บทที่ 3Jack the Ripper kills againO

บทที่ 3

Jack the Ripper kills again
On Monday night Whitechapel was full of policemen, all ready to catch Jack the Ripper. Nothing happened. Only Lestrade enjoyed this.
'You have failed, Mr Holmes,' he said. 'Your idea was very clever, but you made one mistake. You forgot to tell the murderer about it!'
Holmes and I took a cab back to Baker Street. We were both too tired to talk then, but later that day I said, 'Holmes, what did happen? What went wrong?'
'We did not really fail. Moriarty could not kill anyone because we were there. But 1 badly wanted to catch him at his work, and there I failed.'
'He was there, then?'
'He was there. He saw what I had done, and realized that he could not kill a woman that night.'
'Then you did not fail! We have beaten him.' Holmes shook his head slowly. 'No, Watson. We have not beaten him yet. Think how angry he must be! I have stopped him once, and now he will try harder to kill me. He will go on with his planned murders, and he will do everything possible to make sure that he succeeds.'
'But Holmes, how do we ... ?'
'Remember, he kills, waits a week, kills again and then waits three weeks. So he will kill again next weekend. 1 must talk to Lestrade. But tonight, Watson, we shall amuse ourselves at the theatre.'
He would say no more, but that night, while we were at the theatre, he disappeared from my side without a word. 1 did not even see him leave, and for several days I neither saw him nor heard from him. Then, at dinner time on the night when we had hoped to catch Jack the Ripper at his work, he suddenly appeared again in Baker Street.
'Holmes!' I cried. 'Where have you been?'
'Don't worry, old fellow.' He sat down by the fire. 'I have been keeping Moriarty busy and playing games with him. He has chased me all over the country, but, as you see, I am still alive. I shall tell you my adventures some other time. Lestrade will be here in a minute to discuss tonight's plan.'
When Lestrade arrived, he did not seem at all pleased to see us.
'So, another of your clever little plans, Mr Holmes,' he said coldly. 'Do you really think we shall see the killer tonight?' 'He will be at work tonight,' Holmes replied. 'The only question is, shall we be ready for him? I suppose you have done everything that I ordered you to do?'
'We are ready for him.'
'Then let us go. We must not keep Jack the Ripper waiting.' It was a cold, windy night, and we were grateful for our thick coats as we sat in the cab. It took us to the big police station in Commercial Street. Hundreds of policemen were waiting there to begin the night's work. Holmes and I sat down to wait, too.
After some time I said to Holmes, 'This waiting is terrible. 1 wish we could do something.'
'We can,' he replied.
'When a crime is reported. Until then we can only wait. The murderer could be anywhere out there.'
Holmes picked up a piece of paper and a pencil. 'He could.
But I think I know where he is. Look at this.' This is what he showed me:
'The letters E, S, C and N are Eddowes, Stride, Chapman and Nicholl, the last four women he has
murdered,' Holmes said. 'The diagram shows the place where each died.'
'And X, I suppose, is some unknown woman, the one that he plans to kill tonight,' I said. 'But how do you know where to put the X on your diagram?'
'Look again, Watson,' Holmes said with a smile. Suddenly, I understood. 'It is a letter M!'
'Yes, Watson. M for murder, M for .. .' 'Moriarty! Holmes, do you mean to say ... ?'
'Yes. He is writing his name in blood upon the face of Whitechapel. And, as you see, I know where he will try to kill tonight, and where I shall go to meet him.'
'Not without me,' I said. 'I must come with you.' We left the police station just before midnight.
For the first time, 1 walked through the narrow streets of east London, streets that I had seen before only through the window of a cab. People think that murders happen in dark, empty streets. That is not always true. A strange and horrible fact about the streets where Jack the Ripper murdered women is that they were busier and better lit than most other London streets. They were full of pubs and cheap hotels. At all hours the streets were full of people who were too poor to find a bed anywhere, drunks looking for a bar that never closed, and all kinds of criminals. Finally, there were the women - those women who work only at night, when their more honest sisters are asleep.
I studied medicine in London, and while I was a student I saw something of the low-life of our capital. I was, after all, a healthy young man, and young men must amuse themselves. But I had never seen women like these. Holmes stopped several to question and to warn them, and I looked at their faces carefully. They were old at the age of twenty, dirty, diseased and hopeless. One thing was clear to me - they were not like other women. Does it matter, I began to think, if Jack the Ripper kills women like these? Death by his knife is quick. It cannot be worse than the slow and painful death from disease which most often ends their short lives.
We returned to the police station after one o'clock. I was tired and sick at heart. Lestrade did not stop talking, telling us that we should catch no murderers that night.
Suddenly, Holmes jumped up and walked out into the street.
I followed him.
Stay inside, Watson,' he said. 'You are tired, dear fellow, and you cannot help me.'
'I am coming with you,' I said. 'Nothing will stop me.' 'Come, then. But we must hurry. Moriarty is near. I can feel it.'
It began to rain. He walked fast and I almost had to run to keep up with him. His eyes moved restlessly from side to side. Suddenly he stopped, and stared into the darkness.
'Twice, Watson,' he said softly. 'He will kill twice tonight.
We stopped him killing a woman last time, so he must kill two tonight.'
Before I could answer, he was moving again. Then he stopped, and pulled me into a dark corner. Someone was coming towards us. Holmes spoke in a low voice, bur I shook with fear at his words. 'It is Moriarty.'
A man passed our corner and disappeared into another street. I could not see his face.
'Run to the police station and fetch Lestrade. He knows what to do,' Holmes said. 'I shall follow Moriarty. Hurry, man, hurry!'
Then he was gone. I cannot explain why I did not do what I was told. The fact is, instead of going to the police station, I followed Holmes. Perhaps I was afraid that my friend could not fight Moriarty on his own.
I ran to the corner of the street. I could just see Moriarty, walking straight on. Then, to my great surprise, Holmes turned left, and disappeared into a house, while Moriarty reached the end of the street and turned the corner. I could not understand what was happening, or what I should do next. What if Holmes, realizing that someone was following him, thought I was one of Moriarty's men? Some minutes later, I was still wondering what to do when I heard a door close. A man came out into the street. It was Holmes. He was now richly dressed, in a hat and a long, dark coat. He had changed his appearance in several small and clever ways, but I knew him.
I wanted to call to him, but was afraid he would not be pleased. Instead, I decided to follow secretly, ready to help him if he needed me.
We walked and walked. The rain became heavier and the streets emptied of people. Then a short fat man passed me, and soon afterwards a girl. She looked like a woman of the streets, but younger and
prettier than most I had seen that night. She seemed a little drunk, and could not walk straight.
As she came near to Holmes, he stopped and spoke to her.
They both laughed. Further along the street I saw the short fat man, now standing outside a pub, watching them. Then Holmes and the girl walked off together and a few seconds later the man followed them. How I feared for Holmes's safety! I was sure that the man and the girl were working for Moriarty. They had some plan, I knew, to hurt my friend. Perhaps only I could save him.
