You can no more know what a bade to

You can no more know what a bade tower is (as we shall see, it is an axis mundi) without knowing what a cremation is than you can know what a catcher's mitt is without knowing what baseball is.
The state ceremonials of classical Bali were metaphysical theatre: theatre designed to express a view of the ultimate nature of reality and, at the same time, to shape the existing conditions of life to be consonant with that reality; that is, theatre to present an ontology and, by presenting it, to make it happen -- make it actual. The settings, the props, the actors, the acts the actors perform, the general trajectory of religious faith that those acts describe-- all need to be set against the background of what the devil was going on. And that background can only be perceived, and perceived in the same measure, as those theatrical components are perceived. Neither the precise description of objects and behavior that is associated with traditional ethnography, nor the careful tracing of stylistic motifs that is traditional iconography, nor the delicate dissection of textual meanings that is traditional philology are in themselves enough. They must be made to converge in such a way that the concrete immediacy of enacted theatre yields the faith enclosed within it.
Behind the tendentious dramaturgy of state ritual, then, and in fact behind the unchanging plot that animated it, lay two fixed conjunctions of imaged ideas. First, padmasana, the lotus seat (or throne) of god; lingga, his phallus, or potency; and sekti, the energy he infuses into his particular expressions, most especially into the person of the ruler. Second, buwana agung, the realm if being; and buwana alit, the realm of sentience; the "big world" of what there is and the "little world" of thought and feeling.
Surrounded by a swarm of related, ancillary ideas, also deeply sunk in the pomp and ornament which Helms describes, these two symbol packets formed the content of what is usually all too casually referred to as "divine kingship" in Bali. The message the negara was designed to convey, and in its ritual life did convey, is ill-described by the mere statement, correct enough in itself, that the king was a kind of corporeal god. To the degree that it can be abstracted at all from the vehicles of its expression, the message was that the king, the court around him, and around the court the country as a whole, were supposed to make themselves into facsimiles of the order their imagery defined.
Like dream symbols, religious symbols are richly polysemic (that is, have multiple senses), their significance spreading out profusely in an embarrassment of directions. And this is as true for Balinese religious symbols as for any in the world. They reek of meaning.
Literally, padmasana means "lotus seat." It is used to refer to the throne of the supreme god Siva (or Surya, the Sun), who sits unstirring in the center of a lotus (padma) surrounded on four petals to the north, east, west, and south by Wisnu, Iswara, Mahadewa, and Brahma, each associated with a particular color, day of the week, part of the body, weapon, metal, magical syllable, and form of supernatural power. It is used to refer to the small stone column, surmounted by a high-back chair (also of stone) set cater-cornered on the most sacred spot in Balinese temples, upon which offerings to the supreme god are placed during temple ceremonies, when, enticed out of one version of heaven into another by his dancing worshipers, he comes there to sit. It is used to refer to the posture, a kind of infolded squat, one adopts when meditating upon the divine. It is used to refer to the act and the experience of meditation itself. It is a coital position, it is the base of a lingga, it is one of the many names of the supreme god, it is an iconic picture of the cosmos, it is the receptacle upon which the remains of a high priest are conducted to his cremation. And it is the innermost reaches of the human heart.
Lingga is a symbol no less ramifying. Strictly, of course, it refers to Siva's phallus--the "marvelous and interminable" one by which he established his superiority over Brahma and Visnu. Beyond that, it refers to the rough-hewn stone representations of that phallus--mere oblong rocks, suitably rounded at the top--found in temples and other sacred spots all over Bali. More abstractly it is the prime symbol of divine kingship as such. Not only is the king referred to as the lingga of the world; but also, since "on earth, the ruler acts on behalf of Siva, and the essence of his royal power is embodied in the lingga [which] the Brahman . . . obtains . . . from Siva and hands . . . over to the founder of the dynasty as the palladium of his royalty," the image summarizes the deep spiritual connection (Hooykaas calls it an "indivisible trinity") between the supreme god, the reigning king, and the state high priest. The small, whisk like sprinkler made of grass stalks and plaited leaves from which priests shake drops of holy water over worshipers at the sacramental high point of practically all Balinese rituals is also addressed as a lingga. The kris(dagger) all noble personages wear thrust into the back of their sarongs, the crystal bar set into the ceremonial headdress of a high priest, the upper tip of a noble's cremation tower, the vehicle that transports the cremated soul to heaven, and the scaffold from which those widows throw themselves so dutifully onto their lord's pyre are also conceived to be linggas.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณสามารถไม่ทราบว่าเป็นคนเป็นทาวเวอร์ (เราจะเห็น มันเป็นการ mundi แกน) โดยไม่ทราบว่าเผาศพที่เป็นมากกว่าคุณสามารถทราบการจับผ้าโดยไม่ทราบว่าเบสบอลเป็นได้ Ceremonials รัฐบาหลีคลาสสิกมีพื้ยละคร: ละครที่ออกแบบมาเพื่อแสดงมุมมองของธรรมชาติที่ดีที่สุด ของความเป็นจริง และ พร้อม กัน เพื่อรูปร่างเงื่อนไขที่มีอยู่ของชีวิตเป็นพยัญชนะ ด้วยที่จริง นั่นคือ โรงละคร การแสดงเป็นภววิทยา นำเสนอ การทำให้เกิด - ทำด้วยจริง การตั้งค่า props ผู้แสดง กระทำผู้แสดงทำ วิถีของศาสนาเหล่านั้นทำหน้าที่อธิบาย - ทั่วไปทั้งหมดต้องตั้งกับพื้นหลังของสิ่งปีศาจเกิดขึ้น และพื้นหลังที่สามารถเท่านั้นสามารถมองเห็น มองเห็นในวัดเดียวกัน เป็นส่วนประกอบละครเหล่านั้นจะมองเห็น ไม่อธิบายที่ชัดเจนของวัตถุและลักษณะการทำงานที่เกี่ยวข้องกับชาติพันธุ์วรรณนาดั้งเดิม หรือติดตามระวังของความเป็นสำนวนที่ปางดั้งเดิม หรือชำแหละที่ละเอียดอ่อนของความหมายเป็นข้อความที่ philology ดั้งเดิมได้ในตัวเองพอ พวกเขาต้องทำจะมาบรรจบกันในลักษณะว่า immediacy คอนกรีตของโรงละครที่ตราขึ้นทำให้ศรัทธาที่อยู่ภายในนั้น หลัง dramaturgy tendentious ของรัฐพิธีกรรม แล้ว และในความเป็นจริงอยู่เบื้อง หลังแผนค้างที่เคลื่อนไหวได้ วางสันธานถาวรสองความคิดที่ imaged แรก padmasana นั่งบัว (หรือบัลลังก์) ของพระเจ้า ลิงกา เขาเห็ด หรือ รู้จัก และ sekti พลังงานที่เขาจัดเตรียมเป็นนิพจน์ของเขาโดยเฉพาะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบุคคลของไม้บรรทัด อากังสอง buwana แดนถ้าถูก และอลิ ท buwana ขอบเขตของ sentience "โลกใหญ่" มีอะไรอยู่และ "โลกน้อย" ของความคิดและความรู้สึก ล้อมของคิดที่เกี่ยวข้อง พิเศษ ยังลึกแบบจมเอิกเกริกและเครื่องประดับซึ่งอรีเฮมส์อธิบาย แพคเก็ตสัญลักษณ์สองเหล่านี้จัดเนื้อหาอะไรเป็นปกติทั้งหมดตั้งใจเกินไปเรียกว่า "ดำรัสพระเจ้า" ในบาหลี เนการาถูกออกแบบมาเพื่อถ่ายทอด ข้อความ และในพิธีกรรมชีวิตได้ถ่าย ทอด จะไม่อธิบายคำสั่งเพียง แก้ไขพอในตัวเอง ที่พระมหากษัตริย์เป็นพระเจ้า corporeal ระดับว่า มันสามารถจะออกทั้งหมดจากยานพาหนะของนิพจน์ของ ข้อความว่า ศาลเขา และ ทั่วประเทศทั้งหมด ศาล พระควรจะทำให้ตัวเองเป็นเฉพาะของใบสั่งของภาพที่กำหนด ชอบฝันสัญลักษณ์ สัญลักษณ์ทางศาสนาจะมั่งคั่ง polysemic (กล่าวคือ มีหลายอารมณ์), ความสำคัญของพวกเขาแพร่กระจายออกกาฬไหลม้วนผิดทิศทาง และก็เป็นสัญลักษณ์ทางศาสนาบาหลีส่วนใด ๆ ในโลก พวกกลิ่นเหม็นความหมาย , Padmasana ความหมาย "นั่งบัว" มันถูกใช้เพื่อหมายถึงบัลลังก์ของสุดยอดพระศิวา (หรือ Surya ดวงอาทิตย์), ที่ตั้งอยู่ unstirring เมืองบัว (มา) ด้วยกลีบสี่ทางทิศเหนือ ตะวันออก ตะวันตก และใต้ โดย Wisnu, Iswara, Mahadewa พระ พรหม แต่ละที่เชื่อมโยงกับสีเฉพาะ วันของสัปดาห์ ส่วนของร่างกาย อาวุธ เสียงมหัศจรรย์ โลหะ และรูปแบบของอำนาจเหนือธรรมชาติ ใช้เพื่ออ้างอิงถึงคอลัมน์หินเล็ก surmounted โดยความสูงหลังเก้าอี้ (ยังของหิน) cater-cornered จุดศักดิ์สิทธิ์มากที่สุดในบาหลีวัด ตามที่เสนอให้พระเจ้าสูงสุดอยู่ในระหว่างพิธีวัด เมื่อ ก่อนจากรุ่นหนึ่งของสวรรค์เป็นอีก โดย worshipers เต้นรำของเขา เขามานั่ง ใช้เพื่ออ้างถึงท่าทาง แบบหมอบ infolded หนึ่ง adopts เมื่อ meditating ตามพระ ใช้เพื่ออ้างถึงการกระทำและประสบการณ์ของการทำสมาธิเอง จะเป็นตำแหน่ง coital มันเป็นพื้นฐานของการลิงกา เป็นชื่อของพระเจ้าสูงสุดหลาย มันเป็นภาพที่โดดเด่นในเอกภพ มันรองรับซึ่งของปุโรหิตจะดำเนินการเผาศพของเขา และเป็นจนถึงที่สุดของหัวใจมนุษย์ ลิงกาเป็นสัญลักษณ์ไม่น้อยกว่า ramifying อย่างเคร่งครัด แน่นอน มันอ้างถึงของศิวาเห็ด - หนึ่ง "นี่ และ interminable" ที่เขาก่อตั้งปมเขาพระพรหมและ Visnu นอกเหนือจากนั้น การที่เห็ด - หินเพียงสี่หินแทน rough-hewn ปัด - ที่เหมาะสมพบในวัดและจุดอื่น ๆ ศักดิ์สิทธิ์ทั่วบาหลี เพิ่มเติม abstractly เป็นสัญลักษณ์สำคัญของพระดำรัสเช่น ไม่เพียงแต่ พระมหากษัตริย์เรียกว่าลิงกาโลก ยัง ตั้งแต่ "บนแผ่นดิน ไม้บรรทัดทำหน้าที่ในนามของศิวา และสาระสำคัญของพระราชอำนาจอย่างเคร่งครัดลิงกา [ซึ่ง] Brahman...