แกรก...แกรก...แกรก
เสียงลากเท้าดังก้องสะท้อนในตึกเรียนที่เงียบ ฉันที่กำลังแอบซ่อนอยู่ในห้อง รู้สึกหนาวสั่นเพราะความกลัว ในยามวิกาลเช่นตอนนี้คงไม่มีคงใครมาเดินอยู่ในโรงเรียนอย่างแน่นอน และตอนนี้เสียงลากฝีเท้าดังใกล้มาเรื่อยๆ ฉันพยายามเบียดตัวเองลงใต้โต๊ะ แต่เสียงฝีเท้าคู่นั้นกลับเดินเลยห้องที่ฉันอยู่ไป
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะขยับตัวออกจากใต้โต๊ะ เมื่อมองไปรอบๆห้อง ฉันจึงพบว่าห้องนี้คือห้องเรียนวิทยาศาสตร์ เพราะในห้องมีอุปกรณ์การเรียนการสอนในการเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ กระทั่งฉันเดินมาถึงอ่างล้างมือ ซึ่งเหนือขึ้นไปของผนังมีกระจกส่องหน้า เมื่อฉันได้เห็นภาพสะท้อนใบหน้าของตนเอง
ใบหน้าของฉัน...ใบหน้าเมื่อครั้งยังเด็ก
แม้เวลานี้ฉันจะเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และมีอายุ 18 ปีแล้ว แต่ใบหน้าในกระจกนั้นกลับเป็นใบหน้าของตนเองยามแรกแย้มย่างสู่วัยรุ่น
หรือที่เห็นในกระจกนั้น แท้จริงไม่ใช่ตัวฉัน แต่เป็นภาพสะท้อนของใครคนหนึ่ง
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดรุนแรงพลันบังเกิดที่ศรีษะพร้อมกับลางสังหรณ์ที่แปลกประหลาด มันจะเป็นไปได้ไหมว่านอกจากใบหน้าที่เห็นในกระจกนั้น มันจะเป็นของคนอื่น บางทีสถานที่ที่กำลังยืนอยู่ในตอนนี้ มันเป็นห้องเรียนวิทยาศาสตร์ที่ไม่คุ้นเคย รวมถึงภาพและความรู้สึกรับรู้ทั้งหมดนั้น มันเป็นของคนอื่นทั้งสิ้น
ขณะนั้นฉันได้ยินเสียงฝีเท้าคู่เดิมกำลังเดินย้อนกลับมา ฉันรีบคลานต่ำเพื่อกลับไปซ่อนที่ใต้โต๊ะอีกครั้ง ประตูห้องวิทยาศาตร์ถูกเปิดออก แม้ฉันจะพยายามแอบมองใบหน้าบุคคลปริศนานั้น แต่เขายืนในลักษณะของมุมที่ย้อนแสง ด้วยเหตุนี้ฉันจึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าเขาในเงามืดนั้นได้ แล้วเงาร่างที่ฉันเห็นนั้น เขากำลังเดินตรงเข้ามาในห้องและกำลังเดินทางฉัน
“อุ๊บ!” ฉันรู้สึกเวียนศีรษะราวกับกำลังจะหมดสติ ฉันพยายามฝืน
“เจอแล้ว อยู่นี่เอง” คนในเงามืดพบที่ซ่อนของฉันแล้ว เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือเข้ามาใกล้ตัวของฉัน