Holmes and the girl walked on, the man followed them, and I followed all three. At last Holmes and the girl stopped at the entrance to a yard. I heard the woman's voice. I could not hear Holmes's words, bur to my surprise I clearly saw him kiss her face. Then they entered the yard, and the fat man crossed the street and went into a house further along. Had he gone to fetch Moriarty, who would now appear and kill my friend?
Slowly and carefully, I made my way into the yard. It was dark, but I could see a light at a window. Then I heard Holmes's voice. He was in that room.
As quietly as I could, I went to the window. The curtains were a little too short, and I could just see into the room. The woman was lying on the bed, drinking from a bottle. Holmes sat with his back to the window, taking snuff from a little silver box. He seemed to be in no danger, but who could say when Moriarty would arrive?
It was cold and wet in the yard, but I felt calm again. If Moriarty came, I was ready to save my friend. I sat down with my back to the wall to wait.
I am ashamed to say what happened next, but I must say it.
I fell asleep. I was asleep for two hours. As I woke up, cold and uncomfortable, Holmes's words came back to me, 'He will kill twice tonight.'
I ran to the window, afraid of what I should see. At first I could not understand what terrible thing had happened there. Was it possible, I wondered, for a person to explode? There was blood everywhere. Then I recognized the body as the woman who I had seen drinking and talking with Sherlock Holmes. He was still with her, bur he was not dead. No, much worse than dead. He was alive. He had a knife in his hand, and he was cutting up her face and her body. Even as I watched, he was carefully cutting the leg down to the bone, taking off a long piece of meat in his other hand.
And as he cut the woman to pieces, he was singing .

บทที่ 3

Jack the Ripper kills again
On Monday night Whitechapel was full of policemen, all ready to catch Jack the Ripper. Nothing happened. Only Lestrade enjoyed this.
'You have failed, Mr Holmes,' he said. 'Your idea was very clever, but you made one mistake. You forgot to tell the murderer about it!'
Holmes and I took a cab back to Baker Street. We were both too tired to talk then, but later that day I said, 'Holmes, what did happen? What went wrong?'
'We did not really fail. Moriarty could not kill anyone because we were there. But 1 badly wanted to catch him at his work, and there I failed.'
'He was there, then?'
'He was there. He saw what I had done, and realized that he could not kill a woman that night.'
'Then you did not fail! We have beaten him.' Holmes shook his head slowly. 'No, Watson. We have not beaten him yet. Think how angry he must be! I have stopped him once, and now he will try harder to kill me. He will go on with his planned murders, and he will do everything possible to make sure that he succeeds.'
'But Holmes, how do we ... ?'
'Remember, he kills, waits a week, kills again and then waits three weeks. So he will kill again next weekend. 1 must talk to Lestrade. But tonight, Watson, we shall amuse ourselves at the theatre.'
He would say no more, but that night, while we were at the theatre, he disappeared from my side without a word. 1 did not even see him leave, and for several days I neither saw him nor heard from him. Then, at dinner time on the night when we had hoped to catch Jack the Ripper at his work, he suddenly appeared again in Baker Street.
'Holmes!' I cried. 'Where have you been?'
'Don't worry, old fellow.' He sat down by the fire. 'I have been keeping Moriarty busy and playing games with him. He has chased me all over the country, but, as you see, I am still alive. I shall tell you my adventures some other time. Lestrade will be here in a minute to discuss tonight's plan.'
When Lestrade arrived, he did not seem at all pleased to see us.
'So, another of your clever little plans, Mr Holmes,' he said coldly. 'Do you really think we shall see the killer tonight?' 'He will be at work tonight,' Holmes replied. 'The only question is, shall we be ready for him? I suppose you have done everything that I ordered you to do?'
'We are ready for him.'
'Then let us go. We must not keep Jack the Ripper waiting.' It was a cold, windy night, and we were grateful for our thick coats as we sat in the cab. It took us to the big police station in Commercial Street. Hundreds of policemen were waiting there to begin the night's work. Holmes and I sat down to wait, too.
After some time I said to Holmes, 'This waiting is terrible. 1 wish we could do something.'
'We can,' he replied.
'When a crime is reported. Until then we can only wait. The murderer could be anywhere out there.'
Holmes picked up a piece of paper and a pencil. 'He could.
But I think I know where he is. Look at this.' This is what he showed me:
'The letters E, S, C and N are Eddowes, Stride, Chapman and Nicholl, the last four women he has
murdered,' Holmes said. 'The diagram shows the place where each died.'
'And X, I suppose, is some unknown woman, the one that he plans to kill tonight,' I said. 'But how do you know where to put the X on your diagram?'
'Look again, Watson,' Holmes said with a smile. Suddenly, I understood. 'It is a letter M!'
'Yes, Watson. M for murder, M for .. .' 'Moriarty! Holmes, do you mean to say ... ?'
'Yes. He is writing his name in blood upon the face of Whitechapel. And, as you see, I know where he will try to kill tonight, and where I shall go to meet him.'
'Not without me,' I said. 'I must come with you.' We left the police station just before midnight.
For the first time, 1 walked through the narrow streets of east London, streets that I had seen before only through the window of a cab. People think that murders happen in dark, empty streets. That is not always true. A strange and horrible fact about the streets where Jack the Ripper murdered women is that they were busier and better lit than most other London streets. They were full of pubs and cheap hotels. At all hours the streets were full of people who were too poor to find a bed anywhere, drunks looking for a bar that never closed, and all kinds of criminals. Finally, there were the women - those women who work only at night, when their more honest sisters are asleep.
I studied medicine in London, and while I was a student I saw something of the low-life of our capital. I was, after all, a healthy young man, and young men must amuse themselves. But I had never seen women like these. Holmes stopped several to question and to warn them, and I looked at their faces carefully. They were old at the age of twenty, dirty, diseased and hopeless. One thing was clear to me - they were not like other women. Does it matter, I began to think, if Jack the Ripper kills women like these? Death by his knife is quick. It cannot be worse than the slow and painful death from disease which most often ends their short lives.
We returned to the police station after one o'clock. I was tired and sick at heart. Lestrade did not stop talking, telling us that we should catch no murderers that night.
Suddenly, Holmes jumped up and walked out into the street.
I followed him.
Stay inside, Watson,' he said. 'You are tired, dear fellow, and you cannot help me.'
'I am coming with you,' I said. 'Nothing will stop me.' 'Come, then. But we must hurry. Moriarty is near. I can feel it.'
It began to rain. He walked fast and I almost had to run to keep up with him. His eyes moved restlessly from side to side. Suddenly he stopped, and stared into the darkness.
'Twice, Watson,' he said softly. 'He will kill twice tonight.
We stopped him killing a woman last time, so he must kill two tonight.'
Before I could answer, he was moving again. Then he stopped, and pulled me into a dark corner. Someone was coming towards us. Holmes spoke in a low voice, bur I shook with fear at his words. 'It is Moriarty.'
A man passed our corner and disappeared into another street. I could not see his face.
'Run to the police station and fetch Lestrade. He knows what to do,' Holmes said. 'I shall follow Moriarty. Hurry, man, hurry!'
Then he was gone. I cannot explain why I did not do what I was told. The fact is, instead of going to the police station, I followed Holmes. Perhaps I was afraid that my friend could not fight Moriarty on his own.
