” said Ethel, giving me a hug and a kiss to welcome me home. “She just appeared at the kitchen door and wanted to come in. None of the neighbors know where she came from, so I guess she’s ours. It will be nice to have some company around the house.”
I bent down and scratched the yellow cat under the chin. She purred and stretched.
“Well, I think our income can stretch far enough to feed three,” I said.
My son had taken over my job at the mercantile and my wife and I were enjoying a leisurely old age. I liked to keep busy though, and so I spent a few hours every day cutting and hauling wood to be used at the mill.
I went out to milk the cow, and when I came back in, Ethel gave the cat some cream in a saucer.
We sat on the porch after dinner, and the cat sat with us.
“You are a very nice kitty,” I said to her. She purred loudly.
“Donald,” Ethel said. She sounded worried. I turned to look at her. “The neighbors acted rather oddly when I told them about the cat. They seemed to think she was a ghost or a witch of some sort, transformed into a cat. They told me to get rid of her.”
“A witch?” I asked, and laughed heartily. “Are you a witch, little cat?”
The cat yawned and stretched. Reluctantly, Ethel started to laugh with me. It seemed such a ludicrous notion. We sat watching the beautiful sunset, and then took ourselves to bed.
The cat quickly became an essential part of our household. She would purr us awake each morning, and would beg for cream when I brought in the morning’s milking. She followed Ethel around supervising her work during the day and would sit by the fire at night while we read aloud.
The days became shorter as autumn approached, and often I would work until nearly sunset, cutting and hauling wood. One night in October, I didn’t finish hauling my last load until dusk. As soon as I had piled the last log, I started down the road, hoping to get home before dark since I had not brought a lantern with me. I rounded a corner and saw a group of black cats standing in the middle of the road. They were nearly invisible in the growing dark.
As I drew nearer, I saw that they were carrying a stretcher between them. I stopped and rubbed my eyes. That was impossible. When I looked again, the stretcher was still there, and there was a little dead cat lying on it.
I was astonished. It must be a trick of the light, I thought. Then one of the cats called out, “Sir, please tell Aunt Kan that Polly Grundy is dead.”
My mouth dropped open in shock. I shook my head hard, not believing my ears. How ridiculous, I thought. Cats don’t talk.
I hurried past the little group, carefully looking the other way. I must be working too hard, I thought. But I couldn’t help wondering who Aunt Kan might be. And why did the cat want me to tell her Polly Grundy was dead? Was Polly Grundy the cat on the stretcher?
Suddenly, I was confronted by a small black cat. It was standing directly in front of me. I stopped and looked down at it. It looked back at me with large green eyes that seemed to glow in the fading light.
“I have a message for Aunt Kan,” the cat said. “Tell her that Polly Grundy is dead.”
The cat stalked passed me and went to join the other cats grouped around the stretcher.
I was completely nonplussed. This was getting very spooky. Talking cats and a dead Polly Grundy. And who was Aunt Kan? I hurried away as fast as I could walk. Around me, the woods were getting darker and darker. I did not want to stay in that wood with a group of talking cats. Not that I really believed the cats had spoken. It was all a strange, waking dream brought on by too much work.
Behind me, the cats gave a strange shriek and called out together: “Old man! Tell Aunt Kan that Polly Grundy is dead!”
I’d had enough. I sprinted for home as fast as I could go, and didn’t stop until I had reached the safety of my porch. I paused to catch my breath. I did not want to explain to Ethel that I was seeing and hearing impossible things. She would dose me with caster oil and call the doctor.
When I was sufficiently composed, I went into the house and tried to act normally. I should have known it wouldn’t work. Ethel and I had been married for thirty years, and she knew me inside and out. She didn’t say anything until after I’d finished the chores. Then she sat me down in front of the fire and brought me my supper. After I’d take a few bites and started to relax, she said, “Tell me all about it, Donald.”
“I don’t want to worry you,” I said, reluctant to talk about what I had seen and heard on the way home.
