BUDDHISMBuddhism and Ecology: Chall

BUDDHISM
Buddhism and Ecology: Challenge and Promise

Donald K. Swearer
Harvard University


Introduction
Rachel Carson’s Silent Spring (1962), Jonathan Schell’s The Fate of the Earth (1982) and Bill McKibben’s The End of Nature (1989) addressed three different global environmental problems—toxic contamination of the food chain, the worldwide consequences of nuclear proliferation, and the impact of global warming. These warnings led to major changes in national and international policy: the banning of the widespread use of DDT as a pesticide, the START treaties that negotiated nuclear arms reduction agreements between the United States and the Soviet Union, and the Kyoto agreements to cut carbon dioxide emissions. Each utilizes science to advance a public policy agenda. In addition, each shares a similar holistic worldview, namely, that all life-forms are interdependent or, as the 1975 National Academy of Sciences Report stated, our world is a whole “in which any action influencing a single part of the system can be expected to have an effect on all other parts of the system.” The “Religions of the World and Ecology” project brings the rich historical and contemporary resources of the world’s religions into critical dialogue with the global environmental crisis. In particular, it seeks to broaden and deepen the symbolic, conceptual, and practical dimensions of their distinctive holistic worldviews for an understanding of human flourishing, community, the natural environment, and their interactions. The project also seeks to influence both social behavior and public policy by encouraging ongoing collaboration among various interdisciplinary arcs that must be forged if the environmental crisis has any hope of being resolved.1 This paper explores ways in which the Buddhist traditions might contribute to this discussion and to the practice of a more ecologically aware lifestyle.


Buddhism’s Holistic Worldview
Despite significant variations among the different Buddhist traditions that have evolved over its 2,500 year journey throughout Asia and now in the West, Buddhists see the world as conjoined on four levels: existentially, morally, cosmologically, and ontologically. Existentially, Buddhists affirm that all sentient beings share the fundamental conditions of birth, old age, suffering, and death. The existential realization of the universality of suffering lies at the core of the Buddha’s teaching. Insight into the nature of suffering, its cause and its cessation, and the path to the cessation of suffering constitutes the capstone of the Buddha’s enlightenment experience (Mahasacakka Sutta, Majjihma Nikaya) as well as the content of the four noble truths, the Buddha’s first teaching. That the Buddha decides to share this existential insight into the cause and cessation of suffering is regarded by the tradition as an act of universal compassion. Buddhist environmentalists assert that the mindful awareness of the universality of suffering produces compassionate empathy for all forms of life, particularly for all sentient species. They interpret the Dhammapada’s ethical injunction not to do evil but to do good as a moral principle advocating the nonviolent alleviation of suffering, an ideal embodied in the prayer of universal loving-kindness that concludes many Buddhist rituals: “May all beings be free from enmity; may all beings be free from injury; may all beings be free from suffering; may all beings be happy.” Out of a concern for the total living environment, Buddhist environmentalists extend loving-kindness and compassion beyond people and animals to include plants and the earth itself.

The concepts of karma and rebirth (samsara) integrate the existential sense of a shared common condition of all sentient life-forms with the moral dimension of the Buddhist cosmology. Not unlike the biological sciences, rebirth links human and animal species. Evolution maps commonalities and differences among species on the basis of physical and genetic traits. Rebirth maps them on moral grounds. Every form of sentient life participates in a karmic continuum traditionally divided into three world-levels and a hierarchical taxonomy of five or six life-forms. Although this continuum constitutes a moral hierarchy, differences among life-forms and individuals are relative, not absolute. Traditional Buddhism may privilege humans over animals, animals over hungry ghosts, male gender over the female, monk over laity but all forms of karmically conditioned life-human, animal, divine, demonic—are related within contingent, samsaric time: “In the long course of rebirth there is not one among living beings with form who has not been mother, father, brother, sister, son, or daughter, or some other relative. Being connected with the process of taking birth, one is kin to all wild and domestic animals, birds, and beings born from the womb” (Lankavatara Sutra).