I ran to the corner of the street. I could just see Moriarty, walking straight on. Then, to my great surprise, Holmes turned left, and disappeared into a house, while Moriarty reached the end of the street and turned the corner. I could not understand what was happening, or what I should do next. What if Holmes, realizing that someone was following him, thought I was one of Moriarty's men? Some minutes later, I was still wondering what to do when I heard a door close. A man came out into the street. It was Holmes. He was now richly dressed, in a hat and a long, dark coat. He had changed his appearance in several small and clever ways, but I knew him.
I wanted to call to him, but was afraid he would not be pleased. Instead, I decided to follow secretly, ready to help him if he needed me.
We walked and walked. The rain became heavier and the streets emptied of people. Then a short fat man passed me, and soon afterwards a girl. She looked like a woman of the streets, but younger and
prettier than most I had seen that night. She seemed a little drunk, and could not walk straight.
As she came near to Holmes, he stopped and spoke to her.
They both laughed. Further along the street I saw the short fat man, now standing outside a pub, watching them. Then Holmes and the girl walked off together and a few seconds later the man followed them. How I feared for Holmes's safety! I was sure that the man and the girl were working for Moriarty. They had some plan, I knew, to hurt my friend. Perhaps only I could save him.
Holmes and the girl walked on, the man followed them, and I followed all three. At last Holmes and the girl stopped at the entrance to a yard. I heard the woman's voice. I could not hear Holmes's words, bur to my surprise I clearly saw him kiss her face. Then they entered the yard, and the fat man crossed the street and went into a house further along. Had he gone to fetch Moriarty, who would now appear and kill my friend?
Slowly and carefully, I made my way into the yard. It was dark, but I could see a light at a window. Then I heard Holmes's voice. He was in that room.
As quietly as I could, I went to the window. The curtains were a little too short, and I could just see into the room. The woman was lying on the bed, drinking from a bottle. Holmes sat with his back to the window, taking snuff from a little silver box. He seemed to be in no danger, but who could say when Moriarty would arrive?
It was cold and wet in the yard, but I felt calm again. If Moriarty came, I was ready to save my friend. I sat down with my back to the wall to wait.
I am ashamed to say what happened next, but I must say it.
I fell asleep. I was asleep for two hours. As I woke up, cold and uncomfortable, Holmes's words came back to me, 'He will kill twice tonight.'
I ran to the window, afraid of what I should see. At first I could not understand what terrible thing had happened there. Was it possible, I wondered, for a person to explode? There was blood everywhere. Then I recognized the body as the woman who I had seen drinking and talking with Sherlock Holmes. He was still with her, bur he was not dead. No, much worse than dead. He was alive. He had a knife in his hand, and he was cutting up her face and her body. Even as I watched, he was carefully cutting the leg down to the bone, taking off a long piece of meat in his other hand.
And as he cut the woman to pieces, he was singing .

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 3แจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าอีกในคืนวันจันทร์ Whitechapel ถูกของทนายสมชาย พร้อมทั้งจับแจ็คเดอะริปเปอร์ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น Lestrade เฉพาะความสุขนี้'คุณล้มเหลว นายโฮลมส์ เขากล่าวว่า ' ความคิดของคุณคือฉลาดมาก แต่คุณทำผิดหนึ่ง คุณลืมบอกฆาตกรเลย!'