The yellow cat was lyin

came home late one night after work and found my wife Ethel puttering about the kitchen with a big yellow cat at her heels.
 “And who is this?” I asked jovially. 
 “This is our new cat,” said Ethel, giving me a hug and a kiss to welcome me home. “She just appeared at the kitchen door and wanted to come in. None of the neighbors know where she came from, so I guess she’s ours. It will be nice to have some company around the house.”
 I bent down and scratched the yellow cat under the chin. She purred and stretched. 
 “Well, I think our income can stretch far enough to feed three,” I said. 
 My son had taken over my job at the mercantile and my wife and I were enjoying a leisurely old age. I liked to keep busy though, and so I spent a few hours every day cutting and hauling wood to be used at the mill. 
 I went out to milk the cow, and when I came back in, Ethel gave the cat some cream in a saucer. 
 We sat on the porch after dinner, and the cat sat with us. 
 “You are a very nice kitty,” I said to her. She purred loudly. 
 “Donald,” Ethel said. She sounded worried. I turned to look at her. “The neighbors acted rather oddly when I told them about the cat. They seemed to think she was a ghost or a witch of some sort, transformed into a cat. They told me to get rid of her.” 
 “A witch?” I asked, and laughed heartily. “Are you a witch, little cat?” 
 The cat yawned and stretched. Reluctantly, Ethel started to laugh with me. It seemed such a ludicrous notion. We sat watching the beautiful sunset, and then took ourselves to bed. 
 The cat quickly became an essential part of our household. She would purr us awake each morning, and would beg for cream when I brought in the morning’s milking. She followed Ethel around supervising her work during the day and would sit by the fire at night while we read aloud. 
 The days became shorter as autumn approached, and often I would work until nearly sunset, cutting and hauling wood. One night in October, I didn’t finish hauling my last load until dusk. As soon as I had piled the last log, I started down the road, hoping to get home before dark since I had not brought a lantern with me. I rounded a corner and saw a group of black cats standing in the middle of the road. They were nearly invisible in the growing dark. 
 As I drew nearer, I saw that they were carrying a stretcher between them. I stopped and rubbed my eyes. That was impossible. When I looked again, the stretcher was still there, and there was a little dead cat lying on it. 
 I was astonished. It must be a trick of the light, I thought. Then one of the cats called out, “Sir, please tell Aunt Kan that Polly Grundy is dead.”
 My mouth dropped open in shock. I shook my head hard, not believing my ears. How ridiculous, I thought. Cats don’t talk. 
 I hurried past the little group, carefully looking the other way. I must be working too hard, I thought. But I couldn’t help wondering who Aunt Kan might be. And why did the cat want me to tell her Polly Grundy was dead? Was Polly Grundy the cat on the stretcher?
 Suddenly, I was confronted by a small black cat. It was standing directly in front of me. I stopped and looked down at it. It looked back at me with large green eyes that seemed to glow in the fading light. 
 “I have a message for Aunt Kan,” the cat said. “Tell her that Polly Grundy is dead.”
 The cat stalked passed me and went to join the other cats grouped around the stretcher. 
 I was completely nonplussed. This was getting very spooky. Talking cats and a dead Polly Grundy. And who was Aunt Kan? I hurried away as fast as I could walk. Around me, the woods were getting darker and darker. I did not want to stay in that wood with a group of talking cats. Not that I really believed the cats had spoken. It was all a strange, waking dream brought on by too much work. 
 Behind me, the cats gave a strange shriek and called out together: “Old man! Tell Aunt Kan that Polly Grundy is dead!”
 I’d had enough. I sprinted for home as fast as I could go, and didn’t stop until I had reached the safety of my porch. I paused to catch my breath. I did not want to explain to Ethel that I was seeing and hearing impossible things. She would dose me with caster oil and call the doctor. 