Nirvana, the Buddhist highest good, offers the promise of transforming karm

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระพุทธศาสนาพระพุทธศาสนาและนิเวศวิทยา: ความท้าทายและสัญญาโดนัลด์เค Swearerมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแนะนำราเชลคาร์สันเงียบสปริง (1962), Jonathan Schell ชะตาของโลก (ปี 1982) และตั๋ว McKibben สิ้นสุดของธรรมชาติ (1989) ได้รับการจัดการสามต่าง ๆ ปัญหาสิ่งแวดล้อมโลกซึ่งปนเปื้อนพิษของห่วงโซ่อาหาร ผลของการงอกนิวเคลียร์ทั่วโลก และผลกระทบของภาวะโลกร้อน คำเตือนเหล่านี้นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในนโยบายแห่งชาติ และนานาชาติ: ห้าม DDT ใช้แพร่หลายเป็นแมลง สนธิสัญญาเริ่มต้นที่เจรจานิวเคลียร์อาร์มลดข้อตกลงระหว่างสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต และข้อตกลงของเกียวโตเพื่อลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ แต่ละใช้วิทยาศาสตร์ก้าวหน้าวาระนโยบายสาธารณะ นอกจากนี้ แต่ละหุ้นคล้ายองค์รวมโลกทัศน์ของ คือ ที่ชีวิตแบบฟอร์มจัด หรือ เป็น 1975 ชาติสถาบันของวิทยาศาสตร์รายงานระบุ โลกของเรามีทั้ง "การดำเนินการใด ๆ ที่มีอิทธิพลต่อส่วนเดียวของระบบสามารถคาดหวังยังมีในส่วนอื่น ๆ ของระบบ" โครงการ "ศาสนาของเดอะเวิลด์และนิเวศวิทยา" นำอุดมไปด้วยประวัติศาสตร์ และสมัยทรัพยากรของโลกศาสนาเป็นบทสนทนาสำคัญกับวิกฤตสิ่งแวดล้อม โดยเฉพาะ ก็พยายามที่จะขยาย และขนาดสัญลักษณ์ แนวคิด และการปฏิบัติของ worldviews แบบองค์รวมความโดดเด่นในความเข้าใจของมนุษย์เฟื่องฟู ชุมชน สิ่งแวดล้อมธรรมชาติ และการโต้ตอบอย่างลึกซึ้ง โครงการพยายามจะมีอิทธิพลต่อพฤติกรรมทางสังคมและนโยบายสาธารณะ โดยความร่วมมืออย่างต่อเนื่องรอบระหว่างเส้นโค้งอาศัยต่าง ๆ ที่ต้องปลอมถ้าวิกฤตสิ่งแวดล้อมมีความหวังใด ๆ ที่ resolved.1 กระดาษนี้สำรวจวิธีที่อาจทำให้ประเพณีชาวพุทธ การสนทนานี้ และแบบฝึกหัดของชีวิตอย่างมากทราบโลกทัศน์ขององค์รวมของศาสนาพุทธDespite significant variations among the different Buddhist traditions that have evolved over its 2,500 year journey throughout Asia and now in the West, Buddhists see the world as conjoined on four levels: existentially, morally, cosmologically, and ontologically. Existentially, Buddhists affirm that all sentient beings share the fundamental conditions of birth, old age, suffering, and death. The existential realization of the universality of suffering lies at the core of the Buddha’s teaching. Insight into the nature of suffering, its cause and its cessation, and the path to the cessation of suffering constitutes the capstone of the Buddha’s enlightenment experience (Mahasacakka Sutta, Majjihma Nikaya) as well as the content of the four noble truths, the Buddha’s first teaching. That the Buddha decides to share this existential insight into the cause and cessation of suffering is regarded by the tradition as an act of universal compassion. Buddhist environmentalists assert that the mindful awareness of the universality of suffering produces compassionate empathy for all forms of life, particularly for all sentient species. They interpret the Dhammapada’s ethical injunction not to do evil but to do good as a moral principle advocating the nonviolent alleviation of suffering, an ideal embodied in the prayer of universal loving-kindness that concludes many Buddhist rituals: “May all beings be free from enmity; may all beings be free from injury; may all beings be free from suffering; may all beings be happy.” Out of a concern for the total living environment, Buddhist environmentalists extend loving-kindness and compassion beyond people and animals to include plants and the earth itself.The concepts of karma and rebirth (samsara) integrate the existential sense of a shared common condition of all sentient life-forms with the moral dimension of the Buddhist cosmology. Not unlike the biological sciences, rebirth links human and animal species. Evolution maps commonalities and differences among species on the basis of physical and genetic traits. Rebirth maps them on moral grounds. Every form of sentient life participates in a karmic continuum traditionally divided into three world-levels and a hierarchical taxonomy of five or six life-forms. Although this continuum constitutes a moral hierarchy, differences among life-forms and individuals are relative, not absolute. Traditional Buddhism may privilege humans over animals, animals over hungry ghosts, male gender over the female, monk over laity but all forms of karmically conditioned life-human, animal, divine, demonic—are related within contingent, samsaric time: “In the long course of rebirth there is not one among living beings with form who has not been mother, father, brother, sister, son, or daughter, or some other relative. Being connected with the process of taking birth, one is kin to all wild and domestic animals, birds, and beings born from the womb” (Lankavatara Sutra).Nirvana, the Buddhist highest good, offers the promise of transforming karm