โฮลมส์และฉันเอาห้องกลับไปถนนพญาไท เรามีทั้งเหนื่อยเกินไปพูดแล้ว แต่หลังจากวันนั้นฉันกล่าวว่า, ' โฮลมส์ อะไรเกิดขึ้น ความผิดหรือไม่ '' เราไม่ไม่จริง ๆ ไม่ Moriarty ไม่สามารถฆ่าใครได้เนื่องจากเราไม่มี แต่ 1 ไม่ต้องไปจับเขาในงานของเขา และมีล้มเหลวไม่ ''เขามี แล้ว'' กำลังมี เขาเห็นว่าฉันได้ทำ และตระหนักว่า เขาไม่สามารถฆ่าผู้หญิงคืนนั้น '" แล้วคุณไม่ได้ล้มเหลว เราได้ตีเขา ' โฮลมส์จับศีรษะของเขาอย่างช้า ๆ ' ไม่มี Watson เรามียังไม่แพ้เขาเลย คิดว่า โกรธที่เขาต้องได้ ผมได้หยุดให้เขาหนึ่งครั้ง และเขาจะพยายามหนักฆ่าฉัน เขาจะไปกับฆาตกรของเขาวางแผนไว้ และเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่า เขาสำเร็จ "' แต่โฮลมส์ วิธีทำเรา...? "' จำ เขาฆ่า รอสัปดาห์ ฆ่าอีกแล้ว รอ 3 สัปดาห์ ดังนั้น เขาจะฆ่าอีกต่อไปวันหยุดสุดสัปดาห์ 1 ต้องพูดคุยกับ Lestrade แต่คืนนี้ Watson เราจะตลกตัวเองที่โรงละคร 'เขาจะบอกว่า ไม่มี ได้คืน ในขณะที่เราอยู่ในโรงละคร เขาหายไปจากด้านข้างของฉันโดยไม่คำ 1 ไม่ได้แม้เห็นเขาปล่อย และหลายวัน ผมไม่เห็นเขา หรือได้ยินจากเขา แล้ว เวลาค่ำในคืนที่เมื่อเรามีหวังจับแจ็คเดอะริปเปอร์ที่งานของเขา เขาดี ๆ อีกในถนนพญาไท'โฮลมส์' ข้า 'มา''เถอะ เพื่อนเก่า' เขานั่งลง ด้วยไฟ ' ผมได้รับการรักษา Moriarty ว่าง และเล่นเกมกับเขา เขาได้คนนั้นได้ไล่ผมทั่วประเทศ แต่ เห็น ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะบอกคุณผจญภัยของฉันบางครั้ง Lestrade จะอยู่ที่นี่ในนาทีเพื่อหารือเกี่ยวกับแผนของคืนนี้ 'เมื่อมาถึง Lestrade เขาไม่ได้ดูเหมือนว่าไม่ยินดีที่ให้เรา'ดังนั้น อีกคุณฉลาดน้อยแผน นายโฮลมส์ เขากล่าวว่า coldly 'คุณจริง ๆ คิดว่า เราจะเห็นนักฆ่าในคืนนี้" 'เขาจะทำงานคืนนี้ โฮลมส์ตอบกลับ ' คำถามเดียวคือ เราจะพร้อมสำหรับเขา ฉันคิดว่า คุณได้ทำทุกอย่างที่ฉันสั่งคุณทำ? "'เรามีพร้อมสำหรับเขา'' จากนั้น ให้เราไป เราต้องไม่ทำให้แจ็คเดอะริปเปอร์ที่รอ " มันเป็นคืนที่เย็น วินดี้ และเราได้ขอบคุณสำหรับเสื้อหนาของเราขณะที่เรานั่งในแค็บ มันก็พาเราไปสถานีตำรวจใหญ่ในถนน ร้อยของทนายสมชายได้รอมีการเริ่มการทำงานของยามค่ำคืน โฮลมส์และนั่งลงรอ เกินไปบางเวลาผมพูดกับโฮลมส์, ' รอคอยนี้เป็นน่ากลัว 1 ต้องการเราสามารถทำอะไร "'เราสามารถ เขาตอบ' เมื่อมีรายงานอาชญากรรม หลังจาก เราสามารถเพียงรอ ฆาตกรอาจจะทุกออกมีการ 'โฮลมส์เบิกค่าชิ้นส่วนของกระดาษและดินสอ ' ก็ได้แต่ฉันคิดว่า ฉันรู้ว่าที่เขาเป็น ดูที่นี้ ' นี่คืออะไรเขาแสดงให้ฉันเห็น:' ตัวอักษร E, S, C และ N คือ Eddowes ก้าว แช็ปแมน และ Nicholl ผู้หญิงสี่พระองค์ฆาตกรรม กล่าวว่า โฮลมส์ 'ไดอะแกรมแสดงสถานที่แต่ละชีวิต''และ X ฉันคิดว่า ผู้หญิงไม่รู้จักบาง เขาวางแผนฆ่าคืนนี้ ผมพูด 'แต่ว่าคุณทราบว่าจะใส่ X ไดอะแกรม''ดูอีก Watson โฮลมส์กล่าว ด้วยรอยยิ้ม เข้าใจทันที 'เป็นตัวอักษร M '' ใช่ Watson M สำหรับฆาตกรรม M สำหรับ... .' ' Moriarty โฮลมส์ ทำคุณหมายความ ว่า...? "' ใช่ เขาจะเขียนชื่อของเขาในเลือดตามใบหน้าของ Whitechapel และ เห็น ฉันรู้ว่าที่เขาจะพยายามฆ่าคืนนี้ และที่จะไปพบเขา '"ไม่ไม่ฉัน ฉันกล่าว 'ฉันต้องมาพร้อมกับคุณ' เราออกจากสถานีตำรวจก่อนเที่ยงคืนครั้งแรก 1 เดินผ่านแคบถนนลอนดอนตะวันออก ถนนที่ฉันได้เห็นก่อนผ่านหน้าต่างของห้องเท่านั้น คนคิดว่า ฆาตกรที่เกิดขึ้นในถนนที่มืด ว่างเปล่า ซึ่งไม่จริงเสมอ ความจริงที่แปลก และน่ากลัวเกี่ยวกับถนนที่แจ็คเดอะริปเปอร์ฆาตกรรมผู้หญิงจะว่า พวกเซอร์วิส และสว่างดีกว่าถนนลอนดอนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ พวกผับและโรงแรมราคาประหยัด ทุกชั่วโมงถนนก็เต็มไปด้วยผู้คนจนเกินกว่าจะหาเตียงได้ drunks มองหาแถบที่ไม่เคยปิด และทุกชนิดของอาชญากร ในที่สุด มีผู้หญิง - ผู้หญิงที่ทำงานเฉพาะในเวลากลางคืน เมื่อน้องสาวของพวกเขาซื่อสัตย์กว่าจะหลับเรียนแพทย์ในลอนดอน และในขณะที่ผมเรียน ผมเห็นสิ่ง low-life หลวงของเรา ผม หลังจากที่ทุก หนุ่มสุขภาพ และหนุ่มต้องตลกตัวเอง แต่ฉันไม่เคยเห็นหญิงเช่นนี้ โฮลมส์หยุดหลายคำถาม และเตือน และช็อปปิ้งที่ใบหน้าของพวกเขาอย่างระมัดระวัง พวกเก่าที่อายุยี่สิบ สกปรก เส้น และตา สิ่งหนึ่งผมเห็นชัดเจน - ไม่ใช่เหมือนผู้หญิงคนอื่น มันไม่สำคัญ เริ่มคิด ถ้าแจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าผู้หญิงเช่นนี้ ตาย ด้วยมีดของเขาเป็นอย่างรวดเร็ว มันไม่ได้เลวร้ายยิ่งกว่าตายช้า และเจ็บปวดจากโรคซึ่งส่วนใหญ่มักจะจบชีวิตสั้นเรากลับไปสถานีตำรวจหลังหนึ่งโมง ผมเหนื่อย และป่วยที่หัวใจ Lestrade ไม่หยุดพูด บอกเราว่า เราควรจับ murderers ไม่คืนทันใดนั้น โฮลมส์ไปขึ้น และเดินออกไปถนนฉันตามเขาอยู่ภายใน วัตสัน, "เขากล่าวว่า 'คุณเป็นคนรัก เหนื่อย และคุณไม่สามารถช่วยฉัน''ฉันกำลังมากับ ฉันกล่าว 'ไม่มีอะไรจะหยุดฉัน' ' มา แล้ว แต่เราต้องรีบ Moriarty อยู่ใกล้ ฉันสามารถรู้สึกได้ "มันเริ่มที่จะฝน เขาเดินอย่างรวดเร็ว และเกือบจะมีการให้ค่ากับเขา ตาของเขาย้าย restlessly จากทางด้านข้าง ทันใดนั้นเขาหยุด และจ้องไปในความมืด'สอง วัตสัน เขาพูดเบา ๆ ' เขาจะฆ่าสองคืนนี้เราหยุดเขาฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งครั้ง ดังนั้นเขาต้องฆ่าสองคืนนี้ 'ก่อนที่ฉันสามารถตอบ เขาถูกเคลื่อนย้ายอีกครั้ง เขาหยุด แล้วผมดึงเข้าสู่มุมมืด คนมาต่อเรา พูดโฮลมส์ในเสียงต่ำ บูร์ผมสั่นเครือ ด้วยความกลัวในคำพูดของเขา 'มันเป็น Moriarty'มนุษย์ผ่านมุมของเรา และหายไปในถนนอีก ฉันไม่สามารถเห็นหน้าของเขา' ทำงานสถานีตำรวจ และนำ Lestrade เขารู้ว่าสิ่งที่ต้องทำ กล่าวว่า โฮลมส์ ' ฉันจะติดตาม Moriarty รีบ แมน รีบ!'แล้วเขาหายไป ฉันไม่สามารถอธิบายเหตุผลที่ฉันไม่ได้ทำการสิ่งที่ฉันได้บอก ความจริง คือ แทนที่จะไปสถานีตำรวจ ฉันตามโฮลมส์ บางทีผมกลัวว่า เพื่อนจะไม่สู้ Moriarty ของเขาเองI ran to the corner of the street. I could just see Moriarty, walking straight on. Then, to my great surprise, Holmes turned left, and disappeared into a house, while Moriarty reached the end of the street and turned the corner. I could not understand what was happening, or what I should do next. What if Holmes, realizing that someone was following him, thought I was one of Moriarty's men? Some minutes later, I was still wondering what to do when I heard a door close. A man came out into the street. It was Holmes. He was now richly dressed, in a hat and a long, dark coat. He had changed his appearance in several small and clever ways, but I knew him.I wanted to call to him, but was afraid he would not be pleased. Instead, I decided to follow secretly, ready to help him if he needed me.We walked and walked. The rain became heavier and the streets emptied of people. Then a short fat man passed me, and soon afterwards a girl. She looked like a woman of the streets, but younger andprettier than most I had seen that night. She seemed a little drunk, and could not walk straight.As she came near to Holmes, he stopped and spoke to her.They both laughed. Further along the street I saw the short fat man, now standing outside a pub, watching them. Then Holmes and the girl walked off together and a few seconds later the man followed them. How I feared for Holmes's safety! I was sure that the man and the girl were working for Moriarty. They had some plan, I knew, to hurt my friend. Perhaps only I could save him.Holmes and the girl walked on, the man followed them, and I followed all three. At last Holmes and the girl stopped at the entrance to a yard. I heard the woman's voice. I could not hear Holmes's words, bur to my surprise I clearly saw him kiss her face. Then they entered the yard, and the fat man crossed the street and went into a house further along. Had he gone to fetch Moriarty, who would now appear and kill my friend?Slowly and carefully, I made my way into the yard. It was dark, but I could see a light at a window. Then I heard Holmes's voice. He was in that room.As quietly as I could, I went to the window. The curtains were a little too short, and I could just see into the room. The woman was lying on the bed, drinking from a bottle. Holmes sat with his back to the window, taking snuff from a little silver box. He seemed to be in no danger, but who could say when Moriarty would arrive?It was cold and wet in the yard, but I felt calm again. If Moriarty came, I was ready to save my friend. I sat down with my back to the wall to wait.I am ashamed to say what happened next, but I must say it.I fell asleep. I was asleep for two hours. As I woke up, cold and uncomfortable, Holmes's words came back to me, 'He will kill twice tonight.'I ran to the window, afraid of what I should see. At first I could not understand what terrible thing had happened there. Was it possible, I wondered, for a person to explode? There was blood everywhere. Then I recognized the body as the woman who I had seen drinking and talking with Sherlock Holmes. He was still with her, bur he was not dead. No, much worse than dead. He was alive. He had a knife in his hand, and he was cutting up her face and her body. Even as I watched, he was carefully cutting the leg down to the bone, taking off a long piece of meat in his other hand.And as he cut the woman to pieces, he was singing .

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 3 แจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าอีกครั้งในคืนวันจันทร์ไวท์ก็เต็มไปด้วยตำรวจทุกคนพร้อมที่จะจับแจ็คเดอะริปเปอร์ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฉพาะเลสเตรดความสุขนี้. 'คุณได้ล้มเหลวนายโฮล์มส์' เขากล่าวว่า ความคิดของคุณฉลาดมาก แต่คุณทำผิดพลาด คุณลืมที่จะบอกฆาตกรเกี่ยวกับมัน ' โฮล์มส์และฉันเอารถกลับไปที่ถนนเบเกอร์ เราทั้งคู่เหนื่อยเกินไปที่จะพูดคุยแล้ว แต่ต่อมาในวันที่ผมพูดว่า 'โฮล์มส์สิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไร ว่าไปทำอะไรผิดหรือเปล่า? ' 'เราไม่ได้จริงๆล้มเหลว อริอาร์ตี้ไม่สามารถฆ่าใครเพราะเราอยู่ที่นั่น แต่ 1 ไม่ดีอยากจะจับเขาในที่ทำงานของเขาและมีฉันล้มเหลว. ' 'เขาเป็นคนที่มีแล้ว?' 'เขาอยู่ที่นั่น เขาเห็นว่าสิ่งที่ผมได้ทำและตระหนักว่าเขาไม่สามารถฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งในคืนนั้น. ' 'แล้วคุณไม่ได้ล้มเหลว! เราได้ตีเขา. โฮล์มส์ส่ายหัวช้า 'ไม่มีวัตสัน เรายังไม่ได้ตีเขายัง คิดว่าวิธีการโกรธเขาจะต้อง! ฉันได้หยุดเขาอีกครั้งและตอนนี้เขาจะพยายามที่ยากที่จะฆ่าฉัน เขาจะไปในที่ที่มีการวางแผนฆาตกรรมของเขาและเขาจะทำทุกอย่างที่เป็นไปได้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาประสบความสำเร็จ. ' 'โฮล์มส์ แต่วิธีการที่เราไม่ ... ?' 