Dengue virus (DENV) infection is a

Dengue virus (DENV) infection is a global health threat affecting at least 3.6 billion people living in more than 125 countries in the tropics and subtropics [1]. It is among the most important arthropod-borne diseases. All four dengue virus serotypes (DENV-1, DENV-2, DENV-3 and DENV-4) can cause dengue. The disease can present as a mild self-limiting illness, dengue fever (DF), or as the more severe forms of the disease, dengue hemorrhagic fever (DHF) and dengue shock syndrome (DSS) [2]. The World Health Organization (WHO) 2009 guidelines classify patients into three groups; dengue without warning signs, dengue with warning signs and severe dengue [3]. Clinical manifestation of severe dengue includes severe bleeding, severe organ involvement and severe plasma leakage. Most dengue deaths are associated with DHF/DSS (WHO 1997 guidelines) and severe dengue (WHO 2009 guidelines).

DF and DHF were first documented in Malaysia in 1902 and 1962, respectively [4], [5]. A major dengue epidemic was recorded in 1973, and since then dengue has become endemic in Malaysia with major outbreaks occurring every 3–4 years [6], [7]. There were a number of reports describing the clinical features and risk factors associated with the severe manifestations of dengue and dengue-related deaths during the first two decades following the 1973 epidemic. During this period, children were the most predominant group affected, hence contributed substantially to the clinical description of severe dengue [8], [9], [10]. In the last two decades, however, the number of dengue cases had escalated exponentially. There were 48,846 cases and 98 deaths in 2007 in Malaysia with those aged 15–35 years old contributing to at least 48% of the total number of dengue cases [11]. The trend of higher percentage of adults contracting dengue has also been reported in other dengue endemic countries [12]. This review of fatal cases of dengue infection was undertaken in light of this changing epidemiology of dengue in Malaysia and in this region

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ติดไวรัส (DENV) ไข้เลือดออกเป็นภัยคุกคามสุขภาพโลกที่กระทบน้อย 3.6 พันล้านคนในกว่า 125 ประเทศในเขตร้อนและระดับ [1] ได้ในโรคสำคัญที่สุดเชื่อว่าสัตว์ขาปล้อง ทั้งหมดสี่ไข้เลือดออกไวรัส serotypes (DENV-1, DENV 2, DENV-3 และ DENV 4) สามารถทำให้เกิดไข้เลือดออก โรคสามารถนำเสนอ เป็นการอ่อนข้อจำกัดตนเองเจ็บ ป่วย โรคไข้เลือดออก (DF), หรือ เป็นแบบรุนแรงมากขึ้นของโรค ไข้เลือดออก (DHF) และอาการไข้เลือดออกช็อก (DSS) [2] แนวทางโลกสุขภาพองค์กรผู้ 2009 จัดประเภทผู้ป่วยในกลุ่มที่สาม ไข้เลือดออก