 When I was sufficiently composed, I went into the house and tried to act normally. I should have known it wouldn’t work. Ethel and I had been married for thirty years, and she knew me inside and out. She didn’t say anything until after I’d finished the chores. Then she sat me down in front of the fire and brought me my supper. After I’d take a few bites and started to relax, she said, “Tell me all about it, Donald.”
 “I don’t want to worry you,” I said, reluctant to talk about what I had seen and heard on the way home. 
 The yellow cat was lyin

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

มาที่บ้านคืนหนึ่งดึกหลังจากทำงาน และพบฉัน ภรรยาเอเธล puttering เกี่ยวกับห้องแมวสีเหลืองใหญ่ที่ส้นรองเท้าของเธอ "และนี่คือใคร" ถาม jovially "นี่เป็นแมวของเราใหม่ กล่าวว่า เอเธล ให้ฉันการกอดและจูบต้อนรับฉันบ้าน "เธอเพียงปรากฏที่ประตูห้องครัว และต้องการมา เพื่อนบ้านไม่รู้ที่มาจาก ดังนั้นผมคิดว่า เธอเป็นของเรา มันจะดีจะมีบริษัทบางรอบบ้านนั้น" ฉันงอลง และรอยขีดข่วนแมวสีเหลืองใต้คาง เธอ purred และยืด "ดี ผมคิดว่า รายได้เราสามารถยืดไกลพอเลี้ยง 3 ว่า ลูกชายได้นำงานของฉันในการค้าขาย และผมและภรรยาได้เพลิดเพลินกับอายุสบาย ๆ ฉันจะทำให้ไม่ว่างแม้ว่า และดังนั้น ผมใช้เวลากี่ชั่วโมงทุกวันตัด และลากไม้ที่จะใช้ที่โรงสี ผมออกจากนมวัว และเมื่อฉันกลับมาใน เอเธลให้แมวครีมในจานรอง เรานั่งบนระเบียงหลังอาหารค่ำ และแมวนั่งกับเรา "คุณมีคิตตี้มาก กล่าวว่า เธอ เธอ purred เสียงดังนี้ "โดนัลด์ กล่าวว่า เอเธล เธอฟังกังวล ผมหันไปมองเธอ "เพื่อนบ้านดำเนินการน่าเมื่อผมบอกพวกเขาเกี่ยวกับแมว พวกเขาดูเหมือนจะคิดว่า เธอเป็นผีหรือแม่มดการจัดเรียงบาง กลายเป็นแมว พวกเขาบอกจะกำจัดเธอ" "แม่มด" ฉันถาม และหัวเราะพ่อ "คุณแม่มด แมวน้อย" แมวอ้าปากกว้าง และยืด ฝืน เอเธลเริ่มที่จะหัวเราะกับฉัน มันดูเหมือนคิดที่ง่าย ๆ เช่น เรานั่งดูพระอาทิตย์ตก และเอาตัวเองนอน แมวอย่างรวดเร็วกลาย เป็นส่วนสำคัญของบ้านของเรา เธอจะ purr เราตื่นเช้า และจะขอครีมเมื่ออัญเชิญในนมของเช้า เธอตามเอเธลรอบควบคุมกระบวนการทำงานในระหว่างวัน และจะนั่ง โดยไฟในเวลากลางคืนในขณะที่เราอ่านออกเสียง วันกลายเป็นสั้นที่เข้าฤดูใบไม้ร่วง และมักจะฉันจะทำงานจนเกือบตก ตัด และลากไม้ คืนหนึ่งในเดือนตุลาคม ฉันไม่เสร็จลากฉันโหลดครั้งสุดท้ายจนถึงพลบค่ำ ทันทีที่ฉันมีกองอยู่ล็อกสุดท้าย ฉันเริ่มต้นลงที่ถนน หวังที่จะได้รับบ้านก่อนมืด เพราะผมไม่ได้นำโคมไฟกับฉัน ฉันปัดมุม และเห็นกลุ่มของแมวดำที่ยืนอยู่กลางถนน พวกเขาก็เกือบมองไม่เห็นในมืดเพิ่มขึ้น วาดไว้ช้อปปิ้ง ผมเห็นว่า พวกเขาพกพาเปลระหว่างพวกเขา ผมหยุด และลูบตา ที่เป็นไปไม่ เมื่อผมมองอีก เปลที่ยังคงมี และมี แมวตายน้อยนอนบนนั้น ผมประหลาดใจ ผมคิดว่า ต้องมีเคล็ดลับของแสง แล้ว แมวอย่างใดอย่างหนึ่งเรียกว่า "ที่รัก โปรดบอกป้ากาญจน์ Grundy พอลลี่ว่าตาย" ปากของฉันลงไปเปิดในช็อต ผมส่ายหัวยาก ไม่เชื่อหูของฉัน ไร้สาระ วิธีที่ฉันคิด แมวไม่คุย ฉันรีบกลุ่มน้อย รอบคอบมองหา วิธีอื่น ๆ ที่ผ่านมา ผมคิดว่า ผมต้องทำงานหนักเกินไป แต่ฉันไม่สามารถช่วยให้สงสัยใครป้ากาญจน์อาจ และเหตุใดแมวจึงไม่ได้ต้องการบอกเธอพอลลี่ Grundy ตาย เป็นพอลลี่ Grundy แมวบนเปลที่ ทันใดนั้น เสร็จ โดยแมวดำเล็ก มันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ผมหยุด และมองลงไปที่มัน มันดูกลับมาที่ผมกับตาสีเขียวขนาดใหญ่ที่เหมือนจะเรืองแสงในขณะที่แสง "ฉันมีข้อความสำหรับป้ากาญจน์ แมวกล่าวว่า "บอกเธอว่าพอลลี่ Grundy ตาย" แมวเดินผ่านฉัน และเดินไปที่แมวอื่น ๆ จัดรอบเปลที่เข้าร่วม ผม nonplussed ทั้งหมด นี้ได้รับมากเหมือนผี พูดถึงแมวและ Grundy พอลลี่ตาย และใครคือป้ากาญจน์ ฉันรีบไปเร็วที่สุดสามารถเดิน รอบ ป่าที่มีการ คล้ำ ฉันไม่ต้องการพักในไม้ที่มีกลุ่มของแมวพูด ไม่ที่ดิฉันเชื่อแมวได้พูด มันเป็นทั้งความแปลก ตื่นฝันจากงานมากเกินไป ข้างหลัง แมวให้กรี๊ดแปลก และเรียกออกด้วยกัน: "คนเก่า บอกป้ากาญจน์พอลลี่ Grundy ตาย" ผมเคยมีเพียงพอ ฉัน sprinted สำหรับบ้านเร็วเท่าฉันจะไป และไม่หยุดจนกว่า ได้ถึงความปลอดภัยของระเบียงฉัน ฉันหยุดชั่วคราวเพื่อจับลมหายใจของฉัน ผมไม่ต้องการจะอธิบายให้เอเธลว่า ได้เห็น และได้ยินสิ่งที่เป็นไปไม่ เธอจะยาฉันน้ำมันล้อ และเรียกหมอ เมื่อผมพอประกอบ ฉันไปบ้าน และพยายามทำหน้าที่ตามปกติ ฉันควรได้ทราบมันจะไม่ทำงาน เอเธลและเคยแต่งงานมาสามสิบปี และเธอรู้ว่าฉัน และ เธอไม่พูดอะไรจนหลังจากจบงานบ้าน แล้วเธอนั่งฉันลงหน้าไฟ และนำลูกซุปเปอร์ของฉัน หลังจากที่ฉันใช้เวลากัดกี่ และเธอเริ่มที่จะผ่อนคลาย กล่าว ว่า, "บอกฉันเกี่ยวกับมัน โดนัลด์" "ไม่อยากให้กังวลคุณ กล่าว อยากพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันได้เห็น และได้ยินมาที่บ้าน แมวสีเหลืองถูก lyin

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.