'จำไว้ว่าเขาฆ่ารอสัปดาห์ฆ่าอีกครั้งและจากนั้นรอ สามสัปดาห์ ดังนั้นเขาจะฆ่าสุดสัปดาห์ถัดไปอีกครั้ง 1 จะต้องพูดคุยกับเลสเตรด แต่คืนนี้วัตสันเราจะเป็นที่ชอบใจตัวเองที่โรงละคร. เขาจะบอกว่าไม่มี แต่ในคืนนั้นขณะที่เราอยู่ในโรงละครที่เขาหายไปจากด้านข้างของฉันโดยไม่มีคำ 1 ไม่ได้เห็นเขาออกและเป็นเวลาหลายวันผมไม่เห็นเขาไม่ได้ยินจากเขา จากนั้นในเวลาอาหารค่ำในคืนเมื่อเราหวังว่าจะจับแจ็คเดอะริปเปอร์ที่ทำงานของเขาเขาก็ปรากฏอีกครั้งในถนนเบเกอร์. 'โฮล์มส์' ฉันร้องไห้ 'คุณได้รับที่ไหน?' 'ไม่ต้องกังวลเพื่อนเก่า. เขานั่งลงด้วยไฟ "ผมได้รับการรักษาอริอาร์ตี้ที่วุ่นวายและการเล่นเกมกับเขา เขาได้ไล่ฉันทั่วประเทศ แต่ที่คุณเห็นผมยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะบอกคุณผจญภัยของฉันบางเวลาอื่น ๆ เลสเตรดจะอยู่ที่นี่ในนาทีเพื่อหารือเกี่ยวกับแผนคืนนี้. เลสเตรดเมื่อมาถึงเขาไม่ได้ดูเหมือนที่ทุกคนยินดีที่จะเห็นเรา. 'ดังนั้นอีกอย่างหนึ่งของแผนการที่ฉลาดน้อยของคุณนายโฮล์มส์' เขาพูดอย่างเย็นชา 'จริงๆคุณคิดว่าเราจะได้เห็นในคืนนี้นักฆ่า? 'เขาจะเป็นที่ทำงานคืนนี้' โฮล์มส์ตอบ 'คำถามเดียวก็คือเราจะพร้อมสำหรับเขา? ฉันคิดว่าคุณได้ทำทุกอย่างที่ผมสั่งคุณจะทำอย่างไร? ' 'เรามีความพร้อมสำหรับเขา.' 'จากนั้นให้เราไป เราต้องไม่ให้แจ็คเดอะริปเปอร์รอ. มันเป็นเย็นคืนลมแรงและเรารู้สึกขอบคุณสำหรับเสื้อหนาของเราในขณะที่เรานั่งอยู่ในรถแท็กซี่ มันพาเราไปที่สถานีตำรวจถนนใหญ่ในเชิงพาณิชย์ ร้อยตำรวจกำลังรอที่นั่นเพื่อเริ่มต้นการทำงานของคืน โฮล์มส์และฉันนั่งลงเพื่อรอด้วย. หลังจากที่บางครั้งผมพูดกับโฮล์มส์ 'รอนี้เป็นที่น่ากลัว 1 ความปรารถนาของเราสามารถทำบางสิ่งบางอย่าง. ' 'เราสามารถ' เขาตอบว่า. 'เมื่อมีรายงานการเกิดอาชญากรรม จนแล้วเราสามารถรอ ฆาตกรอาจจะเป็นที่ใดก็ได้ออกมี. โฮล์มส์หยิบขึ้นมาชิ้นส่วนของกระดาษและดินสอ 'เขาจะทำได้. แต่ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ดูที่นี้. นี่คือสิ่งที่เขาแสดงให้เห็นฉัน: 'ตัวอักษร E, S, C และไม่มีมี Eddowes, กางเกง, แชปแมนและ Nicholl สุดท้ายสี่สาวที่เขาได้ฆ่า 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'แผนภาพแสดงให้เห็นถึงสถานที่ที่แต่ละคนเสียชีวิต.' 'และ X ผมคิดว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักบางอย่างหนึ่งว่าเขามีแผนจะฆ่าคืนนี้' ผมบอกว่า 'แต่คุณจะทราบว่าจะนำ X แผนภาพหรือไม่?' 'ดูอีกครั้งวัตสัน' โฮล์มส์กล่าวด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้นผมเข้าใจ 'มันเป็นตัวอักษร M!' 'ใช่วัตสัน M สำหรับการฆาตกรรม, M สำหรับ .. . 'อริอาร์ตี้! โฮล์มส์ที่คุณหมายถึงจะบอกว่า ... ? ' 'ใช่ เขาจะเขียนชื่อของเขาในเลือดบนพื้นไวท์ และที่คุณเห็นฉันรู้ว่าที่เขาจะพยายามที่จะฆ่าในคืนนี้และที่ฉันจะไปพบเขา. ' 'ไม่ได้โดยไม่มีผมว่า' ผมบอกว่า "ผมต้องมาพร้อมกับคุณ. เราออกจากสถานีตำรวจก่อนเที่ยงคืน. เป็นครั้งแรกที่ 1 เดินผ่านถนนสายแคบ ๆ ของลอนดอนตะวันออกถนนที่ฉันได้เห็นมาก่อนเพียงผ่านหน้าต่างของรถแท็กซี่ คนที่คิดว่าการฆาตกรรมที่เกิดขึ้นในที่มืดถนนที่ว่างเปล่า ที่ไม่ได้เป็นจริงเสมอ ความเป็นจริงที่แปลกและน่ากลัวเกี่ยวกับถนนที่แจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าผู้หญิงเป็นว่าพวกเขายุ่งไฟและดีกว่าที่อื่น ๆ ส่วนใหญ่ถนนในกรุงลอนดอน พวกเขาเต็มไปด้วยผับและโรงแรมราคาถูก ที่ทุกชั่วโมงถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่ยากจนเกินไปที่จะหาเตียงทุกที่ขี้เมามองหาบาร์ที่ไม่เคยปิดและทุกชนิดของอาชญากร ในที่สุดก็มีผู้หญิงเป็น. - ผู้หญิงผู้ที่ทำงานเฉพาะในเวลากลางคืนเมื่อน้องสาวซื่อสัตย์มากขึ้นของพวกเขากำลังนอนหลับผมเรียนแพทย์ในลอนดอนและในขณะที่ผมเป็นนักศึกษาผมเห็นบางสิ่งบางอย่างของชีวิตต่ำของเงินทุนของเรา ผมเป็นหลังจากทั้งหมดเป็นชายหนุ่มที่มีสุขภาพดีและคนหนุ่มต้องชอบใจตัวเอง แต่ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงเช่นนี้ โฮล์มส์หยุดหลายที่จะตั้งคำถามและเตือนพวกเขาและผมมองไปที่ใบหน้าของพวกเขาอย่างระมัดระวัง พวกเขาเก่าที่อายุยี่สิบสกปรกโรคและสิ้นหวัง สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดกับฉัน - พวกเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงคนอื่น ๆ ไม่สำคัญมันก็เริ่มที่จะคิดว่าถ้าแจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าผู้หญิงเช่นนี้? ตายด้วยมีดของเขาอย่างรวดเร็ว มันไม่สามารถจะเลวร้ายยิ่งกว่าตายช้าและเจ็บปวดจากโรคที่ส่วนใหญ่มักจะจบชีวิตสั้นของพวกเขา. เรากลับไปที่สถานีตำรวจหลังจากบ่ายโมง ผมเหนื่อยและป่วยที่หัวใจ เลสเตรดไม่หยุดพูดบอกเราว่าเราควรจะจับฆาตกรไม่มีคืนนั้น. ทันใดนั้นโฮล์มส์กระโดดขึ้นและเดินออกไปที่ถนน. ผมทำตามเขา. อยู่ภายในวัตสัน 'เขากล่าวว่า 'คุณจะเหนื่อยเพื่อนที่รักและคุณไม่สามารถช่วยฉัน.' 'ฉันกำลังมากับคุณ' ผมบอกว่า 'ไม่มีอะไรที่จะหยุดฉัน. 'มาแล้ว แต่เราต้องรีบ อริอาร์ตี้อยู่ใกล้ ฉันรู้สึกได้ว่ามัน. ฝนจะเริ่มตก เขาเดินอย่างรวดเร็วและฉันเกือบจะต้องวิ่งไปให้ทันกับเขา ดวงตาของเขาย้ายพล่านจากทางด้านข้าง ทันใดนั้นเขาหยุดและจ้องมองไปในความมืด. 