โดยไม่มีอาการ ไข้เลือดออก ด้วยสัญญาณเตือนและไข้เลือดออกอย่างรุนแรง [3] คลินิกยามไข้เลือดออกอย่างรุนแรงมีเลือดอย่างรุนแรง เกี่ยวข้องรุนแรงอวัยวะ และรั่วของพลาสมาอย่างรุนแรง ส่วนใหญ่ไข้เลือดออกเสียชีวิตเกี่ยวข้องกับ DHF/DSS (แนวทาง 1997) และไข้เลือดออกอย่างรุนแรง (แนวทาง 2009)DF และ DHF แรกจัดในมาเลเซียใน 1902 และ 1962 ตามลำดับ [4], [5] โรคระบาดไข้เลือดออกที่สำคัญถูกบันทึก ใน 1973 และตั้งแต่ นั้นป่วยเป็นยุงในมาเลเซียกับการระบาดใหญ่เกิดขึ้นทุก 3-4 ปี [6], [7] มีจำนวนรายงานที่อธิบายลักษณะทางคลินิกและปัจจัยเสี่ยงที่สัมพันธ์กับลักษณะรุนแรงของไข้เลือดออกและเสียชีวิตที่เกี่ยวข้องกับไข้เลือดออกในช่วงแรกสองทศวรรษที่ผ่านมาต่อโรคระบาด 1973 ในช่วงเวลานี้ เด็ก ๆ กลุ่มกันมากที่สุดที่ได้รับผลกระทบ ดังนั้น ส่วนมากจะอธิบายทางคลินิกของรุนแรงไข้เลือดออก [8], [9], [10] ในสองทศวรรษสุดท้าย อย่างไร ตามจำนวนกรณีและปัญหาไข้เลือดออกมีเลื่อนสร้าง มีกรณี 48,846 และ 98 เสียชีวิตในปี 2007 ในมาเลเซียกับอายุ 15 – 35 ปีสนับสนุนน้อย 48% ของจำนวนรวมของกรณีและปัญหาไข้เลือดออก [11] นอกจากนี้ยังมีการรายงานแนวโน้มสูงขึ้นเปอร์เซ็นต์ของผู้ใหญ่ที่ทำสัญญาเลือดออกประเทศไข้เลือดออกยุง [12] ดำเนินการตรวจทานนี้กรณีร้ายแรงของการติดเชื้อไข้เลือดออกเมื่อนี้เปลี่ยนวิทยาการระบาดของไข้เลือดออก ในประเทศมาเลเซีย และ ในภูมิภาคนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไวรัสเด็งกี่ (DENV) การติดเชื้อเป็นภัยคุกคามที่มีผลกระทบต่อสุขภาพในระดับโลกอย่างน้อย 3600000000 คนที่อาศัยอยู่ในกว่า 125 ประเทศในเขตร้อนและ subtropics [1] มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่สำคัญที่สุด arthropod เป็นพาหะโรค ทั้งสี่สายพันธุ์ไวรัสเด็งกี่ (DENV-1, DENV-2, DENV-3 และ DENV-4) สามารถก่อให้เกิดโรคไข้เลือดออก โรคสามารถนำเสนอเป็นความเจ็บป่วยตนเอง จำกัด อ่อนไข้เลือดออก (DF) หรือเป็นรูปแบบที่รุนแรงมากขึ้นของโรคไข้เลือดออก (DHF) และโรคไข้เลือดออกช็อก (DSS) [2] องค์การอนามัยโลก (WHO) 2009 แนวทางการจำแนกประเภทผู้ป่วยออกเป็นสามกลุ่ม ไข้เลือดออกโดยไม่มีสัญญาณเตือนโรคไข้เลือดออกที่มีสัญญาณเตือนและไข้เลือดออกรุนแรง [3] การรวมตัวกันทางคลินิกของโรคไข้เลือดออกที่รุนแรงรวมถึงการมีเลือดออกรุนแรงมีส่วนร่วมของอวัยวะที่รุนแรงและการรั่วไหลของพลาสม่าที่รุนแรง ส่วนใหญ่เสียชีวิตจากโรคไข้เลือดออกมีความเกี่ยวข้องกับโรคไข้เลือดออก / DSS (WHO 1997 แนวทาง) และไข้เลือดออกรุนแรง (WHO 2009 แนวทาง). DF และโรคไข้เลือดออกได้รับการบันทึกเป็นครั้งแรกในประเทศมาเลเซียในปี 1902 และปี 1962 ตามลำดับ [4] [5] การระบาดของโรคไข้เลือดออกที่สำคัญได้รับการบันทึกในปี 1973 และตั้งแต่นั้นไข้เลือดออกได้กลายเป็นโรคประจำถิ่นในประเทศมาเลเซียมีการระบาดใหญ่เกิดขึ้นทุก 3-4 ปี [6] [7] มีจำนวนของรายงานอธิบายลักษณะทางคลินิกและปัจจัยเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับอาการที่รุนแรงของโรคไข้เลือดออกและเสียชีวิตที่เกี่ยวข้องกับโรคไข้เลือดออกในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาเป็นครั้งแรกต่อไปนี้การระบาดของโรค 