The last sound Peter heard before h

The last sound Peter heard before he was quite alone were the mermaids retiring one by one to their bedchambers under the sea. He was too far away to hear their doors shut; but every door in the coral caves where they live rings a tiny bell when it opens or closes (as in all the nicest houses on the mainland), and he heard the bells.
Steadily the waters rose till they were nibbling at his feet; and to pass the time until they made their final gulp, he watched the only thing on the lagoon. He thought it was a piece of floating paper, perhaps part of the kite, and wondered idly how long it would take to drift ashore.
Presently he noticed as an odd thing that it was undoubtedly out upon the lagoon with some definite purpose, for it was fighting the tide, and sometimes winning; and when it won, Peter, always sympathetic to the weaker side, could not help clapping; it was such a gallant piece of paper.
It was not really a piece of paper; it was the Never bird, making desperate efforts to reach Peter on the nest. By working her wings, in a way she had learned since the nest fell into the water, she was able to some extent to guide her strange craft, but by the time Peter recognised her she was very exhausted. She had come to save him, to give him her nest, though there were eggs in it. I rather wonder at the bird, for though he had been nice to her, he had also sometimes tormented her. I can suppose only that, like Mrs. Darling and the rest of them, she was melted because he had all his first teeth.
She called out to him what she had come for, and he called out to her what she was doing there; but of course neither of them understood the other's language. In fanciful stories people can talk to the birds freely, and I wish for the moment I could pretend that this were such a story, and say that Peter replied intelligently to the Never bird; but truth is best, and I want to tell you only what really happened. Well, not only could they not understand each other, but they forgot their manners.
"I—want—you—to—get—into—the—nest," the bird called, speaking as slowly and distinctly as possible, "and—then—you—can—drift—ashore, but—I—am—too—tired—to—bring—it—any—nearer—so—you—must—try to—swim—to—it."
"What are you quacking about?" Peter answered. "Why don't you let the nest drift as usual?"
"I—want—you—" the bird said, and repeated it all over.
Then Peter tried slow and distinct.
"What—are—you—quacking—about?" and so on.
The Never bird became irritated; they have very short tempers.
"You dunderheaded little jay," she screamed, "Why don't you do as I tell you?"
Peter felt that she was calling him names, and at a venture he retorted hotly:
"So are you!"
Then rather curiously they both snapped out the same remark:
"Shut up!"
"Shut up!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียงสุดท้าย peter ได้ยินมาก่อนเขาเป็นคนเดียวค่อนข้างเป็นนางเงือกออกหนึ่งโดยหนึ่งเพื่อ bedchambers ของพวกเขาภายใต้ทะเล เขาก็ไกลเกินไปที่จะได้ยินเสียงประตูของพวกเขาปิดประตู แต่ในถ้ำปะการังที่พวกเขาอยู่ทุกแหวนระฆังเล็ก ๆ เมื่อเปิดหรือปิด (ในขณะที่ทุกบ้านที่อร่อยที่สุดบนแผ่นดินใหญ่) และเขาได้ยินเสียงระฆังอย่างต่อเนื่อง
. น้ำเพิ่มขึ้นจนกว่าพวกเขาจะถูกกัดที่เท้าของเขาและให้เวลาผ่านไปจนกว่าพวกเขาจะทำอึกสุดท้ายของพวกเขาที่เขาเฝ้าดูสิ่งเดียวที่ทะเลสาบ เขาคิดว่ามันเป็นชิ้นส่วนของกระดาษลอยบางทีอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของว่าวและสงสัยอย่างเกียจคร้านว่าจะใช้เวลานานที่จะลอยขึ้นฝั่ง.
ปัจจุบันเขาสังเกตเห็นว่าเป็นสิ่งที่แปลกว่ามันเป็นไม่ต้องสงสัยออกมาตามทะเลสาบที่มีวัตถุประสงค์ที่แน่นอนบางอย่างสำหรับ มันกำลังต่อสู้น้ำและบางครั้งก็ชนะและเมื่อมันชนะปีเตอร์เสมอเห็นใจด้านที่อ่อนแอที่ไม่สามารถช่วยตบมือ. มันเป็นเช่นชิ้นส่วนของกระดาษที่กล้าหาญ
มันไม่ได้จริงๆชิ้นส่วนของกระดาษ; มันก็ไม่เคยนกทำให้ความพยายามที่หมดหวังที่จะไปถึงปีเตอร์ ในรัง ด้วยการทำงานปีกของเธอในทางที่เธอได้เรียนรู้ตั้งแต่รังตกลงไปในน้ำเธอก็สามารถที่จะมีขอบเขตที่จะนำงานฝีมือแปลกของเธอแต่เมื่อถึงเวลา peter ได้รับการยอมรับของเธอเธอก็เหนื่อยมาก เธอจะมาช่วยเขาให้เขารังของเธอแม้ว่าจะมีไข่อยู่ในนั้น ผมค่อนข้างแปลกใจที่นกสำหรับแม้ว่าเขาจะได้รับที่ดีกับเธอเขาก็ยังเป็นบางครั้งทรมานของเธอ ฉันจะคิดว่าเพียง แต่ที่เหมือน mrs ที่รักและส่วนที่เหลือของพวกเขาเธอก็ละลายเพราะเขามีฟันซี่แรกของเขาทั้งหมด.
