Once upon a time, a good many years

Once upon a time, a good many years ago, there was a traveller, and he set out upon a journey. It was a magic journey, and was to seem very long when he began it, and very short when he got half way through.

He travelled along a rather dark path for some little time, without meeting anything, until at last he came to a beautiful child. So he said to the child, "What do you do here?" And the child said, "I am always at play. Come and play with me!"

So, he played with that child, the whole day long, and they were very merry. The sky was so blue, the sun was so bright, the water was so sparkling, the leaves were so green, the flowers were so lovely, and they heard such singing-birds and saw so many butteries, that everything was beautiful. This was in fine weather. When it rained, they loved to watch the falling drops, and to smell the fresh scents. When it blew, it was delightful to listen to the wind, and fancy what it said, as it came rushing from its home-- where was that, they wondered!--whistling and howling, driving the clouds before it, bending the trees, rumbling in the chimneys, shaking the house, and making the sea roar in fury. But, when it snowed, that was best of all; for, they liked nothing so well as to look up at the white flakes falling fast and thick, like down from the breasts of millions of white birds; and to see how smooth and deep the drift was; and to listen to the hush upon the paths and roads.

They had plenty of the finest toys in the world, and the most astonishing picture-books: all about scimitars and slippers and turbans, and dwarfs and giants and genii and fairies, and blue- beards and bean-stalks and riches and caverns and forests and Valentines and Orsons: and all new and all true.

But, one day, of a sudden, the traveller lost the child. He called to him over and over again, but got no answer. So, he went upon his road, and went on for a little while without meeting anything, until at last he came to a handsome boy. So, he said to the boy, "What do you do here?" And the boy said, "I am always learning. Come and learn with me."

So he learned with that boy about Jupiter and Juno, and the Greeks and the Romans, and I don't know what, and learned more than I could tell--or he either, for he soon forgot a great deal of it. But, they were not always learning; they had the merriest games that ever were played. They rowed upon the river in summer, and skated on the ice in winter; they were active afoot, and active on horseback; at cricket, and all games at ball; at prisoner's base, hare and hounds, follow my leader, and more sports than I can think of; nobody could beat them. They had holidays too, and Twelfth cakes, and parties where they danced till midnight, and real Theatres where they saw palaces of real gold and silver rise out of the real earth, and saw all the wonders of the world at once. As to friends, they had such dear friends and so many of them, that I want the time to reckon them up. They were all young, like the handsome boy, and were never to be strange to one another all their lives through.

Still, one day, in the midst of all these pleasures, the traveller lost the boy as he had lost the child, and, after calling to him in vain, went on upon his journey. So he went on for a little while without seeing anything, until at last he came to a young man. So, he said to the young man, "What do you do here?" And the young man said, "I am always in love. Come and love with me."

So, he went away with that young man, and presently they came to one of the prettiest girls that ever was seen--just like Fanny in the corner there--and she had eyes like Fanny, and hair like Fanny, and dimples like Fanny's, and she laughed and coloured just as Fanny does while I am talking about her. So, the young man fell in love directly--just as Somebody I won't mention, the first time he came here, did with Fanny. Well! he was teased sometimes--just as Somebody used to be by Fanny; and they quarrelled sometimes--just as Somebody and Fanny used to quarrel; and they made it up, and sat in the dark, and wrote letters every day, and never were happy asunder, and were always looking out for one another and pretending not to, and were engaged at Christmas-time, and sat close to one another by the fire, and were going to be married very soon--all exactly like Somebody I won't mention, and Fanny!

But, the traveller lost them one day, as he had lost the rest of his friends, and, after calling to them to come back, which they never did, went on upon his journey. So, he went on for a little while without seeing anything, until at last he came to a middle-aged gentleman. So, he said to the gentleman, "What are you doing here?" And his answer was, "I am always busy. Come and be busy with me!"

So, he began to be very busy with that gentleman, and they went on through the wood together. The whole journey was through a wood, only it had been open and green at first, like a wood in spring; and now began to be thick and dark, like a wood in summer; some of the little trees that had come out earliest, were even turning brown. The gentleman was not alone, but had a lady of about the same age with him, who was his Wife; and they had children, who were with them too. So, they all went on together through the wood, cutting down the trees, and making a path through the branches and the fallen leaves, and carrying burdens, and working hard.

Sometimes, they came to a long green avenue that opened into deeper woods. Then they would hear a very little, distant voice crying, "Father, father, I am another child! Stop for me!" And presently they would see a very little figure, growing larger as it came along, running to join them. When it came up, they all crowded round it, and kissed and welcomed it; and then they all went on together.

Sometimes, they came to several avenues at once, and then they all stood still, and one of the children said, "Father, I am going to sea," and another said, "Father, I am going to India," and another, "Father, I am going to seek my fortune where I can," and another, "Father, I am going to Heaven!" So, with many tears at parting, they went, solitary, down those avenues, each child upon its way; and the child who went to Heaven, rose into the golden air and vanished.