เหตุผล...ศิวาและมือ...ผ่านไปผู้ก่อตั้งราชวงศ์เป็นพาลาเดียมของราชวงศ์ของเขา, " ภาพสรุปการเชื่อมต่อลึกฝ่ายวิญญาณ (Hooykaas เรียกว่าเป็น "indivisible ทรีนีตี้") ระหว่างพระเจ้าสูงสุด พระมหากษัตริย์ครองราชย์ และปุโรหิตของรัฐ ขนาดเล็ก สั้นปัดฝุ่นเช่นป้องกันอัคคีภัยทำหญ้า stalks และ plaited ที่พระสงฆ์จับหยดน้ำบริสุทธิ์ผ่าน worshipers ที่ศักดิ์สิทธิ์ยังเป็นที่อยู่จุดสูงสุดของบาหลีพิธีกรรมทั้งหมดจริงเป็นลิงกาเป็นใบไม้ Kris(dagger) personages ที่โนเบิลทั้งหมดสวมกระตุกไปด้านหลังของโหร่ แถบคริสตัลตั้งเป็น headdress พิธีกรรมของนักบวชสูง ปลายด้านบนของโนเบิลเมรุ ยานพาหนะที่ขนส่งวิญญาณไปสวรรค์ cremated และนั่งร้านที่แม่หม้ายที่โยนตัวเองดังนั้น dutifully ไปถวายพระเจ้าของพวกเขาจะยังรู้สึกจะ linggas

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณไม่สามารถรู้ว่าสิ่งที่ทำหอ ( ที่เราจะเห็นมันเป็นแกน mundi ) โดยไม่รู้ว่าศพเป็นมากกว่าที่คุณจะรู้อะไรถึงมือแคชเชอร์ โดยไม่รู้ว่าเบสบอล .
รัฐพิธีการของบาหลีเป็นคลาสสิกอภิปรัชญาละคร : ละครที่ออกแบบมาเพื่อแสดงมุมมองของธรรมชาติ สุดยอดของความเป็นจริง และ ในเวลาเดียวกันรูปร่างสภาพชีวิตให้สอดคล้องกับความเป็นจริงนั้น นั่นคือ โรงละครปัจจุบันเป็นอภิปรัชญาและโดยนำเสนอมัน ที่จะทำให้มันเกิดขึ้น . . . ทำให้มันจริง การตั้งค่า , props , นักแสดง , การกระทำที่นักแสดงแสดงทั่วไป วิถีของความเชื่อทางศาสนาที่ทำหน้าที่เหล่านั้นอธิบาย . . . ต้องตั้งกับพื้นหลังของสิ่งที่ปีศาจขึ้นและพื้นหลังสามารถรับรู้และเข้าใจในวัดเดียวกัน เป็นผู้ประกอบละครจะรับรู้ และแม่นยำรายละเอียดของวัตถุและพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับชาติพันธุ์ดั้งเดิม หรือระวังการติดตามของรูปแบบลวดลายที่เป็นรูปแบบดั้งเดิมหรือการผ่าตัดที่ละเอียดอ่อนของความหมายที่เป็นนักคณิตศาสตร์ดั้งเดิมอยู่ในตัวเองอยู่แล้ว พวกเขาจะต้องทำกันในลักษณะที่รวดเร็วของคอนกรีตตราโรงละครผลผลิตศรัทธาอยู่ภายใน
หลังศิลปะการละคร tendentious สภาพพิธีกรรมแล้ว และในความเป็นจริงที่อยู่เบื้องหลังไม่เปลี่ยนแปลงพล็อตที่เคลื่อนไหวได้ วางสองแก้ไขคำเชื่อมอื่นๆของความคิด ครั้งแรกpadmasana , โลตัส ที่นั่งหรือบัลลังก์ของพระเจ้า ลิงคาอวัยวะเพศชายของเขา , หรือความแรง และเซกติ พลังงานมันอบอวลในการแสดงออกโดยเฉพาะของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ของไม้บรรทัด ประการที่สอง buwana กุง , แดน ถ้าถูก และ buwana alit , ขอบเขตของความรู้สึก ; " โลก " ของสิ่งที่มีขนาดใหญ่และน้อย " โลก " ของความคิด และความรู้สึก
ล้อมรอบด้วยฝูงของที่เกี่ยวข้อง