The second reason is indigenous to

The second reason is indigenous to democratic theory, which has tended to follow Jean- Jacques Rousseau in assuming that representative democracy is, at best, an instrumental substitute for stronger forms of democracy (Pateman 1976, Barber 1984). Until recently, participatory and deliberative democrats paid little attention to political representation, leaving the topic to neo-Schumpeterian theorists who viewed democracy as primarily about the selection and organization of political elites (Sartori 1987, Manin 1997; cf. Kateb 1992). This consensus division of labor began to unravel about 15 years ago at the hands of those interested in broad patterns of inclusions and exclusions in political representation, particularly of minorities and women (Phillips 1995, 1998; Williams 1998; Mansbridge 1999; Young 2000; Dovi 2002). The turning point was clearly identified by David Plotke, who wrote in 1997 that “the opposite of representation is not participation. The opposite of representation is exclusion. And the opposite of participation is abstention. . . . Representation is not an unfortunate compromise between an ideal of direct democracy and messy modern realities. Representation is crucial in constituting democratic practices” (Plotke 1997, p. 19; see also Urbinati 2000). In addition, democratic theorists are increasingly appreciating the contributions of representation to the
formation of public opinion and judgment, as well at its role in constituting multiple pathways of social influence within and often against the state. (Habermas 1989 [1962], 1996; Ankersmit 2002; Urbinati 2005, 2006). Importantly, these reassessments are leading an increasing number of democratic theorists both to reengage problems of electoral design (Beitz 1989, James 2004, Thompson 2004, Rehfeld 2005) and to think about democratic representation beyond the ballot (Saward 2006a,b;Warren 2008).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เหตุผลที่สองคือทฤษฎีประชาธิปไตย ซึ่งได้มีแนวโน้มตาม Jean Jacques Rousseau ในสมมติว่าประชาธิปไตยตัวแทนเป็น ที่สุด การบรรเลงแทนฟอร์มที่แข็งแกร่งของประชาธิปไตย (Pateman 1976 ร้าน 1984) ชนพื้นเมือง จนล่าสุด ประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วม และอภิปรายชำระสนใจเพียงเล็กน้อยเพื่อแสดงทางการเมือง ออกจากหัวข้อการ theorists นีโอ Schumpeterian ที่ดูประชาธิปไตยเป็นหลักเกี่ยวกับการเลือกและองค์กรทางการเมืองที่ร่ำรวย (Sartori 1987 ลักซ์ 1997 มัทธิว Kateb 1992) งานนี้มติของฝ่ายเริ่มคลี่คลายประมาณ 15 ปีที่ผ่านมาแต่ผู้ที่สนใจในรูปแบบคร่าว ๆ ของการรวมและการแยกในการแสดงทางการเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งของคมิและผู้หญิง (ไขควง 1995, 1998 วิลเลียมส์ 1998 Mansbridge 1999 หนุ่มสาว 2000 Dovi 2002) จุดเปลี่ยนที่ชัดเจนระบุ David Plotke ที่เขียนในปี 1997 "ตรงข้ามกับที่แสดงว่าไม่มีส่วนร่วม ตรงข้ามกับที่แสดงจะแยก และตรงกันข้ามกับการมีส่วนร่วม การแอ็บเซนชัน. ... การแสดงไม่มีปัญหาโชคร้ายระหว่างเหมาะของประชาธิปไตยทางตรงและทันสมัยจริงยุ่ง นำเสนอเป็นสิ่งสำคัญใน พ.