Whenever these partings happened, the traveller looked at the gentleman, and saw him glance up at the sky above the trees, where the day was beginning to decline, and the sunset to come on. He saw, too, that his hair was turning grey. But, they never could rest long, for they had their journey to perform, and it was necessary for them to be always busy.

At last, there had been so many partings that there were no children left, and only the traveller, the gentleman, and the lady, went upon their way in company. And now the wood was yellow; and now brown; and the leaves, even of the forest trees, began to fall.

So, they came to an avenue that was darker than the rest, and were pressing forward on their journey without looking down it when the lady stopped.

"My husband," said the lady. "I am called."

They listened, and they heard a voice a long way down the avenue, say, "Mother, mother!"

It was the voice of the first child who had said, "I am going to Heaven!" and the father said, "I pray not yet. The sunset is very near. I pray not yet!"

But, the voice cried, "Mother, mother!" without minding him, though his hair was now quite white, and tears were on his face.

Then, the mother, who was already drawn into the shade of the dark avenue and moving away with her arms still round his neck, kissed him, and said, "My dearest, I am summoned, and I go!" And she was gone. And the traveller and he were left alone together.

And they went on and on together, until they came to very near the end of the wood: so near, that they could see the sunset shining red before them through the trees.

Yet, once more, while he broke his way among the branches, the traveller lost his friend. He called and called, but there was no reply, and when he passed out of the wood, and saw the peaceful sun going down upon a wide purple prospect, he came to an old man sitting on a fallen tree. So, he said to the old man, "What do you do here?" And the old man said with a calm smile, "I am always remembering. Come and remember with me!"

So the traveller sat down by the side of that old man, face to face with the serene sunset; and all his friends came softly back and stood around him. The beautiful child, the handsome boy, the young man in love, the father, mother, and children: every one of them was there, and he had lost nothing. So, he loved them all, and was kind and forbearing with them all, and was always pleased to watch them all, and they all honoured and loved him. And I think the traveller must be yourself, dear Grandfather, because this what you do to us, and what we do to you.

He travelled along a rather dark path for some little time, without meeting anything, until at last he came to a beautiful child. So he said to the child, "What do you do here?" And the child said, "I am always at play. Come and play with me!"

So, he played with that child, the whole day long, and they were very merry. The sky was so blue, the sun was so bright, the water was so sparkling, the leaves were so green, the flowers were so lovely, and they heard such singing-birds and saw so many butteries, that everything was beautiful. This was in fine weather. When it rained, they loved to watch the falling drops, and to smell the fresh scents. When it blew, it was delightful to listen to the wind, and fancy what it said, as it came rushing from its home-- where was that, they wondered!--whistling and howling, driving the clouds before it, bending the trees, rumbling in the chimneys, shaking the house, and making the sea roar in fury. But, when it snowed, that was best of all; for, they liked nothing so well as to look up at the white flakes falling fast and thick, like down from the breasts of millions of white birds; and to see how smooth and deep the drift was; and to listen to the hush upon the paths and roads.

They had plenty of the finest toys in the world, and the most astonishing picture-books: all about scimitars and slippers and turbans, and dwarfs and giants and genii and fairies, and blue- beards and bean-stalks and riches and caverns and forests and Valentines and Orsons: and all new and all true.

But, one day, of a sudden, the traveller lost the child. He called to him over and over again, but got no answer. So, he went upon his road, and went on for a little while without meeting anything, until at last he came to a handsome boy. So, he said to the boy, "What do you do here?" And the boy said, "I am always learning. Come and learn with me."

So he learned with that boy about Jupiter and Juno, and the Greeks and the Romans, and I don't know what, and learned more than I could tell--or he either, for he soon forgot a great deal of it. But, they were not always learning; they had the merriest games that ever were played. They rowed upon the river in summer, and skated on the ice in winter; they were active afoot, and active on horseback; at cricket, and all games at ball; at prisoner's base, hare and hounds, follow my leader, and more sports than I can think of; nobody could beat them. They had holidays too, and Twelfth cakes, and parties where they danced till midnight, and real Theatres where they saw palaces of real gold and silver rise out of the real earth, and saw all the wonders of the world at once. As to friends, they had such dear friends and so many of them, that I want the time to reckon them up. They were all young, like the handsome boy, and were never to be strange to one another all their lives through.

Still, one day, in the midst of all these pleasures, the traveller lost the boy as he had lost the child, and, after calling to him in vain, went on upon his journey. So he went on for a little while without seeing anything, until at last he came to a young man. So, he said to the young man, "What do you do here?" And the young man said, "I am always in love. Come and love with me."

So, he went away with that young man, and presently they came to one of the prettiest girls that ever was seen--just like Fanny in the corner there--and she had eyes like Fanny, and hair like Fanny, and dimples like Fanny's, and she laughed and coloured just as Fanny does while I am talking about her. So, the young man fell in love directly--just as Somebody I won't mention, the first time he came here, did with Fanny. Well! he was teased sometimes--just as Somebody used to be by Fanny; and they quarrelled sometimes--just as Somebody and Fanny used to quarrel; and they made it up, and sat in the dark, and wrote letters every day, and never were happy asunder, and were always looking out for one another and pretending not to, and were engaged at Christmas-time, and sat close to one another by the fire, and were going to be married very soon--all exactly like Somebody I won't mention, and Fanny!