'สองครั้งวัตสัน "เขาพูดเบา ๆ 'เขาจะฆ่าสองครั้งในคืนนี้. เราหยุดเขาฆ่าหญิงครั้งสุดท้ายเพื่อให้เขาต้องฆ่าสองคืนนี้. ก่อนที่ผมจะตอบเขากำลังจะย้ายไปอีกครั้ง จากนั้นเขาก็หยุดและดึงฉันเข้าไปในมุมมืด คนที่มาต่อเรา โฮล์มส์พูดเสียงต่ำ, หนามผมสั่นด้วยความกลัวในคำพูดของเขา 'มันเป็นอริอาร์ตี้. คนผ่านมุมของเราและหายเข้าไปในสถานที่อื่น ผมมองไม่เห็นใบหน้าของเขา. 'เรียกไปที่สถานีตำรวจและเรียกเลสเตรด เขารู้ว่าจะทำอย่างไร 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'ฉันจะทำตามอริอาร์ตี้ รีบมนุษย์รีบ! ' แล้วเขาก็หายไป ฉันไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมผมไม่ได้ทำในสิ่งที่ผมได้บอก ความจริงก็คือแทนที่จะไปสถานีตำรวจผมทำตามโฮล์มส์ บางทีผมอาจจะกลัวว่าเพื่อนของฉันไม่สามารถต่อสู้กับอริอาร์ตี้กับตัวเขาเอง. ฉันวิ่งไปที่มุมของถนน ฉันเพิ่งจะได้เห็นอริอาร์ตี้เดินตรง จากนั้นจะแปลกใจที่ดีของฉันโฮล์มส์หันซ้ายและหายเข้าไปในบ้านในขณะที่อริอาร์ตี้ถึงจุดสิ้นสุดของถนนและเปิดมุม ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นหรือสิ่งที่ฉันควรจะทำอย่างไรต่อไป เกิดอะไรขึ้นถ้าโฮล์มส์ที่รู้ว่ามีคนมาต่อไปนี้เขาคิดว่าฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่งอริอาร์ตี้หรือไม่ นาทีต่อมาผมก็ยังคงสงสัยว่าจะทำอย่างไรเมื่อฉันได้ยินเสียงประตูปิด ชายคนหนึ่งมาออกไปที่ถนน มันเป็นโฮล์มส์ ตอนนี้เขากำลังแต่งกายหรูหราในหมวกและยาวเสื้อสีเข้ม เขามีการเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตาของเขาในหลายวิธีที่มีขนาดเล็กและฉลาด แต่ผมรู้ว่าเขา. ผมอยากจะเรียกร้องให้เขา แต่ก็กลัวว่าเขาจะไม่ยินดี แต่ฉันตัดสินใจที่จะทำตามแอบพร้อมที่จะช่วยให้เขาถ้าเขาต้องการฉัน. เราเดินและเดิน กลายเป็นฝนหนักและถนนอบของผู้คน แล้วคนอ้วนสั้นผ่านฉันและหลังจากนั้นไม่นานสาว เธอมองเหมือนผู้หญิงของถนน แต่อายุน้อยกว่าและสวยกว่ามากที่สุดที่ผมเคยเห็นในคืนนั้น เธอดูเหมือนเมาเล็ก ๆ น้อย ๆ และไม่สามารถเดินตรง. ขณะที่เธอเข้ามาใกล้โฮล์มส์เขาหยุดและพูดกับเธอ. พวกเขาทั้งสองหัวเราะ นอกจากนี้ตามถนนที่ผมเห็นคนอ้วนสั้นตอนนี้ยืนอยู่ข้างนอกผับ, ดูพวกเขา จากนั้นโฮล์มส์และหญิงสาวเดินออกไปด้วยกันและไม่กี่วินาทีต่อมาชายคนที่ใช้พวกเขา ฉันกลัวเพื่อความปลอดภัยของโฮล์มส์! ผมมั่นใจว่าชายและหญิงสาวที่กำลังทำงานสำหรับอริอาร์ตี้ พวกเขาวางแผนบางอย่างผมรู้ว่าจะทำร้ายเพื่อนของฉัน บางทีเดียวที่ฉันจะช่วยเขา. โฮล์มส์และหญิงสาวเดินบนคนที่ใช้พวกเขาและผมทำตามทั้งสาม ที่โฮล์มส์ที่ผ่านมาและหญิงสาวหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าลาน ผมได้ยินเสียงของผู้หญิง ฉันไม่สามารถได้ยินคำพูดของโฮล์มส์, หนามแปลกใจของฉันฉันอย่างชัดเจนเห็นเขาจูบใบหน้าของเธอ จากนั้นพวกเขาเข้าไปในบ้านและคนอ้วนข้ามถนนและเดินเข้าไปในบ้านต่อไปตาม เขาไปเรียกอริอาร์ตี้ที่ตอนนี้จะปรากฏและฆ่าเพื่อนของฉันช้าและระมัดระวังผมทำวิธีของฉันเข้าไปในสนาม มันมืด แต่ฉันจะได้เห็นแสงที่หน้าต่าง จากนั้นผมได้ยินเสียงของโฮล์มส์ เขาเป็นคนที่อยู่ในห้องนั้น. ในฐานะที่เป็นอย่างเงียบ ๆ เท่าที่จะทำได้ผมก็ไปที่หน้าต่าง ผ้าม่านเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ สั้นเกินไปและฉันก็จะได้เห็นการเข้ามาในห้อง ผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่บนเตียงดื่มจากขวด โฮล์มส์นั่งอยู่กับเขากลับไปยังหน้าต่างเอากลิ่นจากกล่องสีเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะตกอยู่ในอันตราย แต่ผู้ที่สามารถพูดเมื่ออริอาร์ตี้จะมาถึง? มันหนาวและเปียกในบ้าน แต่ผมรู้สึกสงบอีกครั้ง ถ้าอริอาร์ตี้มาผมก็พร้อมที่จะช่วยเพื่อนของฉัน ฉันนั่งลงกับหลังของฉันไปที่ผนังรอ. ผมละอายใจที่จะพูดในสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป แต่ผมต้องบอกว่า. ฉันผล็อยหลับไป ผมก็หลับไปสองชั่วโมง ขณะที่ผมตื่นขึ้นมาอากาศหนาวเย็นและอึดอัดคำโฮล์มส์กลับมาให้ฉัน 'เขาจะฆ่าสองครั้งในคืนนี้. ฉันวิ่งไปที่หน้าต่างกลัวของสิ่งที่ฉันควรจะเห็น ตอนแรกผมไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่สิ่งที่น่ากลัวเกิดขึ้นที่นั่น มันเป็นไปได้ผมสงสัยสำหรับคนที่จะระเบิด? มีเลือดเป็นทุกที่ แล้วฉันจะได้รับการยอมรับร่างกายเป็นผู้หญิงที่ฉันได้เห็นการดื่มและการพูดคุยกับเชอร์ล็อกโฮล์มส์ เขายังคงอยู่กับเธอหนามเขายังไม่ตาย ไม่มีมากยิ่งกว่าตาย เขายังมีชีวิตอยู่ เขามีมีดในมือของเขาและเขาก็ตัดใบหน้าและร่างกายของเธอ แม้ในขณะที่ผมดูเขาก็ระมัดระวังการตัดขาลงไปที่กระดูกถอดชิ้นยาวของเนื้อในมืออื่น ๆ ของเขา. และในขณะที่เขาตัดออกเป็นชิ้น ๆ ผู้หญิงที่เขากำลังร้องเพลง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 3

แจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าอีกครั้ง
ในวันจันทร์คืนฆาตกรก็เต็มไปด้วยตำรวจ ทุกคนพร้อมที่จะจับแจ็คเดอะริปเปอร์ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เลสเตรดชอบนี้ .
คุณล้มเหลว คุณโฮล์มส์ ' ' เขากล่าวว่า ความคิดของคุณคือฉลาดมาก แต่คุณทำผิดครั้งเดียว คุณลืมที่จะบอกคนเกี่ยวกับมัน !
โฮล์มส์และฉันเรียกแท็กซี่กลับไปที่ถนนเบเกอร์ เราทั้งคู่เหนื่อยที่จะพูดแล้วแต่หลังจากวันนั้นฉันพูด ' โฮล์ม , เกิดอะไรขึ้น ? เกิดอะไรขึ้น ?