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พุทธศาสนาพุทธศาสนาและนิเวศวิทยา: ความท้าทายและสัญญาโดนัลด์เคคำมั่นสัญญาHarvard University บทนำราเชลคาร์สันเงียบฤดูใบไม้ผลิ (1962), โจนาธานเชลล์ของชะตากรรมของโลก (1982) และบิล McKibben ของจุดจบของธรรมชาติ (1989) ที่อยู่แตกต่างกันสามปัญหาสิ่งแวดล้อมโลก การปนเปื้อนสารพิษของห่วงโซ่อาหาร, ผลกระทบทั่วโลกของการแพร่กระจายนิวเคลียร์และผลกระทบของภาวะโลกร้อน คำเตือนเหล่านี้นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในนโยบายระดับชาติและระหว่างประเทศที่สำคัญ: ห้ามใช้อย่างแพร่หลายของดีดีทีเป็นสารกำจัดศัตรูพืชที่สนธิสัญญาเริ่มต้นที่การเจรจาต่อรองอาวุธนิวเคลียร์ข้อตกลงลดลงระหว่างสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตและข้อตกลงเกียวโตที่จะลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ปล่อยก๊าซเรือนกระจก แต่ละคนใช้วิทยาศาสตร์เพื่อความก้าวหน้าของวาระการประชุมนโยบายสาธารณะ นอกจากนี้ในแต่ละหุ้นโลกทัศน์แบบองค์รวมที่คล้ายกันคือว่าทุกรูปแบบชีวิตที่มีการพึ่งพาซึ่งกันและกันหรือเป็น 1975 สถาบันการศึกษาแห่งชาติรายงานวิทยาศาสตร์กล่าวว่าโลกของเราเป็นทั้ง "ซึ่งการกระทำใด ๆ ที่มีอิทธิพลต่อเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่สามารถ คาดว่าจะมีผลกระทบต่อส่วนอื่น ๆ ของระบบ. "ว่า" ศาสนาของโลกและนิเวศวิทยา "โครงการนำทรัพยากรทางประวัติศาสตร์และร่วมสมัยที่อุดมไปด้วยของศาสนาของโลกเข้าสู่การเจรจาที่สำคัญกับวิกฤตสิ่งแวดล้อมโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันพยายามที่จะขยายและลึกมากขึ้นสัญลักษณ์แนวความคิดและการปฏิบัติมิติของโลกทัศน์แบบองค์รวมของพวกเขาที่โดดเด่นสำหรับความเข้าใจในความเจริญรุ่งเรืองของมนุษย์ชุมชนสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติและการมีปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา โครงการยังพยายามที่จะมีอิทธิพลต่อพฤติกรรมทั้งทางสังคมและนโยบายสาธารณะโดยการสนับสนุนการทำงานร่วมกันอย่างต่อเนื่องในหมู่โค้งสหวิทยาการต่าง ๆ ที่จะต้องปลอมถ้าวิกฤตสิ่งแวดล้อมที่มีความหวังใด ๆ ของการเป็น resolved.1 กระดาษนี้จะสำรวจวิธีการที่ประเพณีทางพุทธศาสนาอาจนำไปสู่การสนทนานี้ . และการปฏิบัติของการดำเนินชีวิตมากขึ้นตระหนักทางด้านนิเวศวิทยาโลกทัศน์แบบองค์รวมพระพุทธศาสนาของแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญในหมู่พุทธประเพณีที่แตกต่างกันที่มีการพัฒนาในช่วงการเดินทาง2,500 ปีทั่วเอเชียและขณะนี้อยู่ในเวสต์, ชาวพุทธเห็นโลกเป็นความทรงจำในสี่ระดับ: existentially, ศีลธรรม cosmologically และ ontologically existentially พุทธยืนยันว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดแบ่งปันเงื่อนไขพื้นฐานของการเกิดอายุความทุกข์ทรมานและความตาย ที่ก่อให้เกิดการดำรงอยู่ของความเป็นสากลของความทุกข์อยู่ที่หลักของการเรียนการสอนพระพุทธเจ้า