But, the traveller lost them one day, as he had lost the rest of his friends, and, after calling to them to come back, which they never did, went on upon his journey. So, he went on for a little while without seeing anything, until at last he came to a middle-aged gentleman. So, he said to the gentleman, "What are you doing here?" And his answer was, "I am always busy. Come and be busy with me!"

So, he began to be very busy with that gentleman, and they went on through the wood together. The whole journey was through a wood, only it had been open and green at first, like a wood in spring; and now began to be thick and dark, like a wood in summer; some of the little trees that had come out earliest, were even turning brown. The gentleman was not alone, but had a lady of about the same age with him, who was his Wife; and they had children, who were with them too. So, they all went on together through the wood, cutting down the trees, and making a path through the branches and the fallen leaves, and carrying burdens, and working hard.

Sometimes, they came to a long green avenue that opened into deeper woods. Then they would hear a very little, distant voice crying, "Father, father, I am another child! Stop for me!" And presently they would see a very little figure, growing larger as it came along, running to join them. When it came up, they all crowded round it, and kissed and welcomed it; and then they all went on together.

Sometimes, they came to several avenues at once, and then they all stood still, and one of the children said, "Father, I am going to sea," and another said, "Father, I am going to India," and another, "Father, I am going to seek my fortune where I can," and another, "Father, I am going to Heaven!" So, with many tears at parting, they went, solitary, down those avenues, each child upon its way; and the child who went to Heaven, rose into the golden air and vanished.

Whenever these partings happened, the traveller looked at the gentleman, and saw him glance up at the sky above the trees, where the day was beginning to decline, and the sunset to come on. He saw, too, that his hair was turning grey. But, they never could rest long, for they had their journey to perform, and it was necessary for them to be always busy.

At last, there had been so many partings that there were no children left, and only the traveller, the gentleman, and the lady, went upon their way in company. And now the wood was yellow; and now brown; and the leaves, even of the forest trees, began to fall.

So, they came to an avenue that was darker than the rest, and were pressing forward on their journey without looking down it when the lady stopped.

"My husband," said the lady. "I am called."

They listened, and they heard a voice a long way down the avenue, say, "Mother, mother!"

It was the voice of the first child who had said, "I am going to Heaven!" and the father said, "I pray not yet. The sunset is very near. I pray not yet!"

But, the voice cried, "Mother, mother!" without minding him, though his hair was now quite white, and tears were on his face.

Then, the mother, who was already drawn into the shade of the dark avenue and moving away with her arms still round his neck, kissed him, and said, "My dearest, I am summoned, and I go!" And she was gone. And the traveller and he were left alone together.

And they went on and on together, until they came to very near the end of the wood: so near, that they could see the sunset shining red before them through the trees.

Yet, once more, while he broke his way among the branches, the traveller lost his friend. He called and called, but there was no reply, and when he passed out of the wood, and saw the peaceful sun going down upon a wide purple prospect, he came to an old man sitting on a fallen tree. So, he said to the old man, "What do you do here?" And the old man said with a calm smile, "I am always remembering. Come and remember with me!"