เราไม่ได้จริงๆล้มเหลว มอริอาตี้อาจจะไม่ฆ่าใคร เพราะเราก็มี แต่ 1 ต้องการที่จะจับเขาในการทำงานของเขา และที่นั่นผมล้มเหลว '
เขาอยู่ที่นั่น แล้ว ?
เขาอยู่ที่นั่น เขาเห็นสิ่งที่ฉันได้ทำ และตระหนักว่าเขาไม่สามารถฆ่าผู้หญิงในคืนนั้น '
งั้นคุณไม่ได้ล้มเหลว ! เราได้ตีเขา' ' โฮลมส์ส่ายหัวช้าๆ ไม่ , วัตสัน เราไม่ตีเขาเลย คิดโกรธเขาแน่ๆ ฉันต้องหยุดเขา และตอนนี้เขาก็พยายามจะฆ่าฉัน เขาจะไปกับเขาวางแผนฆาตกรรม และเขาจะทำทุกอย่างที่เป็นไปได้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาทำสำเร็จ . . .
แต่โฮล์มส์ ทำยังไง . . . . . . . ? '
'remember เขาฆ่า รอเป็นอาทิตย์ ฆ่าอีกครั้งแล้ว รอ 3 อาทิตย์เขาจะฆ่าอีกครั้งในสัปดาห์หน้า 1 ต้องคุยกับเลสตราด แต่คืนนี้ วัตสัน จะชอบใจตัวเองในละคร '
เขาจะไม่พูดอะไรอีก แต่คืนนั้น ขณะที่เราอยู่ในโรงละคร เขาหายตัวไปจากฉันโดยไม่พูดอะไรสักคำ 1 ไม่ได้แม้แต่เห็นเขาออกไป และหลายๆ วันฉันก็เห็นเขาหรือได้ยินจากเขา จากนั้นในเวลาเย็นในตอนกลางคืนเมื่อเราหวังที่จะจับแจ็ค เดอะ ริปเปอร์ ในการทำงานของเขา เขาก็ปรากฏตัวอีกครั้งในถนนเบเกอร์ 'holmes '
! ฉันร้องไห้ . . . คุณไปไหนมา ?
ห้ามเป็นห่วง เพื่อน เขานั่งลงข้างกองไฟ . . . ผมได้รับการรักษา มอริอาตี้ ไม่ว่าง และเล่นเกมกับเขา เขาไล่ฉันไปทั่วประเทศ แต่อย่างที่คุณเห็น ฉันยังมีชีวิตอยู่ผมจะบอกคุณ การผจญภัย เวลาอื่น เลสเตรดจะมาที่นี่ในอีกหนึ่งนาทีเพื่อหารือเกี่ยวกับแผนการคืนนี้ '
เมื่อเลสตราดมา เขาไม่ได้ดูยินดีที่เห็นเรา
'so อีกแผนของคุณฉลาดน้อยโฮมส์ , ' ' เขากล่าวเสียงเย็นชา คุณคิดว่าเราจะเห็นฆาตกรคืนนี้ ? ' ' เขาจะต้องทำงานคืนนี้ ' ' โฮลมส์ตอบ คำถามคือ เราจะต้องพร้อมสำหรับเขาฉันคิดว่าเธอต้องทำทุกอย่างที่ฉันสั่งให้คุณทำ ?
เราพร้อมสำหรับเขา '
งั้นเราไปกันเถอะ เราต้องไม่เก็บ แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ รอ มันก็เย็น กลางคืนลมแรงและเรารู้สึกขอบคุณสำหรับเสื้อโค้ทหนาของเราในขณะที่เรานั่งอยู่ในรถ มันจะพาเรา ตำรวจใหญ่ในถนนการค้า ร้อยตำรวจรออยู่ที่นั่นเพื่อเริ่มต้นในคืนงาน โฮล์มส์และฉันนั่งรอด้วย
หลังจากเวลาฉันพูดกับโฮล์มส์ ' รอแย่แล้ว 1 อยากให้เราทำอะไรบางอย่าง เราสามารถ '
,
' เขาตอบ เมื่ออาชญากรรมมีรายงาน . จนกว่าจะถึงตอนนั้น เราทำได้เพียงแต่รอ ฆาตกรน่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งข้างนอกนั่น '
โฮล์มส์หยิบชิ้นส่วนของกระดาษและดินสอ . เขาอาจ .
แต่ฉันก็คิดว่าฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ดูนี่สิ นี่เป็นสิ่งที่เขาให้ฉัน :
' ตัวอักษร E , S , C และ N eddowes , กางเกง ,แชปแมนและนิเคิล ล่าสุด เขาได้ฆ่าผู้หญิง 4
' ' โฮล์มส์กล่าว แผนภาพแสดงสถานที่ที่แต่ละตาย '
และ X , ฉันคิดว่าคงเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จัก คนที่เขาคิดจะฆ่า คืนนี้ ' ผมพูด ' แต่อย่างไรคุณรู้ว่าต้องใส่ X บนแผนภาพของคุณ ?
นี่เธออีกครั้ง วัตสัน " โฮมส์พูดยิ้ม ๆ ทันใดนั้น ผมเข้าใจ . . . มันเป็นจดหมาย !
" วัตสัน สำหรับการฆาตกรรม , M . . . .' ' โมริอาร์ตี้ ! โฮล์มส์ คุณหมายถึง . . . . . . . ? '
" . เขาเขียนชื่อของเขาในเลือดบนใบหน้าของฆาตกร . และอย่างที่คุณเห็น ฉันรู้ว่าเขาพยายามจะฆ่า คืนนี้ และที่ฉันต้องไปพบเขา . '
'not ไม่มีฉัน ' ผมพูด ' ฉันต้องไปกับคุณ เราออกจากสถานีตำรวจ ก่อนเที่ยงคืน
ครั้งแรก 1 เดินผ่านถนนแคบ ๆของลอนดอนตะวันออกถนนที่ฉันเคยเห็นมาก่อนเท่านั้น ผ่านทางหน้าต่างของรถ คนคิดว่าการฆาตกรรมเกิดขึ้นในที่มืด ถนนว่างเปล่า ที่ไม่เป็นจริงเสมอไป ที่แปลกและน่ากลัวจริง เรื่องถนนที่แจ็คเดอะริปเปอร์ฆ่าผู้หญิงที่พวกเขากำลังยุ่งและดีกว่าสว่างกว่าถนนลอนดอนมากที่สุดอื่น ๆ เขาเต็มไปด้วยผับและโรงแรมราคาถูกทั้งหมดชั่วโมงถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ยากจนเกินไปที่จะหาเตียงไหน ขี้เมามองหาบาร์ที่ไม่เคยปิด และทุกชนิดของอาชญากร ในที่สุดก็มีผู้หญิง - ผู้หญิงทำงานกลางคืน เมื่อเที่ยงตรงมากกว่าน้องสาวหลับ .
ผมเรียนแพทย์ในกรุงลอนดอน และในขณะที่ผมเป็นนักศึกษาผมเห็นบางอย่างของชีวิตต่ำของเมืองหลวงของเรา ผมเป็น , หลังจากทั้งหมด

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.