ที่เธอเรียกว่าออกไปเขาสิ่งที่เธอได้มาหาและเขาเรียกว่าออกไปในสิ่งที่เธอกำลังทำอะไรอยู่ที่นั่น แต่แน่นอนพวกเขาไม่เข้าใจภาษาอื่น ในเรื่องเพ้อฝันคนสามารถพูดคุยกับนกได้อย่างอิสระและฉันต้องการสำหรับช่วงเวลาที่ฉันจะแกล้งทำเป็นว่านี้เป็นเช่นเรื่องและบอกว่าปีเตอร์ตอบอย่างชาญฉลาดเพื่อไม่เคยนก; แต่ความจริงที่ดีที่สุดคือและฉันต้องการที่จะบอกคุณเพียง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ดีไม่เพียง แต่พวกเขาอาจจะไม่เข้าใจกัน แต่พวกเขาลืมมารยาทของพวกเขา.
"i-คุณต้องการที่จะได้รับเป็นที่รัง" นกที่เรียกว่าการพูดเป็นอย่างช้า ๆ และชัดเจนที่สุดเท่าที่ทำได้ "และ แล้วที่คุณสามารถ-ลอย-ขึ้นฝั่ง แต่-i-am-เกินไปเหนื่อยที่จะนำมันใกล้ใด ๆ ดังที่คุณต้องพยายามที่จะว่ายน้ำไปมัน. "
" สิ่งที่ คุณ quacking เกี่ยวกับ"ปีเตอร์ตอบ." ทำไมคุณไม่ให้ลอยรังตามปกติ "
" i-ต้องการคุณ "นกกล่าวและย้ำให้ทั่ว.
แล้วปีเตอร์พยายามที่ช้าและแตกต่าง.
" สิ่งที่มีความ ? ที่คุณ Quacking เกี่ยวกับ ". และอื่น ๆ
ไม่เคยนกกลายเป็นหงุดหงิด. พวกเขามีอารมณ์ที่สั้นมาก
" คุณ dunderheaded น้อย jay "เธอกรีดร้อง" ทำไมคุณไม่ทำตามที่ฉันบอกคุณ "
? peter รู้สึกว่าเธอเป็นคนเรียกเขาว่าชื่อและกิจการที่เขาโต้กลับอย่างถึงพริกถึงขิง:
"! เพื่อเป็นคุณ"
แล้วค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นพวกเขาทั้งสอง snapped ออกคำพูดเดียวกัน: "ปิด"

"หุบปาก!

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปีเตอร์เสียงสุดท้ายได้ยินก่อนที่เขาคนเดียวค่อนข้างถูกเมอร์เมดส์ออกหนึ่งโดยหนึ่งเพื่อ bedchambers ของพวกเขาภายใต้ท้องทะเล เขาไม่ไกลเกินไปฟังของประตูปิด แต่ทุกประตูในปะการังถ้ำที่พวกเขาอาศัยอยู่แหวนระฆังเล็ก ๆ เมื่อเปิด หรือปิด (ในทั้งหมดน่ารักบ้านบนแผ่นดินใหญ่), และเขาได้ยินระฆัง.