So the traveller sat down by the side of that old man, face to face with the serene sunset; and all his friends came softly back and stood around him. The beautiful child, the handsome boy, the young man in love, the father, mother, and children: every one of them was there, and he had lost nothing. So, he loved them all, and was kind and forbearing with them all, and was always pleased to watch them all, and they all honoured and loved him. And I think the traveller must be yourself, dear Grandfather, because this what you do to us, and what we do to you.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Once upon a time, a good many years ago, there was a traveller, and he set out upon a journey. It was a magic journey, and was to seem very long when he began it, and very short when he got half way through.He travelled along a rather dark path for some little time, without meeting anything, until at last he came to a beautiful child. So he said to the child, "What do you do here?" And the child said, "I am always at play. Come and play with me!"So, he played with that child, the whole day long, and they were very merry. The sky was so blue, the sun was so bright, the water was so sparkling, the leaves were so green, the flowers were so lovely, and they heard such singing-birds and saw so many butteries, that everything was beautiful. This was in fine weather. When it rained, they loved to watch the falling drops, and to smell the fresh scents. When it blew, it was delightful to listen to the wind, and fancy what it said, as it came rushing from its home-- where was that, they wondered!--whistling and howling, driving the clouds before it, bending the trees, rumbling in the chimneys, shaking the house, and making the sea roar in fury. But, when it snowed, that was best of all; for, they liked nothing so well as to look up at the white flakes falling fast and thick, like down from the breasts of millions of white birds; and to see how smooth and deep the drift was; and to listen to the hush upon the paths and roads.They had plenty of the finest toys in the world, and the most astonishing picture-books: all about scimitars and slippers and turbans, and dwarfs and giants and genii and fairies, and blue- beards and bean-stalks and riches and caverns and forests and Valentines and Orsons: and all new and all true.But, one day, of a sudden, the traveller lost the child. He called to him over and over again, but got no answer. So, he went upon his road, and went on for a little while without meeting anything, until at last he came to a handsome boy. So, he said to the boy, "What do you do here?" And the boy said, "I am always learning. Come and learn with me."So he learned with that boy about Jupiter and Juno, and the Greeks and the Romans, and I don't know what, and learned more than I could tell--or he either, for he soon forgot a great deal of it. But, they were not always learning; they had the merriest games that ever were played. They rowed upon the river in summer, and skated on the ice in winter; they were active afoot, and active on horseback; at cricket, and all games at ball; at prisoner's base, hare and hounds, follow my leader, and more sports than I can think of; nobody could beat them. They had holidays too, and Twelfth cakes, and parties where they danced till midnight, and real Theatres where they saw palaces of real gold and silver rise out of the real earth, and saw all the wonders of the world at once. As to friends, they had such dear friends and so many of them, that I want the time to reckon them up. They were all young, like the handsome boy, and were never to be strange to one another all their lives through.Still, one day, in the midst of all these pleasures, the traveller lost the boy as he had lost the child, and, after calling to him in vain, went on upon his journey. So he went on for a little while without seeing anything, until at last he came to a young man. So, he said to the young man, "What do you do here?" And the young man said, "I am always in love. Come and love with me."So, he went away with that young man, and presently they came to one of the prettiest girls that ever was seen--just like Fanny in the corner there--and she had eyes like Fanny, and hair like Fanny, and dimples like Fanny's, and she laughed and coloured just as Fanny does while I am talking about her. So, the young man fell in love directly--just as Somebody I won't mention, the first time he came here, did with Fanny. Well! he was teased sometimes--just as Somebody used to be by Fanny; and they quarrelled sometimes--just as Somebody and Fanny used to quarrel; and they made it up, and sat in the dark, and wrote letters every day, and never were happy asunder, and were always looking out for one another and pretending not to, and were engaged at Christmas-time, and sat close to one another by the fire, and were going to be married very soon--all exactly like Somebody I won't mention, and Fanny!But, the traveller lost them one day, as he had lost the rest of his friends, and, after calling to them to come back, which they never did, went on upon his journey. So, he went on for a little while without seeing anything, until at last he came to a middle-aged gentleman. So, he said to the gentleman, "What are you doing here?" And his answer was, "I am always busy. Come and be busy with me!"So, he began to be very busy with that gentleman, and they went on through the wood together. The whole journey was through a wood, only it had been open and green at first, like a wood in spring; and now began to be thick and dark, like a wood in summer; some of the little trees that had come out earliest, were even turning brown. The gentleman was not alone, but had a lady of about the same age with him, who was his Wife; and they had children, who were with them too. So, they all went on together through the wood, cutting down the trees, and making a path through the branches and the fallen leaves, and carrying burdens, and working hard.Sometimes, they came to a long green avenue that opened into deeper woods. Then they would hear a very little, distant voice crying, "Father, father, I am another child! Stop for me!" And presently they would see a very little figure, growing larger as it came along, running to join them. When it came up, they all crowded round it, and kissed and welcomed it; and then they all went on together.Sometimes, they came to several avenues at once, and then they all stood still, and one of the children said, "Father, I am going to sea," and another said, "Father, I am going to India," and another, "Father, I am going to seek my fortune where I can," and another, "Father, I am going to Heaven!" So, with many tears at parting, they went, solitary, down those avenues, each child upon its way; and the child who went to Heaven, rose into the golden air and vanished.
Whenever these partings happened, the traveller looked at the gentleman, and saw him glance up at the sky above the trees, where the day was beginning to decline, and the sunset to come on. He saw, too, that his hair was turning grey. But, they never could rest long, for they had their journey to perform, and it was necessary for them to be always busy.

At last, there had been so many partings that there were no children left, and only the traveller, the gentleman, and the lady, went upon their way in company. And now the wood was yellow; and now brown; and the leaves, even of the forest trees, began to fall.

So, they came to an avenue that was darker than the rest, and were pressing forward on their journey without looking down it when the lady stopped.

"My husband," said the lady. "I am called."

They listened, and they heard a voice a long way down the avenue, say, "Mother, mother!"

It was the voice of the first child who had said, "I am going to Heaven!" and the father said, "I pray not yet. The sunset is very near. I pray not yet!"

But, the voice cried, "Mother, mother!" without minding him, though his hair was now quite white, and tears were on his face.

Then, the mother, who was already drawn into the shade of the dark avenue and moving away with her arms still round his neck, kissed him, and said, "My dearest, I am summoned, and I go!" And she was gone. And the traveller and he were left alone together.

And they went on and on together, until they came to very near the end of the wood: so near, that they could see the sunset shining red before them through the trees.

Yet, once more, while he broke his way among the branches, the traveller lost his friend. He called and called, but there was no reply, and when he passed out of the wood, and saw the peaceful sun going down upon a wide purple prospect, he came to an old man sitting on a fallen tree. So, he said to the old man, "What do you do here?" And the old man said with a calm smile, "I am always remembering. Come and remember with me!"