ศ.2542 ปฏิบัติประชาธิปไตย" (Plotke 1997, p. 19 ดู Urbinati 2000) , Theorists ประชาธิปไตยมากขึ้นจะแข็งความแสดงถึงการการก่อตัวของมติมหาชนและการพิพากษา ทั้งที่บทบาทของมันใน พ.ศ.2542 มนต์หลายสังคมมีอิทธิพลภายใน และมักจะต่อ ต้านรัฐ (Habermas 1989 [1962], 1996 Ankersmit 2002 Urbinati ปี 2005, 2006) สำคัญ reassessments เหล่านี้จะนำเพิ่มจำนวน theorists ประชาธิปไตย เพื่อ reengage ปัญหาของการออกแบบเลือกตั้ง (Beitz 1989, James 2004, 2004 ทอมป์สัน Rehfeld 2005) และคิดเกี่ยวกับประชาธิปไตยการแสดงนอกเหนือจากการลงคะแนน (Saward 2006a, bวอร์เรน 2008)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหตุผลที่สองคือทฤษฎีประชาธิปไตยท้องถิ่น ซึ่งมีแนวโน้มที่จะติดตาม Jean - Jacques Rousseau ในสมมติว่าประชาธิปไตยแบบตัวแทน , ดีที่สุด , ทดแทนเครื่องมือสำหรับฟอร์มแข็งแกร่งของประชาธิปไตย ( เพิตเมิน 1976 , 1984 ) จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ เกี่ยวกับการอภิปรายพรรคประชาธิปัตย์มีส่วนร่วมและให้ความสนใจน้อยการเป็นตัวแทนทางการเมืองออกจากหัวข้อ Neo schumpeterian ทฤษฎีที่เห็นประชาธิปไตยเป็นหลักเกี่ยวกับการและองค์กรของชนชั้นสูงทางการเมือง ( ซาร์โทริ 1987 มานิน 1997 ; CF kateb 1992 ) นี้เป็นเอกฉันท์กองแรงงานเริ่มคลี่คลายเรื่องเมื่อ 15 ปีก่อน ในมือของผู้ที่สนใจในรูปแบบในวงกว้างของการผนวกและข้อยกเว้นในการเป็นตัวแทนทางการเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งของชนกลุ่มน้อยและสตรี ( Phillips 1995 , 1998 ; วิลเลี่ยม 1998 ; mansbridge 1999 2000 ; หนุ่ม ; โดวิ 2002 ) จุดเปลี่ยนก็ระบุไว้อย่างชัดเจน โดย เดวิด plotke ที่เขียนในปี 1997 " ตรงข้ามกับการไม่เข้าร่วม ตรงข้ามกับการเป็นตัวแทน เป็นข้อยกเว้น และตรงข้ามกับการมีส่วนร่วมเป็นไฟลามทุ่ง . . . . . . . . .การไม่ประนีประนอมโชคร้ายระหว่างอุดมคติของประชาธิปไตยโดยตรงและความเป็นจริงในปัจจุบันที่ยุ่งเหยิง เป็นสิ่งสำคัญในการประกอบการปฏิบัติประชาธิปไตย " ( plotke 1997 , p . 19 ; ดูยัง เ ร์ไบนาติ 2000 ) นอกจากนี้ นักทฤษฎีประชาธิปไตยมีมากขึ้นกว่าผลงานของตัวแทนที่จะ
ก่อตัวของความคิดเห็นของประชาชนและความยุติธรรมเป็นอย่างดีในบทบาทของตนในการประกอบเส้นทางหลายอิทธิพลทางสังคมภายในและมักจะต่อต้านรัฐ ( ฮาเบอร์ 1989 [ 1962 ] , 1996 ; ankersmit 2002 ; เ ร์ไบนาติ 2005 , 2006 ) ที่สำคัญ reassessments เหล่านี้คือการเพิ่มจำนวนของนักทฤษฎีประชาธิปไตยทั้ง reengage ปัญหาการออกแบบการเลือกตั้ง ( บิตส์ 1989 เจมส์ทอมสัน 2004 , 2004rehfeld 2005 ) และคิดเกี่ยวกับการเป็นตัวแทนประชาธิปไตยนอกเหนือจากการลงคะแนนเสียง ( สวาสดิ์ 2006a , B ; วอร์เรน 2008 )