แกรก...แกรก...แกรกเสียงลากเท้าดังก้

แกรก...แกรก...แกรก
เสียงลากเท้าดังก้องสะท้อนในตึกเรียนที่เงียบ ฉันที่กำลังแอบซ่อนอยู่ในห้อง รู้สึกหนาวสั่นเพราะความกลัว ในยามวิกาลเช่นตอนนี้คงไม่มีคงใครมาเดินอยู่ในโรงเรียนอย่างแน่นอน และตอนนี้เสียงลากฝีเท้าดังใกล้มาเรื่อยๆ ฉันพยายามเบียดตัวเองลงใต้โต๊ะ แต่เสียงฝีเท้าคู่นั้นกลับเดินเลยห้องที่ฉันอยู่ไป
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะขยับตัวออกจากใต้โต๊ะ เมื่อมองไปรอบๆห้อง ฉันจึงพบว่าห้องนี้คือห้องเรียนวิทยาศาสตร์ เพราะในห้องมีอุปกรณ์การเรียนการสอนในการเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ กระทั่งฉันเดินมาถึงอ่างล้างมือ ซึ่งเหนือขึ้นไปของผนังมีกระจกส่องหน้า เมื่อฉันได้เห็นภาพสะท้อนใบหน้าของตนเอง
ใบหน้าของฉัน...ใบหน้าเมื่อครั้งยังเด็ก
แม้เวลานี้ฉันจะเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และมีอายุ 18 ปีแล้ว แต่ใบหน้าในกระจกนั้นกลับเป็นใบหน้าของตนเองยามแรกแย้มย่างสู่วัยรุ่น
หรือที่เห็นในกระจกนั้น แท้จริงไม่ใช่ตัวฉัน แต่เป็นภาพสะท้อนของใครคนหนึ่ง
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดรุนแรงพลันบังเกิดที่ศรีษะพร้อมกับลางสังหรณ์ที่แปลกประหลาด มันจะเป็นไปได้ไหมว่านอกจากใบหน้าที่เห็นในกระจกนั้น มันจะเป็นของคนอื่น บางทีสถานที่ที่กำลังยืนอยู่ในตอนนี้ มันเป็นห้องเรียนวิทยาศาสตร์ที่ไม่คุ้นเคย รวมถึงภาพและความรู้สึกรับรู้ทั้งหมดนั้น มันเป็นของคนอื่นทั้งสิ้น
ขณะนั้นฉันได้ยินเสียงฝีเท้าคู่เดิมกำลังเดินย้อนกลับมา ฉันรีบคลานต่ำเพื่อกลับไปซ่อนที่ใต้โต๊ะอีกครั้ง ประตูห้องวิทยาศาตร์ถูกเปิดออก แม้ฉันจะพยายามแอบมองใบหน้าบุคคลปริศนานั้น แต่เขายืนในลักษณะของมุมที่ย้อนแสง ด้วยเหตุนี้ฉันจึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าเขาในเงามืดนั้นได้ แล้วเงาร่างที่ฉันเห็นนั้น เขากำลังเดินตรงเข้ามาในห้องและกำลังเดินทางฉัน
“อุ๊บ!” ฉันรู้สึกเวียนศีรษะราวกับกำลังจะหมดสติ ฉันพยายามฝืน
“เจอแล้ว อยู่นี่เอง” คนในเงามืดพบที่ซ่อนของฉันแล้ว เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือเข้ามาใกล้ตัวของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันที่กำลังแอบซ่อนอยู่ในห้องรู้สึกหนาวสั่นเพราะความกลัว ฉันพยายามเบียดตัวเองลงใต้โต๊ะ
เมื่อมองไปรอบ ๆ ห้อง กระทั่งฉันเดินมาถึงอ่างล้างมือ 6 และมีอายุ 18 ปีแล้ว แท้จริงไม่ใช่ตัวฉัน มันจะเป็นของคนอื่น ประตูห้องวิทยาศาตร์ถูกเปิดออก แต่เขายืนในลักษณะของมุมที่ย้อนแสง แล้วเงาร่างที่ฉันเห็นนั้น ฉันพยายามฝืน"เจอแล้วอยู่นี่เอง" คนในเงามืดพบที่ซ่อนของฉันแล้ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แกรกแกรกแกรก
. . . . . . . . . . . . . .เสียงลากเท้าดังก้องสะท้อนในตึกเรียนที่เงียบฉันที่กำลังแอบซ่อนอยู่ในห้องรู้สึกหนาวสั่นเพราะความกลัวในยามวิกาลเช่นตอนนี้คงไม่มีคงใครมาเดินอยู่ในโรงเรียนอย่างแน่นอนฉันพยายามเบียดตัวเองลงใต้โต๊ะแต่เสียงฝีเท้าคู่นั้นกลับเดินเลยห้องที่ฉันอยู่ไป
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะขยับตัวออกจากใต้โต๊ะเมื่อมองไปรอบๆห้องฉันจึงพบว่าห้องนี้คือห้องเรียนวิทยาศาสตร์เพราะในห้องมีอุปกรณ์การเรียนการสอนในการเรียนวิชาวิทยาศาสตร์กระทั่งฉันเดินมาถึงอ่างล้างมือเมื่อฉันได้เห็นภาพสะท้อนใบหน้าของตนเอง
ใบหน้าของฉัน . . . . . . . ใบหน้าเมื่อครั้งยังเด็ก
แม้เวลานี้ฉันจะเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่และมีอายุ 18 ปีแล้วแต่ใบหน้าในกระจกนั้นกลับเป็นใบหน้าของตนเองยามแรกแย้มย่างสู่วัยรุ่น
6หรือที่เห็นในกระจกนั้นแท้จริงไม่ใช่ตัวฉันแต่เป็นภาพสะท้อนของใครคนหนึ่ง
ทันใดนั้นความเจ็บปวดรุนแรงพลันบังเกิดที่ศรีษะพร้อมกับลางสังหรณ์ที่แปลกประหลาดมันจะเป็นไปได้ไหมว่านอกจากใบหน้าที่เห็นในกระจกนั้นมันจะเป็นของคนอื่นบางทีสถานที่ที่กำลังยืนอยู่ในตอนนี้รวมถึงภาพและความรู้สึกรับรู้ทั้งหมดนั้นมันเป็นของคนอื่นทั้งสิ้น
ขณะนั้นฉันได้ยินเสียงฝีเท้าคู่เดิมกำลังเดินย้อนกลับมาฉันรีบคลานต่ำเพื่อกลับไปซ่อนที่ใต้โต๊ะอีกครั้งประตูห้องวิทยาศาตร์ถูกเปิดออกแม้ฉันจะพยายามแอบมองใบหน้าบุคคลปริศนานั้นด้วยเหตุนี้ฉันจึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าเขาในเงามืดนั้นได้แล้วเงาร่างที่ฉันเห็นนั้นเขากำลังเดินตรงเข้ามาในห้องและกำลังเดินทางฉัน
" อุ๊บ ! " ฉันรู้สึกเวียนศีรษะราวกับกำลังจะหมดสติฉันพยายามฝืน
" เจอแล้วอยู่นี่เอง " คนในเงามืดพบที่ซ่อนของฉันแล้วเขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือเข้ามาใกล้ตัวของฉัน