So the traveller sat down by the side of that old man, face to face with the serene sunset; and all his friends came softly back and stood around him. The beautiful child, the handsome boy, the young man in love, the father, mother, and children: every one of them was there, and he had lost nothing. So, he loved them all, and was kind and forbearing with them all, and was always pleased to watch them all, and they all honoured and loved him. And I think the traveller must be yourself, dear Grandfather, because this what you do to us, and what we do to you.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่ง, เป็นเวลาหลายปีที่ดีที่ผ่านมามีนักท่องเที่ยวและเขาออกเดินทางตาม มันเป็นความมหัศจรรย์การเดินทางและดูเหมือนนานมากเมื่อเขาเริ่มมันและสั้นมากเมื่อเขาได้ครึ่งทางผ่าน. เขาเดินทางไปตามเส้นทางที่มืดค่อนข้างบางเวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยไม่ต้องประชุมอะไรจนในที่สุดเขาก็มาถึง เด็กที่สวยงาม ดังนั้นเขาจึงพูดกับเด็ก "คุณทำอะไรที่นี่?" และเด็กกล่าวว่า "ฉันมักจะเล่น. มาเล่นกับฉัน!" ดังนั้นเขาเล่นกับเด็กที่ทั้งวันนานและพวกเขาก็ร่าเริงมาก ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าเพื่อให้ดวงอาทิตย์สดใสดังนั้นน้ำจึงเป็นประกายใบเป็นสีเขียวเพื่อให้เป็นดอกไม้ที่น่ารักมากและพวกเขาได้ยินเสียงร้องเพลงของนกดังกล่าวและเห็น butteries จำนวนมากว่าทุกอย่างเป็นภาพที่สวยงาม นี่คือสภาพอากาศดี เมื่อฝนตกพวกเขารักที่จะดูลดลงลดลงและการดมกลิ่นกลิ่นสด เมื่อมันพัดมันเป็นที่น่ายินดีที่จะรับฟังลมและจินตนาการสิ่งที่มันกล่าวว่าในขณะที่มันวิ่งมาจาก home-- ของที่คือการที่พวกเขาสงสัย - ผิวปากและยิ่งใหญ่ขับรถเมฆก่อนที่จะดัดต้นไม้ เสียงดังก้องในปล่องไฟเขย่าบ้านและทำเสียงคำรามของทะเลในความโกรธ แต่เมื่อมันหิมะที่เป็นดีที่สุดของทั้งหมด; สำหรับพวกเขาชอบอะไรให้ดีเท่าที่จะมองขึ้นไปบนเกล็ดสีขาวลดลงอย่างรวดเร็วและหนาเช่นลงมาจากหน้าอกของล้านของนกสีขาว; และเพื่อดูว่าเรียบและลึกลอยเป็น; . และที่จะฟังเงียบตามเส้นทางและถนนพวกเขามีความอุดมสมบูรณ์ของของเล่นที่ดีที่สุดในโลกและน่าอัศจรรย์ที่สุดภาพหนังสือ: ทุกอย่างเกี่ยวกับ scimitars และรองเท้าแตะและผ้าโพกหัวและดาวแคระและยักษ์ใหญ่และโรมันและนางฟ้า, และสีฟ้า - เคราและถั่วก้านและความมั่งคั่งและถ้ำและป่าไม้และวาเลนไทน์และ Orsons. และใหม่ทั้งหมดและเป็นความจริงทั้งหมดแต่วันหนึ่งในทันทีที่เดินทางสูญเสียลูก เขาเรียกให้เขาซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ได้ไม่มีคำตอบ ดังนั้นเขาก็เดินตามท้องถนนของเขาและไปในขณะที่เล็ก ๆ น้อย ๆ โดยไม่ต้องประชุมอะไรจนในที่สุดเขาก็มาถึงหนุ่มหล่อ ดังนั้นเขาพูดกับเด็ก "คุณทำอะไรที่นี่?" และเด็กกล่าวว่า "ฉันมักจะเรียนรู้. มาและเรียนรู้กับฉัน." ดังนั้นเขาจึงเรียนรู้กับเด็กที่เกี่ยวกับดาวพฤหัสบดีและจูโนและชาวกรีกและโรมันและผมไม่ทราบว่าสิ่งที่และเรียนรู้มากขึ้นกว่าที่ฉันจะทำได้ บอก - เขาหรืออย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อไม่ช้าเขาก็ลืมจัดการที่ดีของมัน แต่พวกเขาไม่ได้มักจะเรียนรู้; พวกเขามีเกม merriest ที่เคยเล่น พวกเขาพายเรือตามแม่น้ำในช่วงฤดูร้อนและเล่นสเก็ตน้ำแข็งในช่วงฤดูหนาว; พวกเขามีการใช้งานเคลื่อนไหวและการใช้งานบนหลังม้า; คริกเก็ตและเกมทั้งหมดในลูก; ที่ฐานของนักโทษกระต่ายและสุนัขทำตามผู้นำของฉันและกีฬามากขึ้นกว่าที่ฉันสามารถคิด; ไม่มีใครสามารถเอาชนะพวกเขา พวกเขามีวันหยุดมากเกินไปและเค้กที่สิบสองและบุคคลที่พวกเขาเต้นจนถึงเที่ยงคืนและโรงละครจริงที่พวกเขาเห็นพระราชวังของการเพิ่มขึ้นจริงทองและสีเงินออกมาจากโลกจริงและเห็นทุกสิ่งมหัศจรรย์ของโลกในครั้งเดียว ในฐานะที่เป็นเพื่อนของพวกเขามีเพื่อนรักดังกล่าวและเพื่อให้หลายคนที่ฉันต้องการเวลาที่จะคิดว่าพวกเขาขึ้น พวกเขาเป็นเด็กทั้งหมดเช่นเดียวกับหนุ่มหล่อและไม่เคยที่จะแปลกไปอีกคนหนึ่งในชีวิตของพวกเขาทั้งหมดผ่าน. ยังคงมีวันหนึ่งในท่ามกลางความสุขเหล่านี้นักท่องเที่ยวที่หายไปเด็กในขณะที่เขาได้สูญเสียเด็กและ หลังจากที่เรียกร้องให้เขาในไร้สาระไปเมื่อการเดินทางของเขา ดังนั้นเขาจึงไปในขณะที่เล็ก ๆ น้อย ๆ โดยไม่เห็นอะไรจนในที่สุดเขาก็มาถึงชายหนุ่มคนหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงพูดกับชายหนุ่มคนหนึ่ง "คุณทำอะไรที่นี่?" และชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวว่า "ฉันมักจะมาในความรักและความรักกับฉัน.." ดังนั้นเขาก็ไปกับชายหนุ่มคนนั้นและปัจจุบันพวกเขามาถึงหนึ่งในสาวที่สวยที่สุดที่เคยถูกมองว่า - เช่นเดียวกับอวัยวะเพศหญิงใน มุมมี - และเธอมีตาเหมือนอวัยวะเพศหญิงและผมเหมือนอวัยวะเพศหญิงและลักยิ้มเหมือนอวัยวะเพศหญิงและเธอหัวเราะและสีเช่นเดียวกับแฟนนีไม่ในขณะที่ผมกำลังพูดคุยเกี่ยวกับตัวเธอ ดังนั้นชายหนุ่มที่ตกหลุมรักโดยตรง - เช่นเดียวกับใครบางคนผมจะไม่พูดถึงครั้งแรกที่เขามาที่นี่ทำกับแฟนนี ดี! เขาถูกแกล้งบางครั้ง - เช่นเดียวกับใครบางคนที่เคยเป็นแฟนนีโดย; และพวกเขาทะเลาะกันบางครั้ง - เช่นเดียวกับใครบางคนและแฟนนีใช้ในการทะเลาะกัน; และพวกเขาทำมันขึ้นมาและนั่งอยู่ในที่มืดและเขียนจดหมายทุกวันและไม่เคยมีความสุขที่แยกออกและมักจะมองออกไปสำหรับอีกคนหนึ่งและทำท่าจะไม่และมีส่วนร่วมในวันคริสต์มาสเวลาและนั่งใกล้กับหนึ่ง อีกครั้งโดยไฟและกำลังจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ - ทั้งหมดเหมือนใครบางคนที่ผมจะไม่พูดถึงและหี! แต่นักท่องเที่ยวที่สูญเสียพวกเขาวันหนึ่งในขณะที่เขาได้สูญเสียส่วนที่เหลือของเพื่อน ๆ ของเขาและหลังจาก เรียกร้องให้พวกเขาจะกลับมาที่พวกเขาไม่เคยได้ไปอยู่กับการเดินทางของเขา ดังนั้นเขาไปในขณะที่เล็ก ๆ น้อย ๆ โดยไม่เห็นอะไรจนในที่สุดเขาก็มาถึงสุภาพบุรุษวัยกลางคน ดังนั้นเขาพูดกับสุภาพบุรุษ "คุณกำลังทำอะไรที่นี่?" และคำตอบของเขาคือ "ฉันไม่ว่างเสมอ. มายุ่งกับฉัน!" ดังนั้นเขาเริ่มจะยุ่งมากกับสุภาพบุรุษนั้นและพวกเขาเดินผ่านไม้ด้วยกัน เดินทางทั้งหมดก็ผ่านไม้เท่านั้นที่จะได้รับการเปิดและสีเขียวในตอนแรกเหมือนไม้ในฤดูใบไม้ผลิ; และตอนนี้ก็เริ่มที่จะมีความหนาและความมืดเหมือนไม้ในช่วงฤดูร้อน; บางส่วนของต้นไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้ออกมาเร็วที่สุดเท่าที่ได้รับแม้กระทั่งเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล สุภาพบุรุษไม่ได้คนเดียว แต่มีผู้หญิงประมาณวัยเดียวกับเขาซึ่งเป็นภรรยาของเขา และพวกเขามีเด็กที่อยู่กับพวกเขามากเกินไป ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดไปในการร่วมกันผ่านไม้ตัดต้นไม้และทำให้เส้นทางผ่านสาขาและใบลดลงและแบกภาระและทำงานอย่างหนัก. บางครั้งพวกเขามาถึงถนนสายยาวสีเขียวที่เปิดเข้าไปในป่าลึก . แล้วพวกเขาก็จะได้ยินเสียงน้อยมากที่ห่างไกลเสียงร้องไห้ "พ่อครับพ่อผมมีลูกอีกคนหยุดสำหรับฉัน!" และปัจจุบันพวกเขาจะเห็นเป็นตัวเลขที่น้อยมากมีขนาดใหญ่ขึ้นในขณะที่มันมาพร้อมทำงานร่วมกับพวกเขา เมื่อมันมาถึงพวกเขาทั้งหมดแออัดรอบมันและจูบและแสดงความยินดีนั้น และแล้วพวกเขาทั้งหมดไปด้วยกัน. บางครั้งพวกเขามาถึงลู่ทางหลายครั้งและจากนั้นพวกเขาทั้งหมดยังคงยืนอยู่และเป็นหนึ่งในเด็กกล่าวว่า "พ่อฉันกำลังจะไปทะเล" และอีกคนกล่าวว่า "พ่อผม ฉันจะไปอินเดีย "และอีก" พ่อฉันจะไปแสวงหาโชคลาภของฉันที่ฉันสามารถทำได้ "และอีก" พ่อฉันจะไปสวรรค์! " ดังนั้นด้วยน้ำตาพรากจากกันจำนวนมากที่พวกเขาเดินโดดเดี่ยวลงลู่ทางที่เด็กแต่ละคนตามทางของตน และเด็กที่ไปสวรรค์ปรับตัวสูงขึ้นไปในอากาศสีทองและหายไป. เมื่อใดก็ตามที่เกิดขึ้นเหล่านี้ partings นักท่องเที่ยวมองที่สุภาพบุรุษและเห็นเขาเหลือบมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือต้นไม้ที่วันเริ่มที่จะลดลงและ พระอาทิตย์ตกที่จะมาใน เขาเห็นเช่นกันว่าผมของเขากำลังจะกลายเป็นสีเทา แต่พวกเขาไม่เคยได้พักผ่อนนานเพราะพวกเขามีการเดินทางของพวกเขาที่จะดำเนินการและมันก็เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับพวกเขาจะมักจะยุ่ง. ที่ผ่านมาได้มีการ partings จำนวนมากที่มีเด็กไม่เหลือและมีเพียงนักท่องเที่ยวสุภาพบุรุษ และผู้หญิงไปตามทางของพวกเขาใน บริษัท และตอนนี้ไม้เป็นสีเหลือง และตอนนี้สีน้ำตาล และใบแม้ต้นไม้ป่าเริ่มตก. ดังนั้นพวกเขามาถึงถนนที่เป็นสีเข้มกว่าส่วนที่เหลือและถูกกดไปข้างหน้าในการเดินทางของพวกเขาโดยไม่ได้มองลงเมื่อผู้หญิงหยุด. "สามีของฉัน" กล่าวว่า ผู้หญิง "ผมเรียกว่า." พวกเขาฟังและพวกเขาได้ยินเสียงเป็นทางยาวลงถนนที่พูดว่า "แม่แม่!" มันเป็นเสียงของเด็กคนแรกที่ได้กล่าวว่า "ฉันจะไปสวรรค์!" และพ่อกล่าวว่า "ผมยังไม่ได้อธิษฐาน. พระอาทิตย์ตกอยู่ใกล้มาก. ผมขออธิษฐานยังไม่ได้!" แต่เสียงร้องไห้ "แม่แม่!" โดยไม่รังเกียจเขา แต่ผมของเขาตอนนี้สีขาวมากและน้ำตาอยู่บนใบหน้าของเขา. จากนั้นแม่ที่ถูกดึงออกมาแล้วในร่มเงาของถนนที่มืดและการย้ายไปกับอ้อมแขนของเธอยังคงรอบคอของเขาจูบเขาและ กล่าวว่า "สุดที่รักของฉันฉันเรียกและฉันไป!" และเธอก็หายไป และเดินทางและเขาถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวด้วยกัน. และพวกเขาไปบนและบนด้วยกันจนกว่าพวกเขาจะมาถึงมากใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของไม้:. เพื่อให้ใกล้กับที่พวกเขาจะได้เห็นพระอาทิตย์ตกที่ส่องแสงสีแดงก่อนที่พวกเขาผ่านต้นไม้แต่ครั้งเดียว มากขึ้นในขณะที่เขายากจนวิธีการของเขาในหมู่สาขานักท่องเที่ยวที่หายไปเพื่อนของเขา เขาเรียกและเรียก แต่ไม่มีการตอบกลับไม่ได้และเมื่อเขาเดินออกจากไม้และเห็นดวงอาทิตย์ที่เงียบสงบลงไปเมื่อโอกาสกว้างสีม่วงเขามาถึงชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้ ดังนั้นเขากล่าวกับคนเก่า "คุณทำอะไรที่นี่?" และชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้มที่สงบ "ฉันมักจะจดจำมาและจำไว้กับฉัน." ดังนั้นนักท่องเที่ยวนั่งลงข้างของชายชราที่เผชิญหน้ากับพระอาทิตย์ตกที่เงียบสงบ; และเพื่อน ๆ ทุกคนของเขามาเบา ๆ กลับมาและยืนอยู่รอบ ๆ ตัวเขา เด็กสวยหนุ่มหล่อชายหนุ่มในความรักของพ่อแม่และเด็กทุกคนของพวกเขาอยู่ที่นั่นและเขาได้สูญเสียอะไร ดังนั้นเขารักพวกเขาทั้งหมดและเป็นชนิดและอดทนกับพวกเขาทั้งหมดและยินดีเสมอที่จะดูพวกเขาทั้งหมดและพวกเขาทุกคนรู้สึกเป็นเกียรติและรักเขา และฉันคิดว่านักท่องเที่ยวจะต้องเป็นตัวคุณเองคุณปู่ที่รักเพราะสิ่งที่คุณทำกับเราและสิ่งที่เราทำเพื่อคุณ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่ง หลายปีที่ผ่านมา มีนักท่องเที่ยว และเขาออกเมื่อการเดินทาง มันเป็นการเดินทางที่วิเศษ และมันดูจะยาวมาก เมื่อเขาเริ่มมัน และสั้นมากเมื่อเขาได้ครึ่งทาง

