Our second hypothesis was that chil

Our second hypothesis was that children’s avoidant nighttime behaviors would significantly decrease upon completion of treatment.
We used inability to sleep in own bed through the night as a measure of avoidant behavior.
Fig. 1 reports the number of nights each children slept in their own bed from baseline to follow-up.
Mean at baseline was 2.14 nights per week and increased to 5.2 nights per week by the end of treatment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมมติฐานที่สองของเราถูกว่า เด็ก avoidant พฤติกรรมค่ำคืนจะลดลง significantly เมื่อเสร็จสิ้นการรักษา เราใช้ไม่สามารถนอนเตียงตัวเองเดินทางเป็นการวัดพฤติกรรม avoidant Fig. 1 รายงานได้แต่ละลูกนอนในเตียงของตนเองจากพื้นฐานการติดตามของค่าเฉลี่ยที่พื้นฐานถูกคืน 2.14 ต่อสัปดาห์ และเพิ่มขึ้น 5.2 คืนต่อสัปดาห์ โดยรักษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมมติฐานสองของเราคือการที่พฤติกรรมกลางคืนเด็กจะหลีกเลี่ยงนัยสำคัญไฟลดลงด้วยกันเมื่อเสร็จสิ้นการรักษา.
เราใช้ไม่สามารถที่จะนอนหลับอยู่บนเตียงของตัวเองตลอดทั้งคืนเป็นตัวชี้วัดของพฤติกรรมหลีกเลี่ยง.
รูป 1 รายงานจำนวนของเด็กแต่ละคืนนอนหลับอยู่บนเตียงของตัวเองจาก baseline ติดตาม.
หมายถึงที่ baseline เป็น 2.14 คืนต่อสัปดาห์และเพิ่มขึ้นเป็น 5.2 คืนต่อสัปดาห์ในตอนท้ายของการรักษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมมติฐานที่สองของเราคือเด็ก avoidant กลางคืนพฤติกรรมจะลดลงอย่างมีนัยสําคัญเมื่อ signi จึงลดลง เมื่อเสร็จสิ้นการรักษา
เราใช้ไม่สามารถที่จะนอนในเตียงของตัวเองผ่านคืนเป็นการวัดพฤติกรรม avoidant .
รูปที่ 1 รายงานจำนวนคืน แต่ละ เด็กนอนอยู่ที่เตียงของตัวเอง ก่อนจากการติดตาม .
หมายถึงที่ baseline คือ 2.14 คืนต่อสัปดาห์และเพิ่มขึ้น 52 คืน ต่อสัปดาห์ โดยจุดสิ้นสุดของการรักษา