ลำน้ำกุหลาบจนพวกเขาได้ nibbling ที่เท้าของเขา และฆ่าเวลาจนกระทั่งพวกเขาทำ gulp ขั้นสุดท้ายของพวกเขา เขาดูสิ่งเดียวบนทะเลสาบ เขาคิดว่า มันคือกระดาษลอย อาจจะ เป็นส่วนหนึ่งของว่าว และสงสัยว่า ระยะเปล่า ๆ มันจะใช้เวลาลอยน้ำขึ้นฝั่ง
ปัจจุบันเขาสังเกตเป็นสิ่งที่แปลกก็ไม่ต้องสงสัยออกเมื่อลากูนด้วยวัตถุประสงค์บางอย่างแน่นอน มันเป็นต่อสู้น้ำ และบางครั้ง ชนะ และเมื่อมันชนะ ปีเตอร์ เห็นอกเห็นใจเสมอกับด้านแข็งแกร่ง ไม่ปรบมือ มันเป็นชิ้นเช่น gallant ของกระดาษ
ไม่จริง ๆ ชิ้นส่วนของกระดาษ นกไม่เคย ความหมดหวังถึงปีเตอร์ในรังได้ โดยปีกของเธอ ในแบบที่เธอได้เรียนรู้ตั้งแต่รังตกในน้ำ เธอได้บ้างเพื่อเป็นแนวทางของเธอยาน แต่ ด้วยเวลาปีเตอร์ยังเธอ เธอเหนื่อยมาก เธอมาเพื่อบันทึกเขา ให้เขารังของเธอ แม้ว่ามีไข่อยู่ใน ผมค่อนข้างสงสัยที่นก สำหรับแม้ว่าเขาได้ดีเพื่อเธอ เขามีบางครั้งยังทรมานเธอ ฉันสามารถสมมติเท่านั้นว่า เช่นนางดาร์ลิงและส่วนเหลือของพวกเขา เธอถูกหลอมเพราะมีฟันครั้งแรกของเขาได้
เธอเรียกเขาว่าเธอมา และเขาร้องเรียกเธอสิ่งที่เธอได้ทำมี แต่แน่นอนพวกเขาไม่เข้าใจภาษาอื่น ๆ ของ ในเรื่องราวของ fanciful คนสามารถพูดคุยกับนกได้อย่างอิสระ และฉันต้องการในขณะที่ฉันสามารถทำเป็นเรื่องดังกล่าว และพูดว่าปีเตอร์ตอบกลับอย่างชาญฉลาดไม่นก แต่ความจริงสุด และอยากจะบอกเท่านั้น อะไรเกิดขึ้นจริง ๆ ดี ไม่เพียงแต่อาจจะไม่เข้าใจกัน แต่พวกเขาลืมมารยาทของพวกเขา.
"ฉัน — ต้อง — คุณ — เพื่อ — รับ — เป็น — — รัง, " นกเรียกว่า พูดช้า และอย่างเห็นได้ชัดที่สุด, " และ — แล้ว — คุณ — สามารถ — ดริฟท์ — ตาย แต่ — ฉัน — กำลัง — เกินไป — เหนื่อย — การ — นำ — มัน — ใด ๆ — เอื้อม — เพื่อ — คุณ — ต้อง — พยายาม — ว่ายน้ำ — การ — มันได้"
"บ้างคุณ quacking เกี่ยวกับ"ปีเตอร์ตอบ"ทำไมไม่ปล่อยคุณให้ดริฟท์รังตามปกติหรือไม่"
"ฉัน — ต้อง — คุณ — " นกกล่าวว่า และซ้ำทั้งหมดมากกว่าการ
แล้วปีเตอร์พยายามช้า และหมด.
"อะไร — มี — คุณ — quacking — เกี่ยวกับ? " และอื่น ๆ .
นกไม่กลายเป็นคาย พวกเขาได้สั้นมาก tempers
"คุณเจน้อย dunderheaded, " เธอกรีดร้อง "ทำไมคุณไม่เป็นฉันบอกคุณ"
ปีเตอร์รู้สึกว่า เธอถูกเรียกเขาชื่อ และบริษัทร่วมทุนเขาโต้ว่า hotly:
"ดังนั้นเป็นคุณ"
จัดแล้ว curiously แต่พวกเขาทั้งสองชิดออกหมายเหตุเดียวกัน:
"ปิดค่า"
"ปิดค่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณภาพ เสียงที่ผ่านมาปีเตอร์ได้ยินเสียงก่อนที่เขาจะตามลำพังเป็นนางเงือกที่หนึ่งในสามของบ้านเป็นหนึ่งเดียวของเขา bedchambers ใต้ทะเล เขาก็อยู่ไกลจนเกินไปจะได้ยินเสียงประตูปิดแต่ประตูทุกครั้งในถ้ำหินปะการังที่มีชีวิตอยู่ห่วงระฆังขนาดเล็กที่เปิดหรือปิด(ในบ้านอย่างดีที่สุดทั้งหมดที่อยู่ในจีนแผ่นดินใหญ่)และเขาได้ยินเสียงกระดิ่งที่.
อย่างต่อเนื่องน้ำขึ้นจนกว่าเขาจะถูกเล็มที่เท้าของเขาและต่อมาเวลาจนกว่าพวกเขาทำให้ผมกลืนน้ำลายครั้งสุดท้ายของเขาเขามองสิ่งเดียวที่อยู่บนทะเลสาบ เขาคิดว่าเป็นกระดาษแผ่นหนึ่งลอยน้ำอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของว่าวที่และสงสัยว่าเฉยได้อย่างไรจึงจะลอยไปมาขึ้นฝั่ง.
ไม่นานเขาสังเกตเห็นเป็นสิ่งที่ประหลาดที่ว่าไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดจึงเป็นไปบนทะเลสาบที่พร้อมด้วยวัตถุประสงค์แน่นอนบางอย่างมันเป็นการต่อสู้กับกระแสน้ำและบางครั้งได้รับรางวัลชนะเลิศและเมื่อได้รับรางวัลปีเตอร์มักแสดงความเห็นอกเห็นใจเพื่อไปยังฝั่งด้านอ่อนตัวลงนั้นได้ไม่สามารถช่วยให้เสียงปรบมือมันเป็นชิ้นเอาอกเอาใจของกระดาษ.
ไม่ใช่จริงๆกระดาษแผ่นหนึ่งมันเป็นนกไม่เคยทำให้ความพยายามคิดในการเข้าถึงปีเตอร์ในรัง โดยการทำงานปีกของมันในทางที่เธอได้มารู้ว่ารังที่ลงไปในน้ำที่เธอได้ในระดับหนึ่งในการนำงานฝีมือต่างด้าวของเธอแต่ด้วยเวลาที่ปีเตอร์ได้รับการยอมรับว่าเธอก็หมดแล้วเป็นอย่างมาก เธอมาเพื่อช่วยเขาทำให้เขารังของมันจะมีไข่อยู่ในนั้น ผมค่อนข้างแปลกใจที่นกเพราะแม้เขาถูกที่สวยงามเพื่อเธอว่าเขายังมีเรื่องทุกข์ใจจนบางครั้งเธอ ฉันจะสามารถคิดว่าเท่านั้นซึ่งไม่เหมือนกับคุณนายที่รักและคนที่เหลือก็ละลายแล้วเพราะเขามีฟันครั้งแรกของเขาทั้งหมด.
เธอเรียกว่าออกไปหาเขาว่าเธอมาและเขาเรียกว่าออกไปของเธอว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ตรงนั้นแต่ของเขาไม่เข้าใจ ภาษา ของคนอื่น ในเรื่องความพอใจผู้คนสามารถพูดกับนกที่ได้อย่างอิสระและผมต้องการสำหรับช่วงเวลาที่ผมไม่เสแสร้งว่านี้เป็นเรื่องที่ดังกล่าวและบอกว่าปีเตอร์ตอบทุกความต้องการอย่างอัจฉริยะนกไม่เคยได้แต่ความจริงเป็นการดีที่สุดและผมก็อยากจะบอกคุณว่าอะไรเกิดขึ้นจริงเท่านั้น เป็นอย่างดี,ไม่ได้เท่านั้นก็จะไม่ทำความเข้าใจกันและกันแต่เขาลืมของพวกเขามารยาท.
" I - ต้องการ - คุณ - - ได้รับในที่รัง,"นกเรียกว่าการสื่อสารด้วยเป็นอย่างช้าๆอย่างชัดเจนและเป็นไปได้ที่"และแล้วแบบที่ท่านสามารถลอยไป - มาขึ้นฝั่งแต่ - I - AM - เกินไป - เหนื่อย - นำ - มัน - - ใกล้ - ดังนั้นท่านจะต้องพยายามที่จะ - ว่ายน้ำ - การ - มัน"
"ที่มีคุณ quacking เกี่ยวกับ""ปีเตอร์" "ทำไมคุณถึงไม่ควรปล่อยให้ลอยไปทำรังตามปกติหรือไม่?"
" I - ต้องการ - คุณ - - "นกกล่าวและย้ำว่าทั้งหมดมากกว่า.
จากนั้นปีเตอร์พยายามเคลื่อนตัวช้าและแตกต่าง.
"อะไร - มี - คุณ - quacking - เกี่ยวกับหรือไม่?"และบน.
ที่ไม่เคยเกิดอาการระคายเคืองเป็นผื่นแดงหรือกลายเป็นนกก็มีเป็นอย่างมากเพื่อไปถึงได้ไม่ไกลนักกลัดกลุ้ม.
"คุณ dunderheaded น้อย Jay ,"เธอร้องโอดโอย,"ทำไมคุณถึงไม่ทำตามที่ผมบอกคุณหรือไม่?"
ปีเตอร์ก็รู้สึกว่าเธอเป็นมา,และที่บริษัทร่วมทุนที่เขาโต้กลับถึงพริกถึงขิง:
"ดังนั้นจึงมีคุณ!"
แล้วด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากทั้งสองฝ่ายออกมากล่าวอย่างเดียวกับที่:
"ปิดได้!"
"ปิดได้