เขาเดินทางไปตามเส้นทางที่มืดค่อนข้างบาง เล็ก ๆน้อย ๆเวลา โดยไม่พบอะไร จนในที่สุดเขาก็เป็นเด็กที่สวยงาม เขาพูดกับเด็กว่า " คุณมาทำอะไรที่นี่ ?" เด็กตอบว่า " ผมชอบเล่น มาเล่นกับฉัน ! "

เค้าเล่นกับเด็กตลอดทั้งวัน และพวกเขาอย่างร่าเริง ท้องฟ้าสีฟ้าคราม แสงแดด ดังนั้น น้ำจึงเป็นประกาย ใบเป็นสีเขียวแล้ว ดอกไม้ก็น่ารัก และได้ยินเสียงนกร้อง เช่น เห็น butteries มากมาย ทุกอย่างสวยงาม นี้อยู่ในอากาศได้เมื่อฝนตก พวกเขาชอบที่จะดูลดลงลดลง และกลิ่นหอมสดชื่น ตอนที่มันระเบิด มันเป็นที่น่ารื่นรมย์ฟังลมและจินตนาการสิ่งที่มันพูดได้ มันวิ่งจากบ้านที่เป็นสิ่งที่พวกเขาสงสัย ! -- ผิวปากและเสียงหอน ขับรถเมฆก่อนดัดต้นไม้ครืนในปล่องเขย่าบ้าน ให้ทะเลคำรนในความโกรธ แต่เมื่อหิมะตกที่ดีที่สุดของทั้งหมด เพราะพวกเขาชอบอะไรดีเท่าที่จะมองสีขาว flakes ลดลงอย่างรวดเร็วและหนา เหมือนลงมาจากหน้าอกของล้านของนกสีขาว และดูว่าเรียบและลึกลอยอยู่ และฟังความเงียบบนเส้นทางและถนน

