Comrade Ossipon was well informed.

Comrade Ossipon was well informed. He knew what the gangway man of the steamer had seen: “A lady in a black dress and a black veil, wandering at midnight alongside, on the quay. ‘Are you going by the boat, ma’am,’ he had asked her encouragingly. ‘This way.’ She seemed not to know what to do. He helped her on board. She seemed weak.”
And he knew also what the stewardess had seen: A lady in black with a white face standing in the middle of the empty ladies’ cabin. The stewardess induced her to lie down there. The lady seemed quite unwilling to speak, and as if she were in some awful trouble. The next the stewardess knew she was gone from the ladies’ cabin. The stewardess then went on deck to look for her, and Comrade Ossipon was informed that the good woman found the unhappy lady lying down in one of the hooded seats. Her eyes were open, but she would not answer anything that was said to her. She seemed very ill. The stewardess fetched the chief steward, and those two people stood by the side of the hooded seat consulting over their extraordinary and tragic passenger. They talked in audible whispers (for she seemed past hearing) of St Malo and the Consul there, of communicating with her people in England. Then they went away to arrange for her removal down below, for indeed by what they could see of her face she seemed to them to be dying. But Comrade Ossipon knew that behind that white mask of despair there was struggling against terror and despair a vigour of vitality, a love of life that could resist the furious anguish which drives to murder and the fear, the blind, mad fear of the gallows. He knew. But the stewardess and the chief steward knew nothing, except that when they came back for her in less than five minutes the lady in black was no longer in the hooded seat. She was nowhere. She was gone. It was then five o’clock in the morning, and it was no accident either. An hour afterwards one of the steamer’s hands found a wedding ring left lying on the seat. It had stuck to the wood in a bit of wet, and its glitter caught the man’s eye. There was a date, 24th June 1879, engraved inside. “An impenetrable mystery is destined to hang for ever. . . . ”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Comrade Ossipon ทราบดีได้ เขารู้อะไรคน gangway ของนึ่งเห็น: "สุภาพสตรีในเครื่องแต่งกายสีดำและผิวดำ หลงเที่ยงข้าง ในคีย์ 'คุณไป โดยเรือ ma'am เขาถามเธอ encouragingly 'วิธีนี้' เธอดูเหมือนไม่รู้ว่าจะทำ เขาช่วยเธอบนเรือ เธอดูเหมือนอ่อนแอ"และเขารู้ยังว่าดาวที่เห็น: ผู้หญิงสีดำตัดกับหน้าขาวยืนอยู่กลางห้องโดยสารสตรีว่างเปล่า