1973 ได้ ในช่วงเวลานี้เด็ก ๆ กลุ่มเด่นที่สุดได้รับผลกระทบจึงมีส่วนสำคัญในการอธิบายทางคลินิกของโรคไข้เลือดออกรุนแรง [8], [9] [10] ในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา แต่จำนวนผู้ป่วยไข้เลือดออกเพิ่มขึ้นได้ชี้แจง มี 48,846 รายและเสียชีวิต 98 ในปี 2007 ในประเทศมาเลเซียที่มีผู้ที่อายุ 15-35 ปีบริจาคอย่างน้อย 48% ของจำนวนรวมของกรณีไข้เลือดออก [11] แนวโน้มของสัดส่วนที่สูงของผู้ใหญ่ที่ทำสัญญาไข้เลือดออกยังได้รับรายงานในประเทศอื่น ๆ ในถิ่นไข้เลือดออก [12] ตรวจสอบนี้ในกรณีที่เสียชีวิตจากการติดเชื้อไข้เลือดออกได้ดำเนินการในแง่ของการเปลี่ยนแปลงทางระบาดวิทยาของโรคไข้เลือดออกในประเทศมาเลเซียและในภูมิภาคนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไวรัสเดงกี่ ( denv ) การติดเชื้อคุกคามสุขภาพทั่วโลกที่มีผลต่ออย่างน้อย 3.6 ล้านคน ในกว่า 125 ประเทศในเขตร้อน และ subtropics [ 1 ] มันเป็นหนึ่งในที่สำคัญที่สุดน่ำ . ทั้งหมดสี่ไวรัสไข้เลือดออก ( denv-1 denv-2 ( , , และ denv-3 เชื้อไวรัสชนิด ) สามารถทำให้เกิดไข้เลือดออก โรคที่สามารถนำเสนอเป็นอ่อนจำกัดตนเองเจ็บป่วย ไข้เลือดออก ( DF )หรือเป็นรูปแบบที่รุนแรงมากขึ้นของโรค โรคไข้เลือดออก และไข้เลือดออกช็อก ( DSS ) [ 2 ] องค์กรอนามัยโลก ( WHO ) 2009 แนวทางแบ่งผู้ป่วยเป็น 3 กลุ่ม คือ ไข้เลือดออก โดยไม่มีสัญญาณเตือน ไข้เลือดออก และไข้เลือดออก ที่มีอาการเตือนรุนแรง [ 3 ] อาการแสดงของการมีเลือดออกรุนแรง รุนแรง กับอวัยวะ รุนแรง และ พลาสมารั่วรุนแรงส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับโรคไข้เลือดออกโรคไข้เลือดออกเสียชีวิต / DSS ( ใคร 1997 แนวทาง ) และรุนแรง ( ที่ 2009 ไข้เลือดออก แนวทาง ) .

และถูกบันทึกไว้ครั้งแรกในไข้เลือดออก DF และมาเลเซีย ๓ปี 1962 ตามลำดับ [ 4 ] , [ 5 ] ไข้เลือดออกระบาดหนักที่สำคัญที่ถูกบันทึกไว้ใน 1973 และตั้งแต่นั้นมาไข้เลือดออกได้กลายเป็นที่ระบาดในมาเลเซีย ด้วยหลักการระบาดเกิดขึ้นทุก 3 – 4 ปี [ 6 ] [ 7 ]มีจำนวนรายงานที่อธิบายลักษณะทางคลินิกและปัจจัยเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับอาการของไข้เลือดออก ไข้เลือดออกรุนแรงและเสียชีวิตในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาต่อไปนี้ 1973 ระบาด ในช่วงเวลานี้เด็กที่เด่นที่สุด กลุ่มที่ได้รับผลกระทบ จึงมีส่วนอย่างมากที่จะอธิบายอาการของไข้เลือดออกรุนแรง [ 8 ] , [ 9 ] , [ 10 ]ในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม จำนวน 1 ราย มีเพิ่มขึ้นชี้แจง มี 48846 กรณีและ 98 ตายใน 2007 ในมาเลเซียที่มีอายุ 15 - 35 ปี สาเหตุอย่างน้อย 48 % ของจำนวนผู้ป่วยไข้เลือดออก [ 11 ] แนวโน้มของเปอร์เซ็นต์ที่สูงขึ้นของผู้ใหญ่สัญญาไข้เลือดออกยังได้รับรายงานโรคไข้เลือดออกระบาดในประเทศอื่น ๆ [ 12 ]ตรวจทานนี้จากกรณีที่ร้ายแรงของการติดเชื้อไข้เลือดออกเป็นปัญหาในแง่ของการระบาดวิทยาของโรคไข้เลือดออกในมาเลเซียและในภูมิภาคนี้