พวกเขามีความอุดมสมบูรณ์ของของเล่นที่ดีที่สุดในโลก และหนังสือภาพที่น่าอัศจรรย์มากที่สุด :ทั้งหมดเกี่ยวกับ scimitars และรองเท้าแตะและ turbans และคนแคระและยักษ์ และภูตในนิทานโรมันและนางฟ้าสีฟ้า - เคราและดอกถั่วและความมั่งคั่งและถ้ำและป่า และ วาเลนไทน์ และ และ orsons ใหม่ทั้งหมดและเป็นความจริง

แต่ วันหนึ่งในทันใด นักเดินทางหลงเด็ก เขาเรียกเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ เขาเดินไปตามถนนของเขาและไปสักพักโดยไม่พบอะไร จนในที่สุดเขาก็มาถึงหนุ่มหล่อ เขาพูดกับลูกชาย " คุณมาทำอะไรที่นี่ ? " และเด็กที่พูดว่า " ฉันมักจะเรียนรู้ มาเรียนรู้กับผม "

เขาเรียนกับเด็กเกี่ยวกับดาวพฤหัสบดีและจูโน และ กรีก และโรมัน และผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร และได้เรียนรู้มากกว่าที่ผมจะบอก . . . หรือเขาเหมือนกันสำหรับเขาแล้วลืมจัดการที่ดีของมัน แต่พวกเขาไม่ได้เสมอการเรียนรู้ พวกเขามี merriest เกมที่เคยเล่น พวกเขาพายเรือตามแม่น้ำในฤดูร้อน และเล่นสเก็ตบนน้ำแข็งในฤดูหนาว พวกเขาใช้เดินเท้า และใช้งานบนหลังม้า ในคริกเก็ตและเกมทั้งหมดที่บอล ที่ฐานของนักโทษ และสุนัขล่าเนื้อกระต่าย ตามผู้นำ และกีฬามากขึ้นกว่าที่ฉันสามารถคิด ที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะพวกมันได้

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.