พนักงานเสิร์ฟที่เกิดเธอนอนมี ผู้หญิงลำบากมากไม่ยอมพูด และ ว่าเธออยู่ในปัญหาน่ากลัวบางอย่าง ถัดไปที่ดาวรู้ว่า เธอได้หายไปจากห้องโดยสารของสุภาพสตรี แล้วไปที่พนักงานต้อนรับบนดาดฟ้าไปหาเธอ และ Comrade Ossipon ไม่ทราบว่า ผู้หญิงดีพบผู้หญิงไม่มีความสุขนอนลงในที่นั่งหมวกขาว ตาของเธอถูกเปิด แต่เธอจะไม่ตอบคำถามอะไรที่กล่าวกับเธอ เธอดูเหมือนป่วยมาก พนักงานเสิร์ฟจะนำ steward ประธาน และสองคนนั้นยืนเคียงข้างนั่งหมวกขาวที่ปรึกษามากกว่าผู้โดยสารพิเศษ และโศกนาฏกรรมของพวกเขา พูดเสียง whispers (สำหรับเธอประจักษ์เลยได้ยิน) Malo เซนต์และกงสุลมี ของการสื่อสารกับประชาชนในประเทศอังกฤษ แล้ว จะออกไปในของเธอออกลงด้านล่าง สำหรับแน่นอน โดยพวกเขาได้เห็นของใบหน้า เธอดูเหมือนพวกเขาจะตาย แต่คนตาบอด บ้า Comrade Ossipon รู้ว่า เบื้องหลังหน้ากากนั้นขาวสิ้นหวังมีดิ้นรนกับความหวาดกลัว และสิ้นหวังเฟะของพลัง ความรักของชีวิตที่สามารถต่อต้านความปวดร้าวรุนแรงซึ่งไดรฟ์การฆาตกรรมและความหวาดกลัว กลัวของการแขวนคอนักโทษ เขารู้ แต่ดาวที่และ steward ประธานรู้อะไร แต่เมื่อพวกเขากลับมาเธอน้อยกว่า 5 นาทีผู้หญิงในชุดดำไม่อยู่ในนั่งหมวกขาว เธอถึงไหนเลย เธอหายไป ก็แล้วห้าโมงในตอนเช้า และมันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีอย่างใดอย่างหนึ่ง ชั่วโมงหลังจากนั้นหนึ่งของนึ่งมือพบเป็นแหวนแต่งงานซ้ายนอนบนนั่ง มันมีติดอยู่ที่ไม้ในบิตของเปียก และกลิทเทอร์ที่จับตาของคน วัน 1879 24th มิถุนายน แกะสลักภายในได้ "ลึกลับเป็น impenetrable คือกำหนดวางตัวเคย..."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สหาย Ossipon ได้รับแจ้งอย่างดี เขารู้ว่าสิ่งที่มนุษย์เดินของเรือกลไฟได้เห็น "ผู้หญิงในชุดสีดำและผ้าคลุมหน้าสีดำ, หลงเวลาเที่ยงคืนข้างบนท่าเรือ 'คุณจะโดยทางเรือ, แหม่ม,' เขาถามเธอกำลังใจ 'วิธีนี้.' เธอดูเหมือนจะไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร เขาช่วยให้เธอบนกระดาน เธอดูเหมือนอ่อนแอ ".
และเขารู้ว่ายังมีสิ่งที่แอร์โฮสเตสได้เห็นผู้หญิงในสีดำที่มีใบหน้าขาวที่ยืนอยู่ตรงกลางของห้องโดยสารผู้หญิงที่ว่างเปล่า ' พนักงานเสิร์ฟชักนำเธอให้นอนลงที่นั่น ผู้หญิงดูเหมือนค่อนข้างไม่เต็มใจที่จะพูดและราวกับว่าเธออยู่ในบางปัญหาที่น่ากลัว ต่อไปเสิร์ฟรู้ว่าเธอก็หายไปจากห้องโดยสารผู้หญิง ' พนักงานเสิร์ฟจากนั้นก็เดินบนดาดฟ้าที่จะมองหาเธอและสหาย Ossipon ได้รับแจ้งว่าพบผู้หญิงที่ดีผู้หญิงที่ไม่มีความสุขนอนลงในที่นั่งที่คลุมด้วยผ้า ดวงตาของเธอก็เปิด แต่เธอจะไม่ตอบอะไรที่บอกว่าจะให้เธอ เธอดูเหมือนป่วยมาก พนักงานเสิร์ฟเรียกสจ๊วตหัวหน้าและผู้คนสองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างของการให้คำปรึกษาที่คลุมด้วยผ้าที่นั่งมากกว่าพิเศษและผู้โดยสารที่น่าเศร้าของพวกเขา พวกเขาพูดคุยกันในกระซิบเสียง (เพราะเธอดูเหมือนได้ยินที่ผ่านมา) ของแซงต์มาโลและกงสุลมีการสื่อสารกับคนของเธอในประเทศอังกฤษ แล้วพวกเขาก็กลับออกไปเพื่อเตรียมการสำหรับการกำจัดของเธอลงมาด้านล่างเพื่อแน่นอนโดยสิ่งที่พวกเขาจะได้เห็นใบหน้าของเธอดูเหมือนจะพวกเขาจะตาย แต่สหาย Ossipon รู้ว่าอยู่เบื้องหลังหน้ากากสีขาวแห่งความสิ้นหวังมีกำลังต่อสู้กับความหวาดกลัวและความสิ้นหวังความแข็งแรงของพลังความรักของชีวิตที่สามารถต้านทานความเจ็บปวดโกรธที่ไดรฟ์ที่จะฆ่าและความกลัวตาบอดกลัวบ้าของตะแลงแกง เขารู้ว่า แต่แอร์โฮสเตสและสจ๊วตหัวหน้าไม่รู้อะไรเลยยกเว้นว่าเมื่อพวกเขากลับมาหาเธอในน้อยกว่าห้านาทีผู้หญิงในสีดำก็ไม่ได้อยู่ในที่นั่งที่คลุมด้วยผ้า เธอเป็นคนที่ไม่มีที่ไหนเลย เธอก็หายไป แล้วมันเป็น 05:00 ในตอนเช้าและมันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีอย่างใดอย่างหนึ่ง ชั่วโมงหลังจากนั้นหนึ่งในมือของเรือกลไฟพบแหวนแต่งงานที่เหลือนอนอยู่บนที่นั่ง มันก็ติดอยู่กับไม้ในบิตของเปียกและแววของมันติดตาของมนุษย์ มีวันที่เป็น 24 มิถุนายน 1879, สลักภายใน "ความลึกลับน่าพิศวงเป็น destined แขวนตลอดกาล . . . "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สหาย ossipon ก็แจ้ง เขารู้ว่าทางเดินคนนึ่งได้เห็น " ผู้หญิงในชุดสีดำและผ้าคลุมสีดำ เดินตอนเที่ยงๆ บนท่าเรือ ' คุณจะไปโดยเรือครับ " เขาถามเธอ encouragingly . ' อย่างนี้ ' ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เขาช่วยเธอด้วย เธอดูอ่อนแอ "
และเขารู้ว่าสิ่งที่พนักงานได้เห็น :ผู้หญิงในสีดำที่มีใบหน้าขาวยืนอยู่ตรงกลางของสุภาพสตรี ว่างเปล่า กระท่อม พนักงานต้อนรับชักนำให้เธอนอนลงที่นั่น ผู้หญิงที่ดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะพูด และถ้าเธอมีบางอย่างน่ากลัวอันตราย ถัดไปสาวแอร์รู้ว่าเธอหายไปจากสาวๆในห้องโดยสาร พนักงานก็เดินเข้ามาหาเธอและสหาย ossipon ได้รับแจ้งว่าพบผู้หญิงที่ดีมีความสุขผู้หญิงโกหกลงในหนึ่งของหน้ากากที่นั่ง ตาของเธอได้ แต่เธอไม่ตอบอะไร ที่พูดกับเธอ เธอดูป่วยมาก พนักงานต้อนรับเรียกสจ๊วตหัวหน้า และสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ สวมฮู้ด นั่งปรึกษาเหนือตนพิเศษ และที่น่าเศร้าของผู้โดยสารเขาพูดกระซิบเสียง ( สำหรับดูผ่านการได้ยิน St Malo และกงสุลมีการสื่อสารกับประชาชนในอังกฤษ แล้วพวกเขาไปจัดเอาเธอลงมาด้านล่าง แท้จริง โดยสิ่งที่พวกเขาได้เห็นใบหน้าของเธอดูเหมือนเธอจะตายแต่สหาย ossipon รู้ว่าหลังหน้ากากสีขาวแห่งความสิ้นหวังมันดิ้นรนต่อสู้กับความหวาดกลัวและความสิ้นหวังเป็นแรงพลัง ความรัก ของชีวิตที่สามารถต้านทานความเจ็บปวดที่ไดรฟ์โกรธฆาตกรรมและความกลัว , คนตาบอด , กลัวบ้าของตะแลงแกง เขารู้ แต่แอร์โฮสเตสและสจ๊วตหัวหน้ารู้ว่าไม่มีอะไรยกเว้นเมื่อพวกเขากลับมาหาเธอในเวลาไม่ถึงห้านาที หญิงสาวในชุดดำก็ไม่สวมฮู้ด ที่นั่ง เธอไม่มีที่ไป เธอหายตัวไป ก็ตีห้า แล้วมันไม่มีความบังเอิญเหมือนกัน หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น หนึ่งในมือของเรือไฟพบแหวนแต่งงานซ้ายนอนอยู่บนเบาะ มันมีติดไม้ในบิตของเปียกและแววจับสายตาของมนุษย์มีวันที่ 24 มิถุนายน 1879 ฝังอยู่ข้างใน " ลึกลับ กันการกำหนดแขวนอยู่เป็นนิตย์ . . . . . . . "
.