ความเข้าใจในธรรมชาติของความทุกข์สาเหตุและการหยุดชะงักของตนและเส้นทางที่จะยุติความทุกข์ถือเป็นจุดสูงสุดของประสบการณ์ของการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า (Mahasacakka ซูต Majjihma นิกาย) เช่นเดียวกับเนื้อหาในสี่ความจริงอันสูงส่งที่พระพุทธเจ้าเป็นครั้งแรก การสอน ที่พระพุทธเจ้าตัดสินใจที่จะแบ่งปันข้อมูลเชิงลึกเข้ามาในการดำรงอยู่สาเหตุและการหยุดชะงักของความทุกข์ทรมานได้รับการยกย่องจากสังคมว่าเป็นการกระทำของความเมตตาสากล สิ่งแวดล้อมพุทธยืนยันว่าการรับรู้ตระหนักถึงความเป็นสากลของความทุกข์ทรมานผลิตเอาใจใส่ความเห็นอกเห็นใจสำหรับทุกรูปแบบของชีวิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสายพันธุ์มีชีวิตทั้งหมด พวกเขาตีความคำสั่งจริยธรรม Dhammapada ที่จะไม่ทำชั่ว แต่จะทำดีเป็นคุณธรรมที่เกื้อหนุนบรรเทาความรุนแรงของความทุกข์ทรมานที่เหมาะเป็นตัวเป็นตนในคำอธิษฐานของคนรักความเมตตาสากลสรุปว่าพิธีกรรมทางพุทธศาสนาหลาย "ขอให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเป็นอิสระจากการเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน ; สิ่งมีชีวิตทั้งหมดอาจจะเป็นอิสระจากการบาดเจ็บ; มนุษย์ทุกคนอาจจะพ้นทุกข์; มนุษย์ทุกคนอาจจะมีความสุข. "ออกจากความกังวลสำหรับสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยรวมสิ่งแวดล้อมพุทธขยายความเมตตาและความเมตตาเกินคนและสัตว์ที่จะรวมพืชและแผ่นดินของตัวเอง. แนวคิดของกรรมและการเกิดใหม่ (สังสารวัฏ) บูรณาการความรู้สึกที่ดำรงอยู่ ของสภาพทั่วไปที่ใช้ร่วมกันของสรรพสัตว์ตลอดชีวิตในรูปแบบที่มีมิติทางศีลธรรมของพุทธจักรวาล ไม่แตกต่างจากวิทยาศาสตร์ทางชีวภาพ, การเกิดใหม่การเชื่อมโยงของมนุษย์และสัตว์ วิวัฒนาการแผนที่ธรรมดาเหมือนและความแตกต่างในหมู่สายพันธุ์บนพื้นฐานของลักษณะทางกายภาพและทางพันธุกรรม วิญญาณแผนที่พวกเขาในพื้นที่ทางศีลธรรม ทุกรูปแบบของสิ่งมีชีวิตมีส่วนร่วมในความต่อเนื่องกรรมแบ่งออกเป็นสามระดับโลกและอนุกรมวิธานลำดับชั้นของห้าหรือหกรูปแบบชีวิต แม้ว่าต่อเนื่องนี้ถือเป็นการลำดับคุณธรรมความแตกต่างระหว่างชีวิตรูปแบบและบุคคลที่เป็นญาติไม่แน่นอน พุทธศาสนาแบบดั้งเดิมอาจสิทธิ์มนุษย์มากกว่าสัตว์สัตว์มากกว่าผีหิวเพศชายมากกว่าเพศหญิงที่พระภิกษุสงฆ์กว่าฆราวาส แต่ทุกรูปแบบของเครื่องปรับอากาศ karmically ชีวิตมนุษย์สัตว์พระเจ้าปีศาจ-ที่เกี่ยวข้องภายในผูกพันเวลา samsaric: "ในระยะยาว แน่นอนของการเกิดใหม่ที่มีอยู่ไม่หนึ่งในสิ่งมีชีวิตโดยใช้แบบฟอร์มที่ไม่ได้รับพ่อแม่พี่ชายน้องสาวของลูกชายหรือลูกสาวหรือบางอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง การเชื่อมต่อกับกระบวนการของการเกิดหนึ่งเป็นญาติสนิทของสัตว์ป่าและในประเทศนกและสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากมดลูก "(Laṅkāvatāraพระสูตร). นิพพานพุทธสูงสุดที่ดีมีสัญญาของการเปลี่ยน Karm